1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het kan bijna geen toeval zijn, tenminste als je er in gelooft. Ik heb net mn PC opgestart om mn blog te schrijven. Om daarvoor geïnspireerd te worden heb ik zojuist ook iTunes geaktiveerd. Het allereerste nummer wat mijn speakers prijsgeven is I Believe van The Righteous Brothers. Voor mij, na Unchained Melodie, één van de aller mooiste nummers aller tijden. Nummers die ongetwijfeld, let wel: na nog heel wat lollige jaren, aan mijn vagevuur (crematie dus) vooraf gaan. Dit alles ter zijde. Maar dat I Believe speelde was wel heel bijzonder, wanthet geloof zal dit keer in mijn blog ter sprake komen.
Met familie fietsend op stap wil je toch altijd de bijzondere dingen van de omgeving tonen. Naast al het natuurschoon, kaasmarkt en idyllisch plekjes, hoort daar natuurlijk ook het Diocesaan (= bij het bisdom behorende) Heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo bij. Een gekend bedevaartsoord, waar één keer per jaar buiten het NS station om, de pelgrims per trein voor de deur worden afgezet.
Het was al weer een tijd geleden dat ik deze gewijde plaats had aangedaan. En, ondanks ik met geen enkele kerk of geloof echt een verbintenis heb, doet zon bezoekje mij toch wat. Het geeft toch een moment van bezinning. In de Genadekapel was, met letterlijk een open deur, voor een enkeling een dienst gaande. Wij gingen ons laven met koel water uit de waterput. Een 15 eeuwse bron, waaruit nu al heel veel duizenden gelovigen hun heilig water vers uit de natuur dronken. BN ers als Gerard Reeve en Godfried Bomans dronken daar menigmaal hun gratis Spaatje. Ik verkeer dus in goed gezelschap.
Op Kreta stond ik ooit met mijn kop tegen een heilige muur, in de hoop dat daarmee mijn kopzorgen zouden verdwijnen. Dat deed ik maar één keertje. Rationeel gesproken is het eigenlijk onzin om van één bezoek aan die muur te verwachten dat je daarmee weer volledig het ventje bent. Nauwelijks 15 kilometer van huis kan ik uit een heilige bron niet één, niet twee of drie keer, maar talloze keren drinken. De bron staat àltijd voor mij open. Dan moet ik daar toch zeker gebruik van maken?! Alleen al die momenten van bezinning doen je goed.
De helaas veel te vroeg overleden Martin Bril had voor de eerste voorjaarsdag van het jaar een schitterend woord bedacht: rokjesdag. Zijn definitie luidt: Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Het verbaasde Martin vooral dat, zonder enige communicatie onderling, bij een ochtendtemperatuur van nog maar net 13° , weliswaar met een middagverwachting van rond de 17° , de vrouwen massaal in een rokje verschijnen. Zon dag als vandaag, na maanden eindelijk weer eens boven de 25° , zijn de rokjes er eindelijk weer, maar mag deze heerlijke dag, volgens de definitie van Martin Bril, geen rokjesdag meer heten. Het is dus als het ware de follow-up van rokjesdag, waarvan ik hoop en velen met mij, dat er dit jaar nog vele zullen volgen.
Heterotechnisch gesproken zijn die rokjes een uitermate genoeglijke waarneming, waarbij de term vrouwelijk schoon alle eer wordt aangedaan.
Alleen jammer dat, als een soort horizonvervuiling, er steeds meer fietstassen het straatbeeld vullen. Want, wat is er mooier dan een rokje op de fiets?! Haar aanspannende kuiten zijn toch zeker een lust voor het mannelijk oog. Door het verschijnsel fietstas zijn er echter steeds meer kuiten aan het zicht onttrokken.
Eén van mijn sollicitatiegesprekken van weleer vergeet ik nooit. Voor het mooie was ik enigszins onder gekwalificeerd, maar ik zat toch nog in de race. In de bepalende ronde had ik kennelijk de fout gemaakt om lichtblauwe badstofsokken onder mijn pak te dragen. Het gesprek liep geheel naar wens en er leek zelfs enigszins een click te zijn. Uit het niets kwam toen de vernietigende opmerking: Ik begrijp niet dat je met die strontsokken op sollicitatiegesprek gaat. Tja, dat was effe slikken, maar gelukkig zag ik er wel de humor van in en schoot in de lach. Tegelijk het moment om mij op mijn repliek razendsnel te bezinnen: Het woord stront zou ik nooit in een sollicitatiegesprek gebruiken, hoewel ik uw kritiek begrijp. Uit de bulderende lach die daar op volgde, putte ik hoop. Terecht, want ik werd aangenomen.
