Van de ambtenaar die dít heeft neergeschreven zou ik wel eens
een mop willen horen vertellen.

 

Helemaal naar wat ik mij recent heb voorgenomen, was ik er aan toe om met mijn museumkaart mijn ‘museum van de maand’ te bezoeken. Dit keer koos ik voor het Haags Historisch Museum, schuin tegenover het torentje van de Minister President. De tentoonstelling Haagse Humor fungeerde als magneet. Al met al een wat povere tentoonstelling voor datgene de Haagse Humor heeft te bieden. Hoewel destijds, de subtitel ‘spotten met politiek’ mij was ontgaan.

Ondermeer Wim Kan, Kees van Kooten en Wim de Bie (Frederik Jacobse en Tedje van Es van De Tegen partij), Haagse Harry en Sjaak Bral vertegenwoordigden, naast alle kopspijkers- typetjes, gezamenlijk humor om nooit te vergeten. Haagse Harry Jekkers’ woorden doolden door mijn hoofd: “k zâh met niemand wille rùile, meitein gaan hùile, as ik gèn Hagenès zâh zèn.” Ondanks dat ik maar een paar maandjes Hagenees ben geweest.

Mijn vader wilde zo snel mogelijk dit stempel op mij weghalen. Ik moest worden geüpgrade naar Hagenaar, waarvoor wij van de Schilderwijk naar de ‘betere’ Zuiderparkbuurt verhuisden. Want sterke contrasten zijn er in Den Haag, uhhh ’s Gravenhage, een stad (dorp is een hardnekkig misverstand) met drie talen, plat-, bekakt- en Indisch Haags.

Na m’n museumbezoek, waar ik ook nog even gauw de tong van de in 1672 vermoordde Cornelis de Witt mocht aanschouwen, ging ik natuurlijk even een harinkie happen. Recht m’n strot in laten glijden, zoals dat hoort, om vervolgens al lopend (jeugd)herinneringen op te doen. Ter hoogte van de Wagenstraat zag ik tot mijn verbazing dat dit de Haagse China Town is geworden. Het harinkie had inmiddels de omgeving rond mijn huig behoorlijk uitgedroogd, dus hup de kroeg in. Natuurlijk aan de bar, om alles goed op mij in te laten werken. Het was een echte, ouderwetse volkskroeg waar, naast een paar ‘even een biertje pakkers,’ ook aardig wat notoire zuipers zaten. Vooral herkenbaar aan de goud gelen rakker, met daarnaast het appeltje of ander soort borrel, om bij het combi-drinken goeie rake klappen te incasseren. Alleen financieel gesproken al een aardige investering. Daarover verbaasde ik mij niet te lang, doordat een gokkastklant een ‘paar geeltjes’ kwam inleveren. De slokjesmevrouw incasseerde dit, waarna zij uit een stapel van wel 10 centimeter bonnen er één uitlichtte en de gokker toefluisterde dat ze die bon van zondag dan nog wel even zou laten staan. Hier werd nog behoorlijk op krediet gezopen.

Onderweg (per trein) naar huis bezocht ik nog even een heel andere kroeg, een eetcafé in Haarlem. Voor weinig geld (€ 16,25 voor een gegrilde entrecote van kalfsvlees; dus het kán wel) heerlijk gegeten. Met heel bijzonder, misschien bekakt volgens een Hagenees, kwam de lekkere wijn, ook uit een tap.

Het was een dag van grote contrasten, waaraan ikzelf een significante bijdrage heb geleverd. Want, bij Koninklijke De Bijenkorf kocht ik mijn tweede pet.

 

 

Ook ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de overheid verkeersboetes uitdeelt om de staatskas te spekken. Heel treurig zoals zij deze legale diefstallen plegen. Het lijkt er op dat zij er zelfs niet voor terug deinzen om ‘strafbaar’ overtredingen uit te lokken. Tenminste, dat verklaart waarom wij met maximale snelheden hebben te maken van 30, 50, 70, 80, 90, 100, 120 en 130 kilometer. Als je maar hiervan een fikse mix maakt wordt daar op zeker ingetuind.

