1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Inmiddels heb ik al weer tien wandeltochten achter de kuiten. Met wisselende vreugde. Mijn voeten hebben er de ene keer meer zin in, dan de andere keer. Voorlopig moet ik het dan ook maar op een maximale afstand van 15 kilometer houden. Wel weer zonder onderweg eventjes te rusten. Vandaag was het in Houten weer zon lekker loopie, waarvan ik door de moyenne van 5,4 km p/u. met grote voldoening thuis kwam. Met dan ook nog eens een geweldige verrassing op mn deurmat. De chirurge, waar ik veel aan heb te danken, stuurde mij dit kaartje, waarbij zij aan de Alkmaarse4Daagse refereert..
Voor mij een geweldige opsteker en trots als een pauw show ik hier het kaartje. Ongevraagd, daarom heb ik de naam van de arts onzichtbaar gemaakt.
Door het hondenweer van deze zomer zijn de zwaluwen van dit jaar geen hoogvliegers.
Letterlijk gesproken dan, want in het Brabantse Lage Zwaluwe zullen toch ook wel knappe koppen wonen en/of is om die reden de gemeentenaam in Drimmelen veranderd?!
Eigenlijk is het raar, dat je bij een
smartphone eerst de gebruiksaanwijzing moet doorlezen, alvorens je een
telefoongesprek kunt aannemen. Toch is het zo, want even het groene
telefoonhoorntje aantikken is er niet bij. Nee, je moet m vegen.
Ik vraag mij af hoe meneer Van Dale
dit taalkundig in de volgende Dikke Van Dale gaat oplossen?! Het lijkt mij
namelijk heel erg voor de hand liggen dat in de volksmond heel snel gezegd gaat
worden, bij het ontvangen van een oproep: Ik zal m een veeg geven.
Of wel: Bel mij maar, dan zal ik je een veeg
geven.
t Is dat een weddenschap in mijn blog niet valt te overzien, anders zou ik er zo maar een goeie fles wijn op willen zetten, dat we Janneke Willemse het volgende tv seizoen niet meer op zondagochtend terug zullen zien.
Het valt natuurlijk ook niet mee om de cameragenieke Eva Jenek in het programma WNL op Zondag op te moeten volgen. Dat lukte maar een heel klein beetje toen Telegraafs politiek commentator Paul Jansen als joker werd ingezet en al weer veel minder, toen de altijd zo triest kijkende Charles Groenhuijsen de zondagochtend-duobaan op zich nam. De weinig zeggende Janneke kwam daardoor nauwelijks nog aan het woord. En volgend seizoen dus ook niet meer in beeld.
Ik permitteer mij even om ouwe koeien uit de sloot te halen. Nou ja, oud nog binnen de tijd dat rundvlees in de vriezer bewaard kan worden. Voor mijn eerste operatie van 6 december 2012 was het niet onwaarschijnlijk dat ik eind januari de wandelmarathon van Egmond zou kunnen lopen. Het liep letterlijk heel anders.
Veel complicaties vroegen om drie operaties nadien. Mijn volgende pijlen richtte ik op de Bloesemwandeltocht van Geldermalsen. Ook hier kon geen sprake van zijn. Ik was toen nog maar net voor de vierde keer geopereerd en lag veertien dagen lang onbewegelijk op een zogenaamd zandbed. Uiteindelijk werd ik stijf als een hark drie mei uit het ziekenhuis ontslagen. Ook al doordat het uitgesprokenteringweer mij beperkte in het oefenen in de buitenlucht, had ik ook al weinig hoop op de deelname aan de Alkmaarse 4Daagse.
Na weken op vijf kilometer als langste wandelafstand te hebben gestaan, kreeg ik bij het eerste zonnetje (5 juni) plotseling de geest. Met gemak liep ik de Zwanenwaterroute van acht kilometer. Twee dagen later ging ik opnieuw de uitdaging aan, door in Nederhorst den Berg de ANWB Bommelsteinroute van tien kilometer te lopen. En, opnieuw met geen centje pijn. De ouderwetse wandelkriebels kregen mij weer te pakken. De dag er op liep ik er 15 in Rotterdam. Eerlijk gezegd nu wel met een centje pijn. Letterlijk, want met nog 100 meter te gaan liep ik van vermoeidheid te sloffen, verloor mijn concentratie en miste een drempeltje. Pats, op mn koker! Van vermoeidheid wist ik niet meer overeind te komen en liet mij letterlijk door een stevige vrouw ophijsen. Met een geschaafde knie en kapotte broek bereikte ik de finish, waarna ik overigens toch weer snel herstelde.
