1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Vrees (of verheug) niet. Het is beslist geen voorteken dat ik vandaag opnieuw over overlijdensberichten begin. Want op zich heb ik daar niets mee. Hoewel, dagelijks kijk ik deze familieberichten wel door. Maar niet om te constateren dat er steeds meer leeftijdsgenoten aan de verkeerde kant van het gras zijn komen liggen, zoals Harry Jekkers het luchtig noemt.
Door mijn Lief en leed per millimeter van afgelopen woensdag, werd ik er aan herinnerd dat ik een heel bijzondere overlijdensadvertentie in mijn archief moest hebben, die ik in dagbladpresentaties heb gebruikt. Het lijkt mij aardig genoeg om hier iets over te verhalen.
Waar je tegenwoordig de mooiste, meest ontroerende, uiterst persoonlijke overlijdensberichten tegenkomt, was het tot nog maar enkele jaren geleden regel bij de dagbladen, dat de particulier totaal geen zeggenschap had in het formaat of de lay-out van een overlijdensadvertentie. Er mocht uitsluitend in een voorgeschreven lettertje zogenaamde platte tekst worden geplaatst, waarbij alleen de naam van de betrokkene vet werd afgedrukt. Alleen de veelheid aan tekst bepaalde de grootte van de advertentie. Deze strikte regel was er voor bedoeld om postuum geen concurrentiestrijd tussen de dooien aan te wakkeren. Het ging immers slechts om een bericht. Tot 22 maart 1979 in De Telegraaf, daarin stond de overlijdensadvertentie van Kees Manders: Bij deze kondig ik aan dat ik ben overleden
Als opfrissertje, dan wel aanvullende informatie: Kees was de oudere broer van Tom, de legendarische Dorus, ondermeer bekend van zijn revuecafé Saint-Germain-des-Prés op het Rembrandtplein in Amsterdam en zijn vele TV shows. Kees, zelf ook erg artistiek aangelegd, schreef het lied Amsterdam huilt, waar het eens heeft gelachen, aangrijpend, maar ook tot vervelens aan toe, vertolkt door zijn vrouw Zwarte Riek.
Maar goed, nog even die wel heel bijzondere overlijdensadvertentie van Kees Manders. Zeker in die tijd was het heel spraakmakend en tegen alle regels in. Het had echter geen enkele zin om hier tegen te protesteren, want Kees lag toen al aan de andere kant van het gras. Het was niet alleen de totaal afwijkende lay-out, maar ook zijn provocerende tekst Ik hoop dat mijn vijanden mij vergeven zoals ik hen vergeven heb.
Creatieve Kees was zijn tijd drie decennia vooruit. Het is al veel mooier, ontroerender, persoonlijker op de dooienpagina geworden. Ik zou me bijna verheugen op de dood.
Jaren lang ben ik lid geweest van de Mediamaffia, een club van zes mannen die twee keer per jaar bij elkaar kwamen. Aanleiding daartoe was de mediamap over de voor- en najaarsmode, van een groot modehuis. Zon happening vond altijd plaats in een Michelin sterrenrestaurant, waar wij krantenmannen werden gefêteerd. In zon avondvullend programma ontbrak het ons aan niets. Ook de jolijt was altijd in hoge mate aanwezig.
Zon vrolijke avond bleef nooit helemaal verstoken van kwajongensgedrag. Buiten ons vakgebied om hadden wij altijd veel stof tot praten, of eigenlijk tot lachen. Zo ook die ene wel heel bijzondere avond. We zouden een avondje kreeft happen, waarvoor ons stuk voor stuk een slabbetje werd voorgehangen. Dit koddige gezicht riep natuurlijk al de nodige grappen op. Een goeie basis om tot leuke verhalen te komen.
Onze gastheer leek het leuk om elkaar te verhalen over onze eerste keer. Hij beet de spits af met een bijna aandoenlijk verhaal. Maar eigenlijk niet de story waar wij op zaten te wachten. Het kon leuker. Met de klok mee gerekend, was het nu de beurt aan mijn conculega uit het midden van het land. Rijkelijk opgesmukt met de meest hilarische details kregen wij een fantastisch verhaal voorgeschoteld, helemaal in de lijn van de softpornofilms uit Tirol. Ga daar maar eens overheen . (vergeef mij deze woordspeling).
