1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hoewel mijn vrouw het zonder wilde doen, raadde onze huisarts haar eenroesje aan, waardoor ze gisteren na de behandeling in een uitslaapkamer kwam. Van het nare onderzoek heeft zij niets gemerkt.
Op u moet dan wel even gaan slapen mevrouw, reageerde ze bijna verontwaardig, dat ze daar te klaar wakker voor was. Glimlachend, maar toch hoofdschuddend, liet de ontzettend aardige verpleegkundige haar gang dan maar gaan.
Toen ik dit verslag kreeg, was dit voor mij wel een oppepper. Yes, ook nu wil ze de regie niet uit handen geven, waarmee ze toont hoe sterk ze mentaal is. Waar ik normaal het maar lastig zou vinden, deed het mij nu juist goed. Want, haar knokken is begonnen.
Direct na het onderzoek kregen wij van de arts toch het onheilspellende bericht, dat het inderdaad slokdarmkanker is. Dit keer werd deze jobstijding niet naar binnen gemokerd. Op een aangename manier, vreemd verwoord maar ik weet het niet anders te omschrijven, vertelde hij wat de volgende stappen, de kansen en bedreigingen zijn en welk team van meerdere specialistische ziekenhuizen hierbij direct betrokken zijn. Gek genoeg luchtte het ons allebei op en kregen we weer een beetje vertrouwen in de toekomst.
Een verpleegkundige deed ons uitgeleidde en nam hartelijk afscheid van mijn vrouw. Mij zag hij niet staan, wat mij gek genoeg alleen maar plezierde. Heel letterlijk neemt hij het, er moeten zijn voor zijn patiënten, en dat is nou precies waar het volledig om gaat.
Door het gemene onderzoek bleek s avonds mijn vrouw heel voorzichtig toch vloeibaar te kunnen eten en te drinken, zonder dat zij zes keer naar de WC moest hollen. Die lullig kleine verbetering deed ons goed. Dan later op de avond toch ook maar een glaasje witte wijn. Proost, op een terugkerende gezondheid!
Na beiden weer een goede nachtrust te hebben gehad, zijn we allebei zonder steen op onze maag de dag begonnen. Mijn vrouw ogenschijnlijk weer een beetje in haar oude doen. Ik, met weggedrukte zorgen, voldoende ruimte in mijn kop om weer dingen rancunevrij aan mijn toetsenbord toe te kunnen vertrouwen.
Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: Waar denkt uzelf aan, keelkanker? Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van fotos, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilos vliegen er bij haar letterlijk af., gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse.
Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de fotos moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?! Mijn motief leek aan te slaan. De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen. De dag erop belde zij heel netjes hierover: Nee, de dokter vindt de fotos maken niet spoedeisend. Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt.
Een dag nadat de fotos waren gemaakt, let wel na een lijdensweg van drie weken voor mijn vrouw, werd er door het ziekenhuis gebeld. Dokter van L., die KNO-arts dus, wil de afspraak van volgende week vervroegen naar morgen. Weer een schok voor mijn vrouw. Op haar vraag of de fotos daar aanleiding voor gaven werd (overigens terecht)door de assistente niet gereageerd.
Van L. had een vernietigende openingszin: U heeft slokdarmkanker. Kennelijk verbaasd over de geschrokken reactie van mijn vrouw, voegde hij daar aan toe: Had u dat zelf niet gedacht?! Ook ik viel hierbij stil. Gelukkig is er dan internet, zodat ik met terugwerkende kracht daar alsnog op kan reageren: Nee, ongelooflijke lul. Wij hopen gewoon het beste, zoals iedereen het beste zou hopen. Het is toch raar dat zon pedante kwast dit zo keihard kan zeggen, terwijl hij nota bene niet de specialist is die dat eindoordeel kan hebben. Daarvoor moesten we naar de maag- darm- en leverspecialist, wat een maand eerder had kunnen zijn, als die van L. wel goed zijn werk had gedaan. Nu prevelde hij, nog steeds even zijig, dat het enige wat hij voor mijn vrouw kon doen, was zijn collega bellen om tot spoed aan te dringen. Maar ook daar had die van empathie verstoken specialist niet direct succes mee.
Toen de fotos van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie: Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen. Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte. Het klonk als knuffelrock in onze oren.
Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat fotos maken. Wanneer? Nu natuurlijk. Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?!
Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven dat er nu alles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.
