1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Door Truus haar huidige situatie, ben ik zo
langzamerhand toch voorstander van democratisering van de hemel. Tenminste, als
daar het domicilie van God zich bevind. Om het zo niet allemaal nog alleen aan
onze Schepper over te laten. Daarvoor lijkt mij het aardse van deze tijd te
ingewikkeld geworden.
Dan denk ik niet dat er, als een soort
hulpsinterklazen, Bijgoden moeten komen. Nee, gewoon een Godencollectief, die
gezamenlijk in een Godenraad over ons mensen zal beschikken. Eigenlijk
terug in de tijd. Heel ver terug in de tijd, tot aan de Germaanse tijd aan toe.
Wodan, Oppergod en baas van het Walhalla, zal dan samen met onze God ons lot
moeten bestieren. Samen hebben zij dan de macht om Donar, de donderaar, van
bovenaf mijn Truus met zijn bliksemschicht alsnog, maar dan hemels, te laten
bestralen.
Want dat is nodig, echt heel hard
nodig. Truus redt het niet met alleen de hulp van ons Opperwezen. Laten alle
Goden zich alsjeblieft verzamelen. Onmachtig als we zijn, zullen wij kaarsjes,
veel kaarsjes blijven branden. Langs de moderne, digitale weg zullen wij Truus
per mail of Facebook blijven steunen. Ook al weten we dat haar wereldje steeds
kleiner wordt en haar i-Pad niet of nauwelijks meer opengaat. Laten we desnoods
teruggrijpen naar het bijna ouderwetse middel van een kaart per post.
Geen mogelijkheid tot support zal ons te veel zijn.
Mijn
meissie knokt voor haar leven. Zij geeft letterlijk alles! Houdt zich aan elke
strohalm vast. Is nog steeds, ondanks dat ze vreselijk veel heeft te verduren,
tijdens haar heldere momenten (versus het dutten) erg opgewekt. Zijn
verdient de steun van àlle Goden aller tijden en zeker van ons allemaal.
In geen enkel opzicht wil ik kritiek hebben op
de zorg, waar wij door de ziekte van Truus mee zijn geconfronteerd. Het is
werkelijk fantastisch. Feit is wel dat, door alle medicinale zoektochten om het
voor haar zo comfortabel mogelijk te maken, er heel wat try-outs plaats vinden.
Als de medicatie niet aanslaat of moet worden aangepast, blijft er vaak redelijk
wat medicijnen ongebruikt over. Standaard wordt daarover het advies gegeven dit
terug te geven aan de apotheek.
Maar ja, dan komt toch dat Hollandse
gevoel boven van Ja dag, en de apotheker aan die medicijnen een tweede keer
laten verdienen zeker?! Met als gevolg dat de overdosis aan medicijnen
eerder aan de WC-pot wordt toevertrouwd. Nog los van de milieu beschermende
gedachten, is het natuurlijk een gigantische verspilling van goedwerkende
medicijnen.
Met vergelijkbare problemen, waarbij de
uiterste houdbaarheid(fop)datum ook nog eens een rol speelt, had men in de Food
sector te maken, waardoor uiteindelijk de voedselbanken zijn ontstaan. Een
doorslaand succes.
Dan wordt het toch de hoogste tijd dat er
ook een medicijnbank ontstaat! Niks weggooien van (vaak dure)
medicijnen, maar inzamelen bij de medicijnbank. Langs die weg zullen de zalfjes,
poedertjes en pilletjes een nieuwe bestemming moeten krijgen. Bijvoorbeeld,
langs gecontroleerde weg, in zieken- en/of verzorgingshuizen. Of misschien wel
richting de derde wereld.
Misschien pijnlijk voor de farmaceutische industrie, maar
ja, wij hebben van die multinationals al genoeg moeten slikken.
Er was ooit een tijd dat over het algemeen
werd aangenomen dat chauffeurs die met een hoed op in de auto zaten, een heel
slechte rijstijl hadden. In ieder geval ben ik de bevestiging in de praktijk
heel wat keren tegengekomen. De hoedjesrijders reden nog slechter dan
de chauffeurs van zon Daffodil. Waar ik overigens via Dagblad Het Vrije Volk
ook in heb gereden. (Lees: heb moeten rijden) Twee maanden zelfs zon gemeen
kanariegele, waar Freek de Jonge in zijn conferences de draak mee stak. Gevolgd
door een beige Daf 66, inmiddels door het Zweedse autoconcern geadopteerd, zodat
ie Volvo 66 mocht heten. Maar was toch eigenlijk niet meer dan een Daf met Volvo
bumpers.
