Mijn NS keuzedag was gisteren min of meer invulling geven aan een Jules Vernes reis. Een belevenis waar ik ’s avonds thuis graag over had willen verhalen. Iets wat ik in gedachte waarmaakte; ik nam de roltrap naar boven. Probeer je het nu al weer, werd ik boven door Petrus opgewacht. De Hemelbaas die mij december 2012 al een keertje had teruggestuurd. Nou nee Petrus, ik wil m’n Truus gewoon even iets vertellen, haastte ik mij te zeggen, uit vrees dat dit keer mijn reis naar boven wel zou worden gehonoreerd. Echt, het gaat heel goed met mij, wekelijks wandel ik er 20 kilometer op los. Ja, ja, dat heb ik wel gezien. Wacht hier maar even, maar niet door de poort komen hoor, ik roep jouw Truus wel even. Ze is altijd bij je ouders, dus die zullen ook wel even meekomen. Jouw schoonmoeder is ergens aan het rond zwerven, die kan ik dus… Ik onderbrak deze heilige Poortwachter: Nee, nee, hoeft ook niet, die is toch doof en we hebben haar gehoorapparaat toen niet meegegeven… Petrus woorden dat je in de Hemel geen gehoorapparaat nodig hebt gingen aan mij voorbij, doordat ik inmiddels oog in oog met de beeltenis van mijn Truus stond. Met mijn ouders, zonder dat zij mij enthousiast begroetten, vlak achter zich. Wat ik eigenlijk helemaal niet gek vond. In mijn gedachten waren ze toch nooit echt wèg-geweest.

Truus, dit keer had ik een heel bijzonder vrij reizen van de NS. Met m’n fiets opgevouwen vertrok ik 1e Klas… Eerste Klas, nu ik er niet meer ben kan het ineens wel?! Nee, nee, dat was een actie van de NS. Maar bij mijn aankomst in Enschede ontvouwde ik m’n bike… Vouwen, uitvouwen van je fiets, waar heb je het over?, bemoeide m’n vader zich nu met het gesprek. Niet onlogisch, want uiteindelijk heeft hij al zijn 62 levensjaren in de fietsen, bromfietsen en motoren gezeten. Leg ik je straks wel uit… wist Truus mijn gesprek weer op gang te brengen. Vanuit het station moest ik nog zo’n acht kilometer fietsen. Maar ik had geen idee waar ik moest zijn om de twintig Twentse kilometers te wandelen. Ik heb toen de App Maps op m’n smartphone aangezet… Ep?!, ik ken alleen maar Malle Ep, probeerde m’n vader het gesprek te volgen. Laat ‘m nou even vertellen, vervulde mijn moeder weer eens een van haar aardse taken van weleer. M’n oortjes ingedaan. Oortjes?! Sssttt!. En zo reed ik, met een wegwijzende juffrouw aan mijn oor, naar het voetbalveld van vv Victoria, om mijn wandeltocht te beginnen. Oh, is dat dan net als Google Earth?,liet Truus blijken die internetontwikkeling nog wel mee te hebben gemaakt. Precies! En dat kan tegenwoordig ook via je telefoon. Wie is Koekel Urt?, probeerde m’n vader toch het gesprek bij te benen. Een onmogelijkheid, want na zijn verscheiding in 1982 is de wereld zo verschrikkelijk veranderd. Leg dan nog maar eens “IETS” uit, aan iemand die de verwondering van de Betamaxrecorder nooit te boven is gekomen.

Ik laat je Google Earth nog wel even bij Petrus zien, toonde Truus zich nog steeds de ideale schoondochter. Nu keek ik verbaasd. Ja zeker, Petrus heeft Google Earth, daarmee ziet hij precies wie op welk moment, waar vandaan de roltrap neemt. Maar, dat ga jij toch zeker niet laten zien?!, kwam mijn aardse bemoeizucht weer naar boven. Tuurlijk niet, dat kunnen we niet eens zien, dat heeft Petrus achter een wachtwoord verstopt. Nee, alleen het aardse deel van Google Earth kunnen we naar kijken. Dat gaan we gelijk doen, dag! En weg waren m’n Truus, vader en moeder. Maar ach, ik kon toch even mijn verhaal kwijt.

