1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.
Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?Wit of bruin brood?Doe maar bruin. Waar ga je zitten? Nou daar bij mijn vriendin op het terras, antwoordde hij gevat. Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water Nee, dat kan niet, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn, meende zij nog logisch te verklaren. Oké, laat dan maar zitten.
Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.
Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.
Vandaag liep mijn gratis NS-reis af, zodat ik besloot om er op uit te gaan. Het liefst voor een stadswandeling en het allerliefst dan met een gids. En dat kon. Via internet kwam ik er achter dat er vandaag (zondag) om 12:00 uur een Theresiawandeling met de Stadsgidserij in Tilburg was. Op naar Brabant dus. Nu was dit de eerste stadswandeling zonder mijn Truus, wat mij nou niet bepaald in een feeststemming bracht. Maar ja, je móet. Alles wat je de eerste keer zonder je geliefde doet, doet pijn. In die zin heb ik al het nodige kunnen afvinken.
Ik ben blij dat ik gegidst deze arbeiderswijk van Tilburg heb bezocht. Veel bouwstijlen, mooie architectuur, tenminste, als je er op wordt gewezen en veel leuke wetenswaardigheden.
De rondleiding door de Theresiawijk begon voor mij toch wel met een lichte schok. Een hoe kan dat toch zo zijn?!. Onze gids hield namelijk na een paar minuten lopen al stil bij een kunstwerk met 7 rozen, van Twan Hendriks. De uitleg vond ik verbluffend. Deze gestileerde rozen kwamen de Heilige Theresia van Lisieux toe. Ik wil het rozen (zegeningen) laten regenen op aarde. Een verhaal wat ik al kende, maar dan over de Heilige Rita uit Italië. Juist van haar hebben Truus en ik in het bedevaartsplaatsje Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo een beeldje gekocht, om Truus bij te staan in haar gevecht tegen de ongeneeslijke ziekte. Door deze flashback had ik vanaf dat moment het gevoel dat mijn meissie de wandeling meemaakte.
Zo heeft zij dan ongetwijfeld zich ook verbaasd over de vele verhalen die onze gids over deze wijk kon vertellen. Bijvoorbeeld over de immigranten vanuit de (latere) Randstad, die hun werk vonden bij dn Atelier, fabrieken en werkplaatsen van de Nederlandse Spoorwegen, waarschijnlijk de latere Werkspoor en inmiddels weer uit Tilburg verdwenen. Die Randstedelingen vonden als Protestanten in de parochie, zoals een Tilburgse wijk werd genoemd, geen geestelijke ondersteuning. Daarvoor kregen zij uiteindelijk hun eigen Protestante kerk, werd verteld, toen wij bij een complete bouwval stilhielden. Anno 2012 is er nog maar één Protestante kerk onder de katholieke Tilburgers te vinden. Een mededeling waarbij de gezichtsuitdrukking van de gids volledig neutraal bleef. Zijn leedvermaak was wel zichtbaar toen hij een anekdote over de Katholieke kerk vertelde.
De niet meer in gebruik zijnde protestante kerk.
Wij stonden stil bij een klooster, waar nog maar een paar decennia geleden nonnen van de meest strenge orde zaten, die in optimale armoede leefden. Door mijn gebrek aan kennis van de Katholieke kerk, en onvoldoende geheugen om te onthouden wat er werd verteld, ontbreekt hier de relevante informatie. Wel heb ik onthouden dat Monseigneur Bekkers, in de late vijftiger jaren Bisschop van s Hertogenbosch, ook geen lieverdje was. Hij had opvattingen die niets onder doen voor de opvattingen van de terecht verguisde Imam, die het heden ten dage nog vertikt om een vrouw een hand te geven. Willem Bekkers vertikte dat destijds ook. Hij mocht door de nonnen worden gezien, maar die zusters hadden geen enkel recht zichzelf te vertonen.
Natuurlijk kwam ook de historie van Tilburg als textielstad ter sprake, hoewel het daar niet echt de wijk voor was. De gasfabriek, waarvoor na vijftig jaar nog steeds een waterzuiveringsinstallatie werkzaam is, het Sint Josephgasthuis en de Spoorzone (alle werkzaamheden de NS betreffende) drukten de belangrijkste stempel op wijk Theresia.
