Eigenlijk is het idee om een nieuw bankstel te kopen een beetje weggezakt. De huidige zithoek is maar net zeven jaar oud en ziet er nog behoorlijk uit. Het zal wel alleen uitdraaien op een nieuw karpet, wat in redelijke staat wel 21 jaar oud is.

Maar goed, zo nu en dan is het toch leuk om naar nieuwe meubels te kijken. Behóórt leuk te zijn tenminste. Vanochtend was ik voor een zonnige terraslunch onderweg naar de stad, toen pal voor mijn neus de brug open ging. Juist daar op de hoek waar een duurdere meubelzaak met opruimingsposters mijn aandacht trok. Dan toch eindelijk maar eens bij deze gerenommeerde meubelzaak naar binnengestapt. Wat een oppervlakte en wat een diversiteit aan meubels. Kan je portemonnee dit aan, en dat kan het, dan moet je hier kunnen slagen.

In eerste instantie vond ik het ook prettig om niet direct door een verkoper aangesproken te worden. Mij werd de tijd gegund om rustig rond te kijken. Maar dat was nou precies datgene wat mij op een gegeven moment tegen ging staan. Ik ben zeker wel acht personeelsleden tegengekomen, die geen boe of bah zeiden. Van niemand een ‘goede morgen.’ Of ze liepen me straal voorbij of zaten achter een balie verdiept achter een beeldscherm.

Gevoelsmens als ik ben, ga ik mij dan niet thuis voelen. Voel ik mij te veel. Ik passeerde een potentiële klant die ik wel gedag zei. Na haar vriendelijke groet terug kon ik mijn verontwaardiging niet voor me houden. “Mevrouw, vindt u het ook zo vreemd dat niemand van het personeel ons netjes groet?!” Dat was haar ook opgevallen, waarna zij grapte dat er dan gelukkig toch een klant is die vriendelijk gedag zei. Telkens als wij elkaar weer in de grote showroom tegenkwamen, knikte we naar elkaar met een glimlach. “Ja wel weer iemand van het personeel tegengekomen, maar nog steeds niet gedag gezegd.”

Toen op de tapijtafdeling dezelfde vriendelijkheid leek te heersen, hield ik het voor gezien. Nee, in zo’n ballentent ga ik niets kopen.

05-07-2013, 23:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Aan het volksgezegde 
“Het zal me een rotzorg wezen,”
heeft onze regering wel een
heel erg foute draai gegeven.

03-07-2013, 13:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

01-07-2013, 09:36 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Letterlijk gesproken dan, want in het Brabantse Lage Zwaluwe zullen toch ook wel “knappe koppen” wonen en/of is om die reden de gemeentenaam in Drimmelen veranderd?!

28-06-2013, 09:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

Eigenlijk is het raar, dat je bij een smartphone eerst de gebruiksaanwijzing moet doorlezen, alvorens je een telefoongesprek kunt aannemen. Toch is het zo, want even het groene telefoonhoorntje aantikken is er niet bij. Nee, ‘je moet ‘m vegen.’

Ik vraag mij af hoe meneer Van Dale dit taalkundig in de volgende Dikke Van Dale gaat oplossen?! Het lijkt mij namelijk heel erg voor de hand liggen dat in de volksmond heel snel gezegd gaat worden, bij het ontvangen van een oproep: “Ik zal ‘m een veeg geven”. Of wel: “Bel mij maar, dan zal ik je een veeg geven.”

24-06-2013, 18:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

’t Is dat een weddenschap in mijn blog niet valt te overzien, anders zou ik er zo maar een goeie fles wijn op willen zetten, dat we Janneke Willemse het volgende tv seizoen niet meer op zondagochtend terug zullen zien.

Het valt natuurlijk ook niet mee om de cameragenieke Eva Jenek in het programma WNL op Zondag op te moeten volgen. Dat lukte maar een heel klein beetje toen Telegraaf’s politiek commentator Paul Jansen als joker werd ingezet en al weer veel minder, toen de altijd zo triest kijkende Charles Groenhuijsen de zondagochtend-duobaan op zich nam. De weinig zeggende Janneke kwam daardoor nauwelijks nog aan het woord. En volgend seizoen dus ook niet meer in beeld.

