Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.

“Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?””Wit of bruin brood?””Doe maar bruin”. “Waar ga je zitten?” “Nou daar bij mijn vriendin op het terras”, antwoordde hij gevat. “Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. “Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water” “Nee, dat kan niet”, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. “Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn,”  meende zij nog logisch te verklaren. “Oké, laat dan maar zitten”. 

Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op ’t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.

Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.

07-03-2012, 17:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik ben blij dat ik gegidst deze arbeiderswijk van Tilburg heb bezocht. Veel bouwstijlen, mooie architectuur, tenminste, als je er op wordt gewezen en veel leuke wetenswaardigheden.

Zo heeft zij dan ongetwijfeld zich ook verbaasd over de vele verhalen die onze gids over deze wijk kon vertellen. Bijvoorbeeld over de immigranten vanuit de (latere) Randstad, die hun werk vonden bij d’n Atelier, fabrieken en werkplaatsen van de Nederlandse Spoorwegen, waarschijnlijk de latere Werkspoor en inmiddels weer uit Tilburg verdwenen. Die Randstedelingen vonden als Protestanten in de parochie, zoals een Tilburgse wijk werd genoemd, geen geestelijke ondersteuning. Daarvoor kregen zij uiteindelijk hun eigen Protestante kerk, werd verteld, toen wij bij een complete bouwval stilhielden. Anno 2012 is er nog maar één Protestante kerk onder de katholieke Tilburgers te vinden. Een mededeling waarbij de gezichtsuitdrukking van de gids volledig neutraal bleef. Zijn leedvermaak was wel zichtbaar toen hij een anekdote over de Katholieke kerk vertelde.

De niet meer in gebruik zijnde protestante kerk.

Wij stonden stil bij een klooster, waar nog maar een paar decennia geleden nonnen van de meest strenge orde zaten, die in optimale armoede leefden. Door mijn gebrek aan kennis van de Katholieke kerk, en onvoldoende geheugen om te onthouden wat er werd verteld, ontbreekt hier de relevante informatie. Wel heb ik onthouden dat Monseigneur Bekkers, in de late vijftiger jaren Bisschop van 
’s Hertogenbosch, ook geen lieverdje was. Hij had opvattingen die niets onder doen voor de opvattingen van de terecht verguisde Imam, die het heden ten dage nog vertikt om een vrouw een hand te geven. Willem Bekkers vertikte dat destijds ook. Hij mocht door de nonnen worden gezien, maar die zusters hadden geen enkel recht zichzelf te vertonen.

Natuurlijk kwam ook de historie van Tilburg als textielstad ter sprake, hoewel het daar niet echt de wijk voor was. De gasfabriek, waarvoor na vijftig jaar nog steeds een waterzuiveringsinstallatie werkzaam is, het Sint Josephgasthuis en de Spoorzone (alle werkzaamheden de NS betreffende) drukten de belangrijkste stempel op wijk Theresia. 

Voor textielhistorie moet ik ongetwijfeld voor een ander gegidste wandeling inschrijven. Alleen de textielbaronnen Mutsaerts kwamen verbaal even langs. Maar dan alleen om het belang van de tweede t in hun naam te onderstrepen. Want alleen met díe t heb je toegang tot de grote kapitalen van deze familie. O ja, de Belgische broertjes Deprez kwamen ook ter sprake. Recht tegenover het huis van de directeur van de gasfabriek, het enige huis met een voortuin in de straat, hebben zij het kapitale tweelingen pand Casa Cara en Villa Anna laten bouwen, toen zij de eerste stoomketelfabriek van Nederland ten behoeve van de textielindustrie introduceerden. 

Een leuke uitsmijter was de Strohulzenfabriek van Verbunt. Ja van die wijnkopers, maar dan wel van hun broer Henri. Hij hield zich bezig met het beschermen van de wijn tijdens transport. De strohulzenmanchet voorkwam het gerinkel en breken van de flessen. Bij de opkomst van karton als verpakkingsmateriaal zijn de strohulzenfabrieken als vanzelfsprekend op de fles gegaan. 

Wat ik zei, leuke weetjes uit zomaar een wijk in Tilburg. Die Stadsgidserij heeft zo nog een tiental stadswandelingen. Voor mij een verademing. Eindelijk, na de zoveelste aflevering van de tv-serie Sopranos te hebben gezien, weer eens een vervolgserie in de buitenlucht. Ik ga ze zeker volgen en hoop natuurlijk dan weer een signaaltje van mijn Truus te krijgen.

