1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Laat het nou eindelijk eens ophouden, met het steeds weer opnieuw in beeld brengen van Tristan van der Vlis, de 24 jarige schutter die in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan de Rijn een bloedbad heeft aangericht. Mijn maag draait al om, als ik dat blije gezicht van die massamoordenaar op TV zie. Hoe hard moet het dan niet aankomen bij nabestaanden, slachtoffers en betrokkenen van deze nachtmerrie?!
Over het algemeen is een afbeelding òf mijn inspiratiebron, òf ter ondersteuning van mijn verhaal voor een nieuwe blog. Vandaag werd ik er mee geconfronteerd dat Photobucket, de digitale opslagplaats voor mijn afbeeldingen, werkzaamheden aan het verrichten is, waardoor al mijn afbeeldingen tijdelijk niet meer zichtbaar zijn. (Hieronder de letterlijke tekst)
WERE DOING A LITTLE WORK RIGHT NOW
YOUR IMAGE WILL BE BACK SOON
Gedurende de werkzaamheden van Photobucket neem ik het er maar even van en heb ik een snipperdag genomen.
Ik heb het gevoel vandaag van de sportschool gespijbeld te hebben. Maar toch heeft mijn vrouw al toegezegd, dat ik bij mijn volgende training een briefje kan meekrijgen, met de reden van mijn absentie.
Het heeft te maken met een blessure bij mijn grote teen, op een vreemde manier op de loopband van de sportschool opgelopen. Slechts aangekondigd door één pijnscheut, die ik verder heb genegeerd.
s Nachts speelde de blessure voor het eerst op. Op de dag werd het steeds pijnlijker en werd lopen hinkepinken. Mijn geplande wandeltocht in Den Helder kon ik wel vergeten. Het werd rusten, met de poot omhoog. Hoewel ik daar behoorlijk van baalde, was het wel direct een mooie gelegenheid om weer eens een boek te pakken. Het werd Het verloren symbool van Dan Brown. Ik verbaasde mijzelf dat ik, weliswaar node, de rust tot lezen heb hervonden.
Omdat mn blessure spontaan ontstond, ben ik vrijdag bij mn podologe, in de hoop dat mn inlegzooltje, als een zadel van een racefiets, effe bijgesteld moet worden, zodat ik het weekend aan de bloesemtocht van Geldermalsen mee kan doen.
Het was helemaal geen fantastische dag, ondanks het schitterende weer. Want de klap van Alphen aan de Rijn dreunde vandaag nog heel lang na. Het allerergst wat in het nieuws kwam, was voor mij het feit dat de dodelijke slachtoffers van de schietpartij tot na middernacht op de plaats delict moesten blijven liggen. Wat een vreselijk idee voor de naaste familie.
Wat bezielt het Openbaar Ministerie toch dat, omwille van een forensisch onderzoek, zij de lichamen arresteerden?! Omwille van een goede reconstructie, zo werd gezegd. Wat een onzin nou toch.
Kijk, als de dader niet bekend is, of er zijn twijfels over zijn bekentenis, dan kan ik mij die precisie voorstellen. Maar over de gebeurtenissen van gisteren in en om winkelcentrum Ridderhof kunnen er geen misverstanden bestaan. De overleden slachtoffers zijn de stille getuigen, de vele gewonden en aan het drama ontsnapte publiek zullen ongetwijfeld hun oogverslag hebben gedaan. De zichzelf door zn kop geschoten dader lag, naast zijn wapen(s) in dezelfde periferie. Wat valt er dan nog minutieus te onderzoeken???
Vreselijk voor de nabestaanden, geld en tijdverspilling van het OM.
Bekend bij de politie, lid van een schietvereniging en in het bezit van drie wapens, is vandaag de optelsom van een vreselijke gebeurtenis in Alphen aan de Rijn.
