1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Voor een periodiekje leek ze mij net iets te oud, maar vriendelijk was zij alles behalve. Haar goed recht natuurlijk, ware het niet dat zij als caissière bij een benzinestation zich heel voorkomend naar de klanten dient te gedragen. Pasje andersom, naar beneden meneer, sprak zij snibbig. Nee, met strip naar onderen, meneer, keurde zij ook mijn tweede poging af.
Ik begreep er niets van. Altijd heb ik ruzie met een pinpasapparaat. Strip naar links, strip naar rechts. Op zn kop, nee juist andersom. Overal leken het mij andere commandos, maar overigens altijd uiterst vriendelijk. Maar dit keer, bij die BP-Trien ging het er heel erg vervelend aan toe.
Nee meneer, naar onderen. Juffrouw, ik begrijp echt niet wat u bedoelt. Met een grote zucht werd mijn bankpas uit handen genomen en daar gestopt waar normaal alleen de sleuf voor creditcards zit. Zo!, nu uw pincode alstublieft. Het leek dat zij wel heel erg de ziekte op mij, of op haar baan natuurlijk, had gekregen.
Na de transactie schoof zij mijn pas naar mij terug. Dit is het nieuwe pinpasapparaat, beveiligd tegen skimmen. Nee juffrouw, die verklarende tekst heb ik nu ook niet meer nodig.
Je kunt geen blad openslaan of er rolt weer een diversiteit aan busreizen uit. Van zonvakanties tot stedentrips en alles heel erg vriendelijk geprijsd. Je hoeft daar zelfs geen verkoopdemonstratie van veel te dure dekens voor bij te wonen. Hoe kunnen ze het doen voor die prijs?!
Eén keer heb ik deels zon stedentrip per touringcar meegemaakt, wat mij ook ten dele goed is bevallen. Ik verklaar mij nader. Heel lang geleden werkte ik voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad als voor dagblad Het Vrije Volk. Naar opvatting van mijn toenmalige baas had ik een uitzonderlijke prestatie geleverd, die hij extra maar vooral ludiek, wilde belonen. Bonussen bestonden toen nog niet. Omdat in die tijd het heel normaal was dat de krant voor hun lezers reizen organiseerde, werd bedacht dat ik met mijn vrouw maar drie dagen naar Parijs moest gaan, volledig op kosten van de krant.
Parijs, weliswaar toen al een aantal keren geweest, trok ons wel. Alleen zon lezersreis met de bus, zagen wij niet zitten. Na wat gesteggel kreeg ik toestemming om met mijn leaseauto, van de zaak, te gaan.
Toen wij in de loop van de middag in het luxueuze hotel net buiten Parijs aankwamen, was het busgezelschap er nog niet. Dat kwam, naar mij later bleek, niet doordat zon bus veel minder snel rijdt, maar doordat zij eerst heel Zuid-Holland doorreden om mensen bij opstapplaatsen op te pikken.
Los van ons toekomstig gezelschap konden wij bij het hotel al inchecken. Aan de balie en later aan de bar werden wij met alle egards behandeld. Een zoveel-sterren hotel waardig. Rond etenstijd kwam dan toch het krantengezelschap aan. Er werd snel collectief ingecheckt, om een uurtje later met de bus een rondrit door Parijs te maken. Reisleider Hans wist dat wij bij de groep zouden aansluiten. Waarom wij met eigen vervoer waren was hem niet duidelijk. Ondanks dat hij hier voorzichtig naar bleef vissen, hebben wij dit niet onthuld, wat ook weer onze VIP behandeling ten goede kwam. Want, kennelijk was hij van mening, dat we voor de krant de kwaliteit van de reis moesten checken.
Met dat wij voor de eerste maal de bus instapte, greep Hans naar de microfoon en stelde ons aan het gezelschap voor. Zij zullen een aantal van onze excursies meemaken, geeft daarom de heer en mevrouw Kroon een hartelijk applaus!. Wat gênant, maar het gezelschap was ons goed gezind.
