1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Mijn eerste eigen uitgaven aan medicijnen zijn al weer gedaan en dat gaat, als chronisch gebruiker, nog wel even duren, totdat de 220,= eigen risico is afbetaald. Weer vijf tientjes meer dan het vorige jaar, terwijl de premie, ook naIndependent-shoppen, ruim vijf tientjes per jaar hoger is geworden. Daar komt het zelf moeten betalen van de maagzuurremmers ( 32,=) en de 138,= voor de allergiebestrijding nog bij. Effe 270,= meer zorgkosten, of wel 22,50 per maand extra, uit de poeplap, met dank aan deze minder sociale regering.
Onder het motto je moet een aap nooit klimmen willen leren, heb ik voor de oliebollen nog even mn huisapotheek gecheckt en kon, weliswaar een kwartaaltje te vroeg (oi!),mn allergierecept inleveren, waardoor ik mij die jaarkosten van 138,= wist te besparen. Maar, wat mij opviel bij de nieuwe medicijnen is, dat de prijs van die pilletjes nu ineens zijn weggelaten. Het kan toch niet zo zijn dat, onder het rechtse bewind, prijsvermelding omwille van bewustwording van de gebruiker niet belangrijk meer kan worden gevonden. Of dat zij omwille van hun stokpaardje van alles vereenvoudigen hiertoe zijn gekomen?! Mijn gezond gevoel voor wantrouwen borrelt boven . Om nog meer zorgkosten de patiënten te laten slikken, kan het zomaar zijn, dat er heel sluw op een gegeven moment prijsvermelding is weggelaten, om een komende, exorbitante prijsverhoging onzichtbaar te maken. Let op mijn woorden.
Trouwens, voor de zekerheid ben ik ook nog maar voor het eind van het jaar naar de tandarts gegaan, wat op zich ook al genoeg kostte. De tandartstarieven zouden namelijk per 2012 vrij worden gegeven. Omwille van de vrije marktwerking, de concurrentie, zogezegd. En natuurlijk is nu al gebleken dat over het algemeen de tandartskosten aanzienlijk zijn gestegen. Minister Edith Schippers zou, zoals vooraf toegezegd, direct moeten ingrijpen. Welnee, zij lijkt te vinden dat het ook wel een beetje aan de consument ligt. Dat ze er eigenlijk een beetje om vragen?!
Als bij alle grote aankopen, en daar kan je het bezoek aan de tandarts tegenwoordig wel onder rekenen, behoor je te onderhandelen. Niet zomaar akkoord gaan met de kosten van bijvoorbeeld een tweevlakvulling. Echt, zo wordt er in Den Haag over gedacht. Moet je je nou voorstellen: Nou tandarts, voor een beetje minder kan toch zeker ook wel. Niet?, nou laat dat gat dan maar even zitten, de tandarts had de ouden amalgaamvulling er al uitgejekkerd, ik ga toch eerst even verder kijken. Als je dat al gezegd kan hebben, terwijl permanent je mond wagenwijd open wordt gehouden?!
Zal Edith Schippers een kunstgebit hebben, waarmee ze simpel kan kiesshoppen?! Het moét toch te verklaren zijn, waardoor deze bewindsvrouw meent dat de consumentgaatjes kan schieten in de tarieven van de tandarts.
Nog steeds valt het mij niet mee, om mijn
Truus zoals zij was in herinnering terug te brengen. Daarvoor staat haar ziekbed
en heen gaan nog te veel op mijn netvlies. De voorzienigheid gaat mij
nu een handje helpen. Half maart 2011, toen wij nog van niets wisten, waren we
met familie uit Zuid Afrika naar de Zaanse Schans, waar de nichten
samen op de foto gingen, om onze kalender van 2012 op te sieren.
Wat een geluk, want nu heb ik een van de
laatste fijne herinneringen met Truus (rechts) een schrikkeljaar lang op mijn WC
hangen.
Ook mijn eerste oudejaarsavond wil ik
helemaal alleen zijn. Echt niet zielig, want gisteren heb ik samen met een
vriendin van ons, wiens jaar ook heel slecht was verlopen, een alternatieve
oudejaarsdag gevierd. Eerst bij het Matinee van Sjaak Bral in Theater
Diligentia, op een van de allermooiste plekjes van Den Haag.
Daarna zijn we de kroeg ingedoken, waar we
heel gezellig ons onder voornamelijk Haagse Brallenputters hebben
begeven. Als de grootste vrienden verlieten wij dit prachtcafé in Buurtschap
2005. Nog maar net op tijd wisten we toen, drie minuten na elkaar, onze laatste
trein te halen. Mijn feestje is dus al gevierd.
Vanavond overkomt mij een heel
bijzonder oud en nieuw. Het grote verdriet over het verlies van mijn Geertruida
(Truus) overheerst, terwijl ik tegelijk weer uitkijk naar nieuwjaarsochtend,
wanneer ik Geertruida (Trudy) van Schiphol kan afhalen. Hoe heeft het
allemaal zo kunnen lopen?!
Als man van de symboliek, wil ik de ene (Truus)
herdenken en de ander (Trudy) officieel mijn leven binnenlaten. Vandaar dat bij
hun foto op deze oudejaarsavond Truus haar kaarsje brandt. Als mijn Oud en
Nieuw.
Al heel wat jaren heb ik een jaarkaart voor
het Noordhollands Duinreservaat, waar ik dan ook al heel wat kilometers heb
gewandeld. Jaarlijks haalde ik die kaart bij de boekhandel in Egmond aan zee,
waar jm netjes krijgt ingeseald.