Met lichte twijfel wil ik een oud Hollands versje citeren, waarbij ik de overweging van een gekuiste versie vrij snel liet varen, omdat dan het schokkende einde verloren gaat. Dit mag niet gebeuren omdat het opzegversje aanvankelijk liefelijk verloopt, vooral ook omdat de toehoorders per zin worden verzocht het na te zeggen. Overigens, was de afloop van het gedicht shocking, met name eind jaren vijftig van de vorige eeuw, toen het binnen de familiekring vol dramatiek werd voorgedragen. Hier komt het:
Er was eens een lief klein muisje gestorven (nazeggen) Had met het eten zijn maagje bedorven (nazeggen) Nu ligt hij daar, zijn ouders wenen (nazeggen) Het gaat je door je Godverdomme henen.
Aan dit dramatische gedicht werd ik herinnerd, door een onprettig voorval in mijn eigen tuin. Als laatste onderdeel van het winterse decor, hangt er in de boom nog een nootjesmand en vetbol voor de vogels, waar steeds minder op aan en af wordt gevlogen. Met verbazing zagen wij dat McBird nu, toch wel vrij hoog in de boom, door een muisje werd bezocht. Balancerend aan een tak zat hij zich te goed te doen aan de vetbol. Zijn omgeving scherp in de gaten houdend.
Het boommuisje was niet alleen ons opgevallen. Ook onze kater en poesje hadden hem in het vizier gekregen. Met grote belangstelling bekeken zij hoe het muisje zich te goed zat te doen. Lotta, het zwart/wit poesje, gunde het knaagdiertje uiteindelijk weer de verlangde privacy en zocht een beschut plekje om zich door de zon te laten warmen. Morro bleef gebiologeerd naar boven staren. Plots zag het muisje die grote katerkop, schrok, gleed uit en tuimelde naar beneden. Als een Edwin van der Sar opgevangen door de kater.
Wij waren daar niet alleen getuigen van. Zonder aan 112 te denken vlogen wij ons roofdier achterna, die kriskras door onze tuin sprintjes trok, met het slachtoffer tussen zijn kaken geklemd. Elk list die wij verzonnen werd doorzien. Lang heeft dit kat en muisspelletje niet geduurd. Toen wij hem te na kwamen, beet Morro door en vrat in drie happen het arme muisje op. Het is de natuur, hielden wij ons de verzachtende omstandigheden voor.
Zo als ik in mijn blog Te Kijk van vorige week donderdag al schreef, waren wij met Zuid-Afrikaanse familie in Den Haag en dan doe je natuurlijk ook het Plein en het Binnenhof aan. Zoals gepubliceerd heb ik daar bijzondere plaatjes geschoten, van neef Jan met Maxime Verhagen en met Mark Rutten.
Apentrots loopt hij nu in Johannesburg rond, met de foto van hem met de premier van Nederland in zijn binnenzak. Het is niet uitgesloten dat hij daarmee nog meer aanzien heeft gekregen. Wat hij heel verrassend, bijna onbegrijpelijk, vond is dat de leden van onze Regering en Tweede Kamer in en om het Binnenhof in het wild rondlopen, aanspreekbaar en allervriendelijkst zijn. Naar zijn zeggen, uniek in de hele wereld.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Alleen het hem horen zeggen heeft mij al met trots vervuld. Afgelopen dinsdag heb ik daardoor heel anders naar het vragenuurtje van de Tweede Kamer gekeken. Mijn reacties lijken ineens milder te worden. Van korte duur, of zal ik dan toch leren te relativeren. In dat geval raad ik iedereen aan, een dagje Binnenhof te doen.
O ja, vrees niet, zoals veel Kamerleden, de microfoon van PowNews. Die Rutger Castricum is evenzogoed een alleraardigste vent, die met alle plezier nog even met mijn vrouw op de foto ging.
Daardoor ben ik misschien zijn rechtse humor door een heel andere bril gaan zien. Lachen!
