04-05-2013, 11:12 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

03-05-2013, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Bij het opstaan merkte ik het al, de zoveelste kloten tijd heb ik weer achter de rug. Dit keer was een blaasontsteking met de daarbij behorende antibiotica de boosdoener. Zelfs de matige eetlust is behoorlijk aan het verbeteren. Het water liep ‘bij de gedachte alleen al’ mij in m’n mond. Ik wilde weer een harinkie happen. Eenmaal  een haring aan de staart begon m’n huig te kwispelen in m’n strot. Het werden er twee en wat waren ze weer lekker.

Zodra ik aan het beteren ben, en daar ken ik inmiddels een aantal perioden van, beginnen mijn papillen op te spelen. Dan moet er een visje worden gevangen. Jammer is wel dat ik maar twee dagen van ‘het lekker voelen’ mag genieten, want vrijdag aanstaande onder ga ik een  (reconstructieve) operatie met een inpandige herstelperiode van drie weken. Daarbij kom ik op een zandbed te liggen, waarbij ik de gedachte aan Egmond aan Zee  met een  kuil gravende Duitser naast me, direct moest skippen. Van een verpleegkundige hoorde ik wat zo’n bed werkelijk inhoud. Het schijnt ‘bijna’ comfortabel te zijn en wordt het zeker geen paar weken stilliggen. Mijn vrees voor ‘het ongewisse’ heeft voor gelatenheid plaats gemaakt.

Ergens begin mei ben ik dan weer thuis aan m’n herstelperiode toe. In de hoop dat mijn papillen dan weer snel zullen opspelen.

09-04-2013, 16:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Doordat er twee mensen waren ontslagen, bleven alleen Wim en ik over op de vierpersoonskamer van het MCA. Natuurlijk in afwachting van de volgende patiënten. Of worden zij in de geprivatiseerde zorg gasten genoemd?! Hoe dan ook, een oud vrouwtje werd begeleid door haar mooie dochter, onze kamer binnengeleid. Ons sobere uitzicht, waarbij wij opkeken naar alles wat bewoog, kreeg een meer dan aangename afwisseling. Het was zaak om hier omzichtig mee om te gaan, waarbij vaak je hoofd bewegen de beste tactiek bleek te zijn. Zo kreeg je die schone vertoning het meeste binnen je gezichtsveld.

Maar ja, zij was het niet die de kamer met ons ging delen, maar haar oude moeder. Wat hadden wij graag het oudje afscheid van haar dochter zien nemen. Eenmaal met z’n drietjes op kamer, kregen we wat meer gelegenheid om onze senior kamergenote beter in ons op te nemen. Het was een klein kakkineus vrouwtje, beetje Indisch typetje, dat met een hoog geaffecteerd stemmetje sprak. Haar peper en zoutkleurige haar, niet eens grijs laat staan spierwit, zat in een coupe zoals dat van een veertienjarig kostschoolmeisje zit. Zij liep in hele kleine, Japanse pasjes. “Waarom loopt u zo?” werd haar nog door een verpleegkundige gevraagd.“Nou gewoon kind, om vooruit te komen”, diende zij van een veelzeggend repliek.

Vooralsnog viel er moeilijk met haar in contact te komen. Haar bed stond naast die van Wim, met een gordijn als scheiding, alleen bedoeld voor de persoonlijke zorg door de verpleegkundigen. Toen zij zich eenmaal in bed had genesteld, trok zij de afscheiding met Wim voor de helft dicht, waardoor mijn maatje een deel van zijn uitzicht verloor. Stilzwijgend werd door de belanghebbenden het gordijn open en dicht getrokken. Iets wat één van de verpleegsters was opgevallen. “Zo mevrouw Jungerius, we laten nu het gordijn gewoon open, zodat uw buurman ook kan zien wie er binnen komen”. “En op de klok kan kijken”,vulde Wim nog dankbaar aan. “Ja, maar ik ben erg op m’n privacy. Waarom moet ik hier dan ook met twee mannen op een kamer liggen?” Op haar protest werd verder niet gereageerd. Nog een paar keer probeerde het dametje van het gordijn een soort ziekenhuisschutting te maken, maar nadat zij daarvoor nog een keertje vermanend was toegesproken, legde zij zich bij haar ongewenste situatie neer.