Verhaal drie en vier en deden daar nauwelijks voor onder. Het leken mij niet bepaald waarheidsgetrouwe verslagen. Oi! Dat paste ook helemaal binnen de filosofie van de Mediamaffia: Een verhaal hoeft niet waar te zijn, als het maar leuk is. Iets wat onze weldoener, met zijn iets te saaie verhaal, toch niet helemaal had begrepen.
Als vijfde was ik aan de beurt. Natuurlijk vertikte ik het om verslag te doen van mijn stuntelige eerste keer. Ook hierin wilde ik mijn concurrenten minimaal evenaren. Geholpen door ons consumptieve gedrag, ging ik los: Als opgeschoten jongens gingen wij met een paar leuke meiden naar de duinen, om ons over te geven aan alle ons bekende geneugten, waarbij wij ook onze theoretische kennis in praktijkervaring wilden omzetten. Wij voelden er niets voor om elkaar inzicht te geven in onze vaardigheden, vandaar dat elk stelletje een eigen duinpan opzocht. Om zo stoer mogelijk over te komen spraken wij af dat, de eerste die tot zijn gerief was gekomen, koekoek zou roepen. En ja hoor, uit voorspelbare hoek kwam koekoek!. Een ruime periodiek later hoorden wij dat Milly, het vriendinnetje van koekoek Hans, zwanger was. Zij zouden gaan trouwen. Natuurlijk was onze vriendenclub op deze bruiloft aanwezig. Voor een mooi cadeau hadden wij zelfs heel diep in de buidel getast. Enigszins gelaten nam het bruidspaar het in ontvangst, een koekoeksklok.
Verhaal zes kwam toen niet echt meer bij ons binnen.
Een advertentiepagina in de krant wordt in vakken opgedeeld. Zo betalen de adverteerders voor 1/4e tot 1/1e deel van de pagina. Dan is het gek dat de particulier nog steeds per millimeter moet betalen. Dat kan zelfs erg veel verwarring scheppen. Zoals is voorgekomen:
Bij de balie van de krant: Dag mevrouw, mijn oude opa is overleden en nu wil ik dat in de krant zetten. Dat kan bij onze familieberichten meneer, zal ik de tekst voor u opnemen? Heel graag. Zo gezegd, zo gedaan. Wat gaat mij dat kosten mevrouw? Even kijken, dat is 1,26 per millimeter . Ho, stop maar mevrouw De man was wit weggetrokken. Dat wordt mij veel te duur, mijn opa was 1 meter 90.
-o-o-o-
n.b.: Mocht de lezende leek hiervan de clou niet zien, volgt hier de verklaring:De krantenmevrouw bedoelde de advertentieruimte van, bijvoorbeeld 8x10 cm. (= 200 mm). Daarvoor zou dan 200 x 1,26 = 252,= moeten worden betaald. De man meende te moeten betalen 1900 (lengte van opa) x 1,26 = 2.394,=
Ik moet er heel voorzichtig mee zijn, om op welke gronden dan ook, te oordelen over persoonlijke kenmerken en mogelijke toekomst van jongelui. Dat heeft direct te maken met de frustraties die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Mijn vader was ooit een begenadigd motor- en speedwayrenner, daarin dus gewend aan competitie. Ook na zijn gevecht om de eerste plaats, bleef competitie bij hem een belangrijke rol spelen. Hij kon het aan één van zijn zoons overdragen, die de competitie in de wielerwereld aanging. Niet geheel zonder succes, zelfs tot aan een nationale titel aan toe.
Maar ik was die andere zoon. In het geheel geen belangstelling voor die vorm van competitie. Tot op heden heb ik over die frustraties niets aan mijn toetsenbord toevertrouwd en ook nu ben ik er nog heel schuchter in. Op zeker is het dat de opgelegde competitie in mijn jeugd bij mij de nodige averij heeft aangebracht. Bij mijn broer eigenlijk ook, want die heeft zijn sportieve carrière niet weten te gebruiken, om maatschappelijk er beter van te worden. Sterker nog, ik sluit niet uit dat zijn kwaliteiten momenteel maximaal gebruikt kunnen worden voor de verkoop van de daklozenkrant. Het is gissen, want we hebben al jaren geen contact meer met elkaar.
