1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Met de 4-daagse achter de rug wordt het weer tijd om wat te griepen. Dit keer gaat de eer naar Britta Burger, woordvoerster van de provincie Noord-Holland. En dan gaat het niet over alle verkwistingen, zoals het geld wegzetten bij de IJslandse Landsbanki waar zij 78 miljoen euro verloren, maar over het droevige beleid van het openbaar vervoer.
In het regionaal dagblad van 18 juni jongstleden viel te lezen, dat er met invoering van de OV-chip kaart, even niet aan de buitenlandse toerist is gedacht. Waar zij vanuit Amsterdam een dagje Volendam, Broek in Waterland of de Zaanse Schans willen doen, kan dit groepsgewijs niet meer voor een paar strippen. Individueel moeten zij nu een wegwerpkaartje kopen, waarop niet kan worden overgestapt. Alleen naar Broek in Waterland moet de argeloze toerist al zes euro betalen, terwijl dit ritje een maand geleden nog maar 2,00 kostte(?!)
De provincie Noord-Holland, uiteindelijk opdrachtgever van het openbaar vervoer, zit kennelijk niet op het buitenlandse toerisme te wachten, alsof het boze buitenland de provincieambtenaren voor 78 miljoen euro hebben genaaid.
Met gevoel voor commercie als een koe voor boom klimmen, bagatelliseren zij bij monde van mevrouw Burger de onfatsoenlijke prijsverhoging voor de toerist. Zij kreeg het ècht moeiteloos uit haar strot: Mensen die maar één keer in ons land zijn, zullen niet weten dat ze met het openbaar vervoer duurder uit zijn dan voorheen. Om mijn ogen, waar ik normaal alle vertrouwen in heb, te geloven, heb ik die opgetekende zin een aantal keren moeten lezen.
Wat een vreselijk standpunt van deze provinciale bestuurders. Zou daar het laatdunkende begrip provinciaaltje vandaan komen? Het zou mij niets verbazen. Zijn deze provinciaaltjes nooit in bijvoorbeeld Berlijn, Rome of Praag geweest, waar de welkome toerist voor centen dagen lang van het openbaar vervoer gebruik kan maken? Zo niet in Noord-Holland.
Om dit desastreuze handelen van incompetente bestuurders een halt toe te roepen, is wat mij betreft het handhaven van provinciaal bestuur een gepasseerd station.
Het 4daagse legioen kleurde op de finaledag heel erg oranje. Met deze uitdossing waren de wandelaars klaar voor de wedstrijd Nederland Japan, die zij na de finish veelal gezamenlijk zouden gaan bekijken. In deze constatering zit wel een heel goed idee voor de publieksproblemen bij een aantal voetbalwedstrijden, de zogenaamde risico- wedstrijden. Op zich al een walgelijk begrip voor een sportief evenement. Maar, dat gaan we het volgende seizoen anders doen. Hooligans, maken jullie je borst maar nat.
Bij wedstrijden, zoals Feyenoord Ajax, worden er in het vervolg geen entreekaartjes meer verkocht, maar toegangchips. Een registratiemiddel zoals bij de marathon en wandel4daagse wordt gebruikt. (zoals beschreven in het blog van 17.6.) Deze registratiechip wordt op de dag van de wedstrijd 15 kilometer buiten het stadion uitgereikt. De Feyenoorders ten zuiden van de Kuip, de Ajaxieden ten noorden van het voetbalstadion.
Voor de wedstrijd hebben de supporters dus een fikse wandeltocht te gaan. Als digitale stempelpost registreert de voetbalchip onderweg de wandelaars. Ook op snelheid, die hooguit 6 kilometer per uur mag zijn, zodat er niet gesjoemeld kan worden. Bij het betreden van het stadion wordt de chip op deze informatie uitgelezen. Alleen bij juiste informatie, zoals gelopen route en in welk tempo, kan de wedstrijd worden bijgewoond.
Moe maar voldaan kunnen de supporters dan genieten van de tweekamp Feyenoord Ajax. Omdat zij hun agressie er hebben uitgelopen, zal er geen wanklank vallen. Laat staan dat zij dan nog met elkaar op de vuist gaan, of de boel slopen. Een bijkomend voordeel is dat te zware Hooligans, door meer te bewegen, ook nog eens van hun bierbuik afkomen. Ook daardoor zal hun houding in alles sterk verbeteren.