Parijs bij nacht, een boottocht op de Seine, sightseeing en de Moulin Rouge, we hebben het allemaal met het gezelschap meegemaakt. Ook die ene maaltijd, alvorens de nachtclub te bezoeken. Dat was dan echt zon busgezelschappenhap in een apart zaaltje, waarop menig busvakantieganger zijn of haar mening over eten in het buitenland heeft gevormd. De bediening was volledig in stijl van het schnitzeltje, dorperwtjes, gebakken aardappeltjes en minicup ijs, met niet te zuipen koffie toe. Van het gezelschap geen wanklank. Kennelijk was het hen niet om het eten te doen, maar om een paar fantastische dagen Parijs, voor weinig.
De resterende tijd, buiten het gezelschap om, werden wij door een Franse vriendin vermaakt, inclusief de restaurantjes waar de beroemde Franse keuken werd waargemaakt.
Toch was het meisje teenager af, dat maakte haar vraag eigenlijk nog erger: Mam, hoe deden jullie dat dan? Wat? Nou, als je ergens onderweg wilde afspreken. Toen er nog geen mobieltjes waren Gewoon, we zorgden daar dan op tijd te zijn.Jeetje, wat lastig, zat je zeker een hele tijd op elkaar te wachten. Daar moet ik ècht niet aandenken. Welnee jôh, iedereen kwam gewoon op tijd.
Pffff?!
Deze dialoog gaf weer eens de tegenstrijdigheid van mijn leeftijdsgevoel en werkelijkheid aan. Die jonge vrouw is in het mobiele tijdperk opgegroeid. Zal ik er bij haar nog een schepje bovenop doen, dat er ook een tijd was dat de telefoon vast zat aan de muur en de hoorn je hooguit een halve meter de ruimte gaf.
Ik zal de gespaarde telefoonkaarten toch maar eens op marktplaats zetten?!
Ik wil mij niet bezondigen aan vooroordelen. Maar ja, ze moeten er niet om vragen. En dat deed Sjef Janssen uit Sittard. Met hem had ik de afspraak dat hij, zodra werkzaam in Noord Holland, hij bij mij zou langskomen, om wat praktische adviezen te komen geven.
Ik heb het over het premobiele en navigatieloze tijdperk. Ook al omdat de nummering in onze wijk erg gecompliceerd in elkaar zit, zou hij mij bellen op het moment dat hij ons winkelcentrum had gevonden. Ik zou er dan heenlopen om hem naar mijn huis te loodsen.
Na zn belletje liep ik de afgesproken richting uit. Zonder resultaat, kennelijk is Janssen bij het verkeerde winkelcentrum terechtgekomen. Dus terug naar huis, in afwachting van zijn volgende belletje. De herkansing volgde. Weer niet, terwijl hij dan zeker en vast bij ons winkelcentrum zou staan. Dan toch maar weer terug naar huis, in afwachting van de volgende call.
Dit keer won ik meer informatie van mijn (nog onbekende) bezoeker in. Sta je bij de ingang van het winkelcentrum? Niet?! Waar dan? Nou, daar waar ik de hele tijd al sta. Ik heb een blauwgrijze auto en sta zon beetje in het midden van de parkeerplaatsen.
Vreemd, waarom niet direct herkenbaar, bij de ingang van het winkelcentrum, vroeg ik bij de derde gang naar de parkeerplaatsen mij af. Natuurlijk keek ik nu wel heel minutieus de parkeerplaatsen af en ja hoor, daar ergens in het midden .
Het bleek inderdaad Stef Janssen uit Sittard te zijn. Typisch dat zon man zich zo verstopt, terwijl hij door mij gevonden wilde worden.
