Nog maar een jaar geleden.

Het was vandaag de tweede keer dat ik het probeerde, effe lunchen buiten de deur. Dat deed ik eerst vorige week zondag op een zonovergoten terras aan de kust. Vandaag deed ik dat tijdens een drukte van belang ter ere van Alkmaar ontzet, in een van de betere tenten van de stad.

Zowel vandaag als vorige week stond ongewenst mijn genieten op een heel laag pitje. Best gek, want als Truus destijds liever thuis bleef, kwam het regelmatig voor dat ik mij alleen vermaakte. Toen wel, nu niet. De omstandigheden waren niets anders, nou ja met dit verschil dat Truus nu dood is. Mijn eigen weg gaan heeft daardoor een heel andere dimensie gekregen. Heel ondefinieerbaar.

09-10-2011, 09:29 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wat zijn er toch veel perfectionisten in ons land.
Let maar eens op hoe vaak er wordt geantwoord met:
“precies”.

09-10-2011, 09:28 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

07-10-2011, 08:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gedurende het tijden dragen van mijn Lee spijkerbroek, is het me gelukt om nu aan een maatje minder toe te zijn. Inmiddels had de slijtage voldoende huisgehouden, zodat ik aan een nieuwe Jeans toe was. Het zou weer een Lee moeten worden, desnoods een Wrangler. Niet zozeer omdat ik zo merkvast ben, maar meer door mijn lichaamsbouw gedicteerd. "Breed op de heupen", zal wel een dikke kont mee worden bedoeld, maakt het voor mij onmogelijk om voor de meest hippe merken te kiezen. Iets waar het verkopend personeel van hippe Jeanszaken zich ook niet aan wilde wagen. "Tja, Lee en Wrangler zijn zo hip niet meer. Er zijn nog maar weinig Jeanszaken die ze verkopen. U kunt het beste naar De Bijenkorf gaan, ja dan moet u wel naar Amsterdam. Maar weet u wat, Man at Work heeft ook Levi 501, alle kans dat daar uw maat ook bij zit”. “Veel succes meneer", kreeg ik nog met het advies mee, waarin 'het medeleven om te kunnen slagen' doorklonk. Nou niet bepaald bemoedigend. Bij mij kwam het toch een beetje over alsof ik er niet meer bij mocht horen en daardoor de zaak werd uitgezet.

Om toch te knokken voor mijn recht op een Jeans outfit, kwam ik dubbel gemotiveerd bij Man at Work binnen. Maar goed ook, want dit keer ging het om de lange adem. De eerste niet passende broek moest wel een inschattingsfout van de verkoper zijn. “Ik geef u twee maten groter, dan moet het lukken meneer.” Ook niet bepaald een opmerking waar ik blij van werd, twee maten groter?! Alleen al mijn kuiten protesteerden tegen die nauwe Jeanspijpengangen. “Het past van geen kant. Heeft u ook Levis 501?, die schijnt veel royaler te vallen. De verkoper was bereidwillig genoeg, alleen leek hij niet zo’n Levi’s fan te zijn. “Het is te proberen meneer”.

Ook nu was ik vrij snel klaar met passen. Vanaf onderkant gulp vertoonde de broek een soort V naar boven, zodat de knoop zo’n 20 centimeter van het gat verwijderd bleef. “Deze V-hals broek past helemaal niet”, meldde ik op de dorpel van het kleedhokje. Mijn plastische uitleg werd niet begrepen en misschien omdat de verkoper vol ongeloof was, zei hij wat onhandig dat de passpiegel om het hoekje was. Natuurlijk nam ik niet de moeite om m’n V- halsbroek in spiegelbeeld te bekijken. “Ik pak nog wel even een maatje groter meneer”, trachtte de verkoper zich toch uit de situatie te redden. Pfff, weer een maatje meer. Al gauw zag ik dat de knoop ook nu geen hechte relatie met het knoopsgat aan zou gaan. Mijn lichaam stond die toenadering te nadrukkelijk in de weg.

Na tevergeefs toch weer op de passpiegel te hebben gewezen kreeg nu ook de verkoper de moraal om nu tot het gaatje te gaan. Tot het knoopsgaatje in dit geval. “Probeert u, als u wilt, toch maar even een Hilfiger, het is wel een 34/34, maar ja ik heb ‘m altijd nog wat groter”. Nou, ik wilde wel. Zeker omdat m’n te vervangen jeans een Lee 38/34 is. “De spiegel is hier om de hoek, toch?”, had ik halverwege het aantrekken al de nodige gein om wat stond te gebeuren.

