Langer kon ik echt niet wachten. Weer of geen weer, met 11 graden géén weer dus, ben ik toch naar m’n favoriete kustplaatsje gegaan. Effe lekker vis eten in een Egmondse strandtent. Op het uit de wind staande schoolbord stond al heel verleidelijk 350 gram tong voor € 23,50 gekrijt. “Dat zal effe lekker wezen….”

Nou effe niet dus. De gebruikelijke dinerkaart was voor de lunch niet meer beschikbaar. “Vorig jaar nog wel?!” Tja, dat klopt, maar door het slechte weer, waardoor veel minder mensen op het strand, is er op de dag onvoldoende keukenbezetting om de uitgebreide kaart te presenteren(!). Eerlijk gezegd vind ik dat gek, maar ja ik ben Herman de Blijker niet, heb dus te weinig autoriteit (let wel: op dit gebied) om even een adviesje weg te geven.

Gelukkig had ik wel een tafelgenote waarbij ik wel De Blijker kon uithangen. “Kijk, als ze nou een paar aantrekkelijke gerechten als middagtoppers aan de lunchkaart hadden toegevoegd, zouden ze tussen de middag veel meer kunnen omzetten.” Zonder op de ongewenste reactie te wachten rekende ik het zelfs voor.

“We hebben nu vooraf een Jus d’orange gedronken, namen een broodje beenham met honing en een broodje geitenkaas, met daarbij een glaasje rode wijn. Totale kosten € 28,30 (excl tip.)” Allebei hadden we wel smoel op die tong gehad, waarbij je per persoon in ieder geval twee glaasjes witte wijn zou drinken. Dat jusje had je evenzogoed vooraf gedronken. Na het eten zou er ook minstens nog een kopje koffie ingezeten hebben. Bij elkaar opgeteld zou je dan minstens € 75,= afgerekend moeten hebben. Bijna drie keer het lunchbedrag!”

Ik vrees dat mijn advies in (de stevige) wind zou zijn geslagen.

24-05-2013, 08:57 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zodra ik mijn toetsenbord wil beroeren, is het onvermijdelijk dat ik zo nu en dan nog over het laatste halfjaar schrijf. Alle gebeurtenissen rond de geconstateerde kanker, de operaties, de herstelperiode en alles wat er mee samenhangt, heeft nog een te grote impact voor me. Er zijn dingen die gelukkig naar de achtergrond verdwijnen, maar juist ook zaken die als een soort nieuwe beleving, of meer als andersoortige beleving, bij mij boven komen. Zo ook de verschillende zaaltjes, met de daar liggende patiënten, waarop ik terecht kwam.

Chirurgie in combinatie met darmen (en vaak ook kanker) is nou niet bepaald de meest vrolijke afdeling om op te liggen. Daar lig je bepaald niet voor je lol. Maar dat zal voor elke ziekenhuisafdeling wel gelden. Het ene zaaltje was het andere niet, wat natuurlijk heel erg met de samenstelling van patiënten had te maken. De plezierige momenten, die er ondanks alles toch waren, kwamen doordat je met een gelijkgestemde, van dezelfde bloedgroep, op een zaal lag. Over al mijn opnames genomen kwam dat zo nu en dan voor. Met die mensen zou ik eigenlijk tegelijkertijd op een kamer hebben moeten liggen. Het begrip ‘verzachtende omstandigheden’ had dan een heel andere dimensie gekregen.

Dat brengt mij er op dat je voor het mooie invloed zou moeten kunnen hebben op de samenstelling van jouw ziekenzaal. Ik zie daar zelfs handel in. Hiervoor krijg ik een beeld voor ogen, wat een mix geeft van digitaal vliegtuigstoelen reserveren en een datingsite. Voor het gemak noem ik deze verbeelde site: “InBedBij.nl”

Stel je voor, zodra je weet wanneer je op welke afdeling van het ziekenhuis opgenomen gaat worden, kan je met een verkregen code van het ziekenhuis naar de website InBedBij.nl, waar je profielschetsen (inclusief hobby’s en voorkeuren), het liefst met foto, van lotgenoten kunt lezen. Voor meer info is het dan zelfs mogelijk om met hen te chatten. Heb je eenmaal een keuze gemaakt, kan je die voorkeur aangeven door ‘te bedden.’ ‘Bedden’ staat als nieuw werkwoord voor ‘ziekenhuisdaten’. Is dit ‘bedden’ wederzijds, heb je bij je ziekenhuisopname een of meerdere date(s) en kom je met die medepatiënt(en) op één kamer te liggen. Zo krijg je meer invloed op de leuke(re) momenten.

