1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het lijkt er op dat Oranje de wereldtitel voetbal wil kopen, door in 2018 het WK voetbal te organiseren. Een uitvlucht die is gevonden, na drie keer in de finale te hebben gestaan, zonder de titel te hebben gewonnen. Voorvechter voor deze titelaankoop is ongetwijfeld Johan Cruijff, die zijn verlies van 1974 nooit goed wist te verteren.
Als strategisch denker zal het Johan zijn opgevallen, dat 1/3e van de WK-finales door het thuisland, Uruguay Italië Engeland Duitsland Argentinië en Frankrijk, werd gewonnen. Toen was het nog even een kwestie om de Bobos van zijn plannen te overtuigen, waarna de Fifa hier op inspectieronde kwam.
Maar ja, moeten we echt 476 miljoen investeren, om de wereldtitel binnen te halen?! Een tweede plaats, tijdens een pracht finale in Rusland, zou toch zeker ook heel mooi zijn.
Omdat ik nou eenmaal niet graag naar de commerciële zenders kijk, met al die onaangename commercialbreaks, zag ik twee weken geleden voor het eerst het programma Hollands Got Talent op RTL 4. Daarin herkende ik de Engelse versie, die inclusief alle mimiek, volledig is gekopieerd. Wat onbedoeld van het programma een gekkenbekkenfestival maakt.
Desalniettemin, deze talentenjacht leverde wel een geweldige TV-avond op. Afgelopen week echter, was het al weer een heel stuk minder en dus een bevestiging van mijn aversie tegen commerciële zenders. Alle voorafgaande uitzendingen werden opnieuw uitgemolken, met een volledig onnodig achteraf-commentaar van de drie juryleden. Het zappen meer dan waard.
Vanavond was dan de eerste halve finale, met opnieuw pracht TV. Daarbij is hen het geklungel met het bepalen van de 2e finalist vergeven. Beide kinderen mochten als nummer 2 en 3 naar de finale. Wat mij betreft: 3131 SMS Angelique.
Zo hoog Groningen in Nederland ligt, zo hoog ook lijkt het parkeergedrag van Max van den Berg bij veel Groningers te liggen. Wat ik opmaak, uit de vele (niet gepubliceerde) reacties. Daar zou dus eigenlijk gewoon iets aan moeten worden gedaan. Maar ja, kennelijk is er geen parkeerwachter, die zijn vingers daaraan wil branden. Misschien is dat ooit eens gebeurd en werd de ambtenaar daarover vermanend toegesproken en de parkeerbon verscheurd.
Tijd voor Undercover gaan. Een programmamedewerker zou dus bij de parkeerwacht moeten infiltreren. Zodra hij met bonnenboekje de baan op mag, is zijn eerste gang richting Provinciehuis, om daar de BMW van de commissaris van de koningin een parkeerprent tussen de ruitenwisser te steken. De gevolgen daarvan, inclusief het moment dat hij op het matje wordt geroepen, zal met de verborgen camera worden vastgelegd. Hij zal niet toegeven en niet vrijwillig de bekeuring verscheuren. De reacties van zijn superieuren en eventuele medespelers lijken mij bijdragen tot vermakelijke TV. Dit alles met natuurlijk de doelstelling dat iedereen zich aan onze wetgeving (lees: normen en waarden) zal houden.
De commissaris van de koningin staat model voor deze format van ontmasker TV. Zowel in politieke wereld, inclusief onze euro parlementariërs, als in bedrijfsleven zijn er nog heel wat verhevenen te ontmaskeren. Een pracht bijdrage voor de gewenste transparantie van onze maatschappij.
Niet alleen in de top van het bedrijfsleven heerst er vaak een bepaalde arrogantie, zoals ik gisteren neerschreef over het parkeren van directieleden. Ook in de politiek weet men van wanten. Daarbij springt Max van den Berg, als commissaris van de koningin in Groningen, wel heel erg in het oog.