Wim, een geboren gastheer waarmee hij in zijn restaurant De Vestibule ooit furore maakte, deed gaande de dag opnieuw een poging om met mevrouw J. in contact te komen. Nu moest het wel lukken, want zij had mij als haar overbuurman inmiddels al eens vriendelijk toegezwaaid.“Wat heeft u een charmante dochter mevrouw”, richtte Wim zijn woorden op haar moederhart. Het werkte, want vol trots vertelde zij over haar kinderen, waarbij wij met verbazing aanhoorde dat die schoonheid al tegen de vijftig aan loopt. Wim hoefde verder nauwelijks nog iets te vragen, want haar levensloop kwam, als vanuit de koptelefoon van een rondvaartboot, in een woordenstroom op ons af. 85 Jaar was zij en tot voor kort nog kern gezond. Zij heeft op Nederlands Indië gewoond, waar haar vader apotheker was en zij genoot van haar rijke kinderjaren. Totdat de Jappen kwamen en zij met haar ouders in de beruchte kampen werden ondergebracht. Na dit te hebben overleefd ging de familie terug naar Holland. Onze sympathie groeide voor deze pientere vrouw.

’s Ochtends na het ontbijt verviel mevrouw J. nog even in haar Indische jaren. Zij belde de verpleging, want ze was klaar met het ontbijt en er kon worden afgeruimd. Na haar operatie zagen wij haar niet terug. Toch had ze dit ook overleefd en lag nu in een éénpersoonskamer. 

31-03-2013, 18:28 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

30-03-2013, 12:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet dat ik culinair gesproken een mening van betekenis heb, ’t is lekker of ‘t is niet lekker, was ik toch licht verbouwereerd toen ik Ron Blauw in De Wereld Draait Door hoorde toelichten, dat hij stopt met zijn twee sterren restaurant. Waarmee hij eigenlijk zijn sterren aan het Michelin mannetje teruggeeft. De enkele keer dat ik in een Michelin sterren restaurant zakelijk heb gegeten, was ik zeker wel verrast door de heerlijke smaken die op m’n papillen bijeen werden gebracht. Maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel erg kakkineus, een beetje ongezellig en ga ik net zo lief een biefstuk verorberen bij Loetje. Een beroemd eetcafé in Amsterdam.

Dan lijkt het raar dat het ‘sterrenverlies’ van Ron Blauw mij iets doet. Ik denk dat het heel erg met chauvinisme heeft te maken. Trots zijn op Nederlandse restaurants die door de beroemde Franse smulpapen worden geprezen. Bij Mathijs van Nieuwkerk (DWDD) kwamen topkoks langs die zich uitspraken over de ‘sterrenslag’ van Ron Blauw. Waarbij ik direct moest denken aan Wim Kaspers, tot enkele jaren geleden eigenaar van het beroemde, gezellige, Alkmaarse eetcafé De Vestibule. Wat zou Wim daar nou van vinden? Juist naar zijn mening ben ik heel nieuwsgierig, vooral ook doordat hij dat ongetwijfeld heel smeuïg zal verwoorden.

Wim ken ik nog maar heel kort. Hij was de eerste die mij op de vierpersoonskamer in het ziekenhuis aansprak. Wijzend op mijn trainingsjack vroeg hij: “Wat is www.kroondomein.com?” “Da’s m’n eigen website.” “Mooi, maar wat staat daar dan op?,” ging het vragen over in een diepte interview. Zonder mij verder eerst te installeren, raakte ik met Wim in een aangenaam gesprek, waarbij de spreekwoordelijke klik bijna hoorbaar was.

“Leuk Arnold”, ik schrijf zelf ook, heb naast een heel fraai kookboek (en dat is het) “Koken achter de Kachel” (voor al de mannen die denken dat ze niet kunnen koken), het boek “Bourgondisch Sporten”geschreven. Googel m’n naam maar eens dan kom je het allemaal tegen. En weet je wat nou zo grappig is?” Van zo’n boeiende verteller wilde ik natuurlijk wel weten wát voor hem grappig is. Het antwoord liet niet langt op zich wachten. “Ik ben van oorsprong dyslectisch; dom, zoals ze dat voeger op school noemden. Daar hebben we het later nog wel over. Hier, heb je vast wat te lezen.” Zijn Bourgondisch Sporten schoof hij mijn nachtkastje binnen.