Mijn echte kroondomein, ik bedoel het huis waar wij in wonen, heeft een heel eigenaardige bouwstijl. Een voormalig collega wist het, ondanks oneerbiedig edoch komisch bedoeld, het beste te typeren. "Dat is geen huis, dat is een loods. (Bekakt) Haags als ik ben, corrigeerde ik hem met een glimlach: Het is een schakelbungalow. Dat de grappenmaker op loods kwam komt doordat het huis maar 5 meter breed is, maar wel 25 meter lang.
Ook door de situering aan het water, doet het erg aan een vakantiebungalow denken. Wat ons dan weer goed uitkomt, want we zijn met de grote vakantie, of wel vrolijke vut.
Maar, je kunt niet alles hebben. Naast ons hebben we een heel vervelende buurman, die het laatste jaar (te) regelmatig onze woonkamer in staat te gluren en graag over zichzelf praat, vooral over hoe goed hij alles kan. Pure zelfverheerlijking dus. Door zijn egocentrische gedrag lukt het hem niet om met zijn directe omgeving rekening te houden. Die meneer is zijn buren hevig gaan irriteren.
Van intimi weten wij inmiddels dat er bij hem sprake is van een persoonlijkheidsstoornis. Wat wel is onderkend, maar waar hij zich niet voor wil laten behandelen. Denk nou niet dat ik via mijn blog mn buurman zwart wil maken. Niet voor niets laat ik hem digitaal in de anonimiteit. Deze situatieschets was nodig om te verwoorden hoe ik dat nare-buurman-probleem heb kunnen oplossen.
voordat links de schutting werd geplaatst
Weliswaar is daarmee ons ruimtelijk zicht beperkter geworden. Daar waar tussen onze huizen geen afscheiding was, heb ik nu namelijk een schutting laten zetten. Dat had ik eerder moeten doen. We hebben wat vrij zicht in moeten leveren, maar hebben daarvoor wel heel veel privacy terug gekregen. Met zon buurman als de onze, van het grootste belang. Onze schutting zal ons van schuttingtaal behoeden.
Mijn gewicht is ruim een jaar lang stil blijven staan, ondanks dat ik drie keer per week naar de sportschool ga. Zowel mijn huisarts als mijn sportcoach hebben meerdere malen gezegd, dat ik maar eens tevreden moet zijn met mijn gewichtafname van totaal 16 kilo. Zo langzamerhand had ik mij daar dan ook bij neergelegd en beschouw mijn fitness meer als consolideren.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
Het bracht mij zelfs op het poepgoede idee om actief afvalwensen, via diarree en kotsen, in vervulling te willen laten gaan. Maar gelukkig ben ik nu volledig buikgriepvirusvrij, zodat ik niemand meer aan kan steken. Het moet laten aansteken worden en daar zie ik zelfs Big Business in. Zodra ik daarin een handelspartner heb gevonden, kunnen we aan de slag.
Een laborant zal het buikgriepvirus moeten vermeerderen, waarna ik het als een schijterig afvaldrankje wil laten bottelen. Eigenlijk een variant op de sportdrank. Dan moet het natuurlijk ook te koop zijn bij de sportschool. Volledig als product van deze tijd moet het ook een natuurlijk imago hebben.
Het is immers een natuurproduct. Vandaar dat dit explosieve afvalproduct Schijtlijster gaat heten, binnenkort te koop voor 19,95. Goed voor één buikgriepkuurtje en 2 kilo afvalgarantie.
De laatste twee weken hebben wij aardig wat dagen met onze neef en twee nichten uit Zuid-Afrika opgetrokken. Dan is het altijd leuk om de hot shots van je omgeving te laten bewonderen, zoals natuurlijk De Zaanse Schans en Haagse markt. Daarbij komt dat we ook vreselijk veel hebben gelachen en ons verwonderd over de familietrekjes die wij in elkaar ontdekten. Iets wat ons tijdens de vorige ontmoeting van 35 jaar geleden niet zo was opgevallen. Mijn neef was een genetische mix van mijn vader, oom Theo en neef Henk (dit voor de insiders). Zelfs zijn Kronenhumor, mimiek en motoriek.
