Vandaag heb ik er extra op gelet, dat ik m’n sokken niet binnenstebuiten aan had. Was ik er zelfs kien op dat het elletje en erretje van mijn dagelijkse sokken ook aan de juiste voeten zaten. Dat komt doordat de meiden van het bestralingsapparaat vorige week, tijdens het vooronderzoek, lacherig opmerkte dat ik wél mijn sokken goed aan had. “Want echt meneer Kroon, heel veel mannen komen hier met hun sokken verkeerd om aan.” “Aha, en wie heeft dit keer de weddenschap gewonnen?” Nee, zover gingen ze dan weer niet, misschien wel om het serieuze karakter van hun werk niet te ondermijnen.

Dit was mijn eerste dag van bestralen, dit keer niet door de sokkenmeisjes uitgevoerd. In een kwartiertje tijd was het voorbij. Nog vier bestralingen te gaan. Aansluitend had ik een afspraak met de ‘schètzakkeizustâh’. Uhhh, vergeef mij, door de ontlading (want ik was toch wel een beetje nerveus), speelde mijn platte Haags weer erg op. Ik bedoel natuurlijk, de Stomaverpleegkundige. In alle rust werd, vooral zo luchtig mogelijk, verteld wat mij de aankomende tijd te wachten staat. En dat is nog al wat, waarbij de mate van zelfwerkzaamheid min of meer het genezingsproces positief kan beïnvloeden. Wel van het begin tot het eind, van de ziekte wel te verstaan, goed door hen gecoacht en met alle denkbare hulp. Dat halfjaartje met een stoma in de dunne darm (aan de rechter kant, ter geruststelling van mijn wandelmaatje) zal hooguit lastig zijn, maar nauwelijks beperkingen met zich meebrengen.

Het lijkt zelfs geen probleem te zijn om zondag 30 december in een volle zaal van Sjaak Bral te genieten. Aanvankelijk dacht ik zo’n zit niet reukloos door te kunnen komen, waarbij ik al had bedacht op een ‘verkeerde lucht moment’ stiekem wat Boldoot 4711 te sprenkelen. Alle kans dat er dan in mijn omgeving een oudere vrouw zit die dan collectief verwijtend zou worden aangekeken. Nou, op voorhand heeft die mevrouw al mazzel, want het stinkt niet.

De windjes die gedurende mijn stoma-periode onhoudbaar het zakje in worden geblazen zijn volkomen reukloos. Bij het aanhoren van deze geweldige eigenschap neigde ik er toe te vragen of zo’n stoma, bijvoorbeeld in een light versie, ook als sinterklaascadeautje gegeven kan worden. Want er zijn me een paar stinkerds….. Natuurlijk hield ik, nu het nog kan, mij in.

En weer kwam de wandelmarathon van Egmond ter sprake. “Nou ja, dat lijkt mij eerlijk gezegd een beetje te snel, want reken maar dat u na de operatie even niets waard bent. ”De tien kilometer dan?” De zorgelijke blik verdween als sneeuw voor de zon: “ja, dat moet wel kunnen lukken….” Yessss!, want waar tien kilometer lukt, blijft voor mij de 21 nog lang niet uitgesloten.

26-11-2012, 20:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn gewenste lichaamsbouw gaat terug naar de tijd dat de sixpack zelfs nog niet als verpakkingseenheid was uitgevonden. Nadien ben ik met (tour)fietsen, squashen, fitness en wandelen heel wat gevechten met mijn lijf aangegaan,  om het ‘enigszins’ binnen de perken te houden. Zij die hierover tot een ‘alleraardigste reactie’ worden uitgelokt, beloof ik verbaal snoeihard te pareren.

Trouwens mijn overgewicht werkt, naar zeggen van mijn chirurge, in mijn voordeel. Zij hebben meer ruimte om bij mijn darmen te komen. Vanaf nu ben ik zelfs geneigd naar alle vergelijkbare lichaamsgebouwden mijn duim op te steken, met de aanmoedigende tekst: “Heel goed…., je weet maar nooit…”

Vandaag liep ik toch ook weer tegen een ongekend nadeel aan. Omwille van de bestralingen van aankomende week zijn er namelijk een viertal cirkeltjes op mijn lichaam geplaatst, die ik dezer dagen zelf in zichtbaarheid met een stift moet onderhouden.