Voor mij werd het tijd om de inhoud van m’n koffer in de smalle kledingkast te legen en van mijn(ziek)bed bezit te nemen. Mede door Wim z’n grappen en grollen was ik op een heel gezellige kamer gekomen, ondanks dat we het stuk voor stuk door onze ziekte behoorlijk hadden te verduren. Ook de verpleging deed met plezier onze bedden aan. We leken zelfs genomineerd voor de prestigieuze prijs “het lachende laken”.

In alle mogelijke stemmingen kwamen wij onze tijd door. Inmiddels wist ik van Wim dat hij tegen zijn woordblindheid had geknokt, door destijds op verzoek over zijn deelname aan de Marathon van New York z’n belevingen neer te schrijven. Toen nog moest zijn komische pennenvrucht worden geredigeerd. Al gauw bleven zijn verhalen, die hij later als columnist voor een huis-aan-huisblad schreef, ver van het rode potlood, doordat Wim zich al jaren dagelijks met puzzeldoorlopers taalkundig traint.

Wim lag eerder in het ziekenhuis dan ik, dus had er ook recht op om voor mij weer te mogen vertrekken. Zijn Bourgondisch Sporten had hij uit mijn nachtkastje gehaald, om vervolgens bij afscheid het in mijn handen te drukken. Nog even gauw had hij voorin een persoonlijk woordje toegevoegd, wat ik nog steeds niet met droge ogen weet terug te lezen.

28-03-2013, 15:31 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

13-02-2013, 07:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zowel gisteren als vandaag moet ik het zonder m’n zeven stempeltjes doen. Da’s een hard gelach. Uiteindelijk had het m’n 10^e wandelmarathon moeten worden. Nog voor m’n operatie van 6 december jl. had ik als streven dit evenement als stip aan mijn horizon staan. En dat niet eens als irreëel doel. Het zou moeten kunnen en in het aller uiterste geval zou ik zelfs nog naar de 2x 10 kilometer uit kunnen wijken. Ook dan zou ik mijn jubileumtocht hebben volbracht. Het is heel anders gelopen.

Zonder al die nare details op te rakelen, zijn er na de operatie een aantal complicaties opgetreden. Zodanig zelfs dat ik een week lang op de Intensive Care terecht ben gekomen. Het heeft allemaal maar een haartje gescheeld…..

Sinds oudejaarsdag ben ik thuis om aan te sterken, zodat ik 14 februari opnieuw kan worden geopereerd. Iets waar ik, door ‘het historisch verloop,’ ontzettend tegen op zie. Maar ja, het môt. Naar mate ik lichamelijk weer sterker word, en dat is zo, zal ik mentaal ook wel verder aansterken.

Trouwens, mijn intimi zien het verschil al niet meer tussen voor en na de operatie. Optisch gesproken dan. Voor mij voelt het bijna ook zo, ware niet dat ik twee maal daags van de Thuiszorg gebruik moet maken. Hoe bizar was overigens het weerzien van die meiden, die nog maar 15 maanden geleden liefdevol mijn Truus hebben verzorgd. Mijn meissie had toen echter nul kans om nog te beteren. Die kansen heb ik wel. Beter gezegd: Mijn stip aan de horizon staat nu op 20 april, voor deelname aan de 25 kilometer Bloesemwandeltocht van Geldermalsen.

In die tijd zal al lang mijn lust tot schrijven zijn teruggekomen. Daar is nu nog geen sprake van. Dát beteren loopt helaas niet parallel met de fysieke vooruitgang. Ongetwijfeld heeft dat alles te maken met het ‘handje’ medicijnen die ik dagelijks heb te slikken. Daardoor is er veel wat ik momenteel nog niet weet op te brengen. Gevolg daarvan, en dat vind ik best erg, is dat ik niet of nauwelijks op alle lieve reacties heb gereageerd. Nota bene geen enkele nieuwjaarskaart heb verzonden. Je moet het die pillenslikker maar vergeven.