O ja, natuurlijk is er voor bepaalde supporters een chipdispensatie. Onder hen valt er geen Hooligan te verwachten.
Geinig, om al wandelend een groot supportersprobleem te hebben opgelost. Kom maar op met je problemen, ik wandel wel weer naar een oplossing.
De derde dag van de wandel4daagse nog maar twintig minuten op weg en vol in het bos, fladderden de eerste dames voor een pisstop al de gepijlde paden af. Dames, u moet hier linksaf hoor, kwam er nog een goed bedoeld advies van een man die makkelijk twee stappen uit zicht tegen een boom kan spetteren. Nee meneer, zij gaan nog even verder de diepte in om uit zicht, gehurkt een plasje te doen.
Wat hebben wij mannen het dan toch makkelijk. Ons multifunctionele instrument is in een wip uit èn in de broek om effe gauw af te gieten. Daarbij kunnen wij zelfs half zichtbaar achter een boom met de passerende wandelaars in contact blijven en snel ons wandelpad vervolgen. De uitgeplaste dames komen een stuk verder uit de struiken, waarbij het niet onwaarschijnlijk is, dat zij nog even naar het vervolg van de uitgezette route moeten zoeken.
Dan begrijp ik de dames niet. Tien jaar geleden werd door Plastuit Company de Franse vinding (1982) voor staand damesplassen op de Nederlandse markt gebracht: de kartonnen, biologisch afbreekbare, plastuit.
De wandelaarsters zouden dit hulpmiddel standaard in hun rugzak moeten hebben. Geweldig toch, om als vrouw heel mannelijk tegen een boom aan te piesen, om vervolgens snel je wandelweg te vervolgen?!
Alsof het om een wedstrijd gaat, hebben de deelnemers van de wandel4daagse een chip tussen de veter van een schoen gekregen, zodat zij bij start en finish kunnen worden geregistreerd.
Een paar maanden geleden, bij inschrijving, kreeg ik een mailtje, dat de organisatie je dagelijks een SMSje kan sturen waarin je start- en finishtijd staan vermeld. Aanvankelijk zag ik daar niets in, wat moet ik met die tijden?!, maar bij nader inzien leek het leuk dat mijn vrouw zo zou worden geïnformeerd. Dus via haar mobieltje hier dan toch op ingeschreven.
Natuurlijk heb ik later aan die boodschappenservice nooit meer gedacht. Totdat ik gisteren, nog maar net over de finish, door mijn vrouw werd gebeld. Gefeliciteerd met je eerste etappe! Hoe weet jij nou dat ik al binnen ben? Via een SMSje met je finishtijd van 12:15 uur.
Verrek ja, de extra service van de organisatie. Chip 4RHX8W4 was weer binnen. Natuurlijk hadden we daar even gein over, maar is het eigenlijk wel zo leuk?! Met die chip ben ik toch min of meer aan een leiband gelegd. Weliswaar geen justitiële enkelband voor elektronische huisarrest, maar toch.
Hoewel ik van thuis geen enkele opdracht heb meegekregen en mij een gezellige nazit van harte wordt gegund, vind ik die geneugtenregistratie toch niet passen binnen een wandel4daagse waarbij je graag alle genoegens van het leven laat passeren.
Morgen stop ik mijn chip (4RHX8W4) stiekem in de rugzak van een moeizaam wandelende deelneemster. Ik heb al iemand op het oog.
Vanaf vandaag zijn mijn typende vingers vierdagen lang ondergeschikt aan mijn voeten, omwille van de wandelvierdaagse in eigen omgeving. Zelfs min of meer cirkelend om mijn eigen huis. Waar ik normaal 20 tot 25 kilometer mijn kuiten laat passeren, neem ik deze dagen met 15 kilometer per dag min of meer mijn gemak er van. Neemt niet weg dat mijn beloning, een paar biertjes aan de finish, er niet minder om zal zijn.