Laat het nou eindelijk eens ophouden, met het steeds weer opnieuw in beeld brengen van Tristan van der Vlis, de 24 jarige schutter die in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan de Rijn een bloedbad heeft aangericht. Mijn maag draait al om, als ik dat blije gezicht van die massamoordenaar op TV zie. Hoe hard moet het dan niet aankomen bij nabestaanden, slachtoffers en betrokkenen van deze nachtmerrie?!
Over het algemeen is een afbeelding òf mijn inspiratiebron, òf ter ondersteuning van mijn verhaal voor een nieuwe blog. Vandaag werd ik er mee geconfronteerd dat Photobucket, de digitale opslagplaats voor mijn afbeeldingen, werkzaamheden aan het verrichten is, waardoor al mijn afbeeldingen tijdelijk niet meer zichtbaar zijn. (Hieronder de letterlijke tekst)
WERE DOING A LITTLE WORK RIGHT NOW
YOUR IMAGE WILL BE BACK SOON
Gedurende de werkzaamheden van Photobucket neem ik het er maar even van en heb ik een snipperdag genomen.
Ik heb het gevoel vandaag van de sportschool gespijbeld te hebben. Maar toch heeft mijn vrouw al toegezegd, dat ik bij mijn volgende training een briefje kan meekrijgen, met de reden van mijn absentie.
Het heeft te maken met een blessure bij mijn grote teen, op een vreemde manier op de loopband van de sportschool opgelopen. Slechts aangekondigd door één pijnscheut, die ik verder heb genegeerd.
s Nachts speelde de blessure voor het eerst op. Op de dag werd het steeds pijnlijker en werd lopen hinkepinken. Mijn geplande wandeltocht in Den Helder kon ik wel vergeten. Het werd rusten, met de poot omhoog. Hoewel ik daar behoorlijk van baalde, was het wel direct een mooie gelegenheid om weer eens een boek te pakken. Het werd Het verloren symbool van Dan Brown. Ik verbaasde mijzelf dat ik, weliswaar node, de rust tot lezen heb hervonden.
Omdat mn blessure spontaan ontstond, ben ik vrijdag bij mn podologe, in de hoop dat mn inlegzooltje, als een zadel van een racefiets, effe bijgesteld moet worden, zodat ik het weekend aan de bloesemtocht van Geldermalsen mee kan doen.
Het was helemaal geen fantastische dag, ondanks het schitterende weer. Want de klap van Alphen aan de Rijn dreunde vandaag nog heel lang na. Het allerergst wat in het nieuws kwam, was voor mij het feit dat de dodelijke slachtoffers van de schietpartij tot na middernacht op de plaats delict moesten blijven liggen. Wat een vreselijk idee voor de naaste familie.
Wat bezielt het Openbaar Ministerie toch dat, omwille van een forensisch onderzoek, zij de lichamen arresteerden?! Omwille van een goede reconstructie, zo werd gezegd. Wat een onzin nou toch.
Kijk, als de dader niet bekend is, of er zijn twijfels over zijn bekentenis, dan kan ik mij die precisie voorstellen. Maar over de gebeurtenissen van gisteren in en om winkelcentrum Ridderhof kunnen er geen misverstanden bestaan. De overleden slachtoffers zijn de stille getuigen, de vele gewonden en aan het drama ontsnapte publiek zullen ongetwijfeld hun oogverslag hebben gedaan. De zichzelf door zn kop geschoten dader lag, naast zijn wapen(s) in dezelfde periferie. Wat valt er dan nog minutieus te onderzoeken???
Vreselijk voor de nabestaanden, geld en tijdverspilling van het OM.
Bekend bij de politie, lid van een schietvereniging en in het bezit van drie wapens, is vandaag de optelsom van een vreselijke gebeurtenis in Alphen aan de Rijn.
Met lichte twijfel wil ik een oud Hollands versje citeren, waarbij ik de overweging van een gekuiste versie vrij snel liet varen, omdat dan het schokkende einde verloren gaat. Dit mag niet gebeuren omdat het opzegversje aanvankelijk liefelijk verloopt, vooral ook omdat de toehoorders per zin worden verzocht het na te zeggen. Overigens, was de afloop van het gedicht shocking, met name eind jaren vijftig van de vorige eeuw, toen het binnen de familiekring vol dramatiek werd voorgedragen. Hier komt het:
Er was eens een lief klein muisje gestorven (nazeggen) Had met het eten zijn maagje bedorven (nazeggen) Nu ligt hij daar, zijn ouders wenen (nazeggen) Het gaat je door je Godverdomme henen.