21-05-2013, 10:49 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet alleen in economisch opzicht verkeert Europa in een crisis. Meteorologisch gezien hebben we het ook nog nooit zo slecht gehad. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat de vakantiegangers met Pinksteren de ruiten van hun caravan ijsvrij moesten krabben, alvorens op pad te kunnen gaan. In bijna heel West Europa verrekken we van de kou. Storm, regen, zelfs sneeuwbuien en nog geen 15 graden, zelfs in Spanje en Italië. Oké dat zijn ook de zwakkere landen van Europa, waar men ‘s lands  huishoudboekje niet op orde heeft. Maar dat heeft er niets mee te maken. De euro staat hier volledig buiten.

Heeft het dan met het opwarmen van de aarde te maken? Lijkt me niet, dan zou het hier juist warmer dan normaal moeten zijn. Ik geloof eerder dat men in Oost Europa, waar het wel warmer dan normaal is, hier de hand in heeft. Ja, letterlijk de hand, geholpen door de hedendaagse techniek, met dank aan Apple en Google. Want, volgens mij hebben de weermannen in Oost Europa op hun iPad Google Earth geopend, de aardbol een paar slagen ‘omgeveegd’ en door middel van een ons onbekende, maar heel vernuftige methode zo hun temperaturen met de onze verwisseld.

20-05-2013, 15:39 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu, zesenzestig jaar verder, moet ik mijn vader misschien wel dankbaar zijn voor de upgrading van mijn geboorteadres, want al met al heb ik over mijn levensloop niet te klagen. Van jongs af aan lonkte de commercie, waar mijn studierichting vanaf de kleuterschool al volledig op was gericht.

Mijn vervolgopleidingen verliepen echter veel minder gladjes. Mede door spanningen thuis, ontstaan door een dreigend faillissement van mijn vaders motorenzaak (iedereen ging auto rijden), ging ik steeds minder goed leren. Dit in combinatie met puberaal gedrag ging ik steeds meer van het fenomeen spijbelen genieten. Voor mijn vader tijd om in te grijpen. Niet, zoals dat heden ten dage zou gaan, door in overleg met de school mij weer aan leren te krijgen. Nee, ik moest van school, gaan werken en geld verdienen.

Als ‘werkstudent’ had ik inmiddels al de nodige commerciële ervaring opgedaan. Met kerstbomen verkopen, wat helaas maar twee weken per jaar kan, wat ik overigens niet als een nadeel beschouwde, maar wat mijn vader als onvoldoende arbeidsinzet zag. Wat ook gold voor die ene dag in het jaar dat ik op Koninginnedag op het Haagse Buitenhof oranje speldjes op revers prikte, wat naar ieders eigen inzicht geldelijk beloond mocht, uhh moest, worden.

Mijn vader zag meer in het uitbouwen van de portiekenwijk, die ik van een vriend had overgenomen. Elke zaterdag ging ik met dweil, bezem en emmer mijn wijk in om de portieken schoon te maken. Met niet te grote inspanningen, verdiende dat goed. Zeker als het ’s winters had gevroren, want ook dán kwam de portiekenman, weliswaar alleen maar om aan te vegen, waar gewoon het volle pond voor moest worden betaald. Toch zag ik het niet zitten om in de schoonmaakbranche verder te gaan. Wederom onder druk van mijn vader werd het uiteindelijk een baantje als jongste bediende op kantoor bij Rubberfabriek Vredestein. Tot het moment dat mijn toenmalige verloofde trouwplannen kreeg verdiende dat genoeg. Toen moest er worden bijverdiend, waarvoor ik ’s avonds verzekeringen voor de Nationale Nederlanden ging verkopen.

Na ons trouwen kregen we in Maassluis een huis van Vredestein toegewezen. Baantechnisch gesproken, had de rubberfabrikant in de nabije toekomst echter onvoldoende perspectieven te bieden, dus werd het tijd om naar een andere baan uit te kijken. Maar dan iets wat ik altijd al wilde, een job in de buitendienst. Spaarbrieven verkopen voor, “sparen, sparen, kapitaal vergaren,” de NCV/NSL leek mij hiertoe een leuk opstapje. Vooral de provisie en bonussen waren heel aantrekkelijk, maar uiteindelijk ging het ondoorzichtige product mij tegenstaan. Opnieuw ging ik op zoek en vond een baan als advertentievertegenwoordiger bij het Rotterdamsch Nieuwsblad, onderdeel van de Haagsche Courant. Vanaf dat moment kreeg mijn carrière een boost.

