Langer kon ik echt niet wachten. Weer of geen weer, met 11 graden géén weer dus, ben ik toch naar m’n favoriete kustplaatsje gegaan. Effe lekker vis eten in een Egmondse strandtent. Op het uit de wind staande schoolbord stond al heel verleidelijk 350 gram tong voor € 23,50 gekrijt. “Dat zal effe lekker wezen….”

Nou effe niet dus. De gebruikelijke dinerkaart was voor de lunch niet meer beschikbaar. “Vorig jaar nog wel?!” Tja, dat klopt, maar door het slechte weer, waardoor veel minder mensen op het strand, is er op de dag onvoldoende keukenbezetting om de uitgebreide kaart te presenteren(!). Eerlijk gezegd vind ik dat gek, maar ja ik ben Herman de Blijker niet, heb dus te weinig autoriteit (let wel: op dit gebied) om even een adviesje weg te geven.

Gelukkig had ik wel een tafelgenote waarbij ik wel De Blijker kon uithangen. “Kijk, als ze nou een paar aantrekkelijke gerechten als middagtoppers aan de lunchkaart hadden toegevoegd, zouden ze tussen de middag veel meer kunnen omzetten.” Zonder op de ongewenste reactie te wachten rekende ik het zelfs voor.

“We hebben nu vooraf een Jus d’orange gedronken, namen een broodje beenham met honing en een broodje geitenkaas, met daarbij een glaasje rode wijn. Totale kosten € 28,30 (excl tip.)” Allebei hadden we wel smoel op die tong gehad, waarbij je per persoon in ieder geval twee glaasjes witte wijn zou drinken. Dat jusje had je evenzogoed vooraf gedronken. Na het eten zou er ook minstens nog een kopje koffie ingezeten hebben. Bij elkaar opgeteld zou je dan minstens € 75,= afgerekend moeten hebben. Bijna drie keer het lunchbedrag!”

Ik vrees dat mijn advies in (de stevige) wind zou zijn geslagen.

24-05-2013, 08:57 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zodra ik mijn toetsenbord wil beroeren, is het onvermijdelijk dat ik zo nu en dan nog over het laatste halfjaar schrijf. Alle gebeurtenissen rond de geconstateerde kanker, de operaties, de herstelperiode en alles wat er mee samenhangt, heeft nog een te grote impact voor me. Er zijn dingen die gelukkig naar de achtergrond verdwijnen, maar juist ook zaken die als een soort nieuwe beleving, of meer als andersoortige beleving, bij mij boven komen. Zo ook de verschillende zaaltjes, met de daar liggende patiënten, waarop ik terecht kwam.

Chirurgie in combinatie met darmen (en vaak ook kanker) is nou niet bepaald de meest vrolijke afdeling om op te liggen. Daar lig je bepaald niet voor je lol. Maar dat zal voor elke ziekenhuisafdeling wel gelden. Het ene zaaltje was het andere niet, wat natuurlijk heel erg met de samenstelling van patiënten had te maken. De plezierige momenten, die er ondanks alles toch waren, kwamen doordat je met een gelijkgestemde, van dezelfde bloedgroep, op een zaal lag. Over al mijn opnames genomen kwam dat zo nu en dan voor. Met die mensen zou ik eigenlijk tegelijkertijd op een kamer hebben moeten liggen. Het begrip ‘verzachtende omstandigheden’ had dan een heel andere dimensie gekregen.

Dat brengt mij er op dat je voor het mooie invloed zou moeten kunnen hebben op de samenstelling van jouw ziekenzaal. Ik zie daar zelfs handel in. Hiervoor krijg ik een beeld voor ogen, wat een mix geeft van digitaal vliegtuigstoelen reserveren en een datingsite. Voor het gemak noem ik deze verbeelde site: “InBedBij.nl”

Stel je voor, zodra je weet wanneer je op welke afdeling van het ziekenhuis opgenomen gaat worden, kan je met een verkregen code van het ziekenhuis naar de website InBedBij.nl, waar je profielschetsen (inclusief hobby’s en voorkeuren), het liefst met foto, van lotgenoten kunt lezen. Voor meer info is het dan zelfs mogelijk om met hen te chatten. Heb je eenmaal een keuze gemaakt, kan je die voorkeur aangeven door ‘te bedden.’ ‘Bedden’ staat als nieuw werkwoord voor ‘ziekenhuisdaten’. Is dit ‘bedden’ wederzijds, heb je bij je ziekenhuisopname een of meerdere date(s) en kom je met die medepatiënt(en) op één kamer te liggen. Zo krijg je meer invloed op de leuke(re) momenten.

