Heel voorzichtig werd er al naar gevraagd, naar die vriendin die inmiddels twee keer anoniem in mijn blog is voorgekomen. Het zal toch niet zo zijn dat…. Nou ja, eigenlijk wel. Hallo, nou al, Truus is nog maar krap drie maanden dood. Ja?!. Dan ben je toch heel erg aan het rouwen. Ja, inderdaad heel erg. Maar ik ben ook vreselijk alleen.

Daar waar ik een proefballonnetje opliet, werd er meestal positief op gereageerd. Soms ook met wat minder begrip. Gelukkig heb ik de voors en tegens niet als adviezen beschouwd. Ik moest het daarover met mijzelf eens worden. En dat ben ik nog niet. Tenminste, ik heb er nog een dubbel gevoel over en ben nog lang niet klaar met het uitverdrieten.

Zij die mij kennen weten dat ik geen meneer ben die alleen kan zijn. Zoals die bewuste zondag het weer heeft bevestigd. Ik had de behoefte om helemaal niets te doen. Lekker effe lezen, opgenomen tv-programma’s bekijken en natuurlijk Studio Sport. Zo’n dag kom ik dan redelijk zwijgzaam door. Maar ondanks dat, vond ik het heerlijk dat Truus er dan gewoon was. Las ik, las zij. Keek ik tv, keek zij tv. Het waren heerlijke zwijgzame momenten samen. Ook dat is een ultiem moment van intimiteit.

Nu, bijna vier weken geleden, had ik een uitgesproken tering weekend. Natuurlijk, ik had die zaterdag een pracht wandeltocht in Overveen gelopen, waarna een zondag effe niets mij altijd heel erg welkom is. Maar niet die zondag. Dat kwam al doordat ik nu de gemaakte foto’s mijn meissie niet kon laten zien. Somber vroeg ik mij af waarom ik die foto’s nog maakte. Het werd een dag van ontzettend veel verdriet met de vraag hoe ik in hemelsnaam verder moest.

Zó wilde ik niet verder. In een hevig emotionele bui, jazeker met een glas whisky, kroop ik later op de avond achter mijn PC, op zoek naar een datingsite. Het werd 50PlusMatch, waar ik gelijk maar een (proef)maand lid van werd. Een investering van € 19,95.

Het zou zo maar kunnen zijn dat het achteraf een hele goeie investering blijkt te zijn. Niet doordat de reacties op mijn profiel binnenstroomden. Welnee, het initiatief moest volledig van mijn kant komen. Met wat rondgescharrel op die site zag ik dat er ook viel te chatten, zelfs met een mevrouw in Alkmaar. Alvorens haar digitaal aan te spreken bekeek ik even haar profiel. Leek me leuk. En hoewel ik zowel mondeling als schriftelijk niet op mijn mondje ben gevallen, had ik weinig tekst paraat. Uiteindelijk ging het om mijn leven een geheel andere wending te geven.

Misschien emotioneel gestuurd, gooide ik het heel snel over een andere boeg: “Zullen we morgen aan de kust een wijntje gaan drinken?” Met “waarom niet?!” als antwoord.

Wow, ik had een date?! Die werkelijkheid riep een bepaalde spanning op, maar gaf ook een warboel in mijn kop. Hoe kon ik, nauwelijks twee maanden na de dood van mijn lieve Truus?! Die gedachte maakte mij erg onrustig. Als mijn eigen Perry Mason verdedigde ik in m’n hoofd mijn plannen. “Vergeet niet dat ik nu al 100.000 seconden alleen ben, terwijl ik helemaal niet lang alleen kan zijn. Vergeet niet dat mijn Truus al veel langer, minstens een jaar, ziek was. En vergeet alsjeblieft niet dat Truus met haar vreselijke lijdensweg ook een behoorlijke aanslag op mij heeft gedaan”. Ik weet echt niet waarom ik deze verdediging heb neergeschreven. Maar in ieder geval graag gedaan, voor degene die het even niet kon vatten.