Daardoor zal de happening met de familie nog wel eens in mijn blog terugkeren. Zoals nu. Jan heeft mij deze dagen aanvankelijk teleurgesteld, toen hij vertelde niet van vis te houden. Dat kan helemaal niet, als je bedenkt dat wij Hagenaars er niet voor terugdeinsden om s avonds om 10:00 uur naar Scheveningen te rijden om voor ons gezellig samen zijn nog een maaltje vis te halen. Ook het stappen in Scheveningen werd diep in de nacht nog wel eens in de rokerij onderbroken, om een vette bek te halen, om daarna het drinkgelach voort te zetten. En dan wil Haagse/Zuid-Afrikaanse Jan beweren niet van vis te houden?!?!?!
Ik kreeg de gelegenheid om hem hierop toch te testen. Samen deden wij een dagje Groningen, wat zeker ook een blog waardig is, waarbij ik op de terugweg mijn favoriete viskiosk aan de haven van Den Oever aandeed. Mijn harinkie happen, natuurlijk op zn Haags de Hollandse nieuwe je strot in laten glijden, deed zijn tanden niet wateren (als zo watertanden toch zeker vervoegd mag worden). Kom op Jan, probeer dan op zn minst een portie kibbeling. Kibbeling?
Licht gelaten stemde hij er mee in. Natuurlijk zal het geholpen hebben dat direct aan de vissershaven kibbeling van kabeljauw wordt gemaakt, want Jan smulde van zijn portie gebakken vis. Het deed mij deugd dat het mankementje aan zijn familietrekje (niet van vis houden) door mij enigszins is gerepareerd. Dat harinkie happen gaat er ook nog wel eens van komen.
Rang is alleen Rang, als er Rang op staat, een beroemde reclameslogan uit de begin jaren zestig en, wie weet, nog steeds in gebruik voor deze Friese zuurtjes. Destijds een schot in de roos, maar achteraf gezien niet zo verwonderlijk. Voor de liefhebber kon namelijk geen enkel snoepje zich meten met de echte Rang. Daardoor is de slogan voor die snoeprol dan ook gerechtvaardigd.
Van Rang naar mijn wandeltocht van vandaag, wat voor mij misschien ook wel een zuur snoepje was. Zuur, omdat ik er 120 autokilometers voor over had, om deel te nemen aan de 46e Merwedewandeltocht. Maar Merwede was geen Merwede, ondanks dat er Merwede op stond. Reclametechnisch gesproken absolute not done, want beloof nooit wat je niet kunt waarmaken. En dat deden ze met de Merwedewandeltocht. Geen druppel heb ik van die pracht rivier mogen aanschouwen.
Maar ja, te kritisch mag ik er eigenlijk niet over oordelen. Uiteindelijk werd deze tocht door alleen maar vrijwilligers georganiseerd en was het inschrijfgeld slechts 1 euro vijftig. Het was ongekend mooi weer, warmer dan ooit op 2 april gemeten en ik kon tijdens mijn tocht ook nog genieten van mijn muziekoortje. Wat heb ik dan nog te klagen . Trouwens, een heel bijzondere gebeurtenis maakte van de Merwedewandeltocht toch één die ik nooit meer zal vergeten. Zelfs met heel veel plezier aan terug zal denken.
Ik had nog maar een paar kilometer gelopen, toen ik boven aan een dijk onder mij een prettig opvallende vrouw zag lopen, met een hond aangelijnd en een kleuter in de kinderwagen. Dat lijkt wel dat zal toch niet doorlopen maar of nee toch niet . Clementine Blok schoot door mijn gedachten. Een geweldige kunstenares, gek op dieren, die op mijn kroondomein.com een digitale expositie houdt. Door dezelfde interesses zijn wij ooit via Internet met elkaar in contact gekomen. Schrijven elkaar met een bepaalde regelmaat, maar kennen elkaar niet Real Life. 7 Maart besteedde ik nog aandacht aan haar Engelse Setter, die alleen nog in leven kon blijven na een dringend noodzakelijke operatie.
