1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Gisteren was ik zo ver om over Truus te verhalen. Hoe ziek zij was, hoe zij heeft geleden en vooral hoe zij dat alles heel dapper heeft doorstaan. Hevige pijnen zelfs acceptabel vond, als ze maar bij ons mocht blijven. Het verhaal heb ik af en geeft meer van de gepasseerde werkelijkheid weer dan de roze-bril-teksten op mijn blog, toen bedoeld om Truus geen enkele illusie tot (iets) verbeteren te ontnemen. Toch zegt iets in mij, zou zomaar Truus kunnen zijn, dat ik dit niet in mijn blog moet plaatsen. Over haar lijdensweg wilde ze het gewoon niet hebben, bleef optimistisch en bovenal opgewekt en gezellig. We moesten lol blijven maken. Aan die, door haar bedachte spelregel, heeft zij zich tot het laatste moment, de ochtend voor haar overlijden, gehouden.
Omdat haar gang naar het onvermijdelijke voor mij voorspelbaar was, mag het effe na 47 jaar, wist ik al snel dat haar uitvaart heel bijzonder moest zijn. Niks zwarte kraaien met uitgestreken gezichten, niks graftakken eninnige deelname kaarten, niks traditionele plechtigheid.Truus moest helemaal gaan zoals ze was, vrolijk, bijna feestelijk. De ideeën borrelden bij mij boven. De moeilijkheid was wel dat er tijd voor nodig was om het te kunnen realiseren. Met lood in mijn schoenen maakte ik voor 25 augustus een afspraak met Gijsje Teunissen van Charon Uitvaartbegeleiding. Het voelde als hoogverraad. Mijn meissie knokte nog voor haar leven, terwijl ik over haar dood ging praten. Gijsje wist heel snel dat nare gevoel bij mij weg te halen en ging enthousiast met mijn ideeën mee. Ik had de mazzel dat ook zij een creatieve achtergrond heeft. Voor mij was zij de witte raaf tussen de zwarte kraaien. Bijna huppelend verliet ik Charon en had zo maar, vanuit mijn enthousiasme, Truus willen vertellen wat voor prachtige dingen er stonden te gebeuren. Zo stom ben ik natuurlijk niet geweest.
Nu ik eenmaal de eerste stap had gezet, kon ik mijn ideeën verder uitwerken. Die gedachte werd met de dag minder bizar, omdat Truus zienderogen achteruit ging. Haar dankbaarheid voor alles wat er voor haar werd gedaan (en ik lig hier maar); haar grappen en grollen en haar zichtbare liefde voor mij en voor onze katten inspireerde mij alleen maar. Truus haar afscheid zal onvergetelijk zijn.
Allereerst moesten mijn bloemen voor haar, die ik eigenlijk (bijna) nooit voor haar kocht, niets treurigs uitstralen. Niks krans. De herfst moest er in doorklinken. Omdat het bijna herfst is, Truus in de herfst van haar leven zat en de herfst heel kleurrijk is. Truus hield van kleurrijk; had een kleurrijk karakter. Die bloemen moesten dan wel om een prachtige foto van Lotta en Morro heen worden geschikt. Op dat bedoelde plaatje staan de diertjes naar een muisje omhoog de boom in te kijken. Voor mij symboliseerde dat beeld echter dat ze Truus staan na te kijken, terwijl zij naar de hemel vaart.
Die stichtelijke gedachte bracht mij bij de zes katten die wij gedurende ons 41 jaar huwelijk hebben gehad. Hen wilde ik op een kaars hebben afgebeeld, links en rechts naast Truus gesitueerd als engeltjes die haar begeleiden. Meer tranentrekkers vond ik niet nodig. Truus haar vrolijke karakter moest ook worden gesymboliseerd. Omdat zij gedurende haar ziekbed genoot van de vele vrolijkeaanmoedigingskaarten, moest dát het worden. Al die kaarten moest zij meenemen naar het hiernamaals. Zelfs meer dan dat, omdat Truus thuis zou worden opgebaard, was dat een goeie gelegenheid voor iedereen om op haar thuisadres, wat zij zo lief had, nog één keertje een vrolijke, aandoenlijke kaart te sturen. Ook die kaarten zou zij dan meenemen.