De wijze raad, dat ik wel naar mijn lichaam moet blijven luisteren, had ik in de wind geslagen. De rund?! Nou nee, eigenlijk niet. Die broek was voor een paar centen onzichtbaar gerepareerd en van mn knie had ik de dag er op al geen last meer. Het kikken over de geleverde prestatie bleef over. Tijd om de koe bij de horens te vatten. De Alkmaarse 4Daagse moest dan ook kunnen! En gelukkig kreeg ik van Le Champion alle medewerking om na sluitingsdatum alsnog voor de 4x 15 kilometer in te kunnen schrijven.
Jammer dat het weer de laatste twee dagen tegen zat, hoewel dit mij niet echt deerde. Voor mij was het op voorhand toch voornamelijk een prestatieloop. Ik heb in die vier dagen een paar keer behoorlijk moeten afzien, maar heb niet een keer gevoeld dat ik over mn grenzen ging. Terecht kan ik zeggen, dat ik het wandelen terug heb in mijn systeem en daar prijs ik mij gelukkig mee. Nu al kijk ik uit naar de NS 15 kilometer wandeltocht Drentsche Aa, die ik woensdag loop.
Ten opzichte van de 4Daagse 2012, dagelijks vijf kilometer minder Maar dan toch: Met een stappie terug, een grote stap vooruit.
-o-o-o-
Koeie vraag. (dag 1)
Leuk dat je er naar vraagt koeienkop. Ik heb inderdaad sinds 1 december niet meer gewandeld. Nou ja, sinds 5 juni wandel ik weer, maar bij lange na nog niet op mn oude niveau. Waarschijnlijk doordat het vandaag een volledig stratenparcours was, heb ik vreselijk af moeten zien. Bij Bergen voelde ik mij al gesloopt, had heel erg pijnlijke voeten en moest vijf minuten rust nemen. Niet zo gek natuurlijk, want nog maar twee maanden geleden kon ik, van de pijn in mijn voeten, echt niet staan.
Dan heb ik het, met 3 uur en 8 minuten, toch nog netjes gelopen. Maar dan morgen .., Pfff maar liefst 17,5 kilometer. t Zal mij benieuwen.
-o-o-o-
Kilometergrens doorbroken. (dag 2)
Nouououou Koe, sta je daar nou weer?! Komt dat misschien doordat ik een stier ben?! Van sterrenbeeld dan. Maar, met nog drie kilometer te gaan, kon ik jouw aanmoediging in ieder geval best gebruiken. Het ging juist effe minder, terwijl ik de tweede dag van de Alkmaarse 4Daagse een stukje makkelijker liep dan gisteren.
Mooi dat ik deze dag voor het eerst dit jaar de 18 kilometergrens heb doorbroken. Met 14,5 kilometer wordt het morgen een makkie. Of appelleer ik nu aan het gezegde over hoogmoed?!
-o-o-o-
Hemelwater. (dag 3)
Nou Beemsterkoe, zo gezellig was het niet vandaag. Dat had natuurlijk met dat verschrikkelijke weer te maken. De hele tocht regen en op het laatst zelfs windkracht 6 voor, tegen en op zij. Ik beschouwde deze wandeling ook veel meer als een trainingstocht. En dan is ie wel weer geslaagd.
Trouwens zó erg heb ik die regen niet gevonden. Vond ik het wel lekker om een beetje af te zien. Vooral ook doordat ik mij realiseerde dat ik ónder het hemelwater kon lopen.
Regelmatig ontving ik vergelijkbare folders
in mijn brievenbus, waarna het ongelezen bij het oud papier terecht kwam. Nu ik
wat meer interesse in een nieuw bankstel heb, had deze folder wel mijn aandacht.
Een bankstel voor 499,= met GRATIS een hybride fiets??!! Dan kan toch
niet?!
Op zon aanbod zal ik nooit ingaan. Maar,
misschien is het voor studenten wel een leuk aanbod, tenminste als ze een nieuwe
fiets nodig hebben.