Nou ja, niet direct. Eerst moest ik ervaren wat voor knullig advertenties winkeliers ter plaatsing aanboden. Zoals Radio Simonis, vooral uw TV’s, radio’s en bandrecorders (Ja, over díe tijd heb ik het). “Meneer Simonis, het is toch logisch dat u als radiospeciaalzaak radio’s en televisies verkoopt.” “Ja, én?” “Nou, dan hoeft u dat toch niet in uw advertenties te zetten?! Het lijkt mij beter dat u een goeie aanbieding plaatst.” “Kroon, ik adverteer zo al jaren én met succes.” Volgens mij een slechte redenering, alleen wist ik dat niet goed gefundeerd te verwoorden. Ik wilde me in de materie scholen.

Zo werd ik opnieuw werkstudent. Alleen werkte ik op de dag om ’s avonds te studeren en in Utrecht college te lopen. Een heel riedel diploma’s in de Reclame wist ik zo in vier jaar tijd, mede door de aansporing van mijn Truus, te behalen. De winkeliers maakten nadien graag gebruik van mijn gediplomeerde adviezen. Daarnaast wist ik met de opleiding Copywriting niet alleen mijn lust tot schrijven te bevredigen, maar ook leuke bijbaantjes te creëren. ’s Avonds schreef ik teksten voor brochures in opdracht van reclamebureaus, schreef als rechtaardige socialist zelfs rond de verkiezingstijd een lezing voor de VVD. Een actie wat mij toen weer aan een bijbaantje hielp bij een huis aan huisblad, waar ik wekelijks een column mocht schrijven.

Dagblad Het Vrije Volk, waar ik inmiddels werkte, verbood echter om voor concurrerende media te werken. Een onrechtvaardige huisregel, waar ik mij niets van aantrok omdat de hoofdredacteur Herman Wigbold ook zijn zakken vulde, ondermeer als (TV) presentator van VARA’s Achter het Nieuws.

Zekerheidshalve had ik mij wel met Ed de Keizer een pseudoniem aangemeten. Een naam waar ik dan weer niet naar luisterde, als ik door een redacteur van de gratis krant werd geroepen. Wat zullen zij mij een arrogante kwast hebben gevonden. Een aantal jaren heb ik deze leuke bijbaan gehad, zonder dat het mij problemen gaf. Hoewel, kennelijk is er ooit een poging gedaan om achter de ware persoon van Ed de Keizer te komen. (De perikelen hierover vallen te lezen in mijn www.Kroondomein.com onder de kroonjuweeltjesnaam  “Wie O Wie”.)

In Dagblad Nederland heb ik uiteindelijk tot mijn VUT aan toe 35 jaar lang de mooiste baantjes gehad. Tevreden kijk ik op mijn 66e verjaardag terug op mijn Route 66. Natuurlijk met dank aan mijn vader voor zijn valse geboorteaangifte.

14-05-2013, 09:03 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na zes maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit:

13-05-2013, 16:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-05-2013, 23:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Na in zes maanden tijd, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, om vier keer geopereerd te worden, kan ik eindelijk zeggen:

07-05-2013, 11:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

04-05-2013, 11:12 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

03-05-2013, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Bij het opstaan merkte ik het al, de zoveelste kloten tijd heb ik weer achter de rug. Dit keer was een blaasontsteking met de daarbij behorende antibiotica de boosdoener. Zelfs de matige eetlust is behoorlijk aan het verbeteren. Het water liep ‘bij de gedachte alleen al’ mij in m’n mond. Ik wilde weer een harinkie happen. Eenmaal  een haring aan de staart begon m’n huig te kwispelen in m’n strot. Het werden er twee en wat waren ze weer lekker.

Zodra ik aan het beteren ben, en daar ken ik inmiddels een aantal perioden van, beginnen mijn papillen op te spelen. Dan moet er een visje worden gevangen. Jammer is wel dat ik maar twee dagen van ‘het lekker voelen’ mag genieten, want vrijdag aanstaande onder ga ik een  (reconstructieve) operatie met een inpandige herstelperiode van drie weken. Daarbij kom ik op een zandbed te liggen, waarbij ik de gedachte aan Egmond aan Zee  met een  kuil gravende Duitser naast me, direct moest skippen. Van een verpleegkundige hoorde ik wat zo’n bed werkelijk inhoud. Het schijnt ‘bijna’ comfortabel te zijn en wordt het zeker geen paar weken stilliggen. Mijn vrees voor ‘het ongewisse’ heeft voor gelatenheid plaats gemaakt.

