1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Deze week heb ik mij actief bezig gehouden met de Week van de Rechtspraak, wat
begon met deelname aan een stadswandeling met gids door eigen
woonplaats. En dan hoor je de leukste, zelfs meest bizarre dingen. Neem
nou de wetenschap dat de doodstraf werd voltrokken door een beul,
meestal een chirurgijn, uit Haarlem. Voor dat doodleuke klusje
bleef hij dan een paar dagen in de stad en logeerde daarvoor op het
Verdronkenoord boven het Eetpaleis. Tenminste, als dat restaurant in die
tijd al zou hebben bestaan.
Vervolgens werd ik licht bijgeschoold over de hedendaagse rechtspraak, kreeg zelfs te horen dat toga niet de meervoudsvorm van togus
is en woonde twee strafzaken bij. Voor de eerste zaak was een
Amsterdamse Turk niet voor de Politierechter verschenen. Desalniettemin
ging de zaak gewoon door, zodat ik getuige van pure geldverspilling kon
zijn. De dure Officier van Justitie, Politierechter en Griffier hielden
zich tenminste twintig minuten voor ´de kat z´n viool´ bezig met
een zaak uit 2010, waarbij er mogelijk sprake was van het onrechtmatig
verkrijgen van een mobieltje. Verder in het digitale dossier bleek de
post door de verdachte vele maanden niet te zijn opengemaakt, is ook het
schoonzusje niet zuiver op de graat en is er regelmatig de hoogste
bonje binnen de familie. Kortom, de rechtsgeleerden wisten geen raad met
dit drie jaar oude dossier en spraken de verdachte dan maar vrij.
De
tweede zaak was zeker zo verrassend en eigenlijk in kosten/baten
minstens zo triest. Nu was de hoofdrolspeler wel aanwezig. Dit keer van
Hongaarse huize die geen woord Nederlands spreekt of verstaat. `Nee
meneer de rechter, het Openbaar Ministerie heeft niet voor een tolk
gezorgd`. `Waarschijnlijk doordat niet werd verwacht dat de verdachte
zou verschijnen`, opperde de Officier van Justitie aan de op
leeftijd zijnde, dus rijk ervaren rechter. Door de wol geverfd vroeg
deze de meegekomen vriendin van de verdachte of zij Nederlands spreekt. `Ja`
en of zij kon tolken. Ook dat was voor de 12 jaar in Nederland wonende
Hongaarse, zonder woon- of verblijfplaats(?!), geen enkel probleem.
Terstond moest zij hiervoor de eed, Dat beloof ik, afleggen,
waarna kon worden uitgelegd waarom de verdachte in augustus stomdronken
tegen de deur van een politiecel heeft geschopt, met verbogen
scharnieren tot gevolg (?!). De notoire zuipschuit, zoals uit zijn
strafdossier bleek en wat hij zelf ook beaamde, bleef zich voor zijn
daden verontschuldigen en beloofde beterschap. Want, Ik doe zo iets alleen maar als ik veel te veel heb gedronken.
Terecht
werd nog de verbazing uitgesproken dat door een trap en wat bonken, een
celdeur was ontzet. Hier was een toelichting van de Politie Hoorn op
zn plaats geweest. Zij deden echter niets meer dan het indienen van een
niet gespecificeerd bonnetje ter hoogte van ruim 600,=. Een
bijna verdacht hoog bedrag voor het terug buigen van een paar
scharnieren. Eigenlijk vind ik het een grof schandaal dat de verbalisant
niet de moeite heeft genomen om de schade aan de celdeur en de hoogte
van het schadebedrag nader toe te lichten. Door de opgekomen twijfels
hierover vond de rechter het genoeg om de celsloper voor de helft
van het schadebedrag, plus boete, te veroordelen. Ook al omdat deze
Europeaan van een Wajong uitkering moet rond komen?! Dankbaar verliet
de gesubsidieerde Hongaar de rechtszaal.