Zijn opgefokte karakter in onze jeugd heeft elke vorm van broederliefde de nek omgedraaid. In latere tijden bleek dit, na een ogenschijnlijk geslaagde periode, niet meer te kunnen worden hersteld. Nog steeds opgefokt, maar nu chemisch aangestuurd, is hij kennelijk opnieuw op zoek naar erkenning.
Mijn maatschappelijke competitie is uitgespeeld en zeker niet zonder succes. Uit mijn prijzenkast weet ik dagelijks te putten, om mijn leven zo aangenaam mogelijk te maken. En echt, hierin ontbreekt het mij aan niets.
O ja, toch. Aan broederliefde, die er nooit meer van zal komen.
Helaas, mijn stelling van zaterdag, dat wij volgens de Bijbel gaan winnen, was fout. Ik heb nu aan den lijve ondervonden hoe moeilijk het is om het Oude en Nieuwe Testament goed te interpreteren.
Maar, het is onzin om octopus Paul wel voorspelkwaliteiten toe te dichten. Zijn mosselkeuze was, evenals de wereldtitel voor de Spanjaarden, niets meer dan een toevalstreffer.
Hoe kom je in hemelsnaam de middag door, terwijl er vanavond àlles op het spel staat. Nee, dit valt niet te relativeren, want daarvoor hebben wij `iets ouderen` te veel meegemaakt. In 1974, het moment dat wij in de finale tegen Duitsland stonden, werd de Schwalbe uitgevonden, waarmee Oranje de wereldtitel werd ontnomen. In 1978, in overtreffende trap, met de finale tegen Argentinië. Ook daar mochten wij niet winnen. Het snuitje van prinses Maxima heeft ons uiteindelijk milder en vergevingsgezinder gemaakt ten opzichte van Argentinië. Maar ten slotte was de Europese titel in 1988 ons doekje voor het bloeien. Eerlijk gezegd heeft het 22 jaar goed gestelpt. Ook toen de huidige WK aan de gang was en Nederland in de voorronden weinig overtuigend overkwam.
Gaande de tijd werden de oude wonden toch weer opengereten. Nog maar enkele uurtjes voor onze wereldtitel komt een vreemd gevoel van nervositeit bij mij boven. Alsof ik zelf de voetbalschoenen moet onderbinden. Nee, mijn bijdrage is niets meer dan in oranje T-shirt naar mn grootbeeld schreeuwen.
Gisteren heb ik al weten te onderbouwen dat Het Heilige Schrift voor òns heeft gekozen. Misschien wel als uitgestelde straf voor de Spaanse inquisitie. Er valt dus niets te vrezen.
Maar ja, die lange middag hè. Gelukkig kan de Tour de France, zeker doordat het de eerste bergetappe is, voor enige afleiding zorgen. Dan valt wel te hopen dat het geen slaapverwekkende etappe is, zoals ons de eerste week van dit Franse festijn werd voorgeschoteld. Met nog 95 kilometer te gaan geeft het hier nog geen blijk van, maar geduld alsjeblieft, want de eerste zware col moet nog komen.
De eerste Nederlandse vuvuzelas laten in mijn omgeving al van zich horen, waarmee het avondverlangen verder wordt aangewakkerd. Ik ga mijn oranje T-shirt aantrekken. Veel plezier vanavond en maak er een groot feest van!
Digitaal gesproken kan de inktvis, anno 2010, geen autoriteit meer bezitten. Dan is de vraag gerechtvaardigd waarom Duitsland, in feite terug in de tijd, nog waarde hecht aan de voorspellingskwaliteiten van octopus Paul. Feit is wel dat het achtarmige zeemonster alle WK voetbalwedstrijden van Duitsland goed heeft voorspeld. Misschien wel om Oranje de gordijnen in te jagen, hebben onze oosterburen de mosselact ook losgelaten op de finalewedstrijd Nederland - Spanje. Paul koos voor Spanje. Belachelijk genoeg werd deze voorspelling in het bijzijn van de pers gedaan. Ja zeker, ook de Nederlandse.