Voor textielhistorie moet ik ongetwijfeld voor een ander gegidste wandeling inschrijven. Alleen de textielbaronnen Mutsaerts kwamen verbaal even langs. Maar dan alleen om het belang van de tweede t in hun naam te onderstrepen. Want alleen met díe t heb je toegang tot de grote kapitalen van deze familie. O ja, de Belgische broertjes Deprez kwamen ook ter sprake. Recht tegenover het huis van de directeur van de gasfabriek, het enige huis met een voortuin in de straat, hebben zij het kapitale tweelingen pand Casa Cara en Villa Anna laten bouwen, toen zij de eerste stoomketelfabriek van Nederland ten behoeve van de textielindustrie introduceerden.
Een leuke uitsmijter was de Strohulzenfabriek van Verbunt. Ja van die wijnkopers, maar dan wel van hun broer Henri. Hij hield zich bezig met het beschermen van de wijn tijdens transport. De strohulzenmanchet voorkwam het gerinkel en breken van de flessen. Bij de opkomst van karton als verpakkingsmateriaal zijn de strohulzenfabrieken als vanzelfsprekend op de fles gegaan.
Wat ik zei, leuke weetjes uit zomaar een wijk in Tilburg. Die Stadsgidserij heeft zo nog een tiental stadswandelingen. Voor mij een verademing. Eindelijk, na de zoveelste aflevering van de tv-serie Sopranos te hebben gezien, weer eens een vervolgserie in de buitenlucht. Ik ga ze zeker volgen en hoop natuurlijk dan weer een signaaltje van mijn Truus te krijgen.
Door een heel intrigerende tekst op de gevel
van een huis, liet ik niet alleen mijn benen, maar ook mijn fantasie de vrije
loop. Ik wilde de logica van de boodschap inzien. Zou er een beroemdheid, ene
Bas, in dat huis hebben gewoond, dan zou ik toch op die naam moeten kunnen
komen. Ik kwam niet verder dan PPR politicus Bas de Gaay Fortman, , maar die
woonde in Den Haag. Ook kruidenier Bas van der Heijden lijkt mij niet voor deze
locatie het Rotterdamse te hebben verlaten. Meer Bassen weet ik niet te
bedenken.
Er kwam niets anders in mij op, dan dat hier
sprake moet zijn van rancune. Bas en Els hebben in dit huis een aantal jaren
heel gelukkig gewoond. Totdat Els er achter kwam dat Bas als verwoed hengelaar
niet altijd aan het water zat te vissen. De hierdoor ontstane spanningen liepen
zodanig op, dat hun huwelijk verder geen levensvatbaarheid meer had. Over de
ontstane situatie werd er in het dorp heel wat afgeroddeld. Er ontstonden zelfs
twee kampen. Een scheiding leek onvermijdelijk. Over de daarop volgende,
langslepende rechtszaak, met de boedelscheiding als inzet, is men nu na drie
jaar in het dorp nog steeds niet uitgesproken.
Niet naar het zin van Bas en dorpelingen uit
zijn kamp, is het huis aan Els toegewezen. Zij woont hier nu met haar nieuwe
vriend. Jammer, dat zij die overwinning heel rancuneus op de gevel van
haar huis heeft aangebracht.
In mijn blog van de 24e (Ongein)
was ik niet erg positief over de straatnamen van bekende (Haagse) Nederlanders,
die volgens mij door de gemeenteambtenaren werden misbruikt. Nadat ik dat
constateerde, kwam ik tijdens diezelfde wandeltocht een straatnaam tegen van nog
een bekende Nederlander (-/v), nu wel in een aangename omgeving. Het deed mij
deugd dat die fantastische zangeres, met haar tijdloze hit Laat me
alleen, in het Westland een ereplaatsje heeft verworven.
Wij hebben Rita
Hovink, want zij is die zangeres, met zn allen voor eeuwig in ons hart
gesloten. Daarom ging ik er van uit dat er naar Rita ook elders in het land een
laan, weg of straat werd vernoemd. Al googelend bleek dat niet zo te zijn.
Verrek, waarom dan wel ergens achteraf in het Westland. Zal daar haar wiegje
hebben gestaan?