Als derde bedrijf binnen onze Week van de Rechtspraak`
kregen wij de gelegenheid de heren rechters wat vragen te stellen. Het
zal niemand verrassen dat we onze verbazing uitspraken over én zo´n oude
rechtszaak over een mobieltje én het niet aanwezig zijn van een tolk.
Als publiek waren wij het nu die terecht Vrouwe Justitia veroordeelden.
De heren rechters waren het volledig met ons eens en spraken zelfs hun
zorg uit over januari 2014, als de EU lidstaten Bulgarije en Roemenië
tot de Schengenzone worden toegelaten, zodat de arme avonturiers
inclusief hun criminele landgenoten, vrij toegang tot ons land zullen
hebben. De in toga gehulde mannen zien daarmee duidelijk een verder
oplopend aantal strafzaken op zich afkomen. Met dank aan Brussel.
Volgens
mij is het de hoogste tijd dat wij alle schade inclusief alle
gerechtskosten, die wij door al die criminelen uit de landen van de
Europese Unie oplopen, in Brussel declareren. Het is aan het Brusselse
Parlement de eer om bij het land waar de crimineel eigenlijk thuis hoort
die kosten te verhalen. Natuurlijk met de sanctie dat het betreffende
land, in dit geval Hongarije, bij niet betalen uit de Europese Unie
gepletterd kan worden.
Nu
we dan toch die vele miljoenen aan kosten via Brussel gaan terughalen,
moeten we ook maar gelijk álle kosten, ten gevolge van crimineel gedrag
van personen met een dubbel paspoort, gaan verhalen bij het land waar
het tweede paspoort is uitgegeven. Op deze manier hoeft onze
gastvrijheid de Nederlandse burger verder geen handen met geld meer te
kosten.
Dag mevrouw, komt
Arnold buiten spelen . Oude tijden herleven. Nou ja, in mijn fantasie
natuurlijk. Want die mevrouw, mijn moeder, leeft helaas al lang niet meer. Maar
Arnold wel!
Alleen wordt er nu niet gevraagd ofArnold
buiten komt spelen, maar is als variant daarop de vraag of ik Coaster Ville of Candy Crush met ze
wil spelen. Helaas, Arnold wil niet met ze spelen.
Niet dat ik geen vriendjes meer wil zijn, maar omdat ik het Pim-Pam-Pet van de 21e eeuw
niet ken en er geen tijd in wil steken om het te leren. Zo probeer ik in
tijdsbesteding balans te houden tussen mijn digitale en werkelijke wereld. Mijn
tijd achter de PC wil ik voor heel andere dingen gebruiken. No Hard Feelings
toch?!
Dat de drastische bezuinigingen bij Defensie onder de
militairen heel demotiverend werkt, maakte ik gisteren ik aan den lijve mee. Niet
dat ik met die cowboys van de beschaafde wereld op patrouille ben geweest of
zo, nee ik wilde weer eens van hun diensten gebruik maken. Voor de 16e
maal zouden zij namelijk de Eibertocht organiseren, een gepijlde wandeling door
een pracht natuurgebied bij Voorschoten.
Toen ik mij naar de start begaf, heen en terug uiteindelijk
17,= aan autokilometers, leek het er op dat Defensie het af had laten weten. Iets
wat ik mij, van een organisatie waar betrouwbaarheid hoog in het vaandel moet
staan, niet kon voorstellen. Eerder geloofde ik dat zij in hun camouflagepakken
verdekt opgesteld zouden staan. Mooi niet?! Kennelijk gedemotiveerd door alle
reorganisaties overviel hen die luiheid waar wij destijds als dienstplichtig
militair ook 18 maanden mee hadden te kampen. Geen stap zal er meer te veel
worden gemaakt, laat staan al die stappen die een wandeling van 25 kilometer
van je vergen. De wandelende burger kon
verrekken.
