Heel lang heb ik mij tegen de smartphone afgezet, vond ik het geldverspilling. Zeker als gepensioneerde ben je veel voordeliger uit met een prepaid toestel en kan je evenzogoed doen wat je van een (mobiele) telefoon mag verwachten: bellen sms’en, zelfs foto’s maken.

Tuurlijk, af en toe vind je het toch wel een gemis. Zou je op een onmogelijk moment Internet willen raadplegen en ben je nieuwsgierig naar WhatsApp. Een begrip waar zelfs Meneer Van Dale nog nooit van heeft gehoord. Maar ja, ik heb geen enkele verstandige reden om een smartphone aan te schaffen. Ik had….

Ergens vanuit het niets, midden in de natuur, werd mij de moverende reden tot aanschaf van een smartphone aangereikt. Bij het bordje Spiegelplas trof ik een QRcode aan. Nieuwsgierig naar wat men mij wilde vertellen, pakte ik direct mijn Nokia 5250 en klikte… het fotootje was geschoten. Maar ook niet meer dan dat. Ik verbeelde mij zelfs dat op het afdrukmoment mij werd toegefluisterd: “Nee, jij niet. Loop jij maar door. Aan jou met, dat simpele toestelletje, geef ik de QRcode écht niet prijs. Krijg jij de bijbehorende website mooi niet te zien…..”

Ondanks dat ik mijzelf, hoop ik, dit commentaar had ingebeeld, voelde ik mij ineens achteruit gesteld. Ik, die nota bene van communicatie ooit mijn beroep heb gemaakt… Laat ik mij dan het recht ontnemen om een publiekscode te kunnen ontcijferen???!  Nu was het alleen nog een code op dat paaltje. Morgen die bij de bushalte, in een tijdschrift of zomaar ergens op een auto afgedrukt. Mijn rot gevoel van dat moment kan alleen nog maar erger worden.

Dus trek ik nu ook maandelijks te veel geld uit voor die smartphone, een Samsung Galaxy S III mini, zodat geen enkele code mij nog zal ontgaan.

13-06-2013, 18:23 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-06-2013, 18:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

Eenmaal er toch in de buurt, bezocht ik een meubelshowroom in de hoop dat er dé bank zou staan, waar ik direct op zou vallen. Eenmaal de gehele zaak van twee etages doorgelopen te hebben, zou er misschien een bank bijstaan die qua model genomineerd zou kunnen worden.

Alsof ik bij de uitgang werd opgewacht, kwam er een oudere verkoper op mij af met de vraag “of ik het heb kunnen vinden.” In de wetenschap dat hierbij een ja of nee volstaat, waardoor de verkoper zichzelf buitenspel heeft gezet, gunde ik ‘m zijn kans: “Nou ja, misschien…, maar ik weet niet of er wel binnenvering in zit.”  “Oh meneer, er worden nog maar weinig bankstellen met binnenveren geleverd en dan moet je toch gauw op zo’n € 5.000,= rekening. Maar ja, die bank gaat dan zeker 20 jaar mee. En wilt u dat wel?” 

De man was duidelijk niet bezig met het inventariseren van mijn behoeften (verkoopcursus les 1). Nam zelfs niet de moeite om naar mijn keuze toe te lopen. Wel liep hij naar een door mij niet gewenst model, om verdere uitleg over binnenwerk en koud schuim, wat tegenwoordig de binnenvering vervangt, te praten. Het interesseerde mij totaal niet. Hij kon echter ook zelf niet warm lopen voor zijn eigen verhaal. Zijn stem verflauwde en zonder dat ik daar de aanleiding toe gaf, toonde hij mij zuchtend een stoffenboek, waar hij traag doorheen bladerde. Natuurlijk begreep hij dat ik er verder nog even over na moest denken.

