1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het valt mij niet moeilijk een ander
te plezieren, sprak ik verre van bescheiden. Zo edelmoedig is dat niet, omdat ik
daarbij wordt gedreven door de dingen die ik leuk vind om te doen. Een voorbeeld
daarvan is de persoonlijke cd's, die ik vaak voor een verjaardag maak. Ooit
bedacht toen een vriend 50 jaar werd. Voor hem maakte ik toen een dubbel cd,
waarop alle nummero één hits staan, vanaf zijn geboortedag tot aan z'n
vijftigste verjaardag. Leuk om te maken, om te geven en soms (de kopie) te
beluisteren.
In eigen kring zijn die cd's 'beroemd'. En
omdat er nog steeds 'gegadigden' zijn die ik er blij mee kan maken, houd ik
voorlopig nog het plezier van het vervaardigen. Voor de eerstvolgende kandidaat
ben ik al de muziek aan het verzamelen. Om het persoonlijk tintje van die cd te
versterken, wil ik tussen de nummers door ook wat andersoortige fragmenten
opnemen.
Voor een heel
specifiek fragment ben ik hard op zoek, waarvoor ik zelfs vragen stelde op de
site van de auteur. Het is een heel klein stukje uit een conference van Paul van
Vliet. Ik heb echter geen idee uit welke show. Zover ik mij kan herinneren zat
er in die show ook een conferance over de familie Jansen, die in Frankrijk op
vakantie gingen. "Bonjour monsieur, je suis Jensen de Hollande, je réserve
une chambre...". Een hilarisch verhaal.
Maar het fragment wat ik zoek gaat
over een gladiool. Paul van Vliet zegt daar over (ongeveer): Met het maken
van de Gladiool was Onze Lieve Heer in gedachte al bij het maken van de
zuurstok.
Dus, hierbij de oproep: Wie
kan mij helpen aan een digitale versie van die uitspraak. Of, wie kan mij zeggen
uit welke show het komt?
Vanavond was ondermeer Tom Sauer, de zoon van, bij Pauw en Witteman te gast om te vertellen over zijn mislukte roeiavontuur over de Atlantische Oceaan. Een onderwerp wat nou niet direct mijn interesse had. Toch werd mijn aandacht getrokken, maar dan door de grappige opmerkingen die er over werden gemaakt. Niet om het avontuur van Sauer belachelijk te maken, maar meer om het onderkoelde verhaal te ontzenuwen. Er werd dan ook regelmatig gelachen, alleen niet door Tom Sauer.
Door dit waar te nemen, moest ik terugdenken aan onze achtdaagse trip naar Moskou en Sint Petersburg. Gedurende al die dagen hebben wij werkelijk niet één Rus zien lachen. Gevoel van medelijden borrelde bij mij op. Tom is of in Rusland geboren, of samen met zijn ouders als baby naar Rusland geëmigreerd. Oud hoofdredacteur van de Nieuwe Revue wilde namelijk in de voormalige Sovjet Unie een Russische versie uitgeven van ondermeer Playboy en Cosmopolitan. En met heel veel succes. Hij werd niet alleen multimiljonair maar is inmiddels ook een van de grootste uitgevers van Rusland, met drie dagbladen en een veertigtal tijdschriften. Meneer Derek heeft het in Rusland helemaal gemaakt.
Maar ja, zoon Tom lijkt in die tijd wel een echte Rus te zijn geworden. Zal zeker vloeiend Russisch praten. Spreekt evenzo vloeiend Nederlands, zonder echt een Hollandse jongen te zijn. Mist, zoals ik waarnam, wel elk gevoel voor (Hollandse) humor. Leuker kunnen ze het daar kennelijk niet maken. En dat maakt ons hier in Nederland dan weer heel erg rijk.
De ontmaskering van Derek Ogilvy kwam mij
wel heel erg ongelegen. Ik had dan ook danig op Linda Hakeboom de pest in, omdat
zij de Schotse telepathist contact met haar overleden grootvader liet leggen.
Om achteraf te melden dat opa nog springlevend is. De kans dat ik David on Tour zal bezoeken is daardoor compleet
verkeken. Gelukkig maar, want zo kan mij niet zomaar iets op de mouw worden
gespeld. Maar tegelijk ook heel jammer, want ik had mijn overleden Truus graag
nog wat willen vragen. Niets intiems, want daar zou Derek en zijn publiek niets
mee te maken hebben, maar iets praktisch, iets over onze katten.
Sowieso had ik haar willen laten weten dat
Lotta haar ook nog steeds ontzettend mist. Zij na een paar weken toch wat
toenadering bij mij zocht. Wat een paar weken nadien weer helemaal over was.