Maar ja, zal Claim (voor haar vrienden) daar ècht lopen? Ik liet mij van de berm naar beneden zakken en riep haar aan: Mevrouw . Zij hield stil en keek mij vragend aan. Inmiddels was ik er van overtuigd dat zij het mòest zijn. Ben jij Claim? Ja, was haar verbaasde antwoord. Nadat ik mij bekend had gemaakt, kuste zij mij allerhartelijkst, heel vriendschappelijk, links rechts links.
In ons geanimeerde gesprek, alsof we elkaar live al jaren kennen, kwam natuurlijk ook haar hond Fironi ter sprake, terwijl ik hem over zijn vriendelijke kop mocht aaien. De vreselijke dure operatie was maar net op tijd, waarmee Claim opnieuw Fironi het leven heeft gered. Zodra ik er maar even tijd voor heb, schrijf ik je over die gebeurtenis, zodat de vele mensen die mij hielpen, dit in het kroondomein terug kunnen lezen. Fironi drukte nog eens zijn natte snuit dankbaar in mijn hand. Het lijkt wel of het zo moest zijn , poogde Claim alsnog onze toevallige ontmoeting te rationaliseren.
Ik moest verder, zodat ik opnieuw met een links-rechts-links afscheid van haar nam. Wat een bijzondere gebeurtenis . Mocht de kans groter zijn dat ik Claim met Fironi opnieuw ontmoet, dan dat ik aan de Merwede kom te lopen, schrijf ik toch opnieuw met plezier op de 47e editie van die wandeltocht in.
Met nog enkele dagen te gaan heeft neef Jan en mijn nichten Tiny en Elly hun Hollandse trip (zie: Ze komen van 15 maart jl.) er weer opzitten en keren terug naar Zuid Afrika. Een zestal dagen hebben wij hen begeleid met rondkijken in hun oorspronkelijke vaderland. Waar ik mij eerst inzette om hun op leuke oer Hollandse plekjes te brengen, veranderde mijn taak steeds meer in die van de paparazzi. Mijn neef had zich kennelijk voorgenomen om iedereen aan te spreken, die maar even zijn kant op keek. Slechts met een knikje en een glimlach werd ik met mijn camera door hem in stelling gebracht, om zulke momenten te vereeuwigen.
Hierbij ging het niet alleen om aardige mensen van het moment, maar ook om de absolute top van BV Nederland. Daar had Jan het wassenbeeldenmuseum van Madame Tussauds niet voor nodig. Alsof het Mandela Junior betrof, ging zowel onze minister-president Rutte als de vice-premier Verhagen met alle plezier op de foto met neef Jan.
Jammer dat hij weer gaat, want er waren nog zoveel leuke bekende Nederlanders, waarmee ik hem op de plaat had willen vastleggen.
Je zal toch bij elke slok drinken of hap eten een brok in je keel krijgen Met als gevolg dat je zo snel mogelijk, liefst op de WC, je van een golf slijm moet ontdoen . Om na een paar volgende happen of slokjes, opnieuw te moeten spurten. Wel vier tot vijf keer achtereen. En dat dag in dag uit, vanuit het niets, nu al weer een hele maand lang.
Het zal je maar gebeuren dat je daarvoor, via je huisarts, met een veel te ver weg-afspraak, bij de KNO-arts terecht moet komen. Maar, dat door de oplopende urgentie, je huisarts bij KNO de afspraak 14 dagen naar voren weet te halen.
Die dag dan vandaag is geweest, dat er al om 9:15 uur uit dit eerste onderzoek niets naar voren kwam, waardoor er een foto gemaakt moet worden. Daarvoor dan wéér een afspraak, dat kan echt niet vandaag, werd gemaakt, voor maar liefst drie weken verder in de tijd. Met nog eens een hele week, het gaat er nòg steeds over dat bij elke hap of slok een golf slijm wordt opgehoest, voordat de KNO-meneer hopelijk zodanig een diagnose kan stellen, dat (medicinaal) de kwaal kan worden aangepakt.