Of was het niet een ingeslopen luiheid bij de heren
militairen. Speelt het leuke snuitje van hun grote baas, Minister van Defensie
Jeanine Hennis, hierin een grote rol?! Moet je dan wel onder dat vrouwelijk
schone bewind je gevoel van mannelijkheid verliezen aan een wandelsport wat niet
bepaald een sexy imago heeft?! Hoe dan ook, veel enthousiaste wandelaars kwamen
voor Jeanines sigaar naar
Voorschoten.
Als pleister op onze wonden kregen we van de uitbater van Eeterij Eiland van Ome Nick een
wandelroute van 10 kilometer door het natuurgebied Vlietland. Zwak!, dat de
militairen van AVOM Wandelpeloton de benen hebben genomen.
Gelukkig sta ik stevig in mijn (wandel)schoenen, anders had
ik mooi een identiteitscrisis opgelopen. Zou ik niet meer weten op welk moment
ik moet juichen voor ADO Den Haag, AZ, Ajax, desnoods Feyenoord. Dat heeft
alles met mijn nieuwe vriendin te maken, die ik (maar eigenlijk, wij) snel tot
een relatie wist te promoveren. Een status waar wij samen met volle teugen van
genieten.
Tijdens onze hieraan vooraf gaande verkenningsfase heb je
natuurlijk ook met elkaars directe omgeving te maken. Wat tot dit moment voor
mij het meeste geld. Al heel snel maakte ik kennis met een geinig gastje die met
een kwinkslag er onderuit wilde komen om mij een hand te geven. Zijn aanpak
(humor) lag mij wel en hij was sportief genoeg om, na mijn gevatte weerwoord,
mij de vijf te geven. Het leek er op dat ik door de selectie van mn (toen nog)
vriendins elfjarige kleinzoon was heen gekomen. De jongere kleindochter liet
mij heel tactisch denken er gewoon bij te horen. Kennelijk een heel vrouwelijk
trekje, wat ik ook bij haar moeder waarnam. Ik voelde mij toen al op mijn
gemak. Maar ja, zoals ik al schreef, het was de verkenningsfase.
Er volgde een gezellige middag waarin er in de tuin nader
met dochter en schoonzoon kennis werd gemaakt. En wederom was het
ongecompliceerd gekeuvel alsof je elkaar al jaren kent. Alleen lukte het mij
maar niet om hun 020-shirt buiten mijn gezichtsveld te houden. Niet echt een
probleem, want als geboren Hagenees zit het in mijn natuur om zowel Ajax, AZ
als Feyenoord te dulden. (De Diehards daargelaten). Het ging mij meer om de wat
fellere rivaliteit naar beide kanten toe te elimineren. Dat het zou worden
geaccepteerd als ook ik, als niet-Ajaxied, mn speldenprikjes zou kunnen uitdelen,
zonder het risico te lopen met wou jij
wat zeggen monddood te worden gemaakt. Ik zocht naar iets waarmee ik
aansluiting zou vinden.
s Avonds achter mijn PC schoot mij de oplossing te binnen.
Een ingeving die ik kreeg bij het bezoeken van de FB pagina AFCA
Supportersclub. Het begrip Joden zou de sleutel kunnen zijn. Maar dat moest
ik wel zeker weten, waarvoor een bezoek aan een synagoge onontbeerlijk was.
Jemig, hoe kom ik daar nou weer binnen, maar vooral ook, hoe kreeg ik mijn
(toen nog) vriendin zo ver om, min of meer als getuige, met mij mee te gaan.
Nou wil het toeval dat ik op mijn tijdloze To Do-lijstje al
tijden heb staan dat ik in Enschede een rondleiding in een synagoge, een
rijksmonument met de reputatie de mooiste van West-Europa te zijn, wil
meemaken. Zonder mijn onderliggende motieven prijs te geven vroeg ik met succes
aan Rietje of zij mee wilde gaan. Tijdens een heel boeiende rondleiding kreeg
ik dát te horen wat ik héél graag wilde horen. Een jood ben je als je moeder Jodin is. Vaders kant staat hier
volledig buiten.