Zonder dat ik mij op Char-, Ogilvie-, of Jomandakwaliteiten wil beroepen, kan ik wel vol overtuiging zeggen dat Paul er naast zit. Kwestie van historisch besef. In 1648, na succesvolle voorronden in Den Briel, Haarlem, Leiden en Alkmaar, wonnen wij alles van de Spanjaarden. Overwinningen bekend onder de naam tachtigjarige oorlog. In een tijd overigens, dat Oranje in de lage landen, een rol van betekenis is gaan vervullen.
Oké, daar waren geen voetbalschoenen aan te pas gekomen. Dat kwam later. Eerst hebben wij de Spanjaarden moeten leren voetballen. Hun leermeesters zijn ondermeer Johan Cruijff, Johan Neeskes, Ronald Koeman, Marc Overmars, Patrick Kluivert, de broertjes De Boer, Mark van Bommel, Giovanni van Bronckhorst, Rinus Michels, Louis van Gaal en Frank Rijkaard. En dat is alleen nog maar de opsomming van FC Barcelona.
Ook Madrid heeft ons lesje moeten leren, via Leo Beenhakker, Guus Hiddink, Ruud van Nistelrooy, Rafaël van der Vaart en Klaas-Jan Huntelaar. Laatstelijk zijn Arjen Robben en Wesley Sneijder, twee van de tien genomineerden voor de Gouden Bal (bokaal voor de beste spelers van dit WK toernooi), nog bij Madrid weggestuurd(?!) Kortom, Spanje speelt inmiddels het beroemde, Nederlandse voetbal.
Eerlijkheidshalve mag Julio Alfonso hier niet onvermeld blijven. Een Spanjaard die juist in een Nederlands Elftal, dat van Quick Steps in Den Haag, een dominante rol vervult.
Dan toch nog maar even de laatste vijf treffen tussen Nederland en Spanje. Twee keer winst, twee keer verlies en een keer gelijk. Oranje dan wel op winst in de periode van het moderne voetbal; het Nederlandse voetbal. Daarom octopus Paul, ik houd mij maar bij een Bijbelse uitspraak: Een discipel staat niet boven zijn meester.
Geinig die reacties op mn blog van gisteren, al waren die voor de Gemeenteambtenaren niet echt poeslief. Bij nader inzien zou ik heel graag de sollicitatiebrief, inclusief CV, van de functionaris willen zien, die de tekst voor het spraakmakende bord heeft bedacht. Want ik ben benieuwd op welke kwaliteiten hij of zij is binnengekomen.
Zou het misschien een sprookjesprins zijn met werkervaring in de Efteling?
De gemeente Enkhuizen wedt hier sowieso op het verkeerde paard. Het zal mij trouwens ook benieuwen hoe zij katten hun wil weten op te leggen?! Want die dieren zijn echt niet voor de poes!
De Tour de France gaat vandaag over een klein gedeelte van de kasseienstroken van de voorjaarsklassieker De Hel van het Noorden (Parijs-Roubaix). Ooit lagen deze kinderhoofdjes, zoals op de Zuiderparklaan, ook door heel Den Haag. Bij regen zijn er toen heel wat Hagenezen op hun gebbetje gegaan, waarop ik (zelfs repeterend) geen uitzondering was.
Bij jonge Hagenezen waren de kasseien van de Parallelweg, in het Haags: Perelleweg, vooral populair als corrigerend anticonceptiemiddel. Zodra je vriendin over tijd was, kreeg zij de Parallelticket. Dit hield in dat zij achterop een niet-verende bromfiets, rechtstreeks op de bagagedrager, zon tien keer heen en terug over de Parallelweg moest denderen. Een gekende actie voor een lekenabortus. Tenminste, zo ging het verhaal.
Mocht het ritje Perelleweg niet hebben geholpen, het meisje na maanden erg zichtbaar zwanger was, werd er naar haar gekeken met de opmerking: Kijk, zij heeft met de baas zelf gesproken.