Ik beschouwde mijzelf dan ook als de
uitzondering op de regel. Maar over het algemeen werd er in een Daf erg
slecht auto gereden. In overtreffende trap was het de hoed dragende
Daf-rijder. Die combinatie was fnuikend in het verkeer. En nog, nu de Daf
uit het straatbeeld is verdwenen, is het voor de hoed dragende autorijder
altijd uitkijken geblazen.
Maar heden ten dage kan het nog veel erger.
Nu is de hoed met zijn truttig autorijden niet de
belangrijkste risicofactor meer in het verkeer. Het is nu petje. Veel
jonger dan hoedje, maar ook veel gevaarlijker in het verkeer. Geen
truttig maar met asociaal rijgedrag. Petje, vaak rijdend in een VW Golf, liefst
zwart, trapt het gaspedaal zo ver mogelijk in, kleeft bumper, haalt rechts in,
heeft lak aan vele verkeersregels en heeft zijn middelvinger regelmatig tegen de
voorruit aan. Natuurlijk wil ik niet generaliseren, daarom: petje af
voor de uitzonderingen op deze regel.
Omdat ik mij gisteren voor Truus verzekerd wist van goede zorg van onze lieve buurvrouw, kon ik weer even genieten van de mooie natuur in de Noord-Hollandse polders en de eeuwen oude dorpjes. Om mijn genot nog verder te optimaliseren, nam ik na afloop van die wandeltocht een heerlijke biefstuk met champignons. Een lekkernij die thuis niet valt te consumeren, doordat Truus niet meer tegen de baklucht kan.
Mijn dankbaarheid van dat moment maakte mij echter niet minder kritisch en kon ik het niet nalaten corrigerend op te treden. Ik zat aan de bar van het fraai ingerichte Café Restaurant, waar een viertal aardige serveersters af en aan liepen om het volle terras te bedienen. Hun onderlinge grappen en grollen was voor mij een extra vermaak. Op een gegeven moment kwam er een kelner van rond de 35 jaar achter de bar staan en dolde even hard met de dames mee. Mij, normaal toch de gerespecteerde gast, zag hij niet staan, uhh zitten.
Op het moment dat hij recht tegenover mij iets moest pakken, mij nog steeds voor lucht hield, stelde ik hem de vraag: Jij bent hier zeker de baas? Nee hoor. Oh , dat dacht ik zo, van een kelner mag je namelijk verwachten dat hij zijn gasten aan de bar netjes groet.Uhh, sorry meneer, ik was zeker even in gedachten. Alleen al omwille van zijn carrièreverloop, hoop ik van harte dat die gedachten de rest van de dag met mijn kritische opmerking waren vervuld.
Het
lichtpuntje boven Maria brandt voor mijn Truus.
Het is zeker niet onder het motto niet
goedschiks dan kwaadschiks, maar meer mijn schreeuw om aandacht voor mijn vrouw.
Want, in het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood brandde ik
eenspeciale kaars op een speciale plek voor Truus. (blog 9.5.) Samen
met haar herhaalden we het in een ander bedevaartsplaatsje boven Schagen, in de
Mariakapel de Keins (blog 23.6.) Tijdens een kakdorpenwandeltocht liet ik het
uitnodigende gebaar van een openstaande deur van een kerk in Aerdenhout niet aan
mij voorbij gaan. Mijn kaarsje liet ik niet in de massa verdwijnen (blog 10.7),
maar eiste alle aandacht op, direct binnen het gezichtsveld van de Heilige
Maria.
Geen enkele actie heeft maar enigszins
geholpen of heeft maar iets aan verlichting gebracht. Het gaat inmiddels zo
verdomde slecht met Truus, dat ik dan toch maar een stapje verder ga. Dit keer
in een kerk in het dorpje Graft de Rijp. Niks kaarsje in de massa. Ook geen
plekje binnen het gezichtsveld van Maria. Nee, een kaarsje boven het hoofd van
de Heilige Maagd. Symbolisch gesproken zet ik zo een prijs op het hoofd van
Maria. Een hoofdprijs ., mijn eigen Truus. Wat zou ik die prijs graag
willen incasseren.
Eerder heb ik het al eens onthuld, ik had
een echte Archie Bunkermentaliteit. Voor mij lag het rollenpatroon van
man en vrouw zo vast als een huis. Truus heeft mij ooit een Beertender cadeau
gedaan, die diende als ANWB wegwijzer naar de keuken. Toen nòg gingen alle
arbeidsintensieve taken die zich in de keuken afspeelden aan mij voorbij. Laat
staan de verdere huishoudelijke taken, zoals het huis doorwerken, waar
ik eerder over schreef. Maar, er zijn verzachtende omstandigheden. Die
Archie Bunkermentaliteit heeft heel erg met mijn generatie te maken. De
periode van voor de emancipatie. Conservatief als ik was, hield ik die traditie
graag in stand. Ooit geholpen door mijn moeder, wat bijna naadloos na mijn
huwelijk door Truus werd overgenomen. Haar zorgzaamheid hield het oude
volledig in stand. Tja, dan zit vernieuwingen van je doen, laten en denken
er niet in.