Mijn vertaalslag was snel gemaakt. Ik ben in Den Haag
geboren, zou dus nog steeds ADOer kunnen zijn. Heb ruim 15 jaar in Maassluis
gewoond en in Rotterdam gewerkt, wat mij Feyenoorder had kunnen maken, Woon al
26 jaar in Alkmaar, waardoor ik evenzogoed AZter kan zijn. Maar bovenal is mijn
moeder Amsterdamse en ben ik dus, als variant op de Joodse Wet, een
Amsterdammer. Breedbekkikkerend ben
ik een dezer dagen weer in de regio van Amsterdam.
Omdat ik het met mijn nieuwe vriendin steeds leuker kreeg,
moest ik haar natuurlijk wel onthullen dat ik niet onbeschadigd de vier
operaties uitgekomen ben. Ik geef je dat
te doen.
Gisteren, na het laatste duwtje van mn zus, ging de kogel
door de kerk, waarbij er een ontzettende last van mijn schouder is gevallen. Het
valt te begrijpen dat haar reactie mij heel gelukkig maakt. Geen seconde langer
wilde ik nog op Relatieplanet.nl staan, ondanks dat ik op die site voor twee
joeten ( 19,95) de hoofdprijs heb binnengehaald. Ook wilde ik terstond van
mijn status weduwnaar af.
Eerlijk gezegd voorzag ik toen niet dat ik daarmee op
FaceBook mijn nieuwe relatie digitaal
van de daken schreeuwde. Met veel lieve reacties tot gevolg. Ik ben alles en
iedereen erg dankbaar.
Heineken heeft wel een heel ondoordachte geldterugactie bedacht.
Op het afsluitklepje van de Beertender hebben zij een drieluikje geplakt over
een zomerdeal, waarbij je maar liefst 4,= per fustje terugkrijgt. Deze informatie lees je, als je dat al doet, op
het moment dat je het fustje gaat gebruiken. Meneer Heineken zegt dan dat je heel
simpel die 4 terug krijgt. Je hoeft alleen maar de aankoopbon te uploaden en
je bankrekening op te geven.
Oké, ik geef toe dat ik veel aankoopbonnen in een ordner bewaar. Maar
toch zeker niet die van de supermarkt?! Die is al lang in de afvalemmer
verdwenen. Dit keer nota bene net op het moment dat ik er twee fustjes op had
gekocht. Mooi dat ik die acht euro meneer Heineken niet cadeau ga doen. Plastic
handschoentjes aangedaan en gegraven tussen mijn eigen afval. De bevlekte,
vooral verkreukte bon toch teruggevonden, een beetje gladgestreken, gescand en
naar www.beertender.nl/geldterug
geüpload. Zo heb ik ook een keertje vuile handen gemaakt om poen te vangen.
Het zou
zo maar kunnen dat mijn inkoopbeleid, na mijn bijna doodervaring, wat onzorgvuldiger
is geworden. De afweging zou je dat nou
wel doen is nagenoeg uit mijn systeem verdwenen. Maakte in dit geval plaats
voor mijn opwelling, dat het toch ook
wel lekker is om een vouwfiets te hebben. In plaats van mij af te vragen
of ik met mijn wandelschoenen niet voldoende sportief materiaal in huis heb,
ging ik mij op Internet oriënteren. Het
af en toe lekker ergens in het land een fietstochtje maken is toch ook leuk
deed steeds meer opgeld.
Vouwfietsenkeuze
genoeg op internet. Binnen mijn eigen blackbox werden steeds meer fietsen
geschrapt. Kwalificaties als kan niets
zijn voor dat geld, Niet erg goed te
vouwenen Een te klein verzet voor die wieltjes, brachten mij steeds
meer bij de gedachte dat het de Rolls Royce onder de vouwfietsen moest worden.