21-05-2013, 10:49 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet alleen in economisch opzicht verkeert Europa in een crisis. Meteorologisch gezien hebben we het ook nog nooit zo slecht gehad. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat de vakantiegangers met Pinksteren de ruiten van hun caravan ijsvrij moesten krabben, alvorens op pad te kunnen gaan. In bijna heel West Europa verrekken we van de kou. Storm, regen, zelfs sneeuwbuien en nog geen 15 graden, zelfs in Spanje en Italië. Oké dat zijn ook de zwakkere landen van Europa, waar men ‘s lands  huishoudboekje niet op orde heeft. Maar dat heeft er niets mee te maken. De euro staat hier volledig buiten.

Heeft het dan met het opwarmen van de aarde te maken? Lijkt me niet, dan zou het hier juist warmer dan normaal moeten zijn. Ik geloof eerder dat men in Oost Europa, waar het wel warmer dan normaal is, hier de hand in heeft. Ja, letterlijk de hand, geholpen door de hedendaagse techniek, met dank aan Apple en Google. Want, volgens mij hebben de weermannen in Oost Europa op hun iPad Google Earth geopend, de aardbol een paar slagen ‘omgeveegd’ en door middel van een ons onbekende, maar heel vernuftige methode zo hun temperaturen met de onze verwisseld.

20-05-2013, 15:39 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu, zesenzestig jaar verder, moet ik mijn vader misschien wel dankbaar zijn voor de upgrading van mijn geboorteadres, want al met al heb ik over mijn levensloop niet te klagen. Van jongs af aan lonkte de commercie, waar mijn studierichting vanaf de kleuterschool al volledig op was gericht.

Mijn vervolgopleidingen verliepen echter veel minder gladjes. Mede door spanningen thuis, ontstaan door een dreigend faillissement van mijn vaders motorenzaak (iedereen ging auto rijden), ging ik steeds minder goed leren. Dit in combinatie met puberaal gedrag ging ik steeds meer van het fenomeen spijbelen genieten. Voor mijn vader tijd om in te grijpen. Niet, zoals dat heden ten dage zou gaan, door in overleg met de school mij weer aan leren te krijgen. Nee, ik moest van school, gaan werken en geld verdienen.

Als ‘werkstudent’ had ik inmiddels al de nodige commerciële ervaring opgedaan. Met kerstbomen verkopen, wat helaas maar twee weken per jaar kan, wat ik overigens niet als een nadeel beschouwde, maar wat mijn vader als onvoldoende arbeidsinzet zag. Wat ook gold voor die ene dag in het jaar dat ik op Koninginnedag op het Haagse Buitenhof oranje speldjes op revers prikte, wat naar ieders eigen inzicht geldelijk beloond mocht, uhh moest, worden.

Mijn vader zag meer in het uitbouwen van de portiekenwijk, die ik van een vriend had overgenomen. Elke zaterdag ging ik met dweil, bezem en emmer mijn wijk in om de portieken schoon te maken. Met niet te grote inspanningen, verdiende dat goed. Zeker als het ’s winters had gevroren, want ook dán kwam de portiekenman, weliswaar alleen maar om aan te vegen, waar gewoon het volle pond voor moest worden betaald. Toch zag ik het niet zitten om in de schoonmaakbranche verder te gaan. Wederom onder druk van mijn vader werd het uiteindelijk een baantje als jongste bediende op kantoor bij Rubberfabriek Vredestein. Tot het moment dat mijn toenmalige verloofde trouwplannen kreeg verdiende dat genoeg. Toen moest er worden bijverdiend, waarvoor ik ’s avonds verzekeringen voor de Nationale Nederlanden ging verkopen.

