1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Gelukkig sta ik stevig in mijn (wandel)schoenen, anders had
ik mooi een identiteitscrisis opgelopen. Zou ik niet meer weten op welk moment
ik moet juichen voor ADO Den Haag, AZ, Ajax, desnoods Feyenoord. Dat heeft
alles met mijn nieuwe vriendin te maken, die ik (maar eigenlijk, wij) snel tot
een relatie wist te promoveren. Een status waar wij samen met volle teugen van
genieten.
Tijdens onze hieraan vooraf gaande verkenningsfase heb je
natuurlijk ook met elkaars directe omgeving te maken. Wat tot dit moment voor
mij het meeste geld. Al heel snel maakte ik kennis met een geinig gastje die met
een kwinkslag er onderuit wilde komen om mij een hand te geven. Zijn aanpak
(humor) lag mij wel en hij was sportief genoeg om, na mijn gevatte weerwoord,
mij de vijf te geven. Het leek er op dat ik door de selectie van mn (toen nog)
vriendins elfjarige kleinzoon was heen gekomen. De jongere kleindochter liet
mij heel tactisch denken er gewoon bij te horen. Kennelijk een heel vrouwelijk
trekje, wat ik ook bij haar moeder waarnam. Ik voelde mij toen al op mijn
gemak. Maar ja, zoals ik al schreef, het was de verkenningsfase.
Er volgde een gezellige middag waarin er in de tuin nader
met dochter en schoonzoon kennis werd gemaakt. En wederom was het
ongecompliceerd gekeuvel alsof je elkaar al jaren kent. Alleen lukte het mij
maar niet om hun 020-shirt buiten mijn gezichtsveld te houden. Niet echt een
probleem, want als geboren Hagenees zit het in mijn natuur om zowel Ajax, AZ
als Feyenoord te dulden. (De Diehards daargelaten). Het ging mij meer om de wat
fellere rivaliteit naar beide kanten toe te elimineren. Dat het zou worden
geaccepteerd als ook ik, als niet-Ajaxied, mn speldenprikjes zou kunnen uitdelen,
zonder het risico te lopen met wou jij
wat zeggen monddood te worden gemaakt. Ik zocht naar iets waarmee ik
aansluiting zou vinden.
s Avonds achter mijn PC schoot mij de oplossing te binnen.
Een ingeving die ik kreeg bij het bezoeken van de FB pagina AFCA
Supportersclub. Het begrip Joden zou de sleutel kunnen zijn. Maar dat moest
ik wel zeker weten, waarvoor een bezoek aan een synagoge onontbeerlijk was.
Jemig, hoe kom ik daar nou weer binnen, maar vooral ook, hoe kreeg ik mijn
(toen nog) vriendin zo ver om, min of meer als getuige, met mij mee te gaan.
Nou wil het toeval dat ik op mijn tijdloze To Do-lijstje al
tijden heb staan dat ik in Enschede een rondleiding in een synagoge, een
rijksmonument met de reputatie de mooiste van West-Europa te zijn, wil
meemaken. Zonder mijn onderliggende motieven prijs te geven vroeg ik met succes
aan Rietje of zij mee wilde gaan. Tijdens een heel boeiende rondleiding kreeg
ik dát te horen wat ik héél graag wilde horen. Een jood ben je als je moeder Jodin is. Vaders kant staat hier
volledig buiten.
Mijn vertaalslag was snel gemaakt. Ik ben in Den Haag
geboren, zou dus nog steeds ADOer kunnen zijn. Heb ruim 15 jaar in Maassluis
gewoond en in Rotterdam gewerkt, wat mij Feyenoorder had kunnen maken, Woon al
26 jaar in Alkmaar, waardoor ik evenzogoed AZter kan zijn. Maar bovenal is mijn
moeder Amsterdamse en ben ik dus, als variant op de Joodse Wet, een
Amsterdammer. Breedbekkikkerend ben
ik een dezer dagen weer in de regio van Amsterdam.
Omdat ik het met mijn nieuwe vriendin steeds leuker kreeg,
moest ik haar natuurlijk wel onthullen dat ik niet onbeschadigd de vier
operaties uitgekomen ben. Ik geef je dat
te doen.
