Nee, het waren niet die “drie fantastische dagen” van de TV commercial. Ze waren juist verrotte spannend. Afgelopen donderdag heb ik zowel een CT als MRI scan moeten ondergaan, waaruit moet blijken of ik er nog verstandig aan doe om op TV naar vervolgseries te kijken. Of ik nog een dik boek kan lezen, of dat het beter is direct met de laatste pagina te beginnen. Dus, wat is de geconstateerde kanker met mij aan het doen…

Hoewel ik op zich best positief ben ingesteld, gingen de laatste dagen het mij toch benauwen. Er was te veel een déjà vu van de ‘kankersituatie’ van mijn Truus. Nog geen anderhalf jaar nadat zij de afdeling bezocht, waar ik vandaag mijn tweede afspraak had, was zij na een lijdensweg hartstikke dood. En dat speelde vooral de laatste dagen door m’n kop.

Het geestelijke had zich van het lichamelijke losgemaakt. Lijfelijk kón het namelijk niet waar zijn dat ik niet van mijn Kanker kon winnen. Afgelopen zaterdag liep ik nog fluitend 20 kilometer, terwijl ik kort daarvoor nog knappe prestaties in Portugal had neergezet. Maar ja, dan toch….

Uur U was aangebroken. Omwille van het Salomonsoordeel werd ik bij de chirurge binnengeroepen. Van haar intro schrok ik even, heel even. Maar haar vervolg klonk mij als muziek in de oren. Een prettige bijkomstigheid daarbij was ook dat haar empathie, als bij een geitenharensokkencessie, heel natuurlijk bij mij binnenstraalde én dat zij communicatief de humor zeker niet schuwde.

Uhhh, vergeet ik bijna het belangrijkste, want nadat nog geen maand geleden mijn tandarts mij wist te melden “geen gaatjes” te hebben, meldde zij mij dat ik “geen uitzaaiingen” heb. Hallo, ‘geen uitzaaiingen?!’ Watje als ik ben schoot ik van die melding ontzettend vol. Toen pas realiseerde ik mij namelijk dat Kanker, niet zoals dat binnen mijn déjà vu post had gevat, te genezen valt. Eigenlijk heb ik, min of meer, toch de gewenste Haagse Kankâh.

Of ik verder nog wat wilde weten? “Nou nee dokter ik vertrouw volledig op jullie. Hoewel, één misschien lullige vraag: Kan ik rond 25 januari mijn 10^e Wandelmarathon van Egmond lopen? “ Zij was heel begaan met mijn vraag, neigde er zelfs toe mij daar een High Five voor te geven. “Ik zal je langs het parcours komen supporten”, was haar fantastische reactie om te laten weten hoe goed het is om voor je zelf een positief punt op de horizon te plaatsen. Zouden er geen (Rutte) wachtlijsten bestaan, zou het zelfs een reëel streven zijn. Het valt echter te vrezen dat ik vijf weken geduld moet hebben, alvorens de behandeling van start zal gaan.

De rest van mijn ziekenhuisbezoek was een invulling voor datgene er komen gaat. Ja, het zal zeker een zware operatie zijn, maar wel omwille van genezing en niet, zoals de déjà vu mij de laatste dagen gevangen heeft gehouden, omwille van een ‘comfortabele dood’.

Hartsikkevriendin, we gaan ons balboekje heel ver overschrijven!

13-11-2012, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zoals dat altijd bij ons ging, zei Truus zes jaar geleden “koop ‘m nou maar”, anders had ik nooit zo’n voor mijn begrip duur horloge gekocht. Oris is een beroemd Zwitsers uurwerk, since 1904. Ik heb model Big Crown Original wat in 1938 met een typische datumaanduiding is ontwikkeld, om tot aan de dag van vandaag ongewijzigd te blijven. Een echt ouderwets Zwitsers precisieklokje dat automatisch door een schommelend gewichtje wordt opgewonden.

Dit fraaie klokje heeft mij na een kleine vijftig jaar van mijn typische gewoonte afgeholpen, om overal waar ik ook kwam mijn horloge af te leggen. Wat in menig kroeg onderwerp van gesprek werd. “Vergeet je dat horloge dan nooit?” Nee, nou ja één keertje maar, toen liet ik het op een nachtkastje liggen”, zei ik dan stoer.

Mijn Oris is nu kapot. Het knopje is afgebroken. Omdat mijn oorspronkelijke leverancier inmiddels wegens rijkdom is gesloten, heb ik het horloge naar een andere, niet Oris dealer, juwelier gebracht. Wel met het uitdrukkelijke verzoek om originele Oris onderdelen te gebruiken.

Na twee dagen werd ik al gebeld, nee niet dat mijn Oris was gerepareerd, maar dat de juwelier de onderdelen niet kon krijgen. De Zwitserse fabrikant verzocht om het horloge naar hen toe te sturen, want alleen zij zijn bevoegd het klokje te repareren.