27-01-2013, 12:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

27-01-2013, 12:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

11:00 uur: Opname MCA
6 december, rond het middag uur: operatie

05-12-2012, 08:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (2)

Mijn volgende (be)stralen, worden weer de zonnestralen.

30-11-2012, 12:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanavond stond ik niet alleen op, maar belde ook: 0800 1160 en werd natuurlijk donateur.

28-11-2012, 21:17 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Met nog twee bestralingen te gaan, voel ik inmiddels wel dat de radiotherapie z’n werk aan het doen is. Iets aan bijverschijnselen spelen op. Ik mis een beetje spirit, voel de bestralingsplekken gloeien en heb aan mijn dijbenen een soort spierpijn. M’n arts wist dat het daarvan ging komen en adviseerde de pijn met paracetamol te bestrijden. “Zo erg is het nog niet dokter… Maar, kan ik wel zaterdag een wandeltocht van 20 kilometer lopen?” “Uhh, nee dat kan je niet…., tenminste, als je dat normaal ook niet zou kunnen.” De grappenmaker liet zo weten dat ik mij in niets hoef te beperken.

Hij was overigens zeer tevreden over de resultaten van de behandeling en zei nog eens met klem, heel erg positief over de afloop te zijn. “Dus, erg veel succes volgende week meneer Kroon.” “Nou dokter, ú heel veel succes met de operatie!” Tja, uiteindelijk moet hij de klus klaren, al lijkt het volume aan meegekregen documentatie erg op een doe-het-zelf-pakket. Sinterklaasavond zet ik mijn schoenen onder een bed van het MCA, om donderochtend te worden geopereerd. Ja, het gaat nu best spannend worden.

28-11-2012, 16:39 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vandaag heb ik er extra op gelet, dat ik m’n sokken niet binnenstebuiten aan had. Was ik er zelfs kien op dat het elletje en erretje van mijn dagelijkse sokken ook aan de juiste voeten zaten. Dat komt doordat de meiden van het bestralingsapparaat vorige week, tijdens het vooronderzoek, lacherig opmerkte dat ik wél mijn sokken goed aan had. “Want echt meneer Kroon, heel veel mannen komen hier met hun sokken verkeerd om aan.” “Aha, en wie heeft dit keer de weddenschap gewonnen?” Nee, zover gingen ze dan weer niet, misschien wel om het serieuze karakter van hun werk niet te ondermijnen.

Dit was mijn eerste dag van bestralen, dit keer niet door de sokkenmeisjes uitgevoerd. In een kwartiertje tijd was het voorbij. Nog vier bestralingen te gaan. Aansluitend had ik een afspraak met de ‘schètzakkeizustâh’. Uhhh, vergeef mij, door de ontlading (want ik was toch wel een beetje nerveus), speelde mijn platte Haags weer erg op. Ik bedoel natuurlijk, de Stomaverpleegkundige. In alle rust werd, vooral zo luchtig mogelijk, verteld wat mij de aankomende tijd te wachten staat. En dat is nog al wat, waarbij de mate van zelfwerkzaamheid min of meer het genezingsproces positief kan beïnvloeden. Wel van het begin tot het eind, van de ziekte wel te verstaan, goed door hen gecoacht en met alle denkbare hulp. Dat halfjaartje met een stoma in de dunne darm (aan de rechter kant, ter geruststelling van mijn wandelmaatje) zal hooguit lastig zijn, maar nauwelijks beperkingen met zich meebrengen.

Het lijkt zelfs geen probleem te zijn om zondag 30 december in een volle zaal van Sjaak Bral te genieten. Aanvankelijk dacht ik zo’n zit niet reukloos door te kunnen komen, waarbij ik al had bedacht op een ‘verkeerde lucht moment’ stiekem wat Boldoot 4711 te sprenkelen. Alle kans dat er dan in mijn omgeving een oudere vrouw zit die dan collectief verwijtend zou worden aangekeken. Nou, op voorhand heeft die mevrouw al mazzel, want het stinkt niet.