Met ruim het merendeel van de meer dan 7.000 wandelaars loop ik dezelfde kant op, wat natuurlijk onderweg gezellige momenten oplevert. Ook mijn verbazing, waarbij ik doel op de outfit van sommige wandelaars. Zoals de vrouwen, naar mijn waarneming inderdaad voornamelijk de tedere kunne, die een volle bepakking meetorsen, alsof zij drie dagen op bivak gaan. Wat kan het meer zijn dan een beetje eten, drinken, wat zonnebrandolie en regenkleding?
Het damestasjesprincipe, beter mee verlegen, dan om verlegen zal hier wel opgeld doen. Met mijn flesje water in mn broekzak loop ik lekker door.
n.b.: Altijd was ik al wars van volle bepakking, lees dit in mijn kroondomein:
We hebben allemaal wel eens onze zwakke momenten. Heb dat niet als je On Line bent, want je hangt. Zo was ik eens weken achter elkaar de miljoenste bezoeker, ja ècht, van een site, waarbij ik een paar klikken verder een fraaie hoofdprijs gehad zou hebben. Daar ben ik niet ingetuind.
Dat was dus niet mijn zwakke moment. Dat had zich al eerder afgespeeld, met het strelen van mijn ego. Op een heel reguliere site kwam ik namelijk onderstaande IQ-test tegen, waarvan ik direct de valkuil doorzag.
Tja, toen kon ik niet nalaten deze test volledig in te vullen. Na de laatste vraag had ik, zoals bij een examen, het gevoel de test goed te hebben gemaakt. Dan wil je natuurlijk ook de uitkomst kennen, dus dan ook maar mijn mobiele nummer ingevuld. In een strelend SMSje werd mijn hoge IQ gemeld, wat een moment van zelfgenoegzaamheid gaf.
Achteraf gezien kon deze conclusie helemaal niet waar zijn. Ik bleek een stomme idioot te zijn geweest. Want, wat ik in mijn gretigheid niet las, was dat met deelname je tevens akkoord ging met een abonnement voor troep op de GSM.
Steeds als ik iets op mn mobieltje moest downloaden, drukte ik dit weg in de veronderstelling met een soort SPAM te maken te hebben. Daarbij had ik niet door dat hiervoor telefoontikken in rekening werden gebracht.
Tegenwoordig valt daar trouwens ook niet snel achter te komen. De kosten van prepaid worden automatisch afgeschreven, waar je pas achter komt, op het moment dat de periodiek bankafschriften na een paar maanden worden toegezonden. Gelukkig heb ik de gewoonte om zon stapeltje dan toch nog even door te lopen, of er geen gekke dingen zijn afgeschreven. (dus toch een hoge IQ?!) Zo kwam ik er achter dat ik in vijf weken tijd zon 60,= voor mn IQ test heb ingeleverd.
Mijn materiële schade bleef daarmee redelijk beperkt, maar lange tijd bleef ik mij een ontzettende Jan L voelen.
Je spatbord rammelt. Wat zeg je? Iets harder: Je spatbord rammelt. Wat zeg je nou? Schreeuwend: Je spatbord rammelt!!! Ik kan je niet verstaan, want mijn spatbord rammelt zo! Dit eeuwenoude mopje schoot mij bij de laatste minuten van de WK voetbalwedstrijd Servië-Ghana spontaan te binnen.
In een van de laatste minuten volgde er nog een goeduitziende counter van Ghana, waarbij de bal mooi voor kwam, maar net naast werd geschoten. Verrassend volgde op deze actie een gele kaart. De Ghanees stond inderdaad buitenspel, schoot op het doel, terwijl er al was gefloten.
Hoe bedoelt u, gefloten??? Denken de heren arbiters nou echt dat hun fluitje boven het auditieve geweld van de vuvuzela uit kan komen?! Had die gele kaart maar laten zitten, want je spatbord heeft gerammeld.
Direct al de openingswedstrijd tussen het gastland Zuid-Afrika en Mexico, gaf meer dan een voorproefje van het hels toeterende publiek, bij het WK voetbal. Niet dat de Zuid-Afrikanen zoveel toetergeweld van de vuvuzela gewend zijn, want veel meer dan 8.000 toeschouwers komen er normaal niet bij een voetbalwedstrijd. Vandaag werden beide teams in het Soccer City Stadium van Johannesburg door ongeveer 95.000 dolenthousiaste voetbalsupporters toegejuicht. Ik bedoel, toegetoeterd. Geen happening ter wereld had tot dan zoveel kabaal voortgebracht.