De niet meer in gebruik zijnde Theresiakerk

07-03-2012, 17:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Door een heel intrigerende tekst op de gevel van een huis, liet ik niet alleen mijn benen, maar ook mijn fantasie de vrije loop. Ik wilde de logica van de boodschap inzien. Zou er een beroemdheid, ene Bas, in dat huis hebben gewoond, dan zou ik toch op die naam moeten kunnen komen. Ik kwam niet verder dan PPR politicus Bas de Gaay Fortman, , maar die woonde in Den Haag. Ook kruidenier Bas van der Heijden lijkt mij niet voor deze locatie het Rotterdamse te hebben verlaten. Meer Bassen weet ik niet te bedenken.

Er kwam niets anders in mij op, dan dat hier sprake moet zijn van rancune. Bas en Els hebben in dit huis een aantal jaren heel gelukkig gewoond. Totdat Els er achter kwam dat Bas als verwoed hengelaar niet altijd aan het water zat te vissen. De hierdoor ontstane spanningen liepen zodanig op, dat hun huwelijk verder geen levensvatbaarheid meer had. Over de ontstane situatie werd er in het dorp heel wat afgeroddeld. Er ontstonden zelfs twee kampen. Een scheiding leek onvermijdelijk. Over de daarop volgende, langslepende rechtszaak, met de boedelscheiding als inzet, is men nu na drie jaar in het dorp nog steeds niet uitgesproken.

Niet naar het zin van Bas en dorpelingen uit zijn kamp, is het huis aan Els toegewezen. Zij woont hier nu met haar nieuwe vriend. Jammer, dat zij die overwinning heel rancuneus op de gevel van haar huis heeft aangebracht.

04-03-2012, 00:38 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

In mijn blog van de 24^e (Ongein) was ik niet erg positief over de straatnamen van bekende (Haagse) Nederlanders, die volgens mij door de gemeenteambtenaren werden misbruikt. Nadat ik dat constateerde, kwam ik tijdens diezelfde wandeltocht een straatnaam tegen van nog een bekende Nederlander (-/v), nu wel in een aangename omgeving. Het deed mij deugd dat die fantastische zangeres, met haar tijdloze hit Laat me alleen, in het Westland een ereplaatsje heeft verworven.

Wij hebben Rita Hovink, want zij is die zangeres, met z’n allen voor eeuwig in ons hart gesloten. Daarom ging ik er van uit dat er naar Rita ook elders in het land een laan, weg of straat werd vernoemd. Al googelend bleek dat niet zo te zijn. Verrek, waarom dan wel ergens achteraf in het Westland. Zal daar haar wiegje hebben gestaan?

Wikipedia weersprak dat; Rita Hovink werd als Hendriekje Jannie Vink op 3 maart 1944 in Beverwijk (N-H) geboren. Vanwaar dan toch een Rita Hovinklaan in het Zuid-Hollandse Westland?! Ik geloof als Hagenaar, die jaren aan de grens van het Westland heeft gewoond, hiervoor het antwoord te kennen, waarbij ik uitga van het publiek geheim van weleer.

Destijds werd er, met ondermeer het kweken van tomaten en komkommers, heel veel geld verdiend in dit tuinbouwgebied. Ook heel veel zwart geld. Van horen zeggen weet ik dat er daardoor ook heel wat grote feesten in de Glazenstad werden georganiseerd, waarbij heel wat Nederlandse artiesten, zoals Willeke Alberti, Rob de Nijs en natuurlijk Rita Hovink acte de présence gaven.

Dan vind ik het geweldig dat een tuinder, kennelijk met een hang naar die goeie ouwe tijd,  Rita Hovink nog steeds eert, door haar d´r eigen laan, de Rita Hovinklaan, te gunnen.

28-02-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al zappend, ik heb geen idee bij welk tv-programma ik was terechtgekomen, kwam Priorij Nazareth voorbij en hoorde ik dat de zusters benedictinessen van dit klooster dag en nacht bidden. Een continue onderneming sinds 1875. Een geruststelling waarop ik 38 jaar heb moeten wachten.