Daar waar niemand mag parkeren, parkeert de heilige Max dagelijks zijn BMW, enkele passen van zijn domicilie, het Provinciehuis Groningen. En dat is arrogantie ten top. De oud Euro Parlementariër is nota bene van huis uit socioloog, zodat hij zeker en vast bekend is met de definitie sociologie: Het bestuderen van mensen en gedrag in hun sociale omgeving, in relatie tot de heersende moraal en ethiek .
Raar toch dat zon man dan meent boven de wet te mogen staan . Overigens vermoed ik dat de geparkeerde fiets van zijn secretaresse is. Zullen zij, naast parkeren, ook op een andere wijze intiem met elkaar zijn?
Door het land heen, heb ik beroepshalve heel wat grote bedrijven bezocht. Voornamelijk de hoofdkantoren hiervan, waarbij het parkeren nog al eens verwondering bij mij opriep. Niet bij de bedrijven die, op jouw komst voorbereid, netjes voor jou een parkeerplaats hadden gereserveerd. Heel geinig ook eens aan de rand van de Amsterdamse Jordaan, waar ik met een autolift een kleine parkeerkelder inging.
Ook waar je aan de straatkant moest parkeren, was het geen enkel probleem. Vanuit een heel conservatieve training, heb ik mij overigens aangeleerd om dan niet direct in beeld te parkeren. Theorie daarvan was dat, bij het uit de auto komen, je een onderdanige positie aanneemt, waarmee je met jouw entree jezelf enigszins op achterstand hebt gezet. Onzin misschien, maar ik hield mij daar wel aan. Kwam mij ook goed uit, want ik heb nooit goed geleerd om een leaseauto te wassen. Heel gek, met mijn eigen auto beheers ik dat wel. Maar dit ter zijde.
Vreemd vond ik het bij die bedrijven, meestal van ontzettend conservatieve aard, waar de meest prettige parkeerplaatsen, direct voor de deur, voor de directie waren gereserveerd. Bij één van de dagbladen maakten ze het zelfs zo bont, dat het bordje GERESERVEERD DIRECTEUR in hoofdletters was geschreven en gereserveerd adjunct directeur in kleine letters. Ik heb het nooit nagevraagd, maar hier zal best een doordachte visie (of wel zelfverheerlijking) achter hebben gezeten. Bij het hoofdkantoor van een fabrikant met eigen winkelketen was voor het pand een immense parkeerplaats. Het dichts bij de ingang waren er zeker 25 parkeerplaatsen gereserveerd voor de directie (?!). De bezoekers moesten daardoor een aardige tippel maken.
Vaak is het dan ook nog zo dat je als bezoeker met je auto naar de achterkant van het pand wordt verwezen. En dat heb ik nou nooit begrepen. Het is toch niet meer van deze tijd dat directieleden heel arrogant hun eigen auto pal voor de deur zetten. Zoek het maar uit, meneer de klant. Regent het, nou dan heeft u toch zeker wel een paraplu in de auto?!
Zou ik het voor het zeggen hebben, dan hadden directieleden zelfs geen eigen parkeerplaats. En zo dicht mogelijk bij de ingang van het kantoor zouden de parkeerplaatsen zijn gereserveerd, met de borden: Welkom, voor u als klant, zijn deze parkeerplaatsen gereserveerd!
Toch kon ik één keer billijken dat er sprake was van een eigen parkeerplaats. Er zal best een goede reden zijn, om die plaats mevrouw Van Gelder te hebben toegewezen.
En dat heeft bij de puissant rijken van de States tot nadenken gestemd, getuige hun persbericht van 4 augustus jongstleden, waarvan hieronder een uittreksel:
Kom op Nederlandse multimiljonairs, nu jullie. Dan volgen de Quotejes uit India, Rusland en China vanzelf wel. Wat zal het dan ontzettend mooi worden in de wereld! Met dank aan Google Vertalen.