De tegen argumentatie van hoe vaak zal
je er op rijden verloor binnen mijn rationeel denken steeds meer terrein.
Maar,
verstandig als ik dan toch nog kan zijn, besloot ik om de Brompton eerst in het
echt te willen zien, waarvoor Internet mij in Haarlem een dealer bood die wel
heel veel informatie gaf. Doorslaggevend was dat ik daar, omwille van de
try-out, zelfs dat type fiets eerst kon huren. Voor een geeltje dat wel, maar
die je mooi terug zou krijgen als je een Brompton zou kopen.
De
uitvoerige informatie over de Brompton bracht steeds meer de behoefte tot willen hebben bij mij boven. Ik wist genoeg. Dan wil ik graag die fiets een dagje huren. Geen probleem en mocht ik willen kopen, waren
er nog een paar fietsen in de kleur zwart voorradig. Andere kleuren zouden een week
of zes levertijd hebben. Of, wacht eens , Ik geloof niet dat het door de uiterst
betrouwbaar overkomende eigenaar van de zaak werd gespeeld. er is nog, net in doos aangekomen, een
uitvoering in ijsblauw/blauw. Die werd speciaal voor mij uitgepakt. Jemig
wat een pracht exemplaar.
Heeft u nu een fiets voor handen
om een stukkie te proeven?. Daarbij zal ik best onbedoeld een koopsignaal afgegeven
hebben. Het reed inderdaad lekker en, zoals mij al was gezegd, fietste je met
gemak veel fietsers voorbij. Probeer ook
nog even het H-stuur, werd mij geduldig een tweede rondje geadviseerd. Wat
uiteindelijk voor mij het laatste shotje was. Niks huren. Die fiets wil ik
hebben, in dat prachtige ijsblauw/blauw.
Nog steeds kom ik met de dag dichter bij het normaal
functioneren. Sinds gisteren kan ik weer zelfstandig mijn sokken aan doen.
Hiervoor was ik na mijn laatste operatie dagelijks afhankelijk van de meiden
van de Thuiszorg. Totdat ik bij de Zorgwinkel de sokkenaantrekautomaat
ontdekte. Met een investering van vijf euro kocht ik zo mijn volledige vrijheid
terug. Nu zelfs zonder hiervoor een hulpmiddel te moeten gebruiken.
Het zal er wel een keer van komen dat ik met
mn smartphone een plaatje van ter plaatse direct op FaceBook neerzet.
Dit keer heb ik dit nog achteraf moeten doen. Gisteren was ik in Hoorn, waar een
creatieve markt van meer dan 200 kramen werd gehouden. Al gauw bleek mij dat het
meer een variant op creatief met kurk was. Maar dan met wol en textiel.
Wevers, kantklossers en spinners toonden hun kunstje voornamelijk voor duizenden
vrouwen. Van het mannelijke kunne was ik zo goed als een eenling.
Eigenlijk een droomscenario, zoveel vrouwen
bij elkaar, door de hitte schaars gekleed die achter mijn donkere zonnebril
ongegeneerd waren te aanschouwen. Tja, ik ben nu eenmaal een jonge weduwnaar die
in de markt is. Meer dan een dubbel CD van Ray Charles heeft het echter
niet opgeleverd. Dat neemt niet weg dat het dagje Hoorn een leuke belevenis was,
mede doordat ik de geneugten ook buiten de vrouwenperiferie ging
zoeken.
Direct bij de voormalige bajes op het
Oostereiland ben ik mij gaan laven in Café De Volendammer. De eerste kroeg die
gedetineerden, eenmaal weer op vrije voeten, tegen kwamen. Jaren geleden heb ik
daar, met mijn Truus, de fantastische verhalen over tante Marie gehoord. Hoe zij
de smachtende criminelen altijd wel een extra biertje of wat te eten gaf.