Dagje treinen, altijd leuk. Dit keer naar Arnhem. De terugweg ging bijna niet goed. Om acht uur in de avond zou onze trein gaan. Nog twintig minuten de tijd, dus gelegenheid om 2=1 zonnebrand bij Etos te kopen. De aardige juffrouw sloeg aan, fout, toch twee is twee. Juffrouw, het komt uit de actiemand van 2=1. Oh, sorry, Uhh, maar de korting moet er automatisch afgaan?! Hoe radeloos zij ons ook aankeek, wij wisten ook niet wat ze nu moest doen. Als we maar de helft van ons geld terugkrijgen. Alle begrip van de verkoopster èn van de twee verkoopsters, die er inmiddels bij waren gekomen. Eerst het bedrag even terugboeken, dan één fles opnieuw aanslaan, dan gewoon de tweede gratis. Een advies met een hoog filiaalchefgehalte, ondanks dat de drie dames geen van drieën die uitstraling hebben. De terugboeking was inmiddels gebeurd, maar het lukte nog steeds niet om tegen 2=1 af te rekenen. Voor ons een raadsel, dat niet simpel één fles langs de kassa kon. Ja weet u, het heeft met fout balansen te maken. Daardoor komen er verkeerde prijzen in het systeem. De ongevraagde uitleg begrepen wij helemaal niets van. Waarom geeft u niet gewoon de helft van het betaalde geld terug,? was nu onze inbreng, op logica gebaseerd. De dames bediscussieerden samen ons ei van Columbus.
Na wat gemor aan de kassa moest onze simplificatie toch als onmogelijk worden beschouwd. Het was inmiddels 19:53 uur, nog 7 minuten te gaan. De Etos Ladys hadden zelf inmiddels een boekhoudkundige truc bedacht, maar ook dat slimmigheidje werd door de kassa niet gepikt. Dames, onze trein gaat zo, betaal het hele bedrag maar aan ons terug en kijk later maar hoe u de flacons weer in de 2=1 mand terug kunt krijgen. Natuurlijk, sorry voor het ongemak. Toch werd met een laatste poging de flacons langs de scanner geschoven. Het resultaat was opnieuw niets meer dan Game Over" van een fruitkast. Onze betaling werd ongedaan gemaakt. Nog vijf minuten te gaan.
In versneld tempo kwamen wij langs de NS infobalie, waar een beambte ons min of meer op stond te wachten. Over drie minuten perron 7, wees hij ons desgevraagd de weg. De trein stond al klaar, hoewel, wel richting Doetinchem. Dan zal deze wel zo vetrekken, om plaats te maken voor onze trein. Niet geheel gerust met deze gedachte perron 7 verder opgelopen. Verrek, in de verte stond nog een trein. Die voor ons, met nog één minuut te gaan. Net aan wisten we m te halen.
Hopelijk zijn de dames van Etos niet te lang het spoor bijster geweest.
In mijn blog van 7 mei gaf ik al duidelijk te kennen dat ik bepaald geen fan ben van onze buurtsuper, nog geen 100 meter van ons huis. Sterker nog, ik neig er toe om hen via de rechter aan te klagen, om voor de onnodige Honig onthouding er fiks wat smartengeld uit te slepen. Het zou heel terecht zijn.
Vele maanden ben ik namelijk verstoken gebleven van één van mijn lievelingsgerechten, kapucijners. Deze onthouding had ik te danken aan het feit dat de Honig Kapucijners Mix niet meer te koop bleek te zijn. Als je de supermarktmedewerkers mocht geloven, was deze mix zelfs uit het assortiment gehaald. Kennelijk bij gebrek aan gebruikers.
Blijk ik ook hier weer een erg afwijkende smaak in mijn mond te hebben?! In huize Kroon werd node de kapucijners verbannen. Mogelijk enigszins onder mijn druk, vroeg mijn vrouw meerdere malen bij de supermarkt, of Honig toch weer de kapucijnermix terug in het assortiment heeft gebracht . Met veel gevoel voor impact, werd er door het personeel steeds teleurstellend op geantwoord.
Achteraf bleek het personeel helemaal niet meelevend te zijn geweest. Eerder vol desinteresse. Want, bij toeval viel het oog van mijn vrouw namelijk op de Honig Kapucijnersmix, weliswaar op een geheel andere plaats in de schappen. Vanavond heb ik dus weer van mijn favoriete gerecht kunnen genieten.
Heerlijk, maar achteraf wel met een nare bijsmaak. C1000 kan bij mij echt geen goed meer doen.