Gijsje voelde precies aan in welke sfeer ik van Truus afscheid wilde (laten) nemen. Dat moest niet zomaar een crematie van een uurtje zijn. Nee, dat moet een avondviering worden, waarin we drie uur de tijd kunnen nemen. Tja, maar dan ook met drankjes en hapjes. In dat geval, niks aula. Maar in een gezellige ruimte waar een drankje kan worden gedronken. Oké, maar dan Truus, die ook graag een gezellig glaasje dronk, hier centraal opgesteld. Met al haar kaarten langs waslijnen boven haar hoofd, om ze haar op het laatst mee te kunnen geven. Gijsje lanceerde toen heel onconventioneel dat iedereen zijn/haar eigen kaart, als echt afscheid, zelf maar op de kist moest plakken. Wauw!
Gelukkig hadden we alle tijd om dit bijzondere afscheid goed voor te bereiden. Dachten we. Veertien dagen later was Truus uitgeknokt. Tot drie dagen voor haar sterven had zij nog goede hoop, maar dan ineens kon ze niet meer. Alsof ze in de gaten had dat haar afscheid van vrolijke aard zou zijn, waar zij zelf zondermeer ook voor zou hebben gekozen, heeft ze mij (en mijn zus) een langdurige wake bespaard. Na al in coma te zijn, nog één keer met een duidelijke glimlach op mijn opmerking te hebben gereageerd, sliep zij heel rustig in.
Truus sloot daarmee een heel intensieve tijd af van dokteren, zorg, spanning, hoop, lachen en janken. Ik prijs mij gelukkig dat ik, met de hulp van onze geweldige huisarts en de meiden van de Thuiszorg, Truus tot het allerlaatste moment thuis heb kunnen/mogen houden. Zij thuis was opgebaard en ik haar zelf, in de Nissan Quasqai van Charon, naar het crematorium mocht rijden. Samen met mijn zus heb ik toen, onder applaus en de kist vol kaarten geplakt, haar naar het crematoriumgedeelte mogen brengen. Het was fantastisch hè Truus!
Nadat ik 10 september mijn trieste bericht
had geblogd, dacht ik verder geen aanleiding, inspiratie of lust te hebben om
mijn Knetter nog voort te zetten. Maar ja, Knetter ben ik ooit
gestart om dagelijks één gedachte prijs te geven. En gedachten zijn er,
vreselijk veel gedachten. In mijn hoofd weggepletterd als de kleren in de
linnenkast van een studentenhuis. Het moet hoog nodig geordend worden.
Hoewel ik daar nog helemaal niet mee
bezig was, kwam er dat lieve, aansporende berichtje van Willeke op mijn laatste
blog binnen. Het was te veel eer, maar tegelijk het laatste duwtje. Ik ga het
weer oppakken. Met van alles en nog wat als onderwerp, maar zeker ook nog over
mijn Truus. Want, over haar ben ik nog niet uitgeschreven. De laatste maanden
schreef ik, in samenspraak met haar, heel wat blogs over haar ziekte. Omzichtig
geformuleerde verhalen, bekeken door een roze bril. Goed verstaanders lazen
tussen de regels door veel meer dan Truus, door haar optimisme deed.
Daarover wil ik nog het nodige van mij afschrijven. Maar ook over haar
bijzondere afscheidsviering en de invloed van de virtuele wereld, die de laatste
maanden via internet voor Truus was opgebouwd. Nou nog kijken of ik die plannen
kan waarmaken.
Nu ik alleen thuis ben,
klinken de toetsen op mijn toetsenbord wel heel erg hard. Keihard, zoals het
leven nu lijkt te zijn. Het besef van weduwnaar zijn groeit met de dag. De
gedachte dat het nu ook voor mij geen enkele zin meer heeft, heb ik inmiddels
verworpen. Truus heeft mij toch niet voor niets op hoog niveau in het (ons)
huishouden geschoold. Steeds meer plannen komen er in mij op. Allereerst pak ik
het sporten en wandelen weer op, wat de laatste weken door de intensieve zorg
voor Truus er niet meer van kwam. Woensdag daarin al een try-outje gedaan met
een 15 kilometertocht in Stede Broec. Na 10 kilometer voelde ik wel dat de
vanzelfsprekendheid van afstandswandelen mijn kuiten had verlaten. Het zal
daardoor nog een hele dobber worden, om zaterdag 26 km. van Dam tot Dam
(Amsterdam/Zaandam) te lopen. Ik zal effe door de pijn heen moeten, doorzetten
en het beschouwen als de start van de tweede episode in mijn
leven.
Ik heb nog wel even te
recupereren. Naar mate de ziekte van Truus meer bezit van haar nam, haar aan het
slopen was, werd de zorg voor haar intensiever. Waarbij ik door een geweldige
huisarts en de meiden van de Zorg (Evean) fantastisch werd bijgestaan. Tot aan
haar allerlaatste nacht heeft Truus s nachts niemand van de zorg in huis willen
hebben, terwijl haar hulpbehoefte steeds groter werd. Soms tot vijf keer in een
nacht hielp ik haar met wat drinken, een plasje doen of even haar kussens
herschikken. De laatste week per oproep dan toch door de Nachtzorg
bijgestaan.