Eén van de voorronden van een voorgaand WK was ik getuige van een wedstrijd van het Nederlands elftal. Deze wedstrijd bezocht ik met zakenrelaties van de krant waar ik werkte. Onze PR-man had de omlijsting van dit voetbalspektakel in handen. Per luxe touringcar naar Amsterdam, eten en drinken aan boord en een pretpakket voor in het stadion. Daarin zou ondermeer de Nederlandse vuvuzela zitten, om al toeterend ons Oranje aan te moedigen.
Als één man grepen wij direct na het fluitsignaal, Hup Holland Hup, naar onze toeter. Ons miniconcert bleef uit. Mijn collega, duidelijk geen voetbalkenner en kennelijk wars van enig kabaal, liet ons niet toeteren, maar snerpend piepen met een roltong. Hup Holland Hup, piiiiieeeeeeph, waarbij collectief de tong zich in de nek van onze voorgangers priemde. Met lichte irritatie tot gevolg.
Het is heel goed mogelijk dat wij toen als de eerste Hooligans werden beschouwd.
Wat ik in je formaat zie, gaf F. Jacobse van de Tegenpartij in 1980 uitleg over een mogelijke kabinetsformatie, na de Tweede Kamerverkiezingen van weleer.
Fake natuurlijk, want de Tegenpartij was onderdeel van het satirische TV programma van Kees van Kooten en Wim de Bie (Koot & Bie). Veel van het scenario is nu, 30 jaar later, niet alleen overeind gebleven, maar zelfs geadopteerd door de politieke partij van Geert Wilders.
Hadden de visionairs Koot & Bie ooit kunnen bevroeden dat zij drie decennia later de virtuele campagneleiders van de Partij Voor de Vrijheid zouden zijn?
Nadat mijn moeder in 1991 overleed, ben ik nu al weer 19 jaar wees. Hoewel ik niet direct de kenmerken had van een moederskindje te zijn, blijf ik haar bijna dagelijks missen. Nooit heb ik daarover mijn spreukje Ik heb van mijn leven nog nooit zon fijne moeder gehad, kunnen overtreffen. Door een gedachteflits realiseerde ik mij dat zij onze wereld van vandaag totaal niet meer zal begrijpen. Laat staan de brief die ik via mijn vlieger haar zond. Daarin schreef ik:
"Ha die mam,
Het is heel verleidelijk om via Derek Ogilvie of Char met jou in contact te kunnen komen, maar ik weet dat ik jou daarmee geen plezier zou doen. Jij bent veel te bescheiden om op TV zo in de schijnwerper te worden gezet. Vandaar dat ik op Hyves, Linkedln en Facebook naar jou op zoek ben geweest. Ik kon je daar niet vinden, daarom verder gezocht, of je misschien Twittert of een eigen Blog hebt. Ook dat blijkt niet zo te zijn. Kennelijk heb jij jouw hemelse gedachten niet aan de digitale snelweg vrijgegeven.
Jammer, want ik had jou graag bijgepraat, hoe ik als babyboomer, toch behoorlijk met mijn tijd mee ben gegaan. Toen jij ons verliet zaten we nog in het technisch tijdperk van de video, spelletjescomputer, elektrische schrijfmachine en de gekleurde telefoon met drukknoppen.
Lang geleden heb ik daar wat euros (ja, zo heten de knaken tegenwoordig) voor weten te vangen via Marktplaats.nl. Later heb ik daar de zooi als ISDN-modem, mijn DOS-computer met floppydisk, diskettes, matrixprinter, mechanische muis en WordPerfect 5.1 ook op gezet.
Nu mijn PC en laptop onder Windows 7 draait, ik een Wi-Fi draadloze router heb, krijg ik veel sneller mijn HTML-paginas van www.kroondomein.com op mn flatscreen. Kon ik je daarover maar e-mailen. (j.kroon-wanmaker@heaven.com) Zou ik tegelijk wat digitale fotos mee kunnen sturen. Ik heb er genoeg van op mn USB-stick en DVDs staan. Misschien kunnen we zelfs via MSN webcammen?! Heb ik eenmaal jouw mobiele nummer stuur ik je een SMSje zodra ik on-line ben.