Na ons trouwen kregen we in Maassluis een huis van Vredestein toegewezen. Baantechnisch gesproken, had de rubberfabrikant in de nabije toekomst echter onvoldoende perspectieven te bieden, dus werd het tijd om naar een andere baan uit te kijken. Maar dan iets wat ik altijd al wilde, een job in de buitendienst. Spaarbrieven verkopen voor, “sparen, sparen, kapitaal vergaren,” de NCV/NSL leek mij hiertoe een leuk opstapje. Vooral de provisie en bonussen waren heel aantrekkelijk, maar uiteindelijk ging het ondoorzichtige product mij tegenstaan. Opnieuw ging ik op zoek en vond een baan als advertentievertegenwoordiger bij het Rotterdamsch Nieuwsblad, onderdeel van de Haagsche Courant. Vanaf dat moment kreeg mijn carrière een boost.

Nou ja, niet direct. Eerst moest ik ervaren wat voor knullig advertenties winkeliers ter plaatsing aanboden. Zoals Radio Simonis, vooral uw TV’s, radio’s en bandrecorders (Ja, over díe tijd heb ik het). “Meneer Simonis, het is toch logisch dat u als radiospeciaalzaak radio’s en televisies verkoopt.” “Ja, én?” “Nou, dan hoeft u dat toch niet in uw advertenties te zetten?! Het lijkt mij beter dat u een goeie aanbieding plaatst.” “Kroon, ik adverteer zo al jaren én met succes.” Volgens mij een slechte redenering, alleen wist ik dat niet goed gefundeerd te verwoorden. Ik wilde me in de materie scholen.

Zo werd ik opnieuw werkstudent. Alleen werkte ik op de dag om ’s avonds te studeren en in Utrecht college te lopen. Een heel riedel diploma’s in de Reclame wist ik zo in vier jaar tijd, mede door de aansporing van mijn Truus, te behalen. De winkeliers maakten nadien graag gebruik van mijn gediplomeerde adviezen. Daarnaast wist ik met de opleiding Copywriting niet alleen mijn lust tot schrijven te bevredigen, maar ook leuke bijbaantjes te creëren. ’s Avonds schreef ik teksten voor brochures in opdracht van reclamebureaus, schreef als rechtaardige socialist zelfs rond de verkiezingstijd een lezing voor de VVD. Een actie wat mij toen weer aan een bijbaantje hielp bij een huis aan huisblad, waar ik wekelijks een column mocht schrijven.

Dagblad Het Vrije Volk, waar ik inmiddels werkte, verbood echter om voor concurrerende media te werken. Een onrechtvaardige huisregel, waar ik mij niets van aantrok omdat de hoofdredacteur Herman Wigbold ook zijn zakken vulde, ondermeer als (TV) presentator van VARA’s Achter het Nieuws.

Zekerheidshalve had ik mij wel met Ed de Keizer een pseudoniem aangemeten. Een naam waar ik dan weer niet naar luisterde, als ik door een redacteur van de gratis krant werd geroepen. Wat zullen zij mij een arrogante kwast hebben gevonden. Een aantal jaren heb ik deze leuke bijbaan gehad, zonder dat het mij problemen gaf. Hoewel, kennelijk is er ooit een poging gedaan om achter de ware persoon van Ed de Keizer te komen. (De perikelen hierover vallen te lezen in mijn www.Kroondomein.com onder de kroonjuweeltjesnaam  “Wie O Wie”.)

In Dagblad Nederland heb ik uiteindelijk tot mijn VUT aan toe 35 jaar lang de mooiste baantjes gehad. Tevreden kijk ik op mijn 66e verjaardag terug op mijn Route 66. Natuurlijk met dank aan mijn vader voor zijn valse geboorteaangifte.

14-05-2013, 09:03 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na zes maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit:

13-05-2013, 16:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-05-2013, 23:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na in zes maanden tijd, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, om vier keer geopereerd te worden, kan ik eindelijk zeggen:

07-05-2013, 11:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)