Na mijn meissies overlijden
voelde ik pas wat voor een wissel dat op mij had getrokken. De eerste nachten
viel de slaap niet te vatten, wat van lieverlee wat beter werd. Maar, heel gek,
had ik tot gisternacht nog steeds dat ik om 4:00 uur klaar wakker was. Het
tijdstip dat Truus mij s nachts veelal nodig had. Er even uit dan maar, om rond
6:00 uur een restslaapje te pakken. Vannacht werd mij een rustperiode van 0:00
tot 8:00 uur gegund. Weliswaar met een wees-nou-eens-een-vent-pilletje,
(Oxazepam). Nog even en dan kan ik weer zonder.
Eerder schreef ik het al eens, bij ons thuis
is er sprake van twee kampen. Lotta trekt heel erg naar Truus en Morro
daarentegen voornamelijk naar mij. Hoewel, de laatste tijd raakt Truus steeds
meer bij Morro in de gratie. Zeker nu zij zo ziek is. Meerdere keren heeft hij
al bij haar op bed gelegen.
Door haar gebrek aan mensenkennis, dat zal
toch wel ?!, ben ik bij Lotta nog steeds niet door de selectie gekomen. Het
lijkt eerder op gedogen. Want ja, het baasje geeft tegenwoordig het
eten. Het is t diertje eigenlijk niet kwalijk te nemen. Uiteindelijk kwam zij
als niet te plaatsen poesje bij Stichting Zwerfdier vandaan. Schuw als zij was,
was zij toch direct de beste maatjes met Truus.
Het poesenmadammeke ging in de loop der tijd
steeds hogere eisen stellen. Het liefst had zij dat Truus van s ochtends tot s
avonds op de bank zat, zodat zij lekker op schoot kon zitten. Truus was een ware
zitzak voor haar kat geworden. Regelmatig kwam het op de dag voor dat Lotta
indringend begon te miauwen, waarmee zij Truus de bank op wilde krijgen.
Haar zitzak ligt nu alleen nog maar in bed
en daar begrijpt Lotta helemaal niets van. Dan komt in het poezenbrein niet de
gedachte op: Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed wel naar de
berg moeten. Ook weer niet zo gek, als je bedenkt dat katten in de
Arabische landen over het algemeen geen leven hebben.
Lotta eist haar zitzak op en
dat maakt ze kenbaar door onaangenaam lang jankend te miauwen, waarmee ze ons
behoorlijk op onze zenuwen werkt. Vandaag lukte het mij haar voor een
behoorlijke tijd de tuin in te bonjouren. Vanavond ging ze weer los, om
uiteindelijk toch bij Truus in de buurt, in de gang te gaan liggen
slapen.
Het arme diertje begrijpt er
niets van. Nee...., wij wel zeker?!
Door Truus haar huidige situatie, ben ik zo
langzamerhand toch voorstander van democratisering van de hemel. Tenminste, als
daar het domicilie van God zich bevind. Om het zo niet allemaal nog alleen aan
onze Schepper over te laten. Daarvoor lijkt mij het aardse van deze tijd te
ingewikkeld geworden.
Dan denk ik niet dat er, als een soort
hulpsinterklazen, Bijgoden moeten komen. Nee, gewoon een Godencollectief, die
gezamenlijk in een Godenraad over ons mensen zal beschikken. Eigenlijk
terug in de tijd. Heel ver terug in de tijd, tot aan de Germaanse tijd aan toe.
Wodan, Oppergod en baas van het Walhalla, zal dan samen met onze God ons lot
moeten bestieren. Samen hebben zij dan de macht om Donar, de donderaar, van
bovenaf mijn Truus met zijn bliksemschicht alsnog, maar dan hemels, te laten
bestralen.
Want dat is nodig, echt heel hard
nodig. Truus redt het niet met alleen de hulp van ons Opperwezen. Laten alle
Goden zich alsjeblieft verzamelen. Onmachtig als we zijn, zullen wij kaarsjes,
veel kaarsjes blijven branden. Langs de moderne, digitale weg zullen wij Truus
per mail of Facebook blijven steunen. Ook al weten we dat haar wereldje steeds
kleiner wordt en haar i-Pad niet of nauwelijks meer opengaat. Laten we desnoods
teruggrijpen naar het bijna ouderwetse middel van een kaart per post.