Maar het is nog erger. Want, bij mijn weten heb ik ooit bij verkeerslessen geleerd, dat er op de provinciale wegen nooit harder dan 80 kilometer gereden mocht worden. Tot mijn grote verbazing zag ik op de provinciale weg N242 dat hier 100 kilometer per uur gereden mag worden?! Een nieuwe list om, omwille van de staatskas, verwarring te stichten?! 

-o-o-o-

n.b. Inmiddels ben ik bijgepraat en weet ik dat de 100 kilometer p/u. op een aantal tweebaanswegen wel geldt. Neemt niet weg dat deze vorm van Snelheids-Bingo veel verwarring sticht, wat de staatskas ten goede komt.

Nadat een voorzet een assist is geworden, lijken de scorende voetballers steeds enger te worden. Zo hollen niet meer op hun medespelers af, maar draven linea recta door naar het publiek en tv camera, om zichzelf te verheerlijken. Vandaag weer, dit keer dat 19 jarige kereltje V. van Feyenoord, nadat hij met een frommelbal tegen F.C. Utrecht scoorde. De rillingen liepen over m'n rug. Wat moet er menselijkerwijs in hemelsnaam van zo'n ventje terechtkomen?!

Het is trouwens niet eens direct de schuld van die 'bluffertjes.' Als ze met voetbal maar net even beter zijn dan hun vriendjes, worden ze al over het paard getild. Zo zag ik afgelopen week een bestelbus van de AZ jeugdopleiding, waaruit bij een sportzaal vier spelertjes van een jaar of 15 stapten. Één van hen keek mij met een vernietigende blik aan, kennelijk omdat ik niet vol in de remmen van mijn fiets kneep om hem eerst het fietspad over te laten steken. Die minachtende blik is mij de hele ochtend bij gebleven, maar vooral ook de vraag waarom die tieners in een busje worden rondgereden. Laat ze lekker, heel normaal, op de fiets naar de sport komen. Op zich al een goeie manier om sterallures de kop in te drukken.

Daar ben ik weer met een van m’n kankerverhalen. Tja, de gevolgen van die ziekte heeft nou eenmaal een grote impact. Nou heb ik nog de mazzel er min of meer luchtig over te kunnen schrijven. Ik heb het niet alleen overleefd, maar blijf mij nog steeds verbazen over de verdere gevolgen die het, voor iedereen anders, heeft. Ook vandaag weer. Al eerder constateerde ik, na al die operaties, compleet gereste te zijn. Ik bijt geen nagels meer, mijn haar groeit heel langzaam en mijn creativiteit heeft zodanig z’n hoogtepunt bereikt dat ik terstond lid ben geworden van de Nederlandse Orde Van Uitvinders. (Ja zeker, ‘hallo?!’)

Vervelend was het dat ik als nawee, na tien kilometer wandelen verrekte van de pijn in mijn tenen. Zo erg, dat een revalidatiearts mijn voet onder 90° in het gips wilde zetten. Een podologe had daarvoor al een extra spietje aan mijn steunzooltjes toegevoegd. Zoals geschreven, hoefde dat gips uiteindelijk niet doordat ik er achter kwam dat bij het nemen grotere passen, die pijn wegbleef. Wat met het lopen van de wandelmarathon, over twee dagen, vorige week nog werd bewezen.