Verstand heb ik er niet van, maar toch vraag ik mij af waarom de Tweede Kamerverkiezingen alleen maar over geld gaan. Is het echt alleen maar de economie die telt?! Waarom moeten wij steeds meer verdienen en onze huizen steeds meer waard worden?!
Zeker vanaf Jan Modaal verdienen we toch genoeg?! Wij kunnen alles doen (en laten) wat we willen. Dan zou het toch vanzelfsprekend moeten zijn dat we, zij die niet rond kunnen komen, een handje komen helpen. Zo moet het mogelijk zijn om ook de zwakkeren in onze samenleving tot prestaties te stimuleren. Prestaties dan wel op hun eigen niveau, waarmee zij zelfvoldoening ontwikkelen.
Collectiviteit, Teambuilding, Saamhorigheid, dat is wat wij in ons land nodig hebben. Wat zou het als we het economisch dan wat minder doen? Wat zou het dat we daarmee onze topmanagers het land uitjagen?! Het is nog maar de vraag of dit al oude dreigement ook wordt waargemaakt. En dan nog, dan groeit onze sub-top door naar de top. Het lijkt me niet dat wij daar minder van worden.
Rupsje Nooit Genoeg moet in dit land geen voedingsbodem meer vinden. Dus onze huizen moeten ook maar niet meer, meer, meer waard worden. Huizen zijn om in te wonen, niet om als oppot spaarpot te dienen. Trouwens, wat heb je aan een (te) hoge waarde, waardoor huizen onverkoopbaar zijn geworden?! Worden onze huizen minder waard, zijn er ook meer (zoals de jeugdige starters) die een huis kunnen kopen. Een goed argument om, op termijn, de hypotheekrente voor een groot deel af te schaffen. Het lijkt mij goed dat daarvoor dan een instapsubsidie in de plaats komt.
Natuurlijk is het tegenargument van de waardevermindering dat velen met een te hoge hypotheek schuld blijven zitten, ten opzichte van de waarde van het huis. Ja, das waar. Helaas is hen te veel schuld door de strot geduwd, door de banken waar de overheid (wij dus) miljarden in heeft gepompt. Het is dan heel gerechtvaardigd dat diezelfde overheid ook helpt bij het probleem van de overfinanciering van huizen, van de minder draagkrachtigen. Te financieren uit datgene wat er wordt bespaard met beperking van de hypotheekaftrek.
Oké, mijn verhandeling is er een van de koude grond. Toch ben ik er zeker van dat het méér, méér, méér zijn grenzen kent en dat wij nu de douane daarvan heel dicht zijn genaderd. Het wordt tijd dat wij geestelijk onze grenzen gaan verleggen.
Beter boos dan aan de grond. Het zou me echt een zorg zijn dat ijskonijn Mark Rutte zich in zijn kuif gepikt voelt, doordat EOs Netwerk zijn partijprogramma enigszins onrecht heeft aangedaan. De als voorbeeld gestelde bijstandsmoeder gaat er niet 1.200,= per jaar op achteruit, maar hooguit 520,= (?!). Dat is ruim 43,= per maand.
O, vrijgezellen Mark zal zich wel hebben vergist. Nee, goede vriend, het gaat niet over haar wekelijkse onkostendeclaratie. Het gaat gewoon over haar schamele inkomen waarvan ze moet leven! Waar zij, niet declarabel, van moet eten.
Kom op Rutte, geef toch ruiterlijk toe dat je meende dat het om een onkostendeclaratie ging. Je zal er even over worden uitgelachen, maar al snel zal bij het grote publiek de gedachte postvatten dat de VVD gelukkig toch niet zó asociaal zal zijn.