Hoe dan ook. Door het prachtige weer konden wij elkaar op het terras ontmoeten. Heel gek, het was direct al vertrouwd. Onze eerste ontmoeting was ontzettend leuk, duurde maar liefst 4 ½ uur, waarin we over en weer veel vertelden, maar ook veel lachten. Die mevrouw vond ik direct al erg leuk. In diezelfde week trokken we al een hele dag samen op en treinden we naar het gevangenisdorp Veenhuizen. Ik had zelfs het lef om haar, na de biefstuk van Loetje, naar mijn neef en nicht op kraamvisite mee te nemen. Nadien hadden we samen de beschreven happening in Hoppe en in de Jordaan.

Afgelopen woensdag heb ik haar de leukste plekjes van Den Haag laten zien. Ondanks dat ik nu nog geen lovende tekst aan haar CV wil toevoegen, kan ik niet anders zeggen dat zij een vrouw naar mijn hart lijkt te zijn. Ze heeft een bovengemiddeld gevoel voor humor, liet mij zelfs al een paar keer schateren. Lijkt emotioneel mijn gelijke, getuige de momenten dat wij beiden met tranen in onze ogen zaten. En geeft bovenal mij de gelegenheid om over Truus te praten. Betrekt haar zelf vaak in ons gesprek. We hebben lol, vreselijk veel lol. Jemig!

De laatste dagen betrapte ik mijzelf erop dat ‘k liep te fluiten. Als dat geen teken is…. Maar ja, het is mijn Truus niet. Na fluiten komt twijfel… en in die episode zit ik nog volop. Bijna als de blaadjes aan een bloemetje vind ik haar erg leuk, iets minder, erg lief, nog al druk, erg grappig, nogal bijdehand, ontzettend lief…. Ik geloof dat mijn twijfels erg worden aangestuurd door mijn 47 jaar lange leven met mijn lieve Truus. Die tijd moet ik proberen te archiveren om uitsluitend nog met veel genoegen eraan terug te kunnen denken. Mijn eventuele nieuwe relatie moet ik zeker niet gaan vergelijken. Niet als God zelf volledig naar eigen wensen virtueel willen Photoshoppen. Ik moet haar nemen zoals ze is. En ze is vreselijk leuk, lief en veel meer.

Samen hebben we al bedacht dat we het gewoon een kans moeten geven. Voor mijzelf, en dan hoop ik niet dat dit onbewust mijn verdedigingsmechanisme is, staat het bijna vast dat mijn Truus hier als regisseuse een rol in heeft gespeeld. Want, het is toch absurd, dat je hooguit tien minuten contact hebt op een datingsite, je direct daarna ruim vier uur genoeglijk een wijntje drinkt en nog een aantal keren samen heerlijk op stap bent geweest. Zal dat toeval zijn? O ja…., over toeval gesproken, mijn lieve vriendin heet Trudy?!

25-11-2011, 23:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ooit lag ik in een deuk over een cartoon. Jammer, ik kan niet tekenen. Maar oké, ik zal het proberen te verwoorden, waarbij ik een aanslag doe op de fantasie van de lezer.

Een Belg (tuurlijk) loopt over straat en ziet een bananenschil liggen, waarop hij reageert: “Ohhh, daar gaan we weer”.  

Laat ik de afgelopen, windstille zaterdag nou een variant op deze mop zelf hebben meegemaakt. Tijdens een wandeltocht in het Gooi zag ik in Huizen de pet van een fietser afwaaien. Natuurlijk ging hij achter zijn petje aan. Pakte ‘m op en wilde onverstoord verder fietsen.   Ik kon het niet nalaten:“Er staat toch helemaal geen wind meneer?!” “Nee, maar elke keer als ik hier voorbij rijd waait m’n petje af”, kreeg ik uitleg over het ongemak van deze Huizenaar. Het ging mij te ver om deze goede man er op te wijzen dathet petje pleiten moment makkelijk is te voorkomen.

Kennelijk zijn ze toch niet goed uitgeslapen op die Gooise matras.

20-11-2011, 23:40 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na mijn bezoek aan het Amsterdamse Loetje ( tuurlijk die biefstuk ) en toen Hoppe, kon ik de verleiding niet weerstaan om nog effe door te gaan, waarvoor we een kroeg in de Jordaan uitkozen. Dit keer niet de slokjeswinkel waar ik ooit eerder een genoeglijke avond had beleefd. Hier was het een besloten happening, dus dan maar een paar passen verderop de harde Jordaanmuziek trotseren.