Voorjaar 1974 moest ik namelijk op herhaling voor de militaire dienst, waarbij ik tegelijk korporaal der Koninklijke Landmacht zou worden. Een rang die ik overigens totaal niet ambieerde en door onvoldoende inzet ook niet heb gekregen. Na voor dit verplichte nummer te zijn opgekomen, gingen we een week op oefening. Meneer de generaal had voor het hele bataljon er een spannende onderneming van gemaakt. Alsof we in een guerrilla waren terechtgekomen, namen we met ruim 500 man bezit van een dorpje, ergens in Noord-Brabant. Mijn belangrijkste taak in deze Stratego on Street was af en toe een beetje wachtlopen. Voor de rest van de tijd konden wij volledig onze eigen gang gaan. Omdat het ons wel van belang leek om, voor het geval er iets zou gebeuren, ook in onze vrije tijd bij elkaar te blijven, hadden wij ons zelf in een kroeg ingekwartierd. Geheel wederzijds was de kastelein ook blij met ons. Er werd wat afgezopen.

Het was zeker al half twee, toen er een lichtgewicht sergeantje de kroeg in kwam en de kastelein sommeerde de tap te sluiten. Onder hoongelach zocht deze beroepsuiteindelijk dekking, terwijl er natuurlijk werd doorgetapt. Want, ondanks dat het (een gespeelde) oorlog was, deden wij niet aan broodroof, waarvoor de kastelein ons zichtbaar dankbaar was.

Die nacht om drie uur was het voor mij en mijn maat weer tijd om twee uurtjes wacht te kloppen. We kwamen recht voor een klooster te staan, kennelijk om juist dit filiaal van de rooms-katholieke kerk te bewaken. Maar eigenlijk was ik door het drankgebruik niet bekwaam genoeg om mij van mijn taak te kwijten. Mijn maatje was in betere conditie. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel stuurde hij mij naar de overkant van de straat. “Ga nou maar, ze geven je vast een kop koffie”.

Er brandde licht, dus waren ze thuis. Bij het aanbellen realiseerde ik mij onvoldoende dat de nonnen wel eens zouden slapen. Bleek ook niet zo te zijn, want al snel werd er open gedaan. “Heeft u voor een beschonken soldaat der eerste klasse een kopje koffie?” Niet geheel wereldvreemd dirigeerde het nonnetje mij lachend naar een kamer direct links in de gang. “Ik ga even koffie voor je halen”. En ja hoor, met een dampende pot koffie kwam zij terug, vergezeld van een paar nieuwsgierig ogende zusters. Veel weet ik mij er verder niet van te herinneren, wel dat ik iets opgeknapt mijn dienst deels nog heb kunnen draaien. Natuurlijk met dank aan mijn maatje.

Achteraf had ik er toch een beetje spijt van om zomaar midden in de nacht bij een klooster te hebben aangebeld.Die arme zustertjes toch…. Hoewel, 38 jaar later begrijp ik dat het de bid-nachtploeg was, die ik misschien wel een welkome afleiding heb bezorgd.

-o-o-o-

27-02-2012, 20:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Haagse humor draait volgens mij vaak om zelfspot, of is anders erg komisch door de cynische invalshoek. Naar mijn waarneming is daarin een meneer de wethouder van Den Haag ooit te ver gegaan. Heel vooruitstrevend was het om de straten van een nieuwbouwwijk, ingeklemd tussen Loosduinen en Kijkduin, te voorzien van Haagse beroemdheden uit de sport, zoals de Bep Bakhuijsweg, Piet Moeskopsstraat, en natuurlijk de Aad (Aadsjuh) Mansveldstraat. Ik vind het dan smakeloos dat er juist in die wijk de Verslavingszorg van de Brijderstichting zit. Dat kan toch geen toeval zijn?!

24-02-2012, 22:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanavond keek ik naar het KRO tv-programma De rekenkamer, wat dit keer ging over Sanquin Bloedvoorziening. De nieuwe naam voor de bloedbank, waaraan heel veel vrijwilligers gratis en voor niks jaarlijks bloed geven. Sanquin misbruikt die vrijgevigheid door de bloedzakjes voor ruim € 200,= per stuk door te verkopen aan de ziekenhuizen. Vies veel geld, als je bedenkt dat de bloedbank in Duitsland en België het voor de helft van die prijs verkopen. Mede door die inbrekers van Sanquin is de Zorg zo vreselijk duur.