Maar laat ik niet te technisch worden. Laten we eerst maar virtueel contact met elkaar hebben. Na jouw reïncarnatie laat ik je dan wel zien hoe al onze communicatiemiddelen werken. Natuurlijk gaan we dan ook ouderwets in mijn MPV een autoritje maken. En omdat je altijd zo gek was op de toeristische routes, zal ik op mijn navigatie mijd de snelwegen aanvinken. Ik kan niet wachten."
Joran van der Sloot heeft een bekentenis afgelegd over de moord op de 21 jarige Stephany Flores. Achteraf heeft de killer telefonisch bij zijn moeder geklaagd over de Barbaarse verhoormethoden. Zijn advocaat sluit daardoor niet uit dat Jorans bekentenis vals is. Ho, wacht even meneer de advocaat, uw misselijk makende cliënt is kampioen in het herroepen van valse verklaringen. In Aruba en Nederland kwam hij daarmee steeds goed weg.
Zo niet in Peru. Alles wijs er op dat Joran dit keer de juiste verklaring heeft afgelegd. En dat dit, tijdens de verhoren, onder druk is gebeurd lijkt mij dit keer van ondergeschikt belang. Of had meneer de advocaat verwacht dat een bekentenis tijdens een genoeglijke lunch opgetekend had kunnen worden.?!
Voor een periodiekje leek ze mij net iets te oud, maar vriendelijk was zij alles behalve. Haar goed recht natuurlijk, ware het niet dat zij als caissière bij een benzinestation zich heel voorkomend naar de klanten dient te gedragen. Pasje andersom, naar beneden meneer, sprak zij snibbig. Nee, met strip naar onderen, meneer, keurde zij ook mijn tweede poging af.
Ik begreep er niets van. Altijd heb ik ruzie met een pinpasapparaat. Strip naar links, strip naar rechts. Op zn kop, nee juist andersom. Overal leken het mij andere commandos, maar overigens altijd uiterst vriendelijk. Maar dit keer, bij die BP-Trien ging het er heel erg vervelend aan toe.
Nee meneer, naar onderen. Juffrouw, ik begrijp echt niet wat u bedoelt. Met een grote zucht werd mijn bankpas uit handen genomen en daar gestopt waar normaal alleen de sleuf voor creditcards zit. Zo!, nu uw pincode alstublieft. Het leek dat zij wel heel erg de ziekte op mij, of op haar baan natuurlijk, had gekregen.
Na de transactie schoof zij mijn pas naar mij terug. Dit is het nieuwe pinpasapparaat, beveiligd tegen skimmen. Nee juffrouw, die verklarende tekst heb ik nu ook niet meer nodig.
Je kunt geen blad openslaan of er rolt weer een diversiteit aan busreizen uit. Van zonvakanties tot stedentrips en alles heel erg vriendelijk geprijsd. Je hoeft daar zelfs geen verkoopdemonstratie van veel te dure dekens voor bij te wonen. Hoe kunnen ze het doen voor die prijs?!
Eén keer heb ik deels zon stedentrip per touringcar meegemaakt, wat mij ook ten dele goed is bevallen. Ik verklaar mij nader. Heel lang geleden werkte ik voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad als voor dagblad Het Vrije Volk. Naar opvatting van mijn toenmalige baas had ik een uitzonderlijke prestatie geleverd, die hij extra maar vooral ludiek, wilde belonen. Bonussen bestonden toen nog niet. Omdat in die tijd het heel normaal was dat de krant voor hun lezers reizen organiseerde, werd bedacht dat ik met mijn vrouw maar drie dagen naar Parijs moest gaan, volledig op kosten van de krant.
Parijs, weliswaar toen al een aantal keren geweest, trok ons wel. Alleen zon lezersreis met de bus, zagen wij niet zitten. Na wat gesteggel kreeg ik toestemming om met mijn leaseauto, van de zaak, te gaan.