Nou ja,
zo erg is het ook weer niet. Ik ben niet kwaad, maar teleurgesteld. De kersen
waren heerlijk, maar van dat héle bakje kersen was er niet één dubbelkers. Ik
bedoel, twee kersen met steeltjes aan elkaar, die je als kind als soort oorbel
aan je oor hing. Leuk? Welnee, nostalgie.
Heel lang heb ik mij tegen de smartphone
afgezet, vond ik het geldverspilling. Zeker als gepensioneerde ben je veel
voordeliger uit met een prepaid toestel en kan je evenzogoed doen wat je van een
(mobiele) telefoon mag verwachten: bellen smsen, zelfs fotos maken.
Tuurlijk, af en toe vind je het toch wel een
gemis. Zou je op een onmogelijk moment Internet willen raadplegen en ben je
nieuwsgierig naar WhatsApp. Een begrip waar zelfs Meneer Van Dale nog nooit van
heeft gehoord. Maar ja, ik heb geen enkele verstandige reden om een smartphone
aan te schaffen. Ik had .
Ergens vanuit het niets, midden in de
natuur, werd mij de moverende reden tot aanschaf van een smartphone aangereikt.
Bij het bordje Spiegelplas trof ik een QRcode aan. Nieuwsgierig naar wat men mij
wilde vertellen, pakte ik direct mijn Nokia 5250 en klikte het fotootje was
geschoten. Maar ook niet meer dan dat. Ik verbeelde mij zelfs dat op het
afdrukmoment mij werd toegefluisterd: Nee, jij niet. Loop jij maar door.
Aan jou met, dat simpele toestelletje, geef ik de QRcode écht niet prijs. Krijg
jij de bijbehorende website mooi niet te zien ..
Ondanks dat ik mijzelf, hoop ik, dit
commentaar had ingebeeld, voelde ik mij ineens achteruit gesteld. Ik, die nota
bene van communicatie ooit mijn beroep heb gemaakt Laat ik mij dan het recht
ontnemen om een publiekscode te kunnen ontcijferen???! Nu was het alleen nog
een code op dat paaltje. Morgen die bij de bushalte, in een tijdschrift of
zomaar ergens op een auto afgedrukt. Mijn rot gevoel van dat moment kan alleen
nog maar erger worden.
Dus trek ik nu ook maandelijks te veel geld
uit voor die smartphone, een Samsung Galaxy S III mini, zodat geen enkele code
mij nog zal ontgaan.
Eenmaal er toch in de buurt, bezocht ik een meubelshowroom
in de hoop dat er dé bank zou staan, waar ik direct op zou vallen. Eenmaal de
gehele zaak van twee etages doorgelopen te hebben, zou er misschien een bank
bijstaan die qua model genomineerd zou kunnen worden.
Alsof ik bij de uitgang werd opgewacht, kwam er een oudere
verkoper op mij af met de vraag of ik
het heb kunnen vinden. In de wetenschap dat hierbij een ja of nee
volstaat, waardoor de verkoper zichzelf buitenspel heeft gezet, gunde ik m
zijn kans: Nou ja, misschien , maar ik weet niet of er wel binnenvering in zit.
Oh meneer, er worden nog maar weinig
bankstellen met binnenveren geleverd en dan moet je toch gauw op zon 5.000,=
rekening. Maar ja, die bank gaat dan zeker 20 jaar mee. En wilt u dat wel?
De man was duidelijk niet bezig met het inventariseren van
mijn behoeften (verkoopcursus les 1). Nam zelfs niet de moeite om naar mijn
keuze toe te lopen. Wel liep hij naar een door mij niet gewenst model, om
verdere uitleg over binnenwerk en koud schuim, wat tegenwoordig de binnenvering
vervangt, te praten. Het interesseerde mij totaal niet. Hij kon echter ook zelf
niet warm lopen voor zijn eigen verhaal. Zijn stem verflauwde en zonder dat ik
daar de aanleiding toe gaf, toonde hij mij zuchtend een stoffenboek, waar hij
traag doorheen bladerde. Natuurlijk begreep hij dat ik er verder nog even over
na moest denken.