Gisteren, na het laatste duwtje van mn zus, ging de kogel
door de kerk, waarbij er een ontzettende last van mijn schouder is gevallen. Het
valt te begrijpen dat haar reactie mij heel gelukkig maakt. Geen seconde langer
wilde ik nog op Relatieplanet.nl staan, ondanks dat ik op die site voor twee
joeten ( 19,95) de hoofdprijs heb binnengehaald. Ook wilde ik terstond van
mijn status weduwnaar af.
Eerlijk gezegd voorzag ik toen niet dat ik daarmee op
FaceBook mijn nieuwe relatie digitaal
van de daken schreeuwde. Met veel lieve reacties tot gevolg. Ik ben alles en
iedereen erg dankbaar.
Heineken heeft wel een heel ondoordachte geldterugactie bedacht.
Op het afsluitklepje van de Beertender hebben zij een drieluikje geplakt over
een zomerdeal, waarbij je maar liefst 4,= per fustje terugkrijgt. Deze informatie lees je, als je dat al doet, op
het moment dat je het fustje gaat gebruiken. Meneer Heineken zegt dan dat je heel
simpel die 4 terug krijgt. Je hoeft alleen maar de aankoopbon te uploaden en
je bankrekening op te geven.
Oké, ik geef toe dat ik veel aankoopbonnen in een ordner bewaar. Maar
toch zeker niet die van de supermarkt?! Die is al lang in de afvalemmer
verdwenen. Dit keer nota bene net op het moment dat ik er twee fustjes op had
gekocht. Mooi dat ik die acht euro meneer Heineken niet cadeau ga doen. Plastic
handschoentjes aangedaan en gegraven tussen mijn eigen afval. De bevlekte,
vooral verkreukte bon toch teruggevonden, een beetje gladgestreken, gescand en
naar www.beertender.nl/geldterug
geüpload. Zo heb ik ook een keertje vuile handen gemaakt om poen te vangen.
Het zou
zo maar kunnen dat mijn inkoopbeleid, na mijn bijna doodervaring, wat onzorgvuldiger
is geworden. De afweging zou je dat nou
wel doen is nagenoeg uit mijn systeem verdwenen. Maakte in dit geval plaats
voor mijn opwelling, dat het toch ook
wel lekker is om een vouwfiets te hebben. In plaats van mij af te vragen
of ik met mijn wandelschoenen niet voldoende sportief materiaal in huis heb,
ging ik mij op Internet oriënteren. Het
af en toe lekker ergens in het land een fietstochtje maken is toch ook leuk
deed steeds meer opgeld.
Vouwfietsenkeuze
genoeg op internet. Binnen mijn eigen blackbox werden steeds meer fietsen
geschrapt. Kwalificaties als kan niets
zijn voor dat geld, Niet erg goed te
vouwenen Een te klein verzet voor die wieltjes, brachten mij steeds
meer bij de gedachte dat het de Rolls Royce onder de vouwfietsen moest worden.
De tegen argumentatie van hoe vaak zal
je er op rijden verloor binnen mijn rationeel denken steeds meer terrein.
Maar,
verstandig als ik dan toch nog kan zijn, besloot ik om de Brompton eerst in het
echt te willen zien, waarvoor Internet mij in Haarlem een dealer bood die wel
heel veel informatie gaf. Doorslaggevend was dat ik daar, omwille van de
try-out, zelfs dat type fiets eerst kon huren. Voor een geeltje dat wel, maar
die je mooi terug zou krijgen als je een Brompton zou kopen.
De
uitvoerige informatie over de Brompton bracht steeds meer de behoefte tot willen hebben bij mij boven. Ik wist genoeg. Dan wil ik graag die fiets een dagje huren. Geen probleem en mocht ik willen kopen, waren
er nog een paar fietsen in de kleur zwart voorradig. Andere kleuren zouden een week
of zes levertijd hebben. Of, wacht eens , Ik geloof niet dat het door de uiterst
betrouwbaar overkomende eigenaar van de zaak werd gespeeld. er is nog, net in doos aangekomen, een
uitvoering in ijsblauw/blauw. Die werd speciaal voor mij uitgepakt. Jemig
wat een pracht exemplaar.