Vanavond werd ik, tijdens Studio Sport, verrast door de wedstrijd NAC Breda - AZ. Niet door de teleurstellende uitslag van 1-1, maar over het shirt van AZ. Na de teloorgang van DSB en de gelegenheidssponsor BUKO, zit de Alkmaarse ploeg zonder sponsor. Misschien is het een beetje armoedig gezicht, een wedstrijdshirt zonder merkbeeld van de sponsor. Maar het is niet anders en een kwestie van tijd. Ongetwijfeld wordt daar achter de schermen ook hard aan gewerkt.
Maar ja, het is wel heel zot om dan heel nadrukkelijk een groot vraagteken op het shirt te plaatsen?! Wat moet daar nou de bedoeling van zijn? Iets van: Wij hebben ook geen idee of wij deze wedstrijd kunnen winnen? Of: Jùllie blijven ons toch wel steunen? Hoe dan ook, sowieso is het slecht om met vraagtekens aan een wedstrijd te beginnen.
Of zal het een brevet van onvermogen zijn van de commercieel directeur? Zo van: Wie wil ons gaan sponsoren? Dat zal toch niet, zo a-commercieel zal er toch niet worden geredeneerd?! Uitgaande van het slechtste scenario gaat het wel om een zoektocht naar een sponsor. In dat geval valt te vrezen dat, als er al een sponsor wordt gevonden, het niet de beste kandidaat-sponsors aantrekt. Of, in het andere geval AZ de onderliggende partij is tijdens de onderhandelingen.
Dan lijkt het mij beter om de spelers individueel te laten sponsoren, door het regionale of lokale bedrijfsleven. Lijkt voor de ruggen een ratjetoe worden, maar toch alles beter dan een vraagteken.
Vandaag had ik in mijn hemd willen staan, in de stromende regen. Niet eens, door eerst mn regenjas open te zwaaien. Nee gewoon, met niets anders omkleed. Duidt dit op exhibitionisme?!
Vrees niet, mijn neiging was onschuldiger dan het lijkt. Gisteren kocht ik namelijk een sneldrogend ondergoedsetje. Een hempje en broekje voor vijfenveertig euro?! Dat is wèl een meijertje (f. 100,=) oud geld. Voor dat geld kocht ik ooit bij GAKO een heel kostuum, waaronder ik voor centen een Zeemannetje droeg.
Tegenwoordig loop ik nauwelijks nog in kostuum en blijk ik meer te investeren in datgene wat onzichtbaar wordt gedragen. Dan wil je toch graag eens in je hemd staan.
Met het voornemen dit nog heel lang uit te stellen, onthul ik ongevraagd dat het nummer Unchained Melody van The Righteous Brothers tijdens mijn crematie, nou ja de plechtigheid daarvoor dan, zeker zal worden gedraaid. Voor mij is dit namelijk het mooiste nummer aller tijden. Vanwaar deze mededeling, waar voorlopig niets mee kan worden gedaan?!
Dat heeft te maken met mijn blog van afgelopen Zondag. Toen had ik illustraties bij elkaar gegoogeld, om mijn stelling over Ever Greens kracht bij te zetten, zoals Little Green Apples van Bobby Russel. Die Bobby leek mij, naast Bill Medley, die andere broer van The Righteous Brothers.
Jaren geleden had ik gehoord dat die andere broer jong was overleden. Ik kende zijn naam niet eens. Verder googelend bleek mijn constatering echter niet juist te zijn. De tweede man was niet Bobby Russell, maar Bobby Hatfield, die niet jong was overleden, maar zijn laatste adem uitblies op 5 november 2003, een half uur voordat The Righteous Brothers zouden optreden.
Mijn eigenwijze karaktertrekje speelde weer op. Die Hatfield kan helemaal geen Righteous Brother zijn. Kijk maar eens naar de twee platenhoezen. Op zoek naar mijn ongelijk, zocht ik op You Tube naar een zo recent mogelijk LIVE optreden van The Righteous Brothers. Vreemd genoeg waren er alleen maar zwart-wit dan wel zestigerjaren beelden te vinden. Dat is toch raar?!