Wikipedia weersprak
dat; Rita Hovink werd als Hendriekje Jannie Vink op 3 maart 1944 in Beverwijk
(N-H) geboren. Vanwaar dan toch een Rita Hovinklaan in het Zuid-Hollandse
Westland?! Ik geloof als Hagenaar, die jaren aan de grens van het Westland heeft
gewoond, hiervoor het antwoord te kennen, waarbij ik uitga van het publiek
geheim van weleer.
Destijds werd er,
met ondermeer het kweken van tomaten en komkommers, heel veel geld verdiend in
dit tuinbouwgebied. Ook heel veel zwart geld. Van horen zeggen weet ik dat er
daardoor ook heel wat grote feesten in de Glazenstad werden georganiseerd,
waarbij heel wat Nederlandse artiesten, zoals Willeke Alberti, Rob de Nijs en
natuurlijk Rita Hovink acte de présence gaven.
Dan vind ik het geweldig dat een tuinder, kennelijk met een hang naardie goeie ouwe tijd, Rita Hovink nog steeds eert, door haar d´r eigen laan, de Rita Hovinklaan, te gunnen.
Al zappend, ik heb geen idee bij welk tv-programma ik was terechtgekomen, kwam Priorij Nazareth voorbij en hoorde ik dat de zusters benedictinessen van dit klooster dag en nacht bidden. Een continue onderneming sinds 1875. Een geruststelling waarop ik 38 jaar heb moeten wachten.
Voorjaar 1974 moest ik namelijk op herhaling voor de militaire dienst, waarbij ik tegelijk korporaal der Koninklijke Landmacht zou worden. Een rang die ik overigens totaal niet ambieerde en door onvoldoende inzet ook niet heb gekregen. Na voor dit verplichte nummer te zijn opgekomen, gingen we een week op oefening. Meneer de generaal had voor het hele bataljon er een spannende onderneming van gemaakt. Alsof we in een guerrilla waren terechtgekomen, namen we met ruim 500 man bezit van een dorpje, ergens in Noord-Brabant. Mijn belangrijkste taak in deze Stratego on Street was af en toe een beetje wachtlopen. Voor de rest van de tijd konden wij volledig onze eigen gang gaan. Omdat het ons wel van belang leek om, voor het geval er iets zou gebeuren, ook in onze vrije tijd bij elkaar te blijven, hadden wij ons zelf in een kroeg ingekwartierd. Geheel wederzijds was de kastelein ook blij met ons. Er werd wat afgezopen.
Het was zeker al half twee, toen er een lichtgewicht sergeantje de kroeg in kwam en de kastelein sommeerde de tap te sluiten. Onder hoongelach zocht deze beroepsuiteindelijk dekking, terwijl er natuurlijk werd doorgetapt. Want, ondanks dat het (een gespeelde) oorlog was, deden wij niet aan broodroof, waarvoor de kastelein ons zichtbaar dankbaar was.
Die nacht om drie uur was het voor mij en mijn maat weer tijd om twee uurtjes wacht te kloppen. We kwamen recht voor een klooster te staan, kennelijk om juist dit filiaal van de rooms-katholieke kerk te bewaken. Maar eigenlijk was ik door het drankgebruik niet bekwaam genoeg om mij van mijn taak te kwijten. Mijn maatje was in betere conditie. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel stuurde hij mij naar de overkant van de straat. Ga nou maar, ze geven je vast een kop koffie.
Er brandde licht, dus waren ze thuis. Bij het aanbellen realiseerde ik mij onvoldoende dat de nonnen wel eens zouden slapen. Bleek ook niet zo te zijn, want al snel werd er open gedaan. Heeft u voor een beschonken soldaat der eerste klasse een kopje koffie? Niet geheel wereldvreemd dirigeerde het nonnetje mij lachend naar een kamer direct links in de gang. Ik ga even koffie voor je halen. En ja hoor, met een dampende pot koffie kwam zij terug, vergezeld van een paar nieuwsgierig ogende zusters. Veel weet ik mij er verder niet van te herinneren, wel dat ik iets opgeknapt mijn dienst deels nog heb kunnen draaien. Natuurlijk met dank aan mijn maatje.
Achteraf had ik er toch een beetje spijt van om zomaar midden in de nacht bij een klooster te hebben aangebeld.Die arme zustertjes toch . Hoewel, 38 jaar later begrijp ik dat het de bid-nachtploeg was, die ik misschien wel een welkome afleiding heb bezorgd.