23-06-2013, 22:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Veel complicaties vroegen om drie operaties nadien. Mijn volgende pijlen richtte ik op de Bloesemwandeltocht van Geldermalsen. Ook hier kon geen sprake van zijn. Ik was toen nog maar net voor de vierde keer geopereerd en lag veertien dagen lang ‘onbewegelijk’ op een zogenaamd zandbed. Uiteindelijk werd ik stijf als een hark drie mei uit het ziekenhuis ontslagen. Ook al doordat het uitgesprokenteringweer mij beperkte in het oefenen in de buitenlucht, had ik ook al weinig hoop op de deelname aan de Alkmaarse 4Daagse.

Na weken op vijf kilometer als langste wandelafstand te hebben gestaan, kreeg ik bij het eerste zonnetje (5 juni) plotseling de geest. Met gemak liep ik de Zwanenwaterroute van acht kilometer. Twee dagen later ging ik opnieuw de uitdaging aan, door in Nederhorst den Berg de ANWB Bommelsteinroute van tien kilometer te lopen. En, opnieuw met geen centje pijn. De ouderwetse wandelkriebels kregen mij weer te pakken. De dag er op liep ik er 15 in Rotterdam. Eerlijk gezegd nu wel met een centje pijn. Letterlijk, want met nog 100 meter te gaan liep ik van vermoeidheid te sloffen, verloor mijn concentratie en miste een drempeltje. Pats, op m’n koker! Van vermoeidheid wist ik niet meer overeind te komen en liet mij letterlijk door een stevige vrouw ophijsen. Met een geschaafde knie en kapotte broek bereikte ik de finish, waarna ik overigens toch weer snel herstelde.

De wijze raad, ‘dat ik wel naar mijn lichaam moet blijven luisteren,’  had ik in de wind geslagen. De rund?! Nou nee, eigenlijk niet. Die broek was voor een paar centen onzichtbaar gerepareerd en van m’n knie had ik de dag er op al geen last meer. Het kikken over de geleverde prestatie bleef over. Tijd om de koe bij de horens te vatten. De Alkmaarse 4Daagse moest dan ook kunnen! En gelukkig kreeg ik van Le Champion alle medewerking om na sluitingsdatum alsnog voor de 4x 15 kilometer in te kunnen schrijven.

Jammer dat het weer de laatste twee dagen tegen zat, hoewel dit mij niet echt deerde. Voor mij was het op voorhand toch voornamelijk een prestatieloop. Ik heb in die vier dagen een paar keer behoorlijk moeten afzien, maar heb niet een keer gevoeld dat ik over m’n grenzen ging. Terecht kan ik zeggen, dat ik het wandelen terug heb in mijn systeem en daar prijs ik mij gelukkig mee. Nu al kijk ik uit naar de NS 15 kilometer wandeltocht ‘Drentsche Aa,’ die ik woensdag loop.

23-06-2013, 22:56 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Inschrijving.

23-06-2013, 22:52 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Regelmatig ontving ik vergelijkbare folders in mijn brievenbus, waarna het ongelezen bij het oud papier terecht kwam. Nu ik wat meer interesse in een nieuw bankstel heb, had deze folder wel mijn aandacht. Een bankstel voor € 499,= met GRATIS een hybride fiets??!! Dan kan toch niet?!

Op zo’n aanbod zal ik nooit ingaan. Maar, misschien is het voor studenten wel een leuk aanbod, tenminste als ze een nieuwe fiets nodig hebben.

17-06-2013, 08:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nou ja, zo erg is het ook weer niet. Ik ben niet kwaad, maar teleurgesteld. De kersen waren heerlijk, maar van dat héle bakje kersen was er niet één ‘dubbelkers.’ Ik bedoel, twee kersen met steeltjes aan elkaar,  die je als kind als soort oorbel aan je oor hing. Leuk? Welnee, nostalgie.