Vandaag viel in De Telegraaf te lezen dat er bij de Zorgverzekeraars jaarlijks minstens een miljard, jazeker dat getal met 9 nullen (!), wordt gedeclareerd zonder dat er diensten of producten tegenover staan. De medische wereld licht dus gewoon de verzekeringen jaarlijks voor een miljard euro op, wat naar het schijnt met de jaren erger wordt (?!). En onze Minister van Volksgezondheid Edith Schippers maar (blijven) snijden in die o zo noodzakelijke medische zorg. Het is toch om gek van te worden.

Dat doet mij trouwens denken aan de eigen bijdrage van een paar honderd euro, voor de zes weken intensieve zorg die mijn Truus heeft gehad. Op ons uitdrukkelijk verzoek hoefde Truus niet naar het ziekenhuis. Mocht zij de laatste weken van haar leven in haar eigen vertrouwde omgeving blijven, met fantastische hulp van Thuiszorg en de huisarts. Natuurlijk was mij dat àlles waard. Zij had ons aan de bedelstaf mogen brengen, als ik haar maar mocht blijven houden. “Laat dat helder zijn”, citeer ik in dit verband maar een stopzinnetje uit de slapjanusteksten van onze bewindslieden.

Waar het mij om gaat is, dat ik weliswaar om een heel andere reden (Truus zo lang mogelijk bij ons kunnen houden), duur Zorggeld  heb uitgespaard, door niet van het ziekenhuis gebruik te maken. Ik zou het heel onlogisch hebben gevonden, als wij voor deze besparing een beloning gekregen zouden hebben. Net zo onlogisch vind ik het achteraf, dat mij deze besparing een paar honderd euro heeft gekost. Welke dwaas heeft zo iets ooit ‘mogen’ verzinnen.

De zorg is ziek, heel ziek en wij met z’n allen zitten met een zak geld aan dat ziekbed.

23-02-2012, 22:13 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms word ik, vooral tijdens wandeltochten, door een vreemde nieuwsgierigheid overvallen. Zoals afgelopen zaterdag in het Westland, toen ik langs huisnummer 343 liep. Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn 343 uit mijn jeugd. Rijd ik over de Haagse Zuiderparklaan ben ik nog steeds benieuwd wie er nu op mijn jeugdadres woont. Soms neig ik er toe om er aan te bellen.

Maar het houdt niet op bij dat adres. Ook als ik, waar dan ook, huisnummer 343 tegenkom, ben ik nieuwsgierig naar de bewoners. In mindere mate heb ik dat bij mijn Haagse 81 en helemaal niet met mijn 3 uit Maassluis. Nu ik al jaren op 425 woon, is er naar deze getallenreeks ook een bepaalde hunkering naar de 425 elders ontstaan. Wat is dat toch?!

Het lijkt wel of ik met die hogere nummers een verwantschap zoek. Alsof ik àlle bewoners van numero 343 wil leren kennen. Dat verklaart dan ook dat ik geen interesse heb in de 3 of de 81. Dat zou echt te massaal zijn, alsof je contact zoekt met familie Jansen of familie de Vries. Nee, ik wil toch enigszins selectief blijven.

Het is een soort hang naar community, zoals de sociale media Facebook en Hyves. Niet met de vraag om vrienden te worden, maar om aan elkaar genummerd te worden. Daaruit moet dan een soort stamboom komen, de plaatsnamen op alphabet gerangschikt met daaronder de straten, lanen en pleinen met nummer 343. Eén van hen heb ik al gevonden, want een vriendje van mij woont in Vlaardingen op 343. Ik moet eigenlijk maar de website www.343.nl openen, waarin ik ze doormiddel van een oproep allemaal kan verzamelen.

Maar wat als ik al die driedrieënveertigers heb gevonden, wat dan? Zouden daar echt leuke contacten uit kunnen ontstaan? Waarom ook niet. Daar lijkt mij dan heel simpel met een soort digitaal speed daten achter te komen. Ik zou niet weten of het haalbaar is, maar we zouden ook met z’n allen, die driedrieënveertigers dus, maandelijks alle Staatsloten op kunnen kopen met 343 als eindcijfers. Tussen al die driedrieënveertigers is er ongetwijfeld een bolleboos in wiskunde die daarvoor een kansberekening kan maken. Zo zullen er best ook meerdere creatievelingen binnen de groep zijn, die het doel van onze (343) community meer gestalte kunnen geven. Het leuker kunnen maken en verder kunnen uitbuiten.