Toen wij in de loop van de middag in het luxueuze hotel net buiten Parijs aankwamen, was het busgezelschap er nog niet. Dat kwam, naar mij later bleek, niet doordat zon bus veel minder snel rijdt, maar doordat zij eerst heel Zuid-Holland doorreden om mensen bij opstapplaatsen op te pikken.
Los van ons toekomstig gezelschap konden wij bij het hotel al inchecken. Aan de balie en later aan de bar werden wij met alle egards behandeld. Een zoveel-sterren hotel waardig. Rond etenstijd kwam dan toch het krantengezelschap aan. Er werd snel collectief ingecheckt, om een uurtje later met de bus een rondrit door Parijs te maken. Reisleider Hans wist dat wij bij de groep zouden aansluiten. Waarom wij met eigen vervoer waren was hem niet duidelijk. Ondanks dat hij hier voorzichtig naar bleef vissen, hebben wij dit niet onthuld, wat ook weer onze VIP behandeling ten goede kwam. Want, kennelijk was hij van mening, dat we voor de krant de kwaliteit van de reis moesten checken.
Met dat wij voor de eerste maal de bus instapte, greep Hans naar de microfoon en stelde ons aan het gezelschap voor. Zij zullen een aantal van onze excursies meemaken, geeft daarom de heer en mevrouw Kroon een hartelijk applaus!. Wat gênant, maar het gezelschap was ons goed gezind.
Parijs bij nacht, een boottocht op de Seine, sightseeing en de Moulin Rouge, we hebben het allemaal met het gezelschap meegemaakt. Ook die ene maaltijd, alvorens de nachtclub te bezoeken. Dat was dan echt zon busgezelschappenhap in een apart zaaltje, waarop menig busvakantieganger zijn of haar mening over eten in het buitenland heeft gevormd. De bediening was volledig in stijl van het schnitzeltje, dorperwtjes, gebakken aardappeltjes en minicup ijs, met niet te zuipen koffie toe. Van het gezelschap geen wanklank. Kennelijk was het hen niet om het eten te doen, maar om een paar fantastische dagen Parijs, voor weinig.
De resterende tijd, buiten het gezelschap om, werden wij door een Franse vriendin vermaakt, inclusief de restaurantjes waar de beroemde Franse keuken werd waargemaakt.
Toch was het meisje teenager af, dat maakte haar vraag eigenlijk nog erger: Mam, hoe deden jullie dat dan? Wat? Nou, als je ergens onderweg wilde afspreken. Toen er nog geen mobieltjes waren Gewoon, we zorgden daar dan op tijd te zijn.Jeetje, wat lastig, zat je zeker een hele tijd op elkaar te wachten. Daar moet ik ècht niet aandenken. Welnee jôh, iedereen kwam gewoon op tijd.
Pffff?!
Deze dialoog gaf weer eens de tegenstrijdigheid van mijn leeftijdsgevoel en werkelijkheid aan. Die jonge vrouw is in het mobiele tijdperk opgegroeid. Zal ik er bij haar nog een schepje bovenop doen, dat er ook een tijd was dat de telefoon vast zat aan de muur en de hoorn je hooguit een halve meter de ruimte gaf.
Ik zal de gespaarde telefoonkaarten toch maar eens op marktplaats zetten?!
Ik wil mij niet bezondigen aan vooroordelen. Maar ja, ze moeten er niet om vragen. En dat deed Sjef Janssen uit Sittard. Met hem had ik de afspraak dat hij, zodra werkzaam in Noord Holland, hij bij mij zou langskomen, om wat praktische adviezen te komen geven.
Ik heb het over het premobiele en navigatieloze tijdperk. Ook al omdat de nummering in onze wijk erg gecompliceerd in elkaar zit, zou hij mij bellen op het moment dat hij ons winkelcentrum had gevonden. Ik zou er dan heenlopen om hem naar mijn huis te loodsen.
Na zn belletje liep ik de afgesproken richting uit. Zonder resultaat, kennelijk is Janssen bij het verkeerde winkelcentrum terechtgekomen. Dus terug naar huis, in afwachting van zijn volgende belletje. De herkansing volgde. Weer niet, terwijl hij dan zeker en vast bij ons winkelcentrum zou staan. Dan toch maar weer terug naar huis, in afwachting van de volgende call.