Weinig geënthousiasmeerd ging ik toch ook nog even langs de tapijtafdeling van deze ‘alles-onder-één-dak-winkel’. Nu opende ik zelf het gesprek: Mijnheer, heb ik goed gelezen dat Hatéma tapijt niet meer bestaat?” “Ach meneer, al heel lang niet meer. Al die Nederlandse merken bestaan niet meer”, sprak de man in mijn ogen een beetje minzaam. Alsof ik het postuum een beetje voor Hatéma wilde opnemen, moest ik toch wel even kwijt dat ons karpet al meer dan twintig jaar ligt, dat ik eindelijk wel eens wat nieuws wil. “Dat wilt u nu meneer?,” klonk ongeloof in zijn stem “Ja, welk merk zou u nu dan adviseren?” “Ach al onze merken zijn goed. Tenminste, als ik onze klanten mag geloven. Maar u wilt op een verkeerd moment een karpet kopen. Dat doet men over het algemeen rond oktober.” Alsof er, zoals bij de boerenkool, voor een karpet een juist inkoopmoment bestaat. “Kijk meneer, ik heb hier nog een paar karpetten liggen, misschien ligt er een voor u tussen”. “Nee, dank u, ik wacht wel tot oktober.”  Ik had het gevoel dat de man mij dankbaar nakeek. Tevreden over zijn afgegeven advies.

09-06-2013, 17:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles liggen dan ook ergens in een la.

Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste, georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zo’n herinnering sluit ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed, achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel mij. “Bij het nakijken van de passanten, het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het spannende moment van eind december niet had overleefd.” Raar toch!, wat mij er overigens niet toe aanzette, om met “Ik ben er nog hoor!,” naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.

Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als vanouds zou dat mij m’n eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8 en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse, ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet ik voor de 19^e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter m’n kuiten te hebben gelaten, ben ik er klaar voor.

08-06-2013, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

06-06-2013, 17:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

567 kilometer later dan het vorige jaar verklaar ik mijn wandelseizoen, die overigens zomer en winter doorloopt, met de Zwanenwaterroute vandaag voor geopend. Voor deze vast uitgezette route pal bij Callantsoog koos ik, omdat er naast de zes kilometer een extra lus van 2 kilometer kon worden gemaakt. Met de zes had ik in ieder geval m’n‘langste tocht van dit jaar’ (7 mei jl.) overtroffen. Na driekwartier werden mijn voeten wel weer pijnlijker, maar het viel toch uit te houden. Zo heb ik mooi m’n persoonlijk afstandsrecord van dit jaar met 3 km en de moyenne met ruim 1,3 kilometer p/u verbeterd.

Ik heb dus toch nog wel een hele, naar ik hoop fraaie, weg te gaan, alvorens op m’n oude moyenne van 6,2 km/pu terug te zijn. Maar ja, ik moet dan ook van ver komen. Vooral die 14 dagen stil op een zandbed liggen, heeft mijn spieren tot slappe elastieken gedevalueerd. De eerste keer dat ik er even naast mocht staan, verrekte ik van de pijn. Onwaarschijnlijk, alsof tien keer mijn gewicht op mijn voeten werd teruggezet.

Bijna letterlijk stapje voor stapje kwam die pijn steeds wat later opzetten. Vandaag dus ‘pas’  na driekwartier, maar óók na ‘pas’ een maand uit het ziekenhuis te zijn, waarbij het kloten weer ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn ‘doe-het-zelf-revalidatie’  is geweest.

De eerste stapjes van een dreumes maakt hij/zij met een lichaamsgewicht van zo’n 12 kilo. Mijn eerste stapjes, na totale spierverslapping, heb ik gedaan met maar liefst 90 kilo op m’n voeten(?!). Tja, misschien is het lullig om tegen hummeltjes van rond de twee jaar mijn prestatie af te zetten.

Ach jôh, laat me nou maar eventjes….

05-06-2013, 19:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Precies een half jaar nadat er effe, want zo liet zich de ingreep aanvankelijk aanzien, een kankertje bij mij is weggehaald, ben ik verlost van de meiden van de Thuiszorg. Niet dat ik wat tegen ze heb, integendeel want die zijn écht fantastisch.

Maar ja, twee tot drie keer per dag ‘klaar moeten liggen’ om door hen verzorgd te worden, gaat je op het laatst ontzettend tegenstaan. Zeker toen ik steeds meer aan het beteren was. Vanaf nu hoef ik niet meer elk dagdeel te plannen, kan ik zelfs na het avondeten even rustig op de bank gaan liggen, zonder er af te worden gebeld.