En dan heb ik het over een serie sollicitatiegesprekken waarbij niet meer dan vier man betrokken zijn geweest. Vandaag was er LIVE op tv een sollicitatiegesprek te volgen, voor de functie van VOORZITTER TWEEDE KAMER. Schijndemocratie ten top.
Voor die functie waren er twee sollicitatiebrieven onder de 150 Tweede Kamerleden verspreid(?!) Die van de huidige voorzitter, Gerardina Alida (Gerdi) Verbeet (PvdA) en van Charlie Aptrot (VVD). Alsof de Tweede Kamer toch niets om handen heeft, moesten beide kandidaten voor het megatribunaal verschijnen, om in detail uit te leggen waarom zij de functie ambiëren en wat zij er aan willen doen om vernieuwend die taak te vervullen. Hieraan waren door de Tweede Kamer zoveel extra vragen gekoppeld, dat alleen al de heer Aptrot, door het lot als eerste aangewezen, een uur nodig had om zijn sollicitatie nader toe te lichten. Niet geheel zonder leedvermaak zag ik aan dat hij zich met zijn antwoorden steeds verder in de nesten werkte. Tja, het blijven hyenas, daar in de Tweede Kamer. Absoluut geen respectvol wilde dieren, die het de regering tijdens het vragenuurtje na aan de schenen weet te leggen. Die frustratie klonk dan ook heel erg door tijdens het sollicitatietheater van vanmiddag.
Gerdi had dat stuk erg goed door. Natuurlijk ging zij niet in op die waslijst van onzinnige vragen en bepaalde zelf waarin zij de bemoeienis van de Tweede Kamerleden accepteerde in de sollicitatieprocedure. Charlie wist zich op geen enkele wijze humorvol te presenteren, daar waar Gerdi juist met groot gemak haar collegas wist in te pakken. Juist dat maakt het extra leuk, dat Gerdi Verbeet opnieuw voor vier jaar als voorzitter van de Tweede Kamer werd herkozen.
Het is Albert Heijn toch weer gelukt om met deze WK voetbal de leukste gadget te hebben: het beesie. Zelfs de TV commercial vind ik, na een paar keer gezien te hebben, nog steeds leuk. Dat komt misschien doordat ik een beetje gek ben van poppen. Niet dat ik als jongen met poppen speelde, want daar was ik echt te stoer voor.
Hoewel, ik had wel een zwak voor poppenkastpoppen. Op mijn twaalfde had ik zelfs een heuse poppenkast, waarmee ik als poppenacteur, de kleintjes vermaakte. Dat speelde zich af ten tijde van het razend populaire tv programma Dappere Dodo. Binnen mijn junioren scene was vooral Kees, het vriendje van Dodo, ons grote idool. Ik heb zelfs de groet van Kees, Motjo!, nog steeds in gebruik. Niet te verwarren met Sranantongo motyo, want dat Motjo is Surinaams voor hoer. Kees en mijn Motjo zijn niet meer dan een enthousiast Hallo!
Sprekende poppen waren overigens niet alleen bij kinderen populair. Heel wat amusementsprogrammas werden met buiksprekers opgeluisterd. Een witte handschoen, met twee knoopjes als ogen, als sprekende hand van een Franse buikspreker, staat mij nog steeds helder voor de geest. Een absolute giller was wel Rod Hull met zijn Emu in de Showbizzquiz (1979) van Ron Brandsteder. Ron werd door de struisvogel bijna gekild.
Natuurlijk kwam later ook André van Duin met zijn eigen sprekende pop. De buiksprekerij zorgde voor topamusement. Jammer dat dit fenomeen bijna niet meer bestaat. We moeten het nu hooguit nog hebben van die marionetten in Den Haag.