Geen mogelijkheid tot support zal ons te veel zijn.
Mijn
meissie knokt voor haar leven. Zij geeft letterlijk alles! Houdt zich aan elke
strohalm vast. Is nog steeds, ondanks dat ze vreselijk veel heeft te verduren,
tijdens haar heldere momenten (versus het dutten) erg opgewekt. Zijn
verdient de steun van àlle Goden aller tijden en zeker van ons allemaal.
In geen enkel opzicht wil ik kritiek hebben op
de zorg, waar wij door de ziekte van Truus mee zijn geconfronteerd. Het is
werkelijk fantastisch. Feit is wel dat, door alle medicinale zoektochten om het
voor haar zo comfortabel mogelijk te maken, er heel wat try-outs plaats vinden.
Als de medicatie niet aanslaat of moet worden aangepast, blijft er vaak redelijk
wat medicijnen ongebruikt over. Standaard wordt daarover het advies gegeven dit
terug te geven aan de apotheek.
Maar ja, dan komt toch dat Hollandse
gevoel boven van Ja dag, en de apotheker aan die medicijnen een tweede keer
laten verdienen zeker?! Met als gevolg dat de overdosis aan medicijnen
eerder aan de WC-pot wordt toevertrouwd. Nog los van de milieu beschermende
gedachten, is het natuurlijk een gigantische verspilling van goedwerkende
medicijnen.
Met vergelijkbare problemen, waarbij de
uiterste houdbaarheid(fop)datum ook nog eens een rol speelt, had men in de Food
sector te maken, waardoor uiteindelijk de voedselbanken zijn ontstaan. Een
doorslaand succes.
Dan wordt het toch de hoogste tijd dat er
ook een medicijnbank ontstaat! Niks weggooien van (vaak dure)
medicijnen, maar inzamelen bij de medicijnbank. Langs die weg zullen de zalfjes,
poedertjes en pilletjes een nieuwe bestemming moeten krijgen. Bijvoorbeeld,
langs gecontroleerde weg, in zieken- en/of verzorgingshuizen. Of misschien wel
richting de derde wereld.
Misschien pijnlijk voor de farmaceutische industrie, maar
ja, wij hebben van die multinationals al genoeg moeten slikken.
Er was ooit een tijd dat over het algemeen
werd aangenomen dat chauffeurs die met een hoed op in de auto zaten, een heel
slechte rijstijl hadden. In ieder geval ben ik de bevestiging in de praktijk
heel wat keren tegengekomen. De hoedjesrijders reden nog slechter dan
de chauffeurs van zon Daffodil. Waar ik overigens via Dagblad Het Vrije Volk
ook in heb gereden. (Lees: heb moeten rijden) Twee maanden zelfs zon gemeen
kanariegele, waar Freek de Jonge in zijn conferences de draak mee stak. Gevolgd
door een beige Daf 66, inmiddels door het Zweedse autoconcern geadopteerd, zodat
ie Volvo 66 mocht heten. Maar was toch eigenlijk niet meer dan een Daf met Volvo
bumpers.
Ik beschouwde mijzelf dan ook als de
uitzondering op de regel. Maar over het algemeen werd er in een Daf erg
slecht auto gereden. In overtreffende trap was het de hoed dragende
Daf-rijder. Die combinatie was fnuikend in het verkeer. En nog, nu de Daf
uit het straatbeeld is verdwenen, is het voor de hoed dragende autorijder
altijd uitkijken geblazen.
Maar heden ten dage kan het nog veel erger.
Nu is de hoed met zijn truttig autorijden niet de
belangrijkste risicofactor meer in het verkeer. Het is nu petje. Veel
jonger dan hoedje, maar ook veel gevaarlijker in het verkeer. Geen
truttig maar met asociaal rijgedrag. Petje, vaak rijdend in een VW Golf, liefst
zwart, trapt het gaspedaal zo ver mogelijk in, kleeft bumper, haalt rechts in,
heeft lak aan vele verkeersregels en heeft zijn middelvinger regelmatig tegen de
voorruit aan. Natuurlijk wil ik niet generaliseren, daarom: petje af
voor de uitzonderingen op deze regel.
Omdat ik mij gisteren voor Truus verzekerd wist van goede zorg van onze lieve buurvrouw, kon ik weer even genieten van de mooie natuur in de Noord-Hollandse polders en de eeuwen oude dorpjes. Om mijn genot nog verder te optimaliseren, nam ik na afloop van die wandeltocht een heerlijke biefstuk met champignons. Een lekkernij die thuis niet valt te consumeren, doordat Truus niet meer tegen de baklucht kan.