Meiden, door jullie goede zorg waren het zes fantastische maanden. Maar wat ben ik blij van jullie af te zijn!

05-06-2013, 10:38 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vorig jaar kwamen de eerste gedachten er over bij mij op. Maar ja, toe kwam er effe een kankertje tussendoor. Vandaag werd ik met een folder weer met dat weggezakte idee geconfronteerd, ik wil een nieuw bankstel, een nieuw fauteuil en een bijpassend kleed.

Nou ben ik niet bepaald een impulsief aankoper. Bij mij moet het idee eerst postvatten, wat het nu heeft gedaan, waarna het verder gaat broeien. Het stadium dat ik er winkels voor ga bezoeken heb ik nog niet bereikt. En dan nog kan het alvorens ik tot een besluit kom heel lang duren.

Omdat ik zelf ook nieuwsgierig ben, naar het moment van aankoop en vooral hoeveel stappen ik daarvoor  moest maken, ga ik in FaceBook mijzelf daar in volgen.

01-06-2013, 13:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder noemde ik mijn aanhoudende gemoedstoestand ‘kinderlijke blijheid’. En dat is bijna letterlijk zo. Dat komt doordat ik nagenoeg elke dag vooruitgang boek in mijn kunnen. Verbetering in de allerkleinste dingen. Pas genoot ik er bijvoorbeeld nog van, dat het mij lukte mijn sokken uit te trekken. Zoals het mij al eerder lukte om zelfstandig mijn broek aan te trekken én zonder hulpmiddelen van de bank af te komen. Vanaf morgenochtend stuurt de Thuiszorg mij zelfs alleen nog een sokkenaantrekmevrouw.

Oké vorige week nog voorspelde mijn huisarts dat het nog wel drie maanden duurt, alvorens ik mij redelijk de oude kan noemen. Daarin lijkt hij gelijk te krijgen, want meer dan de eerder gelopen vijf kilometers zit er nog niet in. Hoewel, zodra het zonnetje wat langer onder ons (liever gezegd: boven ons) is, zal ik toch mijn persoonlijk record (van na de operaties wel te verstaan) zien te verbreken.

Vandaag ‘helemaal’ (voor mijn doen dan) naar Kijkduin gereden, om een leuke vrouw te ontmoeten. Want, ook dat staat op het lijstje van mijn‘Second Life,’ sinds ik in het MCA net voor de doodlopende weg naar het levenspad wist af te slaan. Voor mijn ziek zijn, heb ik eerder gedatet, alleen leek het nu veel meer op een nieuwe levensopdracht die ik heb te vervullen. Een soort Day After. Nee, beter weet ik het niet te verwoorden.

De aangename ontmoeting liep ook heel anders dan de drie keren daarvoor. Ik was mij er sowieso veel meer van bewust dat het een mogelijke invulling van m’n verdere leven zou kunnen inhouden. Dan mis je op zo’n moment toch wel je jeugdige onbevangenheid. Tenminste, ik wel. Het heeft de ontmoeting overigens niet minder leuk gemaakt, verre van. Wat ik (misschien) miste, is mijn spontane vraag “Wat zullen we morgen, of zullen we morgen….

Of ligt dat aan het aard van het beestje?! 

29-05-2013, 20:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Over een vervolg was er geen sprake. Janneke Willemse (Eva’s opvolgster) bakte er, samen met gastpresentator Charles Groothijsen,  helemaal niets van. Beiden vielen nog al eens stil, waardoor de gasten niet alleen antwoord gaven op de vragen, maar daarna oninteressant door bleven wauwelen. Nooit zag ik een talkshow waarin zo weinig werd ‘getalkt’. Ze hadden er geen idee van wat ze de gasten moesten vragen. De mooiste vraag werd aan Guus Meeuwis gesteld: “Ga je tijdens jouw optreden in het Philips stadion ook liedjes van je nieuwe CD zingen?”  

26-05-2013, 11:35 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Je moet maar mazzel hebben, zoals ik. Voor de zekerheid hebben de mensen achter de site www.LeukVoorJou.nl speciáál voor mij een pracht ‘Man Bijt Hond’ windjack gereserveerd. En dat, terwijl er maar 200 windjacks worden weggegeven. Fantastisch toch… Dat zulke mensen nog bestaan?!