-o-o-o-
n.b.: Ooit mocht ik voor een schitterende pop, gemaakt door Diana Nieuwenhuis, haar levensinvulling schrijven. Ik noemde haar Diaka. Lees meer over haar in mijn kroondomein:www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm
Met de 4-daagse achter de rug wordt het weer tijd om wat te griepen. Dit keer gaat de eer naar Britta Burger, woordvoerster van de provincie Noord-Holland. En dan gaat het niet over alle verkwistingen, zoals het geld wegzetten bij de IJslandse Landsbanki waar zij 78 miljoen euro verloren, maar over het droevige beleid van het openbaar vervoer.
In het regionaal dagblad van 18 juni jongstleden viel te lezen, dat er met invoering van de OV-chip kaart, even niet aan de buitenlandse toerist is gedacht. Waar zij vanuit Amsterdam een dagje Volendam, Broek in Waterland of de Zaanse Schans willen doen, kan dit groepsgewijs niet meer voor een paar strippen. Individueel moeten zij nu een wegwerpkaartje kopen, waarop niet kan worden overgestapt. Alleen naar Broek in Waterland moet de argeloze toerist al zes euro betalen, terwijl dit ritje een maand geleden nog maar 2,00 kostte(?!)
De provincie Noord-Holland, uiteindelijk opdrachtgever van het openbaar vervoer, zit kennelijk niet op het buitenlandse toerisme te wachten, alsof het boze buitenland de provincieambtenaren voor 78 miljoen euro hebben genaaid.
Met gevoel voor commercie als een koe voor boom klimmen, bagatelliseren zij bij monde van mevrouw Burger de onfatsoenlijke prijsverhoging voor de toerist. Zij kreeg het ècht moeiteloos uit haar strot: Mensen die maar één keer in ons land zijn, zullen niet weten dat ze met het openbaar vervoer duurder uit zijn dan voorheen. Om mijn ogen, waar ik normaal alle vertrouwen in heb, te geloven, heb ik die opgetekende zin een aantal keren moeten lezen.
Wat een vreselijk standpunt van deze provinciale bestuurders. Zou daar het laatdunkende begrip provinciaaltje vandaan komen? Het zou mij niets verbazen. Zijn deze provinciaaltjes nooit in bijvoorbeeld Berlijn, Rome of Praag geweest, waar de welkome toerist voor centen dagen lang van het openbaar vervoer gebruik kan maken? Zo niet in Noord-Holland.
Om dit desastreuze handelen van incompetente bestuurders een halt toe te roepen, is wat mij betreft het handhaven van provinciaal bestuur een gepasseerd station.
Het 4daagse legioen kleurde op de finaledag heel erg oranje. Met deze uitdossing waren de wandelaars klaar voor de wedstrijd Nederland Japan, die zij na de finish veelal gezamenlijk zouden gaan bekijken. In deze constatering zit wel een heel goed idee voor de publieksproblemen bij een aantal voetbalwedstrijden, de zogenaamde risico- wedstrijden. Op zich al een walgelijk begrip voor een sportief evenement. Maar, dat gaan we het volgende seizoen anders doen. Hooligans, maken jullie je borst maar nat.
Bij wedstrijden, zoals Feyenoord Ajax, worden er in het vervolg geen entreekaartjes meer verkocht, maar toegangchips. Een registratiemiddel zoals bij de marathon en wandel4daagse wordt gebruikt. (zoals beschreven in het blog van 17.6.) Deze registratiechip wordt op de dag van de wedstrijd 15 kilometer buiten het stadion uitgereikt. De Feyenoorders ten zuiden van de Kuip, de Ajaxieden ten noorden van het voetbalstadion.
Voor de wedstrijd hebben de supporters dus een fikse wandeltocht te gaan. Als digitale stempelpost registreert de voetbalchip onderweg de wandelaars. Ook op snelheid, die hooguit 6 kilometer per uur mag zijn, zodat er niet gesjoemeld kan worden. Bij het betreden van het stadion wordt de chip op deze informatie uitgelezen. Alleen bij juiste informatie, zoals gelopen route en in welk tempo, kan de wedstrijd worden bijgewoond.