Heeft u nu een fiets voor handen
om een stukkie te proeven?. Daarbij zal ik best onbedoeld een koopsignaal afgegeven
hebben. Het reed inderdaad lekker en, zoals mij al was gezegd, fietste je met
gemak veel fietsers voorbij. Probeer ook
nog even het H-stuur, werd mij geduldig een tweede rondje geadviseerd. Wat
uiteindelijk voor mij het laatste shotje was. Niks huren. Die fiets wil ik
hebben, in dat prachtige ijsblauw/blauw.
Nog steeds kom ik met de dag dichter bij het normaal
functioneren. Sinds gisteren kan ik weer zelfstandig mijn sokken aan doen.
Hiervoor was ik na mijn laatste operatie dagelijks afhankelijk van de meiden
van de Thuiszorg. Totdat ik bij de Zorgwinkel de sokkenaantrekautomaat
ontdekte. Met een investering van vijf euro kocht ik zo mijn volledige vrijheid
terug. Nu zelfs zonder hiervoor een hulpmiddel te moeten gebruiken.
Het zal er wel een keer van komen dat ik met
mn smartphone een plaatje van ter plaatse direct op FaceBook neerzet.
Dit keer heb ik dit nog achteraf moeten doen. Gisteren was ik in Hoorn, waar een
creatieve markt van meer dan 200 kramen werd gehouden. Al gauw bleek mij dat het
meer een variant op creatief met kurk was. Maar dan met wol en textiel.
Wevers, kantklossers en spinners toonden hun kunstje voornamelijk voor duizenden
vrouwen. Van het mannelijke kunne was ik zo goed als een eenling.
Eigenlijk een droomscenario, zoveel vrouwen
bij elkaar, door de hitte schaars gekleed die achter mijn donkere zonnebril
ongegeneerd waren te aanschouwen. Tja, ik ben nu eenmaal een jonge weduwnaar die
in de markt is. Meer dan een dubbel CD van Ray Charles heeft het echter
niet opgeleverd. Dat neemt niet weg dat het dagje Hoorn een leuke belevenis was,
mede doordat ik de geneugten ook buiten de vrouwenperiferie ging
zoeken.
Direct bij de voormalige bajes op het
Oostereiland ben ik mij gaan laven in Café De Volendammer. De eerste kroeg die
gedetineerden, eenmaal weer op vrije voeten, tegen kwamen. Jaren geleden heb ik
daar, met mijn Truus, de fantastische verhalen over tante Marie gehoord. Hoe zij
de smachtende criminelen altijd wel een extra biertje of wat te eten gaf.
Nu, om de parade van al het vrouwelijke
schoon rustig te kunnen verwerken, zat ik een paar biertjes aan de bar, op een
plaats waar heel wat gangsters mij voor zijn gegaan.
Soms is het beter iets moois te
verliezen. Beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad. (Rowwen
Hèze)
De R.K. Sint Jan de Doper in Noord Scharwoude
was zaterdag weer eventjes van mijn Truus. Nou ja, een nis van die kerk. Onder
het toeziend oog van de Heilige Antonius, hebben wij daar 64 kaarsjes voor haar
gebrand. Truus had die dag nog maar 64 jaar moeten worden.
Niet, zoals
het vorige jaar, klaarde ik die klus alleen, maar nu met familie en
vrienden om me heen. Dit, natuurlijk ter nagedachtenis, maar ook uit
dankbaarheid voor de support die ik gedurende mijn kankerperiode heb
gehad. Dit zal Truus extra veel goed hebben gedaan.
Nadat we haar kaarsjes hebben gebrand, zijn
we met zn allen naar strandpaviljoen De Uitkijk in Egmond aan Zee gegaan, om te
genieten van zon, zee, onbeperkt consumpties en elkaars verhalen. En dan is het
zo vier uur in de middag.