Kort geleden zat ik, een van die schaarse zomerse dagen, op een zonovergoten terras te genieten van een biertje. Op gehoorafstand zat een groepje mensen over de goede oude tijd te praten, over dingen die op dat moment ook in mijn herinnering naar boven werden gehaald. Aanleiding daartoe was een Solexclub, die voorbij was gekomen. Hoewel ik daarin hun gepasseerd genoegen niet kon delen, ik reed toen een bloedsnelle brommer met Sachsmotor, herkende ik wel weer iets van hun speelse tijdperk, dus voordat er brommer gereden mocht worden. Met één van die spelletjes was ik zelf ook erg fanatiek, het zogenaamde sigaretten- doosjes kaarten. Dat was dan wel nog in een tijd dat echt iedereen rookten. De mannen plain, de vrouwen met filter. Er was zelfs een sigaret met een gezondheidsclaim, Docter Duskin, of zo iets.
Wij kinderen hadden ook zo ons plezier van het roken. Door het sparen van de lege sigarettendoosjes. De voor- en achterkant knipten we door tweeën, zodat je 4 speelkaarten overhield. Het kaartspel was erg simpel. Om beurten draaide je een kaart, die op een stapel verdween.
Had je bijvoorbeeld een Chief Whip gedraaid en de volgende speler draaide ook een Chief Whip, was de hele stapel voor hem. Zo kon je stapels kaarten winnen. Extra plezier had je er van als er een exclusief merk, of een buitenlandse kaart bij zat. Die kans was redelijk groot, omdat alle vriendjes wel een oom of neef op een (Shell) olietanker had varen.
Het deed mij deugd dat, ver van mijn plaats delict van weleer dit boeiende spel nog eens verbaal over tafel ging. Busje schrap, pinkelen , alle Wii spelen pur sang passeerden de revue. Van mij hadden zij best nog wat langer op het terras mogen blijven zitten.
Later voor de buis werd ik opnieuw op die goeie ouwe tijd getrakteerd, nu door Barry Hay van de Golden Earing in zijn commercial voor Eye Wish Groeneveld. Daarin benadert hij de opticiën van achteren en knipt met zijn vingers, als begroeting, tegen zijn oor. Een gebaar waarmee ook werd geknikkerd of het bekende neusballetje mee werd weggeschoten.
Menig maal ben ik door het oorknippen tegen mijn oorlel geschoten. Goed bedoeld en puur als begroeting. Meer kinderleed is mij niet overkomen.
Het verbaasd mij dat tijdens de verkiezingsdebatten er geen enkele partij is geweest, die de iglo-tax ter sprake heeft gebracht. Kennelijk blijft deze vorm van woonbelasting ook de volgende regeringsperiode volledig buiten schot. Raar, want de hypotheekaftrek staat wel ter discussie en de huren lijken tot 2% per jaar te worden verhoogd.
Of zijn er misschien weinig of helemaal geen iglos in ons land? Maar dan nog, de werkelozen 55-plussers moeten waarschijnlijk tot hun 67e jaar aan het werk gaan. Werk wat er óók weinig of helemaal niet is.
Wordt 55+ toch ontzien, ja dan verdwijnt mijn argument voor iglo-tax, als sneeuw voor de zon.
Deel twee van het Euro Songfestival vond ik zeker van een hoog niveau. Bijna traditioneel heeft Nederland de finale niet gehaald. Eigenlijk vond ik Sha-la-lie vanavond wel het beste pauzenummer.
Hoewel de zomer nog moet beginnen, zitten we nu al opgescheept met het surrogaatprogramma van Pauw & Witteman: Knevel & Van den Brink. En dat valt niet mee, want eigenlijk is daarmee mijn natuurlijke P&W slaapsnoepie vervangen door een K&B placebo. Met zijn journalistieke achtergrond weet Tijs nog wel wat van het programma te maken. Maar Andries Knevel, oud-directeur van de Evangelische Omroep, hoort ècht niet thuis in dat praatprogramma.
Het programma mmmm-koffietijd is m wat mij betreft van harte gegund. Maar laat hem nou niet zijn gereformeerde vingertje s-avonds laat nog naar ons opheffen. Een moralist als hij, die ooit voor zijn roeping al zijn popmuziek heeft weggedaan, hoort dan al te slapen.