Voor Lotta bleek ik onvoldoende de remplaçant voor Truus te kunnen zijn. Mijn
schoot lijkt niet te deugen, maar ook heb ik onvoldoende geduld om Lottas
zitzak te zijn. Tot mijn verdriet heeft dit het contact met ons schuchtere
poesje absoluut geen goed gedaan. Alleen rond etenstijd worden mijn benen door
haar verwachtingsvol gestreeld. Het lijkt er op dat het tussen ons niet veel
beter zal worden. Mijn goede zorg voor ons Stichting Zwerfdier poesje
zal er niet minder op worden. Telepatisch zou ik het daar ook niet met Truus
over hebben gehad. Nee, het zou alleen maar gaan over de eetgewoonten van Lotta
en Morro.
Van Truus zou ik geweten willen hebben of ik
iets verkeerd heb gedaan. Want het zijn ontzettend lastige vreters (geworden).
Zoals hun vrouwtje heel afwisselend eten aan de diertjes voorschotelde, zo
afwisselend probeer ik ook hun menukaart samen te stellen. Ik heb ten minste
drie merken brokjes in gelei in voorraad, waarvan ik s ochtends twee
verschillende smaken op de bordjes presenteer. Zoals Truus dat ook deed, volgens
mij. En dat had ik haar graag willen vragen.
s Avonds gaat de poezenkeuken rond half zes
open. Dan rouleert het avondeten tussen soepvlees (van rund), diversiteit aan
het duurdere Gourmet, runderhart en tartaar, terwijl er altijd wel brokjes te
knabbelen zijn. Ook hier geloof ik in de geest van Truus te werken.
Desalniettemin ..
Kennelijk heb ik het niet
helemaal goed aangepakt, heb ik hen verpest. Zijn we op het moment uitgekomen
dat mijn diertjes alleen nog willen eten, als zij vooraf de menukaart in hebben
kunnen zien. Vanmorgen lieten zij visueel nog eens luid en duidelijk zien dat ze
zelf wel bepalen wat ze willen eten. Eén van de gerechten (links) werd
niet aangeraakt, zoals op de foto zichtbaar is.
En daarover had ik het graag nog even met
Truus gehad.
Er is (bijna) geen grotere ergernis te bedenken, dan s ochtends tegen een lege deurmat aan te kijken. Zon ruige versie van de voetveegplek pal voor je deur, waar een krant op behoort te liggen. De dagbladbezorger heeft het weer eens af laten weten. De krant maar weer bellen, let wel voor tienen, anders wordt ie dezelfde dag niet eens meer nabezorgd. Om woest van te worden.
Naar het schijnt is het die kaartjesmevrouw gisterochtend ook overkomen. Kennelijk niet de eerste keer. Veel te vaak ging ze twee trappen naar beneden om niets aan te treffen. Beginnen ze bij De Telegraaf nou ook al met dat gezever van niet bezorgen?! Nog geen kwartaal geleden heeft zij daarvoor juist Het Parool opgezegd. Oké, ze woont aan de rand van een industriewijk, boven de garage waar haar overleden man jaren heeft gewerkt, maar dan nog kan ook daar toch makkelijk haar krantje worden bezorgd.
Voor de zoveelste keer moest zij naar haar werk zonder de krant, zodat zij de stille momenten is aangewezen op dat gratis blaadje De Pers. Ze had daar vreselijk de pest over in, iets wat zij moeilijk verborgen wist te houden. Tegen de bioscoopbezoekers, ook die alleen maar hun bestelde kaarten kwamen afhalen, kon er geen vriendelijk woord van af.
In die setting kwamen wij gistermiddag Theater Tuschinski binnen. Trudy had mij voor mijn Sinterklaas getrakteerd op de film over de Heineken ontvoering, waarvoor zij via De Telegraaf twee kaartjes had besteld. Zogenaamde vouchertjes, bij de bioscoop voor de entreebewijzen in te ruilen. En dat kwamen we doen, net op zon dag dat zij van de kaarterette weer eens De Telegraaf niet had ontvangen.Kaartjes van De Telegraaf?! Ze zou ons leren, moet zij rancuneus hebben gedacht.
Zaal 5, rij 1, stoel 14 en 15. Wat, rij 1, 'plaatsje nekkramp'?! Maar ach, die film over de populaire meneer Heineken zal wel uitverkocht zijn. Nog een mazzel dat we kaartjes hadden. Tien minuten voor aanvang gingen we naar binnen. En hé?, de zaalwas nagenoeg leeg. Dan ga ik mooi niet op rij 1 zitten. Er bleek niemand te zijn om je kaartje nog verder te controleren of je naar je plaats te brengen. Daarom gingen we niet helemaal voorin, maar juist helemaal achterin op de meest riante plaatsen zitten.
Alsof de Telegraafgedupeerde mevrouw ons via een cameraatje in de gaten hield, kwam er plotseling levensgroot een boodschap op het filmdoek: Stoelnummer staat op ticket.