Mn zus
bleef een tweede nachie over, zodat we beraadslaagden over het wat te
doen met eten. Naar de Italiaan in de stad of visrestaurant aan de kust?! Het
was Kieneke om het even, als alles maar lekker vers is. Wat mij betreft doen we
wat versinkopen en kook ik weer. Dit driesterren-voorstel liet ik
natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Haal dan hier bij de slager Livar
karbonade, kregen we nog als advies mee.
Mogen wij twee Livar
karbonade van u. Er werden twee knappe stukken vlees gewogen ;
14,55 alstublieft. Terwijl ik weinig prijsbewust mijn portemonnee pakte,
keek mijn zus om zich heen met de woorden: Ik kijk alvast voor een
tafeltje
t Is inderdaad een hoop geld voor twee stukjes vlees,
maar het was me toch lekker!!! Trouwens, is deze bijzondere dag mooier af te
sluiten, dan met Limburgs Kloostervarken?!
Eindelijk stond de deur van godshuis uit 1641 in Egmond aan Zee open. Mijn Truus en ik waren altijd al nieuwsgierig naar de binnenkant van dit prachtige kerkje. Vroom als ik kan zijn, stapte ik naar binnen. Natuurlijk ook om een kaarsje voor Truus te branden.
Maar ja, de ratio won het dit keer van de emotie. Het is best leuk om een kaarsje direct onder de kansel met kroontje aan te steken, maar verder was er totaal geen stichtelijke entourage. Ongetwijfeld ook doordat mevrouw Maria zich (kennelijk) niet in een Hervormde kerk vertoont. De simpele waxinelichtjes wisten mij niet te bekoren. Volgende keer (veel) beter Truus.
Eigenlijk is het idee om een nieuw bankstel te kopen een
beetje weggezakt. De huidige zithoek is maar net zeven jaar oud en ziet er nog
behoorlijk uit. Het zal wel alleen uitdraaien op een nieuw karpet, wat in
redelijke staat wel 21 jaar oud is.
Maar goed, zo nu en dan is het toch leuk om naar nieuwe
meubels te kijken. Behóórt leuk te zijn tenminste. Vanochtend was ik voor een
zonnige terraslunch onderweg naar de stad, toen pal voor mijn neus de brug open
ging. Juist daar op de hoek waar een duurdere meubelzaak met opruimingsposters mijn
aandacht trok. Dan toch eindelijk maar eens bij deze gerenommeerde meubelzaak
naar binnengestapt. Wat een oppervlakte en wat een diversiteit aan meubels. Kan
je portemonnee dit aan, en dat kan het, dan moet je hier kunnen slagen.
In eerste instantie vond ik het ook prettig om niet direct
door een verkoper aangesproken te worden. Mij werd de tijd gegund om rustig
rond te kijken. Maar dat was nou precies datgene wat mij op een gegeven moment tegen
ging staan. Ik ben zeker wel acht personeelsleden tegengekomen, die geen boe of
bah zeiden. Van niemand een goede morgen. Of ze liepen me straal voorbij of
zaten achter een balie verdiept achter een beeldscherm.
Gevoelsmens als ik ben, ga ik mij dan niet thuis voelen.
Voel ik mij te veel. Ik passeerde een potentiële klant die ik wel gedag zei. Na
haar vriendelijke groet terug kon ik mijn verontwaardiging niet voor me houden.
Mevrouw, vindt u het ook zo vreemd dat
niemand van het personeel ons netjes groet?! Dat was haar ook opgevallen,
waarna zij grapte dat er dan gelukkig toch een klant is die vriendelijk gedag
zei. Telkens als wij elkaar weer in de grote showroom tegenkwamen, knikte we
naar elkaar met een glimlach. Ja wel
weer iemand van het personeel tegengekomen, maar nog steeds niet gedag gezegd.
Toen op de tapijtafdeling dezelfde vriendelijkheid leek te
heersen, hield ik het voor gezien. Nee, in zon ballentent ga ik niets kopen.