16-06-2013, 18:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Heel lang heb ik mij tegen de smartphone afgezet, vond ik het geldverspilling. Zeker als gepensioneerde ben je veel voordeliger uit met een prepaid toestel en kan je evenzogoed doen wat je van een (mobiele) telefoon mag verwachten: bellen sms’en, zelfs foto’s maken.

Tuurlijk, af en toe vind je het toch wel een gemis. Zou je op een onmogelijk moment Internet willen raadplegen en ben je nieuwsgierig naar WhatsApp. Een begrip waar zelfs Meneer Van Dale nog nooit van heeft gehoord. Maar ja, ik heb geen enkele verstandige reden om een smartphone aan te schaffen. Ik had….

Ergens vanuit het niets, midden in de natuur, werd mij de moverende reden tot aanschaf van een smartphone aangereikt. Bij het bordje Spiegelplas trof ik een QRcode aan. Nieuwsgierig naar wat men mij wilde vertellen, pakte ik direct mijn Nokia 5250 en klikte… het fotootje was geschoten. Maar ook niet meer dan dat. Ik verbeelde mij zelfs dat op het afdrukmoment mij werd toegefluisterd: “Nee, jij niet. Loop jij maar door. Aan jou met, dat simpele toestelletje, geef ik de QRcode écht niet prijs. Krijg jij de bijbehorende website mooi niet te zien…..”

Ondanks dat ik mijzelf, hoop ik, dit commentaar had ingebeeld, voelde ik mij ineens achteruit gesteld. Ik, die nota bene van communicatie ooit mijn beroep heb gemaakt… Laat ik mij dan het recht ontnemen om een publiekscode te kunnen ontcijferen???!  Nu was het alleen nog een code op dat paaltje. Morgen die bij de bushalte, in een tijdschrift of zomaar ergens op een auto afgedrukt. Mijn rot gevoel van dat moment kan alleen nog maar erger worden.

Dus trek ik nu ook maandelijks te veel geld uit voor die smartphone, een Samsung Galaxy S III mini, zodat geen enkele code mij nog zal ontgaan.

13-06-2013, 18:23 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-06-2013, 18:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

Eenmaal er toch in de buurt, bezocht ik een meubelshowroom in de hoop dat er dé bank zou staan, waar ik direct op zou vallen. Eenmaal de gehele zaak van twee etages doorgelopen te hebben, zou er misschien een bank bijstaan die qua model genomineerd zou kunnen worden.

Alsof ik bij de uitgang werd opgewacht, kwam er een oudere verkoper op mij af met de vraag “of ik het heb kunnen vinden.” In de wetenschap dat hierbij een ja of nee volstaat, waardoor de verkoper zichzelf buitenspel heeft gezet, gunde ik ‘m zijn kans: “Nou ja, misschien…, maar ik weet niet of er wel binnenvering in zit.”  “Oh meneer, er worden nog maar weinig bankstellen met binnenveren geleverd en dan moet je toch gauw op zo’n € 5.000,= rekening. Maar ja, die bank gaat dan zeker 20 jaar mee. En wilt u dat wel?” 

De man was duidelijk niet bezig met het inventariseren van mijn behoeften (verkoopcursus les 1). Nam zelfs niet de moeite om naar mijn keuze toe te lopen. Wel liep hij naar een door mij niet gewenst model, om verdere uitleg over binnenwerk en koud schuim, wat tegenwoordig de binnenvering vervangt, te praten. Het interesseerde mij totaal niet. Hij kon echter ook zelf niet warm lopen voor zijn eigen verhaal. Zijn stem verflauwde en zonder dat ik daar de aanleiding toe gaf, toonde hij mij zuchtend een stoffenboek, waar hij traag doorheen bladerde. Natuurlijk begreep hij dat ik er verder nog even over na moest denken.