Deze ellende overkomt mijn vrouw al een maand lang en met nog bijna een maand voor de boeg. De kilos vliegen er af en met de dag wordt ze beroerder. Wel voor de huisarts, maar voor de KNO-arts geen enkele reden om de behandeling te bespoedigen. Ze moet bijna letterlijk wachten totdat ze een ons weegt.
Wat moet ik daar in hemelsnaam van denken? Laat ik maar onderkoeld en heel algemeen daarover mijn mening geven: Het is ongehoord om een patiënt bijna twee maanden aan zijn of haar lot over te laten, terwijl er niet normaal aan de primaire levensbehoefte van eten en drinken kan worden voldaan! Bij meer vraag dan aanbod moeten ook artsen heel gewoon door blijven werken. Hard, heel hard, dag en nacht, zeven dagen per week, totdat de laatste urgentie-behandeling van de wachtlijst kan worden doorgestreept. De zorgverlening kan niet anders dan een continubedrijf zijn.
Het zou zo maar een ouderwets gebruik kunnen zijn, maar het heeft wel wat: netjes je jasje dicht, bij een officieel moment. Daardoor is het niet zo gek dat leden van de Tweede Kamer deze traditie vasthouden, als zij achter de katheder hun betoog houden. Maar, zon regel moet je niet overdrijven. Voorkom alsjeblieft dat sprekers die uit hun jasje zijn gegroeid, achter het spreekgestoelte plaatsnemen, terwijl de knoop op springen staat. Want dat leidt af.
Geloof maar dat een corpulent Kamerlid zich veel gelukkiger voelt, als hij zijn jasje los mag doen. Het betoog wordt er niet minder om. In tegendeel.
Het valt niet mee om mijn schrijversdip te overwinnen, waarbij ik een lezersreactie: Nou en val mij daar niet mee lastig, heel begrijpelijk vind. Neemt niet weg dat ik toch nog even mijn toetsenbord blijf beroeren, in een poging weer op te starten. De laatste dagen leek het weer willen schrijven een beetje op het plan om te gaan lijnen. Iets wat je altijd vanafmorgen gaat doen, waarbij morgen altijd morgen zal blijven.
Maar mijn morgen is vandaag toch aangebroken. Tijdens mijn fitnesstraining om precies te zijn. Gisteren volgde ik mijn krachttrainingcircuit, wat helemaal niet lekker verliep. Als ervaringsdeskundige weet ik dan dat de lente mij parten speelt. Mijn lentekriebels worden al jaren overruled door het lullige ongemak van hooikoorts. Vele malen medicinale bijstand mocht nauwelijks baten. Dit jaar lijk ik echter het juiste blauwe pilletje( nee, niet die ) te slikken. Vandaag ging mijn cardio-training als een speer. Zo goed zelfs, dat ik er mij niet aan hield om dit als een herstel-training te zien, waarbij mijn hartslag niet te ver mocht oplopen.
Direct al op de crosstrainer ging het zo goed, dat ik juist wel mijn hartslag, dus ook de prestatie, opzweepte. Daarbij moet dan wel worden gezegd dat ik voor het eerst met een oortje in trainde. Niet het veel besproken wielrenners-oortje, maar twee van die dingen gekoppeld aan een muziekknijpertje, vastgeklemd aan mijn sportbroek. Jemig, wat kwam ik lekker in het ritme door de Irish Washerwoman van The Jumping Jewels. Ook op de loopband liep ik met mijn vingers in mijn neusgaten. Bij wijze van babbelen dan. Ook hier verlegde ik in behoorlijke maten mijn grenzen, door net zo makkelijk stijgingsniveau 11 en een snelheid van 6,5 km p/u aan te houden. Net toen de laatste minuut inging, kwam Roy Orbison op mijn MP3, met zijn pracht vertolking van Pretty Woman, de LIVE versie uit The Black and White Night, waarmee hij mijn halfuurtje band met tien minuten verlengde. Meer dan voldaan zocht ik uiteindelijk dan toch de kleedkamer op.