Inmiddels heb ik al weer tien wandeltochten achter de kuiten. Met wisselende vreugde. Mijn voeten hebben er de ene keer meer zin in, dan de andere keer. Voorlopig moet ik het dan ook maar op een maximale afstand van 15 kilometer houden. Wel weer zonder onderweg eventjes te rusten. Vandaag was het in Houten weer zon lekker loopie, waarvan ik door de moyenne van 5,4 km p/u. met grote voldoening thuis kwam. Met dan ook nog eens een geweldige verrassing op mn deurmat. De chirurge, waar ik veel aan heb te danken, stuurde mij dit kaartje, waarbij zij aan de Alkmaarse4Daagse refereert..
Voor mij een geweldige opsteker en trots als een pauw show ik hier het kaartje. Ongevraagd, daarom heb ik de naam van de arts onzichtbaar gemaakt.
Door het hondenweer van deze zomer zijn de zwaluwen van dit jaar geen hoogvliegers.
Letterlijk gesproken dan, want in het Brabantse Lage Zwaluwe zullen toch ook wel knappe koppen wonen en/of is om die reden de gemeentenaam in Drimmelen veranderd?!
Eigenlijk is het raar, dat je bij een
smartphone eerst de gebruiksaanwijzing moet doorlezen, alvorens je een
telefoongesprek kunt aannemen. Toch is het zo, want even het groene
telefoonhoorntje aantikken is er niet bij. Nee, je moet m vegen.
Ik vraag mij af hoe meneer Van Dale
dit taalkundig in de volgende Dikke Van Dale gaat oplossen?! Het lijkt mij
namelijk heel erg voor de hand liggen dat in de volksmond heel snel gezegd gaat
worden, bij het ontvangen van een oproep: Ik zal m een veeg geven.
Of wel: Bel mij maar, dan zal ik je een veeg
geven.
t Is dat een weddenschap in mijn blog niet valt te overzien, anders zou ik er zo maar een goeie fles wijn op willen zetten, dat we Janneke Willemse het volgende tv seizoen niet meer op zondagochtend terug zullen zien.
Het valt natuurlijk ook niet mee om de cameragenieke Eva Jenek in het programma WNL op Zondag op te moeten volgen. Dat lukte maar een heel klein beetje toen Telegraafs politiek commentator Paul Jansen als joker werd ingezet en al weer veel minder, toen de altijd zo triest kijkende Charles Groenhuijsen de zondagochtend-duobaan op zich nam. De weinig zeggende Janneke kwam daardoor nauwelijks nog aan het woord. En volgend seizoen dus ook niet meer in beeld.
Ik permitteer mij even om ouwe koeien uit de sloot te halen. Nou ja, oud nog binnen de tijd dat rundvlees in de vriezer bewaard kan worden. Voor mijn eerste operatie van 6 december 2012 was het niet onwaarschijnlijk dat ik eind januari de wandelmarathon van Egmond zou kunnen lopen. Het liep letterlijk heel anders.
Veel complicaties vroegen om drie operaties nadien. Mijn volgende pijlen richtte ik op de Bloesemwandeltocht van Geldermalsen. Ook hier kon geen sprake van zijn. Ik was toen nog maar net voor de vierde keer geopereerd en lag veertien dagen lang onbewegelijk op een zogenaamd zandbed. Uiteindelijk werd ik stijf als een hark drie mei uit het ziekenhuis ontslagen. Ook al doordat het uitgesprokenteringweer mij beperkte in het oefenen in de buitenlucht, had ik ook al weinig hoop op de deelname aan de Alkmaarse 4Daagse.
Na weken op vijf kilometer als langste wandelafstand te hebben gestaan, kreeg ik bij het eerste zonnetje (5 juni) plotseling de geest. Met gemak liep ik de Zwanenwaterroute van acht kilometer. Twee dagen later ging ik opnieuw de uitdaging aan, door in Nederhorst den Berg de ANWB Bommelsteinroute van tien kilometer te lopen. En, opnieuw met geen centje pijn. De ouderwetse wandelkriebels kregen mij weer te pakken. De dag er op liep ik er 15 in Rotterdam. Eerlijk gezegd nu wel met een centje pijn. Letterlijk, want met nog 100 meter te gaan liep ik van vermoeidheid te sloffen, verloor mijn concentratie en miste een drempeltje. Pats, op mn koker! Van vermoeidheid wist ik niet meer overeind te komen en liet mij letterlijk door een stevige vrouw ophijsen. Met een geschaafde knie en kapotte broek bereikte ik de finish, waarna ik overigens toch weer snel herstelde.