Moet ik het dan raar vinden dat zulke lieve mensen mij een paar dagen geleden ook al zo’n mailtje stuurde. Raar vinden dat ze die 200 windjacks niet binnen het uur kwijt waren???  Tja, dan kan je wel overal iets achter zoeken.

25-05-2013, 10:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Langer kon ik echt niet wachten. Weer of geen weer, met 11 graden géén weer dus, ben ik toch naar m’n favoriete kustplaatsje gegaan. Effe lekker vis eten in een Egmondse strandtent. Op het uit de wind staande schoolbord stond al heel verleidelijk 350 gram tong voor € 23,50 gekrijt. “Dat zal effe lekker wezen….”

Nou effe niet dus. De gebruikelijke dinerkaart was voor de lunch niet meer beschikbaar. “Vorig jaar nog wel?!” Tja, dat klopt, maar door het slechte weer, waardoor veel minder mensen op het strand, is er op de dag onvoldoende keukenbezetting om de uitgebreide kaart te presenteren(!). Eerlijk gezegd vind ik dat gek, maar ja ik ben Herman de Blijker niet, heb dus te weinig autoriteit (let wel: op dit gebied) om even een adviesje weg te geven.

Gelukkig had ik wel een tafelgenote waarbij ik wel De Blijker kon uithangen. “Kijk, als ze nou een paar aantrekkelijke gerechten als middagtoppers aan de lunchkaart hadden toegevoegd, zouden ze tussen de middag veel meer kunnen omzetten.” Zonder op de ongewenste reactie te wachten rekende ik het zelfs voor.

“We hebben nu vooraf een Jus d’orange gedronken, namen een broodje beenham met honing en een broodje geitenkaas, met daarbij een glaasje rode wijn. Totale kosten € 28,30 (excl tip.)” Allebei hadden we wel smoel op die tong gehad, waarbij je per persoon in ieder geval twee glaasjes witte wijn zou drinken. Dat jusje had je evenzogoed vooraf gedronken. Na het eten zou er ook minstens nog een kopje koffie ingezeten hebben. Bij elkaar opgeteld zou je dan minstens € 75,= afgerekend moeten hebben. Bijna drie keer het lunchbedrag!”

Ik vrees dat mijn advies in (de stevige) wind zou zijn geslagen.

24-05-2013, 08:57 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zodra ik mijn toetsenbord wil beroeren, is het onvermijdelijk dat ik zo nu en dan nog over het laatste halfjaar schrijf. Alle gebeurtenissen rond de geconstateerde kanker, de operaties, de herstelperiode en alles wat er mee samenhangt, heeft nog een te grote impact voor me. Er zijn dingen die gelukkig naar de achtergrond verdwijnen, maar juist ook zaken die als een soort nieuwe beleving, of meer als andersoortige beleving, bij mij boven komen. Zo ook de verschillende zaaltjes, met de daar liggende patiënten, waarop ik terecht kwam.

Chirurgie in combinatie met darmen (en vaak ook kanker) is nou niet bepaald de meest vrolijke afdeling om op te liggen. Daar lig je bepaald niet voor je lol. Maar dat zal voor elke ziekenhuisafdeling wel gelden. Het ene zaaltje was het andere niet, wat natuurlijk heel erg met de samenstelling van patiënten had te maken. De plezierige momenten, die er ondanks alles toch waren, kwamen doordat je met een gelijkgestemde, van dezelfde bloedgroep, op een zaal lag. Over al mijn opnames genomen kwam dat zo nu en dan voor. Met die mensen zou ik eigenlijk tegelijkertijd op een kamer hebben moeten liggen. Het begrip ‘verzachtende omstandigheden’ had dan een heel andere dimensie gekregen.