Met het nog even nahijgen realiseerde ik mij, dat ik over mijn conditie niets te klagen heb. Onwillekeurig vroeg ik mij daarbij af hoelang ik er, als vent van 63 lentes, nog van mag profiteren. Bijna, of het die inspanningsinvestering nog wel waard is. Ik moet maar meer vertrouwen hebben in reïncarnatie. In dat geval kom ik in topconditie terug. Maar ja, terug in wat?, vroeg ik mij toch enigszins vertwijfeld af. Wat heb ik er aan, lichamelijk in goeden doen te zijn, terwijl ik als wijngaardslak terugkeer. Leuk hoor, mijn wedergeboorte met mijn eigen huis hypotheekvrij op mn rug, maar dan wordt het nooit meer stevig doorstappen. Laat het mij, in dit leven, maar niet van mijn conditietraining afhouden. Je weet maar nooit. Een gedachtesprongetje die mij weer een geheel andere richting uit liet denken
Want, stel je nou toch eens voor, als ik reïncarneer, zal mijn schoonmoeder destijds ook zijn gereïncarneerd en die gedachte maakt mij heel onzeker. Zij zal toch niet in mijn kater Morro, door mij Hartstikke-vriend genoemd, zijn gekropen?! Dan laat ik mij niet door mijn kat, maar door mijn schoonmoeder elke avond rond middernacht naar bed sturen ?! ( Zie mijn blog Poeslieve kattenkwaad van 17.01.2011) Het zou te gek zijn. De kans lijkt mij groter dat de reïncarnatie via ons poesje Lotta heeft plaatsgevonden. Dat verklaart waarom dit diertje altijd bij mijn vrouw op schoot wil en zij steeds met een grote boog om mij heen loopt. Mocht het zo zijn, ga ik nu echt niet voor haar staan met de verklaring dat, mijn schoonmoedergrapjes altijd alleen maar omwille van de grap zijn geweest en ik haar altijd wel heb gemogen.
Ik draaf weer door. Feit blijft dat ik lekker heb gesport en de schrijversdraad weer zo goed mogelijk ga oppakken.
Momenteel heb ik niets op mijn blog te zoeken. Als ik echt een schrijver zou zijn, is er nu sprake van een writers block. Dat suddert al een tijdje. Gisteren was het echt raak, of juist niet. Omdat er niets mijn PC uitrolde, heb ik mij van plagiaat moeten bedienen. Nou ja, het was jatten van mijzelf, want knock out op het Hobbemaplein had ik eerder geschreven en gepubliceerd in mijn Kroondomein. Het was uitstel van excecutie, want ook nu weer kan ik maar niet bedenken hoe ik deze dag moet Knetteren.
Maar het is ook onzin om jezelf te verplichten dagelijks iets in een blog te schrijven. Juist deze levensfase van de vrolijke vut is een aangename tijd van niets moeten. Het wordt hoog tijd dat ik die verdomde prestatiedrang mijn lijf uit weet te jagen. Er mag best eens een Knetter-dagje worden overgeslagen. Met het bijna twee jaar geleden loslaten van mijn enerverende job, heb ik ook afscheid genomen van veel stof tot schrijven. Mijn leven is minder spannend geworden. Door zn vaste ritmes, van drie ochtenden sporten en één dag een fikse wandeling, worden de schrijfonderwerpen wat schaarser. Zal mij benieuwen of ik mij daar toch eens in weten te schikken.