Dat is nu anders. Daar moest verd Truus wel
ziek voor worden. Van lieverlee nam ik haar huishoudelijke taken over en werk ik
nu ook maandags het hele huis door. Natuurlijk nog steeds onder haar
supervisie. In die zin is meneer Bunker volledig onder mijn hersenpan
verdwenen. Ik vind het zelfs stom dat ik nooit op het spoor van samen het
huishouden doen ben gekomen. Maar ja, de zorgzame Truus was daarin geen
inspirator.
Dat brengt mij natuurlijk op de huidige
situatie van Truus. Over haar ben ik minder in mijn blog gaan schrijven, simpel
omdat er niets bijzonders valt te melden. Tenminste, niets wat wij
zinvol vinden om digitaal te delen. Truus heeft het al moeilijk genoeg
om steeds meer uit handen te moeten geven. Steeds minder zelf te kunnen. Het was
voor haar een hele stap om onze slaapkamer te verlaten, ondanks dat ze nu riant
en comfortabel in een elektrisch bed op de patio ligt, waar zij bij warm(er)
weer het dak open kan doen.
Zij ligt dan wel in het meest centrale
punt van ons huis, maar door haar teruglopende mobiliteit is ze daarover soms
heel verdrietig. De pijnstillende medicatie doet haar tegen dr zin in
regelmatig indutten. Haar belangrijkste afleiding is de TV aan haar voeteneinde.
Bezoek is veelal te vermoeiend, vraagt (te) veel energie. Daardoor is ze toch
maar het liefste onder ons.
Nog steeds geniet ze van de kaarten die
regelmatig de brievenbus in glijden. Haar geliefde i-Pad opent zij inmiddels
veel minder frequent, is nog wel blij met de digitale reacties, maar heeft nu
helemaal de puf niet meer om er op te reageren.
Ondanks dat zij huizen hoog opzag tegen de
thuiszorg, is ze nu erg blij dat zij haar dagelijks komen verzorgen. Van:
ik heb niet graag vreemden over de vloer, kijkt ze nu met plezier uit
naar de aangename momenten van die zorg. Vanaf aankomende week krijgt ze
regelmatig een fysiotherapeut aan bed, die haar pijnlijke stijve nek komt
masseren. Heel dankbaar is ze dat er zoveel zorg aan haar wordt besteed en zou
het bestaan, had ze zonder enige twijfel voorzitter van de fanclub van onze
huisarts willen worden.
Truus is nog steeds heel erg
strijdvaardig. Geeft de moed geen enkel moment op en blijft onverminderd
opgewekt. Wat is ze toch ijzersterk. Daar kan ik echt niet aan tippen. Om haar
maar enigszins bij te kunnen houden, moet ik zo af en toe eennou effe niet
janken-pilletje slikken. Dan is het toch eigenlijk beschamend dat, vanuit
mijn Bunkertijdperk, nog steeds alleen mijn naam op de voordeur
staat.
Gisteravond keek ik naar SOS Verbouwing op RTL4, waar
ondermeer in de Bollenstreek twee dakkapellen in levensgevaarlijke situatie
verkeerden. Nota bene ondanks dat een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis het
betreffende huis, bij aankoop van de huidige eigenaren, visueel had
geïnspecteerd. Om kort te gaan, de medewerker van Eigen Huis had, door over
alle gebreken heen te kijken, gigantisch geblunderd.
Vanzelfsprekend werd Eigen Huis ter verantwoording geroepen.
Twee dames van die club. zonder
camera wilden eerst het dossier grondig doornemen en de betreffende
bouwkundige aanhoren. Volgens mij een truc om de tv makers de deur uit te
werken. Heel voorspelbaar kwamen zij nadien met een schriftelijke verklaring.
Ennatuurlijk, de Vereniging Eigen Huis
trof geen enkele blaam. Schandalig!
Het deed
mij terugdenken aan een vergelijkbare ervaring die ik, toen als voorzitter van
een Vereniging van Eigenaren van 55 woningen, met deze consumentenclub had
opgedaan. Bij ons ging het toen om kozijnen. Hun advies was niet vervangen, maar
repareren. Na veel geld daar aan te hebben besteed, bleek dat het toch beter was
geweest als toen direct zou zijn vervangen. Ook toen gaf Vereniging Eigen Huis
de gemaakte fouten niet ruiterlijk toe.