Moe maar voldaan kunnen de supporters dan genieten van de tweekamp Feyenoord Ajax. Omdat zij hun agressie er hebben uitgelopen, zal er geen wanklank vallen. Laat staan dat zij dan nog met elkaar op de vuist gaan, of de boel slopen. Een bijkomend voordeel is dat te zware Hooligans, door meer te bewegen, ook nog eens van hun bierbuik afkomen. Ook daardoor zal hun houding in alles sterk verbeteren.
O ja, natuurlijk is er voor bepaalde supporters een chipdispensatie. Onder hen valt er geen Hooligan te verwachten.
Geinig, om al wandelend een groot supportersprobleem te hebben opgelost. Kom maar op met je problemen, ik wandel wel weer naar een oplossing.
De derde dag van de wandel4daagse nog maar twintig minuten op weg en vol in het bos, fladderden de eerste dames voor een pisstop al de gepijlde paden af. Dames, u moet hier linksaf hoor, kwam er nog een goed bedoeld advies van een man die makkelijk twee stappen uit zicht tegen een boom kan spetteren. Nee meneer, zij gaan nog even verder de diepte in om uit zicht, gehurkt een plasje te doen.
Wat hebben wij mannen het dan toch makkelijk. Ons multifunctionele instrument is in een wip uit èn in de broek om effe gauw af te gieten. Daarbij kunnen wij zelfs half zichtbaar achter een boom met de passerende wandelaars in contact blijven en snel ons wandelpad vervolgen. De uitgeplaste dames komen een stuk verder uit de struiken, waarbij het niet onwaarschijnlijk is, dat zij nog even naar het vervolg van de uitgezette route moeten zoeken.
Dan begrijp ik de dames niet. Tien jaar geleden werd door Plastuit Company de Franse vinding (1982) voor staand damesplassen op de Nederlandse markt gebracht: de kartonnen, biologisch afbreekbare, plastuit.
De wandelaarsters zouden dit hulpmiddel standaard in hun rugzak moeten hebben. Geweldig toch, om als vrouw heel mannelijk tegen een boom aan te piesen, om vervolgens snel je wandelweg te vervolgen?!
Alsof het om een wedstrijd gaat, hebben de deelnemers van de wandel4daagse een chip tussen de veter van een schoen gekregen, zodat zij bij start en finish kunnen worden geregistreerd.
Een paar maanden geleden, bij inschrijving, kreeg ik een mailtje, dat de organisatie je dagelijks een SMSje kan sturen waarin je start- en finishtijd staan vermeld. Aanvankelijk zag ik daar niets in, wat moet ik met die tijden?!, maar bij nader inzien leek het leuk dat mijn vrouw zo zou worden geïnformeerd. Dus via haar mobieltje hier dan toch op ingeschreven.
Natuurlijk heb ik later aan die boodschappenservice nooit meer gedacht. Totdat ik gisteren, nog maar net over de finish, door mijn vrouw werd gebeld. Gefeliciteerd met je eerste etappe! Hoe weet jij nou dat ik al binnen ben? Via een SMSje met je finishtijd van 12:15 uur.
Verrek ja, de extra service van de organisatie. Chip 4RHX8W4 was weer binnen. Natuurlijk hadden we daar even gein over, maar is het eigenlijk wel zo leuk?! Met die chip ben ik toch min of meer aan een leiband gelegd. Weliswaar geen justitiële enkelband voor elektronische huisarrest, maar toch.
Hoewel ik van thuis geen enkele opdracht heb meegekregen en mij een gezellige nazit van harte wordt gegund, vind ik die geneugtenregistratie toch niet passen binnen een wandel4daagse waarbij je graag alle genoegens van het leven laat passeren.
Morgen stop ik mijn chip (4RHX8W4) stiekem in de rugzak van een moeizaam wandelende deelneemster. Ik heb al iemand op het oog.
Vanaf vandaag zijn mijn typende vingers vierdagen lang ondergeschikt aan mijn voeten, omwille van de wandelvierdaagse in eigen omgeving. Zelfs min of meer cirkelend om mijn eigen huis. Waar ik normaal 20 tot 25 kilometer mijn kuiten laat passeren, neem ik deze dagen met 15 kilometer per dag min of meer mijn gemak er van. Neemt niet weg dat mijn beloning, een paar biertjes aan de finish, er niet minder om zal zijn.