De wijze raad, dat ik wel naar mijn lichaam moet blijven luisteren, had ik in de wind geslagen. De rund?! Nou nee, eigenlijk niet. Die broek was voor een paar centen onzichtbaar gerepareerd en van mn knie had ik de dag er op al geen last meer. Het kikken over de geleverde prestatie bleef over. Tijd om de koe bij de horens te vatten. De Alkmaarse 4Daagse moest dan ook kunnen! En gelukkig kreeg ik van Le Champion alle medewerking om na sluitingsdatum alsnog voor de 4x 15 kilometer in te kunnen schrijven.
Jammer dat het weer de laatste twee dagen tegen zat, hoewel dit mij niet echt deerde. Voor mij was het op voorhand toch voornamelijk een prestatieloop. Ik heb in die vier dagen een paar keer behoorlijk moeten afzien, maar heb niet een keer gevoeld dat ik over mn grenzen ging. Terecht kan ik zeggen, dat ik het wandelen terug heb in mijn systeem en daar prijs ik mij gelukkig mee. Nu al kijk ik uit naar de NS 15 kilometer wandeltocht Drentsche Aa, die ik woensdag loop.
Ten opzichte van de 4Daagse 2012, dagelijks vijf kilometer minder Maar dan toch: Met een stappie terug, een grote stap vooruit.
-o-o-o-
Koeie vraag. (dag 1)
Leuk dat je er naar vraagt koeienkop. Ik heb inderdaad sinds 1 december niet meer gewandeld. Nou ja, sinds 5 juni wandel ik weer, maar bij lange na nog niet op mn oude niveau. Waarschijnlijk doordat het vandaag een volledig stratenparcours was, heb ik vreselijk af moeten zien. Bij Bergen voelde ik mij al gesloopt, had heel erg pijnlijke voeten en moest vijf minuten rust nemen. Niet zo gek natuurlijk, want nog maar twee maanden geleden kon ik, van de pijn in mijn voeten, echt niet staan.
Dan heb ik het, met 3 uur en 8 minuten, toch nog netjes gelopen. Maar dan morgen .., Pfff maar liefst 17,5 kilometer. t Zal mij benieuwen.
-o-o-o-
Kilometergrens doorbroken. (dag 2)
Nouououou Koe, sta je daar nou weer?! Komt dat misschien doordat ik een stier ben?! Van sterrenbeeld dan. Maar, met nog drie kilometer te gaan, kon ik jouw aanmoediging in ieder geval best gebruiken. Het ging juist effe minder, terwijl ik de tweede dag van de Alkmaarse 4Daagse een stukje makkelijker liep dan gisteren.
Mooi dat ik deze dag voor het eerst dit jaar de 18 kilometergrens heb doorbroken. Met 14,5 kilometer wordt het morgen een makkie. Of appelleer ik nu aan het gezegde over hoogmoed?!
-o-o-o-
Hemelwater. (dag 3)
Nou Beemsterkoe, zo gezellig was het niet vandaag. Dat had natuurlijk met dat verschrikkelijke weer te maken. De hele tocht regen en op het laatst zelfs windkracht 6 voor, tegen en op zij. Ik beschouwde deze wandeling ook veel meer als een trainingstocht. En dan is ie wel weer geslaagd.
Trouwens zó erg heb ik die regen niet gevonden. Vond ik het wel lekker om een beetje af te zien. Vooral ook doordat ik mij realiseerde dat ik ónder het hemelwater kon lopen.
Regelmatig ontving ik vergelijkbare folders
in mijn brievenbus, waarna het ongelezen bij het oud papier terecht kwam. Nu ik
wat meer interesse in een nieuw bankstel heb, had deze folder wel mijn aandacht.
Een bankstel voor 499,= met GRATIS een hybride fiets??!! Dan kan toch
niet?!
Op zon aanbod zal ik nooit ingaan. Maar,
misschien is het voor studenten wel een leuk aanbod, tenminste als ze een nieuwe
fiets nodig hebben.
