1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
In tegenstelling tot mijn verwachting van gisteren, had ik vandaag helemaal geen reden om huppelend mijn wandeltocht te maken. Het liefst had ik zelfs niet meer meegelopen. Doe nou maar wel!, laat door de wind je hoofd leegblazen, gaf Truus mij het dwingende advies. Alles gewoon blijven doen, je moet sterk blijven, want in de toekomst moet ik op je kunnen blijven steunen. Een toevoeging waaruit blijkt dat zij de regie voorlopig niet uit handen zal geven.
Ik heb naar haar geluisterd, heb geen millimeter van de tocht kunnen genieten, maar wel mijn ogen in de storm droog kunnen krijgen. Eenmaal weer thuis trof ik mijn vrouw aan alsof er niets aan de hand is. Opgewekt vertelde zij de gezeefde kippensoep te hebben gegeten en dat we weer snel aan de bak moeten om opnieuw verse soep te maken. Uit niets bleek mij dat mijn vrouw vanmiddag een vreselijk meedogenloos bericht van de specialist heeft gekregen. We zullen er voor zorgen dat u nog zo comfortabel als mogelijk kunt leven. Nee, een chemokuur of bestralingen heeft voor u echt geen zin.
Met een brief voor de huisarts, een recept voor pijnstillers en een mondelinge strohalm voor een sprankje hoop moesten we het doen. Een ware mokerslag! Nadat we het enigszins op ons in hebben laten werken, ik van de wandeltocht terug was, hebben we onze houding voor de aankomende tijd samen bepaald. Nou ja, zoals we onze toekomst tegemoet gaan treden.
Allereerst zullen we alles met onze huisarts evalueren en met hem kijken of we verder nog iets kunnen, zonder van hem een Ti Ta Tovenaar te willen maken. Hij zal onze coach zijn voor elk medisch pad die wij nog zullen en kunnen bewandelen.
Nu deze trieste situatie is ontstaan zal alles voornamelijk om Truus gaan en door haar worden bepaald. Uit haar woordenboek heb ik het woord NEE al geschrapt. Daarnaast hebben we elkaar beloofd samen lol te blijven maken en ons gevoel van humor te koesteren. Gewoon ons leven te blijven leven. En reken maar dat het ons héél lang zal blijven lukken. Truus is ijzersterk, met een onwaarschijnlijk positieve instelling en doet in een bepaald opzicht aan de matroesjka´s (Russische poppetjes-in-poppetjes) denken. De matroesjkas staan, wat ons betreft, symbool voor de rest van Truus haar leven. Elke poppetje vertegenwoordigt een volgende fase, waar wij ons zolang mogelijk aan vastklampen, met alle fijne dingen die wij op dát pad tegenkomen. Daarna volgt er onvermijdelijk het volgende poppetje waar wij ons naar zullen schikken. En nog een poppetje. En nog een poppetje En, naar wij hopen, nog héél veel poppetjes!
Truus stelt het op prijs om de positieve aspecten van elke levensfase (poppetje) digitaal van ons af te blijven schrijven. Dat gaan we doen. Maar ook alle andere dingen op Knetter blijven schrijven hoor, legde zij nog eens de nadruk op het gewoon doorgaan. Met al mijn verdriet ben ik blij dat zij de mijne is.
Morgen loop ik de voorlaatste dag van de avond4daagse. De dag dat Truus eindelijk van haar specialist gaat horen, hoe zij verder behandeld zal worden. Vandaar dat ik er op reken, morgenavond huppelend de 15 kilometer te kunnen lopen.
Nooit heb ik geweten dat Paus Benedictus XVI, de kaasmarkt
in Alkmaar heeft bezocht. Niet als VIP of incognito als toeschouwer, maar zelfs
als kaasdrager voor het rode veem.
Wat ik dan wel weer jammer vind,
is dat de Heilige Vader niet geheel volgens de traditie het kaasdragersambt
heeft uitgeoefend. Sowieso had Zijn strooien hoed naturel met rode lint moeten
zijn, zoals elke noodhulp m draagt. Na twee jaar noodhulp te zijn geweest, zou
de Paus dan recht hebben op een totaal rood gekleurde strooien hoed. Maar ja,
geheel volgens de traditie van het Kaasdragersgilde, had het hoofd van de
Katholieke Kerk dan ook een bijnaam moeten krijgen. En dat is dan maar beter van
niet.