Juist op de plek waar ik dan graag aanwezig wil zijn, aan de bar, stonden er nog twee krukken uitnodigend onbemand. Om niet direct te amicaal over te willen komen, bestelde ik niet een Amsterdammertje, maar heel Haags een vaasje. En vrij snel natuurlijk nog een.

De muziek was, voor zo op z’n tijd, heerlijk Amsterdams, maar vooral knoert hard. Daardoor viel er moeilijk met mijn vriendin een conversatie op gang te brengen. De omgeving moest het ‘m doen. Snakkend naar het waarnemingsvermogen van wijlen Simon Carmiggelt volgde ik alles wat bewoog. En zowaar, er ging mij iets opvallen.

Bij mijn eerste biertje, nou oké ook bij het tweede biertje, want zo snel kon zij niet weglopen, tapte een leuk ogende vrouw, die minder leuk deed. “Doe mij er ook maar een vriendelijk gezicht bij…” , sprak ik (wat later bleek) onaardig, wat door de harde Hazes kennelijk niet werd gehoord. Kort daarna was zij achter de bar verdwenen, opgevolgd door een stevige mevrouw die ook niet bepaald alle lol naar zich toetrok. In de buurt van de muziekzuil stond een kastelein hevig zijn best te doen de leuke Jordaantjes auditief aan elkaar te rijgen.

Hij had duidelijk plezier in zijn werk, deed heel vriendelijk naar zijn gasten, maar toch…, toch was er iets. Vooral zijn contact met de biertapster leek niet bepaald op rolletjes te lopen. Zodra zij dichterbij elkaar stonden sprak hij, voor ons nog wel onverstaanbaar, met stemverheffing, terwijl zij (zal het zijn vrouw zijn?) het zich gelaten liet welgevallen. Bij mij kwam de situatie enigszins grimmig over. So what! Ik verkeerde in goed gezelschap, er werd Amstel getapt en de muziek werd steeds gezelliger. “Doe mij nog maar een vaasje!”

Mijn waarneming bleek faliekant fout te zijn. Hier kwam ik achter, nadat mij een foto opviel waarbij een biertje was neergezet. De DJ-kastelein kwam op mijn wenken naar mij toe en gaf uitleg: “Dat is mijn vader die in juli overleed. Toen brood en brood mager, terwijl hij enkele maanden daarvoor nog een stevige vent was. Wacht maar even…” Terug uit de keuken kwam hij met foto’s aan die de aftakeling van zijn vader zichtbaar maakte. Met een snik in zijn stem gaf hij er uitleg aan. “Het was zijn kroeg, was altijd gezellig en wilde graag zijn mensen om zich heen hebben. Kijk”, hij wees naar de gezette mevrouw waar hij ogenschijnlijk onmin mee had, “dat is mijn zuster. Hij daar is mijn zwager en die mevrouw,” dat was degene die ik snerend om een vriendelijk gezicht verzocht, “is mijn vrouw. Het is hier echt een familiebedrijf en nu, nu ook, nu mijn vader er niet meer is, blijven wij het saampjes doen. En zetten we elke avond een biertje bij papa neer”. Dankbaar dat wij zijn verhaal wilde aanhoren streelde hij heel even onze handen en ging terug naar zijn muziek.

Als ongewenste ervaringsdeskundige hield ik mijn ogen natuurlijk ook niet droog. En ik maar denken dat er bonje viel waar te nemen. Over de hele kroeg hing er een deken van verdriet. Met die wetenschap keek ik ineens heel anders naar de bazen van dit café. “The Show Must Go ON”. Het was er gezellig genoeg om lekker te blijven zitten.

Bij ons vertrek bleek de sympathie over en weer te zijn (geworden). Zowel broer als zus kusten ons allerhartelijkst een tot ziens. “Je komt toch nog wel een keertje terug, goser”, heeft lang bij mij nageklonken.