Dit keer won ik meer informatie van mijn (nog onbekende) bezoeker in. Sta je bij de ingang van het winkelcentrum? Niet?! Waar dan? Nou, daar waar ik de hele tijd al sta. Ik heb een blauwgrijze auto en sta zon beetje in het midden van de parkeerplaatsen.
Vreemd, waarom niet direct herkenbaar, bij de ingang van het winkelcentrum, vroeg ik bij de derde gang naar de parkeerplaatsen mij af. Natuurlijk keek ik nu wel heel minutieus de parkeerplaatsen af en ja hoor, daar ergens in het midden .
Het bleek inderdaad Stef Janssen uit Sittard te zijn. Typisch dat zon man zich zo verstopt, terwijl hij door mij gevonden wilde worden.
Dagje treinen, altijd leuk. Dit keer naar Arnhem. De terugweg ging bijna niet goed. Om acht uur in de avond zou onze trein gaan. Nog twintig minuten de tijd, dus gelegenheid om 2=1 zonnebrand bij Etos te kopen. De aardige juffrouw sloeg aan, fout, toch twee is twee. Juffrouw, het komt uit de actiemand van 2=1. Oh, sorry, Uhh, maar de korting moet er automatisch afgaan?! Hoe radeloos zij ons ook aankeek, wij wisten ook niet wat ze nu moest doen. Als we maar de helft van ons geld terugkrijgen. Alle begrip van de verkoopster èn van de twee verkoopsters, die er inmiddels bij waren gekomen. Eerst het bedrag even terugboeken, dan één fles opnieuw aanslaan, dan gewoon de tweede gratis. Een advies met een hoog filiaalchefgehalte, ondanks dat de drie dames geen van drieën die uitstraling hebben. De terugboeking was inmiddels gebeurd, maar het lukte nog steeds niet om tegen 2=1 af te rekenen. Voor ons een raadsel, dat niet simpel één fles langs de kassa kon. Ja weet u, het heeft met fout balansen te maken. Daardoor komen er verkeerde prijzen in het systeem. De ongevraagde uitleg begrepen wij helemaal niets van. Waarom geeft u niet gewoon de helft van het betaalde geld terug,? was nu onze inbreng, op logica gebaseerd. De dames bediscussieerden samen ons ei van Columbus.
Na wat gemor aan de kassa moest onze simplificatie toch als onmogelijk worden beschouwd. Het was inmiddels 19:53 uur, nog 7 minuten te gaan. De Etos Ladys hadden zelf inmiddels een boekhoudkundige truc bedacht, maar ook dat slimmigheidje werd door de kassa niet gepikt. Dames, onze trein gaat zo, betaal het hele bedrag maar aan ons terug en kijk later maar hoe u de flacons weer in de 2=1 mand terug kunt krijgen. Natuurlijk, sorry voor het ongemak. Toch werd met een laatste poging de flacons langs de scanner geschoven. Het resultaat was opnieuw niets meer dan Game Over" van een fruitkast. Onze betaling werd ongedaan gemaakt. Nog vijf minuten te gaan.
In versneld tempo kwamen wij langs de NS infobalie, waar een beambte ons min of meer op stond te wachten. Over drie minuten perron 7, wees hij ons desgevraagd de weg. De trein stond al klaar, hoewel, wel richting Doetinchem. Dan zal deze wel zo vetrekken, om plaats te maken voor onze trein. Niet geheel gerust met deze gedachte perron 7 verder opgelopen. Verrek, in de verte stond nog een trein. Die voor ons, met nog één minuut te gaan. Net aan wisten we m te halen.
Hopelijk zijn de dames van Etos niet te lang het spoor bijster geweest.
In mijn blog van 7 mei gaf ik al duidelijk te kennen dat ik bepaald geen fan ben van onze buurtsuper, nog geen 100 meter van ons huis. Sterker nog, ik neig er toe om hen via de rechter aan te klagen, om voor de onnodige Honig onthouding er fiks wat smartengeld uit te slepen. Het zou heel terecht zijn.