Ondanks dat er veel geld over de balk was gegooid, werd
ons dit als bestuur door de mede-eigenaren niet kwalijk genomen.Maar toch is mij mijn gelatenheid van toen
altijd bij gebleven. Het bestuur dacht geen enkel risico te nemen door het
inschakelen van de professionals van Vereniging Eigen Huis. Het werd echter
niets meer dan er door gedekt zijn.
Noodzakelijk, maar nooit onze bedoeling geweest.
Zonder dat nu te willen, snak ik naar een volgende episode in mijn leven. En dat geeft een onaangenaam, dubbel gevoel. Ik probeer het er maar op te houden, dat zon zwak gedachtemoment mij door vermoeidheid overkomt.
Van kinds af aan heeft brood bij ons thuis
altijd een betekenisvolle rol gehad. Bij ons kwam absoluut het voorverpakte
brood van Hus niet op tafel. De keren dat ik TipTop, want zo heette het, bij
mijn vriendje at, hoopte ik maar dat het niet vers uit de verpakking kwam. Want
dan was het, sorry Chris, nog enigszins te eten. In huize Kroon werd TipTop als
klapkauwgom bestempeld. Ons brood, dubbelhardgebakken melkplaat, kwam van de
warme bakker.
Omdat de warme bakker de laatste jaren niet
meer in onze directe omgeving te vinden is, zijn wij veroordeeld tot het
(afbak)brood van de supermarkt. Het enige wat wij dan bij onze super (C 1000) op
30 meter afstand van ons huis kochten, omdat het van Albert Heijn absoluut niet
was te pruimen.
Tot voor kort. Albert Heijn introduceerde
een stevig donker meergranen brood. Werkelijk om van te smullen. Geen moment
mijmerde ik nog naar die goeie ouwe tijd van de warme bakker. Waarna opnieuw het noodlot toe sloeg. Nou ja,
relatief gesproken natuurlijk. Het stevig donker meegranen brood lag niet meer
in de broodmanden. Oké, dan maar één keertje die pech, om de volgende
supershop weer het lekkerste brood te scoren.
Opnieuw helaas. De afbakjuffrouw zag dat ik
zoekende was, dus heel klantgericht sprak zij mij aan. Kan ik u helpen
meneer? Uhh, ik zoek dat lekker donkere bruin. De vorige keer kon ik het ook
al niet vinden. Klopt meneer, er is iets met het deeg aan de hand, waardoor
het brood niet lekker afbakt. Dat is inmiddels ruim een week zo. Dat vind ik
knap vervelend, want eigenlijk vind ik de rest van jullie brood niet te eten.
Tja, sorry meneer, we hebben veel mensen die erg teleurgesteld zijn. Wij hopen
ook dat het probleem nu snel is opgelost. Dit brood, het was lichter bruin,
is ook lekker hoor meneer. Als u wilt zal ik het even voor u snijden. Oké,
doe er dan maar twee, respondeerde ik licht gelaten.
De afbakjuf wist met haar napraatje
( After Sale noemen ze dat marketing technisch) mijn teleurstelling
goed weg te poetsen. Té goed misschien, want achteraf bleek dat ik die twee
broden ter waarde van 4,18 niet had ingescand, wat tijdens de
steekproefcontrole op het afrekenplein bleek. Apart van een ieder die
klaarblijkelijk geen fouten hadden gemaakt, werd nu mijn gehele boodschappenkar
opnieuw gescand. Met extra aandacht, ook van mijn collega-inkopers mocht ik
de verschuldigde 39,96 van bon 99269404 bij de controlepost afrekenen. Met de
wetenschap dat, door deze lullige fout, ik de eerst aankomende keer weer een
algehele controle mag verwachten.
Het onaangename shoppinggevoel, voor een
tweede keer mijn favoriete brood niet aan te treffen, wist de afbakjuffrouw
handig bij mij weg te halen, maar kreeg ik op het afrekenplein dubbel en dwars
terug. Oké, ik was iets vergeten, maar werd afgeleid. Albert Heijn bleef een
week lang in gebreken. Desalniettemin mocht ik op het strafbankje plaatsnemen.
Weet je wat familie grootgrutter, als jullie
niet bij machte zijn om leveringproblemen snel op te lossen, zoals dit keer met
het stevig donker meegranen brood, schrijf dat dan duidelijk neer op een
mededelingenbord. Voorkom daarmee dat ik door een allervriendelijkste
afbakjuffrouw wordt afgeleid. (Komt waarschijnlijk ook doordat ik thuis heel wat
zorgen heb, wat u niet kunt weten natuurlijk. Maar ik zal daar binnen uw
klantenkring de enige niet in zijn.)