Het leek er op dat we werden gemaand op de juiste plaatsen te gaan zitten. Rij 1?, Rot op! We negeerden het bericht. De zaal was inmiddels met niet meer dan 20 personen gevuld. Mensen die netjes, stuk voor stuk, de plaats opzochten die met hun kaartje overeen kwam. Nou wij niet, die dan als enigen op rij 1 zouden zitten, terwijl de rest vanaf het midden verder naar achteren zaten. Op comfortabele afstand van het filmdoek.
Elk moment kon de film beginnen en nog steeds bleek niet dat wij de plaatsen van andere bezoekers hadden ingenomen. We liepen alleen nog het risico dat wij, bijvoorbeeld door die in De Telegraaf teleurgestelde mevrouw, naar rij 1 zouden worden gestuurd. Hoewel, op het filmscherm stond onze escape: Stoelnummer staat op de ticket en die nummers klopten wél met onze kaartjes. Maar over de eerste of laatste rij werd er niet gesproken. Zo hadden wij voor aanvang van de misdaadfilm ons eigen misdaadje al gepleegd.
Mijn eerste eigen uitgaven aan medicijnen zijn al weer gedaan en dat gaat, als chronisch gebruiker, nog wel even duren, totdat de 220,= eigen risico is afbetaald. Weer vijf tientjes meer dan het vorige jaar, terwijl de premie, ook naIndependent-shoppen, ruim vijf tientjes per jaar hoger is geworden. Daar komt het zelf moeten betalen van de maagzuurremmers ( 32,=) en de 138,= voor de allergiebestrijding nog bij. Effe 270,= meer zorgkosten, of wel 22,50 per maand extra, uit de poeplap, met dank aan deze minder sociale regering.
Onder het motto je moet een aap nooit klimmen willen leren, heb ik voor de oliebollen nog even mn huisapotheek gecheckt en kon, weliswaar een kwartaaltje te vroeg (oi!),mn allergierecept inleveren, waardoor ik mij die jaarkosten van 138,= wist te besparen. Maar, wat mij opviel bij de nieuwe medicijnen is, dat de prijs van die pilletjes nu ineens zijn weggelaten. Het kan toch niet zo zijn dat, onder het rechtse bewind, prijsvermelding omwille van bewustwording van de gebruiker niet belangrijk meer kan worden gevonden. Of dat zij omwille van hun stokpaardje van alles vereenvoudigen hiertoe zijn gekomen?! Mijn gezond gevoel voor wantrouwen borrelt boven . Om nog meer zorgkosten de patiënten te laten slikken, kan het zomaar zijn, dat er heel sluw op een gegeven moment prijsvermelding is weggelaten, om een komende, exorbitante prijsverhoging onzichtbaar te maken. Let op mijn woorden.
Trouwens, voor de zekerheid ben ik ook nog maar voor het eind van het jaar naar de tandarts gegaan, wat op zich ook al genoeg kostte. De tandartstarieven zouden namelijk per 2012 vrij worden gegeven. Omwille van de vrije marktwerking, de concurrentie, zogezegd. En natuurlijk is nu al gebleken dat over het algemeen de tandartskosten aanzienlijk zijn gestegen. Minister Edith Schippers zou, zoals vooraf toegezegd, direct moeten ingrijpen. Welnee, zij lijkt te vinden dat het ook wel een beetje aan de consument ligt. Dat ze er eigenlijk een beetje om vragen?!
Als bij alle grote aankopen, en daar kan je het bezoek aan de tandarts tegenwoordig wel onder rekenen, behoor je te onderhandelen. Niet zomaar akkoord gaan met de kosten van bijvoorbeeld een tweevlakvulling. Echt, zo wordt er in Den Haag over gedacht. Moet je je nou voorstellen: Nou tandarts, voor een beetje minder kan toch zeker ook wel. Niet?, nou laat dat gat dan maar even zitten, de tandarts had de ouden amalgaamvulling er al uitgejekkerd, ik ga toch eerst even verder kijken. Als je dat al gezegd kan hebben, terwijl permanent je mond wagenwijd open wordt gehouden?!
Zal Edith Schippers een kunstgebit hebben, waarmee ze simpel kan kiesshoppen?! Het moét toch te verklaren zijn, waardoor deze bewindsvrouw meent dat de consumentgaatjes kan schieten in de tarieven van de tandarts.
valt mij niet moeilijk een ander
te plezieren, sprak ik verre van bescheiden. Zo edelmoedig is dat niet, omdat ik
daarbij wordt gedreven door de dingen die ik leuk vind om te doen. Een voorbeeld
daarvan is de persoonlijke cd's, die ik vaak voor een verjaardag maak. Ooit
bedacht toen een vriend 50 jaar werd. Voor hem maakte ik toen een dubbel cd,
waarop alle nummero één hits staan, vanaf zijn geboortedag tot aan z'n
vijftigste verjaardag. Leuk om te maken, om te geven en soms (de kopie) te
beluisteren.