Geinig toch, mijn Big Crown wordt gerepareerd door de baas zelf.

12-11-2012, 11:03 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Eindelijk was ik gisteren voor het eerst in het ADO Den Haag voetbalstadion. Het nieuwe stadion zoals ik dat tot gisteren noemde. Tot dan was ik blijven hangen in de nostalgie van het oude stadion in het Zuiderpark, wat iets gemoedelijks had. Nou ja, gemoedelijk, als je de behoorlijk agressieve taal van de Hagenees verstaat, tenminste. Ik doe dat, uiteindelijk heeft mijn wiegje ooit in de Haagse Schilderswijk gestaan, waar mijn ouders toen als den donder vandaan verhuisde, om op de Zuiderparklaan (343), dát aanzien te krijgen waar mijn vader meende recht op te hebben.

Eerlijk gezegd viel het ADO stadion mij wat tegen en vind ik het Alkmaarse AZ stadion vele malen mooier. De Hagenees heeft zich met dit kankâhstadion, om taalkundig maar effe heel Haags uit te pakken, behoorlijk af laten schepen. Tenminste, als je het in de juiste proporties ziet. Zet die voetbalarena nou eens af tegen dat IJspaleis, het Haagse stadhuis wat op een overdosis hoogmoed is gebouwd. Telkens als ik met vrienden naar Den Haag trek, om de bijzondere plekkies van mijn geboortestad te tonen, laat ik hun bekkies van verbazing open vallen. Want ja, dit zijn echt niet alle Ministeries onder één dak, maar slechts het stadhuis. Als je zoveel imposantie, noem het Haagse Bluf, naar je toe wilt trekken, was er toch veel meer uitstraling van het voetbalstadion te verwachten. Niet dus.

Toch kwam het kippenvel op mijn armen en dat was net voordat de wedstrijd ADO-AZ werd afgetrapt. Het Haagse volkslied “O, o, Den Haag…” werd ingezet, waarbij massaal werd meegezongen, met ingestudeerde piekmomenten die met veel decibellen het stadion uitschalden. Door al 25 jaar in Alkmaar te wonen, was ik eigenlijk voor AZ, maar tijdens de Haagse Hymne …”was het weer fijn om een Hagenees te zijn.”

De uitslag van de wedstrijd deed er mij ineens veel minder toe. Ik genoot van de sfeer. Van de héle entourage en niet minder van alles wat er ter aanmoediging door de Hagenezen werd geroepen. “Je mot die kankâhbal eâhdâh afgeive...; Laat die kankâh spits nie zau vrè laupe...” Gelukkig is ut zau kankâh rus..” Even kreeg ik het gevoel mij onder oncologen te bevinden. Alsof er in groot gezelschap voor mij een second opinion werd uitgesproken.

Het zal niet bij iedereen even begrijpelijk overkomen dat ik zonder emoties de ene Haagse kankâh na de andere kankâh over mij heen hoorde komen, terwijl nog geen week geleden ik heel meedogenloos zelf moest horen Kanker te hebben. Ik schreef het al eerder: de Haagse kankâh schrijf je anders en is absoluut ook iets heel anders. Mijn Haags gebekte neef wist dat heel goed te onderschrijven: “Oom, een echte Hagenees zegt de ene kankâh na de andere kankâh, maar bedoelt daar echt die vreselijke ziekte niet mee. Die gasten noemen échte Kanker zelfs heel omzichtig ‘K’.”

Onbedoeld hoorde ik aan mijn neef vragen “Je oom knokt er toch zeker voor…” Wat mij betreft was die 2-2 een fantastische uitslag.

11-11-2012, 23:49 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ontegenzeggelijk een heel mooi nummer, dat wel. Maar wie haalt het nou in zijn botte hersens om dat nummer onder een autocommercial te zetten? Is het dan echt zó levensgevaarlijk om in die Franse voiture te rijden?

07-11-2012, 12:25 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanochtend was het spel op de wagen. Moest ik ‘voorkomen.’ Misschien een verkeerde tekst, maar zo voelde het wel. Niet dat ik iets op mijn kerfstok heb”, nee erger, op m’n darmen. “K” zoals dat vroeger werd genoemd. Ik moest mij al vroeg in het ziekenhuis melden. Toevalligerwijs kwam ik op die zelfde afdeling aan de balie een oud directeur van mij tegen. Op gehoorafstand noemde ik zijn naam, waarop hij totaal niet reageerde. Even later kwam hij aan mijn tafeltje zitten, keek mij aan, maar opnieuw was er geen reactie. Nou geloof ik niet dat hij een intakegesprek had voor het verkrijgen van een blindengeleidehond. Eerder denk ik dat hij, zoals in zijn arbeidzame leven ook het geval was, opnieuw zijn mensenschuwheid niet wist te overwinnen. Heel humaan heb ik de arme man verder niet lastiggevallen, waarna hij dankbaar (zal toch wel?!) achter zijn krantje dook.