Weinig geënthousiasmeerd ging ik toch ook nog even langs de tapijtafdeling van deze ‘alles-onder-één-dak-winkel’. Nu opende ik zelf het gesprek: Mijnheer, heb ik goed gelezen dat Hatéma tapijt niet meer bestaat?” “Ach meneer, al heel lang niet meer. Al die Nederlandse merken bestaan niet meer”, sprak de man in mijn ogen een beetje minzaam. Alsof ik het postuum een beetje voor Hatéma wilde opnemen, moest ik toch wel even kwijt dat ons karpet al meer dan twintig jaar ligt, dat ik eindelijk wel eens wat nieuws wil. “Dat wilt u nu meneer?,” klonk ongeloof in zijn stem “Ja, welk merk zou u nu dan adviseren?” “Ach al onze merken zijn goed. Tenminste, als ik onze klanten mag geloven. Maar u wilt op een verkeerd moment een karpet kopen. Dat doet men over het algemeen rond oktober.” Alsof er, zoals bij de boerenkool, voor een karpet een juist inkoopmoment bestaat. “Kijk meneer, ik heb hier nog een paar karpetten liggen, misschien ligt er een voor u tussen”. “Nee, dank u, ik wacht wel tot oktober.”  Ik had het gevoel dat de man mij dankbaar nakeek. Tevreden over zijn afgegeven advies.

09-06-2013, 17:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles liggen dan ook ergens in een la.

Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste, georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zo’n herinnering sluit ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed, achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel mij. “Bij het nakijken van de passanten, het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het spannende moment van eind december niet had overleefd.” Raar toch!, wat mij er overigens niet toe aanzette, om met “Ik ben er nog hoor!,” naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.

Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als vanouds zou dat mij m’n eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8 en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse, ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet ik voor de 19^e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter m’n kuiten te hebben gelaten, ben ik er klaar voor.

08-06-2013, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

06-06-2013, 17:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

567 kilometer later dan het vorige jaar verklaar ik mijn wandelseizoen, die overigens zomer en winter doorloopt, met de Zwanenwaterroute vandaag voor geopend. Voor deze vast uitgezette route pal bij Callantsoog koos ik, omdat er naast de zes kilometer een extra lus van 2 kilometer kon worden gemaakt. Met de zes had ik in ieder geval m’n‘langste tocht van dit jaar’ (7 mei jl.) overtroffen. Na driekwartier werden mijn voeten wel weer pijnlijker, maar het viel toch uit te houden. Zo heb ik mooi m’n persoonlijk afstandsrecord van dit jaar met 3 km en de moyenne met ruim 1,3 kilometer p/u verbeterd.

Ik heb dus toch nog wel een hele, naar ik hoop fraaie, weg te gaan, alvorens op m’n oude moyenne van 6,2 km/pu terug te zijn. Maar ja, ik moet dan ook van ver komen. Vooral die 14 dagen stil op een zandbed liggen, heeft mijn spieren tot slappe elastieken gedevalueerd. De eerste keer dat ik er even naast mocht staan, verrekte ik van de pijn. Onwaarschijnlijk, alsof tien keer mijn gewicht op mijn voeten werd teruggezet.

Bijna letterlijk stapje voor stapje kwam die pijn steeds wat later opzetten. Vandaag dus ‘pas’  na driekwartier, maar óók na ‘pas’ een maand uit het ziekenhuis te zijn, waarbij het kloten weer ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn ‘doe-het-zelf-revalidatie’  is geweest.

De eerste stapjes van een dreumes maakt hij/zij met een lichaamsgewicht van zo’n 12 kilo. Mijn eerste stapjes, na totale spierverslapping, heb ik gedaan met maar liefst 90 kilo op m’n voeten(?!). Tja, misschien is het lullig om tegen hummeltjes van rond de twee jaar mijn prestatie af te zetten.

Ach jôh, laat me nou maar eventjes….

05-06-2013, 19:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Precies een half jaar nadat er effe, want zo liet zich de ingreep aanvankelijk aanzien, een kankertje bij mij is weggehaald, ben ik verlost van de meiden van de Thuiszorg. Niet dat ik wat tegen ze heb, integendeel want die zijn écht fantastisch.

Maar ja, twee tot drie keer per dag ‘klaar moeten liggen’ om door hen verzorgd te worden, gaat je op het laatst ontzettend tegenstaan. Zeker toen ik steeds meer aan het beteren was. Vanaf nu hoef ik niet meer elk dagdeel te plannen, kan ik zelfs na het avondeten even rustig op de bank gaan liggen, zonder er af te worden gebeld.

