Nee, het waren niet die “drie fantastische dagen” van de TV commercial. Ze waren juist verrotte spannend. Afgelopen donderdag heb ik zowel een CT als MRI scan moeten ondergaan, waaruit moet blijken of ik er nog verstandig aan doe om op TV naar vervolgseries te kijken. Of ik nog een dik boek kan lezen, of dat het beter is direct met de laatste pagina te beginnen. Dus, wat is de geconstateerde kanker met mij aan het doen…

Hoewel ik op zich best positief ben ingesteld, gingen de laatste dagen het mij toch benauwen. Er was te veel een déjà vu van de ‘kankersituatie’ van mijn Truus. Nog geen anderhalf jaar nadat zij de afdeling bezocht, waar ik vandaag mijn tweede afspraak had, was zij na een lijdensweg hartstikke dood. En dat speelde vooral de laatste dagen door m’n kop.

Het geestelijke had zich van het lichamelijke losgemaakt. Lijfelijk kón het namelijk niet waar zijn dat ik niet van mijn Kanker kon winnen. Afgelopen zaterdag liep ik nog fluitend 20 kilometer, terwijl ik kort daarvoor nog knappe prestaties in Portugal had neergezet. Maar ja, dan toch….

Uur U was aangebroken. Omwille van het Salomonsoordeel werd ik bij de chirurge binnengeroepen. Van haar intro schrok ik even, heel even. Maar haar vervolg klonk mij als muziek in de oren. Een prettige bijkomstigheid daarbij was ook dat haar empathie, als bij een geitenharensokkencessie, heel natuurlijk bij mij binnenstraalde én dat zij communicatief de humor zeker niet schuwde.

Uhhh, vergeet ik bijna het belangrijkste, want nadat nog geen maand geleden mijn tandarts mij wist te melden “geen gaatjes” te hebben, meldde zij mij dat ik “geen uitzaaiingen” heb. Hallo, ‘geen uitzaaiingen?!’ Watje als ik ben schoot ik van die melding ontzettend vol. Toen pas realiseerde ik mij namelijk dat Kanker, niet zoals dat binnen mijn déjà vu post had gevat, te genezen valt. Eigenlijk heb ik, min of meer, toch de gewenste Haagse Kankâh.

Of ik verder nog wat wilde weten? “Nou nee dokter ik vertrouw volledig op jullie. Hoewel, één misschien lullige vraag: Kan ik rond 25 januari mijn 10^e Wandelmarathon van Egmond lopen? “ Zij was heel begaan met mijn vraag, neigde er zelfs toe mij daar een High Five voor te geven. “Ik zal je langs het parcours komen supporten”, was haar fantastische reactie om te laten weten hoe goed het is om voor je zelf een positief punt op de horizon te plaatsen. Zouden er geen (Rutte) wachtlijsten bestaan, zou het zelfs een reëel streven zijn. Het valt echter te vrezen dat ik vijf weken geduld moet hebben, alvorens de behandeling van start zal gaan.

De rest van mijn ziekenhuisbezoek was een invulling voor datgene er komen gaat. Ja, het zal zeker een zware operatie zijn, maar wel omwille van genezing en niet, zoals de déjà vu mij de laatste dagen gevangen heeft gehouden, omwille van een ‘comfortabele dood’.

Hartsikkevriendin, we gaan ons balboekje heel ver overschrijven!