Om mij volledig op het werk, wat
eigenlijk de caissière had moeten doen, te kunnen concentreren, is het misschien
beter dat uw personeel mij niet meer ongevraagd aanspreekt. Wat mij betreft mag
dat best kenbaar worden gemaakt op de AH-boodschappenkar. Niet
met:
Maar met: Niet spreken met de
inkoper.
O ja, door een vergissing zat ik op het
strafbankje. Wat mij betreft mag Albert Heijn nu er op plaatsnemen. Want,
ondanks dat de filiaalhouder (winkelnr. 1315641) heeft toegezegd dat er ook weer
Amstelvaatjes voor de Beertender komen (Ik heb die vraag al meer
gekregen), is dit er nooit van gekomen; Is de stuifvrije kattenbakvulling
meestal uitverkocht; Heb ik meerdere malen een rotte sinaasappel in het netje
aangetroffen en heb ik 2x een liter Boerenland melk geschift weg kunnen gooien,
terwijl de uiterste datum nog niet was verstreken.
Nee, coulant als ik ben, heb ik
daar nooit een punt van gemaakt. Nu Albert Heijn nog.
Tuurlijk, de humor ligt
op straat. Maar daarvan zit er toch ook heel wat in het koppie van Truus. Het is
heel knap hoe zij onze verdrietige momenten weet weg te
grappen.
Zonder dat wij het wisten of het ons
realiseerden, was Truus al erg ziek toen Jan, Tiny en Elly, onze neef en nichten
uit Zuid-Afrika, na 35 jaar half maart bij ons op de stoep stonden. Bikkel als
ze is, heeft zij de overzeese familie heel gastvrij ontvangen, waarmee ze
verbloemde hoe beroerd zij zich toen al voelde. Ook deed ze heel normaal aan de
leuke uitstapjes mee. Hoewel ., dat kon zij nou niet helemaal beheersen. Juist
in die periode ging het ziek zijn zich echt manifesteren. Want, alles wat ze die
dagen dronk of at, hoopte zich als een brok op, om er even later spontaan weer
uit te komen. Truus had het eerste doktersbezoek hiervoor al achter de rug en
wij dachten dat het iets met een ontsteking had te maken, zoals ze dat twee
maanden daarvoor aan haar polsen heeft gehad.
Bizar toch eigenlijk dat Zuid
Afrika de eerste ellende van Truus heeft meegemaakt. Met een beetje
inlevingsvermogen kan je begrijpen hoe machteloos zij zich voelen, doordat ze
niet effe gauw op ziekenbezoek kunnen komen. Iets waar mijn zus, met
slechts 200 kilometer afstand ook al mee heeft te kampen.
Dat gevoel is bij ons nu ook sterk
opgekomen. Want, wat zouden wij graag Elly vandaag met een bezoekje op haar
verjaardag willen verrassen. Was het maar de Bloemfonteinstraat in Den Haag
(90,3 km), dan stonden we al op de stoep. Helaas, het is 14.575 kilometer
verderop.
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, als ze
een bakkie deed met haar vriendinnen: Dan werk ik het hele huis door.
Nooit kunnen denken dat ik ook nog eens het hele huis door zou
werken. Dat doe ik nu elke maandag. Stofzuigen vind ik het leukst in de
keuken, waar het gemorste kattenvoer de buis doorratelt en in de badkamer, nog
leuker, geeft het een geweldige rikketikketikketik van grind, wat de katten de
bak uit hebben gezwiept. De, te weinig tegenkomende plukjes stof, zuigen ook
altijd zo dankbaar op.
Om meer plezier van het stoffen te hebben
ben ik geneigd om maar eens een weekje over te slaan. Om dan een lekker grijs
geworden dressoir met een soort plumeau te lijf te gaan. Dat is mij door Truus
echter ten strengste verboden. Zeker een keer per week dien ik het huis door te
werken, waarbij ik de geringe vrijheid heb om eens te switchen naar de dinsdag.
Omwille van de discipline maak ik maar geen gebruik van deze
vrijheid.
Voor ik
de stofzuiger de banken en bedden onder jaag, heb ik dat al met de plumeau
voorgewerkt. Met het uitslaan van die stofvreter, waarbij het stof om je oren
vliegt, heb ik enigszins eer van mijn werk. Maar, ik vind het zo jammer dat het
stof ter plekke niet goed valt te aanschouwen.