Lang heeft dit niet hoeven duren, want vrij snel werd ik bij de arts binnengeroepen. Om voldoende inzicht te krijgen, kreeg ik daar een medisch diepte-interview, waarvoor de arts zich zelfs verontschuldigde. “Geeft helemaal niet dokter, ik ben gek op aandacht.”

Nadat alle info was gedigitaliseerd kreeg ik aanschouwelijke voorlichting. Mijn gezwel zit helemaal onderaan m’n darmen. Gek genoeg kwam toen in mij op dat ik ook hierin een tegenpool van mijn Truus was, onze formule voor 47 jaar gelukkig samen zijn. Truus had de ziekte helemaal bovenaan haar darmen (slokdarm) en ik juist precies aan de andere kant (endeldarm). Niet dat dit er ook maar iets toe doet, maar gewoon een toevalligheid die ik registreerde.

Over de behandeling kon verder nog niets worden gezegd, daarvoor moet eerst de CT en MRI scan plaats hebben gevonden. Hiervoor heeft mijn Case Manager, kennelijk een nieuw (prettig) fenomeen in het ziekenhuis, de afspraken gemaakt. Donderdag aanstaande, waarna dinsdagmiddag de uitslag en behandelingsmethode met mij wordt besproken.

Dat worden hele spannende dagen, hoewel ik na vanochtend er toch weer ietsje positiever tegenaan kijk.

06-11-2012, 12:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Laat de overheid dan maar humaan optreden en 5,3 miljard euro bij Charlene weghalen, dan heeft dat kleintje pils nog altijd 100 miljoen (100.000.000) euro over, waar ook nog altijd minimaal 2 miljoen euro per jaar rente bij komt. Met zo’n kapitaal moet zij toch rond kunnen komen, desnoods houdt zij daarvoor maar een huishoudboekje bij.

Kabinet Rutte II heeft zo nog maar 12 miljard bij elkaar te harken. Nou, binnen de Quote 500 zijn er nog zat tuintjes te wieden. Als de fatsoenswet, dat één persoon nooit meer dan 100 miljoen euro mag bezitten, even snel door de 1^e en 2^e Kamer wordt gejast, kan het bij de vijftig rijkste families in het land, met een gezamenlijk geschat vermogen van maar liefst € 44.000.000.000, worden weggehaald.

Leg het maar vast klaar: € 2 miljard van Frits Goldschemedig; € 1,9 miljard van Wijnand Pon en Dik Wessels en 1,8 miljard van John de Mol. Effe tellen…., da’s weer € 7,6 miljard, nog maar € 4,1 miljard, dus kom maar op Familie de Rijcke, John Fentener van Vlissingen, Familie Blokker, Joop van der Ende, Hare Majesteit en Dreesmannetjes. Dan houdt de overheid al geld over. Maak niet uit, want we hebben nog veel meer geld nodig. Voor de zorgsector bijvoorbeeld, want er is nog (te veel) geld zat onder de rijkste families in ons land.

Mooi hè, in één klap wordt de 17 miljard begrotingstekort en de financiële problemen rond de Zorgsector opgelost. Ik geniet er van om mij op deze wijze onsterflijk te hebben gemaakt.

O ja Charlene, dank voor jouw miljarden, daar neem ik een biertje op. Natuurlijk uit de dure Beertender, dat levert jou weer een leuk centje op.

-o-o-o-

04-11-2012, 17:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanmorgen had ik een heel onwezenlijk gevoel over mij. Ik had erg goed geslapen, natuurlijk met dank aan de Heineken support. Maar was, zonder kater (leven het recupereren van mijn lichaam), wakker geworden, met het gevoel dat ik in het middelpunt van de belangstelling sta, wat bij Facebook nog eens werd bevestigd, terwijl ik bijna niet door heb waar het eigenlijk om gaat. Hoewel, eerlijk gezegd merkte ik, na eenmaal op te zijn, toch lijfelijk waarom ik dat warme medeleven mag ervaren, want ik voelde mij toch een beetje ziek.

Ziek?!, Ja, heel gek. Ik voelde heel nadrukkelijk mijn darmen en had het gevoel alsof er bij de kijkoperatie door de arts het “knopje kanker” op On was gezet. Het proces moest gaan beginnen*.

Gelukkig hoefde ik dit emotionele moment maar kort alleen beleven, want hartstikkevriendin had beloofd te komen, om samen een lekkere wandeling te maken, waarbij wij als vanouds veel zouden praten, zouden lachen en soms een traantje zouden pinken.

Ik had maar een paar kilometer wandelen nodig om mij (écht) blij te voelen. Wist zelfs met ijzeren wil het kankerknopje weer op Off te krijgen. Het ziek zijn was niet meer aan het gebeuren. Met grote voldoening, veel gepraat, veel gelachen en een traantje weg gepinkt, hebben wij onze 12 kilometers als een cadeautje uitgelopen.