De
noodhulp (rechts) treedt na twee jaar tot het Gilde
toe.
Vandaag had ik in Volendam voor de 25
kilometer wandeltocht de keuze uit lopen naar Marken en met de boot terug, of de
zogenaamde landelijke route naar Warder. Omdat ik vorig jaar naar Marken liep,
die dijk er naar toe toch wel een klere end vond, koos ik dit keer voor
Warder.
Nu was het (ook) onderdijks een klere end
naar Warder. Het is best een vreselijk mooi gebied, met ontzettend mooie
dorpjes. Alleen waren de af te leggen asfaltwegen veel aangenamer om te fietsen.
Het gemis aan verrassende paadjes maakte de tocht een beetje saai. Een deel van
de tocht heb ik mij dan ook laten drogeren door muziek uit mijn MP-3 speler.
Desalniettemin bleef ik goed om mij heen
kijken, waardoor mij een bijzonderheid opviel, waar ik mij in het verleden ook
al over had verbaasd. Als stadse jongen wist ik inmiddels dat stolpboerderijen
een typisch Noord-Hollandse verschijning is. Maar over de zwarte
torenwoningen, of hoe ze ook mogen heten, heb ik nooit nadere uitleg
gekregen.
Toch kom ik deze typische
bouw regelmatig in het Noord-Hollandse landschap tegen. Hongerend naar
achtergrondinformatie over deze meestal zwarte torens, doe ik een beroep op de
lezers van mijn blog. Ik kijk naar de vele, of minimaal één goede reactie
uit.
Het hedendaagse begrip Onze werkvoorraad, volgens mij bedacht door de Minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten, wordt te pas en te onpas bij de politie gebruikt. Daarmee bedoelen zij eigenlijk dat ze een enorme achterstand in werkzaamheden hebben. Iets wat ook wel als excuus wordt gebruikt bij aangifte van bijvoorbeeld een gestolen fiets. Overigens niet de reden dat ik wekelijks een knap stukje ga lopen.
Bestaat de pagina www.vergelijkdevergelijkpagina.nl al? Zo niet, kan degene die zon pagina ontwikkelt, zich binnen de kortst mogelijke tijd de Quote 500 binnen verdienen. Mijn zege heeft ie. Als ik er dan ook maar profijt van heb. Want, nog geen halfjaar geleden heb ik mij via een aantal vergelijkingssites van de zorgverzekeraars gek zitten vergelijken, met een diversiteit aan uitkomsten. Geheel afhankelijk van de onafhankelijke sites. Met mijn boerenverstand ben ik uiteindelijk van CZ naar OHRA overgestapt. Achteraf bleek mij dat beide verzekeraars onder hetzelfde concern vallen. Voor mijn eigen gemoedsrust ga ik er dan maar van uit dat OHRA een goedkopere versie, een soort huismerk als het ware, van CZ is.
Vandaag werkte ik weer een riedel aan vergelijkingssites door om te overwegen per 1 juli van energieleverancier te veranderen. Ook nu was de uitkomst vergelijkingssite afhankelijk. Door de variatie aan kortingsvormen, kost het je zelf heel veel energie om daar het juiste aanbod uit te pikken. Moet je kiezen voor: variabel of vast tarief; voor 1, 3 of 5 jaar; voor 1 tot 5 jaar korting op de eindafrekening; tot 7 maanden gratis stroom, of welke variant dan ook?
Energieleveranciers opgelet! Binnen afzienbare, (om het spannend te maken) niet nader te noemen tijd, neem ik een besluit. Voor dit moment is er bij mij een lichte voorkeur voor een vast tarief voor één jaar, waar E.On nu nog de voordeligste in is. Kijk maar of jullie dat over je kant laten gaan. Ik steek er verder geen energie meer in.