-o-o-o-

17-11-2011, 22:54 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nooit heb ik een mooiere opening van een blog neergeschreven als intro voor mijn kroegbezoek. (Is hier ook sprake van een gave?!) Ik was weer eens in de beroemde Amsterdamse kroeg Hoppe (€ 2,50 een biertje, dat wel). De keren dat ik daar was, kwam er altijd wel een leuk gesprek op gang. Dit keer moest ik daarvoor mijn zitplaats prijsgeven. “Nee joh, ga lekker zitten. Ik heb toch een zitfobie. Altijd lastig met eten…”

Gelukkig werd het niet serieus genomen, werd er om m’n grap gelachen. “Nou dat zeg je”, respondeerde mijn gesprekspartner, “ik ben bedrijfsarts en pas had ik nog een dwaas die niet kon werken omdat ze heel erg met Libië bezig was”. “Met Libië?!” “Ja en zij was net zo Hollands als jij en ik. De situatie in Libië en de dood van Khafaffi heeft zoveel met haar gedaan, dat ze niet in staat is te werken. Nou ja, eigenlijk moet ik haar geen dwaas noemen, maar het is wel raar.” “Dan heb je haar toch zeker wel gewoon aan het werk gestuurd?!” hoopte ik op een kostenneutraal besluit van de arts. “Wel nee jôh, laat haar dan maar even een paar weekjes gaan”, sprak zij voor mij de teleurstellende woorden, terwijl ik toch een hele sociale manier van denken heb. Maar dit keer wist dit geen post te vatten. Rot op, die mevrouw moet gewoon aan het werk.

Dit verschil van inzicht, oké van haar kant van professionele aard, deed ons gesprek niet stokken. We keuvelden rustig verder. Maar er zat iets bij mij dwars. Die mevrouw was arts en deed niets anders dan mensen controleren. Dat beviel mij niet en daar wilde ik het over hebben. Omwille van de ontspannen sfeer liet ik voor haar een drankje inschenken. “Weet je…”, begon ik heel voorzichtig. “Als arts heb je toch een roeping. Wil je mensen beter maken. Als leek vind ik het dan heel raar dat een arts ook genoegen neemt met alleen maar mensen controleren.” Er verscheen een bijna wulpse glimlach om haar mond. “Dokter zijn heb ik nooit als roeping gezien. Heel simpel, zowel mijn moeder als mijn vader zijn arts, dan kies je bijna als vanzelfsprekend ook voor medicijnen als studierichting. Eenmaal afgestudeerd zocht ik naar een baan die ook tijdens mijn huwelijksjaren en mijn rol als moeder was in te vullen. Nou, dat werd een baan als controlerend geneesheer bij het GAK. Niet bepaald een uitdaging, maar leuk genoeg om het meestal met plezier te doen. En het betaalt zo ongelooflijk goed…”.

Ik humde wat om te bevestigen dat ik haar betoog had gevolgd. Begrepen heb ik haar niet. Hoppe had wel weer een educatief karakter. De biertjes waren een prettige bijkomstigheid.

12-11-2011, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder heb ik mij lovend uitgelaten over de meiden van de Thuiszorg. Sinds gisteren wil ik daar toch nog een schepje bovenop doen. Toen werd ik, precies acht weken na het overlijden van mijn Truus, nog een keer door de teamleidster bezocht. Het voelde aan als een familiebezoek. Dat komt natuurlijk doordat zij zes weken lang heel intensief de meest emotionele periode van mijn leven hebben meegemaakt. Ons onderwerp van gesprek was daardoor ook heel intiem. Ging over dingen die ik nog vaak herbeleef maar waar ik het, buiten mijn zus, met niemand over heb. Ik kan niet verwoorden hoe waardevol de nazorg van de Thuiszorg is.

Wel wil ik hier kwijt dat de meiden mijn Truus als een heel plezierige patiënte hebben ervaren. Graag naar haar toekwamen. Erg verdrietig vonden ze het, dat zij niet méér voor Truus konden doen. Mijn mevrouw Kroon hield de regie compleet zelf in handen. Zo wilde zij niet dat haar medicatie werd verhoogd. Zij verkoos pijn boven suf worden van de medicijnen. Enkele uren voor haar dood kreeg zij van de pijn het kippenvel dik op haar armen. Met wapperende handen wees zij toen nog elke vorm van hulp af. “Laat me nou maar, laat me nou maar, het gaat zo wel weer over”. Ook voor de Thuiszorg een onvergetelijk moment.