Met ruim het merendeel van de meer dan 7.000 wandelaars loop ik dezelfde kant op, wat natuurlijk onderweg gezellige momenten oplevert. Ook mijn verbazing, waarbij ik doel op de outfit van sommige wandelaars. Zoals de vrouwen, naar mijn waarneming inderdaad voornamelijk de tedere kunne, die een volle bepakking meetorsen, alsof zij drie dagen op bivak gaan. Wat kan het meer zijn dan een beetje eten, drinken, wat zonnebrandolie en regenkleding?
Het damestasjesprincipe, beter mee verlegen, dan om verlegen zal hier wel opgeld doen. Met mijn flesje water in mn broekzak loop ik lekker door.
n.b.: Altijd was ik al wars van volle bepakking, lees dit in mijn kroondomein:
We hebben allemaal wel eens onze zwakke momenten. Heb dat niet als je On Line bent, want je hangt. Zo was ik eens weken achter elkaar de miljoenste bezoeker, ja ècht, van een site, waarbij ik een paar klikken verder een fraaie hoofdprijs gehad zou hebben. Daar ben ik niet ingetuind.
Dat was dus niet mijn zwakke moment. Dat had zich al eerder afgespeeld, met het strelen van mijn ego. Op een heel reguliere site kwam ik namelijk onderstaande IQ-test tegen, waarvan ik direct de valkuil doorzag.
Tja, toen kon ik niet nalaten deze test volledig in te vullen. Na de laatste vraag had ik, zoals bij een examen, het gevoel de test goed te hebben gemaakt. Dan wil je natuurlijk ook de uitkomst kennen, dus dan ook maar mijn mobiele nummer ingevuld. In een strelend SMSje werd mijn hoge IQ gemeld, wat een moment van zelfgenoegzaamheid gaf.
Achteraf gezien kon deze conclusie helemaal niet waar zijn. Ik bleek een stomme idioot te zijn geweest. Want, wat ik in mijn gretigheid niet las, was dat met deelname je tevens akkoord ging met een abonnement voor troep op de GSM.
Steeds als ik iets op mn mobieltje moest downloaden, drukte ik dit weg in de veronderstelling met een soort SPAM te maken te hebben. Daarbij had ik niet door dat hiervoor telefoontikken in rekening werden gebracht.
Tegenwoordig valt daar trouwens ook niet snel achter te komen. De kosten van prepaid worden automatisch afgeschreven, waar je pas achter komt, op het moment dat de periodiek bankafschriften na een paar maanden worden toegezonden. Gelukkig heb ik de gewoonte om zon stapeltje dan toch nog even door te lopen, of er geen gekke dingen zijn afgeschreven. (dus toch een hoge IQ?!) Zo kwam ik er achter dat ik in vijf weken tijd zon 60,= voor mn IQ test heb ingeleverd.
Mijn materiële schade bleef daarmee redelijk beperkt, maar lange tijd bleef ik mij een ontzettende Jan L voelen.
Je spatbord rammelt. Wat zeg je? Iets harder: Je spatbord rammelt. Wat zeg je nou? Schreeuwend: Je spatbord rammelt!!! Ik kan je niet verstaan, want mijn spatbord rammelt zo! Dit eeuwenoude mopje schoot mij bij de laatste minuten van de WK voetbalwedstrijd Servië-Ghana spontaan te binnen.
In een van de laatste minuten volgde er nog een goeduitziende counter van Ghana, waarbij de bal mooi voor kwam, maar net naast werd geschoten. Verrassend volgde op deze actie een gele kaart. De Ghanees stond inderdaad buitenspel, schoot op het doel, terwijl er al was gefloten.
Hoe bedoelt u, gefloten??? Denken de heren arbiters nou echt dat hun fluitje boven het auditieve geweld van de vuvuzela uit kan komen?! Had die gele kaart maar laten zitten, want je spatbord heeft gerammeld.
Direct al de openingswedstrijd tussen het gastland Zuid-Afrika en Mexico, gaf meer dan een voorproefje van het hels toeterende publiek, bij het WK voetbal. Niet dat de Zuid-Afrikanen zoveel toetergeweld van de vuvuzela gewend zijn, want veel meer dan 8.000 toeschouwers komen er normaal niet bij een voetbalwedstrijd. Vandaag werden beide teams in het Soccer City Stadium van Johannesburg door ongeveer 95.000 dolenthousiaste voetbalsupporters toegejuicht. Ik bedoel, toegetoeterd. Geen happening ter wereld had tot dan zoveel kabaal voortgebracht.