In commerciële zin lijkt mij er sowieso ook wat mee te doen. 343 staat immers voor een hele grote groep mensen, waaronder veel gezinnen. Allemaal consumenten, die gezamenlijk een importante inkoopgroep kunnen vormen. Hun 343-pasje moet toch goed zijn voor forse kortingen bij de gasleverancier, bij benzinestations, de opstal- en inboedelverzekering voor numero 343 en ga zo maar door. Want samen sta je sterk, nietwaar.

Ach, het lijkt me gewoon leuk om een positieve draai te kunnen geven, aan het feit dat we met z'n allen maar een nummer zijn.

22-02-2012, 22:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het is een rare gewaarwording om hartje zomer omringd te zijn door maar liefst vier Prinsen Carnaval. Nog maar een fractie van het aantal die op de muur waren geportretteerd. Ik zat in een heuse Prins Carnavalburcht. Een kroeg in het zuiden des Lands. Die dag had ik er een fantastische wandeltocht gelopen en had, speciaal daarvoor een kamer in de omgeving geboekt. Niet alleen om van de zonovergoten dagen te genieten, maar om ’s avonds ook een lekker biertje onder de Limburgers te drinken. Dat deed ik in het café waar die middag ook start en finish van de wandeltocht was. Het was mij toen al opgevallen dat er heel wat foto’s hingen van Prinsen Carnaval. Hier moest het wel een carnavalspaleis zijn, waar het ’s avonds ongetwijfeld goed toeven is. Leuk om eens in het hart van de echt dol dwaze februaridagen te zitten.

Om snel aansluiting bij de cafégangers te krijgen had ik, zoals voor mij gebruikelijk, voor een plekje aan de riante bar gekozen. Ondanks dat het nog maar net zeven uur was, was de bar behoorlijk bezet. Leek het op een uit de tijd gelopen bitteruurtje, zeker als je de bierdrinkers daarbij aanschouwde. Naast mij zat, naar ik ‘m hoorde aanspreken, Sjefke. Een dialectrijk prater. Verrassend genoeg richtte hij zich plotseling tot mij in bijna perfect Nederlands. “Je verstaat ons zeker niet Ollander?””Nee, niet zo goed, ik weet alleen dat jullie het over een paar mooie vrouwen hebben”. Er volgde een lachsalvo. “Ja da’s niet moeilijk te raden, Ollander, het gaat aan de bar altijd over drank, vrouwen en motoren. Waar komt u eigenlijk vandaan?” “Uit Den Haag”, noemde ik voor het gemak maar mijn geboortestad. “Ahh, een prachtstad, als jongen logeerde ik daar vaak bij mijn neefje”. “Vandaar dat je zo goed Hollands spreekt”, complimenteerde ik hem als beloning voor het pilsje wat namens hem voor mij werd neer gezet. “Proost!”

Ik liet voor het ploegje mannen later ook een biertje neerzetten, want waar zij konden betrokken zij mij in hun verhalen. Gelukkig lach ik makkelijk, wat mij bij de onverstaanbare teksten goed van pas kwam. Soms begreep ik ze, soms lachte ik mee.

Inmiddels waren er al heel wat biertjes van steeds weer een nieuwe afzender neergezet. Ik viel in het pulletje, wat ik ongetwijfeld aan mijn Haagse tongval heb te danken. Met dank aan Koot en Bier, of misschien wel aan Barbie, Sterretje en Joker van Oh Oh Cherso. De klappen op mijn schouder konden niet uitblijven. “Je moet hier met Carnaval komen Ollander”, werd er al een volgende ontmoeting geopperd. Voor mij een mooi moment om over al die Prinsen Carnaval aan de muur te beginnen. In een kakofonie aan Limburgse teksten kreeg ik van bijna alle mannen tegelijk uitleg over die Prinsen en deze kroeg. “Zo, zo een echt Prins Carnavaldomein. Een betiteling die de Limburgers met opnieuw een biertje beloonden, niet nadat de vier Prinsen Carnaval van de laatste jaren zich aan mij hadden voorgesteld. De anekdotes bleven toen ook niet uit, met natuurlijk een hoog drank-vrouwen-en-motorengehalte. “Kom volgend jaar nou maar gewoon hier naar toe!” “Oké, maar dan wil ik wel de Prins Carnaval zijn, Prins Kroondomein de eerste. Nadat ik die naamskeuze had verklaard leek de deal te worden gesloten. Tenminste, ik kreeg weer zo’n flinke klap op m’n schouder. “We houden een fotolijstje voor je leeg Ollander”.

