1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hoewel mijn vrouw het zonder wilde doen, raadde onze huisarts haar eenroesje aan, waardoor ze gisteren na de behandeling in een uitslaapkamer kwam. Van het nare onderzoek heeft zij niets gemerkt.
Op u moet dan wel even gaan slapen mevrouw, reageerde ze bijna verontwaardig, dat ze daar te klaar wakker voor was. Glimlachend, maar toch hoofdschuddend, liet de ontzettend aardige verpleegkundige haar gang dan maar gaan.
Toen ik dit verslag kreeg, was dit voor mij wel een oppepper. Yes, ook nu wil ze de regie niet uit handen geven, waarmee ze toont hoe sterk ze mentaal is. Waar ik normaal het maar lastig zou vinden, deed het mij nu juist goed. Want, haar knokken is begonnen.
Direct na het onderzoek kregen wij van de arts toch het onheilspellende bericht, dat het inderdaad slokdarmkanker is. Dit keer werd deze jobstijding niet naar binnen gemokerd. Op een aangename manier, vreemd verwoord maar ik weet het niet anders te omschrijven, vertelde hij wat de volgende stappen, de kansen en bedreigingen zijn en welk team van meerdere specialistische ziekenhuizen hierbij direct betrokken zijn. Gek genoeg luchtte het ons allebei op en kregen we weer een beetje vertrouwen in de toekomst.
Een verpleegkundige deed ons uitgeleidde en nam hartelijk afscheid van mijn vrouw. Mij zag hij niet staan, wat mij gek genoeg alleen maar plezierde. Heel letterlijk neemt hij het, er moeten zijn voor zijn patiënten, en dat is nou precies waar het volledig om gaat.
Door het gemene onderzoek bleek s avonds mijn vrouw heel voorzichtig toch vloeibaar te kunnen eten en te drinken, zonder dat zij zes keer naar de WC moest hollen. Die lullig kleine verbetering deed ons goed. Dan later op de avond toch ook maar een glaasje witte wijn. Proost, op een terugkerende gezondheid!
Na beiden weer een goede nachtrust te hebben gehad, zijn we allebei zonder steen op onze maag de dag begonnen. Mijn vrouw ogenschijnlijk weer een beetje in haar oude doen. Ik, met weggedrukte zorgen, voldoende ruimte in mijn kop om weer dingen rancunevrij aan mijn toetsenbord toe te kunnen vertrouwen.
Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: Waar denkt uzelf aan, keelkanker? Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van fotos, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilos vliegen er bij haar letterlijk af., gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse.
Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de fotos moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?! Mijn motief leek aan te slaan. De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen. De dag erop belde zij heel netjes hierover: Nee, de dokter vindt de fotos maken niet spoedeisend. Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt.
Een dag nadat de fotos waren gemaakt, let wel na een lijdensweg van drie weken voor mijn vrouw, werd er door het ziekenhuis gebeld. Dokter van L., die KNO-arts dus, wil de afspraak van volgende week vervroegen naar morgen. Weer een schok voor mijn vrouw. Op haar vraag of de fotos daar aanleiding voor gaven werd (overigens terecht)door de assistente niet gereageerd.
Van L. had een vernietigende openingszin: U heeft slokdarmkanker. Kennelijk verbaasd over de geschrokken reactie van mijn vrouw, voegde hij daar aan toe: Had u dat zelf niet gedacht?! Ook ik viel hierbij stil. Gelukkig is er dan internet, zodat ik met terugwerkende kracht daar alsnog op kan reageren: Nee, ongelooflijke lul. Wij hopen gewoon het beste, zoals iedereen het beste zou hopen. Het is toch raar dat zon pedante kwast dit zo keihard kan zeggen, terwijl hij nota bene niet de specialist is die dat eindoordeel kan hebben. Daarvoor moesten we naar de maag- darm- en leverspecialist, wat een maand eerder had kunnen zijn, als die van L. wel goed zijn werk had gedaan. Nu prevelde hij, nog steeds even zijig, dat het enige wat hij voor mijn vrouw kon doen, was zijn collega bellen om tot spoed aan te dringen. Maar ook daar had die van empathie verstoken specialist niet direct succes mee.
Toen de fotos van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie: Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen. Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte. Het klonk als knuffelrock in onze oren.
Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat fotos maken. Wanneer? Nu natuurlijk. Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?!
Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven dat er nu alles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.
Laat het nou eindelijk eens ophouden, met het steeds weer opnieuw in beeld brengen van Tristan van der Vlis, de 24 jarige schutter die in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan de Rijn een bloedbad heeft aangericht. Mijn maag draait al om, als ik dat blije gezicht van die massamoordenaar op TV zie. Hoe hard moet het dan niet aankomen bij nabestaanden, slachtoffers en betrokkenen van deze nachtmerrie?!
Over het algemeen is een afbeelding òf mijn inspiratiebron, òf ter ondersteuning van mijn verhaal voor een nieuwe blog. Vandaag werd ik er mee geconfronteerd dat Photobucket, de digitale opslagplaats voor mijn afbeeldingen, werkzaamheden aan het verrichten is, waardoor al mijn afbeeldingen tijdelijk niet meer zichtbaar zijn. (Hieronder de letterlijke tekst)
WERE DOING A LITTLE WORK RIGHT NOW
YOUR IMAGE WILL BE BACK SOON
Gedurende de werkzaamheden van Photobucket neem ik het er maar even van en heb ik een snipperdag genomen.
Ik heb het gevoel vandaag van de sportschool gespijbeld te hebben. Maar toch heeft mijn vrouw al toegezegd, dat ik bij mijn volgende training een briefje kan meekrijgen, met de reden van mijn absentie.
Het heeft te maken met een blessure bij mijn grote teen, op een vreemde manier op de loopband van de sportschool opgelopen. Slechts aangekondigd door één pijnscheut, die ik verder heb genegeerd.
s Nachts speelde de blessure voor het eerst op. Op de dag werd het steeds pijnlijker en werd lopen hinkepinken. Mijn geplande wandeltocht in Den Helder kon ik wel vergeten. Het werd rusten, met de poot omhoog. Hoewel ik daar behoorlijk van baalde, was het wel direct een mooie gelegenheid om weer eens een boek te pakken. Het werd Het verloren symbool van Dan Brown. Ik verbaasde mijzelf dat ik, weliswaar node, de rust tot lezen heb hervonden.
Omdat mn blessure spontaan ontstond, ben ik vrijdag bij mn podologe, in de hoop dat mn inlegzooltje, als een zadel van een racefiets, effe bijgesteld moet worden, zodat ik het weekend aan de bloesemtocht van Geldermalsen mee kan doen.