Mijn dankbaarheid van dat moment maakte mij echter niet minder kritisch en kon ik het niet nalaten corrigerend op te treden. Ik zat aan de bar van het fraai ingerichte Café Restaurant, waar een viertal aardige serveersters af en aan liepen om het volle terras te bedienen. Hun onderlinge grappen en grollen was voor mij een extra vermaak. Op een gegeven moment kwam er een kelner van rond de 35 jaar achter de bar staan en dolde even hard met de dames mee. Mij, normaal toch de gerespecteerde gast, zag hij niet staan, uhh zitten.
Op het moment dat hij recht tegenover mij iets moest pakken, mij nog steeds voor lucht hield, stelde ik hem de vraag: Jij bent hier zeker de baas? Nee hoor. Oh , dat dacht ik zo, van een kelner mag je namelijk verwachten dat hij zijn gasten aan de bar netjes groet.Uhh, sorry meneer, ik was zeker even in gedachten. Alleen al omwille van zijn carrièreverloop, hoop ik van harte dat die gedachten de rest van de dag met mijn kritische opmerking waren vervuld.
Het
lichtpuntje boven Maria brandt voor mijn Truus.
Het is zeker niet onder het motto niet
goedschiks dan kwaadschiks, maar meer mijn schreeuw om aandacht voor mijn vrouw.
Want, in het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood brandde ik
eenspeciale kaars op een speciale plek voor Truus. (blog 9.5.) Samen
met haar herhaalden we het in een ander bedevaartsplaatsje boven Schagen, in de
Mariakapel de Keins (blog 23.6.) Tijdens een kakdorpenwandeltocht liet ik het
uitnodigende gebaar van een openstaande deur van een kerk in Aerdenhout niet aan
mij voorbij gaan. Mijn kaarsje liet ik niet in de massa verdwijnen (blog 10.7),
maar eiste alle aandacht op, direct binnen het gezichtsveld van de Heilige
Maria.
Geen enkele actie heeft maar enigszins
geholpen of heeft maar iets aan verlichting gebracht. Het gaat inmiddels zo
verdomde slecht met Truus, dat ik dan toch maar een stapje verder ga. Dit keer
in een kerk in het dorpje Graft de Rijp. Niks kaarsje in de massa. Ook geen
plekje binnen het gezichtsveld van Maria. Nee, een kaarsje boven het hoofd van
de Heilige Maagd. Symbolisch gesproken zet ik zo een prijs op het hoofd van
Maria. Een hoofdprijs ., mijn eigen Truus. Wat zou ik die prijs graag
willen incasseren.
Eerder heb ik het al eens onthuld, ik had
een echte Archie Bunkermentaliteit. Voor mij lag het rollenpatroon van
man en vrouw zo vast als een huis. Truus heeft mij ooit een Beertender cadeau
gedaan, die diende als ANWB wegwijzer naar de keuken. Toen nòg gingen alle
arbeidsintensieve taken die zich in de keuken afspeelden aan mij voorbij. Laat
staan de verdere huishoudelijke taken, zoals het huis doorwerken, waar
ik eerder over schreef. Maar, er zijn verzachtende omstandigheden. Die
Archie Bunkermentaliteit heeft heel erg met mijn generatie te maken. De
periode van voor de emancipatie. Conservatief als ik was, hield ik die traditie
graag in stand. Ooit geholpen door mijn moeder, wat bijna naadloos na mijn
huwelijk door Truus werd overgenomen. Haar zorgzaamheid hield het oude
volledig in stand. Tja, dan zit vernieuwingen van je doen, laten en denken
er niet in.
Dat is nu anders. Daar moest verd Truus wel
ziek voor worden. Van lieverlee nam ik haar huishoudelijke taken over en werk ik
nu ook maandags het hele huis door. Natuurlijk nog steeds onder haar
supervisie. In die zin is meneer Bunker volledig onder mijn hersenpan
verdwenen. Ik vind het zelfs stom dat ik nooit op het spoor van samen het
huishouden doen ben gekomen. Maar ja, de zorgzame Truus was daarin geen
inspirator.
Dat brengt mij natuurlijk op de huidige
situatie van Truus. Over haar ben ik minder in mijn blog gaan schrijven, simpel
omdat er niets bijzonders valt te melden. Tenminste, niets wat wij
zinvol vinden om digitaal te delen. Truus heeft het al moeilijk genoeg
om steeds meer uit handen te moeten geven. Steeds minder zelf te kunnen. Het was
voor haar een hele stap om onze slaapkamer te verlaten, ondanks dat ze nu riant
en comfortabel in een elektrisch bed op de patio ligt, waar zij bij warm(er)
weer het dak open kan doen.