Nu ik de pannentest, waarin ik de koekenpan van de steelpan moest onderscheiden, goed heb doorstaan, lijkt het moment steeds dichterbij te komen, dat ik aan de begincursus koken voor niet getalenteerden kan beginnen. En dat moet ook wel, omdat Truus nog steeds in de fase verkeerd dat zij haar eigen energie overschat.
Op weg naar zo langzamerhand ietsje gaan eten, heeft zij ingrediënten bij de supermarkt gehaald om, volgens een digitaal AH recept, een tomatensoep te maken, om die te pureren en te zeven. Hoewel het haar uiteindelijk wel is gelukt, de soep overheerlijk was, zij er lekker van gegeten heeft, kostte het haar toch te veel energie. Getuige de blosjes op haar wangen.
Ondanks dat het op zeker is dat we met de eigen soep, de volgende keer van broccoli, door moéten gaan, was wel duidelijk zichtbaar dat dit dan niet meer door Truus klaargemaakt moet worden. Zij moet er alleen van eten en het liefst zoveel mogelijk.
Met 41 jaar is het lang genoeg een vanzelfsprekendheid geweest, dat mijn vrouw voor het eten heeft gezorgd. Het is zelfs niet nodig om hier ons huwelijkscontract voor open te moeten breken. Met de kennis van nu, realiseer ik mij dat mijn recht evenzogoed het aanrecht is. Daarom zal Truus mij de eerste simpele kookkunstjes aanleren. Het zal best te eten worden. Alleen zal het nog wel even duren, alvorens ik zonder vrees eters uit zal nodigen.
Wij voelen ons momenteel een beetje de kiloknaller. En dat in alle opzichten. Mijn vrouw heeft heel veel kilos in korte tijd verloren, maar juist vandaag mag het een kilootje méér zijn.
Waar Truus de kilos moet opvoeren, heb ik ze te reduceren.
Na drie maanden had ik vandaag weer een Body-APK-Keuring bij de sportschool. Mijn reïncarnatiegevoel van vorige week(blog 12.5), was al een prettig teken aan de wand. Nou dat bleek! Er is 2 ½ kilo mijn lichaam verlaten. Maar nog belangrijker is het dat 4,7 kilo vet is verdwenen. Ongetwijfeld komt een deel daarvan achter mijn navel vandaan, want mijn broekriem kan al weer een gaatje verder opgetrokken worden.
Van harte hoop ik dat het kilootje meer (voor Truus) en het kilootje minder zich binnen ons Kroondomein blijft voortzetten.
Mijzelf had ik zeker niet met deze foto geblameerd, als de aanleiding motie van wantrouwen zou zijn. Nee, ditvreugdeplaatje geeft weer, dat Truus een klein beetje terug is achter de kookpot. En dat na heel veel weken. Echt gekookt werd er niet meer bij ons, omdat zij de lucht niet meer kon verdragen. Mijn maaltijden komen momenteel kant-en-klaar van Albert Heijn en dat is heel goed binnen te houden. Voor mij dan. De recepten die ik lees zeggen niets van de ingrediënten, maar alleen iets van de tijd en in welke stand het in de magnetron verwarmd moet worden.
Omdat er vandaag weer bouillon, dit keer van kippensoep van de Chinees, werd gegeten, zou het heel goed kunnen dat Truus zo langzamerhand in een fase komt dat zij de kookluchtjes weer kan hebben. Dat zou mij dan niet achter het gasfornuis, of kachel zoals de professionele, mannelijke koks hun kooktoestel noemen, brengen. Opleiding technisch gesproken, ben ik daar nog niet aan toe.
