1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Zoals dat altijd bij ons ging, zei Truus zes
jaar geleden koop m nou maar, anders had ik nooit zon voor mijn
begrip duur horloge gekocht. Oris is een beroemd Zwitsers uurwerk, since 1904.
Ik heb model Big Crown Original wat in 1938 met een typische datumaanduiding is
ontwikkeld, om tot aan de dag van vandaag ongewijzigd te blijven. Een echt
ouderwets Zwitsers precisieklokje dat automatisch door een schommelend gewichtje
wordt opgewonden.
Dit fraaie klokje heeft mij na een kleine
vijftig jaar van mijn typische gewoonte afgeholpen, om overal waar ik ook kwam
mijn horloge af te leggen. Wat in menig kroeg onderwerp van gesprek werd.
Vergeet je dat horloge dan nooit? Nee, nou ja één keertje maar, toen liet
ik het op een nachtkastje liggen, zei ik dan stoer.
Mijn Oris is nu kapot. Het knopje is
afgebroken. Omdat mijn oorspronkelijke leverancier inmiddels wegens rijkdom
is gesloten, heb ik het horloge naar een andere, niet Oris dealer, juwelier
gebracht. Wel met het uitdrukkelijke verzoek om originele Oris onderdelen te
gebruiken.
Na twee dagen werd ik al gebeld, nee niet
dat mijn Oris was gerepareerd, maar dat de juwelier de onderdelen niet kon
krijgen. De Zwitserse fabrikant verzocht om het horloge naar hen toe te sturen,
want alleen zij zijn bevoegd het klokje te repareren.
Geinig toch, mijn Big Crown
wordt gerepareerd door de baas zelf.
Eindelijk was ik gisteren voor het eerst in
het ADO Den Haag voetbalstadion. Het nieuwestadion zoals ik
dat tot gisteren noemde. Tot dan was ik blijven hangen in de nostalgie van het
oude stadion in het Zuiderpark, wat iets gemoedelijks had. Nou ja, gemoedelijk,
als je de behoorlijk agressieve taal van de Hagenees verstaat, tenminste. Ik doe
dat, uiteindelijk heeft mijn wiegje ooit in de Haagse Schilderswijk gestaan,
waar mijn ouders toen als den donder vandaan verhuisde, om op de Zuiderparklaan
(343), dát aanzien te krijgen waar mijn vader meende recht op te
hebben.
Eerlijk gezegd viel het ADO stadion mij wat
tegen en vind ik het Alkmaarse AZ stadion vele malen mooier. De Hagenees heeft
zich met dit kankâhstadion, om taalkundig maar effe heel Haags uit te pakken,
behoorlijk af laten schepen. Tenminste, als je het in de juiste proporties ziet.
Zet die voetbalarena nou eens af tegen dat IJspaleis, het Haagse stadhuis wat op
een overdosis hoogmoed is gebouwd. Telkens als ik met vrienden naar Den Haag
trek, om de bijzondere plekkies van mijn geboortestad te tonen, laat ik hun
bekkies van verbazing open vallen. Want ja, dit zijn echt niet alle
Ministeries onder één dak, maar slechts het stadhuis. Als je zoveel imposantie,
noem het Haagse Bluf, naar je toe wilt trekken, was er toch veel meer
uitstraling van het voetbalstadion te verwachten. Niet dus.
Toch kwam het kippenvel op mijn armen en dat
was net voordat de wedstrijd ADO-AZ werd afgetrapt. Het Haagse volkslied O,
o, Den Haag werd ingezet, waarbij massaal werd meegezongen, met
ingestudeerde piekmomenten die met veel decibellen het stadion uitschalden. Door
al 25 jaar in Alkmaar te wonen, was ik eigenlijk voor AZ, maar tijdens de Haagse
Hymne was het weer fijn om een Hagenees te zijn.
De uitslag van de wedstrijd deed er mij
ineens veel minder toe. Ik genoot van de sfeer. Van de héle entourage en niet
minder van alles wat er ter aanmoediging door de Hagenezen werd geroepen.
Je mot die kankâhbal eâhdâh afgeive...; Laat die kankâh spits nie zau vrè
laupe... Gelukkig is ut zau kankâh rus.. Even kreeg ik het gevoel mij
onder oncologen te bevinden. Alsof er in groot gezelschap voor mij een second
opinion werd uitgesproken.
Het zal niet bij iedereen even
begrijpelijk overkomen dat ik zonder emoties de ene Haagse kankâh na de
andere kankâh over mij heen hoorde komen, terwijl nog geen week geleden ik
heel meedogenloos zelf moest horen Kanker te hebben. Ik schreef het al eerder:
de Haagse kankâh schrijf je anders en is absoluut ook iets heel anders.
Mijn Haags gebekte neef wist dat heel goed te onderschrijven: Oom, een
echte Hagenees zegt de ene kankâh na de andere kankâh, maar bedoelt daar echt
die vreselijke ziekte niet mee. Die gasten noemen échte Kanker zelfs heel
omzichtig K.
Onbedoeld hoorde ik aan mijn neef vragen
Je oom knokt er toch zeker voor Wat mij betreft was die 2-2 een
fantastische uitslag.
Misschien ben ik er momenteel wel extra gevoelig voor, want
ik erger mij kapot aan de Peugeot 208 TV commercial. Niet zozeer aan de beelden,
want die zijn mooi genoeg. Nee het is de muziek er onder, Knockin On Heavens
Door van Guns N' Roses.