 

-o-o-o-

Als je gericht iets wilt kopen, is winkelen een bijna wetenschappelijke gebeurtenis geworden. Dat ervoer ik maandag in Almere. Hartje stad kwam ik Stumpel kantoorboekhandel tegen. Het moment dat mij te binnen schoot dat ik weer eens een mooie, beetje speciale ballpoint wilde hebben. In de twee etage grote zaak kwam ik nog geen Bic tegen. En dat is ooit bij Stumpel anders geweest. Bijna er tegen over was een V&D, met kantoorartikelen op de tweede etage. Behoudens wat hip gekleurde pennetjes, was hier ook niets meer van een mooie MontBlanc of gelijkwaardige pen te vinden. Het lijkt er op dat ik op Internet ben aangewezen.

Met het heerlijke weer vouwde ik vandaag weer eens mijn fiets uit in Amsterdam Noord, om het IJ met het pontje te oversteken. Opnieuw kwam er ‘een speciaal product’ in mij op. Nee, niet die pen, die was weer naar de achtergrond verdwenen. Ik wilde, naast m’n oerdegelijke en casual pet, een zomerse uitvoering. Zo iets zocht ik al in eigen stad, zonder succes. En omdat ‘de pet’ helemaal in is, verwachtte ik in onze hoofdstad een soort “PettenPlace.”  Amsterdam is daar kennelijk nog niet aan toe. Dus op naar de Bijenkorf, de leverancier van mijn casul Stetson.

Hoewel op de begane grond heel wat herenmode werd aangeboden was er geen pet te ontwaren. Ik vroeg het een verkoopstertje. “Do you speak English?” beantwoordde zij mijn vraag. Beetje overdonderd zei ik ‘Yes’, maar dacht niet direct aan ‘Cap.’  “Uhhh, iPad?” vroeg zij. “No MyPet,” verhulde ik met een grap mijn stommiteit. Zij verwees mij naar de eerste etage. Daar rondgelopen te hebben, trof ik wel veel herenmode, maar totaal geen petten aan. Onbegrijpelijk, de heren winkeliers, inclusief de Bijenkorf, lijken te zijn ingedommeld. Zij laten de pettenhandel volkomen links liggen. Toevallig kwam ik bij een Jeansshop een  jonge verkoper met een pet op tegen. “Krijg jij personeelskorting bij de Bijenkorf?” “Uhh, ja?!” “Oké, dan weet je ook waar de petten zijn uitgestald?!” Hij bracht mij op een plek compleet buiten de loop, waar ik de petten zag hangen. Het werd een Italiaans lichtgewicht van Alveare.

Onder m’n nieuwe pet had ik inmiddels trek in een biertje gekregen, waarvoor ik een klein kroegje in de Jordaan bezocht. Tijdens mijn laven kwamen er twee zusters van middelbare leeftijd binnen. Het bleken de meisjes Consilius te zijn. Zij namen niet direct iets te drinken, maar verklaarden de kastelein hun aanwezigheid. “Onze opa en oma hadden in 1920 deze kroeg, toen was mijn oma 20 jaar oud.” De man achter de bar, een begin zestiger, bleek de huidige eigenaar te zijn. “Sorry hoor, die heb ik niet gekend,” benadrukte hij zijn leeftijd, maar zocht direct achter al de oude schilderijtjes in de kroeg, mogelijke sporen die opa en oma zouden hebben achtergelaten. Hij kwam niet verder dan een vestigingsvergunning van 1899.

Blij toch iets in de kroeg te hebben opgestoken, wilden de meisjes Consilius toch wel wat drinken. “Een droge sherry graag.” De Kastelein maakte duidelijk geen geroutineerd gebaard. Met het omhooghouden van een fles zei hij: “Ik heb alleen maar medium sherry, maar volgens mij was deze fles nog van je opa…” De hilariteit werd niet met de zusjes gedeeld. Zij gingen buiten op het terras zitten, met een Bitter Lemon en een droge witte wijn.

Bijna een dag nadat ik in de VUT ging (2009), zag de postbesteller mij niet meer staan. ’t Is dat hij zo nu en dan een foldertje moest bestellen, anders had ik mijn brievenbus wel dicht kunnen timmeren. Nu, vijf jaar later, heeft de postman onze relatie hernieuwd en zodra hij aankomt doet mijn brievenbus gretig zijn bek open. Ik ben ‘Back in Business.’