In de ver achter mij liggende jaren heb ik wel iets met aardappelen gehad. Als jonge jongen, tijdens een zomerkamp, leerde ik de aardappel al in zn originele verpakking kennen en natuurlijk hoe zij waren te jassen. Een aantal jaren later kwam deze jaservaring mij heel goed van pas, toen ik in een cafetaria ging bijverdienen. Mijn kennis en ervaring werd in die periode uitgebreid met het snijden tot patat, voor- en afbakken. Deze vorm van consumptief klaarmaken van de aardappel had ik goed onder de knie. Een beetje geholpen met de royale opening van de frituurpan (oven). Want juist door dát detail is het koken van de aardappel mij tot op heden niet gelukt. Schillen oké, geen enkele moeite mee; in partjes snijden, prima, geen punt. De partjes dan door de hals van de fluitketel krijgen wordt al iets moeilijker. Maar, zijn de aardappels eenmaal gekookt, lukt het mij van geen kant om ze weer uit die fluitketel te krijgen. Geduldig zal ik Truus les koken van aardappelshiervoor afwachten.
Volgens mij verraadt de foto dat mijn kookles wel heel dichtbij is.
De foto laat ook een vrolijke vrouw zien, waarvan niet zichtbaar is dat zij ziek is en elf weken niet heeft gegeten.Oké, schijn bedriegt. Maar toch putten wij kracht uit haar aanblik. Want zij kan het aan! Daarom ben ik zo trots dat Truus ouderwets mijn naam draagt.
In mijn leven heb ik heel wat handel voor anderen verkocht. Daarvoor wist ik over het algemeen de beste prijzen te maken. Heel raar wist ik dat succes niet te boeken, als ik van mijzelf iets wilde verkopen. Ach joh geef maar ., ging het dan vaak ver onder de prijs weg. Het kwestie van gunnen, in de handel een bekend fenomeen, kwam over het algemeen bij mij van de verkoper af, terwijl dit juist van de inkoper dient te komen. Nee, voor eigen handel was ik een slecht zakenman. Ook had ik niet de neus voor de juiste handel.
Zo wist ik vier jaar geleden, tegen een schijtprijsje (term die in de handel heel gebruikelijk is) een partijtje parkeerkaarten te bemachtigen voor de hele dag parkeren, direct bij het AZ stadion, om het kampioensfeest mee te maken. AZ moest toen alleen nog even van Excelsior winnen. Een appeltje eitje, zo gezegd. Mijn verkooploket stond toen al wagenwijd open. De geeltjes konden binnenstromen. Met de kennis van nu, zoals politiek Den Haag tegenwoordig haar veelvuldige blunders goedpraat, zou ik die investering nooit hebben gedaan. De Rotterdammers versloegen AZ met 3-2, de landstitel ging naar PSV en ik kon mijn loket met onaangenaam verlies sluiten.
De parkeerkaarten die mij deze week voor het kampioensfeest van morgen (15 mei) rond de Amsterdamse Arena, opnieuw tegen een schijtprijsje, zijn aangeboden, heb ik aan mij voorbij laten gaan. Achteraf gezien misschien toch een beetje dom. Ik had met die handel zowel bij winst als bij verlies blij kunnen zijn. Blij als ik de handel niet zou kunnen slijten, omdat dan FC Twente opnieuw landskampioen is geworden. Blij omdat het met de verkoop storm zou lopen. De verdiende poen maakt dan weer goed dat AJAX kampioen geworden zou zijn.
Nu ik geen handel heb, hoop ik van ganser harte op FC Twente. Om toch nog een heel klein beetje te kunnen verdienen, bied ik voor de liefhebber als collectors item, mijn enige niet verscheurde parkeerkaart aan, voor het niet gevierde feest van 2007.
Zo kloten dit jaar ook is begonnen, met ondragelijk veel pijn aan de handen van mijn vrouw waarvoor ruim vijf weken nadien pas een remedie was gevonden, zo aangenaam en hoopvol is mijn persoonsgebonden oudejaarsdag verlopen. Dit kondigde zich gisteren al aan. Het genoeglijke samenzijn met onze neef beloonde wij natuurlijk met een huistappie. Want, zoals gekend: Ik ben een gelegenheidsdrinker; ik drink bij elke gelegenheid. Dusook met neef Richard. Waar dan in de kroeg het portie bitterballen er bij komen, was het in huiselijke sfeer het bekende stukje kaas.