Zij ligt dan wel in het meest centrale
punt van ons huis, maar door haar teruglopende mobiliteit is ze daarover soms
heel verdrietig. De pijnstillende medicatie doet haar tegen dr zin in
regelmatig indutten. Haar belangrijkste afleiding is de TV aan haar voeteneinde.
Bezoek is veelal te vermoeiend, vraagt (te) veel energie. Daardoor is ze toch
maar het liefste onder ons.
Nog steeds geniet ze van de kaarten die
regelmatig de brievenbus in glijden. Haar geliefde i-Pad opent zij inmiddels
veel minder frequent, is nog wel blij met de digitale reacties, maar heeft nu
helemaal de puf niet meer om er op te reageren.
Ondanks dat zij huizen hoog opzag tegen de
thuiszorg, is ze nu erg blij dat zij haar dagelijks komen verzorgen. Van:
ik heb niet graag vreemden over de vloer, kijkt ze nu met plezier uit
naar de aangename momenten van die zorg. Vanaf aankomende week krijgt ze
regelmatig een fysiotherapeut aan bed, die haar pijnlijke stijve nek komt
masseren. Heel dankbaar is ze dat er zoveel zorg aan haar wordt besteed en zou
het bestaan, had ze zonder enige twijfel voorzitter van de fanclub van onze
huisarts willen worden.
Truus is nog steeds heel erg
strijdvaardig. Geeft de moed geen enkel moment op en blijft onverminderd
opgewekt. Wat is ze toch ijzersterk. Daar kan ik echt niet aan tippen. Om haar
maar enigszins bij te kunnen houden, moet ik zo af en toe eennou effe niet
janken-pilletje slikken. Dan is het toch eigenlijk beschamend dat, vanuit
mijn Bunkertijdperk, nog steeds alleen mijn naam op de voordeur
staat.
Gisteravond keek ik naar SOS Verbouwing op RTL4, waar
ondermeer in de Bollenstreek twee dakkapellen in levensgevaarlijke situatie
verkeerden. Nota bene ondanks dat een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis het
betreffende huis, bij aankoop van de huidige eigenaren, visueel had
geïnspecteerd. Om kort te gaan, de medewerker van Eigen Huis had, door over
alle gebreken heen te kijken, gigantisch geblunderd.
Vanzelfsprekend werd Eigen Huis ter verantwoording geroepen.
Twee dames van die club. zonder
camera wilden eerst het dossier grondig doornemen en de betreffende
bouwkundige aanhoren. Volgens mij een truc om de tv makers de deur uit te
werken. Heel voorspelbaar kwamen zij nadien met een schriftelijke verklaring.
Ennatuurlijk, de Vereniging Eigen Huis
trof geen enkele blaam. Schandalig!
Het deed
mij terugdenken aan een vergelijkbare ervaring die ik, toen als voorzitter van
een Vereniging van Eigenaren van 55 woningen, met deze consumentenclub had
opgedaan. Bij ons ging het toen om kozijnen. Hun advies was niet vervangen, maar
repareren. Na veel geld daar aan te hebben besteed, bleek dat het toch beter was
geweest als toen direct zou zijn vervangen. Ook toen gaf Vereniging Eigen Huis
de gemaakte fouten niet ruiterlijk toe.
Ondanks dat er veel geld over de balk was gegooid, werd
ons dit als bestuur door de mede-eigenaren niet kwalijk genomen.Maar toch is mij mijn gelatenheid van toen
altijd bij gebleven. Het bestuur dacht geen enkel risico te nemen door het
inschakelen van de professionals van Vereniging Eigen Huis. Het werd echter
niets meer dan er door gedekt zijn.
Noodzakelijk, maar nooit onze bedoeling geweest.
Zonder dat nu te willen, snak ik naar een volgende episode in mijn leven. En dat geeft een onaangenaam, dubbel gevoel. Ik probeer het er maar op te houden, dat zon zwak gedachtemoment mij door vermoeidheid overkomt.
Van kinds af aan heeft brood bij ons thuis
altijd een betekenisvolle rol gehad. Bij ons kwam absoluut het voorverpakte
brood van Hus niet op tafel. De keren dat ik TipTop, want zo heette het, bij
mijn vriendje at, hoopte ik maar dat het niet vers uit de verpakking kwam. Want
dan was het, sorry Chris, nog enigszins te eten. In huize Kroon werd TipTop als
klapkauwgom bestempeld. Ons brood, dubbelhardgebakken melkplaat, kwam van de
warme bakker.