Vandaag, met weinig lust in den donder, liep ik een wandeltocht in Medemblik. Nog maar net drie kilometer achter de kuiten, realiseerde ik mij ineens dat ik mijn steunzooltjes met extra hielstukje vergeten was. Ik liep domweg in de wandelschoenen zonder zelfs de standaardzooltjes. Met enig voorstellingsvermogen, kan je dan wel bedenken dat ik heel erg spannende kilometers tegemoet ging. ‘Op welk moment komen de eerste pijntjes en hoelang zou ik dat dan nog vol kunnen houden.’ Terug gaan vond ik te lullig, dus ging op hoop van zegen door. Mijzelf motiveren dat ‘het wel eens goed zou zijn te weten na welke afstand ik voetproblemen zou krijgen.’Om een lang verhaal iets korter te maken: aan het eind van de 16 kilometers had ik nog steeds geen centje pijn?! Niet in mijn tenen, maar ook niet aan mijn achillespees waarvoor ik ooit die steunzooltjes door de podologe voorgeschreven kreeg. Gek toch zeker?! Mijn volgende wandeltocht probeer ik natuurlijk weer zonder hulpmiddelen.

Heel raar, sinds mijn kankeroperaties bijt ik geen nagels meer. En dat terwijl ik mijn vingers werkelijk afkloof. Tijdens mijn dienstplicht (1967 ná Christus) heb ik een poging gedaan om van deze verslaving af te komen. Ik faalde. Vond nagelbijten overigens ook helemaal geen probleem, alleen werd ik door vrouwen nog wel eens daarover terechtgewezen. Zij vonden het vies?!

Ik heb geen enkele behoefte meer om op m'n vingers te kluiven. M'n zus Kieneke had daar een aardige verklaring voor. Volgens haar is mijn (virtuele) harde schijf volledig gedelete en is mijn systeem langs natuurlijke weg opnieuw geïnstalleerd. Ik krijg steeds meer het idee dat zij gelijk heeft.

Altijd heb ik een creatieve manier van denken gehad. Ben zelfs creatief opgeleid. Van die kwaliteit heb ik zowel privé als zakelijk veel plezier gehad. Heb ik trouwens nog. Sterker nog, het lijkt er op dat mijn creatieve manier van denken nog verder is ontwikkeld. Het 'creatief 5.0' is geworden.

Een aantal keren heb ik mij er  toelaten verleiden om via een datingsite een nieuwe partner, maatje of goede vriendin te vinden. Iets waar ik geen successtory van wist te maken. En dan komt dat onweerstaanbare aanbod van WeetWieJeDate.nl langs, drie dagen gratis een volledig abonnement. Tja, dan komt toch weer die ‘hunter’ in mij boven. Zo stond ik de laatste dagen weer in de digitale etalage.

Ik had haast, want binnen drie dagen moest ik mijn prooi binnen hebben. Kennelijk hebben de dames, waar ik interesse in had, wél een abonnement, want in een mij te trage moyenne verliepen de chat conversaties. Binnen de mij gegeven drie dagen ben ik er niet achter gekomen of mijn kandidate(n) inderdaad wel gevoel voor humor hebben, actief genoeg zijn en de interesses voldoende met de mijnen matchen. De WordFeud-achtige snelheid van WeetWieJeDate.nl speelde mij parten. Juist op het moment dat ik een concreet antwoord mocht verwachten, ik daarvoor de inbox aanklikte, kreeg ik meedogenloos een venster in beeld waarop de tarieven staan waarmee ik mijn verlangde antwoord kon kopen.

Daar trap ik niet nog een keer in. Ik vind dat ze mij ‘netjes uit hadden moeten laten praten.’

Door internet achterhaald, komen er steeds minder van deze gerubriceerde advertenties in de krant. Daardoor heeft deze grote kennismakingsadvertentie mij verbaasd. Van een ‘Koningin Maxima-type’ die meer dan 25 jaar succesvol in eigen business heeft gewerkt. Wat voor zaken, zonder dat er van internet gebruik werd gemaakt, moet dat dan wel niet zijn geweest?! Ik kan niet geloven dat dit Amerikaanse type veel geld uitgeeft aan een ouderwetse advertentie, terwijl zij het digitaal eenvoudig voor het kiezen heeft.