Weinig geënthousiasmeerd ging ik toch ook nog even langs de
tapijtafdeling van deze alles-onder-één-dak-winkel. Nu opende ik zelf het
gesprek: Mijnheer, heb ik goed gelezen
dat Hatéma tapijt niet meer bestaat? Ach meneer, al heel lang niet meer. Al
die Nederlandse merken bestaan niet meer, sprak de man in mijn ogen een
beetje minzaam. Alsof ik het postuum een beetje voor Hatéma wilde opnemen,
moest ik toch wel even kwijt dat ons karpet al meer dan twintig jaar ligt, dat
ik eindelijk wel eens wat nieuws wil. Dat
wilt u nu meneer?, klonk ongeloof in zijn stem Ja, welk merk zou u nu dan adviseren? Ach al onze merken zijn goed.
Tenminste, als ik onze klanten mag geloven. Maar u wilt op een verkeerd moment
een karpet kopen. Dat doet men over het algemeen rond oktober. Alsof er, zoals
bij de boerenkool, voor een karpet een juist inkoopmoment bestaat. Kijk meneer, ik heb hier nog een paar
karpetten liggen, misschien ligt er een voor u tussen. Nee, dank u, ik wacht
wel tot oktober. Ik had het gevoel
dat de man mij dankbaar nakeek. Tevreden over zijn afgegeven advies.
Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat
moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en
de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles
liggen dan ook ergens in een la.
Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste,
georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al
zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zon herinnering sluit
ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed,
achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel
mij. Bij het nakijken van de passanten,
het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze
mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het
spannende moment van eind december niet had overleefd. Raar toch!, wat mij
er overigens niet toe aanzette, om met Ik
ben er nog hoor!, naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.
Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als
vanouds zou dat mij mn eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8
en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le
Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse,
ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet
ik voor de 19e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al
zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter mn kuiten te
hebben gelaten, ben ik er klaar voor.
567 kilometer later dan het vorige jaar verklaar ik mijn wandelseizoen, die overigens zomer en winter doorloopt, met de Zwanenwaterroute vandaag voor geopend. Voor deze vast uitgezette route pal bij Callantsoog koos ik, omdat er naast de zes kilometer een extra lus van 2 kilometer kon worden gemaakt. Met de zes had ik in ieder geval mnlangste tocht van dit jaar (7 mei jl.) overtroffen. Na driekwartier werden mijn voeten wel weer pijnlijker, maar het viel toch uit te houden. Zo heb ik mooi mn persoonlijk afstandsrecord van dit jaar met 3 km en de moyenne met ruim 1,3 kilometer p/u verbeterd.
Ik heb dus toch nog wel een hele, naar ik hoop fraaie, weg te gaan, alvorens op mn oude moyenne van 6,2 km/pu terug te zijn. Maar ja, ik moet dan ook van ver komen. Vooral die 14 dagen stil op een zandbed liggen, heeft mijn spieren tot slappe elastieken gedevalueerd. De eerste keer dat ik er even naast mocht staan, verrekte ik van de pijn. Onwaarschijnlijk, alsof tien keer mijn gewicht op mijn voeten werd teruggezet.
Bijna letterlijk stapje voor stapje kwam die pijn steeds wat later opzetten. Vandaag dus pas na driekwartier, maar óók na pas een maand uit het ziekenhuis te zijn, waarbij het kloten weer ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn doe-het-zelf-revalidatie is geweest.
De eerste stapjes van een dreumes maakt hij/zij met een lichaamsgewicht van zon 12 kilo. Mijn eerste stapjes, na totale spierverslapping, heb ik gedaan met maar liefst 90 kilo op mn voeten(?!). Tja, misschien is het lullig om tegen hummeltjes van rond de twee jaar mijn prestatie af te zetten.
Precies een half jaar nadat er effe, want zo
liet zich de ingreep aanvankelijk aanzien, een kankertje bij mij is
weggehaald, ben ik verlost van de meiden van de Thuiszorg. Niet dat ik wat tegen ze heb, integendeel want die zijn écht
fantastisch.
Maar ja, twee tot drie keer per dag
klaar moeten liggen om door hen verzorgd te worden, gaat je op het
laatst ontzettend tegenstaan. Zeker toen ik steeds meer aan het beteren was.
Vanaf nu hoef ik niet meer elk dagdeel
te plannen, kan ik zelfs na het avondeten even rustig op de bank gaan liggen,
zonder er af te worden gebeld.
Meiden, door jullie goede zorg waren het zes
fantastische maanden. Maar wat ben ik blij van jullie af te zijn!
Vorig jaar kwamen de eerste gedachten er
over bij mij op. Maar ja, toe kwam er effe een kankertje tussendoor. Vandaag
werd ik met een folder weer met dat weggezakte idee geconfronteerd, ik wil een
nieuw bankstel, een nieuw fauteuil en een bijpassend kleed.