Dezer dagen zou ik jaarkaart 2012 weer gaan
halen, ware het niet dat ik door de folder van het PWN Waterleidingbedrijf werd
verleid om de jaarkaart bij hun via Internet te bestellen. Ach waarom niet, dus
mijn kaart bij de baas zelf aangevraagd. Het joetje werd door PWN van
mijn bankrekening afgeschreven en vandaag (31 december) lag mijn nieuwe pas in
de bus.
Lekker interessant. Valt daar
dan wel een blog aan te wijden?! Wis en waarachtig! Het was namelijk of ik water zag
branden. De waterdragers snoepten namelijk 9 dagen van mijn jaarkaart
af, door m op 22 december te dateren, terwijl mijn kaart 2011 dan nog niet is
verlopen. Daar neem ik natuurlijk geen genoegen mee. Gewoon, uit principe.
Vandaag stuur ik ze een mailtje waarin ik voor mijn jaarkaart een vol jaar
claim.
Zal mij benieuwen of het PWN, die kennelijk
als monopolist niet gewend is om commercieel met de consument om te gaan, de
jaarkaart als nog een levensduur van 365 dagen zal geven. Wordt natuurlijk
vervolgd.
Waren het gisteren
mijn voeten, vandaag waren mijn ogen aan de beurt. Tijdens een soort APK-keuring
bij mijn huisarts leek het wel een goed idee om weer eens doorverwezen te worden
naar de oogarts. Uiteindelijk was ik daar ruim negen jaar geleden voor het
laatst, toen mijn linker oog werd gelaserd en rechts een compleet nieuw lensje
werd geplaatst. Een actie waardoor ik tot op heden alleen nog maar een leesbril
hoef te dragen.
Alvorens door te worden verwezen moest er
eerst van mijn opticiën, waar ik precies een jaar geleden nog een nieuwe
leesbril had aangeschaft, een oogmeting gedaan worden. Aldus geschiedde en ben
ik in afwachting van de oproep voor de oogarts.
Dat doet mij wel terugdenken aan mijn leuke
tijd in Rotterdam, waar ik voor Dagblad het Vrije Volk meewerkte aan speciale
uitgaven. De jaarlijkse voetbalkrant van dit socialistisch dagblad, die bij de
start van het nieuwe seizoen verscheen, was beroemd. Natuurlijk met veel
aandacht voor Feyenoord die, net voor het ter perse gaan van die voetbalspecial,
een foto aanleverde van het nieuwe elftal.
Dit was niet onze enige samenwerking met De
Kuip. Want ook voor de popconcerten in dit stadion maakten wij specials, die
niet alleen in de krant verschenen, maar ook in De Kuip werden uitgedeeld. Dat
dit ook daadwerkelijk gebeurde werd in een rechtstreeks radioverslag van het
concert van Rod Stewart (1983) bewezen.
Ik had een fabrikant van surfplanken er voor
geïnteresseerd om de achterpagina te sponsoren, waarbij onder de surffoto de
tekst van I Am Sailing werd afgedrukt. En ver voor het tijdperk van het
elektronische scorebord, waarop tijdens concerten ook de songteksten zijn te
lezen, kwam luidkeels uit 31.000 kelen het I Am Sailing via de radio de
huiskamer binnen. De PR stunt was geslaagd.
Maar ook een Rotterdamse opticien wist
optimaal aandacht te vragen voor zijn exclusieve brillencollectie. Door zijn
opvallende advertentie in Het Vrije Volk was Rod Stewart, met diezelfde bril,
zelfs te gast in het tv-programma Voor de vuist weg van Willem Duys.
Toch leuk dat ik aan die acties destijds een belangrijke bijdrage heb kunnen
leveren. 28 Jaar na dato kwamen die beelden tijdens een oogtest weer op mijn
netvlies terug.
Van horen zeggen weet ik dat
vrouwen hun haar anders gaan dragen als zij een nieuwe relatie hebben. Een
grappig maar onbekend fenomeen in onze mannenwereld. Hoewel .
Ik ben
een fervent blote voetenloper. In huis dan. Zodra ik thuis kom gaat
mijn T-shirt en joggingbroek aan, wel een beetje knappe, dus zonder
zon lubberkont. Meestal gaan mn sokken dan ook uit. Een gewoonte die
genetisch, van moeders kant, is bepaald. Zonder dat ik daar ooit acht op heb
geslagen, blijkt dat bloot lopen een behoorlijke aanslag op mijn voeten
te hebben gedaan. Daar werd ik op gewezen door Trudy, mijn vriendin waarmee ik
mijn tweede leven ben ingegaan. Is het dan zo dat ik, als variant op het
nieuwe coupegedrag van de vrouw, iets aan mijn voeten gaat doen?!
Ja en Nee.Nee, omdat ik daar nooit op zou komen. Ja, omdat Trudy mij
een voetenbon cadeau heeft gedaan.
Zon pedicure zag ik trouwens wel tegen op.
Niet zozeer omdat het mij een verwijfde actie leek, maar meer door het
idee van dat gefriemel aan mijn voeten. Ik kan ook heel slecht tegen kietelen.
Trudy had mij echter al een voorproefje gegeven, door wat eelt weg te schrapen
en mijn maatje 41 met crème te masseren. Verrassend genoeg heb ik dat heel
prettig gevonden. Dus, vol enthousiasme op naar de pedicure.
Toch licht bedremmeld nam ik in de behandelstoel
plaats. Met voorbedachten rade was ik er op mijn slippers naar toe gegaan, zodat
ik ter plaatse niet mijn schoenen hoefde uit te trekken.
Ja heel gek, aan dát uittrekken was
ik absoluut nog niet aan toe. In ieder geval kon er nu direct worden
gerenoveerd.
Alsof de winterbanden onder mijn
enkels door zomerbanden waren vervangen. Wat een zalig gevoel. Ik lijk
op wolken te lopen en nu weet ik al, dat met mijn opgeknapte onderstel mijn 1058
kilometer wandelplezier van 2011 zal worden overtroffen.