Armstrong een groot renner, maar ook door zijn optreden buiten de wielersport. Het hield niet op bij zijn gewonnen strijd tegen kanker. Met zijn Lance Armstrong Foundation, van het bekende gele polsbandje, trekt hij nog dagelijks voor anderen ten strijdetegen die vreselijk slopende ziekte. Voor de start van de Tour in Rotterdam nam hij de moeite om de patiënten van de Daniël den Hoedkliniek een hart onder de riem te steken. Echt heel groots!
Een paar jaar geleden had ik beroepshalve met een stichting te maken, die zich inzet om jaarlijks kankerpatiëntjes de dag van hun leven te geven, door met hen met de mooiste bolides vanuit Rotterdam naar het circuit van Zandvoort te rijden. En dan ook nog eens naar harte lust, natuurlijk als bijrijder, in de mooiste, duurste, exclusiefste, oudste race- en tourwagens over het circuit te denderen. Een hele avond lang.
Omdat onze dagbladen er enigszins bij betrokken waren, maakte ik op uitnodiging zon Maarten Memorial Day mee. Ik had er geen notie van wat mij die dag te wachten stond. Het overtrof meer dan mijn stoutste verwachtingen. In een gigantisch colonne vertrokken wij, ik als bijrijder in een Ferrari, vanaf De Kuip richting Zandvoort. Niet nadat wij eerst de Daniël den Hoedkliniek hadden gepasseerd. Met tranen in mn ogen zag ik achtergebleven patiënten en verplegend personeel onze karavaan enthousiast toezwaaien. Hier voelde ik mij heel ongemakkelijk bij. Ik realiseerde mij namelijk dat mijn plaats evenzogoed door een ongeneeslijk patiëntje ingenomen had kunnen worden. Mijn bobo-kont had voor hem of haar plaats moèten maken.
Natuurlijk heb ik van die uitzonderlijke dag genoten. De organisatie wilde absoluut niets weten van mijn schuldgevoel. Zonder medewerking van sponsors valt deze dag niet te organiseren en dan is dit van de organisatie onze blijk van waardering. Het zij zo, maar dat maakt van mij nog geen geboren bobo. Op de uitnodiging van het jaar er op ben ik dan ook niet ingegaan, toch wel in de hoop dat ik daardoor iemand met die kankerziekte in mijn plaats een onvergetelijke dag heb kunnen bezorgen.
Nadat ik vandaag van een parkeerplaats reed, bemerkte ik onderweg dat er een folder tussen mijn ruitenwisser was gestopt. Die lees ik thuis dan wel, wie weet kan ik er een voordeeltje uit putten. Hoopvol nam ik het aan beide kanten bedrukte drieluikje dan ook mee naar binnen.
In een vreselijk lettertje begon de tekst met Tekorten, verliezen, teleurstellingen, angst, vrees . en ga zo maar door. Die eerste zin las ik alleen maar, omdat ik begreep dat hier een blog in zat.
Jemig, shalom (sjaal om), rot op!, het is vandaag 26° C. Nou ja, misschien een iets te makkelijke grap, dan maar verder op de serieuze toer.
Je bent toch ècht niet van deze wereld als je meent mensen te kunnen bereiken, met een dubbelzijdig ongelay-out platte tekst, met als slotzin (ook alleen omwille van mn blog gelezen): Bekeert u en gelooft het evangelie! Met even veel effect, zouden zij evenzogoed in China met een in het Nederlands geschreven folder zieltjes kunnen winnen.
Wat voor rare belevingswereld hebben die volgelingen van Davidson dan toch?! Zoals het lijkt hebben zij niets wat menselijks is, laat staan dat zij met (normale) mensen weten om te gaan. Dat zij echte liefde voelen, emoties hebben, dus kunnen lachen en kunnen huilen. Dat ze plezier kunnen hebben, dat ze Nee, niets van dat dat ze beheersen zij. In mijn optiek zijn zij totaal gek! Zelfs een gevaar voor onze maatschappij!