Eén van de voorronden van een voorgaand WK was ik getuige van een wedstrijd van het Nederlands elftal. Deze wedstrijd bezocht ik met zakenrelaties van de krant waar ik werkte. Onze PR-man had de omlijsting van dit voetbalspektakel in handen. Per luxe touringcar naar Amsterdam, eten en drinken aan boord en een pretpakket voor in het stadion. Daarin zou ondermeer de Nederlandse vuvuzela zitten, om al toeterend ons Oranje aan te moedigen.
Als één man grepen wij direct na het fluitsignaal, Hup Holland Hup, naar onze toeter. Ons miniconcert bleef uit. Mijn collega, duidelijk geen voetbalkenner en kennelijk wars van enig kabaal, liet ons niet toeteren, maar snerpend piepen met een roltong. Hup Holland Hup, piiiiieeeeeeph, waarbij collectief de tong zich in de nek van onze voorgangers priemde. Met lichte irritatie tot gevolg.
Het is heel goed mogelijk dat wij toen als de eerste Hooligans werden beschouwd.
Wat ik in je formaat zie, gaf F. Jacobse van de Tegenpartij in 1980 uitleg over een mogelijke kabinetsformatie, na de Tweede Kamerverkiezingen van weleer.
Fake natuurlijk, want de Tegenpartij was onderdeel van het satirische TV programma van Kees van Kooten en Wim de Bie (Koot & Bie). Veel van het scenario is nu, 30 jaar later, niet alleen overeind gebleven, maar zelfs geadopteerd door de politieke partij van Geert Wilders.
Hadden de visionairs Koot & Bie ooit kunnen bevroeden dat zij drie decennia later de virtuele campagneleiders van de Partij Voor de Vrijheid zouden zijn?
Nadat mijn moeder in 1991 overleed, ben ik nu al weer 19 jaar wees. Hoewel ik niet direct de kenmerken had van een moederskindje te zijn, blijf ik haar bijna dagelijks missen. Nooit heb ik daarover mijn spreukje Ik heb van mijn leven nog nooit zon fijne moeder gehad, kunnen overtreffen. Door een gedachteflits realiseerde ik mij dat zij onze wereld van vandaag totaal niet meer zal begrijpen. Laat staan de brief die ik via mijn vlieger haar zond. Daarin schreef ik:
"Ha die mam,
Het is heel verleidelijk om via Derek Ogilvie of Char met jou in contact te kunnen komen, maar ik weet dat ik jou daarmee geen plezier zou doen. Jij bent veel te bescheiden om op TV zo in de schijnwerper te worden gezet. Vandaar dat ik op Hyves, Linkedln en Facebook naar jou op zoek ben geweest. Ik kon je daar niet vinden, daarom verder gezocht, of je misschien Twittert of een eigen Blog hebt. Ook dat blijkt niet zo te zijn. Kennelijk heb jij jouw hemelse gedachten niet aan de digitale snelweg vrijgegeven.
Jammer, want ik had jou graag bijgepraat, hoe ik als babyboomer, toch behoorlijk met mijn tijd mee ben gegaan. Toen jij ons verliet zaten we nog in het technisch tijdperk van de video, spelletjescomputer, elektrische schrijfmachine en de gekleurde telefoon met drukknoppen.
Lang geleden heb ik daar wat euros (ja, zo heten de knaken tegenwoordig) voor weten te vangen via Marktplaats.nl. Later heb ik daar de zooi als ISDN-modem, mijn DOS-computer met floppydisk, diskettes, matrixprinter, mechanische muis en WordPerfect 5.1 ook op gezet.
Nu mijn PC en laptop onder Windows 7 draait, ik een Wi-Fi draadloze router heb, krijg ik veel sneller mijn HTML-paginas van www.kroondomein.com op mn flatscreen. Kon ik je daarover maar e-mailen. (j.kroon-wanmaker@heaven.com) Zou ik tegelijk wat digitale fotos mee kunnen sturen. Ik heb er genoeg van op mn USB-stick en DVDs staan. Misschien kunnen we zelfs via MSN webcammen?! Heb ik eenmaal jouw mobiele nummer stuur ik je een SMSje zodra ik on-line ben.