Een leuke gebeurtenis, voor
mijzelf dan, is volledig aan mijn aandacht ontsnapt. Op 17 december jongstleden
had ik een lustrum te vieren. Mijn Kroondomein bestond toen precies 10 jaar,
www.kroondomein.com Het was eigenlijk uniek dat ik destijds die naam kon
kopen, want uiteindelijk is het kroondomein in de werkelijke wereld het
landgoed van Het Koninklijk Huis. Met enige fantasie geloof ik zomaar, dat zeker
Prins Willem-Alexander knarsetandend heeft waargenomen, dat een man uit het
volk zich van het digitale Kroondomein heeft meester gemaakt. Tja Alex, zo
zijn wij, nou ja, jij binnen afzienbare tijd, beiden bezitters van een
Kroondomein. Hopelijk doet het jou wel deugd dat die andere bezitter een
Hagenees is.
Het zou toch verschrikkelijk zijn
als het digitale Kroondomein in Chinese handen zou zijn gevallen?! Zoals
het nu is, is het overigens geen garantie voor de toekomst. Ik durf echt
niet te beloven dat ik het digitale Kroondomein, onder druk van het grote geld,
in eigen beheer zal blijven houden. Misschien voor mij wel reden geweest om,
voor de zekerheid, een tweede digitale uitklep, met Knetter te hebben
opgezet. Waarmee ik overigens heb te vieren, ik feest wat af, dat deze maand er
royaal boven de 10.000 bezoekers wordt gescoord.
In ieder geval heb ik er nog steeds veel plezier in, om ook
mijn Kroondomein voor die bezoekers interessant te houden. Lezen zij ook
Knetter, ervaren zij dat de verhalen van de laatste tijd daarin eerder zijn
gepubliceerd. Mijn schrijven kent nou eenmaal een maximaal vermogen. Neemt niet
weg, dat er daarnaast nog heel wat te lezen overblijft. Daartoe blijf ik
iedereen graag uitnodigen.
In de loop der jaren heb ik van
mijn Kroondomein meer een community gemaakt. Als dierenliefhebber wilde ik,
naast mijn geschrijf over mijn katten, ook graag emotionele verhalen verzamelen
van zowel katten- als hondenbezitters, waarvoor de rubriek Poespas en Blaf Zelf!
ontstond. Leeuwendeel kwam er voor andere dierenliefhebbers.
Dan was er een moment dat
door een (amateur) kunstenaar mijn ijdelheid werd gestreeld, die een lovende
tekst had over mijn creativiteit, maar die tegelijk vond dat er ook ruimte moest
zijn voor beeldende creativiteit. Zo ontstond er ook, met de naam
Kroon op het Werk, een digitale expositieruimte. Hare Majesteit,
met plezier ruim ik ook voor u een ruimte in. Natuurlijk beloof ik dan wel dat
dié digitale expositieruimte nooit in andere (lees Chinese) handen zal
vallen.
Een voorbeeld van Kroon op het Werk van
Dana
Treadwell-Huisman
Mijn pen leg ik nu even neer, beter
gezegd mijn toetsenbord laat ik nu even onberoerd, om alsnog stil te
staan bij het vreugdevolle moment van 10 jaar Kroondomein.com Zou ik daar ooit
nog Koninklijk voor worden onderscheiden?!
De knaken, nou ja de twee euromunten, liggen weer klaar voor de aanbellers.De bezorger van bla-bla-bla wenst u een gelukkig Nieuw Jaar. Waarna een kaartje als bewijs onder je neus wordt gedrukt. Ik doe de deur even dicht voor mn katten, wordt vol begrip geaccepteerd, wat natuurlijk ook heeft te maken met de hoop op een leuke tip. En omdat er nooit kritisch of afkeurend naar mijn muntstuk wordt gekeken, neem ik aan dat de twee euro ten minste het gemiddelde van de giften haalt.
Het zou het gemiddelde zelfs kunnen overstijgen, als je bedenkt dat de bezorgers van de vele pakken folders vaak met lege handen blijven staan. Onzin natuurlijk. Oké, de Nieuwjaarstip is ooit voor de krantenbezorger bedoeld. Maar niet ten onrechte volgden de bezorgers van huis-aan-huisbladen, waarna de folderaars ook graag een graantje kwamen meepikken. Ik heb toch niet om die reclamerotzooi gevraagd, verdedigde een buur zich voor het feit dat bij hem niets viel te halen. Een mening die ik niet deel.
Uiteindelijk komen de bezorgers van de folders evenzogoed door weer en wind en stel je dat niet op prijs, plak dan een Nee-Nee-sticker op je brievenbus. Doe je dat niet, kijk je toch kennelijk belangstellend de folders in. Haal je er, net als ik, nog wel eens leuke koopjes uit. Dan mag de tipgever, de bezorger van die folders dus, daarvoor toch ook wel eens worden beloond?! Nu ik die redenering neerschrijf vind ik die twee eurootjes zelfs erg mager beloond. Het gaat om het gebaar, zullen we omwille van de gemoedsrust maar zeggen.
Trouwens, de dagbladmeneer krijgt altijd wel meer. Nou ja, altijd?! Dit jaar voor het eerst kon ik m weer een leuke tip in zijn handen drukken. Een paar jaar achtereen werd er door de krantenbezorger rond Oud & Nieuw niet aangebeld. Werd er ook geen nieuwjaarskaartje in de bus gestopt, waardoor ik het idee, dat hij steeds tijdens onze afwezigheid had aangebeld, wel kon laten varen.