Vele maanden ben ik namelijk verstoken gebleven van één van mijn lievelingsgerechten, kapucijners. Deze onthouding had ik te danken aan het feit dat de Honig Kapucijners Mix niet meer te koop bleek te zijn. Als je de supermarktmedewerkers mocht geloven, was deze mix zelfs uit het assortiment gehaald. Kennelijk bij gebrek aan gebruikers.
Blijk ik ook hier weer een erg afwijkende smaak in mijn mond te hebben?! In huize Kroon werd node de kapucijners verbannen. Mogelijk enigszins onder mijn druk, vroeg mijn vrouw meerdere malen bij de supermarkt, of Honig toch weer de kapucijnermix terug in het assortiment heeft gebracht . Met veel gevoel voor impact, werd er door het personeel steeds teleurstellend op geantwoord.
Achteraf bleek het personeel helemaal niet meelevend te zijn geweest. Eerder vol desinteresse. Want, bij toeval viel het oog van mijn vrouw namelijk op de Honig Kapucijnersmix, weliswaar op een geheel andere plaats in de schappen. Vanavond heb ik dus weer van mijn favoriete gerecht kunnen genieten.
Heerlijk, maar achteraf wel met een nare bijsmaak. C1000 kan bij mij echt geen goed meer doen.
Verstand heb ik er niet van, maar toch vraag ik mij af waarom de Tweede Kamerverkiezingen alleen maar over geld gaan. Is het echt alleen maar de economie die telt?! Waarom moeten wij steeds meer verdienen en onze huizen steeds meer waard worden?!
Zeker vanaf Jan Modaal verdienen we toch genoeg?! Wij kunnen alles doen (en laten) wat we willen. Dan zou het toch vanzelfsprekend moeten zijn dat we, zij die niet rond kunnen komen, een handje komen helpen. Zo moet het mogelijk zijn om ook de zwakkeren in onze samenleving tot prestaties te stimuleren. Prestaties dan wel op hun eigen niveau, waarmee zij zelfvoldoening ontwikkelen.
Collectiviteit, Teambuilding, Saamhorigheid, dat is wat wij in ons land nodig hebben. Wat zou het als we het economisch dan wat minder doen? Wat zou het dat we daarmee onze topmanagers het land uitjagen?! Het is nog maar de vraag of dit al oude dreigement ook wordt waargemaakt. En dan nog, dan groeit onze sub-top door naar de top. Het lijkt me niet dat wij daar minder van worden.
Rupsje Nooit Genoeg moet in dit land geen voedingsbodem meer vinden. Dus onze huizen moeten ook maar niet meer, meer, meer waard worden. Huizen zijn om in te wonen, niet om als oppot spaarpot te dienen. Trouwens, wat heb je aan een (te) hoge waarde, waardoor huizen onverkoopbaar zijn geworden?! Worden onze huizen minder waard, zijn er ook meer (zoals de jeugdige starters) die een huis kunnen kopen. Een goed argument om, op termijn, de hypotheekrente voor een groot deel af te schaffen. Het lijkt mij goed dat daarvoor dan een instapsubsidie in de plaats komt.
Natuurlijk is het tegenargument van de waardevermindering dat velen met een te hoge hypotheek schuld blijven zitten, ten opzichte van de waarde van het huis. Ja, das waar. Helaas is hen te veel schuld door de strot geduwd, door de banken waar de overheid (wij dus) miljarden in heeft gepompt. Het is dan heel gerechtvaardigd dat diezelfde overheid ook helpt bij het probleem van de overfinanciering van huizen, van de minder draagkrachtigen. Te financieren uit datgene wat er wordt bespaard met beperking van de hypotheekaftrek.
Oké, mijn verhandeling is er een van de koude grond. Toch ben ik er zeker van dat het méér, méér, méér zijn grenzen kent en dat wij nu de douane daarvan heel dicht zijn genaderd. Het wordt tijd dat wij geestelijk onze grenzen gaan verleggen.
Verrek ja, de extra service van de organisatie. Chip 4RHX8W4 was weer binnen. Natuurlijk hadden we daar even gein over, maar is het eigenlijk wel zo leuk?! Met die chip ben ik toch min of meer aan een leiband gelegd. Weliswaar geen justitiële enkelband voor elektronische huisarrest, maar toch.