Nu, om de parade van al het vrouwelijke
schoon rustig te kunnen verwerken, zat ik een paar biertjes aan de bar, op een
plaats waar heel wat gangsters mij voor zijn gegaan.
Soms is het beter iets moois te
verliezen. Beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad. (Rowwen
Hèze)
De R.K. Sint Jan de Doper in Noord Scharwoude
was zaterdag weer eventjes van mijn Truus. Nou ja, een nis van die kerk. Onder
het toeziend oog van de Heilige Antonius, hebben wij daar 64 kaarsjes voor haar
gebrand. Truus had die dag nog maar 64 jaar moeten worden.
Niet, zoals
het vorige jaar, klaarde ik die klus alleen, maar nu met familie en
vrienden om me heen. Dit, natuurlijk ter nagedachtenis, maar ook uit
dankbaarheid voor de support die ik gedurende mijn kankerperiode heb
gehad. Dit zal Truus extra veel goed hebben gedaan.
Nadat we haar kaarsjes hebben gebrand, zijn
we met zn allen naar strandpaviljoen De Uitkijk in Egmond aan Zee gegaan, om te
genieten van zon, zee, onbeperkt consumpties en elkaars verhalen. En dan is het
zo vier uur in de middag.
Mn zus
bleef een tweede nachie over, zodat we beraadslaagden over het wat te
doen met eten. Naar de Italiaan in de stad of visrestaurant aan de kust?! Het
was Kieneke om het even, als alles maar lekker vers is. Wat mij betreft doen we
wat versinkopen en kook ik weer. Dit driesterren-voorstel liet ik
natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Haal dan hier bij de slager Livar
karbonade, kregen we nog als advies mee.
Mogen wij twee Livar
karbonade van u. Er werden twee knappe stukken vlees gewogen ;
14,55 alstublieft. Terwijl ik weinig prijsbewust mijn portemonnee pakte,
keek mijn zus om zich heen met de woorden: Ik kijk alvast voor een
tafeltje
t Is inderdaad een hoop geld voor twee stukjes vlees,
maar het was me toch lekker!!! Trouwens, is deze bijzondere dag mooier af te
sluiten, dan met Limburgs Kloostervarken?!
Eindelijk stond de deur van godshuis uit 1641 in Egmond aan Zee open. Mijn Truus en ik waren altijd al nieuwsgierig naar de binnenkant van dit prachtige kerkje. Vroom als ik kan zijn, stapte ik naar binnen. Natuurlijk ook om een kaarsje voor Truus te branden.
Maar ja, de ratio won het dit keer van de emotie. Het is best leuk om een kaarsje direct onder de kansel met kroontje aan te steken, maar verder was er totaal geen stichtelijke entourage. Ongetwijfeld ook doordat mevrouw Maria zich (kennelijk) niet in een Hervormde kerk vertoont. De simpele waxinelichtjes wisten mij niet te bekoren. Volgende keer (veel) beter Truus.
Eigenlijk is het idee om een nieuw bankstel te kopen een
beetje weggezakt. De huidige zithoek is maar net zeven jaar oud en ziet er nog
behoorlijk uit. Het zal wel alleen uitdraaien op een nieuw karpet, wat in
redelijke staat wel 21 jaar oud is.
Maar goed, zo nu en dan is het toch leuk om naar nieuwe
meubels te kijken. Behóórt leuk te zijn tenminste. Vanochtend was ik voor een
zonnige terraslunch onderweg naar de stad, toen pal voor mijn neus de brug open
ging. Juist daar op de hoek waar een duurdere meubelzaak met opruimingsposters mijn
aandacht trok. Dan toch eindelijk maar eens bij deze gerenommeerde meubelzaak
naar binnengestapt. Wat een oppervlakte en wat een diversiteit aan meubels. Kan
je portemonnee dit aan, en dat kan het, dan moet je hier kunnen slagen.