Wist te aanschouwen,
want ik heb er wat op gevonden. Alvorens de plumeau zijn weg onder bank of bed
vindt, schijn ik met de oplaadbare zaklamp richting het werkgebied. Door zo over
de vloer te schijnen worden de stofdeeltjes in de lichtbundel zichtbaar,
waardoor ik met veel meer plezier het stof de plumeau in strijk. Wat een
uitvinding! Dit is toch een doorbraak in de wereld van het stof?! Dat de dames
die, historisch gesproken, veel langer door het stof zijn gegaan, hier nooit op
zijn gekomen. Zal ik dan maar patent vragen op mijn
lichtstoffen?!
De aanblik s ochtends van een lichtbundel
door ons huis, zal voor onze omgeving even wennen zijn. Voor de zekerheid heb ik
de buren over mijn lichtstoffen geïnformeerd, zodat ik niet het risico loop dat
er politie voor mijn deur staat, in de veronderstelling dat er duistere figuren
achter het licht te vinden zijn.
Maar alsjeblieft buurtjes, zie je ´s avonds
lichtstralen door ons huis gaan, geloof dan niet dat ik aan het stoffen ben en
bel dan wel zo spoedig mogelijk
112.
Vrolijk, misschien zelfs wat overdreven, stapte ik op het
HEMA verkoopstertje af. Hallo!,
hoe is het er mee?Goed hoor,respondeerde zij enigszins
gereserveerd. Een wat te lauwe reactie voor mijn gevoel. Je kent mij toch nog wel?, probeerde
ik mijn enthousiasme over te brengen. Linda, zoals haar naamplaatje aangaf,
kreeg een blosje. Bij nou, niet
direct meneer, leek ik twijfel te ontwaren. Voor mij reden om
haar een handje te helpen.
Vorige week woensdag ?! Met een
dieper kleurend blosje bleef zij mij vragend aankijken en schudde van
nee. Denk eens goed na? Uhh?!
Ik zal je helpen Het was voor in de winkel. Nu moest er toch
wel iets bij haar dagen. Maar daar gaf zij toch geen blijk van. Loop nou eens met mij mee, Linda. Bewust
noemde ik haar bij dr naam, zodat ze zich meer op haar gemak zou voelen. Ik
liep richting de eerste rekken van de winkel, waarbij Linda mij, een beetje
schoorvoetend, volgde.
Ik knikte richting het netje gekleurde zakjesafsluiters. Weet je het weer? Hoe bedoelt u meneer?, bleef zij beleefd, het gaat uiteindelijk om een klant, maar iets in haar houding was aan het veranderen. Alleen, ik had dat niet door. Ik knikte nog eens, drie keer achter elkaar. Kijk dan. Uhh, ja?! Nu wijzend: die zakjesafsluiters, weet je nog. Ikbegrijp u echt niet meneer, leek zij in de irritatiefase te komen, wat niet door mij werd opgemerkt. Echt niet?, hield ik vol. Ik zei nog dat ik maar twee afsluitertjes nodig had. Lachend zei je toen dat je zeker wist dat ik er steeds meer zou gaan gebruiken. En dat klopt, ik gebruik er nu al vijf. Ik wou er verder over door gaan. Dat ik nog zeker wel tien afsluitertjes in het netje heb, maar dat ik die zeker ook nog wel zou gaan gebruiken. Door haar het spijt me meneer, en haar eerste stappen van mij vandaan, viel ik een beetje verbaasd stil. Misschien herinner je het later nog wel. riep ik haar nog na, wat door haar met wat wuiven werd afgedaan.
Jammer nou toch, dacht je een leuk contact met een verkoopstertje van de HEMA te hebben gehad, blijkt zij dat anderhalve week later al te zijn vergeten. Teleurgesteld verliet ik de winkel.
Die zakjesafsluiters getuigen van mijn eerste persoonlijke inbreng in het huishouden, wat mij door Truus de laatste maanden als precisiewerk is aangeleerd. Veel van die activiteiten heb ik nu aardig onder de knie en weet ik zo minutieus als Truus dat graag wil uit te voeren. Gelaten en regelmatig verontschuldigend dat zij het steeds meer aan mij over moet laten, verliest zij zo langzamerhand hierover de regie. Dat moet wel, want zij heeft haar rust nodig.
Truus is de laatste dagen nog al beroerd, hoest erg en is haar stem kwijt. Alle reden voor onze huisarts om langs te komen. Zwetend als een otter werd de dokter aan bed ontvangen. Haar luchtwegen blijken ontstoken te zijn, waarvoor antibiotica werd voorgeschreven. De kortademigheid zal met een paar pufjes per dag worden bestreden. De antibiotica moet met een paar dagen zijn aangeslagen, waarover wij vrijdag verslag moeten doen.