In ons ‘balboekje’ is er wederom een fantastisch moment bijgeschreven. In de wetenschap dat er nog heel veel lege pagina’s zijn in te vullen.

03-11-2012, 00:36 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

We zullen zien en hopen.

01-11-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

31-10-2012, 08:59 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet dat ik fan van hem ben, verre van, maar ik begrijp niet dat Geert Wilders, tijdens zijn verkiezingscampagne voor de PVV, ons niet op hun kosten naar Portugal heeft gestuurd. Wie weet was ik dan wel geneigd om zijn vakje rood te kleuren.

Geert lijkt namelijk in Portugal erg overtuigd over te komen, dat wij gek zijn om nog langer voor de Europese Unie te kiezen. Dat komt omdat wij van Nederlands belastinggeld dreigen Rutte’s ‘niet nog eens Griekenland met miljarden te steunen’ het tóch beschikbaar gaan stellen. Met ondermeer Spanje en Portugal ook in het rijtje van dit miljarden-afgifteloket.

Misschien is dat in economische zin wel strikt noodzakelijk, hoewel veel economen daar ook anders over denken, maar voor ‘het gewone volk’ is het absoluut onbegrijpelijk. Dus ook voor mij, zeker nu ik net terug ben van mijn vakantie in Portugal.

Voor mij valt het namelijk niet te rijmen dat het Nederlandse volk moet bloeien voor een land, waar de bevolking vele malen goedkoper uit is met hun dagelijkse boodschappen, met ergens een gezellig drankje drinken, uit eten gaan en, niet te vergeten, met het voltanken van hun auto.

Een biertje dronk ik voor € 1,50 en voor een menuutje betaalde ik niet meer dan een joet, tien euro dus. O ja, ik heb ook wel eens heel veel duurder gegeten. Dat kwam omdat er binnen mijn reisgezelschap, via het appartementencomplex aanbevolen Hollandse bar/restaurant, eens een Hollandse biefstuk gegeten wilde worden. Tja, dan verwacht je niet dat je, naar Portugese begrippen, er de hoofdprijs voor moest betalen.

Nou dat deden we wel, voor een pracht biefstuk met mislukte sauzen uit een pakje, een klein beetje friet en diepvries groenten, betaalden we maar liefst ruim twee keer de Portugese prijs. Onze geëmigreerde landgenoten menen zich dat te kunnen permitteren, of vallen nog onder het Hollandse belastingregime?! Een beetje dom van de Portugese appartementen- verhuurders om hun gasten naar die dure Hollanders door te sturen.

Terug naar de moraal…. wij, als beste jongens en meisjes van de klas, betalen in ons land overal de hoofdprijs voor, terwijl er elders in Europa van alle lage prijzen wordt genoten. De te korten die zij daarbij oplopen weten wij Hollanders kennelijk wel aan te vullen.

Jammer Geert, dat je in alles veel te nationalistisch bent.

28-10-2012, 22:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn voetenleed is nog niet ten einde. De omgeruilde wandelschoenen van een topmerk voor de populaire ‘vierdaagse schoenen’ van New Balance geven nog even niet de verademing waarop ik had gehoopt. Het lijkt mij dat mijn opgelopen voetblessure na een weekje rust nog niet geheel is hersteld.

Maar ja, als een renpaard in zijn startbox stond ik gisteren weer te popelen om 22 kilometer vanuit Castricum te gaan lopen. En toen maar een klein stukje blauwe lucht door de wolken heen viel waar te nemen trok ik, ondanks de weersvoorspelling, m’n nieuwe NB’s aan. Het weer leek mee te gaan vallen.

Zo was het ook, tenminste de eerste twee uur. De motregen diende, bijna tegelijk met schrijnende pijn aan mijn rechtervoet, zich aan. Gelukkig liep ik op dat moment door het bosrijke gedeelte van de tocht, zodat de bakken indirect op mij vielen. Niet de regen maar de schrijnende pijn verstierde een beetje deze ontzettend mooie wandeltocht.

Eenmaal terug in het dorpshuis had ik toch wel een ontzettend voldaan gevoel en bij de eerste goudgele rakker was het leed al nagenoeg geleden. Maandag weer effe gauw met mijn voetmecanicien in contact, in het vertrouwen dat ik tijdens mijn Portugese wandeltochten weer met volle teugen, vooral pijnloos, kan genieten.