Unchained Melody was niet alleen in de jaren zestig een hit, maar ook nog eens in 1990. Als je dan leest dat het duo nauwelijks zeven jaar geleden werd gehalveerd, zij tot dan nog optraden, dan zou er toch ook beelden van recentere datum beschikbaar moeten zijn?!
Kortom, voor mijn gevoel hangt er een mysterie rond The Righteous Brothers. Wie het echt weet mag het zeggen.
Van de VVD, als nationale ballenbak, mocht je verwachten dat zij zonder enige gêne met de PVV zouden gaan samenwerken.
Voor de CDA ligt dat anders. Als grote verliezers van de verkiezingen, trekken zij ook zonder enige gêne de macht opnieuw naar zich toe.
Hiervoor bedienen zij zich dan wel van pure volksverlakkerij, door met een gedoogakkoordconstructie Partij Wilders op een bijzondere manier mee te laten regeren.
Onder het motto Digitaal gaan we uiteindelijk allemaal hebben wij ons thuis er maar toe aangezet, om de OV chipkaart van ons NS abonnement in gebruik te nemen. Dus op naar de NS automaat. De kaart in elke gleuf gestopt die zon automaat rijk is, zonder enig succes. Een kwartiertje later viel mijn oog op een kaartlezer, rechtsonder het informatiescherm, waar de kaart tegenaan gehouden moest worden. Bingo!
Nee, valse Bingo, want ik kreeg het onpersoonlijke bericht dat ik mijn bestelling moest ophalen, via www.ns.nl Terug naar huis en achter de PC richting mijn NS. Waarom deze extra handeling nodig was, is mij nog steeds niet duidelijk, maar ik kon voor mijn kaart en die van mijn vrouw terug naar de pingleuf van de automaat, om alsnog op te waarderen. Na de transactie effe gecheckt en ja hoor, beide OV Chipkaarten waren met 30,= opgewaardeerd. Dus toch Bingo!
Dat het weer een valse Bingo betrof, kwam mijn vrouw achter, toen zij als eerste met haar OV Chip op reis ging. Niet geheel bravourvrij hield zij haar pas voor de kaartlezer op het perron. `Rood,` kaart niet geldig. Dan maar even naar de tweede lezer: Rood. In dezelfde kleur verschenen er vlekjes in haar nek. Een reizigster, die al het voorbereidingsleed al had doorstaan, schoot te hulp. Naast de automaat staat ook een lezer.` Dus terug naar de hal, kaart voor de lezer: Rood, kaart is dus echt ongeldig.
Toch gaf de kaartautomaat aan dat er voor 30,= was opgewaardeerd. De OV chip-hogeschool van de NS was dus met goed gevolg doorlopen. Dan moet het meneer NS zelf zijn die aan het stuntelen is. Inmiddels was het kwartier extra tijd verloren gegaan en kon de trein zo komen. Dan maar zonder geldig plaatsbewijs ingestapt, in afwachting van de conducteur.
Nou die kwam heel snel, beter nog, het was de hoofdconducteur. Mijn vrouw had er alle vertrouwen in dat het nu wel goed zo komen. Dat klopte, uhhh, min of meer. De OV chip verdween in de gleuf van de baas zelf: Tja mevrouw, volgens mijn informatie heeft u opgewaardeerd voor bus en tram en niet voor de trein. via Mijn NS op de PC en via de NS-automaat, hoe kan dat nou? Tja, ik lees dat hier echt. En nu? U kunt het beste naar het NS station in uw woonplaats. Maar ik ben op weg naar Den Haag! Nou, dan reist u zwart, goedemorgen. Verbijsterd en met nog grotere rode plekken in haar nek, liet meneer de hoofdconducteur mijn vrouw achter, op weg naar Den Haag.