De dokter vond dit ook een goed moment om ons door thuiszorg te laten bijstaan, waarvoor wij morgen een intakegesprek hebben. Opnieuw gaf het doktersbezoek ons opluchting, want de laatste dagen hebben emotioneel toch aardig wat van ons gevraagd. Iets wat in de toekomende tijd door thuiszorg een beetje voorkomen kan worden.
O ja dokter, nog één dingetje. Kunt u voor mijzelf een droge ogenpilletje voorschrijven? De arts zat al te schrijven. Dat worden dan wel druppeltjes. Ook goed dokter, als het maar helpt.
Dan is het maar gelukkig dat ik daarover nog een verdere toelichting gaf. Oh, wacht even , nu begrijp ik wat u bedoelt, nee daarvoor krijgt u geen oogdruppels. Ik zal u Oxazepan voorschrijven.
Ik moet er toch niet aan denken dat ik, door mijn plastisch taalgebruik wat ik mij beroepshalve om boeiende presentaties te kunnen geven ooit had aangeleerd, veertien dagen lang oogdruppels zou hebben gebruikt, om daarna de arts te moeten melden dat het niets heeft geholpen en ik nog even nerveus ben als daarvoor.
Het is vreselijk aandoenlijk hoe onze
diertjes de verdrietige situatie aanvoelen. Morro, ook wel
Hartstikkevriend genoemd, heeft de meeste tijd zijn tuin verruild voor
een stoel op de patio, grenzend aan de slaapkamer, alsof hij dicht bij zijn
vrouwtje wil zijn.
Lotta, die Truus het liefst de hele dag als
zitzak gebruikt, ligt de hele dag in de slaapkamer, direct bij de
schoenen van haar vrouwtje. Zodra Truus uit bed is en op de bank heeft plaats
genomen, is haar schootpoesje natuurlijk ook weer direct bij haar.
Het valt niet altijd mee om origineel te
zijn. Dat hoeft ook niet. De bedenker van gevleugelde woorden is er
meestal trots op zijn tekst elders terug te horen. Dat overkwam mij
ooit in Amsterdam.
Die woorden, ik onthul ze zo, waren ontstaan
tijdens de conversatie met mijn vrouw, uitgesproken tijdens het eten. Dat komt
omdat ik op dat moment behept was met twee dichtgeslagen oren. Een kwaal die
mij, het ene moment erger dan het andere, nooit meer heeft verlaten. Zelfs niet
na zeven voorhoofd- en bijholteoperaties en mijn tournee langs zes ziekenhuizen
door het land.
Maar goed, terug naar dat eerste, lastige
moment tijdens het eten. Door mijn dichtgeslagen oren klonk mijn kauwen van
binnen als onsmakelijk gesop. Met als gevolg dat ik tijdens het eten mijn vrouw
niet meer verstond. Hè; wat zeg je; sorry; je spatbord rammelt;
watte Elke variant op Ik versta je niet heeft de revue toen
wel gepasseerd.
Gewend aan levendig taalgebruik verzon ik
eigen varianten, waarbij er één heel goed beklijfde. Wat zeg je, werd
bij ons thuis: Ga je praten? Lang nadat wij dit aan ons vocabulaire
hadden toegevoegd, hoorde ik dit terug in een uitverkocht Olympisch Stadion, in
de juiste context gebruikt: Ga je praten. Ik heb er slechts in
stilte van kunnen genieten.
Veel meer eer behaalde ik met mijn spreukje
die, onder vermelding van mijn naam, in de Succes Agenda werd gepubliceerd. In
2005 heb ik, weliswaar via een agenda, met Je beste maat is de middelmaat
naam weten te maken.
Misschien dat door die kleinschalige
ervaringen ik het belangrijk vind dat ere wie ere toekomt en het zelfs
ongepast vind dat er met andermans geesteskind goeie sier wordt
gemaakt. Zoals Ivo Niehe dat deed in zijn tv-nacht over 30 jaar TV Show. Aan
zijn geschuivel, tijdens het interview met Tina Turner, zag je zijn
haantjesgedrag groeien. Hij moest dan wel van goeie huize komen, wilde hij Tina
nog kunnen verrassen. Veel meer dan een glimlach leek er voor hem niet in te
zitten.