Vergeef mij mijn harde oordeel, maar ik vind het echt niet te pruimen als de praatgrage Knevel, een journalistiek bedoeld programma verstierd met onzinnige vragen. Voorbeeld? Gisteravond was één van de gasten de altijd smaakmakende Maarten van Rossem.
Net nadat Andries Knevel meldde een foto te tonen waarop Maarten samen zit met broer en zus, stelde hij de meest onnozele vraag: Wie is diegene in het midden?
Vanavond lekker een avondje verkiezingsdebatten. Naar zeggen komt het er nu echt op aan. Omwille van de populariteit zullen weer de nodige Oneliners worden gebezigd. Misschien met opnieuw een uitdrukking, zoals elkaars bordje leegeten uit de wielersport, gebezigd tijdens de analyse: De VVD wil de CDA verder leegeten.
Zal na vanavond de PVDA nog steeds tevreden zijn over het debatterende optreden van Job Cohen en blijft het CDA geloof in het leiderschap van Jan Peter Balkenende ongeschonden overeind?
s Hagenees begreep ik er niets van: de 3e pinksterdag. Heel lang wist ik niet eens wat Pinksteren anders voorstelde dan twee vrije dagen. Uiteindelijk heb ik mijzelf hierin enigszins bijgeschoold, zodat ik weet dat Pinksteren met het neerdalen van de Heilige Geest heeft te maken. Iets wat door de Christenen al eeuwen wordt gevierd en wij niet kerkelijken hebben met veel plezier solidair dit feest altijd meegevierd. Maar geen drie dagen, zoals dat traditioneel in de Zaanstreek het geval is. Daar hebben zij dan weer hun goeie reden voor. De Zaankanters hadden het 1e en 2e pinksterdag 1574 namelijk veel te druk met het in de pan hakken van de Spanjaarden. Daarom koppelden zij aan hun overwinningsfeest, net na Pinksteren, die 3e pinksterdag. Jammer dat zij daarin niet heel Nederland hebben meegekregen, maar dit ter zijde.
De 3e pinksterdag 2010 wilde ik toch ook enigszins die feestvreugde delen. Voor een enthousiast wandelaar is het dan bijna een vanzelfsprekendheid om dit met de 3e Pinksterdagwandeltocht te doen, uiteindelijk was het prachtig zonnig weer, dus op naar Zaandam-Kogerveld. De start was, hoe kan het ook anders, vanuit een kerk.
De toch was door prachtige natuurgebieden. Alleen ging ik na ruim twee uurtjes lopen mij toch zorgen maken over de lengte van de tocht. Want nog steeds werd er verder van Zaandam weggelopen, richting Purmerend. Bij het nader bestuderen van mn routebeschrijving zag ik dat de tocht niet verder was uitgeschreven, dan tot aan een restaurant in Purmerend. Had ik dan het tweede A-viertje, met de resterende beschrijvingen, niet meegenomen? Uitgaande van mijn stevige wandelpas zou ik inmiddels rond de 18 kilometer gelopen hebben, toen ik andere wandelaars inhaalde, liet ik mij door hen bijpraten. Al snel was mij duidelijk dat ik de volledige route wel in handen had en dat de finish in Purmerend was.
Nee dit is per traditie een lijnwandeling, kreeg ik nog als verklarende tekst. Hoe moest ik nou weten dat deze wandeltocht, bij uitzondering, niet eindigde waar hij begon? Ook aan de finish, onder genot van een drankje, wist ik geen medestanders te vinden. Naar het scheen had ik hèt moeten weten, alsof het een bekende passage uit de Bijbel betrof en ik de Ongelovige Thomas was. Hoewel ik, dan wel voorbereid, volgend jaar deze tocht weer denk te lopen, wees de kerk ook deze keer mij niet de juiste weg.
Nu deed ik toch zelf, waar ik zon vreselijke bloedhekel aan heb, met de nodige herrie op zondag klussen. Maar ja, soms breekt nood wetten. En zon nood hadden we. Zaterdag werden de houtdelen van mijn huis door prachtige kunststofdelen vervangen. Een, niet door mij uitgevoerde klus, die inclusief opbouw voor twee man een dag werk zou zijn. Ware het niet dat demonteren van het zonnescherm, door de vastgeroeste bouten, niet zomaar wilde lukken. Een uitloop die de werkdag zou overschrijden.