De windjes die gedurende mijn stoma-periode onhoudbaar het zakje in worden geblazen zijn volkomen reukloos. Bij het aanhoren van deze geweldige eigenschap neigde ik er toe te vragen of zo’n stoma, bijvoorbeeld in een light versie, ook als sinterklaascadeautje gegeven kan worden. Want er zijn me een paar stinkerds….. Natuurlijk hield ik, nu het nog kan, mij in.

En weer kwam de wandelmarathon van Egmond ter sprake. “Nou ja, dat lijkt mij eerlijk gezegd een beetje te snel, want reken maar dat u na de operatie even niets waard bent. ”De tien kilometer dan?” De zorgelijke blik verdween als sneeuw voor de zon: “ja, dat moet wel kunnen lukken….” Yessss!, want waar tien kilometer lukt, blijft voor mij de 21 nog lang niet uitgesloten.

26-11-2012, 20:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn gewenste lichaamsbouw gaat terug naar de tijd dat de sixpack zelfs nog niet als verpakkingseenheid was uitgevonden. Nadien ben ik met (tour)fietsen, squashen, fitness en wandelen heel wat gevechten met mijn lijf aangegaan,  om het ‘enigszins’ binnen de perken te houden. Zij die hierover tot een ‘alleraardigste reactie’ worden uitgelokt, beloof ik verbaal snoeihard te pareren.

Trouwens mijn overgewicht werkt, naar zeggen van mijn chirurge, in mijn voordeel. Zij hebben meer ruimte om bij mijn darmen te komen. Vanaf nu ben ik zelfs geneigd naar alle vergelijkbare lichaamsgebouwden mijn duim op te steken, met de aanmoedigende tekst: “Heel goed…., je weet maar nooit…”

Vandaag liep ik toch ook weer tegen een ongekend nadeel aan. Omwille van de bestralingen van aankomende week zijn er namelijk een viertal cirkeltjes op mijn lichaam geplaatst, die ik dezer dagen zelf in zichtbaarheid met een stift moet onderhouden.

De eerste keer dat ik het onderhoud wilde plegen, wist ik niet meer waar de tekentantes de kringetjes hadden geplaatst, zodat ik voor de spiegel op onderzoek uit moest. Eén rondje was bij mijn navel snel gevonden. En ja hoor…., korte tijd daarna trof ik circa tien centimeter zuidwaarts het volgende cirkeltje. Nog twee te gaan.

Minutieus zocht ik in de directe omgeving, met de wetenschap dat de bestraling in dat gebied plaats zal vinden. Geen kringetjes, zoals die rond mijn navel en daar onder, waren neergezet. Ik ging de logica bij elkaar fantaseren. Grote(re) kringen voor de primaire gebieden, kleine(re) kringen voor het secundaire gedeelte. Vanuit die theorie kwam ik wel plekjes tegen waar sterk vervaagde kringetjes omheen zouden kunnen staan. Maar ja, ik zag er meer dan twee.

Om mijn behandeling op voorhand al niet te verpesten, heb ik toen toch maar even het ziekenhuis gebeld, met de vraag waar die vier cirkeltjes precies zijn gelokaliseerd. “Ja, die twee heb ik gevonden…” “Ohhh, links en rechts op m’n dijbenen?!” Tja, daar had ik niet naar gekeken. Natuurlijk hield ik voor me dat ik bijna twee cirkeltjes om moedervlekjes had neergezet.

23-11-2012, 18:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms moet je op je poot spelen, wat bij een wandelschoenaffaire een vanzelfsprekendheid lijkt. Mijn Han Wag schoenen, waarover eerder verhaald, leken namelijk een miskoop te zijn, ondanks dat de reputatie van dit topmerk bijna niet toeliet dat er iets aan die schoenen kon mankeren. Getuige de mening van de schoenenadviseuse, podologe en schoenenimporteur. Dit voetvolk mag dan goed bedoeld daarvan overtuigd zijn, na twaalf tochten van totaal 232 kilometer pijnlijke poten wilde ik echt niet langer de voetveeg zijn, iets wat men zo langzamerhand kon billijken.

