Voor een periodiekje leek ze mij net iets te oud, maar vriendelijk was zij alles behalve. Haar goed recht natuurlijk, ware het niet dat zij als caissière bij een benzinestation zich heel voorkomend naar de klanten dient te gedragen. “Pasje andersom, naar beneden meneer”, sprak zij snibbig. “Nee, met strip naar onderen, meneer,” keurde zij ook mijn tweede poging af.

Ik begreep er niets van. Altijd heb ik ruzie met een pinpasapparaat. Strip naar links, strip naar rechts. Op z’n kop, nee juist andersom. Overal leken het mij andere commando’s, maar overigens altijd uiterst vriendelijk. Maar dit keer, bij die BP-Trien ging het er heel erg vervelend aan toe.

“Nee meneer, naar onderen.” “Juffrouw, ik begrijp echt niet wat u bedoelt.” Met een grote zucht werd mijn bankpas uit handen genomen en daar gestopt waar “normaal” alleen de sleuf voor creditcards zit. “Zo!, nu uw pincode alstublieft.” Het leek dat zij wel heel erg de ziekte op mij, of op haar baan natuurlijk, had gekregen.

Na de transactie schoof zij mijn pas naar mij terug. “Dit is het nieuwe pinpasapparaat, beveiligd tegen skimmen.” Nee juffrouw, die verklarende tekst heb ik nu ook niet meer nodig.