Eenbuurman met vroege dienst kwam uiteindelijk met de verklaring, nadat hij de bezorger had gesproken. Deze krantenman, van een jaar of vijfenveertig, was van Turkse afkomst. Wilde met zijn krantenwijk graag een extra centje verdienen, maar weigerde om uit die Christelijke fooienpot te snoepen. Als Moslim was hij daar heel principieel in.
Graag had ik m zijn Nieuwjaarsfooi gegund. Vind het, niet om financiële reden, jammer dat hij mijn krant niet meer bezorgt. Hij gaat toch wel goed met hem?! Heden ten dage geen vanzelfsprekendheid meer, hè Van Leers?!
Meerdere malen heb ik het verteld en
neergeschreven, ik heb niks met kerst. Dat heeft heel erg met mijn jeugd te
maken. Mijn vader had een motorenzaak en in december werd er nauwelijks geld
verdiend, terwijl de decembermaand juist een hele dure maand is. Daardoor liep
bij ons thuis de spanning op en verliep onze kerst over het algemeen niet zo
vredig als viel te wensen.
Natuurlijk ging ik dat na mijn huwelijk heel
anders doen. Het was vooral Truus haar verdienste dat wij toen wel fijne
kerstdagen hadden. Tot voor een aantal jaren geleden. Naarmate je ouder wordt
schijnen de jeugdfrustraties weer op te spelen en verliest de kerst wederom zn
glans. Mijn Truus had daar alle begrip voor en vond het geen probleem om van
haar traditionele kerstboom met kamerversiering afstand te doen. Samen gingen we
het op een andere manier gezellig maken.
Eerst door met een aantal vrienden chique
uit eten te gaan, later door samen gezellig thuis te blijven. We vonden het
heerlijk om die dagen veel films te huren en die lekker te kijken. Zelfs het
speciale eten maakte daarbij plaats voor gewone kost. Dat kan verdomme
ook de eerste signalen zijn geweest, door mij niet herkend, van de sluipende
ziekte die Truus op een heel gemene wijze heeft gesloopt.
Al met al kan ik terugkijken op 46 jaar
fijne kerstdagen met Truus. En dat is mij ontnomen. Vandaag is het mijn eerste
kerstdag helemaal alleen, waar ik overigens bewust voor kies. Ik kan het niet
opbrengen om waar dan ook zonder mijn Truus te zijn. Dan ben ik liever
alleen, in die omgeving waar ik nog altijd haar aanwezigheid voel. Ga ik gewoon
gehuurde filmpjes kijken. Doen wat we samen deden.
Jankvrij
kom ik deze dagen niet door en dat moet dan maar. Bijna ben ik er zeker van, dat
ik door mijn tranen heen een ster aan de hemel zal zien. En dat is dan
wel mijn eigen Truus.
Woensdag deed ik al mijn
boodschappen voor de komende kerstdagen. Voor mij min of meer een tentamen van
aankopen en verwerken. Want, ik vind het nog al wat, vooral omdat ik
zelf koken combineer met kant-en-klaar-maaltijden van Albert
Heijn. In de winkel tel ik op één hand de dagen waarvoor ik eten moet inkopen.
Thuis moet ik dan een overzicht maken van datgene ik aan eten heb gekocht, welke
groente ik met wat ga eten, maar vooral met vermelding van de houdbaarheidsdata.
Hoe doen die vrouwen dat toch uit de losse
pols?
Trouwens die houdbaarheidsdata
vind ik echt een vorm van consumptietirannie. Het ene product kan vele dagen
nadien nog worden gegeten, terwijl het andere product op uiterste datum
al niet meer te vreten is. Kennelijk appelleert het fenomeen uiterste datum
heel erg op de vrouwelijke intuïtie. Iets wat mij niet is gegeven.
Vandaar mijn theoretische
benadering van m'n consumptieagenda.
Wat was het leven vroeger toch lekker
simpel. Neem nou de hersftperiode. We wisten toen met zn allen dat sommigen
onder ons een beetje zouden doordraaien. Dat komt door het vallen van de
blaadjes ., was de algemene verklaring en lekendiagnose. Tegenwoordig gaat
het er veel gekker aan toe. Want, zodra de blaadjes van de bomen vallen, komen
volwassens kerels met hun speeltje naar buiten; de bladblazer.
De herfst wordt niet meer bij elkaar
geveegd, maar weggeblazen. In het gunstigste geval op een hoop, waarna
de verkleurde blaadjes alsnog in de vuilniszak verdwijnen. Maar het is ook geen
uitzondering dat het pluisje blazen voor volwassenen eindigt aan de
rand van de stoep. Naar eigen waarneming is dit op de Gooise Matras, daar waar
hooghartigheid met poenerig gedrag hand in hand gaat, eerder regel dan
uitzondering. Aan de gemeentereiniging de eer om dit tuinafval te
verwijderen. Daardoor kan ik mij levendig voorstellen dat gemeenten als
Blaricum, Laren, Bussum en Naarden jaarlijks een extra herfsttoeslag in rekening
brengen. Wordt dit nog niet gedaan, staat het elke inwoner van de betreffende
gemeenten vrij om deze blog uitgeprint, met eigen naam ondertekend, in de
ideeënbus te deponeren. Op voorhand doe ik al afstand van de
goed-idee-beloning.
Door de storm van de afgelopen dagen hebben
de bomen hun laatste blaadjes laten dwarrelen, zijn ze door de hobbyisten
weggeblazen en kan de bladblazer weer worden opgeborgen. Ik houd mijn bezem als
multifunctioneel gereedschap gewoon binnen handbereik.
Moeder Natuur had echter nog een verrassing voor mij in petto ( Why Me?). Met de kracht van een peloton bladblazers werd de klimop van de buren mijn voortuin ingeblazen, waarbij mijn entree volledig werd geblokkeerd. Dit keer moest er weer ouderwetse mankracht aan te pas komen.