Door het probleem niet ter plekke op te lossen, kregen de digitale wanprestaties van de NS een vervolg bij de hoofdconducteur en daar bleef het niet bij. Op Den Haag Centraal naar de lokettiste getogen, voor de OV Chip-check. Ja, inderdaad, de kaart is met 30,= opgewaardeerd, nu moet u nog even de bestelling ophalen. Daarvoor kunt u naar de info-balie of naar de automaat. Bestelling ophalen, wat bedoelt u? Alles wat wij moesten doen, hebben wij via Mijn NS en de NS automaat gedaan. Van u moet ik een bestelling ophalen, de hoofdconducteur zei dat de kaart alleen voor tram en bus geldig is gemaakt. Ik geloof dat u bij de NS het zelf niet weet. U kunt die zogenaamde bestelling toch wel even voor mij ophalen? De lokettiste voelde de irritatie van mijn vrouw goed aan en, wat zij vanuit service overweging ongevraagd had moeten doen, deed zij nu op verzoek. Met de terugreis ging inderdaad het groene lampje branden, met in het scherm: Goede reis.
Een dag nadat voor mijn vrouw door de NS het licht op groen was gezet, kreeg zij een mailtje met het verzoek haar OV Chip te activeren (?) met de dag daarop de melding dat er is geactiveerd. Pppffff.
Mijn eerste OV-chipreis moet nog komen. Zal mijn kaart alleen voor boottochten zijn opgewaardeerd? Ik wacht het af, met mijn laptop in de aanslag, voor misschien wel een volgende blog.
Koningin Beatrix, als staatshoofd en baas van de regering, had informateur Lubbers de opdracht gegeven, om de mogelijkheden van een meerderheidskabinet te onderzoeken. Aan me hoela majesteit, is kennelijk de provocerende reactie van Rudie geweest. Niks, meerderheid, niks het meeste stemmen gelden principe. Hij toverde de mogelijkheid van een minderheidskabinet (van een armetierige 52 van de 150 stemmen), van VVD en zijn CDA, uit de hoge hoed, met gedoogsteun van de PVV
Nog los van deze ranzige constructie, waarmee wij in heel de wereld voor joker staan, is het toch te gek, dat de staatsrechtelijke opdracht niet is uitgevoerd. Dat lijkt op muiten. Dat u dit pikt majesteit?! Nee, nou geen: Wat moet ik dan? Gewoon uw tanden (zijn die nog van uzelf?) laten zien en eens flink op uw koninklijk goedgekeurde poot spelen. Uiteindelijk bent u de baas van Nederland! Als u nú niet ingrijpt bent u ècht het haasje.
Dit is de eerste, maar dan zeker niet de laatste keer, dat er een loopje met u wordt genomen. Ik hoor ze al: Ach joh, weet Bea veel. En Bea zal steeds minder weten, want de wekelijkse Tea Time zal ongetwijfeld worden gesaboteerd. Geert Wilders, die van het regerinkie gedogen, houdt nou eenmaal niet van thee drinken en zeker niet op het paleis. Daar heeft u het wel zelf een beetje naar gemaakt. Te nadrukkelijk heeft u het PVV blondje laten merken, dat hij zeker uw kleur niet is. Tja, dat pikt ie niet.
Terecht dat u hem niet pruimt hoor, want ik mot m ook niet. Maar ja, daarmee bent u in een wel heel moeilijk parket gekomen. Nee, van die nieuwe regering moet u het echt niet hebben en u zult merken dat al uw invloed als sneeuw voor de zon verdwijnt. U zult uw steun in privékringen moeten zoeken.
Hé, wacht ns, ik heb een idee. U kent die Hans van den Broek toch goed, de schoonvader van uw neefie Prins Maurits?! Nou, die Van den Broek is, net als Lubbers, ook Minister van Staat. En weet u, ook hij is woest over het feit dat zijn CDA met de PVV gaat samenwerken. Komt hij overmorgen ook op het verjaardagsfeestje van uw zus Irene? Nou, dat zou een mooie gelegenheid zijn om hem er toe aan te sporen de CDA, tijdens hun komend congres, plat te leggen. Niks gedogen van de PVV!, zal hij daar moeten uitroepen.