Dat komt omdat ik van een product-idee een merknaam heb geregistreerd. Nu zijn er allemaal dienstverleners die mij graag verder helpen om het merk meer gestalte te geven. Erg sympathiek van ze, maar vooralsnog weet ik zelf mijn weg wel te vinden. Maar ’t is wel geinig, plots weer al die post. Na bijna uit het bevolkingsregister te zijn geschrapt, hoor ik er weer helemaal bij.

 Van de ambtenaar die dít heeft neergeschreven zou ik wel eens
een mop willen horen vertellen.

 

Helemaal naar wat ik mij recent heb voorgenomen, was ik er aan toe om met mijn museumkaart mijn ‘museum van de maand’ te bezoeken. Dit keer koos ik voor het Haags Historisch Museum, schuin tegenover het torentje van de Minister President. De tentoonstelling Haagse Humor fungeerde als magneet. Al met al een wat povere tentoonstelling voor datgene de Haagse Humor heeft te bieden. Hoewel destijds, de subtitel ‘spotten met politiek’ mij was ontgaan.

Ondermeer Wim Kan, Kees van Kooten en Wim de Bie (Frederik Jacobse en Tedje van Es van De Tegen partij), Haagse Harry en Sjaak Bral vertegenwoordigden, naast alle kopspijkers- typetjes, gezamenlijk humor om nooit te vergeten. Haagse Harry Jekkers’ woorden doolden door mijn hoofd: “k zâh met niemand wille rùile, meitein gaan hùile, as ik gèn Hagenès zâh zèn.” Ondanks dat ik maar een paar maandjes Hagenees ben geweest.

Mijn vader wilde zo snel mogelijk dit stempel op mij weghalen. Ik moest worden geüpgrade naar Hagenaar, waarvoor wij van de Schilderwijk naar de ‘betere’ Zuiderparkbuurt verhuisden. Want sterke contrasten zijn er in Den Haag, uhhh ’s Gravenhage, een stad (dorp is een hardnekkig misverstand) met drie talen, plat-, bekakt- en Indisch Haags.

Na m’n museumbezoek, waar ik ook nog even gauw de tong van de in 1672 vermoordde Cornelis de Witt mocht aanschouwen, ging ik natuurlijk even een harinkie happen. Recht m’n strot in laten glijden, zoals dat hoort, om vervolgens al lopend (jeugd)herinneringen op te doen. Ter hoogte van de Wagenstraat zag ik tot mijn verbazing dat dit de Haagse China Town is geworden. Het harinkie had inmiddels de omgeving rond mijn huig behoorlijk uitgedroogd, dus hup de kroeg in. Natuurlijk aan de bar, om alles goed op mij in te laten werken. Het was een echte, ouderwetse volkskroeg waar, naast een paar ‘even een biertje pakkers,’ ook aardig wat notoire zuipers zaten. Vooral herkenbaar aan de goud gelen rakker, met daarnaast het appeltje of ander soort borrel, om bij het combi-drinken goeie rake klappen te incasseren. Alleen financieel gesproken al een aardige investering. Daarover verbaasde ik mij niet te lang, doordat een gokkastklant een ‘paar geeltjes’ kwam inleveren. De slokjesmevrouw incasseerde dit, waarna zij uit een stapel van wel 10 centimeter bonnen er één uitlichtte en de gokker toefluisterde dat ze die bon van zondag dan nog wel even zou laten staan. Hier werd nog behoorlijk op krediet gezopen.

Onderweg (per trein) naar huis bezocht ik nog even een heel andere kroeg, een eetcafé in Haarlem. Voor weinig geld (€ 16,25 voor een gegrilde entrecote van kalfsvlees; dus het kán wel) heerlijk gegeten. Met heel bijzonder, misschien bekakt volgens een Hagenees, kwam de lekkere wijn, ook uit een tap.

Het was een dag van grote contrasten, waaraan ikzelf een significante bijdrage heb geleverd. Want, bij Koninklijke De Bijenkorf kocht ik mijn tweede pet.