De eerste keer dat ik het onderhoud wilde plegen, wist ik niet meer waar de tekentantes de kringetjes hadden geplaatst, zodat ik voor de spiegel op onderzoek uit moest. Eén rondje was bij mijn navel snel gevonden. En ja hoor…., korte tijd daarna trof ik circa tien centimeter zuidwaarts het volgende cirkeltje. Nog twee te gaan.

Minutieus zocht ik in de directe omgeving, met de wetenschap dat de bestraling in dat gebied plaats zal vinden. Geen kringetjes, zoals die rond mijn navel en daar onder, waren neergezet. Ik ging de logica bij elkaar fantaseren. Grote(re) kringen voor de primaire gebieden, kleine(re) kringen voor het secundaire gedeelte. Vanuit die theorie kwam ik wel plekjes tegen waar sterk vervaagde kringetjes omheen zouden kunnen staan. Maar ja, ik zag er meer dan twee.

Om mijn behandeling op voorhand al niet te verpesten, heb ik toen toch maar even het ziekenhuis gebeld, met de vraag waar die vier cirkeltjes precies zijn gelokaliseerd. “Ja, die twee heb ik gevonden…” “Ohhh, links en rechts op m’n dijbenen?!” Tja, daar had ik niet naar gekeken. Natuurlijk hield ik voor me dat ik bijna twee cirkeltjes om moedervlekjes had neergezet.

23-11-2012, 18:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms moet je op je poot spelen, wat bij een wandelschoenaffaire een vanzelfsprekendheid lijkt. Mijn Han Wag schoenen, waarover eerder verhaald, leken namelijk een miskoop te zijn, ondanks dat de reputatie van dit topmerk bijna niet toeliet dat er iets aan die schoenen kon mankeren. Getuige de mening van de schoenenadviseuse, podologe en schoenenimporteur. Dit voetvolk mag dan goed bedoeld daarvan overtuigd zijn, na twaalf tochten van totaal 232 kilometer pijnlijke poten wilde ik echt niet langer de voetveeg zijn, iets wat men zo langzamerhand kon billijken.

Zo liep ik dan weer met vertrouwde New Balance schoenen wat metertjes door de winkel, waarbij het mij moeilijk viel te zeggen of ik nu wel pijnvrij kon stappen. De opgelopen blessure, twijfel bij derden of het wel aan schoenen zou liggen en het ‘bij lopen na moeten denken’ werkten in mijn nadeel. Mijn eerder opgedane ervaring met de NB wandelschoen gaf echter de doorslag. “Ik gok het er op”.

Heel begrijpelijk kon de schoenenmevrouw, uit serviceoverweging, niet verder gaan dan met gesloten beurs de schoenen te vervangen, waarbij ik de pijnlijke Han Wag’s mocht houden. “Anders gooien wij ze toch weg.” Deze schoenenwissel vond ik prima, ondanks mijn strop van vijftig euro. “Oi”, ik verheugde mij weer op pijnloze wandeltochten. “Nee, ik hoef die schoenen niet te hebben. Veel liever heb ik het dat de fabrikant, ondanks hun twijfel, tóch naar die schoenen kijkt, omdat ik er wél van overtuigd ben dat het daar aan ligt.”

De schoenen werden naar Duitsland opgestuurd en zes weken later liet de schoenenmevrouw mij weten dat Han Wag, zonder verder commentaar, de schoenen volledig heeft vergoed. Beetje flauw van de heren Han en Wag. Zij waren echt niet van hun voetstuk gevallen, als zij ruiterlijk hadden erkend dat het om een productiefout ging en excuus aangeboden zouden hebben voor de 232 rottige kilometers die ik op hun product heb afgelegd.

Van de winkelier kreeg ik dus die vijf tientjes terug. Nou wil ik niet verder foeteren, maar ook zij namen niet de kans die Han Wag liet liggen. Al was het maar een kortingsbon voor een volgende aankoop, dan had m’n voetenleed nog vriendelijker afgelopen.