Nou ben ik niet bepaald een impulsief
aankoper. Bij mij moet het idee eerst postvatten, wat het nu heeft gedaan,
waarna het verder gaat broeien. Het stadium dat ik er winkels voor ga bezoeken
heb ik nog niet bereikt. En dan nog kan het alvorens ik tot een besluit kom heel
lang duren.
Omdat ik
zelf ook nieuwsgierig ben, naar het moment van aankoop en vooral hoeveel stappen
ik daarvoor moest maken, ga ik in FaceBook mijzelf daar in volgen.
Al eerder noemde ik mijn aanhoudende gemoedstoestand kinderlijke blijheid. En dat is bijna letterlijk zo. Dat komt doordat ik nagenoeg elke dag vooruitgang boek in mijn kunnen. Verbetering in de allerkleinste dingen. Pas genoot ik er bijvoorbeeld nog van, dat het mij lukte mijn sokken uit te trekken. Zoals het mij al eerder lukte om zelfstandig mijn broek aan te trekken én zonder hulpmiddelen van de bank af te komen. Vanaf morgenochtend stuurt de Thuiszorg mij zelfs alleen nog een sokkenaantrekmevrouw.
Oké vorige week nog voorspelde mijn huisarts dat het nog wel drie maanden duurt, alvorens ik mij redelijk de oude kan noemen. Daarin lijkt hij gelijk te krijgen, want meer dan de eerder gelopen vijf kilometers zit er nog niet in. Hoewel, zodra het zonnetje wat langer onder ons (liever gezegd: boven ons) is, zal ik toch mijn persoonlijk record (van na de operaties wel te verstaan) zien te verbreken.
Vandaag helemaal (voor mijn doen dan) naar Kijkduin gereden, om een leuke vrouw te ontmoeten. Want, ook dat staat op het lijstje van mijnSecond Life, sinds ik in het MCA net voor de doodlopende weg naar het levenspad wist af te slaan. Voor mijn ziek zijn, heb ik eerder gedatet, alleen leek het nu veel meer op een nieuwe levensopdracht die ik heb te vervullen. Een soort Day After. Nee, beter weet ik het niet te verwoorden.
De aangename ontmoeting liep ook heel anders dan de drie keren daarvoor. Ik was mij er sowieso veel meer van bewust dat het een mogelijke invulling van mn verdere leven zou kunnen inhouden. Dan mis je op zon moment toch wel je jeugdige onbevangenheid. Tenminste, ik wel. Het heeft de ontmoeting overigens niet minder leuk gemaakt, verre van. Wat ik (misschien) miste, is mijn spontane vraag Wat zullen we morgen, of zullen we morgen .
Wat zal Eva Jinek het vanochtend naar dr zin hebben gehad.
Tenminste als ze naar WNL op Zondag heeft gekeken. En dat heeft ze. Want
natuurlijk was zij er ook nieuwsgierig naar hoe Eva Jinek op Zondag een vervolg
heeft gekregen.
Over een vervolg was er geen sprake. Janneke
Willemse (Evas opvolgster) bakte er, samen met gastpresentator Charles
Groothijsen, helemaal niets van. Beiden vielen nog al eens stil, waardoor de
gasten niet alleen antwoord gaven op de vragen, maar daarna oninteressant door
bleven wauwelen. Nooit zag ik een talkshow waarin zo weinig werd getalkt. Ze
hadden er geen idee van wat ze de gasten moesten vragen. De mooiste vraag werd
aan Guus Meeuwis gesteld: Ga je tijdens jouw optreden in het Philips
stadion ook liedjes van je nieuwe CD zingen?
Je moet maar mazzel hebben, zoals ik. Voor
de zekerheid hebben de mensen achter de site www.LeukVoorJou.nl speciáál voor mij een pracht Man Bijt Hond windjack
gereserveerd. En dat, terwijl er maar 200 windjacks worden weggegeven.
Fantastisch toch Dat zulke mensen nog bestaan?!
Moet ik het dan raar vinden dat zulke lieve
mensen mij een paar dagen geleden ook al zon mailtje stuurde. Raar vinden dat
ze die 200 windjacks niet binnen het uur kwijt waren??? Tja, dan kan je wel
overal iets achter zoeken.