Oké, het model is wat meer op de heupen, maar hij past. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er met deze Hilfiger aan de hand?” Een warm, donkerbruine stem gaf hierop het antwoord: “Hij past goed meneer.” Het bleek de verkoper te zijn. Down to Earth, maar ik was in de zevende hemel.

05-10-2011, 21:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nou ja actie, het kan niet verder gaan dan een goed voornemen. Want, het mijden van het nieuwe pinpaskastje is geen optie. Per januari 2012 is die manier van pinnen namelijk de standaard.

Ik geloof dat het een kwestie is van jezelf 'een kunstje' aanleren. Dat ga ik doen en tip hierover de lezer van mijn blog. Natuurlijk met de oproep om een beter idee via Knetter te laten weten.

Het simpele kunstje wat ik mijzelf zal aanleren, is het pasje na inbrengen nooit los te laten. Dan maar niet bij het intoetsen van je pincode het resultaat met je andere hand afschermen. In plaats daarvan zal je gewoon bij het intoetsen van je pincode meerde vingers moeten gebruiken, om ongewenste 'meekijkers' te misleiden. Voor de pincode in toetsen moet je als het ware 'blind leren typen'.

Zal mij benieuwen of dit idee jou en mij heeft geholpen.

05-10-2011, 21:12 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nee, ik ben ook niet in de stemming
om gedoopt te willen worden.

Hij dus toch… Nou ja, eigenlijk is ‘de dope’ binnen
de paardensport geen onbekend fenomeen.

Overigens ben ik van mening dat
Truus recht heeft op mijn verdriet.

03-10-2011, 00:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gezien mijn afkomst is Haagse bluf mij niet vreemd. Neemt niet weg dat ik, door levenservaring gestuurd, niet meer de behoefte heb om daarover de grenzen van het waarschijnlijke op te zoeken. Ik draai er dan ook niet om heen. Mijn katten hebben geen inbreng gehad met het vervaardigen van hun afscheidskaart aan hun vrouwtje. Hoewel zij beiden wel model hebben gestaan voor het ontwerp. Die poses en daardoor het resultaat van hun afscheidskaart vind ik leuk genoeg om ze in mijn blog op te nemen.

Van Lotta:

30-09-2011, 23:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Misschien komt het omdat ik mij onbewust een beetje van Truus probeer los te weken. Dat zou verklaren waarom ik, zonder ruimtegebrek, ben begonnen met het wegdoen van Truus haar spulletjes. Dingen die haar (kennelijk) dierbaar waren, maar waar ik totaal niets mee heb. Zoals stapels schriften en werkboekjes vanuit haar schooltijd, heel wat jaargangen ansichtkaarten, bergen uitgeknipte recepten, volledig uit de mode geraakte handtassen en schoenen met lichtversleten hakjes.

Dit alles is nog maar het begin. Binnen eigen kring krijgt haar mooiste kleding nog een tweede leven, komt er een paar dingen op Marktplaats (spiksplinternieuw jack en laarsjes) en vindt veel de weg naar goeie bestemmingen. Het zal wel raar zijn, maar eerlijk gezegd doet het me niet veel.

Anders is het met een stomme pop. Nou ja stom, met neerleggen komt er een mamma uit. Het gaat om Truus haar lievelingspop, waarvan ik niet eens de naam weet. Heel veel jaren voorzichtig opgeborgen in een plastic tasje. Wat moet ik daar nou mee? Weggooien? Binnen eigen kring doorgeven? Of te koop aanbieden aan verzamelaars. Wie het weet mag het zeggen.

29-09-2011, 08:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het zal nog wel even aanduren, dat ik mijn blog vaak aan Truus wijd. Tijdens haar ziekteperiode had ik één werkende hersencel die ‘daar’ alleen maar aan kon denken. Nu Truus er niet meer is, lijkt het er op dat er bij mij weer enigszins aanwas van hersencellen is, hoewel ‘die ene’ nog steeds dominant aanwezig is. Ik laat het maar gewoon gebeuren.