21-11-2012, 11:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het was vandaag in het ziekenhuis weer een enerverende middag. Daarbij kreeg ik heel even het idee dat mijn persoonsgegevens van zowel mijn sportschool als van het ziekenhuis met elkaar waren gematcht. En dat ik, naar aanleiding van mijn krachttrainingresultaten, met tattoos beloond zou worden. Die tattoos kreeg ik, de motieven daar achter waren heel anders.

Met de verrassende openingszin “Meneer Kroon, ik ken u al van binnen en van buiten…,” verhaalde de chirurg wat mij de aankomende tijd staat te wachten. Kennelijk zo bedoeld, voelde ik mij direct op mijn gemak en leek ik niet zoveel te hoeven vrezen. En dat gevoel klopte helemaal. De ontdekte tumor verkeert in een vroeg stadium en was nog min of meer vrijstaand, zonder uitzaaiingen. Zo gunstig zelfs dat de voorafgaande bestralingen eigenlijk niet nodig zouden kunnen zijn. Er volgde toen een alleraardigste verhandeling over een profbokser in de ring, waarbij ik werd verzocht ‘m effe de ring uit te slaan. “En omdat wij verwachten dat u dat niet zal lukken, uw krachttraining daarvoor onvoldoende is geweest, spuiten we die bokser effe plat, zodat u ‘m alleen maar aan zijn benen de ring uit hoeft te slepen.”

Dit ging dus niet over mij en een bokser, maar over de chirurg en de tumor. Door een bestralingscessie van vijf dagen zal de tumor voor dood mijn ring (lichaam) worden uitgesleept. “Ik ben er vrijwel zeker van dat wij u voor honderd procent kunnen genezen.” Een pracht verhaal met Happy End.

Maar natuurlijk zit ik nog niet aan de laatste pagina van ‘dit sprookje’. Ik ben nog maar net het eerste hoofdstuk door. Hoewel, het hoofdstuk ‘plaats bepalen’ mocht ik ook al vanmiddag doorwerken. Dit ging om een CT scan, waarbij op de millimeter nauwkeurig wordt bepaald op welke plekken ik zal worden bestraald. En dáár waren twee tattoos, niet meer dan puntjes, voor bedoeld. Wat zal ik later trots op mijn tattoos zijn.

De volgende hoofdstukken volgen heel snel. Vanaf volgende week maandag word ik vijf achtereenvolgende dagen bestraald, waarna donderdag 6 december de operatie al zal volgen.

19-11-2012, 17:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (1)

Politici beantwoorden vragen niet in volzinnen. Nee, veel erger, ze lullen in alinea’s om te verhullen dat zij hun (verkiezings)afspraken niet nakomen.

18-11-2012, 13:37 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Toen de verpleegkundige mij maandag de meest intieme vragen stelde gaf ik op haar verontschuldiging te kennen dat “ik graag in handen en gek op aandacht ben.” Dat blijkt ook wel door mijn openhartig geschrijf in m’n blog, door mij hardnekkig het digitaal openen van mijn regenjas genoemd. Datgene mij overkomt wil ik, dan wel zo luchtig mogelijk, met anderen delen. Mochten daar twijfels over zijn, kan ik onthullen altijd heel blij met de plezierige reacties te zijn.

Ach ja, ik had voor mijn gevoel effe een intro nodig, om het weer eens over mijzelf te kunnen hebben. Want dat moet, digitaal mijn week doornemen. Het leek een verschrikkelijke week te worden, wat zelfs tot aan de eerste woorden van mijn MDL-arts aanhield. Maar, toen kwam de wending…. Mijn kanker is operabel. Er is heel veel hoop op leven.

De volgende twee dagen ben ik bijna in een roes, waarin meneer Heineken een niet onbelangrijke rol heeft gespeeld, doorgekomen. Woensdag reed ik ergens in mijn prachtige regio toen, als zoveel malen daarvoor, een gelukzalig moment mij overviel. Dit keer met het gevoel dat ik dit ook het aankomend voorjaar weer mag beleven. Je moest eens weten, beter van niet, hoe lekker zoiets je donder door raast.