De originele striptease-foto is door censuur verwijderd.
Vanavond kwam het wereldschokkende nieuws
uit Woudrichem, tenminste volgens de meneer van de lokale SGP die de landelijke
media had opgezocht. In de Herrys Bar heeft er een striptease plaatsgevonden,
waarover schande werd gesproken. Zal dit die kroeg zijn waar ik mij als lid van
de mediamaffia mij heb kunnen bewapenen?!
Eén van onze mediamaffialeden werd 50 jaar,
wat hij slechts in familiekring wenste te vieren. Maffieus als wij waren kwamen
wij natuurlijk vroegtijdig achter de locatie waar die happening zou
plaatsvinden, in de Gevangenpoort van Woudrichem. Nog een reden om dát feestje
niet aan ons voorbij te laten gaan.
Met zn zessen togen wij die dag naar
Woudrichem. Voor deze gelegenheid waren wij opzichtig, herkenbaar als Maffia,
gekleed. Onze overval zou tijdens het diner van de jarige plaatsvinden. Omdat
wij uit alle windstreken moesten komen, hadden wij voor de lokale kroeg als
uitvalsbasis gekozen. Geheel naar ons traditionele gedrag verzamelden wij ons
aan de bar. Onder het genot van een biertje namen we nog even ons rollenspel
door, wat de nodige hilariteit veroorzaakte. Iets wat de kastelein ook niet was
ontgaan. Nieuwsgierig naar datgene zich in Woudrichem zou afspelen, vroeg hij
naar de details. De sleutelwoorden MediaMaffia, overval en Gevangenpoort bracht
hem spontaan in actie. Na even de bar te hebben verlaten, kwam hij van
achteren terug, recht op mij af en legde een pistool voor mij op de bar.
Neem deze mee naar de Gevangenpoort, dan maak je de overval wat echter.
Uhh.. Pak mee, ik krijg m na jullie overval wel weer terug. Stoer als
wij deden, namen we het pistool mee, om m later weer netjes terug te brengen.
Voor ons was dát toen wereldschokkend
nieuws: Kastelein levert pistool voor de grap. Ik denk dat die meneer
van de SGP ook niet blij met díe actie zou zijn geweest. Maar, zou het diezelfde
kroeg zijn geweest?! In dat geval had ik dan toch liever die striptease gehad.
Bijna provocerend heb ik vanavond mijn rug
naar de TV gekeerd. Het groot dictee der Nederlandse taal 2011 is er op. En daar
heb ik nou helemaal niets mee. Teruggetrokken in mijn werkkamer, o nee mijn
hobbykamer sinds ik in de vrolijke vut zit, heb ik op mijn PC Word maar weer
eens geopend. Want, het wordt de hoogste tijd om weer eens te bloggen.
De wil om daarop te schrijven is nooit weg
geweest, alleen laat mijn gezondheid mij weer eens in de steek. Misschien moet
ik het geen gezondheid noemen, maar een blessure, waar ik last
van heb. Uiteindelijk is een voetballer ook niet ziek als hij last
heeft van zijn knie. Dan ben ik dat ook niet, als ik last heb van mijn kop, mijn
lichaamsdeel waaruit mijn (schrijf)prestatie moet voortkomen. Het klinkt ook
veel aardiger: Door mijn hoofdblessure kan ik momenteel niet met mijn pen
acteren.
Zij die mij kennen en/of mij bloggiaal
langer volgen, weten dat ik na zeven mislukte operaties in mijn voorhoofdholten
ben uitbehandeld. Ik heb het maar met die permanente koppijn te doen. En dat
lukt ook wonderwel uhhh, meestal. Het is geen onlogische gedachte dat mijn
huidige kopzorgen behoorlijk opspelen, als reactie op de zware tijd die ik met
mijn Truus heb moeten doormaken. Naar het schijnt moet ik ook dit mij maar laten
overkomen. Wachtend op beter.
Trouwens, in bepaalde opzichten is het al
ietsje beter. Het verdriet over het verlies van mijn meissie manifesteert zich
nog bijna elke dag. Maar slaat nu ook wel eens een dagje over. Dat komt ook
omdat mijn tweede leven zich duidelijk heeft ingezet.
In dat Second Life is er zelfs een tweede
Geertruida opgestaan. Ik schreef (met foto) al over haar, Alleen de naam
al, in mijn blog van 25 november. Met die Truus, nee Trudy, heb ik
ontzettend veel plezierige momenten. Zij heeft veel gevoel voor humor, wat voor
mij bijna een eerste levensbehoefte is. Ook hebben we ontdekt dat steeds meer
interesses van ons parallel lopen. Ik ben blij dat ik met haar loop.
Want ja, zij is voor mij meer dan een maatje. Hoe dat zich verder
ontwikkeld zal de tijd leren en die tijd nemen we.
Trudy is gisteren naar Canada vertrokken
waar zij tot 1 januari bij haar zoon, schoondochter en twee kleinkinderen is.
Direct na de oliebollen sta ik op Schiphol om mijn meissie van mijn tweede
leven weer op te halen. Samen plannen we dan ons tournee langs familie en
vrienden, voor een nadere kennismaking.
In alle opzichten heb ik alle reden om naar
2012 uit te kijken.
Heel voorzichtig werd er al
naar gevraagd, naar die vriendin die inmiddels twee keer anoniem in mijn blog is
voorgekomen. Het zal toch niet zo zijn dat . Nou ja, eigenlijk wel.
Hallo, nou al, Truus is nog maar krap drie maanden dood. Ja?!. Dan ben
je toch heel erg aan het rouwen. Ja, inderdaad heel erg.Maar ik
ben ook vreselijk alleen.