In ieder geval genoot ik, na mijn barre tocht, van mijn biertje. Maar eigenlijk ook van de omgeving. Allereerst van de vier wandelverenigingsleden, die met de bus (waarschijnlijk vanuit Utrecht) naar hier zijn gekomen. Onderweg werd ik door hen in hun speedmars al eens gepasseerd, waarna zij kennelijk toch ergens een stop hadden gemaakt. Want uiteindelijk ben ik ze een halfuurtje voorgebleven. Maar goed, ze zaten nu bij een bokbiertje hun tocht te evalueren. “Ik ga in ons clubblad een nieuwe rubriek starten, waarin ik over onze tochten ga schrijven”, zei één van hen, de clubbladredacteur naar ik begreep. Dat zal hij nog niet zo lang zijn, want ik kan mij niet voorstellen dat je als wandelredacteur nu pas op het idee komt om over de bezigheden binnen de club te gaan schrijven. Maar ach, beter laat dan nooit. Hij liet zich in ieder geval door zijn medelopers goed voeden met stuf, waar hij achter zijn toetsenbord iets mee kan. Daarbij komt dat hij zijn wandelrubriek een wetenswaardig tintje mee wil geven, getuige het feit dat hij zijn tafelgenoten de tocht van een rapportcijfer liet voorzien. Zij kwamen op 2 zevens en 2 achten, waarbij werd aangemerkt dat de regen een negatieve invloed op hun waardering had. Ik kon mij, natuurlijk in stilte, vinden in die redenering. Kort daarna vertrok de bus, zodat ik mij op andere zaken kon concentreren. En die waren er….

Aan de andere kant van de bar was er een soort uitgeefluik, waar regelmatig wandelaars voor stonden om iets te bestellen, waarbij de groetensoep erg populair was. In het zaaltje achter, buiten mijn beeld, werd dit gezamenlijk geconsumeerd. Er bleef voldoende te kijken over, want binnen de commerciële ruimte van het dorpshuis waren maar liefst 7 vrijwilligers druk aan het werk, ondanks dat dit niet helemaal synchroon liep met de drukte. Het was vermakelijk te zien hoe deze 65++’s in alle vrolijkheid zich van hun taak kweten. Het kwam over als een goed geoliede horecaonderneming. Niet één keer heb ik, “M’n collega komt zo bij u,” gehoord. En iedereen was voor elke functie direct inzetbaar. Maar dan toch viel mij iets op wat mij enigszins te denken gaf. Ik nam nog maar een biertje om daarover meer te kunnen ontdekken.

Er moet iets met die 65++ mensen aan de hand zijn, of moeten zij in ieder geval een bijzonder verleden hebben. Naar het lijkt een crimineel verleden. Ik ging mij afvragen in wat voor een dorpshuis ik was terechtgekomen. Zou het iets met de reclassering te maken hebben?!, fantaseerde ik er op los. Was ik er getuige van hoe oudere delinquenten hun taakstraf ondergingen?! Het kon bijna niet anders, want vanaf het uitgifteluik gezien zat er een 65+++mevrouw, met pen en papier voor zich, verdekt opgesteld. Steeds als er een bestelling werd opgenomen, liep een van de bediendes naar haar toe, om de bestelling nog eens te herhalen. In de bekende streepjestaal, vier recht en één er schuin doorheen, werd alles nauwgezet genoteerd. Mij was het wel duidelijk, dit bedienend personeel kan heel goed wedijveren met menig professionele horecaan. Maar ja, je moet ze wel kort houden.

14-10-2012, 12:59 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Over het algemeen doe ik niet lang over het kopen van schoenen. Ze zijn leuk en ze passen, zijn daarbij de belangrijkste overwegingen. Bij het kopen van wandelschoenen is dat wel even wat anders. Dan moet je namelijk ter plekke beoordelen of die schoenen je wel lekker zitten. Op dát moment, maar ook na 10, 20 en 25 kilometer. Dat vraagt om opperste concentratie en om na te denken, bij elke proefstap die je doet. Geloof me, zeker met mijn moeilijke voeten met hoge wreven, valt dat als den donder niet mee.

Bij die inkoopcessie heb ik dan altijd én m’n oude schoenen én m’n podotherapeutische binnenzooltjes bij me. Zo ook met de aankoop van mijn nieuwste wandelmaatjes. De deskundige verkoopster nam alle tijd voor mij, nou ja voor mijn voeten dan. Meerdere typen en merken werden mij ondergebonden, waarna ik een rondje door de zaak liep. Stapje voor stapje moest ik dan zo tot een aankoopbesluit komen.

Dit keer viel mijn keuze op schoenen van een topmerk (since 1921) met een minder soepele zool. Mijn keuze werd mede beïnvloed doordat de podologe had geconstateerd dat ik rechts m’n voet niet helemaal afwikkelde. Een beweging die noodzakelijk schijnt te zijn, om op langere trajecten lekker door te kunnen blijven stappen. En juist door de bouw van deze schoenen werd je met afwikkelen geholpen. Een semi-automaat onder de schoenen dus.