Jammer dat ik helemaal niet van Carnaval houd.

21-02-2012, 23:10 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu ik noodzakelijkerwijs hoofdinkoop van mijn kroondomein ben geworden, krijg ik steeds meer verstand van de aanbiedingenwereld. En eigenlijk ben ik teleurgesteld in dat fenomeen. Met mijn daadwerkelijke pensioen in het vooruitzicht, ging ik de laatste tijd veel meer op de koopjes van de week letten. Pompte mijn fietsbanden voldoende hard op om een wekelijkse toer langs de supermarkten te maken om daar de aanbiedingen weg te slepen. Zo deed mijn schoonmoeder zaliger het jaren geleden ook. Zij croste half Den Haag door om zo uit haar huishoudportemonnee het maximale aan rendement te halen. Zo wilde ik dat ook gaan doen. Leek mij zelfs leuk om mijn dagelijkse boodschappen per fiets uit mijn regio te vergaren. De extra lichaamsbeweging is daarbij dan al mooi op voorhand meegenomen.

Alvorens met de aanbiedingentour van start te gaan, heb ik mij de laatste weken via de pakken folders, die met een steeds hardere klap op mijn deurmat vallen, georiënteerd. En daar ligt nou juist mijn teleurstelling. Want, het is helemaal niet meer nodig om je stad door te toeren. Zoals een omroep “Veronica komt naar je toe… jaren heeft gescandeerd, zo komen de aanbiedingen tegenwoordig ook naar je toe. Een koopjestoer is een achterhaald fenomeen, ondanks dat de supermarkten ons dat nog graag doen geloven. Zo zei Plus Supermarkt met Page Wc-papier de goedkoopste te zijn, 40 rollen van € 12,49 voor slechts € 9,99. Maar ook Deen liet zich niet onbetuigd, dezelfde Page slechts voor € 7,99. Uhh, nou ja, dan voor 32 rollen. Niet geheel op mijn achterhoofd gevallen, ging ik van beide aanbiedingen de stuksprijs uitrekenen. Verrek, beide koopjes kwamen uit op een kwartje per rol.

Nu ik eenmaal constateerde dat de van/voortjes bij meerdere supermarkten worden aangeboden, let ik hier extra op bij het doornemen van de folders, met als conclusie dat mijn fiets in de schuur kan blijven staan. Heden ten dage bieden de merkfabrikanten via meerdere supermarkten hun producten afgeprijsd aan en om ons dan zand in de ogen te strooien laten zij de verpakkingen variëren. Mag dan blijken dat je eigen supermarkt die aanbiedingen niet heeft, is dat nog steeds geen reden om op je fiets te springen. Het is een kwestie van even afwachten. Geheid dat die koopjes een weekje later daar dan weer langs komen.

Jammer, ik had zo graag wekelijks op koopjestournee gegaan.

20-02-2012, 21:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

.

19-02-2012, 10:50 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het spreekwoord zal er nooit voor bedoeld zijn geweest, maar bij het deze week volgen van de Kamerdebatten, was het gezegde “speling van het lot” toch het eerste wat in mij op kwam. De Partij Voor de Vrijheid speelde hierin de hoofdrol.

Gisteren zag ik de commissievergadering “Groenboek Gezinshereniging” met Gerd Leers, Minister van Immigratie, die het na aan de schenen werd gelegd over het beruchte meldpunt van de PVV. De vergadering werd door PVV’er Hero Brinkman voorgezeten. Gerd verdedigde ten onrechte de doelstelling achter het meldpunt van de gedoogpartij, terwijl Hero met zijn voorzittershoofd hierbij te vaak nadrukkelijk JA knikte.

