1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
ij de motorenzaak op de Delftselaan in Den Haag, werden niet alleen motorfietsen, bromfietsen, scooters en fietsen gerepareerd, maar ook een aantal invalidenwagens. Voornamelijk gemotoriseerde vervoermiddelen voor gehandicapten. Maar er was één invalidenwagen bij, merk Lely, die heel bijzonder zonder hulpmotor werd aangedreven. Twee hefbomen werkten als handtrappers, waarmee je behoorlijk vaart kon maken. Het principe van een zogenaamde doortrapper.
Nadat tijdens een onderhoudsbeurt de speciale ketting was vervangen, ging de monteur met de Lely een proefritje in de omgeving maken. Daarbij bleef hij wel héél lang weg. Zo lang dat een collega-monteur op een motorfiets polshoogte ging nemen. Nog geen kilometer verder, op het allerdrukste punt van Den Haag waar de grootste markt van heel Europa is, trof hij zijn collega aan. Ogenschijnlijk slapend in het invalidenwagentje, midden op het Hobbemaplein.
Het verkeer werd even stilgelegd, om samen met omstanders het karretje naar de kant van de weg te brengen. Net op het moment dat de monteur behoorlijk dizzy zijn ogen open deed. Wat bleek nu, wat onvoorzichtig had hij een vrij scherpe bocht genomen, waardoor hij één hefboom vol onder z'n kin kreeg en zichzelf zo buiten westen had geslagen.
Jan en Elly, nu effe ouder, komen over uit Zuid-Afrika.
De nieuwe sociale media, zoals Hyves en Facebook, zijn toch wel een groot mirakel. Eerst word ik door mijn eerste buurtvriendje gevonden, waarmee ik de draad van veertig jaar geleden weer met veel plezier heb opgenomen. Half december kwam via Facebook mijn neef uit Zuid-Afrika digitaal bij mij binnen (blog 15.12.jl.). Ook dat wordt een weerzien, na pakweg 35 jaar.
De eerste keer dat neef Jan terug was in zijn geboorteland, heeft mij nog aan mijn eerste baan geholpen. Een job waar ik slechts als eendagsvlieg werkzaam ben geweest en daarvoor zelfs nooit die ene dag loon voor heb opgeëist. Omdat mijn neef toen de arbeidsbemiddelaar is geweest, zou het heel goed kunnen zijn dat ik, op juridische gronden, bij neef Jan die dag salaris nog op zou kunnen eisen. Ik denk daar dan toch maar van af te zien. Uiteindelijk geloof ik ook niet dat zijn familiedienst de start van een succesvolle loopbaan als intercedent is geweest, of dat hij daarna een uitzendbureau-imperium uit de grond heeft weten te stampen. Mocht dit wel zo zijn, en dat hoor ik binnenkort, dan zal er zeker nog een goed gesprek met hem volgen.
Voorlopig kijkt hij, met zijn beiden zussen, en wij uit naar een toch wel heel bijzonder weerzien. Halverwege de jaren vijftig zijn zij als kinderen met hun ouders naar Zuid-Afrika geëmigreerd. Tussentijds zijn zij wel terug geweest, maar dan eigenlijk min of meer in de kielzog van hun ouders, waarbij mijn ouderlijk huis een belangrijke ontmoetingplaats was.
Zowel zij als wij (mijn zus en ik) hebben al lang geleden onze ouders ingeleverd. Het is dus nu de beurt aan hun kinderen om er in afgeslankte vorm een familiereünie van te maken. En dat voelt heel raar en erg aangenaam tegelijk. Tiny, Elly en Jan vertegenwoordigen voor ons een belangrijk stukje familiegeschiedenis van mijn vaders kant, waar wij veel te weinig van afweten en waar naar we, door onze oplopende leeftijd, toch wel heel erg nieuwsgierig naar zijn.
Geloof maar niet dat ik zaterdag Amsterdam heb verlaten, zonder dat ik ook even de kroeg ben ingedoken. Een café vind ik nou eenmaal een heel aangename slokjeswinkel en ik barste van de dorst. Eenmaal aan de bar, want omwille van aangenaam verpozen behoor je daar plaats te nemen, raakte ik vrij snel in gesprek met een Franse student. Na geef hier nog even een lekker biertje, reageerde Yanick direct op lekker.` In vrij goed Nederlands volgde er een komische verhandeling over het woord `lekker.`
In het kort kwam het hier op neer dat wij Hollanders lekker overal voor gebruiken: Lekker biertje, lekker weer, we zitten hier lekker, lekker zonnetje, lekkere muziek, voel je je niet lekker?, Ben je wel lekker?, ga je lekker, lekker in je vel, lekker veel fotos, lekker dier, lekker rustig, lekker eten, drinken en slapen, lekker wijf, lekker sporten, lekker zitten of liggen, lekker genieten, lekker boek, lekkere broek, hé lekker . Lekker dit en lekker dat.