Meiden, door jullie goede zorg waren het zes fantastische maanden. Maar wat ben ik blij van jullie af te zijn!

05-06-2013, 10:38 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vorig jaar kwamen de eerste gedachten er over bij mij op. Maar ja, toe kwam er effe een kankertje tussendoor. Vandaag werd ik met een folder weer met dat weggezakte idee geconfronteerd, ik wil een nieuw bankstel, een nieuw fauteuil en een bijpassend kleed.

Nou ben ik niet bepaald een impulsief aankoper. Bij mij moet het idee eerst postvatten, wat het nu heeft gedaan, waarna het verder gaat broeien. Het stadium dat ik er winkels voor ga bezoeken heb ik nog niet bereikt. En dan nog kan het alvorens ik tot een besluit kom heel lang duren.

Omdat ik zelf ook nieuwsgierig ben, naar het moment van aankoop en vooral hoeveel stappen ik daarvoor  moest maken, ga ik in FaceBook mijzelf daar in volgen.

01-06-2013, 13:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder noemde ik mijn aanhoudende gemoedstoestand ‘kinderlijke blijheid’. En dat is bijna letterlijk zo. Dat komt doordat ik nagenoeg elke dag vooruitgang boek in mijn kunnen. Verbetering in de allerkleinste dingen. Pas genoot ik er bijvoorbeeld nog van, dat het mij lukte mijn sokken uit te trekken. Zoals het mij al eerder lukte om zelfstandig mijn broek aan te trekken én zonder hulpmiddelen van de bank af te komen. Vanaf morgenochtend stuurt de Thuiszorg mij zelfs alleen nog een sokkenaantrekmevrouw.

Oké vorige week nog voorspelde mijn huisarts dat het nog wel drie maanden duurt, alvorens ik mij redelijk de oude kan noemen. Daarin lijkt hij gelijk te krijgen, want meer dan de eerder gelopen vijf kilometers zit er nog niet in. Hoewel, zodra het zonnetje wat langer onder ons (liever gezegd: boven ons) is, zal ik toch mijn persoonlijk record (van na de operaties wel te verstaan) zien te verbreken.

Vandaag ‘helemaal’ (voor mijn doen dan) naar Kijkduin gereden, om een leuke vrouw te ontmoeten. Want, ook dat staat op het lijstje van mijn‘Second Life,’ sinds ik in het MCA net voor de doodlopende weg naar het levenspad wist af te slaan. Voor mijn ziek zijn, heb ik eerder gedatet, alleen leek het nu veel meer op een nieuwe levensopdracht die ik heb te vervullen. Een soort Day After. Nee, beter weet ik het niet te verwoorden.

De aangename ontmoeting liep ook heel anders dan de drie keren daarvoor. Ik was mij er sowieso veel meer van bewust dat het een mogelijke invulling van m’n verdere leven zou kunnen inhouden. Dan mis je op zo’n moment toch wel je jeugdige onbevangenheid. Tenminste, ik wel. Het heeft de ontmoeting overigens niet minder leuk gemaakt, verre van. Wat ik (misschien) miste, is mijn spontane vraag “Wat zullen we morgen, of zullen we morgen….

Of ligt dat aan het aard van het beestje?! 

29-05-2013, 20:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Over een vervolg was er geen sprake. Janneke Willemse (Eva’s opvolgster) bakte er, samen met gastpresentator Charles Groothijsen,  helemaal niets van. Beiden vielen nog al eens stil, waardoor de gasten niet alleen antwoord gaven op de vragen, maar daarna oninteressant door bleven wauwelen. Nooit zag ik een talkshow waarin zo weinig werd ‘getalkt’. Ze hadden er geen idee van wat ze de gasten moesten vragen. De mooiste vraag werd aan Guus Meeuwis gesteld: “Ga je tijdens jouw optreden in het Philips stadion ook liedjes van je nieuwe CD zingen?”  

26-05-2013, 11:35 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)