Dat Truus toch niet een paar weekjes met vakantie is, ga ik mij steeds beter realiseren, wat heel erg verdrietversterkend werkt. Gisteren nog, met vrienden in de kroeg, vreselijk gelachen, maar ook momenten gehad dat het nou-effe-niet-janken-pilletje niet werkte. Gelukkig was ik binnen mijn aangename gezelschap niet de enige. Al met al was het lekker om weer effe ouderwets gezellig m’n hakken te kunnen vullen. En natuurlijk kwam Truus haar afscheidsviering weer uitvoerig ter sprake. Het doet mij ontzettend veel deugd dat, zoals ik dit inmiddels al vaak heb gehoord, het uniek was en dat ik dat ook wel zo zou willen. Veel van die ‘iks’ heb ik al gehoord. Het lijkt er op dat Truus een trend heeft neergezet. Geinig, komt ze misschien ooit nog eens in Wikepedia.

In praktische zin ben ik haar eeuwig dankbaar, dat ze mij in korte tijd heeft weten om te scholen van huishoudelijk onbenul tot een man van deze tijd die ook in het huishouden weet aan te pakken. Heel gedisciplineerd werk ik wekelijks het programma af. In ons huis mag het nooit zichtbaar worden dat Truus er niet meer is. Tenminste, als er niet te veel op details wordt ingezoomd.

Koken is echter een heel ander verhaal. Zo’n beetje zes maanden lang heb ik ‘geleefd’ op de kant-en-klaarmaaltijden van Albert Heijn. Dit, omdat Truus geen kookluchtjes meer kon velen. Op zich was het allemaal goed te eten, maar dan is een half jaar toch wel heel erg lang. Zo kon het gebeuren dat ik bijvoorbeeld op de zomerzuurkoool maar een fikse lik mosterd streek om smaakverveling enigszins te bestrijden.

29-09-2011, 08:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De echte moraal binnen een bedrijf leer je pas echt kennen als je een beroep wilt of moet doen op hun service. Recent had ik daarover nog een erg goede ervaring met de HEMA. Bij hen kocht ik in juli cartridges voor mijn printer. Na ze te hebben geïnstalleerd, de verpakking te hebben weggegooid, kwam ik er twee maanden later pas achter dat de cartridges niet werkten. Met alleen nog de bon en de inkthoudertjes in een plastic zakje, kreeg ik heel coulant gewoon mijn geld terug. Een onverwachte, extra service van de HEMA.

Bij OHRA was het niet anders. Langs een centrale weg hadden zij vernomen dat mijn vrouw was overleden. Zonder daar zelf actie voor te moeten ondernemen, kreeg ik bericht dat zij per overlijdensdatum haar zorgverzekering hadden stopgezet en dat zij het te veel betaalde, van de jaarpremie, direct zouden terugstorten.

Maar dan de Libelle. Jazeker, dat blad voor de moderne vrouw, waarin men lief en leed met elkaar deelt. Truus is daar vele jaren op geabonneerd geweest. Toen door haar ziekte de interesse in dat damesblad was verdwenen, schreef ik op 14 augustus aan de klantenservice:

“Nadat mijn ongeneeslijk zieke vrouw zich niet meer op een boek kon concentreren, had zij alleen nog maar plezier in tv kijken, haar i-Pad en de Libelle. Haar toestand is inmiddels echter zodanig verslechterd dat er niets meer dan plaatjes kijken op tv is overgebleven. De Libelle is de laatste weken niet meer uit de verpakking gekomen. Omdat haar toestand alleen nog maar verslechterd, haar einde nadert, is het niet zinvol het abonnement van de Libelle langer aan te houden. Ik verzoek u dan ook haar abonnement per direct te stoppen”.

Libelle toonde geen enkele compassie. Door het uitblijven van een antwoord schreef ik 12 september opnieuw, nu met de melding dat het abonnement, in verband met overlijden direct gestopt moest worden. De Libelle bleef echter op de deurmat vallen.

Toen bijna 6 weken na het opzeggen de afgelopen week Libelle opnieuw werd bezorgd, mijn oog viel op het Libelle-logo “elke week weer een feestje,” werd ik woest. Kalkte er “overleden” op het stuurde het retour afzender. Het zal mij benieuwen of zij nu wel reageren. En natuurlijk ook, wat zij van het betaalde abonnementsgeld voor het 2^e halfjaar (€ 70,85) zullen restitueren.

29-09-2011, 08:16 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)