1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Nu Wilders uit de Gemeenteraad van Den Haag is gestapt, bespaart de hofstad 10.000,= per raadsvergadering, door het wegvallen van de extra beveiliging. En het hondje krijgt ook weer rust.
Het kan bijna geen toeval zijn, tenminste als je er in gelooft. Ik heb net mn PC opgestart om mn blog te schrijven. Om daarvoor geïnspireerd te worden heb ik zojuist ook iTunes geaktiveerd. Het allereerste nummer wat mijn speakers prijsgeven is I Believe van The Righteous Brothers. Voor mij, na Unchained Melodie, één van de aller mooiste nummers aller tijden. Nummers die ongetwijfeld, let wel: na nog heel wat lollige jaren, aan mijn vagevuur (crematie dus) vooraf gaan. Dit alles ter zijde. Maar dat I Believe speelde was wel heel bijzonder, wanthet geloof zal dit keer in mijn blog ter sprake komen.
Met familie fietsend op stap wil je toch altijd de bijzondere dingen van de omgeving tonen. Naast al het natuurschoon, kaasmarkt en idyllisch plekjes, hoort daar natuurlijk ook het Diocesaan (= bij het bisdom behorende) Heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo bij. Een gekend bedevaartsoord, waar één keer per jaar buiten het NS station om, de pelgrims per trein voor de deur worden afgezet.
Het was al weer een tijd geleden dat ik deze gewijde plaats had aangedaan. En, ondanks ik met geen enkele kerk of geloof echt een verbintenis heb, doet zon bezoekje mij toch wat. Het geeft toch een moment van bezinning. In de Genadekapel was, met letterlijk een open deur, voor een enkeling een dienst gaande. Wij gingen ons laven met koel water uit de waterput. Een 15 eeuwse bron, waaruit nu al heel veel duizenden gelovigen hun heilig water vers uit de natuur dronken. BN ers als Gerard Reeve en Godfried Bomans dronken daar menigmaal hun gratis Spaatje. Ik verkeer dus in goed gezelschap.
Op Kreta stond ik ooit met mijn kop tegen een heilige muur, in de hoop dat daarmee mijn kopzorgen zouden verdwijnen. Dat deed ik maar één keertje. Rationeel gesproken is het eigenlijk onzin om van één bezoek aan die muur te verwachten dat je daarmee weer volledig het ventje bent. Nauwelijks 15 kilometer van huis kan ik uit een heilige bron niet één, niet twee of drie keer, maar talloze keren drinken. De bron staat àltijd voor mij open. Dan moet ik daar toch zeker gebruik van maken?! Alleen al die momenten van bezinning doen je goed.
De helaas veel te vroeg overleden Martin Bril had voor de eerste voorjaarsdag van het jaar een schitterend woord bedacht: rokjesdag. Zijn definitie luidt: Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Het verbaasde Martin vooral dat, zonder enige communicatie onderling, bij een ochtendtemperatuur van nog maar net 13° , weliswaar met een middagverwachting van rond de 17° , de vrouwen massaal in een rokje verschijnen. Zon dag als vandaag, na maanden eindelijk weer eens boven de 25° , zijn de rokjes er eindelijk weer, maar mag deze heerlijke dag, volgens de definitie van Martin Bril, geen rokjesdag meer heten. Het is dus als het ware de follow-up van rokjesdag, waarvan ik hoop en velen met mij, dat er dit jaar nog vele zullen volgen.
Heterotechnisch gesproken zijn die rokjes een uitermate genoeglijke waarneming, waarbij de term vrouwelijk schoon alle eer wordt aangedaan.
Alleen jammer dat, als een soort horizonvervuiling, er steeds meer fietstassen het straatbeeld vullen. Want, wat is er mooier dan een rokje op de fiets?! Haar aanspannende kuiten zijn toch zeker een lust voor het mannelijk oog. Door het verschijnsel fietstas zijn er echter steeds meer kuiten aan het zicht onttrokken.
Eén van mijn sollicitatiegesprekken van weleer vergeet ik nooit. Voor het mooie was ik enigszins onder gekwalificeerd, maar ik zat toch nog in de race. In de bepalende ronde had ik kennelijk de fout gemaakt om lichtblauwe badstofsokken onder mijn pak te dragen. Het gesprek liep geheel naar wens en er leek zelfs enigszins een click te zijn. Uit het niets kwam toen de vernietigende opmerking: Ik begrijp niet dat je met die strontsokken op sollicitatiegesprek gaat. Tja, dat was effe slikken, maar gelukkig zag ik er wel de humor van in en schoot in de lach. Tegelijk het moment om mij op mijn repliek razendsnel te bezinnen: Het woord stront zou ik nooit in een sollicitatiegesprek gebruiken, hoewel ik uw kritiek begrijp. Uit de bulderende lach die daar op volgde, putte ik hoop. Terecht, want ik werd aangenomen.