Ergens begin mei ben ik dan weer thuis aan m’n herstelperiode toe. In de hoop dat mijn papillen dan weer snel zullen opspelen.

09-04-2013, 16:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Doordat er twee mensen waren ontslagen, bleven alleen Wim en ik over op de vierpersoonskamer van het MCA. Natuurlijk in afwachting van de volgende patiënten. Of worden zij in de geprivatiseerde zorg gasten genoemd?! Hoe dan ook, een oud vrouwtje werd begeleid door haar mooie dochter, onze kamer binnengeleid. Ons sobere uitzicht, waarbij wij opkeken naar alles wat bewoog, kreeg een meer dan aangename afwisseling. Het was zaak om hier omzichtig mee om te gaan, waarbij vaak je hoofd bewegen de beste tactiek bleek te zijn. Zo kreeg je die schone vertoning het meeste binnen je gezichtsveld.

Maar ja, zij was het niet die de kamer met ons ging delen, maar haar oude moeder. Wat hadden wij graag het oudje afscheid van haar dochter zien nemen. Eenmaal met z’n drietjes op kamer, kregen we wat meer gelegenheid om onze senior kamergenote beter in ons op te nemen. Het was een klein kakkineus vrouwtje, beetje Indisch typetje, dat met een hoog geaffecteerd stemmetje sprak. Haar peper en zoutkleurige haar, niet eens grijs laat staan spierwit, zat in een coupe zoals dat van een veertienjarig kostschoolmeisje zit. Zij liep in hele kleine, Japanse pasjes. “Waarom loopt u zo?” werd haar nog door een verpleegkundige gevraagd.“Nou gewoon kind, om vooruit te komen”, diende zij van een veelzeggend repliek.

Vooralsnog viel er moeilijk met haar in contact te komen. Haar bed stond naast die van Wim, met een gordijn als scheiding, alleen bedoeld voor de persoonlijke zorg door de verpleegkundigen. Toen zij zich eenmaal in bed had genesteld, trok zij de afscheiding met Wim voor de helft dicht, waardoor mijn maatje een deel van zijn uitzicht verloor. Stilzwijgend werd door de belanghebbenden het gordijn open en dicht getrokken. Iets wat één van de verpleegsters was opgevallen. “Zo mevrouw Jungerius, we laten nu het gordijn gewoon open, zodat uw buurman ook kan zien wie er binnen komen”. “En op de klok kan kijken”,vulde Wim nog dankbaar aan. “Ja, maar ik ben erg op m’n privacy. Waarom moet ik hier dan ook met twee mannen op een kamer liggen?” Op haar protest werd verder niet gereageerd. Nog een paar keer probeerde het dametje van het gordijn een soort ziekenhuisschutting te maken, maar nadat zij daarvoor nog een keertje vermanend was toegesproken, legde zij zich bij haar ongewenste situatie neer.

Wim, een geboren gastheer waarmee hij in zijn restaurant De Vestibule ooit furore maakte, deed gaande de dag opnieuw een poging om met mevrouw J. in contact te komen. Nu moest het wel lukken, want zij had mij als haar overbuurman inmiddels al eens vriendelijk toegezwaaid.“Wat heeft u een charmante dochter mevrouw”, richtte Wim zijn woorden op haar moederhart. Het werkte, want vol trots vertelde zij over haar kinderen, waarbij wij met verbazing aanhoorde dat die schoonheid al tegen de vijftig aan loopt. Wim hoefde verder nauwelijks nog iets te vragen, want haar levensloop kwam, als vanuit de koptelefoon van een rondvaartboot, in een woordenstroom op ons af. 85 Jaar was zij en tot voor kort nog kern gezond. Zij heeft op Nederlands Indië gewoond, waar haar vader apotheker was en zij genoot van haar rijke kinderjaren. Totdat de Jappen kwamen en zij met haar ouders in de beruchte kampen werden ondergebracht. Na dit te hebben overleefd ging de familie terug naar Holland. Onze sympathie groeide voor deze pientere vrouw.