Ontegenzeggelijk een heel mooi nummer, dat wel. Maar wie
haalt het nou in zijn botte hersens om dat nummer onder een autocommercial te
zetten? Is het dan echt zó levensgevaarlijk om in die Franse voiture te
rijden?
Vanochtend was het spel op de
wagen. Moest ik voorkomen. Misschien een verkeerde tekst, maar zo voelde
het wel. Niet dat ik iets op mijn kerfstok heb, nee erger, op mn darmen.
K zoals dat vroeger werd genoemd. Ik moest mij al vroeg in het
ziekenhuis melden. Toevalligerwijs kwam ik op die zelfde afdeling aan de balie
een oud directeur van mij tegen. Op gehoorafstand noemde ik zijn naam, waarop
hij totaal niet reageerde. Even later kwam hij aan mijn tafeltje zitten, keek
mij aan, maar opnieuw was er geen reactie. Nou geloof ik niet dat hij een
intakegesprek had voor het verkrijgen van een blindengeleidehond. Eerder denk ik
dat hij, zoals in zijn arbeidzame leven ook het geval was, opnieuw zijn
mensenschuwheid niet wist te overwinnen. Heel humaan heb ik de arme man verder
niet lastiggevallen, waarna hij dankbaar (zal toch wel?!) achter zijn krantje
dook.
Lang heeft dit niet hoeven duren, want
vrij snel werd ik bij de arts binnengeroepen. Om voldoende inzicht te krijgen,
kreeg ik daar een medisch diepte-interview, waarvoor de arts zich zelfs
verontschuldigde. Geeft helemaal niet dokter, ik ben gek op
aandacht.
Nadat alle
info was gedigitaliseerd kreeg ik aanschouwelijke voorlichting. Mijn gezwel zit
helemaal onderaan mn darmen. Gek genoeg kwam toen in mij op dat ik ook hierin
een tegenpool van mijn Truus was, onze formule voor 47 jaar gelukkig samen zijn.
Truus had de ziekte helemaal bovenaan haar darmen (slokdarm) en ik juist precies
aan de andere kant (endeldarm). Niet dat dit er ook maar iets toe doet, maar
gewoon een toevalligheid die ik registreerde.
Over de behandeling kon verder nog niets worden gezegd,
daarvoor moet eerst de CT en MRI scan plaats hebben gevonden. Hiervoor heeft
mijn Case Manager, kennelijk een nieuw (prettig) fenomeen in het ziekenhuis, de
afspraken gemaakt. Donderdag aanstaande, waarna dinsdagmiddag de uitslag en
behandelingsmethode met mij wordt besproken.
Dat worden hele spannende dagen, hoewel ik
na vanochtend er toch weer ietsje positiever tegenaan kijk.
In heel korte tijd hebben we de krediet- en bankencrisis
achter de rug, want het is zo simpel. De belastingdienst moet daarvoor slechts
een paar mensen uit de Quote 500 bezoeken. Omwille van de
vermogensmaximalisatie moeten ze daar effe wat geld weghalen. Neem nou
Charlene de Carvalho-Heineken, die alleen maar op de dood van haar vader hoefde
te wachten, om miljarden op te strijken. Inmiddels geschat op 5,4 miljard
(5.400.000.000) euro, goed voor minstens 1 miljoen euro rente per maand?! En dat
is in een geciviliseerd land onfatsoenlijk, terwijl heel veel mensen onder het
bestaansminimum leven en het land 17 miljard schuld moet
wegwerken.
Laat de overheid dan maar humaan
optreden en 5,3 miljard euro bij Charlene weghalen, dan heeft dat kleintje
pils nog altijd 100 miljoen (100.000.000) euro over, waar ook nog altijd
minimaal 2 miljoen euro per jaar rente bij komt. Met zon kapitaal moet zij toch
rond kunnen komen, desnoods houdt zij daarvoor maar een huishoudboekje
bij.
Kabinet Rutte
II heeft zo nog maar 12 miljard bij elkaar te harken. Nou, binnen de Quote 500
zijn er nog zat tuintjes te wieden. Als de fatsoenswet, dat één persoon
nooit meer dan 100 miljoen euro mag bezitten, even snel door de 1e en
2e Kamer wordt gejast, kan het bij de vijftig rijkste families in het
land, met een gezamenlijk geschat vermogen van maar liefst 44.000.000.000,
worden weggehaald.
Leg het maar vast klaar: 2 miljard van Frits
Goldschemedig; 1,9 miljard van Wijnand Pon en Dik Wessels en 1,8 miljard van
John de Mol. Effe tellen ., das weer 7,6 miljard, nog maar 4,1 miljard, dus
kom maar op Familie de Rijcke, John Fentener van Vlissingen, Familie Blokker,
Joop van der Ende, Hare Majesteit en Dreesmannetjes. Dan houdt de overheid al
geld over. Maak niet uit, want we hebben nog veel meer geld nodig. Voor de
zorgsector bijvoorbeeld, want er is nog (te veel) geld zat onder de rijkste
families in ons land.
Mooi hè, in één klap wordt de 17 miljard
begrotingstekort en de financiële problemen rond de Zorgsector opgelost. Ik
geniet er van om mij op deze wijze onsterflijk te hebben gemaakt.
O ja Charlene, dank
voor jouw miljarden, daar neem ik een biertje op. Natuurlijk uit de dure
Beertender, dat levert jou weer een leuk centje op.