Zo liep ik dan weer met vertrouwde New Balance schoenen wat metertjes door de winkel, waarbij het mij moeilijk viel te zeggen of ik nu wel pijnvrij kon stappen. De opgelopen blessure, twijfel bij derden of het wel aan schoenen zou liggen en het ‘bij lopen na moeten denken’ werkten in mijn nadeel. Mijn eerder opgedane ervaring met de NB wandelschoen gaf echter de doorslag. “Ik gok het er op”.

Heel begrijpelijk kon de schoenenmevrouw, uit serviceoverweging, niet verder gaan dan met gesloten beurs de schoenen te vervangen, waarbij ik de pijnlijke Han Wag’s mocht houden. “Anders gooien wij ze toch weg.” Deze schoenenwissel vond ik prima, ondanks mijn strop van vijftig euro. “Oi”, ik verheugde mij weer op pijnloze wandeltochten. “Nee, ik hoef die schoenen niet te hebben. Veel liever heb ik het dat de fabrikant, ondanks hun twijfel, tóch naar die schoenen kijkt, omdat ik er wél van overtuigd ben dat het daar aan ligt.”

De schoenen werden naar Duitsland opgestuurd en zes weken later liet de schoenenmevrouw mij weten dat Han Wag, zonder verder commentaar, de schoenen volledig heeft vergoed. Beetje flauw van de heren Han en Wag. Zij waren echt niet van hun voetstuk gevallen, als zij ruiterlijk hadden erkend dat het om een productiefout ging en excuus aangeboden zouden hebben voor de 232 rottige kilometers die ik op hun product heb afgelegd.

Van de winkelier kreeg ik dus die vijf tientjes terug. Nou wil ik niet verder foeteren, maar ook zij namen niet de kans die Han Wag liet liggen. Al was het maar een kortingsbon voor een volgende aankoop, dan had m’n voetenleed nog vriendelijker afgelopen.

21-11-2012, 11:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het was vandaag in het ziekenhuis weer een enerverende middag. Daarbij kreeg ik heel even het idee dat mijn persoonsgegevens van zowel mijn sportschool als van het ziekenhuis met elkaar waren gematcht. En dat ik, naar aanleiding van mijn krachttrainingresultaten, met tattoos beloond zou worden. Die tattoos kreeg ik, de motieven daar achter waren heel anders.

Met de verrassende openingszin “Meneer Kroon, ik ken u al van binnen en van buiten…,” verhaalde de chirurg wat mij de aankomende tijd staat te wachten. Kennelijk zo bedoeld, voelde ik mij direct op mijn gemak en leek ik niet zoveel te hoeven vrezen. En dat gevoel klopte helemaal. De ontdekte tumor verkeert in een vroeg stadium en was nog min of meer vrijstaand, zonder uitzaaiingen. Zo gunstig zelfs dat de voorafgaande bestralingen eigenlijk niet nodig zouden kunnen zijn. Er volgde toen een alleraardigste verhandeling over een profbokser in de ring, waarbij ik werd verzocht ‘m effe de ring uit te slaan. “En omdat wij verwachten dat u dat niet zal lukken, uw krachttraining daarvoor onvoldoende is geweest, spuiten we die bokser effe plat, zodat u ‘m alleen maar aan zijn benen de ring uit hoeft te slepen.”

Dit ging dus niet over mij en een bokser, maar over de chirurg en de tumor. Door een bestralingscessie van vijf dagen zal de tumor voor dood mijn ring (lichaam) worden uitgesleept. “Ik ben er vrijwel zeker van dat wij u voor honderd procent kunnen genezen.” Een pracht verhaal met Happy End.

Maar natuurlijk zit ik nog niet aan de laatste pagina van ‘dit sprookje’. Ik ben nog maar net het eerste hoofdstuk door. Hoewel, het hoofdstuk ‘plaats bepalen’ mocht ik ook al vanmiddag doorwerken. Dit ging om een CT scan, waarbij op de millimeter nauwkeurig wordt bepaald op welke plekken ik zal worden bestraald. En dáár waren twee tattoos, niet meer dan puntjes, voor bedoeld. Wat zal ik later trots op mijn tattoos zijn.