Hij was er best trots op dat ie, als een van de weinige buitenlanders, inmiddels wel weet op welk moment hij lekker bijvoegelijk kan gebruiken. Zijn zichtbaar trotse gevoel wilde ik niet ondermijnen, met de melding dat er ook een lekker voor gevorderden bestaat. Een studie die voornamelijk door Hagenezen is gevolgd. Lekker is dan lekkâh en heeft een andere betekenis. Welke? Dat is het m nou juist; dat moet je aanvoelen. Lekkâh , of wel: Dat zal effe lekkâh wezen. Mooie gooi en woorden van soortgelijke strekking.
Gisteren
leek het er even op dat ik in Amsterdam niet welkom was. Dit keer ging ik per
trein. In het Centraal Station wilde ik bij de poortjes uitchecken,
maar steeds kreeg ik de melding dat ik het opnieuw moest
proberen. De NS leek mij Amsterdam niet te gunnen. Uiteindelijk
bij een afgelegen paal kreeg ik toestemming uitgecheckt
verder te gaan.
De
hoofdstad deed ik aan om georganiseerd 25 kilometer door Oud-Amsterdam te
wandelen. Een jaarlijks terugkerend evenement. Wat is het toch een prachtstad.
Nergens in ons land is op zon grote schaal zoveel moois te zien. Mokum is éen
groot openluchtmuseum. En als je ze op de juiste wijze weet te benaderen, zijn
die Amsterdammers ook nog wel te pruimen. Je kunt dan zelfs plezier met ze
hebben. Kortom, het was weer fantastisch.
Mijn
terugreis was ik het zelf die niet de juiste handeling verrichtte, alvorens in
de al klaar staande trein te stappen. Ik vergat in te checken. Tja, dan moet je
keuzes maken. Of terug het perron op om alsnog in te checken, met de zekerheid
dat ik de trein kon nazwaaien, of het als zwartrijder er op gokken. (Nu ben ik
geneigd om, met pijltjes een halve pagina naar beneden te laten scrollen, om
daar pas het antwoord te geven. Min of meer om te testen of je mijn
eerlijk/oneerlijkheid juist weet in te schatten). Het bleef een neiging.
Ik
werd zwartrijder, met als escape nog in Sloterdijk of Castricum uit te stappen.
De conductrice was echter al drie keer vriendelijk lachend langs gekomen. Die
kan ik hebben, motiveerde ik mijn gedrag en bleef zonder gevolgen tot
mijn eindbestemming zitten. Niet ingecheckt in Amsterdam. Het valt ook niet mee
om van zon mooie stad afscheid te nemen.
Niet dat ik uit eigen ervaring spreek, maar ik weet wel dat wagenziekte zonder pilletje iets vreselijks is. Bereikt deze reisziekte het niveau van zeeziekte, kan je als slachtoffer van ellende er letterlijk gifgroen uitzien.
Daardoor begrijp ik niet zo goed wat Thalys, de hogesnelheidstrein naar Parijs, er mee voor heeft om in hun tv-commercial de reiziger een groene kreeft aan te bieden?! Is het echt een treinreis om kotsmisselijk van te worden?
Vandaag kwam ik in het familiearchief een foto tegen, die werd gemaakt nadat wij als kleuters in de Haagse Passage bioscoop, een film van Danny Kaye hadden gezien. Mijn moeder had de classificatie "Film voor alle leeftijden" wel heel letterlijk genomen.
C & A is al lang niet meer het kledingwarenhuis voor alleen de gewone man. Dat neemt niet weg, dat het geen lovende tekst is, als door anderen jouw kostuum als een C&Atje wordt betiteld. Die uitdrukking is voor goedkoop blijven bestaan.
Wat moet je er dan van denken, dat de familie Brenninkmeijer inmiddels eigenaar is van de kwaliteitskrant NRC Handelsblad?! Maakt dat van de NRC ook een C&Atje ?! Het zou zo maar kunnen. Zeker nu NRC Handelsblad sinds gisteren gekrompen is, naar het tabloid formaat.
Namens de Brenninkmeijertjes wordt de redactie binnen afzienbare tijd, na een reorganisatie, weer naar Amsterdam teruggehaald. Daarmee doen zij voorkomen, dat binnen NRC Handelsblad er een Amsterdams hart klopt. Met plezier haal ik die illusie bij de Amsterdammers weg. NRC staat nog altijd voor Nieuwe Rotterdamsche Courant.