Eigenlijk heb ik een geweldige week gehad. Vol moraal ben ik donderdagochtend op de sportschool weer met krachttrainingen begonnen en ondanks dat ik zo’n drie weken (inclusief vakantie) had gespijbeld, had ik nog niets op mijn prestaties ingeboet. Nog steeds druk ik 42,5 kilo, waarmee ik absoluut nog niet voor het watje van het jaar in aanmerking kan komen. Gezien mijn leeftijd en mijn gemis aan tatoos is het best een acceptabele prestatie, die ik ondanks alles vast heb weten te houden. Ook elders binnen mijn trainingscircuit zijn mijn prestaties op niveau gebleven. Geloof maar dat ik met een blij gezicht de sportschool verliet.

Alsof ik mij nog niet genoeg had bewezen, was ik de volgende dag ‘de klos’ doordat een vriendin mij had aangeboden mijn tuin winterklaar te maken. Niet dat zij daarbij van mij een bijdrage verwachtte, maar dat is nou eenmaal mijn eer te na. Samen hebben we in anderhalf uur de zware arbeid verricht. En weer geen centje pijn.

Vandaag wilde ik in overtreffende trap bewijzen dat er in fysieke zin bij mij totaal nog niets merkbaar is. Nee, ik heb geen ongewenst gewichtsverlies. Nee, mijn darmen manifesteren zich niet op een onaangename wijze in mijn onderbroek. Alles is nog ‘heel normaal’. Daardoor wilde ik niet zo maar mijn standaardafstand van 20 kilometer wandelen. Het moesten maar weer eens 25 kilometers worden, zoals ik dat eind september voor het laatst met de Dam tot Dam liep.

Nou, deze tocht vanuit mijn neef’s Wassenaar, was door de duinen vele malen zwaarder. Maar toch zonder één centje pijn. Met bijna 6 kilometer per uur liep ik met hartstikkevriendin deze pracht tocht. Morgen neem ik mijn rustdag, zit ik breedbekkerkikkerend van genoegen op de bank. Na te genieten van toch een fijne week waarin Kanker fysiek nog geen vat op mij heeft gekregen. En dat hou ik zo!

17-11-2012, 23:21 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

15-11-2012, 22:42 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet geheel okselfris, waar meneer Heineken toch wel debet aan is, kwam ik vandaag ontzettend opgelucht uit bed. Alle spanningen van de laatste weken zijn van mij afgevallen. Alle kans dat ik nu dan ook geen stommiteiten meer uithaal.

De laatste was van eergisteren, toen ik een ovengerecht klaarmaakte. De oven op 220 graden voor een heerlijke wilde zalm in bladerdeeg. Heerlijk gegeten, dat wel…. Alleen was ik vergeten eerst de plastic magnetron-afdekschaal er uit te leggen, waardoor ik ongewild ook een plastic pannenkoek had ‘gebakken’.

Als ervaringsdeskundige weet ik nu dat niet alleen scherven, maar ook plastic pannenkoeken geluk brengen. Goed om te weten, toch?!

15-11-2012, 22:41 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nee, het waren niet die “drie fantastische dagen” van de TV commercial. Ze waren juist verrotte spannend. Afgelopen donderdag heb ik zowel een CT als MRI scan moeten ondergaan, waaruit moet blijken of ik er nog verstandig aan doe om op TV naar vervolgseries te kijken. Of ik nog een dik boek kan lezen, of dat het beter is direct met de laatste pagina te beginnen. Dus, wat is de geconstateerde kanker met mij aan het doen…

Hoewel ik op zich best positief ben ingesteld, gingen de laatste dagen het mij toch benauwen. Er was te veel een déjà vu van de ‘kankersituatie’ van mijn Truus. Nog geen anderhalf jaar nadat zij de afdeling bezocht, waar ik vandaag mijn tweede afspraak had, was zij na een lijdensweg hartstikke dood. En dat speelde vooral de laatste dagen door m’n kop.