Daar waar ik een
proefballonnetje opliet, werd er meestal positief op gereageerd. Soms ook met
wat minder begrip. Gelukkig heb ik de voors en tegens niet als adviezen
beschouwd. Ik moest het daarover met mijzelf eens worden. En dat ben ik nog
niet. Tenminste, ik heb er nog een dubbel gevoel over en ben nog lang niet klaar
met het uitverdrieten.
Zij die mij kennen weten dat ik
geen meneer ben die alleen kan zijn. Zoals die bewuste zondag het weer heeft
bevestigd. Ik had de behoefte om helemaal niets te doen. Lekker effe lezen,
opgenomen tv-programmas bekijken en natuurlijk Studio Sport. Zon dag kom ik
dan redelijk zwijgzaam door. Maar ondanks dat, vond ik het heerlijk dat Truus er
dan gewoon was. Las ik, las zij. Keek ik tv, keek zij tv. Het waren heerlijke
zwijgzame momenten samen. Ook dat is een ultiem moment van
intimiteit.
Nu, bijna vier weken
geleden, had ik een uitgesproken tering weekend. Natuurlijk, ik had die
zaterdag een pracht wandeltocht in Overveen gelopen, waarna een zondag effe
niets mij altijd heel erg welkom is. Maar niet die zondag. Dat kwam al
doordat ik nu de gemaakte fotos mijn meissie niet kon laten zien. Somber vroeg
ik mij af waarom ik die fotos nog maakte. Het werd een dag van ontzettend veel
verdriet met de vraag hoe ik in hemelsnaam verder moest.
Zó wilde ik niet verder. In een
hevig emotionele bui, jazeker met een glas whisky, kroop ik later op de avond
achter mijn PC, op zoek naar een datingsite. Het werd 50PlusMatch, waar ik
gelijk maar een (proef)maand lid van werd. Een investering van
19,95.
Het zou zo maar kunnen zijn dat
het achteraf een hele goeie investering blijkt te zijn. Niet doordat de reacties
op mijn profiel binnenstroomden. Welnee, het initiatief moest volledig
van mijn kant komen. Met wat rondgescharrel op die site zag ik dat er ook viel
te chatten, zelfs met een mevrouw in Alkmaar. Alvorens haar digitaal aan te
spreken bekeek ik even haar profiel. Leek me leuk. En hoewel ik zowel mondeling
als schriftelijk niet op mijn mondje ben gevallen, had ik weinig tekst paraat.
Uiteindelijk ging het om mijn leven een geheel andere wending te
geven.
Misschien emotioneel gestuurd,
gooide ik het heel snel over een andere boeg: Zullen we morgen aan de kust
een wijntje gaan drinken? Met waarom niet?! als
antwoord.
Wow, ik had een date?! Die
werkelijkheid riep een bepaalde spanning op, maar gaf ook een warboel in mijn
kop. Hoe kon ik, nauwelijks twee maanden na de dood van mijn lieve Truus?! Die
gedachte maakte mij erg onrustig. Als mijn eigen Perry Mason verdedigde ik in
mn hoofd mijn plannen. Vergeet niet dat ik nu al 100.000 seconden alleen
ben, terwijl ik helemaal niet lang alleen kan zijn. Vergeet niet dat mijn Truus
al veel langer, minstens een jaar, ziek was. En vergeet alsjeblieft niet dat
Truus met haar vreselijke lijdensweg ook een behoorlijke aanslag op mij heeft
gedaan. Ik weet echt niet waarom ik deze verdediging heb neergeschreven.
Maar in ieder geval graag gedaan, voor degene die het even niet kon
vatten.
Hoe dan ook. Door het prachtige
weer konden wij elkaar op het terras ontmoeten. Heel gek, het was direct al
vertrouwd. Onze eerste ontmoeting was ontzettend leuk, duurde maar liefst 4 ½
uur, waarin we over en weer veel vertelden, maar ook veel lachten. Die
mevrouw vond ik direct al erg leuk. In diezelfde week trokken we al een
hele dag samen op en treinden we naar het gevangenisdorp Veenhuizen. Ik had
zelfs het lef om haar, na de biefstuk van Loetje, naar mijn neef en nicht op
kraamvisite mee te nemen. Nadien hadden we samen de beschreven happening in
Hoppe en in de Jordaan.
Afgelopen woensdag heb ik
haar de leukste plekjes van Den Haag laten zien. Ondanks dat ik nu nog geen
lovende tekst aan haar CV wil toevoegen, kan ik niet anders zeggen dat zij
een vrouw naar mijn hart lijkt te zijn. Ze heeft een
bovengemiddeld gevoel voor humor, liet mij zelfs al een paar keer schateren.
Lijkt emotioneel mijn gelijke, getuige de momenten dat wij beiden met tranen in
onze ogen zaten. En geeft bovenal mij de gelegenheid om over Truus te praten.
Betrekt haar zelf vaak in ons gesprek. We hebben lol, vreselijk veel lol.
Jemig!
De laatste dagen betrapte ik
mijzelf erop dat k liep te fluiten. Als dat geen teken is . Maar ja, het is
mijn Truus niet. Na fluiten komt twijfel en in die episode zit ik nog
volop. Bijna als de blaadjes aan een bloemetje vind ik haar erg leuk, iets
minder, erg lief, nog al druk, erg grappig, nogal bijdehand, ontzettend
lief . Ik geloof dat mijn twijfels erg worden aangestuurd door mijn 47 jaar
lange leven met mijn lieve Truus. Die tijd moet ik proberen te archiveren om
uitsluitend nog met veel genoegen eraan terug te kunnen denken. Mijn eventuele
nieuwe relatie moet ik zeker niet gaan vergelijken. Niet als God zelf
volledig naar eigen wensen virtueel willen Photoshoppen. Ik moet haar nemen
zoals ze is. En ze is vreselijk leuk, lief en veel meer.