Niet dat ze direct optimaal zaten, leken ze wel lekker te lopen. “Tja, dat is even wennen, vooral omdat de zool stugger is.” Dat klonk heel aannemelijk, te meer doordat ik mijn dienstplichtige legerkistjes in 1967 ook eerst in heb moeten lopen, die nadien soepel genoeg waren om voor de vijand eventueel heel hard weg te kunnen lopen. Daardoor ging ik voor deze duurdere schoenen.

De voorspelling van de wandelschoenenmevrouw, dat ik zonder inlopen, makkelijk een wandeltocht van 20 kilometer zou kunnen lopen, kwam helaas niet uit. Sterker nog, mijn voeten begonnen na zo’n 10 kilometer al behoorlijk op te spelen. Daarbij had ik ook nog eens het geluk dat onze op papier gekochte wandeltocht van geen meter klopte, zodat wij noodzakelijkerwijs uiteindelijk ongeveer 30 kilometer liepen. Pijnlijk, maar lekker uitgelopen, naar ik hoopte. Mooi, uhhh pijnlijk, niet.

Ook de volgende en de volgende wandeltocht liep ik met pijnlijke poten, waarna ik mijn podologe als joker inzette. En, ondanks dat vooral mijn rechter zooltje iets werd aangepast, mocht het niet baten. Zelfs een avondwandeling van 10 kilometer in de stromende regen, zette de schoenen niet naar mijn voeten. Ik ging een beetje geloven in de strijd die de Japanse soldaten net voor de Tweede Wereldoorlog hadden te leveren. Zij hadden namelijk in vredestijd letterlijk lood in hun schoenen, waarmee zij heel veel kilometers hebben gelopen. Omwille van de uitgewerkte strategie, dat zij tijdens het oorlogsgeweld veel harder zouden lopen.

Mijn jaarlijkse Dam tot Dam van 26 kilometer stond voor de deur. Ik had al 170 kilometer met mijn lood in de schoenen gelopen. Stapje voor stapje voelde ik de pijn, zodat ik mijn podologe nogmaals als een soort mecanicien had ingeschakeld. Opnieuw een kleine aanpassing. Stap na stap heb ik dat gevoeld, het hele verrekte traject lang.

Gek genoeg recupereerde ik dan wel weer heel snel en was ik mijn voetenleed weer snel vergeten. Daardoor bleef ik vertrouwen houden in dit topmerk wandelschoen. Nou ja, vertrouwen…. De inmiddels ingeseinde schoenenimporteur was er van overtuigd dat het niet aan de schoen lag, maar ook de podologe kon verder voor mij niets meer doen. Daar sta je dan…., want lopen doet pijn. Eigenlijk deed het een beetje denken aan de begintijd van de computer. Waar jij dacht dat een probleem aan de computer lag, bleek het softwarematig te zijn en anders om. Ook hier viel niemand aan te spreken.

Opnieuw zocht ik mijn heil in de wandelschoenenwinkel, waar inmiddels twee dames zich mijn wandelleed hadden aangetrokken. Een nieuwe try-out, nu met extra dempende zooltjes, volgde. De thuistocht van 25 kilometer kon ik gelukkig tijdig naar 15 kilometer inkorten, want mijn voeten brandden de schoenen uit.

Met dit trieste bericht kwam ik terug bij mijn meelevende schoenenleverancier. Zij vonden het heel begrijpelijk dat ik na 232 pijnlijke kilometer de handdoek in de ring, ofwel de schoenen in de hoek, gooide. Maar ja, dan moet je tot een voor beide partijen aanvaardbare afwikkeling (dit keer niet de beweging van mijn voeten) komen.

Het voorstel van de winkelier was redelijk, waarbij ik niet uitsluit dat het vooruitzicht van een pijnloze wandeltocht hierin mij handtam, uhhh: voettam, heeft gemaakt. De schoenen gaan ter beoordeling terug naar de fabriek en ik heb opnieuw voor het mijn vertrouwde merk New Balance, type Wandelvierdaagse Nijmegen, gekozen. Mijn merkentrouw had gewoon met mijn huwelijkstrouw moeten overeenkomen. Zaterdag zullen mijn NB’s mij 25 wandelkilometers lang moeten plezieren.

10-10-2012, 22:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms word ik er toch gallisch van, hoe al je clicken op internet nauwlettend worden gevolgd. Zodra je maar even interesse in een bepaald product hebt, wordt je beeldscherm met soortgelijke aanbiedingen gebombardeerd. Nou ja, als ze zich een keertje roeren met de melding dat zij daarvoor ook een aantrekkelijk aanbod hebben, kan ik dat nog billijken. Maar internetwinkel Zalando maakt het wel heel erg bont.

Ruim een maand geleden besloot ik nieuw ondergoed aan te schaffen. Iets wat mijn Truus altijd tot haar taak rekende. Tot dan lag het ‘nieuwe’ gewoon in mijn kast. Nu moet ik dus zelf in actie komen. Tja, dan moet je op zoek naar een ondergoedwinkel en dat deed ik dan ook, via internet. Weken geleden heb ik in ‘een gewone winkel’ uiteindelijk succesvol aankopen gedaan.