-o-o-o-
n.b.: Zonder daarmee Nederland uit de crisis te halen,
heb ik er eerder in mijn blog over geschreven, wat nog in mijn kroondomein.com
valt terug te lezen:www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/drieluik.html
Vanmorgen had ik een heel
onwezenlijk gevoel over mij. Ik had erg goed geslapen, natuurlijk met dank aan
de Heineken support. Maar was, zonder kater (leven het recupereren van mijn
lichaam), wakker geworden, met het gevoel dat ik in het middelpunt van de
belangstelling sta, wat bij Facebook nog eens werd bevestigd, terwijl ik bijna
niet door heb waar het eigenlijk om gaat. Hoewel, eerlijk gezegd merkte ik, na
eenmaal op te zijn, toch lijfelijk waarom ik dat warme medeleven mag ervaren,
want ik voelde mij toch een beetje ziek.
Ziek?!, Ja, heel gek. Ik
voelde heel nadrukkelijk mijn darmen en had het gevoel alsof er bij de
kijkoperatie door de arts het knopje kanker op On was gezet. Het
proces moest gaan beginnen*.
Gelukkig hoefde ik dit
emotionele moment maar kort alleen beleven, want hartstikkevriendin had beloofd
te komen, om samen een lekkere wandeling te maken, waarbij wij als vanouds veel
zouden praten, zouden lachen en soms een traantje zouden pinken.
Ik had maar een paar
kilometer wandelen nodig om mij (écht) blij te voelen. Wist zelfs met ijzeren
wil het kankerknopje weer op Off te krijgen. Het ziek zijn was niet
meer aan het gebeuren. Met grote voldoening, veel gepraat, veel gelachen en een
traantje weg gepinkt, hebben wij onze 12 kilometers als een cadeautje
uitgelopen.
In ons balboekje is er
wederom een fantastisch moment bijgeschreven. In de wetenschap dat er nog heel
veel lege paginas zijn in te vullen.
-o-o-o-
* Stom genoeg, of
was het gemakshalve, ging ik er aan voorbij dat er met een camera mijn darmen
was ingegaan (Nee, niet bij uitzending gemist terug te zien), wat een dag
later zeker nog voelbaar was
Dokter, oud worden vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk.Vol begrip keek de man mij aan: Dan heb ik goed nieuws voor u. Misschien doordat ik direct zijn antwoord begreep, wachtte ik zijn verklaring niet af en werd wakker.
Deze bijzondere droom was min of meer mijn bewustzijn binnen gedrongen. Als een soort macaber voorspel van datgene mij vandaag stond te wachten. Ik had een darmonderzoek te ondergaan. Macaber, nou ja op zn minst emotioneel, was het direct al. Ik kwam op de ziekenhuisafdeling waar mijn Truus nog maar net ander halfjaar geleden haar laatste onderzoeken en behandelingen had gekregen.
Nu was ik het die een roesje kreeg, die later op de uitslaapkamer kwam in afwachting van de arts.Ik heb uw huisarts al ingelicht was zijn openingszin weinig hoopvol.Ho, ho, dokter, schoot er direct door mijn hoofd, ik kom hier echt niet voor een twee halen één betalen, verdrongen mijn gedachten zijn openingszin. Een zin die hij vriendelijk, geduldig herhaalde: Voor u is het helemaal vreselijk, want ook u heeft kanker, endeldarmkanker.
Nee, ik had geen vragen. Dinsdag aanstaande ga ik de molen in en zal moge blijken of het operabel is en/of er uitzaaiingen zijn. Gelatenheid overviel mij. Alsof ik, zonder gouden handdruk, was ontslagen. Gelukkig werd ik door een goede vriendin begeleid, die alle praktische zaken naar verlangen afrondde en mij nadien op haar kookkunst bij mij thuis trakteerde.
Natuurlijk heb ik tussentijds moeten janken, want ik ben ten dode opgeschreven. Maar dan toch .., ik overzag in split second ook mijn leven en concludeerde dat ik, mede door mijn beroep, wel ontzettend veel leuke dingen, vaak met mijn Truus, heb mogen beleven. Wat hebben we vreselijk veel lol gehad, wat hebben we ontzettend gelachen.
Zonder mijn Truus ben ik nu nog maar 14 maanden bezig met het opbouwen van mijn tweede leven en concludeer dat ik een ontzettend fijne groep van intimi heb, met natuurlijk mijn wandelmaatje, na 35 jaar gewone vriendschap, inmiddels mijn hartstikkevriendin. In ons beider balboekje staan de aller mooiste happeningen die wij samen hebben meegemaakt.
Kortom, mijn hersencellen tollen rond, als op een bord met rauwe erwten. Geen cel staat nog op zn plaats. Gelatenheid (So what) maakt plaats voor strijdlust (Mooi niet). Ik ben dronken aan het worden. Voorlopig gaat mijn Beertender Marktplaats nog niet op. Stijf van emoties en rationele gedachten beroer ik momenteel mijn toetsenbord. En dan krijg je toch weer die schrijversmentaliteit, de regenjas moet gewoon open
Vanaf het eerste moment wil ik over mijn kanker schrijven. Niet educatief, maar ook niet zoals ik over de vreselijke ziekte van mijn Truusmet een rose bril op heb moeten schrijven . Mijn meissie heb ik zo in bescherming moeten nemen. Mijzelf kan ik, zonder mijzelf in de maling te nemen, natuurlijk niet in bescherming nemen.