Voor de TV werd mij niet de tijd gegund, om voor mijzelf te bedenken voor wie ik zou zijn, voor Duitland of voor Argentinië. Duitsland scoorde al binnen drie minuten 1-0, tijdens de WK kwartfinale. Dat geeft mij geen reden om dan maar voor de onderliggende partij, dus Argentinië, te kiezen. Ook nergens voor nodig, want Nederland verkeerde gisteren in een vergelijkbare situatie (0-1) tegen Brazilië, terwijl ons dreamteam inmiddels toch door is naar de halve finale. Er is dus nog hoop voor het land van onze mooie Maxima.
Mijn keuze, voor wie ik ben, is dus nog niet bepaald. Zal ik dan maar het verleden wat betreft misdaden tegen de menselijkheid, doorslaggevend laten zijn? Zinloos, want beide landen kunnen die toets der kritiek verre van doorstaan.
Voetbalhistorisch gesproken dan? Zowel van Duitsland (1974) als van Argentinië (1978) verloor Oranje bij hun thuis, op dubieuze wijze, de finale van het WK-voetbal. Tegen Duitsland revancheerden wij ons min of meer door hen in eigen huis, in de halve EK finale met 2-1 te verslaan, waarna Oranje uiteindelijk wel europees kampioen werd.
Dan toch maar tegen Argentinië ons revancheren? Ach laat maar, inmiddels staat het 2-0 voor Duitsland. Of hoop ik nou toch stiekem op een laatste seconden-spektakel, zoals dit gisteren tussen Uruguay-Ghana zich afspeelde.
Laat Nederland nou eindelijk maar eens wereldkampioen worden.
Ingevingen komen heel vaak bij mij binnen, tijdens lange(re) autoritten en gedurende het douchen. Voor mijn eerste eigen spreukje, inmiddels gebundeld onder de rubriek Gein uit mijn Brein van mijn Kroondomein.com, heb ik zelfs mijn auto aan de kant van de weg moeten zetten, om te noteren: Wat valt er dàn nog te geloven, als Theo loog. Een lange tijd hing deze gedachtespinsel op het prikbord van mijn wc, niet geheel zonder gevolgen. Eerst was er ene Theo, onze klusjesman, die op een gegeven moment verbolgen van de wc kwam. Hij had ons namelijk nog nooit voorgelogen. Een ander wc-bezoek heeft opgeleverd dat het spreukje werd opgenomen in het lokale kerkblad. Overigens niet de reden waarom ik destijds ben verhuisd.
Meerdere douche-ingevingen zijn verder gekomen dat mijn eigen brein. Zoals het spreukje: Je beste maat is de middelmaat. Begin 2005 werd mijn zus gevraagd of haar broer met een spreukje in de Succesagenda staat.
Ongevraagde publicatie, maar wel ijdelheidstrelend. Er waren ook ingevingen die baar geld hebben opgebracht. Eén daarvan denk ik nog steeds met veel genoegen aan terug.
Voor een plaatselijke winkelier had ik zijn trieste levensverhaal geschreven, wat in lokale media werd gepubliceerd, waarvoor ik achteraf gezien vrij sober financieel was beloond. Te meer daar deze winkelier, van een parfumeriezaak, daar uiteindelijk goed garen mee had gesponnen. Ongevraagd had hij zelfs het artikel ook in een ander blad laten publiceren. Toen zijn zaak, na een verbouwing, heropend zou worden, belde hij mij op of ik voor hem hierover een artikel en/of advertentietekst wilde schrijven. Maar het mag niet veel kosten, want de verbouwing heeft al erg veel geld gekost. Dit vooruitzicht gaf mij reden zijn klandizie af te wijzen. Ik had toen nog niet gedoucht.
Tijdens het douchen viel mij een aansprekende kopregel te binnen, waaraan een perfecte openingsstunt kon worden gekoppeld. Eerst dacht ik: die vrek kan verrekken. Maar vrij van emoties, bedacht ik later dat ik mijn idee toch simpel te gelden kon maken en belde de man terug: Ik heb er nog eens over nagedacht en heb toch een openingsstunt voor je bedacht, inclusief een heading. Kom maar naar mij toe om het te lezen. Als je het wilt hebben, prima, zonder dat ik het idee verder uitwerk kan je het meenemen voor 200 gulden (nu 90,=) . Nieuwsgierig en gretig stond hij een kwartier later voor mijn deur en bingo, het douchen had mij twee meijertjes opgeleverd. Geld stinkt niet en ik helemaal niet, want ik had net gedoucht.