Het geestelijke had zich van het lichamelijke losgemaakt. Lijfelijk kón het namelijk niet waar zijn dat ik niet van mijn Kanker kon winnen. Afgelopen zaterdag liep ik nog fluitend 20 kilometer, terwijl ik kort daarvoor nog knappe prestaties in Portugal had neergezet. Maar ja, dan toch….

Uur U was aangebroken. Omwille van het Salomonsoordeel werd ik bij de chirurge binnengeroepen. Van haar intro schrok ik even, heel even. Maar haar vervolg klonk mij als muziek in de oren. Een prettige bijkomstigheid daarbij was ook dat haar empathie, als bij een geitenharensokkencessie, heel natuurlijk bij mij binnenstraalde én dat zij communicatief de humor zeker niet schuwde.

Uhhh, vergeet ik bijna het belangrijkste, want nadat nog geen maand geleden mijn tandarts mij wist te melden “geen gaatjes” te hebben, meldde zij mij dat ik “geen uitzaaiingen” heb. Hallo, ‘geen uitzaaiingen?!’ Watje als ik ben schoot ik van die melding ontzettend vol. Toen pas realiseerde ik mij namelijk dat Kanker, niet zoals dat binnen mijn déjà vu post had gevat, te genezen valt. Eigenlijk heb ik, min of meer, toch de gewenste Haagse Kankâh.

Of ik verder nog wat wilde weten? “Nou nee dokter ik vertrouw volledig op jullie. Hoewel, één misschien lullige vraag: Kan ik rond 25 januari mijn 10^e Wandelmarathon van Egmond lopen? “ Zij was heel begaan met mijn vraag, neigde er zelfs toe mij daar een High Five voor te geven. “Ik zal je langs het parcours komen supporten”, was haar fantastische reactie om te laten weten hoe goed het is om voor je zelf een positief punt op de horizon te plaatsen. Zouden er geen (Rutte) wachtlijsten bestaan, zou het zelfs een reëel streven zijn. Het valt echter te vrezen dat ik vijf weken geduld moet hebben, alvorens de behandeling van start zal gaan.

De rest van mijn ziekenhuisbezoek was een invulling voor datgene er komen gaat. Ja, het zal zeker een zware operatie zijn, maar wel omwille van genezing en niet, zoals de déjà vu mij de laatste dagen gevangen heeft gehouden, omwille van een ‘comfortabele dood’.

Hartsikkevriendin, we gaan ons balboekje heel ver overschrijven!

13-11-2012, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Zoals dat altijd bij ons ging, zei Truus zes jaar geleden “koop ‘m nou maar”, anders had ik nooit zo’n voor mijn begrip duur horloge gekocht. Oris is een beroemd Zwitsers uurwerk, since 1904. Ik heb model Big Crown Original wat in 1938 met een typische datumaanduiding is ontwikkeld, om tot aan de dag van vandaag ongewijzigd te blijven. Een echt ouderwets Zwitsers precisieklokje dat automatisch door een schommelend gewichtje wordt opgewonden.

Dit fraaie klokje heeft mij na een kleine vijftig jaar van mijn typische gewoonte afgeholpen, om overal waar ik ook kwam mijn horloge af te leggen. Wat in menig kroeg onderwerp van gesprek werd. “Vergeet je dat horloge dan nooit?” Nee, nou ja één keertje maar, toen liet ik het op een nachtkastje liggen”, zei ik dan stoer.

Mijn Oris is nu kapot. Het knopje is afgebroken. Omdat mijn oorspronkelijke leverancier inmiddels wegens rijkdom is gesloten, heb ik het horloge naar een andere, niet Oris dealer, juwelier gebracht. Wel met het uitdrukkelijke verzoek om originele Oris onderdelen te gebruiken.

Na twee dagen werd ik al gebeld, nee niet dat mijn Oris was gerepareerd, maar dat de juwelier de onderdelen niet kon krijgen. De Zwitserse fabrikant verzocht om het horloge naar hen toe te sturen, want alleen zij zijn bevoegd het klokje te repareren.

Geinig toch, mijn Big Crown wordt gerepareerd door de baas zelf.

12-11-2012, 11:03 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)