Daarom ga ik voor de feiten. Oh, wacht even ., ook nu zonder zeikverhalen waar niemand op zit te wachten. Maar wel recht voor zn raap, wie weet zelfs met een beetje humor. Ik heb kanker, hoop nog steeds dat het de Haagse kankâh is, want dat schrijf je anders, dus is het anders.
Gisteren
liep ik zon 17 kilometer in het Kampina natuurgebied, waar ik totaal slechts
vijf mensen tegen kwam. Eerder tijdens wandeltochten opgekomen gedachten, dat ik
het raar vind dat Nederland vol is, kwamen als vanzelfsprekend weer bij mij
boven. Daardoor vroeg ik mij af: Als Nederland één grote stad zou zijn, met de
bevolkingsdichtheid van Amsterdam (mag ook Den Haag zijn), hoeveel inwoners zal
ons land dan tellen?
Niet dat ik fan van hem ben,
verre van, maar ik begrijp niet dat Geert Wilders, tijdens zijn
verkiezingscampagne voor de PVV, ons niet op hun kosten naar Portugal heeft
gestuurd. Wie weet was ik dan wel geneigd om zijn vakje rood te
kleuren.
Geert lijkt namelijk in
Portugal erg overtuigd over te komen, dat wij gek zijn om nog langer voor de
Europese Unie te kiezen. Dat komt omdat wij van Nederlands belastinggeld dreigen
Ruttes niet nog eens Griekenland met miljarden te steunen het tóch
beschikbaar gaan stellen. Met ondermeer Spanje en Portugal ook in het rijtje van
dit miljarden-afgifteloket.
Misschien is dat in economische
zin wel strikt noodzakelijk, hoewel veel economen daar ook anders over denken,
maar voor het gewone volk is het absoluut onbegrijpelijk. Dus ook
voor mij, zeker nu ik net terug ben van mijn vakantie in Portugal.
Voor mij valt het namelijk niet
te rijmen dat het Nederlandse volk moet bloeien voor een land, waar de bevolking
vele malen goedkoper uit is met hun dagelijkse boodschappen, met ergens een
gezellig drankje drinken, uit eten gaan en, niet te vergeten, met het voltanken
van hun auto.
Een biertje dronk ik voor 1,50
en voor een menuutje betaalde ik niet meer dan een joet, tien euro dus. O ja, ik
heb ook wel eens heel veel duurder gegeten. Dat kwam omdat er binnen mijn
reisgezelschap, via het appartementencomplex aanbevolen Hollandse
bar/restaurant, eens een Hollandse biefstuk gegeten wilde worden. Tja, dan
verwacht je niet dat je, naar Portugese begrippen, er de hoofdprijs voor moest
betalen.
Nou dat deden we wel, voor een
pracht biefstuk met mislukte sauzen uit een pakje, een klein beetje friet en
diepvries groenten, betaalden we maar liefst ruim twee keer de Portugese prijs.
Onze geëmigreerde landgenoten menen zich dat te kunnen permitteren, of vallen
nog onder het Hollandse belastingregime?! Een beetje dom van de Portugese
appartementen- verhuurders om hun gasten naar die dure Hollanders door te
sturen.
Terug naar de moraal . wij, als
beste jongens en meisjes van de klas, betalen in ons land overal de hoofdprijs
voor, terwijl er elders in Europa van alle lage prijzen wordt genoten. De te
korten die zij daarbij oplopen weten wij Hollanders kennelijk wel aan te vullen.
Jammer Geert, dat je in alles
veel te nationalistisch bent.
Mijn voetenleed is nog niet ten einde. De
omgeruilde wandelschoenen van een topmerk voor de populaire vierdaagse
schoenen van New Balance geven nog even niet de verademing waarop ik had
gehoopt. Het lijkt mij dat mijn opgelopen voetblessure na een weekje rust nog
niet geheel is hersteld.
Maar ja, als een renpaard in zijn startbox
stond ik gisteren weer te popelen om 22 kilometer vanuit Castricum te gaan
lopen. En toen maar een klein stukje blauwe lucht door de wolken heen viel waar
te nemen trok ik, ondanks de weersvoorspelling, mn nieuwe NBs aan. Het weer
leek mee te gaan vallen.
Zo was het ook, tenminste de eerste twee
uur. De motregen diende, bijna tegelijk met schrijnende pijn aan mijn
rechtervoet, zich aan. Gelukkig liep ik op dat moment door het bosrijke gedeelte
van de tocht, zodat de bakken indirect op mij vielen. Niet de regen
maar de schrijnende pijn verstierde een beetje deze ontzettend mooie
wandeltocht.
Eenmaal terug in het dorpshuis had ik toch
wel een ontzettend voldaan gevoel en bij de eerste goudgele rakker was het leed
al nagenoeg geleden. Maandag weer effe gauw met mijn voetmecanicien in
contact, in het vertrouwen dat ik tijdens mijn Portugese wandeltochten
weer met volle teugen, vooral pijnloos, kan genieten.