Als dienstplichtig soldaat der eerste klasse, diende ik voor mijn nummer bij de Inspectie der Infanterie in mijn woonplaats Den Haag. Ik had er altijd gein in om dagelijks met mijn oude VW, net geen brilletje, de kazernepoort en de hoogste officieren op de fiets te passeren. Eenmaal op kantoor had ik, als medewerker (èn als enige die werkte) van het geclassificeerde secretarie, met voornamelijk balende officieren te maken, die met een te hoog geclassificeerde ABOHZIS* bij de troepen waren weggehaald, om op kantoor hun dagen te slijten.
Omdat ik als dienstplichtige ook hevig baalde, hadden zij in mij min of meer een maatje gevonden. De meest vertrouwelijke, persoonlijke en intieme verhalen werden mij toevertrouwd. Het wel heel bijzondere verhaal, wat ik over de vrouw van een generaal hoorde, zal dan ook uit die hoek gekomen zijn.
Hoewel ik haar helaas nooit heb gezien, zal zij wel het domste blondje van de jaren zestig zijn geweest. Zij was tot het volgende in staat:
Als zij met de auto bijvoorbeeld vanuit Eindhoven naar Amsterdam moest, liet zij door haar man, meneer de generaal, op een briefje schrijven welke richting zij aan moest houden. Dus: Eindhoven, Den-Bosch, Utrecht, Amsterdam. Haar spiekbriefje kwam op de passagiersstoel te liggen.
Zonder het gemak van Tom Tom, maar met spiekbriefje, ging zij dan op weg. Eerst naar Den Bosch. Daar aangekomen volgde zij dan de borden centrum, om vanuit hartje stad de borden Utrecht op te pikken. In Utrecht door naar het centrum, om daar door de ANWB borden naar Amsterdam doorverwezen te worden. Eenmaal op de Dam zocht zij verder naar haar plaats van bestemming. De omtrekkende bewegingen, als bevel in het leger, was haar niet vreemd.
-o-o-o-
* ABOHZIS was de gezondheidsclassificatie voor dienstplichtige militairen in Nederland. Alle onderdelen van ABOHZIS (zie onder) werden gekeurd op een schaal van één tot vijf. Eén betekende niks aan de hand, vijf was het slechtst. Als er op één van de onderdelen een 5 werd gescoord dan was de dienstplichtige ongeschikt voor dienst. (Bron Wikipedia)
Sprookjespark De Efteling heeft tegenwoordig wel een heel vreemde manier om kinderen naar hun park te lokken, getuige hun tv-commercial. De situatie is als volgt:
Ventje kan niet slapen en roept om pappa. Wat is er kerel, kan je niet slapen? Er zit een draak in de kast. Wat zeg je? Er zit een draak in de kast! Vader volledig in paniek rent met opgepakt kind naar beneden en roept tegen zijn vrouw: Schatje, we moeten hier weg! Inclusief goudvis in kom, springen zij in de auto en ontvluchten zo hun huis.
In hun slaapkamer alleen in bed, in het pikken donker, vindt een kind het niet altijd even prettig. Wie heeft er niet, voor het slapen gaan, eerst even onder bed gekeken?! Daarom, kinderen angst aanjagen leidt tot nachtmerries, of erger nog, bedplassen. En dat is geen sprookje.
Na 165 dagen moest het er eens van komen, effe niet weten wat ik moet schrijven. Ik zou dus gewoon een dagje moeten overslaan en misschien de kop van mijn blog enigszins aanpassen. Niet dagelijks, maar bijna dagelijks geef ik één van mijn gedachten prijs. Nee, het is nu toch nog mijn eer te na. Met bloggen ben ik uiteindelijk begonnen om, in mijn grote vakantie (vrolijke vut), wel mijn schrijfvaardigheid enigszins te onderhouden.