Samen hebben we al bedacht dat we
het gewoon een kans moeten geven. Voor mijzelf, en dan hoop ik niet dat
dit onbewust mijn verdedigingsmechanisme is, staat het bijna vast dat mijn Truus
hier als regisseuse een rol in heeft gespeeld. Want, het is toch absurd, dat je
hooguit tien minuten contact hebt op een datingsite, je direct daarna ruim vier
uur genoeglijk een wijntje drinkt en nog een aantal keren samen heerlijk op stap
bent geweest. Zal dat toeval zijn? O ja ., over toeval gesproken, mijn lieve
vriendin heet Trudy?!
Ooit lag ik in een deuk over een cartoon. Jammer, ik kan niet tekenen. Maar oké, ik zal het proberen te verwoorden, waarbij ik een aanslag doe op de fantasie van de lezer.
Een Belg (tuurlijk) loopt over straat en ziet een bananenschil liggen, waarop hij reageert: Ohhh, daar gaan we weer.
Laat ik de afgelopen, windstille zaterdag nou een variant op deze mop zelf hebben meegemaakt. Tijdens een wandeltocht in het Gooi zag ik in Huizen de pet van een fietser afwaaien. Natuurlijk ging hij achter zijn petje aan. Pakte m op en wilde onverstoord verder fietsen. Ik kon het niet nalaten:Er staat toch helemaal geen wind meneer?! Nee, maar elke keer als ik hier voorbij rijd waait mn petje af, kreeg ik uitleg over het ongemak van deze Huizenaar. Het ging mij te ver om deze goede man er op te wijzen dathet petje pleiten moment makkelijk is te voorkomen.
Kennelijk zijn ze toch niet goed uitgeslapen op die Gooise matras.
Na mijn bezoek aan het Amsterdamse Loetje (
tuurlijk die biefstuk ) en toen Hoppe, kon ik de verleiding niet
weerstaan om nog effe door te gaan, waarvoor we een kroeg in de Jordaan
uitkozen. Dit keer niet de slokjeswinkel waar ik ooit eerder een genoeglijke
avond had beleefd. Hier was het een besloten happening, dus dan maar een paar
passen verderop de harde Jordaanmuziek trotseren.
Juist op de plek waar ik dan graag aanwezig
wil zijn, aan de bar, stonden er nog twee krukken uitnodigend onbemand. Om niet
direct te amicaal over te willen komen, bestelde ik niet een
Amsterdammertje, maar heel Haags een vaasje. En vrij snel
natuurlijk nog een.
De muziek was, voor
zo op zn tijd, heerlijk Amsterdams, maar vooral knoert hard. Daardoor viel er
moeilijk met mijn vriendin een conversatie op gang te brengen. De omgeving moest
het m doen. Snakkend naar het waarnemingsvermogen van wijlen Simon Carmiggelt
volgde ik alles wat bewoog. En zowaar, er ging mij iets opvallen.
Bij mijn eerste biertje, nou oké ook bij het
tweede biertje, want zo snel kon zij niet weglopen, tapte een leuk ogende vrouw,
die minder leuk deed. Doe mij er ook maar een vriendelijk gezicht
bij , sprak ik (wat later bleek) onaardig, wat door de harde Hazes
kennelijk niet werd gehoord. Kort daarna was zij achter de bar verdwenen,
opgevolgd door een stevige mevrouw die ook niet bepaald alle lol naar zich
toetrok. In de buurt van de muziekzuil stond een kastelein hevig zijn best te
doen de leuke Jordaantjes auditief aan elkaar te rijgen.
Hij had duidelijk plezier in zijn
werk, deed heel vriendelijk naar zijn gasten, maar toch , toch was er iets.
Vooral zijn contact met de biertapster leek niet bepaald op rolletjes te lopen.
Zodra zij dichterbij elkaar stonden sprak hij, voor ons nog wel onverstaanbaar,
met stemverheffing, terwijl zij (zal het zijn vrouw zijn?) het zich gelaten liet
welgevallen. Bij mij kwam de situatie enigszins grimmig over. So what! Ik
verkeerde in goed gezelschap, er werd Amstel getapt en de muziek werd steeds
gezelliger. Doe mij nog maar een vaasje!
Mijn waarneming bleek faliekant fout te zijn.
Hier kwam ik achter, nadat mij een foto opviel waarbij een biertje was
neergezet. De DJ-kastelein kwam op mijn wenken naar mij toe en gaf uitleg:
Dat is mijn vader die in juli overleed. Toen brood en brood mager, terwijl
hij enkele maanden daarvoor nog een stevige vent was. Wacht maar even
Terug uit de keuken kwam hij met fotos aan die de aftakeling van zijn vader
zichtbaar maakte. Met een snik in zijn stem gaf hij er uitleg aan. Het was
zijn kroeg, was altijd gezellig en wilde graag zijn mensen om zich heen hebben.
Kijk, hij wees naar de gezette mevrouw waar hij ogenschijnlijk onmin mee
had, dat is mijn zuster. Hij daar is mijn zwager en die mevrouw, dat
was degene die ik snerend om een vriendelijk gezicht verzocht, is mijn
vrouw. Het is hier echt een familiebedrijf en nu, nu ook, nu mijn vader er niet
meer is, blijven wij het saampjes doen. En zetten we elke avond een biertje bij
papa neer. Dankbaar dat wij zijn verhaal wilde aanhoren streelde hij heel
even onze handen en ging terug naar zijn muziek.
Als ongewenste ervaringsdeskundige hield ik
mijn ogen natuurlijk ook niet droog. En ik maar denken dat er bonje viel
waar te nemen. Over de hele kroeg hing er een deken van verdriet. Met die
wetenschap keek ik ineens heel anders naar de bazen van dit café.The Show Must Go ON. Het was er gezellig genoeg om lekker te blijven
zitten.
