Gelukkig sta ik stevig in mijn (wandel)schoenen, anders had ik mooi een identiteitscrisis opgelopen. Zou ik niet meer weten op welk moment ik moet juichen voor ADO Den Haag, AZ, Ajax, desnoods Feyenoord. Dat heeft alles met mijn nieuwe vriendin te maken, die ik (maar eigenlijk, wij) snel tot een relatie wist te promoveren. Een status waar wij samen met volle teugen van genieten.

Tijdens onze hieraan vooraf gaande verkenningsfase heb je natuurlijk ook met elkaars directe omgeving te maken. Wat tot dit moment voor mij het meeste geld. Al heel snel maakte ik kennis met een geinig gastje die met een kwinkslag er onderuit wilde komen om mij een hand te geven. Zijn aanpak (humor) lag mij wel en hij was sportief genoeg om, na mijn gevatte weerwoord, mij de vijf te geven. Het leek er op dat ik door de selectie van m’n (toen nog) vriendin’s elfjarige kleinzoon was heen gekomen. De jongere kleindochter liet mij heel tactisch denken er gewoon bij te horen. Kennelijk een heel vrouwelijk trekje, wat ik ook bij haar moeder waarnam. Ik voelde mij toen al op mijn gemak. Maar ja, zoals ik al schreef, het was de verkenningsfase.

Er volgde een gezellige middag waarin er in de tuin nader met dochter en schoonzoon kennis werd gemaakt. En wederom was het ongecompliceerd gekeuvel alsof je elkaar al jaren kent. Alleen lukte het mij maar niet om hun 020-shirt buiten mijn gezichtsveld te houden. Niet echt een probleem, want als geboren Hagenees zit het in mijn natuur om zowel Ajax, AZ als Feyenoord te dulden. (De Diehards daargelaten). Het ging mij meer om de wat fellere rivaliteit naar beide kanten toe te elimineren. Dat het zou worden geaccepteerd als ook ik, als niet-Ajaxied, m’n speldenprikjes zou kunnen uitdelen, zonder het risico te lopen met “wou jij wat zeggen” monddood te worden gemaakt. Ik zocht naar iets waarmee ik aansluiting zou vinden.

’s Avonds achter mijn PC schoot mij de oplossing te binnen. Een ingeving die ik kreeg bij het bezoeken van de FB pagina AFCA Supportersclub. Het begrip ‘Joden’ zou de sleutel kunnen zijn. Maar dat moest ik wel zeker weten, waarvoor een bezoek aan een synagoge onontbeerlijk was. Jemig, hoe kom ik daar nou weer binnen, maar vooral ook, hoe kreeg ik mijn (toen nog) vriendin zo ver om, min of meer als getuige, met mij mee te gaan.

Nou wil het toeval dat ik op mijn tijdloze To Do-lijstje al tijden heb staan dat ik in Enschede een rondleiding in een synagoge, een rijksmonument met de reputatie de mooiste van West-Europa te zijn, wil meemaken. Zonder mijn onderliggende motieven prijs te geven vroeg ik met succes aan Rietje of zij mee wilde gaan. Tijdens een heel boeiende rondleiding kreeg ik dát te horen wat ik héél graag wilde horen. “Een jood ben je als je moeder Jodin is. Vaders kant staat hier volledig buiten”.

Mijn vertaalslag was snel gemaakt. Ik ben in Den Haag geboren, zou dus nog steeds ADO’er kunnen zijn. Heb ruim 15 jaar in Maassluis gewoond en in Rotterdam gewerkt, wat mij Feyenoorder had kunnen maken, Woon al 26 jaar in Alkmaar, waardoor ik evenzogoed AZter kan zijn. Maar bovenal is mijn moeder Amsterdamse en ben ik dus, als variant op de Joodse Wet, een Amsterdammer. ‘Breedbekkikkerend’ ben ik een dezer dagen weer in de regio van Amsterdam.