Aan dit dramatische gedicht werd ik herinnerd, door een onprettig voorval in mijn eigen tuin. Als laatste onderdeel van het winterse decor, hangt er in de boom nog een nootjesmand en vetbol voor de vogels, waar steeds minder op aan en af wordt gevlogen. Met verbazing zagen wij dat McBird nu, toch wel vrij hoog in de boom, door een muisje werd bezocht. Balancerend aan een tak zat hij zich te goed te doen aan de vetbol. Zijn omgeving scherp in de gaten houdend.
Het boommuisje was niet alleen ons opgevallen. Ook onze kater en poesje hadden hem in het vizier gekregen. Met grote belangstelling bekeken zij hoe het muisje zich te goed zat te doen. Lotta, het zwart/wit poesje, gunde het knaagdiertje uiteindelijk weer de verlangde privacy en zocht een beschut plekje om zich door de zon te laten warmen. Morro bleef gebiologeerd naar boven staren. Plots zag het muisje die grote katerkop, schrok, gleed uit en tuimelde naar beneden. Als een Edwin van der Sar opgevangen door de kater.
Wij waren daar niet alleen getuigen van. Zonder aan 112 te denken vlogen wij ons roofdier achterna, die kriskras door onze tuin sprintjes trok, met het slachtoffer tussen zijn kaken geklemd. Elk list die wij verzonnen werd doorzien. Lang heeft dit kat en muisspelletje niet geduurd. Toen wij hem te na kwamen, beet Morro door en vrat in drie happen het arme muisje op. Het is de natuur, hielden wij ons de verzachtende omstandigheden voor.
Zo als ik in mijn blog Te Kijk van vorige week donderdag al schreef, waren wij met Zuid-Afrikaanse familie in Den Haag en dan doe je natuurlijk ook het Plein en het Binnenhof aan. Zoals gepubliceerd heb ik daar bijzondere plaatjes geschoten, van neef Jan met Maxime Verhagen en met Mark Rutten.
Apentrots loopt hij nu in Johannesburg rond, met de foto van hem met de premier van Nederland in zijn binnenzak. Het is niet uitgesloten dat hij daarmee nog meer aanzien heeft gekregen. Wat hij heel verrassend, bijna onbegrijpelijk, vond is dat de leden van onze Regering en Tweede Kamer in en om het Binnenhof in het wild rondlopen, aanspreekbaar en allervriendelijkst zijn. Naar zijn zeggen, uniek in de hele wereld.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Alleen het hem horen zeggen heeft mij al met trots vervuld. Afgelopen dinsdag heb ik daardoor heel anders naar het vragenuurtje van de Tweede Kamer gekeken. Mijn reacties lijken ineens milder te worden. Van korte duur, of zal ik dan toch leren te relativeren. In dat geval raad ik iedereen aan, een dagje Binnenhof te doen.
O ja, vrees niet, zoals veel Kamerleden, de microfoon van PowNews. Die Rutger Castricum is evenzogoed een alleraardigste vent, die met alle plezier nog even met mijn vrouw op de foto ging.
Daardoor ben ik misschien zijn rechtse humor door een heel andere bril gaan zien. Lachen!
Mijn echte kroondomein, ik bedoel het huis waar wij in wonen, heeft een heel eigenaardige bouwstijl. Een voormalig collega wist het, ondanks oneerbiedig edoch komisch bedoeld, het beste te typeren. "Dat is geen huis, dat is een loods. (Bekakt) Haags als ik ben, corrigeerde ik hem met een glimlach: Het is een schakelbungalow. Dat de grappenmaker op loods kwam komt doordat het huis maar 5 meter breed is, maar wel 25 meter lang.
Ook door de situering aan het water, doet het erg aan een vakantiebungalow denken. Wat ons dan weer goed uitkomt, want we zijn met de grote vakantie, of wel vrolijke vut.
Maar, je kunt niet alles hebben. Naast ons hebben we een heel vervelende buurman, die het laatste jaar (te) regelmatig onze woonkamer in staat te gluren en graag over zichzelf praat, vooral over hoe goed hij alles kan. Pure zelfverheerlijking dus. Door zijn egocentrische gedrag lukt het hem niet om met zijn directe omgeving rekening te houden. Die meneer is zijn buren hevig gaan irriteren.