In ieder geval genoot ik, na mijn barre
tocht, van mijn biertje. Maar eigenlijk ook van de omgeving. Allereerst van
de vier wandelverenigingsleden, die met de bus (waarschijnlijk vanuit Utrecht)
naar hier zijn gekomen. Onderweg werd ik door hen in hun speedmars al eens
gepasseerd, waarna zij kennelijk toch ergens een stop hadden gemaakt. Want
uiteindelijk ben ik ze een halfuurtje voorgebleven. Maar goed, ze zaten nu bij
een bokbiertje hun tocht te evalueren. Ik ga in ons clubblad een nieuwe
rubriek starten, waarin ik over onze tochten ga schrijven, zei één van
hen, de clubbladredacteur naar ik begreep. Dat zal hij nog niet zo lang zijn,
want ik kan mij niet voorstellen dat je als wandelredacteur nu pas op
het idee komt om over de bezigheden binnen de club te gaan schrijven. Maar ach,
beter laat dan nooit. Hij liet zich in ieder geval door zijn medelopers goed
voeden met stuf, waar hij achter zijn toetsenbord iets mee kan. Daarbij komt dat
hij zijn wandelrubriek een wetenswaardig tintje mee wil geven, getuige het feit
dat hij zijn tafelgenoten de tocht van een rapportcijfer liet voorzien. Zij
kwamen op 2 zevens en 2 achten, waarbij werd aangemerkt dat de regen een
negatieve invloed op hun waardering had. Ik kon mij, natuurlijk in stilte,
vinden in die redenering. Kort daarna vertrok de bus, zodat ik mij op andere
zaken kon concentreren. En die waren er .
Aan de andere kant van de bar was er een
soort uitgeefluik, waar regelmatig wandelaars voor stonden om iets te bestellen,
waarbij de groetensoep erg populair was. In het zaaltje achter, buiten
mijn beeld, werd dit gezamenlijk geconsumeerd. Er bleef voldoende te kijken
over, want binnen de commerciële ruimte van het dorpshuis waren maar liefst 7
vrijwilligers druk aan het werk, ondanks dat dit niet helemaal synchroon liep
met de drukte. Het was vermakelijk te zien hoe deze 65++s in alle vrolijkheid
zich van hun taak kweten. Het kwam over als een goed geoliede horecaonderneming.
Niet één keer heb ik, Mn collega komt zo bij u, gehoord. En iedereen
was voor elke functie direct inzetbaar. Maar dan toch viel mij iets op wat mij
enigszins te denken gaf. Ik nam nog maar een biertje om daarover meer te kunnen
ontdekken.
Er moet iets met die 65++ mensen aan de hand
zijn, of moeten zij in ieder geval een bijzonder verleden hebben. Naar het lijkt
een crimineel verleden. Ik ging mij afvragen in wat voor een dorpshuis ik was
terechtgekomen. Zou het iets met de reclassering te maken hebben?!, fantaseerde
ik er op los. Was ik er getuige van hoe oudere delinquenten hun taakstraf
ondergingen?! Het kon bijna niet anders, want vanaf het uitgifteluik gezien zat
er een 65+++mevrouw, met pen en papier voor zich, verdekt opgesteld. Steeds als
er een bestelling werd opgenomen, liep een van de bediendes naar haar toe, om de
bestelling nog eens te herhalen. In de bekende streepjestaal, vier
recht en één er schuin doorheen, werd alles nauwgezet genoteerd. Mij
was het wel duidelijk, dit bedienend personeel kan heel goed wedijveren met
menig professionele horecaan. Maar ja, je moet ze wel kort
houden.
Over het algemeen doe ik niet lang over het
kopen van schoenen. Ze zijn leuk en ze passen, zijn daarbij de belangrijkste
overwegingen. Bij het kopen van wandelschoenen is dat wel even wat anders. Dan
moet je namelijk ter plekke beoordelen of die schoenen je wel lekker zitten. Op
dát moment, maar ook na 10, 20 en 25 kilometer. Dat vraagt om opperste
concentratie en om na te denken, bij elke proefstap die je doet. Geloof me,
zeker met mijn moeilijke voeten met hoge wreven, valt dat als den donder niet
mee.
Bij die inkoopcessie heb ik dan altijd én
mn oude schoenen én mn podotherapeutische binnenzooltjes bij me. Zo ook met de
aankoop van mijn nieuwste wandelmaatjes. De deskundige verkoopster nam alle tijd
voor mij, nou ja voor mijn voeten dan. Meerdere typen en merken werden mij
ondergebonden, waarna ik een rondje door de zaak liep. Stapje voor
stapje moest ik dan zo tot een aankoopbesluit komen.
Dit keer viel mijn keuze op schoenen van een
topmerk (since 1921) met een minder soepele zool. Mijn keuze werd mede beïnvloed
doordat de podologe had geconstateerd dat ik rechts mn voet niet helemaal
afwikkelde. Een beweging die noodzakelijk schijnt te zijn, om op langere
trajecten lekker door te kunnen blijven stappen. En juist door de bouw van deze
schoenen werd je met afwikkelen geholpen. Een semi-automaat onder de schoenen
dus.
Niet dat ze direct optimaal zaten, leken ze
wel lekker te lopen. Tja, dat is even wennen, vooral omdat de zool stugger
is. Dat klonk heel aannemelijk, te meer doordat ik mijn dienstplichtige
legerkistjes in 1967 ook eerst in heb moeten lopen, die nadien soepel genoeg
waren om voor de vijand eventueel heel hard weg te kunnen lopen. Daardoor ging
ik voor deze duurdere schoenen.
De voorspelling van de
wandelschoenenmevrouw, dat ik zonder inlopen, makkelijk een wandeltocht van 20
kilometer zou kunnen lopen, kwam helaas niet uit. Sterker nog, mijn voeten
begonnen na zon 10 kilometer al behoorlijk op te spelen. Daarbij had ik ook nog
eens het geluk dat onze op papier gekochte wandeltocht van geen meter
klopte, zodat wij noodzakelijkerwijs uiteindelijk ongeveer 30 kilometer liepen.
