Onderweg kwamen we hem al tegen, de wandelaar in z’n eentje. Hij liep als een ervaren wandelaar, maar voor ons toch in net een teentje te lichte cadans. Tijdens ons passeren werden wij vriendelijk door hem gegroet.

Wij zaten al ruim een kwartier aan een biertje toen de solistische wandelpassant terug kwam op het honk. Na zich te hebben afgemeld, kwam hij op onze hoogte aan de bar een drankje bestellen. Direct herkende hij ons, schoof twee krukken op om graag nog even een praatje pot te maken. Waar wij vandaan kwamen, hoeveel kilometers we hadden gelopen en of wij ook de Vierdaagse van Nijmegen lopen. Wat rond deze tijd van het jaar een standaard vraag van de wandelaars lijkt te zijn.

Nee, ook hij liep ‘m niet. “Vroeger wel gedaan, maar met mijn zestig jaar vind ik die prestatie niet meer nodig. Tegenwoordig loop ik niet meer dan 25 kilometer en dat is genoeg, als je alleen loopt.” Waarna hij na drie klokken bier nog iets meer over zichzelf aan ons kwijt wilde: Ach weet je, voorheen liep ik àltijd met mijn broer. Toen liepen we zelfs zaterdag en zondag. Maar ja….” We begrepen dat dé vraag gesteld moest worden. “Waarom nu niet meer met uw broer?” “Mijn broer is nu al dertig jaar dood.”

Even dachten wij dat er een loopje met ons werd genomen.