Maar laat ik niet te technisch worden. Laten we eerst maar virtueel contact met elkaar hebben. Na jouw reïncarnatie laat ik je dan wel zien hoe al onze communicatiemiddelen werken. Natuurlijk gaan we dan ook ouderwets in mijn MPV een autoritje maken. En omdat je altijd zo gek was op de toeristische routes, zal ik op mijn navigatie mijd de snelwegen aanvinken. Ik kan niet wachten."
Joran van der Sloot heeft een bekentenis afgelegd over de moord op de 21 jarige Stephany Flores. Achteraf heeft de killer telefonisch bij zijn moeder geklaagd over de Barbaarse verhoormethoden. Zijn advocaat sluit daardoor niet uit dat Jorans bekentenis vals is. Ho, wacht even meneer de advocaat, uw misselijk makende cliënt is kampioen in het herroepen van valse verklaringen. In Aruba en Nederland kwam hij daarmee steeds goed weg.
Zo niet in Peru. Alles wijs er op dat Joran dit keer de juiste verklaring heeft afgelegd. En dat dit, tijdens de verhoren, onder druk is gebeurd lijkt mij dit keer van ondergeschikt belang. Of had meneer de advocaat verwacht dat een bekentenis tijdens een genoeglijke lunch opgetekend had kunnen worden.?!
Voor een periodiekje leek ze mij net iets te oud, maar vriendelijk was zij alles behalve. Haar goed recht natuurlijk, ware het niet dat zij als caissière bij een benzinestation zich heel voorkomend naar de klanten dient te gedragen. Pasje andersom, naar beneden meneer, sprak zij snibbig. Nee, met strip naar onderen, meneer, keurde zij ook mijn tweede poging af.
Ik begreep er niets van. Altijd heb ik ruzie met een pinpasapparaat. Strip naar links, strip naar rechts. Op zn kop, nee juist andersom. Overal leken het mij andere commandos, maar overigens altijd uiterst vriendelijk. Maar dit keer, bij die BP-Trien ging het er heel erg vervelend aan toe.
Nee meneer, naar onderen. Juffrouw, ik begrijp echt niet wat u bedoelt. Met een grote zucht werd mijn bankpas uit handen genomen en daar gestopt waar normaal alleen de sleuf voor creditcards zit. Zo!, nu uw pincode alstublieft. Het leek dat zij wel heel erg de ziekte op mij, of op haar baan natuurlijk, had gekregen.
Na de transactie schoof zij mijn pas naar mij terug. Dit is het nieuwe pinpasapparaat, beveiligd tegen skimmen. Nee juffrouw, die verklarende tekst heb ik nu ook niet meer nodig.
Je kunt geen blad openslaan of er rolt weer een diversiteit aan busreizen uit. Van zonvakanties tot stedentrips en alles heel erg vriendelijk geprijsd. Je hoeft daar zelfs geen verkoopdemonstratie van veel te dure dekens voor bij te wonen. Hoe kunnen ze het doen voor die prijs?!
Eén keer heb ik deels zon stedentrip per touringcar meegemaakt, wat mij ook ten dele goed is bevallen. Ik verklaar mij nader. Heel lang geleden werkte ik voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad als voor dagblad Het Vrije Volk. Naar opvatting van mijn toenmalige baas had ik een uitzonderlijke prestatie geleverd, die hij extra maar vooral ludiek, wilde belonen. Bonussen bestonden toen nog niet. Omdat in die tijd het heel normaal was dat de krant voor hun lezers reizen organiseerde, werd bedacht dat ik met mijn vrouw maar drie dagen naar Parijs moest gaan, volledig op kosten van de krant.
Parijs, weliswaar toen al een aantal keren geweest, trok ons wel. Alleen zon lezersreis met de bus, zagen wij niet zitten. Na wat gesteggel kreeg ik toestemming om met mijn leaseauto, van de zaak, te gaan.