Dat brengt mij er op dat je voor het mooie invloed zou moeten kunnen hebben op de samenstelling van jouw ziekenzaal. Ik zie daar zelfs handel in. Hiervoor krijg ik een beeld voor ogen, wat een mix geeft van digitaal vliegtuigstoelen reserveren en een datingsite. Voor het gemak noem ik deze verbeelde site: “InBedBij.nl”

Stel je voor, zodra je weet wanneer je op welke afdeling van het ziekenhuis opgenomen gaat worden, kan je met een verkregen code van het ziekenhuis naar de website InBedBij.nl, waar je profielschetsen (inclusief hobby’s en voorkeuren), het liefst met foto, van lotgenoten kunt lezen. Voor meer info is het dan zelfs mogelijk om met hen te chatten. Heb je eenmaal een keuze gemaakt, kan je die voorkeur aangeven door ‘te bedden.’ ‘Bedden’ staat als nieuw werkwoord voor ‘ziekenhuisdaten’. Is dit ‘bedden’ wederzijds, heb je bij je ziekenhuisopname een of meerdere date(s) en kom je met die medepatiënt(en) op één kamer te liggen. Zo krijg je meer invloed op de leuke(re) momenten.

21-05-2013, 10:49 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet alleen in economisch opzicht verkeert Europa in een crisis. Meteorologisch gezien hebben we het ook nog nooit zo slecht gehad. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat de vakantiegangers met Pinksteren de ruiten van hun caravan ijsvrij moesten krabben, alvorens op pad te kunnen gaan. In bijna heel West Europa verrekken we van de kou. Storm, regen, zelfs sneeuwbuien en nog geen 15 graden, zelfs in Spanje en Italië. Oké dat zijn ook de zwakkere landen van Europa, waar men ‘s lands  huishoudboekje niet op orde heeft. Maar dat heeft er niets mee te maken. De euro staat hier volledig buiten.

Heeft het dan met het opwarmen van de aarde te maken? Lijkt me niet, dan zou het hier juist warmer dan normaal moeten zijn. Ik geloof eerder dat men in Oost Europa, waar het wel warmer dan normaal is, hier de hand in heeft. Ja, letterlijk de hand, geholpen door de hedendaagse techniek, met dank aan Apple en Google. Want, volgens mij hebben de weermannen in Oost Europa op hun iPad Google Earth geopend, de aardbol een paar slagen ‘omgeveegd’ en door middel van een ons onbekende, maar heel vernuftige methode zo hun temperaturen met de onze verwisseld.

20-05-2013, 15:39 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu, zesenzestig jaar verder, moet ik mijn vader misschien wel dankbaar zijn voor de upgrading van mijn geboorteadres, want al met al heb ik over mijn levensloop niet te klagen. Van jongs af aan lonkte de commercie, waar mijn studierichting vanaf de kleuterschool al volledig op was gericht.

Mijn vervolgopleidingen verliepen echter veel minder gladjes. Mede door spanningen thuis, ontstaan door een dreigend faillissement van mijn vaders motorenzaak (iedereen ging auto rijden), ging ik steeds minder goed leren. Dit in combinatie met puberaal gedrag ging ik steeds meer van het fenomeen spijbelen genieten. Voor mijn vader tijd om in te grijpen. Niet, zoals dat heden ten dage zou gaan, door in overleg met de school mij weer aan leren te krijgen. Nee, ik moest van school, gaan werken en geld verdienen.

Als ‘werkstudent’ had ik inmiddels al de nodige commerciële ervaring opgedaan. Met kerstbomen verkopen, wat helaas maar twee weken per jaar kan, wat ik overigens niet als een nadeel beschouwde, maar wat mijn vader als onvoldoende arbeidsinzet zag. Wat ook gold voor die ene dag in het jaar dat ik op Koninginnedag op het Haagse Buitenhof oranje speldjes op revers prikte, wat naar ieders eigen inzicht geldelijk beloond mocht, uhh moest, worden.

Mijn vader zag meer in het uitbouwen van de portiekenwijk, die ik van een vriend had overgenomen. Elke zaterdag ging ik met dweil, bezem en emmer mijn wijk in om de portieken schoon te maken. Met niet te grote inspanningen, verdiende dat goed. Zeker als het ’s winters had gevroren, want ook dán kwam de portiekenman, weliswaar alleen maar om aan te vegen, waar gewoon het volle pond voor moest worden betaald. Toch zag ik het niet zitten om in de schoonmaakbranche verder te gaan. Wederom onder druk van mijn vader werd het uiteindelijk een baantje als jongste bediende op kantoor bij Rubberfabriek Vredestein. Tot het moment dat mijn toenmalige verloofde trouwplannen kreeg verdiende dat genoeg. Toen moest er worden bijverdiend, waarvoor ik ’s avonds verzekeringen voor de Nationale Nederlanden ging verkopen.