Pijnlijk, maar lekker uitgelopen, naar ik hoopte. Mooi, uhhh pijnlijk,
niet.
Ook de volgende en de volgende wandeltocht
liep ik met pijnlijke poten, waarna ik mijn podologe als joker
inzette. En, ondanks dat vooral mijn rechter zooltje iets werd
aangepast, mocht het niet baten. Zelfs een avondwandeling van 10 kilometer in de
stromende regen, zette de schoenen niet naar mijn voeten. Ik ging een beetje
geloven in de strijd die de Japanse soldaten net voor de Tweede Wereldoorlog
hadden te leveren. Zij hadden namelijk in vredestijd letterlijk lood in hun
schoenen, waarmee zij heel veel kilometers hebben gelopen. Omwille van de
uitgewerkte strategie, dat zij tijdens het oorlogsgeweld veel harder zouden
lopen.
Mijn jaarlijkse Dam tot Dam van 26 kilometer
stond voor de deur. Ik had al 170 kilometer met mijn lood in de
schoenen gelopen. Stapje voor stapje voelde ik de pijn, zodat ik mijn podologe
nogmaals als een soort mecanicien had ingeschakeld. Opnieuw een kleine
aanpassing. Stap na stap heb ik dat gevoeld, het hele verrekte traject lang.
Gek genoeg recupereerde ik dan wel weer heel
snel en was ik mijn voetenleed weer snel vergeten. Daardoor bleef ik vertrouwen
houden in dit topmerk wandelschoen. Nou ja, vertrouwen . De inmiddels
ingeseinde schoenenimporteur was er van overtuigd dat het niet aan de schoen
lag, maar ook de podologe kon verder voor mij niets meer doen. Daar sta je
dan ., want lopen doet pijn. Eigenlijk deed het een beetje denken aan de
begintijd van de computer. Waar jij dacht dat een probleem aan de computer lag,
bleek het softwarematig te zijn en anders om. Ook hier viel niemand aan te
spreken.
Opnieuw zocht ik mijn heil in de
wandelschoenenwinkel, waar inmiddels twee dames zich mijn wandelleed hadden
aangetrokken. Een nieuwe try-out, nu met extra dempende zooltjes, volgde. De
thuistocht van 25 kilometer kon ik gelukkig tijdig naar 15 kilometer inkorten,
want mijn voeten brandden de schoenen uit.
Met dit trieste bericht kwam ik terug bij
mijn meelevende schoenenleverancier. Zij vonden het heel begrijpelijk dat ik na
232 pijnlijke kilometer de handdoek in de ring, ofwel de schoenen in de hoek,
gooide. Maar ja, dan moet je tot een voor beide partijen aanvaardbare
afwikkeling (dit keer niet de beweging van mijn voeten) komen.
Het voorstel van de winkelier was redelijk,
waarbij ik niet uitsluit dat het vooruitzicht van een pijnloze wandeltocht
hierin mij handtam, uhhh: voettam, heeft gemaakt. De schoenen gaan ter
beoordeling terug naar de fabriek en ik heb opnieuw voor het mijn vertrouwde
merk New Balance, type Wandelvierdaagse Nijmegen, gekozen. Mijn merkentrouw had
gewoon met mijn huwelijkstrouw moeten overeenkomen. Zaterdag zullen mijn
NBs mij 25 wandelkilometers lang moeten plezieren.
Soms word ik er toch gallisch van, hoe al je
clicken op internet nauwlettend worden gevolgd. Zodra je maar even interesse in
een bepaald product hebt, wordt je beeldscherm met soortgelijke aanbiedingen
gebombardeerd. Nou ja, als ze zich een keertje
roeren met de melding dat zij daarvoor ook een aantrekkelijk aanbod hebben,
kan ik dat nog billijken. Maar
internetwinkel Zalando maakt het wel heel erg bont.
Ruim een maand geleden besloot ik nieuw
ondergoed aan te schaffen. Iets wat mijn Truus altijd tot haar taak rekende. Tot
dan lag het nieuwe gewoon in mijn kast. Nu moet ik dus zelf in actie komen.
Tja, dan moet je op zoek naar een ondergoedwinkel en dat deed ik dan ook, via
internet. Weken geleden heb ik in een gewone winkel uiteindelijk succesvol
aankopen gedaan.
Langs
die weg lukte het Zalando niet om mij te volgen en kennelijk leven zij in de
veronderstelling dat ik nog steeds niet ben geslaagd. Dat ik in een versleten
hemd sta. Want, ik kan geen site openen of Zalando toont dagelijks mij weer een
waslijst onderbroeken. Rot toch op Zalando, jullie zijn nog erger dan de
Jehovas getuigen.
Nu Diederik Samsom zich, tijdens de
coalitieonderhandelingen, steeds meer door Mark Rutte laat overrulen, ga ik zo
langzamerhand toch een heel ander standpunt krijgen. Je zou kunnen zeggen dat ik
aan het verkleuren ben. Want, het is toch in en intriest dat
belangrijke speerpunten tijdens de verkiezingen van de PvdA, zoals het
begrotingskort wat zelfs (sterk onderbouwd) boven de 3% mocht uitkomen en de BTW
verhoging met 2% absoluut geen doorgang mocht vinden, volledig over boord zijn
gepletterd. Diederik is het zelfs niet gelukt om de 2,7% naar de, voor Europa
acceptabele, 3% te tillen.