Het is niet het schrijven alleen. Ook op de sportschool ging het niet zoals ik het wil en spijbelde ik zelfs bij bepaalde cardio-onderdelen. Mijn winterenergie is op. Dat zal het zijn. En dat is niet zo gek, want ook de winterschilder heeft nog maar één werkdag te gaan, alvorens de kwasten negen maanden de terpentine in moeten. Direct na het weekend dopen de gewone schilders hun kwasten weer in de meest frisse lentekleuren. Maandag, dan is het lente, niet ver af van rokkiesdag van Martin Bril. Ik kijk er naar uit en zal er zeker weer energie uit putten.
ij de motorenzaak op de Delftselaan in Den Haag, werden niet alleen motorfietsen, bromfietsen, scooters en fietsen gerepareerd, maar ook een aantal invalidenwagens. Voornamelijk gemotoriseerde vervoermiddelen voor gehandicapten. Maar er was één invalidenwagen bij, merk Lely, die heel bijzonder zonder hulpmotor werd aangedreven. Twee hefbomen werkten als handtrappers, waarmee je behoorlijk vaart kon maken. Het principe van een zogenaamde doortrapper.
Nadat tijdens een onderhoudsbeurt de speciale ketting was vervangen, ging de monteur met de Lely een proefritje in de omgeving maken. Daarbij bleef hij wel héél lang weg. Zo lang dat een collega-monteur op een motorfiets polshoogte ging nemen. Nog geen kilometer verder, op het allerdrukste punt van Den Haag waar de grootste markt van heel Europa is, trof hij zijn collega aan. Ogenschijnlijk slapend in het invalidenwagentje, midden op het Hobbemaplein.
Het verkeer werd even stilgelegd, om samen met omstanders het karretje naar de kant van de weg te brengen. Net op het moment dat de monteur behoorlijk dizzy zijn ogen open deed. Wat bleek nu, wat onvoorzichtig had hij een vrij scherpe bocht genomen, waardoor hij één hefboom vol onder z'n kin kreeg en zichzelf zo buiten westen had geslagen.
Jan en Elly, nu effe ouder, komen over uit Zuid-Afrika.
De nieuwe sociale media, zoals Hyves en Facebook, zijn toch wel een groot mirakel. Eerst word ik door mijn eerste buurtvriendje gevonden, waarmee ik de draad van veertig jaar geleden weer met veel plezier heb opgenomen. Half december kwam via Facebook mijn neef uit Zuid-Afrika digitaal bij mij binnen (blog 15.12.jl.). Ook dat wordt een weerzien, na pakweg 35 jaar.
De eerste keer dat neef Jan terug was in zijn geboorteland, heeft mij nog aan mijn eerste baan geholpen. Een job waar ik slechts als eendagsvlieg werkzaam ben geweest en daarvoor zelfs nooit die ene dag loon voor heb opgeëist. Omdat mijn neef toen de arbeidsbemiddelaar is geweest, zou het heel goed kunnen zijn dat ik, op juridische gronden, bij neef Jan die dag salaris nog op zou kunnen eisen. Ik denk daar dan toch maar van af te zien. Uiteindelijk geloof ik ook niet dat zijn familiedienst de start van een succesvolle loopbaan als intercedent is geweest, of dat hij daarna een uitzendbureau-imperium uit de grond heeft weten te stampen. Mocht dit wel zo zijn, en dat hoor ik binnenkort, dan zal er zeker nog een goed gesprek met hem volgen.
Voorlopig kijkt hij, met zijn beiden zussen, en wij uit naar een toch wel heel bijzonder weerzien. Halverwege de jaren vijftig zijn zij als kinderen met hun ouders naar Zuid-Afrika geëmigreerd. Tussentijds zijn zij wel terug geweest, maar dan eigenlijk min of meer in de kielzog van hun ouders, waarbij mijn ouderlijk huis een belangrijke ontmoetingplaats was.
Zowel zij als wij (mijn zus en ik) hebben al lang geleden onze ouders ingeleverd. Het is dus nu de beurt aan hun kinderen om er in afgeslankte vorm een familiereünie van te maken. En dat voelt heel raar en erg aangenaam tegelijk. Tiny, Elly en Jan vertegenwoordigen voor ons een belangrijk stukje familiegeschiedenis van mijn vaders kant, waar wij veel te weinig van afweten en waar naar we, door onze oplopende leeftijd, toch wel heel erg nieuwsgierig naar zijn.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