Alsof het stukje kaas aan een haakje zat en Truus de vis was (bijna goed, want ze is kreeft als sterrenbeeld) hadden we op een gegeven moment beet: Truus at een blokje kaas. Mocht de lezer dit geen spannende mededeling vinden, moet wel worden geweten dat zon blokje kaas bijna een kwartaal niet gegeten kon worden. Er niets gegeten kon worden. Richard en ik toastten spontaan, uiteraard met een vers ingetapt biertje, op dit heugelijke feit. Wow, mijn Truus kon nu ook iets van vast voedsel binnenkrijgen en houden.
Toch werd zij met zinderende pijnscheuten afgestraft. Maar hopelijk kond deze pijn niet in relatie tot het blokje kaas worden gebracht. Dat weten we natuurlijk niet. Wel weet ik dat het voor ons een heel klein stapje vooruit lijkt te zijn. Vanochtend viel mij extra op, ondanks dat het geen ochtend anders is, dat Truus zo vreselijk enthousiast en liefdevol haar katten begroette, dat ik gewoon niet kan geloven dat zon krachtige mevrouw ziek kan zijn. De tranen van geluk sprongen in mijn ogen, die gelukkig macho als ik kennelijk ben, richting het beeldscherm van mijn PC stonden gericht.
Even later stapte zij met een blij gezicht van de weegschaal af met: Ik ben aangekomen. Oké, dat kan niet van dat ene stukje kaas zijn gekomen. Maakt mij niet uit. Ik heb weer zes ons Truus terug! Nu is het echt een kwestie om haar rustig te houden (zo weinig mogelijk te laten doen) en te hopen dat de prikkels van willen eten weer op gang gaan komen. Ondanks dat het niet mee valt haar de regie uit haar handen te trekken, krijg ik zo langzamerhand toch aardig grip op de huishoudelijke bezigheden.
Ik weet nu zeker dat mijn desinteresse voor het willen helpen in het huishouden enigszins generatiebepaald is geweest, ik niet echt lui ben, maar meer onverschillig er voor ben geweest. Met nadruk op geweest, want Truus heeft zelfs via Internet onderzocht, hoe zij mij kon voordragen voor de titel van de ideale schoonzoon. Alleen omdat genomineerden voor die titel met hun schoonmoeder het podium moeten betreden, heeft haar er van weerhouden om mij voor te dragen. Mijn schoonmoeder leeft al lang niet meer. Toch komen daardoor de kwade gedachten bij mij niet boven, dat mijn schoonmoeder mij, ter bevestiging van het schoonmoederimago, postuum van de titel ideale schoonzoon heeft afgehouden.
Zo lang Truus ziek is, is zij nauwelijks uit eigen omgeving weggeweest. Had daar ook geen enkele lust toe. Tot aan vandaag. Het risico dat zij onverwachts moest spugen was er niet meer. We trokken er met de auto even op uit. Lekker sightseeing door de Noordhollandse dorpjes, op weg naar een buurvrouw die op een camping in Stroe een chalet heeft laten zetten.
Juist daar gebeurde iets wat heel normaal is, maar wat voor ons het meest fantastisch moment van het laatste kwartaal was. De buuf had een kippen/groentesoep gemaakt, die zo vreselijk lekker rook, dat de eetlust van Truus werd geprikkeld. Het moment wat natuurlijk moest worden uitgebuit. De wel heel grote theezeef werd op een soepkom gezet, om Truus op een heerlijke homemade bouillon te trakteren. Zij lepelde het alsof zij een maaltijdsoep at. Dat was het ook voor haar en ik genoot van die aanblik. Truus had weer een heel belangrijk stapje gezet.
Nog steeds vind ik het als babyboomer heel
bijzonder dat mijn generatie nooit direct een oorlog heeft meegemaakt. Misschien
wel de generatie aller tijden. Als vanzelfsprekend hadden wij toen al
als kinderen veel respect voor de dodenherdenking van 4 mei. Oké, wij vonden het
dan wel leuk om rond de avondklok van acht rondjes om het flatgebouw te hollen,
om klokslag 8, het moment dat de lantaarns werden ontstoken, twee minuten
stokstijf stil te staan. Nooit vergeet ik het beeld van een gestopte autobus,
midden op de Haagse Zuiderparklaan, waaruit een militair kwam, die saluerend in
de houding naast de bus ging staan. Op een bepaalde manier, gevoed door de
verhalen van de oudere generaties, hadden wij toch wel iets met die Tweede
Wereldoorlog.
