In tegenstelling tot mijn verwachting van gisteren, had ik vandaag helemaal geen reden om huppelend mijn wandeltocht te maken. Het liefst had ik zelfs niet meer meegelopen. “Doe nou maar wel!, laat door de wind je hoofd leegblazen”, gaf Truus mij het dwingende advies. “Alles gewoon blijven doen, je moet sterk blijven, want in de toekomst moet ik op je kunnen blijven steunen”. Een toevoeging waaruit blijkt dat zij de regie voorlopig niet uit handen zal geven.

Ik heb naar haar geluisterd, heb geen millimeter van de tocht kunnen genieten, maar wel mijn ogen in de storm droog kunnen krijgen. Eenmaal weer thuis trof ik mijn vrouw aan alsof er niets aan de hand is. Opgewekt vertelde zij de gezeefde kippensoep te hebben gegeten en dat we weer snel aan de bak moeten om opnieuw verse soep te maken. Uit niets bleek mij dat mijn vrouw vanmiddag een vreselijk meedogenloos bericht van de specialist heeft gekregen. “We zullen er voor zorgen dat u nog zo comfortabel als mogelijk kunt leven”. “Nee, een chemokuur of bestralingen heeft voor u echt geen zin”.

Met een brief voor de huisarts, een recept voor pijnstillers en een mondelinge strohalm voor een sprankje hoop moesten we het doen. Een ware mokerslag! Nadat we het enigszins op ons in hebben laten werken, ik van de wandeltocht terug was, hebben we onze houding voor de aankomende tijd samen bepaald. Nou ja, zoals we onze toekomst tegemoet gaan treden.

Allereerst zullen we alles met onze huisarts evalueren en met hem kijken of we verder nog iets kunnen, zonder van hem een Ti Ta Tovenaar te willen maken. Hij zal onze coach zijn voor elk medisch pad die wij nog zullen en kunnen bewandelen.

Nu deze trieste situatie is ontstaan zal alles voornamelijk om Truus gaan en door haar worden bepaald. Uit haar woordenboek heb ik het woord NEE al geschrapt. Daarnaast hebben we elkaar beloofd samen lol te blijven maken en ons gevoel van humor te koesteren. Gewoon ons leven te blijven leven. En reken maar dat het ons héél lang zal blijven lukken. Truus is ijzersterk, met een onwaarschijnlijk positieve instelling en doet in een bepaald opzicht aan de matroesjka´s (Russische poppetjes-in-poppetjes) denken. De matroesjka’s staan, wat ons betreft, symbool voor de rest van Truus haar leven. Elke poppetje vertegenwoordigt een volgende fase, waar wij ons zolang mogelijk aan vastklampen, met alle fijne dingen die wij op dát pad tegenkomen. Daarna volgt er onvermijdelijk het volgende poppetje waar wij ons naar zullen schikken. En nog een poppetje. En nog een poppetje… En, naar wij hopen, nog héél veel poppetjes!

Truus stelt het op prijs om de positieve aspecten van elke levensfase (poppetje) digitaal van ons af te blijven schrijven. Dat gaan we doen. “Maar ook alle andere dingen op Knetter blijven schrijven hoor”, legde zij nog eens de nadruk op het gewoon doorgaan. Met al mijn verdriet ben ik blij dat zij de mijne is.