16-02-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Alsof het zo moest zijn. Gisteravond archiveerde ik een aantal familiefoto’s, waarbij zelfs kiekjes zaten die ik nooit eerder had gezien. Soms aandoenlijk, om te zien hoe mijn Truus als klein meisje was. Eén foto daarvan was wel heel opmerkelijk. Daarop stond zij met een van mijn beste vrienden uit mijn jeugd. Hij als bruidsjonker, zij als bruidsmeisje.

Dat Truus connectie had met mijn vriend Leo wist ik, maar dat zij beiden een belangrijke rol hebben gespeeld voor hun beider halfbroer, wist ik dan weer niet. Misschien komt dat ook doordat ik niet door Leo met mijn Truus in contact ben gekomen. Dat was puur toeval en werd pas later duidelijk.

Truus leerde ik in de buurt kennen toen zij nog maar 14 jaar oud was, nou ja, bijna 15. Na een beetje dollen met elkaar, kwam het eerste kusje (nou ja, kus) bij ons uitje naar Rotterdam. Jaren later zou die stad van niet lullen maar poetsen voor mijn carriére een belangrijke rol gaan vervullen, maar dit ter zijde.

Terug in Den Haag liepen Truus en ik met elkaar, hadden we verkering. Zoals dat dan vaak gaat muteert je vriendenkring dan voor een tijdje. Ga je om met vrienden van haar en de scene die je dan samen opbouwt. Gabbertje Leo was daardoor een tijdje buiten beeld. Tot het moment dat ik met mijn meissie bij hem langs ging. “Verrek, da’s m’n halfzus; je hebt verkering met m’n halfzus”. “Ja dag Leo, dan ben ik nu zeker jouw aankomende halfzwager?!” De altijd dollende Leo werd nu bloedserieus. “Nee echt, haar moeder is getrouwd geweest met mijn vader. Die hadden samen een zoon, mijn halfbroer, maar ook de halfbroer van Truus. Dan ben je toch familie van elkaar?!” Zeker destijds, niet geheel op de hoogte van familierelaties, hield ik mij vast aan het knikken van Truus. Als het zo bestond, was Truus voor een kwart het jongere zusje van Leo en zou mijn maatje wel eens mijn kwartzwager kunnen gaan worden.

Hoe dan ook. Leo is altijd een bloedgabbertje van mij gebleven. We hebben wat af gedold. Heel vaak kwam het voor dat ik Truus, na een avondje uit, netjes thuis had gebracht en ik, op weg naar eigen huis, steeds weer de ingeving kreeg om nog even bij Leo langs te gaan. Altijd te vinden in een gezellig buurtcafé op de rand van Scheveningen. Truus wist hier achteraf altijd van en kon er nooit boos om worden. Er is toch niks mis met familiebezoek?!

Ook na ons trouwen hielden we regelmatig contact en zochten toen ook samen Leo in zijn buurtkroeg op. Zonder daar, in ieder geval nu, verder op in te gaan, had Leo weinig geluk in zijn leven. Door een vreselijk scooterongeluk, ja Leo reed al scooter toen Holleder nog geboren moest worden, was hij voor de rest van zijn leven invalide. Nou ja, fysiek invalide, want lol maken bleef hij.

Zoals dat meestal gaat, blijkt achteraf, dat er achter zijn humor ook veel verdriet schuil ging. Mijn maatje, slechts twee dagen jonger dan ik ben, of liever gezegd, toen was, heeft de vijftig jaar niet mogen halen. Dit alles komt bij mij boven, bij het zien van die ene foto. Struinend door mijn PC ben ik nog een niet afgemaakt verhaal tegengekomen, wat ik vrij snel na zijn overlijden had geschreven. Bedoeld als een hommage. Wie weet schrijf ik het nog eens af.

Maar ik begon met, alsof het zo moest zijn… Want, vandaag is het Valentijnsdag en het is een aantal jaren van mij een goed gebruik geweest om in mijn Kroondomein.com iemand in een verhaal een virtuele Valentijnskaart te sturen. Dan zou die dit keer zeker naar Leo’tje moeten gaan.

Hoewel…, sorry Leo, jij stond wel met stip genoteerd, maar niemand kan hem meer verdienen dan mijn eigen Truus. Maar ach, dan blijft het toch in de familie.


                                                          -o-o-o-

14-02-2012, 23:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)