Naar mate je ouder wordt, merk je dat
jongere generaties dat veel minder hebben. Daarover herinner ik mij een voorval,
toen ik onder andere voor het Haarlems Dagblad werkte. Daar hadden zij de
gewoonte om goeie relaties, op aanvraag, een voorpagina van hun geboortedag te
schenken. Zon aanvraag kwam er ook voor ene meneer Van Dam, een belangrijke
relatie voor de krant, die op 7 juni 1943 was geboren. Een stagiaire nam dat
telefoontje aan en vroeg mij hoe verder te moeten handelen. Daarin maakte ik
haar wegwijs, maar verzocht haar wel de afdruk mij eerst te laten zien, alvorens
te verzenden.
Zo is het Haarlems Dagblad een
grote blunder bespaard gebleven. Want, de voorpagina van (toen) de Haarlemsche
Courant meldde die dag ondermeer: Speer en Göbels spreken voor arbeiders in
Berlijnsche Sportpalast. De pagina stond bol van de Duitse propaganda.
Over de voorpagina van meneer Van Dam heb ik laten terugbellen dat er van die
periode geen Haarlemsche Courant beschikbaar was.
Het deed me toch goed, om vele jaren na de
oorlog, als babyboomer even in het verzet te hebben gezeten.
Ondanks dat Truus in het MCA wordt behandeld, zijn er ook specialisten van het VU en Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis bij betrokken. Zij vormen gezamenlijk één team. Ook heel geruststellend is het dat er onder die specialisten volgens een bepaald protocol wordt gewerkt. Uniformiteit van het beste wat kan worden geboden.
Misschien wel te mooi om waar te zijn, of het moet een onderlinge afspraak onder de artsen zijn. Want ja, ik heb weer wat te zeveren. Heel blij waren wij dat mijn vrouw, ondanks de boeking voor een nacht, gisteren na de ingreep toch naar huis mocht. Met een heel simpel stenciltje, zal wel een uitdraai zijn geweest, kreeg ze wat instructies mee. Niet veel meer dan wanneer voorzichtig weer wat te drinken en wanneer met vloeibaar voedsel te starten. De, overigens ontzettend lieve, verpleegkundige kon daar niet meer aan toevoegen dan: Er wordtmet u contact opgenomen voor het vervolg. We hadden er alle vertrouwen in en we wilden zo snel mogelijk naar huis
Zoals eerder geschreven, kreeg Truus toch nog even een tikje terug en zocht haar eigen bed op. Na een paar uurtjes rusten kwamen van uit het niets, met een bepaalde regelmaat, bijna onhoudbare pijnscheuten. Iets waarover in het stenciltje totaal niet was gerept. Toch blijkt dit heel normaal te zijn, als er een buisje (stent) is geplaatst. Daar mocht ik achter komen toen ik het ziekenhuis belde om pijnverslag te doen. Die pijn kan twee tot vijf dagen aanhouden. De stent ontwikkelt zich namelijk (zoals een verfrommelde ballon zich door lucht uitzet, stelde ik mij zo voor). Uw vrouw doet er goed aan dagelijks vier glazen koolzuurhoudend water zoals Spa te drinken. Pijnstillers?, nee dan kan ze beter even contact opnemen met haar huisarts. Ik kan echt niet geloven dat dit het protocol is waar de specialist op doelde. Een schande vind ik het dat mijn vrouw met niets meer dan een stenciltje naar huis werd gestuurd, zonder verdere medicatie en/of een concrete vervolgafspraak.
Omdat mijn zus bedreven is in het omgaan met artsen, medicijnkennis heeft als de oude gaper, liet ik haar onze huisarts bellen. Waarom heeft u in het ziekenhuis geen pijnstillers meegekregen? Verbazing die boekdelen sprak. Pijnstillers waren toen snel opgehaald. Zetpillen voor de zekerheid plus medicijnpleisters. Nu wel een juiste inschatting van de pijnen die mijn vrouw moet doorstaan.