Omdat de warme bakker de laatste jaren niet
meer in onze directe omgeving te vinden is, zijn wij veroordeeld tot het
(afbak)brood van de supermarkt. Het enige wat wij dan bij onze super (C 1000) op
30 meter afstand van ons huis kochten, omdat het van Albert Heijn absoluut niet
was te pruimen.
Tot voor kort. Albert Heijn introduceerde
een stevig donker meergranen brood. Werkelijk om van te smullen. Geen moment
mijmerde ik nog naar die goeie ouwe tijd van de warme bakker. Waarna opnieuw het noodlot toe sloeg. Nou ja,
relatief gesproken natuurlijk. Het stevig donker meegranen brood lag niet meer
in de broodmanden. Oké, dan maar één keertje die pech, om de volgende
supershop weer het lekkerste brood te scoren.
Opnieuw helaas. De afbakjuffrouw zag dat ik
zoekende was, dus heel klantgericht sprak zij mij aan. Kan ik u helpen
meneer? Uhh, ik zoek dat lekker donkere bruin. De vorige keer kon ik het ook
al niet vinden. Klopt meneer, er is iets met het deeg aan de hand, waardoor
het brood niet lekker afbakt. Dat is inmiddels ruim een week zo. Dat vind ik
knap vervelend, want eigenlijk vind ik de rest van jullie brood niet te eten.
Tja, sorry meneer, we hebben veel mensen die erg teleurgesteld zijn. Wij hopen
ook dat het probleem nu snel is opgelost. Dit brood, het was lichter bruin,
is ook lekker hoor meneer. Als u wilt zal ik het even voor u snijden. Oké,
doe er dan maar twee, respondeerde ik licht gelaten.
De afbakjuf wist met haar napraatje
( After Sale noemen ze dat marketing technisch) mijn teleurstelling
goed weg te poetsen. Té goed misschien, want achteraf bleek dat ik die twee
broden ter waarde van 4,18 niet had ingescand, wat tijdens de
steekproefcontrole op het afrekenplein bleek. Apart van een ieder die
klaarblijkelijk geen fouten hadden gemaakt, werd nu mijn gehele boodschappenkar
opnieuw gescand. Met extra aandacht, ook van mijn collega-inkopers mocht ik
de verschuldigde 39,96 van bon 99269404 bij de controlepost afrekenen. Met de
wetenschap dat, door deze lullige fout, ik de eerst aankomende keer weer een
algehele controle mag verwachten.
Het onaangename shoppinggevoel, voor een
tweede keer mijn favoriete brood niet aan te treffen, wist de afbakjuffrouw
handig bij mij weg te halen, maar kreeg ik op het afrekenplein dubbel en dwars
terug. Oké, ik was iets vergeten, maar werd afgeleid. Albert Heijn bleef een
week lang in gebreken. Desalniettemin mocht ik op het strafbankje plaatsnemen.
Weet je wat familie grootgrutter, als jullie
niet bij machte zijn om leveringproblemen snel op te lossen, zoals dit keer met
het stevig donker meegranen brood, schrijf dat dan duidelijk neer op een
mededelingenbord. Voorkom daarmee dat ik door een allervriendelijkste
afbakjuffrouw wordt afgeleid. (Komt waarschijnlijk ook doordat ik thuis heel wat
zorgen heb, wat u niet kunt weten natuurlijk. Maar ik zal daar binnen uw
klantenkring de enige niet in zijn.)
Om mij volledig op het werk, wat
eigenlijk de caissière had moeten doen, te kunnen concentreren, is het misschien
beter dat uw personeel mij niet meer ongevraagd aanspreekt. Wat mij betreft mag
dat best kenbaar worden gemaakt op de AH-boodschappenkar. Niet
met:
Maar met: Niet spreken met de
inkoper.
O ja, door een vergissing zat ik op het
strafbankje. Wat mij betreft mag Albert Heijn nu er op plaatsnemen. Want,
ondanks dat de filiaalhouder (winkelnr. 1315641) heeft toegezegd dat er ook weer
Amstelvaatjes voor de Beertender komen (Ik heb die vraag al meer
gekregen), is dit er nooit van gekomen; Is de stuifvrije kattenbakvulling
meestal uitverkocht; Heb ik meerdere malen een rotte sinaasappel in het netje
aangetroffen en heb ik 2x een liter Boerenland melk geschift weg kunnen gooien,
terwijl de uiterste datum nog niet was verstreken.