Van intimi weten wij inmiddels dat er bij hem sprake is van een persoonlijkheidsstoornis. Wat wel is onderkend, maar waar hij zich niet voor wil laten behandelen. Denk nou niet dat ik via mijn blog mn buurman zwart wil maken. Niet voor niets laat ik hem digitaal in de anonimiteit. Deze situatieschets was nodig om te verwoorden hoe ik dat nare-buurman-probleem heb kunnen oplossen.
voordat links de schutting werd geplaatst
Weliswaar is daarmee ons ruimtelijk zicht beperkter geworden. Daar waar tussen onze huizen geen afscheiding was, heb ik nu namelijk een schutting laten zetten. Dat had ik eerder moeten doen. We hebben wat vrij zicht in moeten leveren, maar hebben daarvoor wel heel veel privacy terug gekregen. Met zon buurman als de onze, van het grootste belang. Onze schutting zal ons van schuttingtaal behoeden.
Mijn gewicht is ruim een jaar lang stil blijven staan, ondanks dat ik drie keer per week naar de sportschool ga. Zowel mijn huisarts als mijn sportcoach hebben meerdere malen gezegd, dat ik maar eens tevreden moet zijn met mijn gewichtafname van totaal 16 kilo. Zo langzamerhand had ik mij daar dan ook bij neergelegd en beschouw mijn fitness meer als consolideren.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
Het bracht mij zelfs op het poepgoede idee om actief afvalwensen, via diarree en kotsen, in vervulling te willen laten gaan. Maar gelukkig ben ik nu volledig buikgriepvirusvrij, zodat ik niemand meer aan kan steken. Het moet laten aansteken worden en daar zie ik zelfs Big Business in. Zodra ik daarin een handelspartner heb gevonden, kunnen we aan de slag.
Een laborant zal het buikgriepvirus moeten vermeerderen, waarna ik het als een schijterig afvaldrankje wil laten bottelen. Eigenlijk een variant op de sportdrank. Dan moet het natuurlijk ook te koop zijn bij de sportschool. Volledig als product van deze tijd moet het ook een natuurlijk imago hebben.
Het is immers een natuurproduct. Vandaar dat dit explosieve afvalproduct Schijtlijster gaat heten, binnenkort te koop voor 19,95. Goed voor één buikgriepkuurtje en 2 kilo afvalgarantie.
De laatste twee weken hebben wij aardig wat dagen met onze neef en twee nichten uit Zuid-Afrika opgetrokken. Dan is het altijd leuk om de hot shots van je omgeving te laten bewonderen, zoals natuurlijk De Zaanse Schans en Haagse markt. Daarbij komt dat we ook vreselijk veel hebben gelachen en ons verwonderd over de familietrekjes die wij in elkaar ontdekten. Iets wat ons tijdens de vorige ontmoeting van 35 jaar geleden niet zo was opgevallen. Mijn neef was een genetische mix van mijn vader, oom Theo en neef Henk (dit voor de insiders). Zelfs zijn Kronenhumor, mimiek en motoriek.
Daardoor zal de happening met de familie nog wel eens in mijn blog terugkeren. Zoals nu. Jan heeft mij deze dagen aanvankelijk teleurgesteld, toen hij vertelde niet van vis te houden. Dat kan helemaal niet, als je bedenkt dat wij Hagenaars er niet voor terugdeinsden om s avonds om 10:00 uur naar Scheveningen te rijden om voor ons gezellig samen zijn nog een maaltje vis te halen. Ook het stappen in Scheveningen werd diep in de nacht nog wel eens in de rokerij onderbroken, om een vette bek te halen, om daarna het drinkgelach voort te zetten. En dan wil Haagse/Zuid-Afrikaanse Jan beweren niet van vis te houden?!?!?!
Ik kreeg de gelegenheid om hem hierop toch te testen. Samen deden wij een dagje Groningen, wat zeker ook een blog waardig is, waarbij ik op de terugweg mijn favoriete viskiosk aan de haven van Den Oever aandeed. Mijn harinkie happen, natuurlijk op zn Haags de Hollandse nieuwe je strot in laten glijden, deed zijn tanden niet wateren (als zo watertanden toch zeker vervoegd mag worden). Kom op Jan, probeer dan op zn minst een portie kibbeling. Kibbeling?
Licht gelaten stemde hij er mee in. Natuurlijk zal het geholpen hebben dat direct aan de vissershaven kibbeling van kabeljauw wordt gemaakt, want Jan smulde van zijn portie gebakken vis. Het deed mij deugd dat het mankementje aan zijn familietrekje (niet van vis houden) door mij enigszins is gerepareerd. Dat harinkie happen gaat er ook nog wel eens van komen.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