’s Ochtends na het ontbijt verviel mevrouw J. nog even in haar Indische jaren. Zij belde de verpleging, want ze was klaar met het ontbijt en er kon worden afgeruimd. Na haar operatie zagen wij haar niet terug. Toch had ze dit ook overleefd en lag nu in een éénpersoonskamer. 

31-03-2013, 18:28 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

30-03-2013, 12:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet dat ik culinair gesproken een mening van betekenis heb, ’t is lekker of ‘t is niet lekker, was ik toch licht verbouwereerd toen ik Ron Blauw in De Wereld Draait Door hoorde toelichten, dat hij stopt met zijn twee sterren restaurant. Waarmee hij eigenlijk zijn sterren aan het Michelin mannetje teruggeeft. De enkele keer dat ik in een Michelin sterren restaurant zakelijk heb gegeten, was ik zeker wel verrast door de heerlijke smaken die op m’n papillen bijeen werden gebracht. Maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel erg kakkineus, een beetje ongezellig en ga ik net zo lief een biefstuk verorberen bij Loetje. Een beroemd eetcafé in Amsterdam.

Dan lijkt het raar dat het ‘sterrenverlies’ van Ron Blauw mij iets doet. Ik denk dat het heel erg met chauvinisme heeft te maken. Trots zijn op Nederlandse restaurants die door de beroemde Franse smulpapen worden geprezen. Bij Mathijs van Nieuwkerk (DWDD) kwamen topkoks langs die zich uitspraken over de ‘sterrenslag’ van Ron Blauw. Waarbij ik direct moest denken aan Wim Kaspers, tot enkele jaren geleden eigenaar van het beroemde, gezellige, Alkmaarse eetcafé De Vestibule. Wat zou Wim daar nou van vinden? Juist naar zijn mening ben ik heel nieuwsgierig, vooral ook doordat hij dat ongetwijfeld heel smeuïg zal verwoorden.

Wim ken ik nog maar heel kort. Hij was de eerste die mij op de vierpersoonskamer in het ziekenhuis aansprak. Wijzend op mijn trainingsjack vroeg hij: “Wat is www.kroondomein.com?” “Da’s m’n eigen website.” “Mooi, maar wat staat daar dan op?,” ging het vragen over in een diepte interview. Zonder mij verder eerst te installeren, raakte ik met Wim in een aangenaam gesprek, waarbij de spreekwoordelijke klik bijna hoorbaar was.

“Leuk Arnold”, ik schrijf zelf ook, heb naast een heel fraai kookboek (en dat is het) “Koken achter de Kachel” (voor al de mannen die denken dat ze niet kunnen koken), het boek “Bourgondisch Sporten”geschreven. Googel m’n naam maar eens dan kom je het allemaal tegen. En weet je wat nou zo grappig is?” Van zo’n boeiende verteller wilde ik natuurlijk wel weten wát voor hem grappig is. Het antwoord liet niet langt op zich wachten. “Ik ben van oorsprong dyslectisch; dom, zoals ze dat voeger op school noemden. Daar hebben we het later nog wel over. Hier, heb je vast wat te lezen.” Zijn Bourgondisch Sporten schoof hij mijn nachtkastje binnen.

Voor mij werd het tijd om de inhoud van m’n koffer in de smalle kledingkast te legen en van mijn(ziek)bed bezit te nemen. Mede door Wim z’n grappen en grollen was ik op een heel gezellige kamer gekomen, ondanks dat we het stuk voor stuk door onze ziekte behoorlijk hadden te verduren. Ook de verpleging deed met plezier onze bedden aan. We leken zelfs genomineerd voor de prestigieuze prijs “het lachende laken”.

In alle mogelijke stemmingen kwamen wij onze tijd door. Inmiddels wist ik van Wim dat hij tegen zijn woordblindheid had geknokt, door destijds op verzoek over zijn deelname aan de Marathon van New York z’n belevingen neer te schrijven. Toen nog moest zijn komische pennenvrucht worden geredigeerd. Al gauw bleven zijn verhalen, die hij later als columnist voor een huis-aan-huisblad schreef, ver van het rode potlood, doordat Wim zich al jaren dagelijks met puzzeldoorlopers taalkundig traint.

Wim lag eerder in het ziekenhuis dan ik, dus had er ook recht op om voor mij weer te mogen vertrekken. Zijn Bourgondisch Sporten had hij uit mijn nachtkastje gehaald, om vervolgens bij afscheid het in mijn handen te drukken. Nog even gauw had hij voorin een persoonlijk woordje toegevoegd, wat ik nog steeds niet met droge ogen weet terug te lezen.