Nee, coulant als ik ben, heb ik
daar nooit een punt van gemaakt. Nu Albert Heijn nog.
Tuurlijk, de humor ligt
op straat. Maar daarvan zit er toch ook heel wat in het koppie van Truus. Het is
heel knap hoe zij onze verdrietige momenten weet weg te
grappen.
Zonder dat wij het wisten of het ons
realiseerden, was Truus al erg ziek toen Jan, Tiny en Elly, onze neef en nichten
uit Zuid-Afrika, na 35 jaar half maart bij ons op de stoep stonden. Bikkel als
ze is, heeft zij de overzeese familie heel gastvrij ontvangen, waarmee ze
verbloemde hoe beroerd zij zich toen al voelde. Ook deed ze heel normaal aan de
leuke uitstapjes mee. Hoewel ., dat kon zij nou niet helemaal beheersen. Juist
in die periode ging het ziek zijn zich echt manifesteren. Want, alles wat ze die
dagen dronk of at, hoopte zich als een brok op, om er even later spontaan weer
uit te komen. Truus had het eerste doktersbezoek hiervoor al achter de rug en
wij dachten dat het iets met een ontsteking had te maken, zoals ze dat twee
maanden daarvoor aan haar polsen heeft gehad.
Bizar toch eigenlijk dat Zuid
Afrika de eerste ellende van Truus heeft meegemaakt. Met een beetje
inlevingsvermogen kan je begrijpen hoe machteloos zij zich voelen, doordat ze
niet effe gauw op ziekenbezoek kunnen komen. Iets waar mijn zus, met
slechts 200 kilometer afstand ook al mee heeft te kampen.
Dat gevoel is bij ons nu ook sterk
opgekomen. Want, wat zouden wij graag Elly vandaag met een bezoekje op haar
verjaardag willen verrassen. Was het maar de Bloemfonteinstraat in Den Haag
(90,3 km), dan stonden we al op de stoep. Helaas, het is 14.575 kilometer
verderop.
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, als ze
een bakkie deed met haar vriendinnen: Dan werk ik het hele huis door.
Nooit kunnen denken dat ik ook nog eens het hele huis door zou
werken. Dat doe ik nu elke maandag. Stofzuigen vind ik het leukst in de
keuken, waar het gemorste kattenvoer de buis doorratelt en in de badkamer, nog
leuker, geeft het een geweldige rikketikketikketik van grind, wat de katten de
bak uit hebben gezwiept. De, te weinig tegenkomende plukjes stof, zuigen ook
altijd zo dankbaar op.
Om meer plezier van het stoffen te hebben
ben ik geneigd om maar eens een weekje over te slaan. Om dan een lekker grijs
geworden dressoir met een soort plumeau te lijf te gaan. Dat is mij door Truus
echter ten strengste verboden. Zeker een keer per week dien ik het huis door te
werken, waarbij ik de geringe vrijheid heb om eens te switchen naar de dinsdag.
Omwille van de discipline maak ik maar geen gebruik van deze
vrijheid.
Voor ik
de stofzuiger de banken en bedden onder jaag, heb ik dat al met de plumeau
voorgewerkt. Met het uitslaan van die stofvreter, waarbij het stof om je oren
vliegt, heb ik enigszins eer van mijn werk. Maar, ik vind het zo jammer dat het
stof ter plekke niet goed valt te aanschouwen.
Wist te aanschouwen,
want ik heb er wat op gevonden. Alvorens de plumeau zijn weg onder bank of bed
vindt, schijn ik met de oplaadbare zaklamp richting het werkgebied. Door zo over
de vloer te schijnen worden de stofdeeltjes in de lichtbundel zichtbaar,
waardoor ik met veel meer plezier het stof de plumeau in strijk. Wat een
uitvinding! Dit is toch een doorbraak in de wereld van het stof?! Dat de dames
die, historisch gesproken, veel langer door het stof zijn gegaan, hier nooit op
zijn gekomen. Zal ik dan maar patent vragen op mijn
lichtstoffen?!
De aanblik s ochtends van een lichtbundel
door ons huis, zal voor onze omgeving even wennen zijn. Voor de zekerheid heb ik
de buren over mijn lichtstoffen geïnformeerd, zodat ik niet het risico loop dat
er politie voor mijn deur staat, in de veronderstelling dat er duistere figuren
achter het licht te vinden zijn.
Maar alsjeblieft buurtjes, zie je ´s avonds
lichtstralen door ons huis gaan, geloof dan niet dat ik aan het stoffen ben en
bel dan wel zo spoedig mogelijk
112.