Het deed mij goed dat de laatste zes weken van Truus haar leven verbaal nog even langskwamen. Ik kon de bevestiging, dat het onmenselijk was zo nog langer te moeten lijden, weer even goed gebruiken. “Ik weet zeker dat Truus ondanks alles tevreden is geweest. Apentrots mag je op haar zijn en d’r afscheidsviering was helemaal zoals wij Truus die weken hebben ervaren. Vanavond gaan wij met ons gehele team gezellig uit eten, dan komt zeker Truus weer ter sprake en zullen wij op haar proosten”.

Een mooiere toast kan ik mij niet bedenken.

09-11-2011, 10:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het mooie verhaal in de boevenbus.

Niet dat mijn roots er iets mee te maken hebben, maar ik wilde al heel lang graag naar het gevangenismuseum van Veenhuizen. Vroeger had ik natuurlijk veel van dit boevendorpje gehoord. Een gratis NS-reis en de toezegging van een vriendin dat zij meewilde, deed mij besluiten naar Drenthe te gaan. Door drie uur te treinen, maar dan heb je natuurlijk wel het meeste profijt van een gratis reis, en een halfuurtje met de bus werden wij in Veenhuizen opgebracht. Nou ja, de laatste vijfhonderd meter moest je te voet afleggen. Helemaal geen straf, want een diversiteit aan huizen, met stichtelijke spreuken aan de gevel, brachten ons al enigszins in de stemming.

Op internet had ik al gelezen dat de originele boevenbus alleen maar zondags een verkenningsrit van een halfuur door het gevangenisdorp Veenhuizen rijdt. Bij die teleurstelling had ik mij al neergelegd. Alleen, toen wij aan kwamen lopen stond de boevenbus toch bij de bajeshalte klaar. Met een echtpaar in de wacht en de chauffeur buiten beeld.

Bij de kassa kwamen wij deze delinquentenchauffeur toch tegen. Verheugd stapte ik op hem af: “Gôh, wat fijn. U rijdt toch?” “Met hoeveel mensen bent u?” omzeilde hij mijn vraag. “Nou, wij met z’n tweetjes”. “Maar wij willen ook graag mee”, was het wachtende echtpaar onze kant uitgekomen. “Dan bent u met z’n viertjes,” hoofdrekende de busbestuurder ons voor. “Ja?”. “Da’s te weinig”. “Met hoeveel moeten wij dan zijn chauffeur?, rook ik mijn kansen. “Nou, met minimaal acht personen”. “En wat kost de busrit?” bereidde ik mijn deal zorgvuldig voor. “Twee euro per persoon”, kreeg ik als repliek, zonder dat de bedoeling van mijn vraag was doorgedrongen. “Nou dan betalen wij toch 4 euro, in plaats van twee euro per persoon”. Bij de chauffeur rezen de vraagtekens zichtbaar tot boven zijn wenkbrauwen.

“Of u nu van acht personen 2 euro krijgt, of u krijgt van 4 personen 4 euro, dan is de opbrengst toch hetzelfde?!”. “Uhh, ja dat wel, maar onze oude bus is erg duur in onderhoud’, poogde hij mijn deal af te ketsen.

Daarbij leek het alsof het echtpaar met snobistische uitstraling het mij kwalijk nam dat ik trachtte een deal te sluiten, zonder dat met hen vooraf te hebben overlegd. De 2x vier euro joeg ze volledig buiten beeld. Gelukkig kwam er toen nog een stelletje binnenlopen en voordat ik hen 2x vier euro in onze trip wilde laten investeren, was er ook een gids bij ons komen staan, die duidelijk wel een rondje Veenhuizen wilde maken. “Laten we dat nou maar doen Bartje”, moedigde hij de chauffeur aan, waarbij wij duidelijk profiteerden van de hiërarchie die nog steeds in dit criminele dorpje voortleeft.

De gids woonde in een veel grotere woning op het terrein en ook daarin was hij de chauffeur de baas. Wij konden instappen en, zoals bazen nou eenmaal kostenverhogende deals sluiten, werd het tarief weer tot 2 euro per persoon teruggebracht. Het werd een onvergetelijke rit.