Na heel veel jaar van overtuigd sociaal
denken en doen, ik heb nota bene voor het socialistische Dagblad Het Vrije Volk
gewerkt, word ik door een slecht onderhandelaar het rode nest uitgedreven.
Tenzij .
Jazeker tenzij, want Diederik Samsom kan met
één ding bij mij nog zijn cover ophouden en van mijn loyaliteit verzekerd
blijven. Als wij omwille van de Europese eenheid Griekenland (nogmaals), maar nu
ook Spanje, financieel zullen ondersteunen, zou het heel terecht zijn dat de
Nederlandse belastingbetalers daar direct iets van terugzien.
Heel simpel, laat ons in Nederland geen
1,90 voor een liter Euro 95 benzine betalen, maar gun ons dan
ook de benzineprijs van Griekenland ( 1,76) of beter nog die
van Spanje, 1,49 per liter. Het heel veel jaren te veel
betaalde kwartje van Kok nu teruggeven, zou mij al tot tevredenheid
stemmen.
Simpel toch Diederik, ik ben al tevreden als
wij terugkrijgen wat we al heel veel eerder terug hadden moeten krijgen. Zal
blijken dat je toch kunt onderhandelen???
Van de zomer
haalde ik het al een keertje aan, de Nederlandse taal, vooral de spreekwoorden
en gezegden, worden steeds meer verbasterd. Mijn aanleiding van toen was datgene
ik op een terrasje hoorde zeggen, dat het wel een speld op een gloeiende
plaat was.
Deze
ouwe koe, het werd inderdaad door een vrouw uitgesproken, haal ik uit de sloot,
nadat ik ook Meneer Van Dale op een verbastering betrapte. In zijn boeken, die
nooit verfilmd zullen gaan worden, trof ik onder veranderlijk aan: Niets is
zo veranderlijk als een mens. Mooi fout!
Als ervaringsdeskundige weet ik dat
dit moet zijn: Niets verandert er meer dan voor een mens.
Zal mij benieuwen of Meneer van Dale dit bij
zijn volgende editie heeft aangepast.
Vanochtend werd ik wakker met gedroomde woorden van mijn Truus, die zij in haar laatste dagen van haar leven één keer heeft uitgesproken: Je moet niet verdrietig zijn hoor.Deze woorden van haar kon ik effe niet in ere houden. Ik moest er behoorlijk hevig van janken. Mijn beestjes, altijd in afwachting op bed, kwamen zoals elke dag kopjes gevend mij ook deze dag begroeten en dat hielp. Een beetje.
Niet bepaald een standaard manier van het beginnen van de dag. Al snel wist ik mij toch te vermannen, wat ook heel erg nodig was, omdat ik vandaag niet alleen het huis moest doorwerken, maar ook mijn werk(hobby)kamer inclusief boekenkast moest herinrichten. Ik schreef het al op Facebook, ik heb mij vandaag echt de touwtering gewerkt.
Na eenmaal een simpele maaltijd klaar te hebben gemaakt, daar toch van te hebben genoten, ben ik achter mn PC gaan zitten. Nog steeds met de woorden van mijn meissie als een mantra terug binnen mijn hersens: Je moet niet verdrietig zijn hoor. Een godvergetense eenzaamheid bleef aan mij hangen. Misschien ook wel doordat ik met mijn (wandel)maatje dit weekend niet aan het lopen ben geweest. Mijn verdere gedachten daarover laat ik even voor wat het is. Voor wat het voor mij is.
Het afwerken van mijn To Do-lijstje heeft mij een beetje van mijn verdriet afgehouden. Aan het einde van mijn werkdag overheerste zelfs een gevoel van een grote tevredenheid over datgene wat ik vandaag, in alle eenzaamheid, toch maar even had geflikt. Na het eten, zonder zin te hebben in mn TV, ben ik weer even achter mijn PC gekropen. Ook doordat relatienet.nl mij had aangeboden om twee weken gratis op hun datingsite, als full member, te gaan kijken. Zon digitale snoepwinkel trekt natuurlijk. De laatste dagen had ik een aantal interesses getoond, zelfs berichtjes gestuurd. Ik kwam niet door de selectie van de zoekende dames. Nul response dus.
Het zou me een rotzorg zijn. Tenminste, als ik mij maar goed realiseer dat het hebben van een maatje, zoals ik die heb, veel meer waard is dan welke digitale toenadering dan ook. Zo is het. Maar desalniettemin click ik nog eens een dame met vervaagde foto aan, met het verzoek haar foto zichtbaar te maken. Uiteindelijk is mijn profiel ook inclusief foto volledig openbaar. Die wazige foto mevrouw had ik aangeklikt omdat zij On Line was, mijn leeftijd had en ook weduwe is. Ervaringsdeskundige, waarvan je mag verwachten dat er sowieso een digitale klik is. Mij leek er genoeg redenen te zijn om eens contact met elkaar te hebben.
Nou daarin had ik mij mooi vergist. Orichidee1946 toonde totaal geen empathie voor het feit dat een leeftijdsgenoot van haar evenzogoed weduwnaar is. Zij was zeker niet van plan haar vage fotos voor mij zichtbaar te maken, want Alkmaar is gewoon veel te ver weg en op voorhand wist zij al te bedenken dat onze profielen niet matchen.