Langs die weg lukte het Zalando niet om mij te volgen en kennelijk leven zij in de veronderstelling dat ik nog steeds niet ben geslaagd. Dat ik in een versleten hemd sta. Want, ik kan geen site openen of Zalando toont dagelijks mij weer een waslijst onderbroeken. Rot toch op Zalando, jullie zijn nog erger dan de Jehova’s getuigen.

05-10-2012, 10:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu Diederik Samsom zich, tijdens de coalitieonderhandelingen, steeds meer door Mark Rutte laat overrulen, ga ik zo langzamerhand toch een heel ander standpunt krijgen. Je zou kunnen zeggen dat ik aan het verkleuren ben. Want, het is toch in en intriest dat belangrijke speerpunten tijdens de verkiezingen van de PvdA, zoals het begrotingskort wat zelfs (sterk onderbouwd) boven de 3% mocht uitkomen en de BTW verhoging met 2% absoluut geen doorgang mocht vinden, volledig over boord zijn gepletterd. Diederik is het zelfs niet gelukt om de 2,7% naar de, voor Europa acceptabele, 3% te tillen.

Na heel veel jaar van overtuigd sociaal denken en doen, ik heb nota bene voor het socialistische Dagblad Het Vrije Volk gewerkt, word ik door een slecht onderhandelaar het rode nest uitgedreven. Tenzij….

Jazeker tenzij, want Diederik Samsom kan met één ding bij mij nog zijn cover ophouden en van mijn loyaliteit verzekerd blijven. Als wij omwille van de Europese eenheid Griekenland (nogmaals), maar nu ook Spanje, financieel zullen ondersteunen, zou het heel terecht zijn dat de Nederlandse belastingbetalers daar direct iets van terugzien.

Heel simpel, laat ons in Nederland geen € 1,90 voor een liter Euro 95 benzine betalen, maar gun ons dan ook de benzineprijs van Griekenland (€ 1,76) of beter nog die van Spanje, € 1,49 per liter. Het heel veel jaren te veel betaalde kwartje van Kok nu teruggeven, zou mij al tot tevredenheid stemmen.

Simpel toch Diederik, ik ben al tevreden als wij terugkrijgen wat we al heel veel eerder terug hadden moeten krijgen. Zal blijken dat je toch kunt onderhandelen???

04-10-2012, 18:28 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De bank, ooit “TOT NUT VAN HET ALGEMEEN.” Nu niet meer dan roversholen.
Hoe heeft het zover kunnen komen?!

03-10-2012, 13:50 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zo’n 70 jaar geleden werden de advertenties bij ons ook gecensureerd. Dat is dus héél lang geleden en de censuur was héél subtiel. Ik bedoel maar.

02-10-2012, 09:08 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Van de zomer haalde ik het al een keertje aan, de Nederlandse taal, vooral de spreekwoorden en gezegden, worden steeds meer verbasterd. Mijn aanleiding van toen was datgene ik op een terrasje hoorde zeggen, dat het wel een speld op een gloeiende plaat was.

28-09-2012, 17:02 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanochtend werd ik wakker met gedroomde woorden van mijn Truus, die zij in haar laatste dagen van haar leven één keer heeft uitgesproken: “Je moet niet verdrietig zijn hoor.”Deze woorden van haar kon ik effe niet in ere houden. Ik moest er behoorlijk hevig van janken. Mijn beestjes, altijd in afwachting op bed, kwamen zoals elke dag kopjes gevend mij ook deze dag begroeten en dat hielp. Een beetje.

Niet bepaald een standaard manier van het beginnen van de dag. Al snel wist ik mij toch te vermannen, wat ook heel erg nodig was, omdat ik vandaag niet alleen ‘het huis moest doorwerken,’ maar ook mijn werk(hobby)kamer inclusief boekenkast moest herinrichten. Ik schreef het al op Facebook, ik heb mij vandaag echt de touwtering gewerkt.

Na eenmaal een simpele maaltijd klaar te hebben gemaakt, daar toch van te hebben genoten, ben ik achter m’n PC gaan zitten. Nog steeds met de woorden van mijn meissie als een mantra terug binnen mijn hersens: “Je moet niet verdrietig zijn hoor.” Een godvergetense eenzaamheid bleef aan mij hangen. Misschien ook wel doordat ik met mijn (wandel)maatje dit weekend niet aan het lopen ben geweest. Mijn verdere gedachten daarover laat ik even voor wat het is. Voor wat het voor mij is.