Er niet helemaal zeker van, dat in de komende dagen de buienradar weer actief zou zijn, stemden wij er in toe, dat het werk zondagmorgen afgemaakt zou worden. Weg Zondagsrust, waar ik zoals gezegd, niet van gecharmeerd ben. Misschien heeft het ook wel met mijn genoeglijke woonomgeving te maken, met de tuin aan het water gesitueerd. Dat maakt van onze woning een camping aan huis. En daar wil je in alle rust van kunnen genieten.
Inmiddels is het tweede pinksterdag, zit ik met mn laptop aan het water te bloggen en is gelukkig alle rust teruggekeerd. De kakofonie van futen, eenden, meerkoeten, allerhande vogels en volière buurvogels niet meegerekend.
De keren dat ik iets win moet ik vreselijk uitkijken. Ook nu weer, met de ontvangen waardebon van maar liefst 250,=. Of ik maar even naar het buurthuis wil komen om mijn prijs persoonlijk in ontvangst te nemen. Want opsturen kan natuurlijk niet. Net als mevrouw A. Zuidam uit Woerden het vorige jaar, maak ik ook nog eens kans op een massagestoel. Woensdag 2 juni word ik, liefst met vrouw en nog eens vier familieleden, vrienden of kennissen, verwacht om kwart voor twee in de middag. Een kopje thee of koffie staat dan voor ons klaar.
Dit sinterklaasdagje heb ik, als uitverkorene van circa 160.000 consumenten, verdiend als bedankje voor het doen van mijn inkopen bij de sponsors van de gastheren, W&M uit Rheden. Ik heb geen idee over welke leveranciers zij het hebben. Maar ook daar zal ik snel achterkomen, want de sponsors zijn zo vriendelijk om ook naar de prijsuitreiking te komen. Als ze er dan toch zijn, geven zij ook nog eens gratis een ruim twee uur durende demonstratie van hun producten. Zelfs, zonder enige koopverplichting! Wat jammer nou dat mijn neefjes en nichtjes onder de 21 jaar niet welkom zijn.
O ja en als ik na zon lange zit flauw ben geworden, krijg ik na afloop ook nog eens een lekkere kop soep. Maar, zit er dan geen enkel addertje onder het gras? Reken maar! Natuurlijk ben je tot niets verplicht, maar je kunt er op rekenen dat een batterij linke verkopers je door de mangel halen. Je moet wel van heel sterke huize komen, wil je niet sufgeluld dan toch maar iets van die aardige meneren kopen.
Hun uitnodiging verklaart het gezegde op de koffie komen maar al te goed. Pas maar op, want volgens mij is het linke soep.
Vanavond werd mij bijgeleerd waarom een kelner één hand op zijn rug houdt, wanneer hij aan tafel een glas wijn inschenkt. Dit is om goed in balans (in evenwicht) te blijven. Heeft hij te vaak aan één en hetzelfde tafeltje dezelfde persoon evenwichtig het glas ingeschonken, doet de bijzonderheid zich voor dat de ontvanger volledig uit evenwicht (zwalkend) het etablissement verlaat.
Na Minister Hirsch Ballin te hebben gehoord, begrijp ik waarom de politie liever bonnen schrijft dan boeven vangt. Onder die boeven zijn er immers veel van hun eigen bazen, met hun vuige declaratiegedrag.
TV programmamakers, maar ook dagbladredacteuren, hebben er steeds meer een handje van om je voor verdere uitdieping van een bepaald programma je te verwijzen naar hun internetsite. Hoogst irritant. Laat mij alsjeblieft zelf bepalen via welk medium ik mij wil laten informeren. Wij consumenten hebben geen enkel belang bij die vorm van kruisbestuiving.
Stel je nou toch eens voor dat je via de ANWB borden met de auto naar Den Haag wilt rijden, maar dat je halverwege de melding krijgt, dat je de reis naar Den Haag verder per fiets moet vervolgen?!