O, hij mag niet op dat verjaarsfeessie komen?! Nou, dan laat u uw zus Margriet toch effe een Barbecuetje organiseren en dan treft u m daar. Doen hoor! Anders mag u als koningin, in het vervolg alleen nog maar zwaaien met uw handje.
Het afgelopen weekend bracht mijn zus haar onzalige idee ten uitvoer, door alleen maar met vrouwen haar verjaardag te vieren. Mijn vrouw, haar koude kant dus, mocht dat plezier wel meebeleven. Even ludiek als haar gevoel voor feestvieren, heeft zussie van mij een aangepast cadeau gekregen: een boek, uit de bibliotheek, tot 4 september uitgeleend.
Een beetje lastig voor haar, want wij wonen 200 kilometer uit elkaar. Binnenkort zal ik haar onthullen, dat ik het afgeschreven Bib-boek voor een euro heb gekocht en dat zij het gewoon mag houden.
Wereldwijd hebben we inmiddels zoveel goeie muziek tot onze beschikking, dat ik het prima zou vinden als er van nu af aan alleen nog maar covers worden uitgebracht. Zo zouden wij opnieuw kunnen genieten van hits van weleer, gestoken in het jasje van vandaag.
Weer volledig terug op normale lichaamstemperatuur, kon ik zaterdag toch weer aan een wandeltocht op Terschelling deelnemen. Gelukkig maar, want de overtocht had ik vooraf al betaald en ik ben Hollander genoeg om daarvan de kosten niet zomaar in zee te willen laten verdwijnen. Het was dus om 6:00 uur mn mandje uit om vanaf Harlingen de oversteek te maken, met de hele dag regen als voorspelling.
Dit was weer eens zon dag dat de weersvoorspellingen wél uitkwamen. Neemt niet weg dat de tocht enorm geslaagd was. Een Waddeneiland op zich is al een en al wonderlijk natuurschoon. Als dan de lokale wandelvereniging je nog eens langs de allermooiste plekjes loodst, is het genieten in optima forma.
De permanente motregen, begeleid door een stevige maar wel zwoele wind, deed daar niets aan af. Eigenlijk vind ik dat onstuimige ook helemaal bij zon eiland horen.
Toch had ik enigszins gemengde gevoelens op dit eiland. Dit kwam door een artikel wat ik juist de afgelopen week las in de Quest Historie. Zij schreven dat boeren en ondernemers, ondermeer voor bunkerbouw, in de oorlog veel geld aan de bezetters hebben verdiend. Maar ach, het zou heel goed kunnen zijn, dat de eilandbewoners min of meer met een pistool tegen de slaap, niet anders hebben gekund.
De hedendaagse Duitse bezetting gaat er op dit eiland veel gemoedelijker aan toe en dat is te merken ook, want iedere toerist krijgt er op Terschelling heel veel vriendelijkheid voor terug.
Ja, want ik ben door een dubbele oorontsteking, gelardeerd met hooikoorts, geveld. De koorts houdt mij (bijna) van mijn toetsenbord weg. Doet de in Rhodos gekiekte hond toch nog even dienst. Ik ga mn mandje in.
Het mag zo zijn, dat we in ons communicatietijdperk, veel beter gebekt zijn. Naar mijn idee is ons taalgebruik daar niet creatiever van geworden. Misschien is beeldspraak zelfs wel helemaal verloren gegaan. Jammer, want het klonk zo leuk. Bijvoorbeeld, als je iemand niet geloofde, of dat je meende dat hij/zij sterk overdreef. Steevast zei je dan:
Tijdens mijn Limburgse dagen heb ik natuurlijk ook de Sint-Christoffelkathedraal van het Bisdom Roermond aangedaan. Niet omdat ik `kerks` ben, maar wel omdat ik heel erg in kerken ben geïntresseerd. Ik wijd dat aan mijn jarenlange verbondenheid met de regionale dagbladen. Een krant, met haar lezers, vertoont namelijk veel overeenkomsten met de kerk en haar gemeenschap. Er kan dan ook geen kerkdeur open staan, of ik ben al binnen.