28-03-2013, 15:31 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

13-02-2013, 07:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zowel gisteren als vandaag moet ik het zonder m’n zeven stempeltjes doen. Da’s een hard gelach. Uiteindelijk had het m’n 10^e wandelmarathon moeten worden. Nog voor m’n operatie van 6 december jl. had ik als streven dit evenement als stip aan mijn horizon staan. En dat niet eens als irreëel doel. Het zou moeten kunnen en in het aller uiterste geval zou ik zelfs nog naar de 2x 10 kilometer uit kunnen wijken. Ook dan zou ik mijn jubileumtocht hebben volbracht. Het is heel anders gelopen.

Zonder al die nare details op te rakelen, zijn er na de operatie een aantal complicaties opgetreden. Zodanig zelfs dat ik een week lang op de Intensive Care terecht ben gekomen. Het heeft allemaal maar een haartje gescheeld…..

Sinds oudejaarsdag ben ik thuis om aan te sterken, zodat ik 14 februari opnieuw kan worden geopereerd. Iets waar ik, door ‘het historisch verloop,’ ontzettend tegen op zie. Maar ja, het môt. Naar mate ik lichamelijk weer sterker word, en dat is zo, zal ik mentaal ook wel verder aansterken.

Trouwens, mijn intimi zien het verschil al niet meer tussen voor en na de operatie. Optisch gesproken dan. Voor mij voelt het bijna ook zo, ware niet dat ik twee maal daags van de Thuiszorg gebruik moet maken. Hoe bizar was overigens het weerzien van die meiden, die nog maar 15 maanden geleden liefdevol mijn Truus hebben verzorgd. Mijn meissie had toen echter nul kans om nog te beteren. Die kansen heb ik wel. Beter gezegd: Mijn stip aan de horizon staat nu op 20 april, voor deelname aan de 25 kilometer Bloesemwandeltocht van Geldermalsen.

In die tijd zal al lang mijn lust tot schrijven zijn teruggekomen. Daar is nu nog geen sprake van. Dát beteren loopt helaas niet parallel met de fysieke vooruitgang. Ongetwijfeld heeft dat alles te maken met het ‘handje’ medicijnen die ik dagelijks heb te slikken. Daardoor is er veel wat ik momenteel nog niet weet op te brengen. Gevolg daarvan, en dat vind ik best erg, is dat ik niet of nauwelijks op alle lieve reacties heb gereageerd. Nota bene geen enkele nieuwjaarskaart heb verzonden. Je moet het die pillenslikker maar vergeven.

27-01-2013, 12:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

27-01-2013, 12:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

11:00 uur: Opname MCA
6 december, rond het middag uur: operatie

05-12-2012, 08:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (2)

Mijn volgende (be)stralen, worden weer de zonnestralen.

30-11-2012, 12:14 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanavond stond ik niet alleen op, maar belde ook: 0800 1160 en werd natuurlijk donateur.

28-11-2012, 21:17 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Met nog twee bestralingen te gaan, voel ik inmiddels wel dat de radiotherapie z’n werk aan het doen is. Iets aan bijverschijnselen spelen op. Ik mis een beetje spirit, voel de bestralingsplekken gloeien en heb aan mijn dijbenen een soort spierpijn. M’n arts wist dat het daarvan ging komen en adviseerde de pijn met paracetamol te bestrijden. “Zo erg is het nog niet dokter… Maar, kan ik wel zaterdag een wandeltocht van 20 kilometer lopen?” “Uhh, nee dat kan je niet…., tenminste, als je dat normaal ook niet zou kunnen.” De grappenmaker liet zo weten dat ik mij in niets hoef te beperken.

Hij was overigens zeer tevreden over de resultaten van de behandeling en zei nog eens met klem, heel erg positief over de afloop te zijn. “Dus, erg veel succes volgende week meneer Kroon.” “Nou dokter, ú heel veel succes met de operatie!” Tja, uiteindelijk moet hij de klus klaren, al lijkt het volume aan meegekregen documentatie erg op een doe-het-zelf-pakket. Sinterklaasavond zet ik mijn schoenen onder een bed van het MCA, om donderochtend te worden geopereerd. Ja, het gaat nu best spannend worden.

28-11-2012, 16:39 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)