Tot het moment dat,
doelend op haar minirokje en hoge hakken, Ivo grapte: Mijn buurjonge zei
vanochtend: Had mn vriendin maar één been zoals zij. De Queen of Rock
klapte dubbel van het lachen. Die grap zou zij niet snel vergeten, zo ook
de grappenmaker niet. En dat vind ik te veel eer. Want, het was de Hagenaar
(nee, Haarlem pas nadat hij een paar maanden oud was) en woordkunstenaar Godfried
Bomans (1913-1971) die in 1963, tijdens de uitreiking van een Edison aan Marlene
Dietrich speechte: Een heel oud mannetje, naast mij in de bioscoop zei: Had
mijn vrouw maar één zon been.
Zulke prachtige uitspraken mag je alleen
citeren en natuurlijk dit keer niet zonder Godfried hierbij te
noemen.
Ingegeven door het aangename, digitale
contact met een lief laag vrouwtje, kwam een eigenaardige directeur van
weleer terug in mijn herinnering. Zonder het visueel te kunnen verhullen, was
hij zelfs op latere leeftijd nog niet uit de kast gekomen. Met zelf een
bovengemiddelde lengte, was hij getrouwd met een kleine vrouw.
Door hen tijdens een bedrijfsuitje twee
dagen te hebben meegemaakt, werd ik tot het volgende aforisme
geïnspireerd:
Hij huwde een klein
vrouwtje, om haar makkelijk
over het hoofd te zien.
Er valt momenteel weinig, eigenlijk niets,
te bloggen. Voorvallen en anekdotes willen mij niet te binnen schieten. De
actualiteit, zoals die vreselijke ramp in Noorwegen, weet mij er niet toe te
bewegen om mijn toetsenbord te beroeren. Hoewel ., ik heb daar wel een gedachte
over.
De laatste jaren komt het steeds meer voor
dat een of andere idioot, vaak tot de tanden toe gewapend, onschuldige mensen
overhoop schiet. De gruwelijkheden van Alphen aan de Rijn zijn nog niet verteerd
of de ramp van Oslo en eilandje Utoya diende zich al aan. Bijna altijd wordt de
dader achteraf door de officiële instanties, ondiplomatisch gesproken, voor gek
verklaard. Kennelijk heb ik een uitzonderlijke gave, want ik heb steeds direct
door dat die moordenaars volledig gestoord zijn. Veel erger is het dat zij vaak
eigen wapens hebben, in het bezit zijn van een wapenvergunning en lid zijn van
een schietvereniging. En dat moet gewoon ophouden. Niks wapen, niks
wapenvergunning, niks schietvereniging, tenzij .
Wereldwijd moeten alle burgers hun wapens
gewoon inleveren en zal hun wapenvergunning moeten worden verscheurd. Vuur,-
uhhh moordwapens moeten worden verboden. Schieten mag dan hooguit nog uit je
slof. O ja, en die schietvereniging dan? Nou, hun leden kunnen evenzogoed,
evenzo spannend virtueel schieten, met een soort Wii speeltje. Ja maar, zon Wii
kan de werkelijkheid onvoldoende nabootsen. Schieten met een Wii mist de
terugslag, voor schietlustigen kennelijk een fysiek genoegen.
Misschien zelfs wel de kick. Nou oké, zet naast elke schutter een
hulp-schutter, die bij elk schot just in time de schutter een
geweldige soejang geeft. Voor de schutter een lekker nagloeiende terugslag en
voor de hulp-schutter een prima training voor een goeie timing.
Maar, zoals ik begon heb ik eigenlijk niets
(dagelijks) te bloggen. Ik heb effe wat anders aan mijn hoofd. Hoewel,
waar ik kan, blijf ik zoveel mogelijk Knetteren. Zij die mijn Knetter
bezoeken om te weten hoe het nu met Truus is, moet ik ook teleurstellen. Er valt
gewoon niets te melden. Niets meer dan dat zij vreselijk haar best doet om zich
dagelijks zo goed mogelijk te voelen. s Middags zitten we samen vaak een
spannende TV-serie, op DVD gehuurd, te kijken. Momenteel The Shield. Daarnaast
moet ze zich vaak de rest van de dag erg in acht nemen, het liefst dan zoveel
mogelijk op bed rusten, met een kussensteun in haar rug. Een soort niet
storen-bordje hangen wij dan aan de buitendeur. s Avonds hebben wij dan
weer onze genoeglijke uurtjes samen.
Natuurlijk geniet Truus nog steeds van
persoonlijke contacten. Alleen moeten we dat erg doseren. Vandaar dat wij
inmiddels intimi hebben gevraagd eerst, niet eerder dan na de lunch, te bellen,
of veel liever nog, Truus eerst te mailen, truuskroon.jas@gmail.com Tja, het zijn niet de leukste spelregels,
maar wel erg noodzakelijk. Blijf alsjeblieft wel contact houden, want het
contact met jullie laten wij zeker niet graag
schieten.