Was er destijds bij de krant onvoldoende volume, werd dit met een zogenaamde stopper (pagina) opgevuld. Aardige anekdote in dat verband speelde zich af voordat de PC, laat staan internet, gemeengoed was geworden. De redactiepaginas werden toen ook nog redelijk statisch opgemaakt, waardoor er nog wel eens gaten vielen. Ook hier werd dan een stoppertje voor gebruikt. Was hiervoor niets voorhanden, werd het wel even geschreven, zoals het berichtje in Het Vrije Volk: Een van de kabeltouwen van een loopbrug bij het dorpje Sitolotho (Midden Afrika) is gister rond het middaguur geknapt, waarbij 3 mensen het ravijn in zijn gestort.Twee ooggetuigen konden hier melding van maken. De plaatselijke bevolking zal trachten de lichamen te bergen. Of woorden van soortgelijke strekking. Zon fopbericht zou vandaag aan de dag natuurlijk niet meer kunnen.
Maar goed, vandaag plaats ik dan mijn eerste stopper. Het is mijn kater Morro, alias Hartstikkevriend. De foto maakte ik op het moment dat hij, nieuwsgierig als altijd, kwam snuffelen wat ik aan het doen was. Met mijn fototoestel in handen was er toen snel afgeknipt.
Doordat Morro zich naar mij uitrekte kloppen de verhoudingen van mijn dwaze kater van geen kant. Wat iets met perspectief of zo heeft te maken. Mn zorg, ik vind het een vreselijk leuk plaatje en hangt als poster in de kamer. Vandaag gaat Morro digitaal, als stopper, dat wel.
Alleen met het luisteren van het radioverslag, tijdens de WK wedstrijd Engeland-Duitsland, kon je er niet van overtuigd zijn dat het schot van Frank Lampard via de paal ver over de doellijn was gegaan, waarmee Engeland op gelijke hoogte met Duitsland kwam. (2-2) Tot ieders, nou ja bijna ieders, verbijstering kende de Uruguayaanse scheidsrechter Jorge Larrionda dit loepzuivere doelpunt niet toe. Ook zijn lijnkompaan zag niet wat de hele wereld wel zag: GOAL!!!
Toch wel heel schandalig. Nog los van het feit dat het de FIFA-dictator Joseph Blatter nog steeds lukt om cameraondersteuning tijdens de wedstrijden tegen te houden, is de arbitraire blunder onacceptabel. Omdat de voetballers tijdens het WK toernooi full profs zijn, zijn het niet alleen landen, maar ook bedrijven die tegen elkaar spelen. De scheidsrechter is daarbij als freelancer ingehuurd, met als één van zijn taken, als boekhouder, de doelpunten in te boeken.
Daarin heeft hij een dergelijk grove fout gemaakt, dat het zonder enige twijfel als fraude aangemerkt kan worden. En op het plegen van fraude staat simpelweg gevangenisstraf. Het Engelse bedrijf kan voorts de geleden schade op de ondeskundige boekhouder verhalen.
Het is ontegenzeggelijk een fantastische aanbieding om, voor zo weinig geld naar Parijs te kunnen. Toch kan het bij mij niet de toets der kritiek doorstaan. Want, ik vind het eigenlijk van de zotte dat er zowel reservering- als boekingskosten in rekening worden gebracht. Naar mijn oordeel is dit dubbel op. Boeken en reserveren behoren toch zeker binnen één en dezelfde handeling?! Waarom moet zon pracht aanbod dan met maar liefst 89% worden opgerekt? Zal het daarmee het aanvaardbare bodemtarief van de aanbieder zijn?
Misschien kom ik hiermee binnen de nou niet zeuren sector, want het is en blijft goedkoop. Kan zijn, maar dat geeft geen reden om twee keer voor hetzelfde te moeten betalen. Met evenveel onlogica zou de prijs nog verder uitgebouwd kunnen worden met bijvoorbeeld: administratie,-, porto-, transactie-, en servicekosten. Zou zo maar 190% extra op kunnen leveren(!). Om alle schijn van misleiding te voorkomen, kan er beter simpel één prijs worden genoemd.