Bij ons vertrek bleek de sympathie over en
weer te zijn (geworden). Zowel broer als zus kusten ons allerhartelijkst een tot
ziens. Je komt toch nog wel een keertje terug, goser, heeft lang bij
mij nageklonken.
Niet dat ik
wil zeggen dat ons lot is voorbestemd, hoewel dat voor mij met het
voortschrijdend inzicht in het genenproces steeds meer bevestigd lijkt te
worden, geloof ik wel in gave (Rembrandt bijvoorbeeld) en in
roeping (Florence Nightingale).
Nooit heb ik een mooiere opening van
een blog neergeschreven als intro voor mijn kroegbezoek. (Is hier ook sprake van
een gave?!) Ik was weer eens in de beroemde Amsterdamse kroeg Hoppe (
2,50 een biertje, dat wel). De keren dat ik daar was, kwam er altijd wel een
leuk gesprek op gang. Dit keer moest ik daarvoor mijn zitplaats prijsgeven.
Nee joh, ga lekker zitten. Ik heb toch een zitfobie. Altijd lastig met
eten
Gelukkig werd
het niet serieus genomen, werd er om mn grap gelachen. Nou dat zeg
je, respondeerde mijn gesprekspartner, ik ben bedrijfsarts en pas had
ik nog een dwaas die niet kon werken omdat ze heel erg met Libië bezig
was.Met Libië?!Ja en zij was net zo Hollands als jij en
ik. De situatie in Libië en de dood van Khafaffi heeft zoveel met haar gedaan,
dat ze niet in staat is te werken. Nou ja, eigenlijk moet ik haar geen dwaas
noemen, maar het is wel raar. Dan heb je haar toch zeker wel gewoon aan het
werk gestuurd?! hoopte ik op een kostenneutraal besluit van de arts.
Wel nee jôh, laat haar dan maar even een paar weekjes gaan, sprak zij
voor mij de teleurstellende woorden, terwijl ik toch een hele sociale manier van
denken heb. Maar dit keer wist dit geen post te vatten. Rot op, die mevrouw moet
gewoon aan het werk.
Dit
verschil van inzicht, oké van haar kant van professionele aard, deed ons gesprek
niet stokken. We keuvelden rustig verder. Maar er zat iets bij mij dwars. Die
mevrouw was arts en deed niets anders dan mensen controleren. Dat beviel mij
niet en daar wilde ik het over hebben. Omwille van de ontspannen sfeer liet ik
voor haar een drankje inschenken. Weet je , begon ik heel
voorzichtig. Als arts heb je toch een roeping. Wil je mensen beter maken.
Als leek vind ik het dan heel raar dat een arts ook genoegen neemt met alleen
maar mensen controleren. Er verscheen een bijna wulpse glimlach om haar
mond. Dokter zijn heb ik nooit als roeping gezien. Heel simpel, zowel mijn
moeder als mijn vader zijn arts, dan kies je bijna als vanzelfsprekend ook voor
medicijnen als studierichting. Eenmaal afgestudeerd zocht ik naar een baan die
ook tijdens mijn huwelijksjaren en mijn rol als moeder was in te vullen. Nou,
dat werd een baan als controlerend geneesheer bij het GAK. Niet bepaald een
uitdaging, maar leuk genoeg om het meestal met plezier te doen. En het betaalt
zo ongelooflijk goed .
Ik humde wat om te bevestigen dat
ik haar betoog had gevolgd. Begrepen heb ik haar niet. Hoppe had wel weer een
educatief karakter. De biertjes waren een prettige bijkomstigheid.
Al eerder heb ik
mij lovend uitgelaten over de meiden van de Thuiszorg. Sinds gisteren
wil ik daar toch nog een schepje bovenop doen. Toen werd ik, precies acht weken
na het overlijden van mijn Truus, nog een keer door de teamleidster bezocht. Het
voelde aan als een familiebezoek. Dat komt natuurlijk doordat zij zes weken lang
heel intensief de meest emotionele periode van mijn leven hebben meegemaakt. Ons
onderwerp van gesprek was daardoor ook heel intiem. Ging over dingen die ik nog
vaak herbeleef maar waar ik het, buiten mijn zus, met niemand over heb. Ik kan
niet verwoorden hoe waardevol de nazorg van de Thuiszorg is.
Wel wil ik hier kwijt dat de meiden
mijn Truus als een heel plezierige patiënte hebben ervaren. Graag naar haar
toekwamen. Erg verdrietig vonden ze het, dat zij niet méér voor Truus konden
doen. Mijn mevrouw Kroon hield de regie compleet zelf in handen. Zo wilde zij
niet dat haar medicatie werd verhoogd. Zij verkoos pijn boven suf worden van de
medicijnen. Enkele uren voor haar dood kreeg zij van de pijn het kippenvel dik
op haar armen. Met wapperende handen wees zij toen nog elke vorm van hulp af.
Laat me nou maar, laat me nou maar, het gaat zo wel weer over. Ook
voor de Thuiszorg een onvergetelijk moment.
Het deed mij goed dat de laatste zes
weken van Truus haar leven verbaal nog even langskwamen. Ik kon de bevestiging,
dat het onmenselijk was zo nog langer te moeten lijden, weer even goed
gebruiken. Ik weet zeker dat Truus ondanks alles tevreden is geweest.
Apentrots mag je op haar zijn en dr afscheidsviering was helemaal zoals wij
Truus die weken hebben ervaren. Vanavond gaan wij met ons gehele team gezellig
uit eten, dan komt zeker Truus weer ter sprake en zullen wij op haar proosten.