Toen wij in de loop van de middag in het luxueuze hotel net buiten Parijs aankwamen, was het busgezelschap er nog niet. Dat kwam, naar mij later bleek, niet doordat zon bus veel minder snel rijdt, maar doordat zij eerst heel Zuid-Holland doorreden om mensen bij opstapplaatsen op te pikken.
Los van ons toekomstig gezelschap konden wij bij het hotel al inchecken. Aan de balie en later aan de bar werden wij met alle egards behandeld. Een zoveel-sterren hotel waardig. Rond etenstijd kwam dan toch het krantengezelschap aan. Er werd snel collectief ingecheckt, om een uurtje later met de bus een rondrit door Parijs te maken. Reisleider Hans wist dat wij bij de groep zouden aansluiten. Waarom wij met eigen vervoer waren was hem niet duidelijk. Ondanks dat hij hier voorzichtig naar bleef vissen, hebben wij dit niet onthuld, wat ook weer onze VIP behandeling ten goede kwam. Want, kennelijk was hij van mening, dat we voor de krant de kwaliteit van de reis moesten checken.
Met dat wij voor de eerste maal de bus instapte, greep Hans naar de microfoon en stelde ons aan het gezelschap voor. Zij zullen een aantal van onze excursies meemaken, geeft daarom de heer en mevrouw Kroon een hartelijk applaus!. Wat gênant, maar het gezelschap was ons goed gezind.
Parijs bij nacht, een boottocht op de Seine, sightseeing en de Moulin Rouge, we hebben het allemaal met het gezelschap meegemaakt. Ook die ene maaltijd, alvorens de nachtclub te bezoeken. Dat was dan echt zon busgezelschappenhap in een apart zaaltje, waarop menig busvakantieganger zijn of haar mening over eten in het buitenland heeft gevormd. De bediening was volledig in stijl van het schnitzeltje, dorperwtjes, gebakken aardappeltjes en minicup ijs, met niet te zuipen koffie toe. Van het gezelschap geen wanklank. Kennelijk was het hen niet om het eten te doen, maar om een paar fantastische dagen Parijs, voor weinig.
De resterende tijd, buiten het gezelschap om, werden wij door een Franse vriendin vermaakt, inclusief de restaurantjes waar de beroemde Franse keuken werd waargemaakt.
Toch was het meisje teenager af, dat maakte haar vraag eigenlijk nog erger: Mam, hoe deden jullie dat dan? Wat? Nou, als je ergens onderweg wilde afspreken. Toen er nog geen mobieltjes waren Gewoon, we zorgden daar dan op tijd te zijn.Jeetje, wat lastig, zat je zeker een hele tijd op elkaar te wachten. Daar moet ik ècht niet aandenken. Welnee jôh, iedereen kwam gewoon op tijd.
Pffff?!
Deze dialoog gaf weer eens de tegenstrijdigheid van mijn leeftijdsgevoel en werkelijkheid aan. Die jonge vrouw is in het mobiele tijdperk opgegroeid. Zal ik er bij haar nog een schepje bovenop doen, dat er ook een tijd was dat de telefoon vast zat aan de muur en de hoorn je hooguit een halve meter de ruimte gaf.
Ik zal de gespaarde telefoonkaarten toch maar eens op marktplaats zetten?!
De helaas veel te vroeg overleden Martin Bril had voor de eerste voorjaarsdag van het jaar een schitterend woord bedacht: rokjesdag. Zijn definitie luidt: Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Het verbaasde Martin vooral dat, zonder enige communicatie onderling, bij een ochtendtemperatuur van nog maar net 13° , weliswaar met een middagverwachting van rond de 17° , de vrouwen massaal in een rokje verschijnen. Zon dag als vandaag, na maanden eindelijk weer eens boven de 25° , zijn de rokjes er eindelijk weer, maar mag deze heerlijke dag, volgens de definitie van Martin Bril, geen rokjesdag meer heten. Het is dus als het ware de follow-up van rokjesdag, waarvan ik hoop en velen met mij, dat er dit jaar nog vele zullen volgen.
Verrek ja, de extra service van de organisatie. Chip 4RHX8W4 was weer binnen. Natuurlijk hadden we daar even gein over, maar is het eigenlijk wel zo leuk?! Met die chip ben ik toch min of meer aan een leiband gelegd. Weliswaar geen justitiële enkelband voor elektronische huisarrest, maar toch.