Na ons trouwen kregen we in Maassluis een huis van Vredestein toegewezen. Baantechnisch gesproken, had de rubberfabrikant in de nabije toekomst echter onvoldoende perspectieven te bieden, dus werd het tijd om naar een andere baan uit te kijken. Maar dan iets wat ik altijd al wilde, een job in de buitendienst. Spaarbrieven verkopen voor, “sparen, sparen, kapitaal vergaren,” de NCV/NSL leek mij hiertoe een leuk opstapje. Vooral de provisie en bonussen waren heel aantrekkelijk, maar uiteindelijk ging het ondoorzichtige product mij tegenstaan. Opnieuw ging ik op zoek en vond een baan als advertentievertegenwoordiger bij het Rotterdamsch Nieuwsblad, onderdeel van de Haagsche Courant. Vanaf dat moment kreeg mijn carrière een boost.

Nou ja, niet direct. Eerst moest ik ervaren wat voor knullig advertenties winkeliers ter plaatsing aanboden. Zoals Radio Simonis, vooral uw TV’s, radio’s en bandrecorders (Ja, over díe tijd heb ik het). “Meneer Simonis, het is toch logisch dat u als radiospeciaalzaak radio’s en televisies verkoopt.” “Ja, én?” “Nou, dan hoeft u dat toch niet in uw advertenties te zetten?! Het lijkt mij beter dat u een goeie aanbieding plaatst.” “Kroon, ik adverteer zo al jaren én met succes.” Volgens mij een slechte redenering, alleen wist ik dat niet goed gefundeerd te verwoorden. Ik wilde me in de materie scholen.

Zo werd ik opnieuw werkstudent. Alleen werkte ik op de dag om ’s avonds te studeren en in Utrecht college te lopen. Een heel riedel diploma’s in de Reclame wist ik zo in vier jaar tijd, mede door de aansporing van mijn Truus, te behalen. De winkeliers maakten nadien graag gebruik van mijn gediplomeerde adviezen. Daarnaast wist ik met de opleiding Copywriting niet alleen mijn lust tot schrijven te bevredigen, maar ook leuke bijbaantjes te creëren. ’s Avonds schreef ik teksten voor brochures in opdracht van reclamebureaus, schreef als rechtaardige socialist zelfs rond de verkiezingstijd een lezing voor de VVD. Een actie wat mij toen weer aan een bijbaantje hielp bij een huis aan huisblad, waar ik wekelijks een column mocht schrijven.

Dagblad Het Vrije Volk, waar ik inmiddels werkte, verbood echter om voor concurrerende media te werken. Een onrechtvaardige huisregel, waar ik mij niets van aantrok omdat de hoofdredacteur Herman Wigbold ook zijn zakken vulde, ondermeer als (TV) presentator van VARA’s Achter het Nieuws.

Zekerheidshalve had ik mij wel met Ed de Keizer een pseudoniem aangemeten. Een naam waar ik dan weer niet naar luisterde, als ik door een redacteur van de gratis krant werd geroepen. Wat zullen zij mij een arrogante kwast hebben gevonden. Een aantal jaren heb ik deze leuke bijbaan gehad, zonder dat het mij problemen gaf. Hoewel, kennelijk is er ooit een poging gedaan om achter de ware persoon van Ed de Keizer te komen. (De perikelen hierover vallen te lezen in mijn www.Kroondomein.com onder de kroonjuweeltjesnaam  “Wie O Wie”.)

In Dagblad Nederland heb ik uiteindelijk tot mijn VUT aan toe 35 jaar lang de mooiste baantjes gehad. Tevreden kijk ik op mijn 66e verjaardag terug op mijn Route 66. Natuurlijk met dank aan mijn vader voor zijn valse geboorteaangifte.

14-05-2013, 09:03 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na zes maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit:

13-05-2013, 16:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-05-2013, 23:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na in zes maanden tijd, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, om vier keer geopereerd te worden, kan ik eindelijk zeggen:

07-05-2013, 11:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

04-05-2013, 11:12 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

03-05-2013, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)