In eerste instantie vond ik het ook prettig om niet direct
door een verkoper aangesproken te worden. Mij werd de tijd gegund om rustig
rond te kijken. Maar dat was nou precies datgene wat mij op een gegeven moment tegen
ging staan. Ik ben zeker wel acht personeelsleden tegengekomen, die geen boe of
bah zeiden. Van niemand een goede morgen. Of ze liepen me straal voorbij of
zaten achter een balie verdiept achter een beeldscherm.
Gevoelsmens als ik ben, ga ik mij dan niet thuis voelen.
Voel ik mij te veel. Ik passeerde een potentiële klant die ik wel gedag zei. Na
haar vriendelijke groet terug kon ik mijn verontwaardiging niet voor me houden.
Mevrouw, vindt u het ook zo vreemd dat
niemand van het personeel ons netjes groet?! Dat was haar ook opgevallen,
waarna zij grapte dat er dan gelukkig toch een klant is die vriendelijk gedag
zei. Telkens als wij elkaar weer in de grote showroom tegenkwamen, knikte we
naar elkaar met een glimlach. Ja wel
weer iemand van het personeel tegengekomen, maar nog steeds niet gedag gezegd.
Toen op de tapijtafdeling dezelfde vriendelijkheid leek te
heersen, hield ik het voor gezien. Nee, in zon ballentent ga ik niets kopen.
Inmiddels heb ik al weer tien wandeltochten achter de kuiten. Met wisselende vreugde. Mijn voeten hebben er de ene keer meer zin in, dan de andere keer. Voorlopig moet ik het dan ook maar op een maximale afstand van 15 kilometer houden. Wel weer zonder onderweg eventjes te rusten. Vandaag was het in Houten weer zon lekker loopie, waarvan ik door de moyenne van 5,4 km p/u. met grote voldoening thuis kwam. Met dan ook nog eens een geweldige verrassing op mn deurmat. De chirurge, waar ik veel aan heb te danken, stuurde mij dit kaartje, waarbij zij aan de Alkmaarse4Daagse refereert..
Voor mij een geweldige opsteker en trots als een pauw show ik hier het kaartje. Ongevraagd, daarom heb ik de naam van de arts onzichtbaar gemaakt.
Door het hondenweer van deze zomer zijn de zwaluwen van dit jaar geen hoogvliegers.
Letterlijk gesproken dan, want in het Brabantse Lage Zwaluwe zullen toch ook wel knappe koppen wonen en/of is om die reden de gemeentenaam in Drimmelen veranderd?!
Eigenlijk is het raar, dat je bij een
smartphone eerst de gebruiksaanwijzing moet doorlezen, alvorens je een
telefoongesprek kunt aannemen. Toch is het zo, want even het groene
telefoonhoorntje aantikken is er niet bij. Nee, je moet m vegen.
Ik vraag mij af hoe meneer Van Dale
dit taalkundig in de volgende Dikke Van Dale gaat oplossen?! Het lijkt mij
namelijk heel erg voor de hand liggen dat in de volksmond heel snel gezegd gaat
worden, bij het ontvangen van een oproep: Ik zal m een veeg geven.
Of wel: Bel mij maar, dan zal ik je een veeg
geven.
t Is dat een weddenschap in mijn blog niet valt te overzien, anders zou ik er zo maar een goeie fles wijn op willen zetten, dat we Janneke Willemse het volgende tv seizoen niet meer op zondagochtend terug zullen zien.
Het valt natuurlijk ook niet mee om de cameragenieke Eva Jenek in het programma WNL op Zondag op te moeten volgen. Dat lukte maar een heel klein beetje toen Telegraafs politiek commentator Paul Jansen als joker werd ingezet en al weer veel minder, toen de altijd zo triest kijkende Charles Groenhuijsen de zondagochtend-duobaan op zich nam. De weinig zeggende Janneke kwam daardoor nauwelijks nog aan het woord. En volgend seizoen dus ook niet meer in beeld.