Nu, ruim een dag na de ingreep, is het enige wat meevalt, het feit dat Truus gewoon een glas melk kan leegdrinken. Van vloeibaar voedsel, laat staan hele kleine stukjes kaas of zo, is het nog niet gekomen. Op dát moment zit ik echt met smart te wachten.
Vandaag was dus, zoals mijn vrouw dat noemt,
haar uithuisplaatsing. Kwart voor tien moest Truus zich in het
ziekenhuis melden om een buisje door haar slokdarm geplaatst te krijgen, zodat
ze binnen afzienbare tijd eindelijk weer kan eten en kan drinken. Deze ingreep
zou opnieuw met een roesje (slaapmiddel) gebeuren. Na de uitslaapkamer zal zij
elders in het ziekenhuis een nachtje overblijven. De verpleegkundige beloofde
heel lief dat zij mij zou bellen, als de operatie was gebeurd. Vanavond om 17:00
uur kon ik dan bij Truus op bezoek.
Na haar eenmaal te hebben achtergelaten,
overvalt je een gevoel van spanning, verdriet en machteloosheid. Om mentaal mijn
bijdrage aan haar ingreep te leveren, reed ik naar het Maria-bedevaartsoord Onze
Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Natuurlijk om een kaarsje voor Truus te
ontsteken. Om haar drinken te bevorderen vulde ik vanuit de Mariabron
(Runxputte) een flesje water.
Nog voor de lunch, ik was nog maar net
thuis, werd ik al vanuit het ziekenhuis gebeld. De ingreep was prima verlopen
en, zonder dat er van een soort annuleringsverzekering gebruik gemaakt moest
worden, zagen zij af van de opname. Truus mocht direct naar huis. Evenals de
vorige keer zat zij klaar wakker in de uitslaapkamer op mij te wachten. Ze mag
dan wel, door niet te kunnen eten, inmiddels 18 kilo zijn afgevallen, hieruit
blijkt toch wel dat ze een ijzersterk gestel heeft.
Na een halfuurtje een beetje dizzy op de
bank te hebben gezeten, ging zij gelukkig toch op mijn aandringen even naar
bed. Dan toch even uitgeteld, terwijl zij ruim een half uur geleden, na sinds
middernacht nuchter te zijn, weer een beetje water mag gaan drinken. Ik laat
haar maar even en kijk met spanning uit naar morgen, als er voorzichtig aan iets
gegeten mag worden. Wat zal ze van die hele kleine stukjes kaas gaan
genieten.
Natuurlijk is het zinloos, maar ik heb mij
opnieuw kwaad gemaakt op die Van L, de KNO-arts waar mijn vrouw aanvankelijk bij
was terechtgekomen. (Blog 18.4.jl) Dat komt doordat ik in eigen omgeving over
een voorval hoorde, die mijn haren te berge deed rijzen. Iets wat overigens
niets met betrokkene heeft te maken.
Mij werd naar een eerder opgelopen blessure
bij mijn grote teen gevraagd, waarvan ik nauwelijks nog last heb. De
vragensteller had in diezelfde tijd een vergelijkbare blessure en ging hiervoor
naar de huisarts. Lijkt niets bijzonders maar vanmiddag toch voor de
zekerheid maar even een foto laten maken, was het advies. Wat? Voor de
zekerheid? Vanmiddag??? Het is echt buiten kijf, dat het mij deugd deed te
horen dat er inderdaad niets aan de hand was. Maar waarom kan een huisarts
voor de zekerheid wel direct een foto laten maken, terwijl mijn vrouw,
die nagenoeg niets kan eten of drinken (?!), hier drie weken op moest wachten?!
Opnieuw ben ik des duivels
Zoals gezegd, het is
zinloos Waar ik in gedachte wel op kwam is de zogenaamde
Prescan, om preventief het lichaam op enge ziektes te laten scannen.
Oké, het is een commercieel instituut, maar misschien helemaal zo gek nog niet.