Zo goed je naar Den Haag voor de auto en niet de fiets hebt gekozen, kies je met het kijken naar TV of het lezen van de krant op dàt moment niet voor internet. De digitale snelweg kies je op andere momenten.
Digitaal ben ik even buiten beeld gebleven, om mn wandeling van Maastrichts Mooiste te combineren met een paar dagen België, waar wij met Luik als uitvalbasis, de geneugten van de Walloniërs opzochten. Geheel volgens ieders verwachtingspatroon, deden wij vrij snel na aankomst, een kroeg aan om ons na zon 300 autokilometers te laven.
Hoewel wij dat natuurlijk wisten, blijft het gek om net aan 20 kilometer over de Nederlandse grens te ervaren dat niemand één woord Nederlands sprak èn het zelfs niet verstaat. Nog steeds neig ik daarover mij af te vragen: Hoe dom moet je zijn .?! Heel illustratief daarvoor is de tip die ik, die avond in een restaurant, gaf. De kelner nam uiterst vriendelijk de 20 eurocent als tip aan, waar 3,80 was bedoeld. Al was het alleen al om, nog maar net in België, ons Hollands imago niet te bevestigen, stak ik alsnog het verschil hem toe.
Grappig was wel dat, in eerder genoemde kroeg, wij door een Noord Afrikaner werden bediend die, jazeker, Hollands sprak. Hij kon zelfs ons nationaal vermoeden bevestigen, dat de Walloniërs geen woord Vlaams willen kennen, om vooral niet de indruk te willen wekken dat zij toenadering zoeken, tot hun conflicterende landgenoten. Daar zijn de Hollanders dan de dupe van,, sprak de Marokkaan. Ook onthulde hij waarom er steeds in wisselende groepjes fotos werden gemaakt. Zij vierden namelijk een verjaardag en ik denk te weten van wie. Zij is midden twintig en type niemendalletje, verre van sexy. Maar o wee, zodra er weer een groepsfoto in de maak was, ging haar brilletje af, trok ze haar koppie schuin en zette ze moeiteloos haar pose in de cheese-stand. En dat keer op keer. Heel erg deed zij mij denken aan de metamorfose van Helga van Leur.
-o-o-o-
Onze tweede dag leek de Wallonië-theorie te verbleken. Nu werden wij door een jonge vrouw met veel enthousiasme in het Hollands aangesproken. Verder in het gesprek bleek het leuke typie een Italiaanse te zijn.
-o-o-o-
Maastrichts Mooiste, een jaarlijks wandelevenement, was dit jaar met klimmen en dalen behoorlijk zwaar. Halverwege het traject stond er een tractor met aanhanger als wegversperring. Waarnaast een kudde koeien luid stonden te loeien. Niet naar ons, naar later bleek. Een drukdoende boer had het landweggetje afgezet en dirigeerde ons naar een weiland met afrastering. Er was een koe aan de aanhanger ontsnapt. Luid loeiend heeft hij zijn ontsnapping moeten opgeven, waarschijnlijk met de dood tot gevolg. De koeiengemeenschap kon loeien tot zij een ons wogen. Bij wijze van babbelen dan, want zou dat werkelijk gekund hebben, hadden zij de zielenpotenkoe ongetwijfeld van het slachthuis kunnen redden. Want ook met boerenverstand is zon rekensom snel gemaakt.
-o-o-o-
Ooit mochten de Belgen zonder rijbewijs een auto besturen, waardoor het in het land van de frietkotten erg uitkijken was geblazen. Maar anno 2010 rijden zij heel gedisciplineerd en als echte heer (m/v) in het verkeer. Dat maakt hun noorderburen tot een land vol losgeslagen automobilisten. (lees: idioten).
-o-o-o-
-o-o-o-
Het futuristische station van Luik blijft verbazen. Oké, de HSL en TGV doen op hun internationalen ritten dit station aan, maar de bedrijvigheid overtreft het reizigersaantal van treinstation Hattum niet.
Met onze auto aanvaarden wij maar weer de weg naar huis.