Op basis van afstand had ik het nog niet bekeken, dus bezocht ik nogmaals haar profiel. Haar omschrijving was net als haar foto, bij nader inzien, wel heel erg vaag.Renkum en christelijk sprongen er uit. Overigens voor mij nog niet direct reden tot afwijzen. Maar door haar voorbarige afwijzing zag ik meer de relatie tussen haar vage foto, wat erg aan de boerka doet denken, en haar profielschets. Kennelijk is Orichidee1946 zwaar gereformeerd. Nou dat kan nooit lachen worden.
Misschien moeten we vandaag maar allemaal op
de SGP stemmen. Sorry, Diederik, maar het is wel eens goed dat het wantrouwen
van het Nederlandse volk in de politiek eens luid en duidelijk over het
voetlicht komt. Stel je nou eens voor, met zn allen bezorgen wij Lijst 9,
Staatkundig Gereformeerde
Partij, de 75 zetels in de Tweede Kamer. Reken maar dat we
daarmee Kees van der Staaij behoorlijk in verlegenheid brengen. Want na Jan
Willem Benschop uit Lopik houdt het met de kandidatenlijst bij 30 op.
Waar halen zij dan nog 45 Kamerleden vandaan
die ook op zn minst kunnen lezen en schrijven?! Die moeten dan wel onder hun
vrouwenvolk worden gezocht. Geinig toch, de SGP gaat een parlement en regering
vormen, waarin zij zelf ook nog eens ongeveer de helft aan vrouwelijke ministers
en staatssecretarissen moeten leveren. Een betere heropvoeding, of liever
gezegd, inburgering van de Gereformeerden valt er toch niet te
bedenken?!
Natuurlijk moeten wij
Minster-President Kees dan ook tegemoet komen, door het Haagse Binnenhof te
sluiten. De regering en Tweede Kamer verhuizen we naar de dorpskerk van
Staphorst, het centrum van de gereformeerde macht. Voor de gekozen SGP-moeders
ook ideaal om dicht bij huis, maar wel buiten de deur, te kunnen werken.
Tegelijk een mooie bezuinigingspost, want niemand van de regering of Tweede
Kamer moet dan nog op kosten van de gemeenschap (vergeef mij het woord Ome Kees)
dure appartementen of hotelkamers in Den Haag huren.
Ook de teruglopende aandacht van de
media, ze kunnen (mogen) immers geen Live verslag meer doen, werkt
kostenbesparend en verlost ons van verdere Ouwehoer-tv. Door de
Algemene Plaatselijke Verordening van de Gemeente Staphorst, dat het
verboden is iemand op straat te fotograferen zonder diens toestemming (ja
zeker, anno 2012), blijven de fotografen ook weg. Wat een Win-Win
situatie voor heel Nederland. En zal Staphorst er blij mee zijn?
Ongetwijfeld, want sinds de SGP in
1980, als gedoogpartij Kabinet van Agt aan de macht heeft mogen snuffelen,
hanteren zij nog steeds vol trots de slogan: Staphorst, een prima
variant.
Gisteren was het precies een jaar geleden
dat mijn Truus overleed en eerlijk gezegd deed deze dag mij niet zoveel. De paar
weken daarvoor hadden emotioneel gezien veel meer impact. Steeds moest ik toen
aan vorig jaar denken, toen mijn meissie almaar zieker werd, steeds minder kon
en zienderogen de dood werd ingejaagd. Daardoor was gisteren min of meer een
bevrijdingsdag.
Truus haar sterfdag zal voor mij nooit echt
memorabel worden. Ik blijf gewoon te pas en te onpas aan haar denken. Hopelijk
dan wel veel minder aan haar lijdensweg, maar aan de vele mooie en lollige
momenten die we samen 47 jaar hebben gehad. Onze voor- en tegenspoed. Haar
geboortedag de 13e juli, die maar 62 jaar haar verjaardag mocht zijn,
zal voor mij altijd dé dag zijn en blijven.
Dus was het gisteren gewoon mijn
wandeldag. Ik had daarvoor wel eerst een leuk speeltje aangeschaft, een
GPS-logger. Een gadget die je alleen maar bij je moet dragen, waaraan onderweg
niets valt te zien, niets anders dan twee knipperlichtjes. De lol komt pas
achteraf. Eenmaal het kleine kastje, van 4 x 4 centimeter in mn computer
geprikt, kreeg ik heel wonderbaarlijk de gelopen wandeltocht via Google Earth in
beeld. De 25 kilometer rond Medemblik bleek 26 kilometer en 166 meter te zijn
geweest, die we met een gemiddelde snelheid van 5,6 km/p.u. hadden afgelegd.
Belangrijke informatie?! Welnee, gewoon leuk.
Na nog eens goed naar de route te hebben
gekeken, leek de sterfdag van mijn vrouw mij kennelijk toch meer te doen dan
ikzelf wil doen geloven. Ik zag in de route namelijk een kruis afgebeeld. In
spirituele zin de kruisweg van mijn Truus. Zal dat toeval
zijn?
-o-o-o-
n.b.: Truus haar
In Memoriam staat natuurlijk in mijn Kroondomein: www.kroondomein.com
Deze
mevrouw, vertegenwoordigster van de Vrouwen Helpdesk, een initiatief van het
Ministerie van Veiligheid en Justitie, zag ik vanavond te gast bij tv-programma
Kassa. Ik vond het heel raar dat zij ten dele dr (haar)gordijntje gesloten
hield. Dat deed mij terugdenken aan de moment-voorzitter van de Tweede Kamer,
mevrouw Neppérus van de VVD. Als je dit in relatie brengt met de verborgen
waarheden van Mark Rutte, lijkt dit in woord en beeld exemplarisch voor
deze democratische partij.