De volgende hoofdstukken volgen heel snel. Vanaf volgende week maandag word ik vijf achtereenvolgende dagen bestraald, waarna donderdag 6 december de operatie al zal volgen.

19-11-2012, 17:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

Politici beantwoorden vragen niet in volzinnen. Nee, veel erger, ze lullen in alinea’s om te verhullen dat zij hun (verkiezings)afspraken niet nakomen.

18-11-2012, 13:37 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Toen de verpleegkundige mij maandag de meest intieme vragen stelde gaf ik op haar verontschuldiging te kennen dat “ik graag in handen en gek op aandacht ben.” Dat blijkt ook wel door mijn openhartig geschrijf in m’n blog, door mij hardnekkig het digitaal openen van mijn regenjas genoemd. Datgene mij overkomt wil ik, dan wel zo luchtig mogelijk, met anderen delen. Mochten daar twijfels over zijn, kan ik onthullen altijd heel blij met de plezierige reacties te zijn.

Ach ja, ik had voor mijn gevoel effe een intro nodig, om het weer eens over mijzelf te kunnen hebben. Want dat moet, digitaal mijn week doornemen. Het leek een verschrikkelijke week te worden, wat zelfs tot aan de eerste woorden van mijn MDL-arts aanhield. Maar, toen kwam de wending…. Mijn kanker is operabel. Er is heel veel hoop op leven.

De volgende twee dagen ben ik bijna in een roes, waarin meneer Heineken een niet onbelangrijke rol heeft gespeeld, doorgekomen. Woensdag reed ik ergens in mijn prachtige regio toen, als zoveel malen daarvoor, een gelukzalig moment mij overviel. Dit keer met het gevoel dat ik dit ook het aankomend voorjaar weer mag beleven. Je moest eens weten, beter van niet, hoe lekker zoiets je donder door raast.

Eigenlijk heb ik een geweldige week gehad. Vol moraal ben ik donderdagochtend op de sportschool weer met krachttrainingen begonnen en ondanks dat ik zo’n drie weken (inclusief vakantie) had gespijbeld, had ik nog niets op mijn prestaties ingeboet. Nog steeds druk ik 42,5 kilo, waarmee ik absoluut nog niet voor het watje van het jaar in aanmerking kan komen. Gezien mijn leeftijd en mijn gemis aan tatoos is het best een acceptabele prestatie, die ik ondanks alles vast heb weten te houden. Ook elders binnen mijn trainingscircuit zijn mijn prestaties op niveau gebleven. Geloof maar dat ik met een blij gezicht de sportschool verliet.

Alsof ik mij nog niet genoeg had bewezen, was ik de volgende dag ‘de klos’ doordat een vriendin mij had aangeboden mijn tuin winterklaar te maken. Niet dat zij daarbij van mij een bijdrage verwachtte, maar dat is nou eenmaal mijn eer te na. Samen hebben we in anderhalf uur de zware arbeid verricht. En weer geen centje pijn.

Vandaag wilde ik in overtreffende trap bewijzen dat er in fysieke zin bij mij totaal nog niets merkbaar is. Nee, ik heb geen ongewenst gewichtsverlies. Nee, mijn darmen manifesteren zich niet op een onaangename wijze in mijn onderbroek. Alles is nog ‘heel normaal’. Daardoor wilde ik niet zo maar mijn standaardafstand van 20 kilometer wandelen. Het moesten maar weer eens 25 kilometers worden, zoals ik dat eind september voor het laatst met de Dam tot Dam liep.

Nou, deze tocht vanuit mijn neef’s Wassenaar, was door de duinen vele malen zwaarder. Maar toch zonder één centje pijn. Met bijna 6 kilometer per uur liep ik met hartstikkevriendin deze pracht tocht. Morgen neem ik mijn rustdag, zit ik breedbekkerkikkerend van genoegen op de bank. Na te genieten van toch een fijne week waarin Kanker fysiek nog geen vat op mij heeft gekregen. En dat hou ik zo!

17-11-2012, 23:21 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

15-11-2012, 22:42 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)