Het afwerken van mijn To Do-lijstje heeft mij een beetje van mijn verdriet afgehouden. Aan het einde van mijn werkdag overheerste zelfs een gevoel van een grote tevredenheid over datgene wat ik vandaag, in alle eenzaamheid, toch maar even had geflikt. Na het eten, zonder zin te hebben in m’n TV, ben ik weer even achter mijn PC gekropen. Ook doordat relatienet.nl mij had aangeboden om twee weken gratis op hun datingsite, als full member, te gaan kijken. Zo’n digitale snoepwinkel trekt natuurlijk. De laatste dagen had ik een aantal ‘interesses’ getoond, zelfs berichtjes gestuurd. Ik kwam niet door de selectie van de ‘zoekende’ dames. Nul response dus.

Het zou me een rotzorg zijn. Tenminste, als ik mij maar goed realiseer dat het hebben van een maatje, zoals ik die heb, veel meer waard is dan welke digitale toenadering dan ook. Zo is het. Maar desalniettemin click ik nog eens een dame met vervaagde foto aan, met het verzoek haar foto zichtbaar te maken. Uiteindelijk is mijn profiel ook inclusief foto volledig openbaar. Die ‘wazige foto mevrouw’ had ik aangeklikt omdat zij On Line was, mijn leeftijd had en ook weduwe is. Ervaringsdeskundige, waarvan je mag verwachten dat er sowieso een digitale klik is. Mij leek er genoeg redenen te zijn om eens contact met elkaar te hebben.

Nou daarin had ik mij mooi vergist. Orichidee1946 toonde totaal geen empathie voor het feit dat een leeftijdsgenoot van haar evenzogoed weduwnaar is. Zij was zeker niet van plan haar vage foto’s voor mij zichtbaar te maken, want Alkmaar is gewoon veel te ver weg en op voorhand wist zij al te bedenken dat ‘onze profielen’ niet matchen.

Op basis van afstand had ik het nog niet bekeken, dus bezocht ik nogmaals haar profiel. Haar omschrijving was net als haar foto, bij nader inzien, wel heel erg vaag.’Renkum’ en ‘christelijk’ sprongen er uit. Overigens voor mij nog niet direct reden tot afwijzen. Maar door haar voorbarige afwijzing zag ik meer de relatie tussen haar vage foto, wat erg aan de boerka doet denken, en haar profielschets. Kennelijk is Orichidee1946 zwaar gereformeerd. Nou dat kan nooit lachen worden.

25-09-2012, 08:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Misschien moeten we vandaag maar allemaal op de SGP stemmen. Sorry, Diederik, maar het is wel eens goed dat het wantrouwen van het Nederlandse volk in de politiek eens luid en duidelijk over het voetlicht komt. Stel je nou eens voor, met z’n allen bezorgen wij Lijst 9, Staatkundig Gereformeerde Partij, de 75 zetels in de Tweede Kamer. Reken maar dat we daarmee Kees van der Staaij behoorlijk in verlegenheid brengen. Want na Jan Willem Benschop uit Lopik houdt het met de kandidatenlijst bij 30 op.

12-09-2012, 09:56 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gisteren was het precies een jaar geleden dat mijn Truus overleed en eerlijk gezegd deed deze dag mij niet zoveel. De paar weken daarvoor hadden emotioneel gezien veel meer impact. Steeds moest ik toen aan vorig jaar denken, toen mijn meissie almaar zieker werd, steeds minder kon en zienderogen de dood werd ingejaagd. Daardoor was gisteren min of meer een bevrijdingsdag.

Truus haar sterfdag zal voor mij nooit echt memorabel worden. Ik blijf gewoon te pas en te onpas aan haar denken. Hopelijk dan wel veel minder aan haar lijdensweg, maar aan de vele mooie en lollige momenten die we samen 47 jaar hebben gehad. Onze voor- en tegenspoed. Haar geboortedag de 13^e juli, die maar 62 jaar haar verjaardag mocht zijn, zal voor mij altijd dé dag zijn en blijven.

Dus was het gisteren ‘gewoon’ mijn wandeldag. Ik had daarvoor wel eerst een leuk speeltje aangeschaft, een GPS-logger. Een gadget die je alleen maar bij je moet dragen, waaraan onderweg niets valt te zien, niets anders dan twee knipperlichtjes. De lol komt pas achteraf. Eenmaal het kleine kastje, van 4 x 4 centimeter in m’n computer geprikt, kreeg ik heel wonderbaarlijk de gelopen wandeltocht via Google Earth in beeld. De 25 kilometer rond Medemblik bleek 26 kilometer en 166 meter te zijn geweest, die we met een gemiddelde snelheid van 5,6 km/p.u. hadden afgelegd. Belangrijke informatie?! Welnee, gewoon leuk.

Na nog eens goed naar de route te hebben gekeken, leek de sterfdag van mijn vrouw mij kennelijk toch meer te doen dan ikzelf wil doen geloven. Ik zag in de route namelijk een kruis afgebeeld. In spirituele zin de kruisweg van mijn Truus. Zal dat toeval zijn?

09-09-2012, 12:31 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)