Gisteren was ik zo ver om over Truus te verhalen. Hoe ziek zij was, hoe zij heeft geleden en vooral hoe zij dat alles heel dapper heeft doorstaan. Hevige pijnen zelfs acceptabel vond, als ze maar bij ons mocht blijven. Het verhaal heb ik af en geeft meer van de gepasseerde werkelijkheid weer dan de roze-bril-teksten op mijn blog, toen bedoeld om Truus geen enkele illusie tot (iets) verbeteren te ontnemen. Toch zegt iets in mij, zou zomaar Truus kunnen zijn, dat ik dit niet in mijn blog moet plaatsen. Over haar lijdensweg wilde ze het gewoon niet hebben, bleef optimistisch en bovenal opgewekt en gezellig. We moesten lol blijven maken. Aan die, door haar bedachte spelregel, heeft zij zich tot het laatste moment, de ochtend voor haar overlijden, gehouden.
Omdat haar gang naar het onvermijdelijke voor mij voorspelbaar was, mag het effe na 47 jaar, wist ik al snel dat haar uitvaart heel bijzonder moest zijn. Niks zwarte kraaien met uitgestreken gezichten, niks graftakken eninnige deelname kaarten, niks traditionele plechtigheid.Truus moest helemaal gaan zoals ze was, vrolijk, bijna feestelijk. De ideeën borrelden bij mij boven. De moeilijkheid was wel dat er tijd voor nodig was om het te kunnen realiseren. Met lood in mijn schoenen maakte ik voor 25 augustus een afspraak met Gijsje Teunissen van Charon Uitvaartbegeleiding. Het voelde als hoogverraad. Mijn meissie knokte nog voor haar leven, terwijl ik over haar dood ging praten. Gijsje wist heel snel dat nare gevoel bij mij weg te halen en ging enthousiast met mijn ideeën mee. Ik had de mazzel dat ook zij een creatieve achtergrond heeft. Voor mij was zij de witte raaf tussen de zwarte kraaien. Bijna huppelend verliet ik Charon en had zo maar, vanuit mijn enthousiasme, Truus willen vertellen wat voor prachtige dingen er stonden te gebeuren. Zo stom ben ik natuurlijk niet geweest.
Nu ik eenmaal de eerste stap had gezet, kon ik mijn ideeën verder uitwerken. Die gedachte werd met de dag minder bizar, omdat Truus zienderogen achteruit ging. Haar dankbaarheid voor alles wat er voor haar werd gedaan (en ik lig hier maar); haar grappen en grollen en haar zichtbare liefde voor mij en voor onze katten inspireerde mij alleen maar. Truus haar afscheid zal onvergetelijk zijn.
Allereerst moesten mijn bloemen voor haar, die ik eigenlijk (bijna) nooit voor haar kocht, niets treurigs uitstralen. Niks krans. De herfst moest er in doorklinken. Omdat het bijna herfst is, Truus in de herfst van haar leven zat en de herfst heel kleurrijk is. Truus hield van kleurrijk; had een kleurrijk karakter. Die bloemen moesten dan wel om een prachtige foto van Lotta en Morro heen worden geschikt. Op dat bedoelde plaatje staan de diertjes naar een muisje omhoog de boom in te kijken. Voor mij symboliseerde dat beeld echter dat ze Truus staan na te kijken, terwijl zij naar de hemel vaart.
Die stichtelijke gedachte bracht mij bij de zes katten die wij gedurende ons 41 jaar huwelijk hebben gehad. Hen wilde ik op een kaars hebben afgebeeld, links en rechts naast Truus gesitueerd als engeltjes die haar begeleiden. Meer tranentrekkers vond ik niet nodig. Truus haar vrolijke karakter moest ook worden gesymboliseerd. Omdat zij gedurende haar ziekbed genoot van de vele vrolijkeaanmoedigingskaarten, moest dát het worden. Al die kaarten moest zij meenemen naar het hiernamaals. Zelfs meer dan dat, omdat Truus thuis zou worden opgebaard, was dat een goeie gelegenheid voor iedereen om op haar thuisadres, wat zij zo lief had, nog één keertje een vrolijke, aandoenlijke kaart te sturen. Ook die kaarten zou zij dan meenemen.
Gijsje voelde precies aan in welke sfeer ik van Truus afscheid wilde (laten) nemen. Dat moest niet zomaar een crematie van een uurtje zijn. Nee, dat moet een avondviering worden, waarin we drie uur de tijd kunnen nemen. Tja, maar dan ook met drankjes en hapjes. In dat geval, niks aula. Maar in een gezellige ruimte waar een drankje kan worden gedronken. Oké, maar dan Truus, die ook graag een gezellig glaasje dronk, hier centraal opgesteld. Met al haar kaarten langs waslijnen boven haar hoofd, om ze haar op het laatst mee te kunnen geven. Gijsje lanceerde toen heel onconventioneel dat iedereen zijn/haar eigen kaart, als echt afscheid, zelf maar op de kist moest plakken. Wauw!
Gelukkig hadden we alle tijd om dit bijzondere afscheid goed voor te bereiden. Dachten we. Veertien dagen later was Truus uitgeknokt. Tot drie dagen voor haar sterven had zij nog goede hoop, maar dan ineens kon ze niet meer. Alsof ze in de gaten had dat haar afscheid van vrolijke aard zou zijn, waar zij zelf zondermeer ook voor zou hebben gekozen, heeft ze mij (en mijn zus) een langdurige wake bespaard. Na al in coma te zijn, nog één keer met een duidelijke glimlach op mijn opmerking te hebben gereageerd, sliep zij heel rustig in.
Truus sloot daarmee een heel intensieve tijd af van dokteren, zorg, spanning, hoop, lachen en janken. Ik prijs mij gelukkig dat ik, met de hulp van onze geweldige huisarts en de meiden van de Thuiszorg, Truus tot het allerlaatste moment thuis heb kunnen/mogen houden. Zij thuis was opgebaard en ik haar zelf, in de Nissan Quasqai van Charon, naar het crematorium mocht rijden. Samen met mijn zus heb ik toen, onder applaus en de kist vol kaarten geplakt, haar naar het crematoriumgedeelte mogen brengen. Het was fantastisch hè Truus!
n.b.: Om haar volgers achteraf digitaal iets van de viering mee te laten maken, hier een link naar mijn en mijn zus haar laatste woorden aan Truus. Effe klicken:http://www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/AfscheidTruus.html