En dan heb ik het over een serie sollicitatiegesprekken waarbij niet meer dan vier man betrokken zijn geweest. Vandaag was er LIVE op tv een sollicitatiegesprek te volgen, voor de functie van VOORZITTER TWEEDE KAMER. Schijndemocratie ten top.
Voor die functie waren er twee sollicitatiebrieven onder de 150 Tweede Kamerleden verspreid(?!) Die van de huidige voorzitter, Gerardina Alida (Gerdi) Verbeet (PvdA) en van Charlie Aptrot (VVD). Alsof de Tweede Kamer toch niets om handen heeft, moesten beide kandidaten voor het megatribunaal verschijnen, om in detail uit te leggen waarom zij de functie ambiëren en wat zij er aan willen doen om vernieuwend die taak te vervullen. Hieraan waren door de Tweede Kamer zoveel extra vragen gekoppeld, dat alleen al de heer Aptrot, door het lot als eerste aangewezen, een uur nodig had om zijn sollicitatie nader toe te lichten. Niet geheel zonder leedvermaak zag ik aan dat hij zich met zijn antwoorden steeds verder in de nesten werkte. Tja, het blijven hyenas, daar in de Tweede Kamer. Absoluut geen respectvol wilde dieren, die het de regering tijdens het vragenuurtje na aan de schenen weet te leggen. Die frustratie klonk dan ook heel erg door tijdens het sollicitatietheater van vanmiddag.
Gerdi had dat stuk erg goed door. Natuurlijk ging zij niet in op die waslijst van onzinnige vragen en bepaalde zelf waarin zij de bemoeienis van de Tweede Kamerleden accepteerde in de sollicitatieprocedure. Charlie wist zich op geen enkele wijze humorvol te presenteren, daar waar Gerdi juist met groot gemak haar collegas wist in te pakken. Juist dat maakt het extra leuk, dat Gerdi Verbeet opnieuw voor vier jaar als voorzitter van de Tweede Kamer werd herkozen.
Het is Albert Heijn toch weer gelukt om met deze WK voetbal de leukste gadget te hebben: het beesie. Zelfs de TV commercial vind ik, na een paar keer gezien te hebben, nog steeds leuk. Dat komt misschien doordat ik een beetje gek ben van poppen. Niet dat ik als jongen met poppen speelde, want daar was ik echt te stoer voor.
Hoewel, ik had wel een zwak voor poppenkastpoppen. Op mijn twaalfde had ik zelfs een heuse poppenkast, waarmee ik als poppenacteur, de kleintjes vermaakte. Dat speelde zich af ten tijde van het razend populaire tv programma Dappere Dodo. Binnen mijn junioren scene was vooral Kees, het vriendje van Dodo, ons grote idool. Ik heb zelfs de groet van Kees, Motjo!, nog steeds in gebruik. Niet te verwarren met Sranantongo motyo, want dat Motjo is Surinaams voor hoer. Kees en mijn Motjo zijn niet meer dan een enthousiast Hallo!
Sprekende poppen waren overigens niet alleen bij kinderen populair. Heel wat amusementsprogrammas werden met buiksprekers opgeluisterd. Een witte handschoen, met twee knoopjes als ogen, als sprekende hand van een Franse buikspreker, staat mij nog steeds helder voor de geest. Een absolute giller was wel Rod Hull met zijn Emu in de Showbizzquiz (1979) van Ron Brandsteder. Ron werd door de struisvogel bijna gekild.
Natuurlijk kwam later ook André van Duin met zijn eigen sprekende pop. De buiksprekerij zorgde voor topamusement. Jammer dat dit fenomeen bijna niet meer bestaat. We moeten het nu hooguit nog hebben van die marionetten in Den Haag.
-o-o-o-
n.b.: Ooit mocht ik voor een schitterende pop, gemaakt door Diana Nieuwenhuis, haar levensinvulling schrijven. Ik noemde haar Diaka. Lees meer over haar in mijn kroondomein:www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm
De helaas veel te vroeg overleden Martin Bril had voor de eerste voorjaarsdag van het jaar een schitterend woord bedacht: rokjesdag. Zijn definitie luidt: Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Het verbaasde Martin vooral dat, zonder enige communicatie onderling, bij een ochtendtemperatuur van nog maar net 13° , weliswaar met een middagverwachting van rond de 17° , de vrouwen massaal in een rokje verschijnen. Zon dag als vandaag, na maanden eindelijk weer eens boven de 25° , zijn de rokjes er eindelijk weer, maar mag deze heerlijke dag, volgens de definitie van Martin Bril, geen rokjesdag meer heten. Het is dus als het ware de follow-up van rokjesdag, waarvan ik hoop en velen met mij, dat er dit jaar nog vele zullen volgen.