Sterker nog, het lijkt mij vanzelfsprekend dat de zorgverzekeraar iedereen,
desnoods boven een bepaalde leeftijd of met bepaalde kenmerken, om de twee jaar
laat Prescannen.
Zodra we met onze auto voor een grote beurt
de garage inrijden, wordt er toch ook direct een PC-uitdraai gemaakt over de
gezondheid van die car. Dus een Prescan gemaakt. Waarom gebeurt dit dan niet met
ons eigen lichaam? Natuurlijk, het is niet de autoverzekering die de grote beur
van de auto betaald. Maar voor lijfbehoud ligt dat gewoon heel anders. Mocht er
preventief, dus tijdig, iets worden gevonden, is de schade beperkt gebleven. Zal
er veel minder intensief en ingrijpend moeten worden behandeld, wat heel erg
(zorg)kostenbesparend zal werken. Een win-winsituatie voor
iedereen.
De beroemde Oostvaardersplassen stonden al een tijd op mijn verlanglijstje. Dáár wilde ik lopen, dus vandaag op naar Lelystad. De tocht was door een wandelvereniging in samenwerking met Staatsbosbeheer georganiseerd. Naast een stille Willy boswachterzat een enthousiaste wandelmevrouw, die mij inschreef. Voor de 10,5 kilometer, zei zij achter haar laptop, zonder dat het als een vraag klonk. Nee hoor, 21 kilometer graag, corrigeerde ik haar zonder argwaan. 21, kan dat nog Egbert? Het bleek dus stille Egbert te zijn. Het antwoord was kort en bondig: nee. Waarom niet?, vroeg ik hogelijk verbaasd. Voor de halve wandelmarathon bent u te laat, kreeg ik als goed gefundeerd antwoord. Kom op!, ik heb écht geen 115 kilometer gereden, om 10 kilometer te lopen.Dan had u hier eerder moeten zijn, herkende ik plots het antwoord van een onwillige rijksambtenaar. Tot hoe laat had ik dan wel voor de 21 kunnen starten?Tot elf uur meneer en het is nu kwart over elf, dus te laat. Als aangeschoten wild was ik even aangeslagen. Deze Staatsbosbeheermeneer leek wel heel sterk de Befehl ist Befehl filosofie aan te hangen. Nog een geluk dat hij na de Tweede Wereldoorlog geboren lijkt te zijn.
Wel kreeg ik diep medelijden met de wildpopulatie van de Oostvaardersplassen. Want Egbert zal zich van de winter totaal niet met de discussie over wel of niet afschieten van verzwakt wild hebben beziggehouden. Hij zal wel één ding in het vizier hebben gehad: Befehl ist Befehl. Aan zon man liet ik mij natuurlijk niet ten prooi vallen. Ter plekke ging ik in het verzet. De wandelmevrouw zag dat de spanning opliep. De ambtenaar leek op zijn strepen te blijven staan, terwijl zij zag dat ik alleen maar met de 21 genoegen zou nemen. Egbert kijk maar even de andere kant op, knipoogde zij naar mij en schreef mij alsnog voor de langere afstand in. : Fijne tocht meneer, frommelde zij mij de gewenste route in handen, met een knikje richting vertrekpunt. De boswachter nam niet de moeite om toen nog aan te leggen.
De tocht was fantastisch. Heel goed uitgepijld, op één cruciale afslag na. Midden in de bossen had ik mij te houden aan de instructie LINKS AF vóór perceel met sparren. Als stadse jongen zou ik compleet in de fout gaan. Ik zou doorlopen totdat ik een huis (boerderij of zo) tegen zou komen, waar sparrenbomen omheen zouden staan. Het bleek echter om een stukje bos met sparren, voor natuurkenners ook een perceel, te zijn. Juist bij een afslag waar niet was gepijld. Een dwaling door de bossen bleef mij bespaard, doordat ik tegen mijn natuur in mij door twee wildvreemden liet leiden.
Ik moet er niet aan denken hoe het anders verlopen zou zijn. Zeker niet met die boswachter in de buurt, waar ik op onaardige wijze al kennis mee had gemaakt.