Later op de middag kwamen we het kakstel nog tegen en natuurlijk konden wij het niet nalaten bij hen zout in de wonden te strooien. “Ja maar, vier euro per persoon is toch te gek?” “Wij hadden het er graag voor over, want het was fantastisch. En de grap is dat we toch maar 2 euro per persoon hoefden af te rekenen”. De grimas die zij toen trokken sprak boekdelen.

“Nou wij zijn naar het glasmuseum geweest en dat was ook heel mooi". Wij gingen niet verder in op deze teleurstellingverwerkende tekst. Want, welke verjaardag valt nou op te leuken met een verhaal over het bezoek aan een glasmuseum in Veenhuizen?!

09-11-2011, 10:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Treurig nieuws in De Telegraaf van vandaag. Natuurlijk is ‘een pisstop naar elk gewenst moment’ prachtig. Alleen had het nooit anders mogen zijn. Waar kleuters in het Hofnarretje op grote schaal werden misbruikt, worden de bejaarden in veel te veel verzorgingshuizen evenzogoed misbruikt. Ze mogen niet plassen wanneer ze willen. Lees: wanneer het nodig is. Een grote schande!

Daarom vind ik dat alle Hofnarretjes voor senioren, waar niet naar hartenlust kan worden geplast, gewoon gesloten moet worden. Want daar is echt sprake van bejaardenmisbruik.

09-11-2011, 10:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het is heel aannemelijk dat binnen onze vriendenkring aan Truus de belofte is gedaan een beetje op hem te passen. Dat merk ik aan den lijve. Ondermeer met als gevolg dat ik al een bakkie heb gedaan in de coffeecorner van de Hema. Dat ik word geadviseerd over een scherp inkoopbeleid voor de dagelijkse boodschappen. Ik lijkt te verkeren in het netwerk van een soort Vereniging van Geëmancipeerde Huisvrouwen (VVGH). En dat bevalt mij prima. Niet eens alleen in educatieve zin.

Inmiddels heb ik wel ervaren dat de inkoopadviezen niet altijd aansluiten op de persoonlijke omstandigheden. Op jacht naar het hoogste rendement van inkoopvoordeel, weet ik nu dat de darmen van mijn twee katten daarin een verstorende rol kunnen vervullen. Mijn diertjes kregen de diaree van het kattenvoer van Kruidvat en/of van Lidl. Om verdere ongenoegens van een vervuilde kattenbak te voorkomen, heb ik beide leveranciers voor die producten uit mijn lijstje geschrapt.

Deze minder goede ervaring weerhoudt mij er echter niet van om op koopjes te blijven jagen. In dat verbad werd ik, binnen de VVGH-kring, gewezen op de Euroknallers van Albert Heijn, waarvoor je door de knieën langs de supermarktschappen moet banen. Een exercitie die vele euro’s voordeel moet opleveren. Het leek mij verstandig om ook nu weer via mijn katten deze test te doen.

Dit keer via Morro, een brokkenpiloot bij uitstek. Voor hem kocht ik 2 kilo Brokjesmix van het Albert Heijn discountmerk Euroshopper. Werkelijk een uitzinnig koopje, dacht ik. Want, zonder dat mijn kater de verpakking, laat staan de prijs, van de brokken had gezien, was hij na twee happen uitgegeten. Door geen ander eten voor hem neer te zetten wilde ik forceren dat zijn bakje leeg zou komen. Mooi niet.

Door een inkoopfout kon ik maar even de pé om mijn hartstikke vriend (Morro’s Nickname) in hebben. Omwille van het gemak neem ik zo nu en dan nog een kant en klaar maaltijd van Albert Heijn. Dit keer had ik trek in hutspot met rookworst. Met alleen oog op de houdbaarheidsdatum nam ik de 500 gram uit de koeling. Eenmaal thuis bleek het een Euroshopper te zijn. Zonder enige argwaan, wat vooroordeel zou betekenen, ging het de magnetron in en stond mijn rode wijntje al klaar. Mmmm, heerlijk hutspot…., dacht ik. Het was werkelijk niet te eten. ( “Nie binne te hâhwe” op z’n Haags) De hutspot had evenzogoed bordkarton en de worst een opgedroogde spons kunnen zijn.

Als vanouds zit Morro nu weer heerlijk aan de brokken van een gerenommeerd merk.

09-11-2011, 10:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)