Ik was niet alleen onder de indruk van deze imposante kathedraal, maar had ook nog eens het genoegen om leuke wetenswaardigheden van een kerkmeneer aangereikt te krijgen. De man wist zoveel te vertellen, dat ik hem niet anders dan autoriteit moest toedichten. Toen zijn toelichting in afrondende fase verkeerde, wilde ik zijn mening, als vertegenwoordiger van een concurrerend bisdom, wel eens weten over de oranjekwestie Viva Hollandia, van Pastoor Vlaar uit Obdam.
Zijn reactie kwam meesmuilend: Bisschop Punt van Bisdom Haarlem heeft met zijn herderlijke brief wel heel erg spastisch gereageerd. Het is nog al wat om de term profaan in één adem te noemen met een pastoor, die wekelijks een volle kerk heeft voor de viering van eucharistie, terwijl er juist een leegloop van de kerk is. En dan nog eens Priester Paul twee maanden schorsen?! Weet u, ooit was er een cabaretier die de kerk graag op de hak nam. Fons Jansen, ik vergeet nooit zijn uitspraak: Ik heb niets tegen God, maar wel tegen zijn grondpersoneel. Begrijpt u? Ik begreep het. Ook dat het Bisdom Roermond heel anders zou hebben gereageerd.
Nadat Roermond Pastoor Vlaar in relatie bracht met Fons Jansen, schoot mij een Italiaanse Vlaar uit de jaren zestig te binnen, dorpspastoor Don Camillo, geweldig vertolkt door Fernandel. Don Vlaar dus. Of dichter bij huis: Pastoor Jacob, van Robert Long, die van kerkbezoek één groot feest wist te maken. Weliswaar te extreem, maar natuurlijk satirisch bedoeld.
Kom op Bisschop Punt, maak een profaan gebaar en hef de schorsing op, dan wordt het weer leuk in de kerk. Tenminste, in die van Obdam.
Een terrasje pakken, het lijkt mij een hobby van de hele westerse wereld. Lekker mensen kijken of, zoals in snobistische kringen, kijken en bekeken worden.Natuurlijk schaar ik mij ook onder de terrasliefhebbers. Veelal om te kijken, zo nu en dan ook, om mijn waarnemingen met mijn fantasie te combineren. Wat mij van de week weer op een zonovergoten terras in het zuiden des land overkwam.
Zij zaten twee tafeltjes van mij vandaan. Zij het Madonna type, hij een beetje lullig, maar zichtbaar vreselijk op haar verliefd. Zij had zin in een heerlijke salade, met een glaasje Chardonnay. Voor hem was een ijsthee goed genoeg. Met stijl zat zij te genieten van haar verlate lunch en nam een volgend glaasje wijn. Nee dank je, ik heb nog, voorkwam hij het bijzetten van een volgend flesje ijsthee. Veel conversatie was er niet. Wel keek hij erg veel naar al haar bewegingen, naar haar handen en haar koppie. Met korte, voor mij onverstaanbare teksten, rechtvaardigde hij zijn permanente blik haar richting uit. Ja, hij adoreerde haar.
Het leek mij wel duidelijk dat zij onder haar verlangen een date had, of na veel aandringen toch maar met een kennis iets was gaan drinken. Dat hij zich ook aan dat drankje drinken hield, had zij kennelijk geen boodschap aan, want zij had trek. Daardoor kwam dit beeld zo onevenwichtig bij mij binnen. Zij heerlijk lunchend, hij met ijsthee haar adorerend.
De laatste episode van dit tafereel heb ik niet afgewacht. Bij het verlaten van het terras zag ik nog wel dat haar een ijscoupe was voorgezet, terwijl hij nu maar een watertje had genomen. Ik geloof nooit dat hij nadien zijn investering heeft weten te verzilveren.
