Jack was één van de mannen die, min of meer ongevraagd, zich aansloot bij de gezellige nazitters van onze wekelijkse sportprestatie. Dorstig van het sporten, maar ook door elkaars drankmoyenne aangemoedigd, werd het ene na het andere rondje ons voorgeschoteld. "Geef hier nog eens wat van mij", was binnen onze vriendenkring een steeds terugkerende tekst. Zonder dat er op werd gelet, leverde een ieder wel zo zijn bijdrage aan ons drankgelach. Bijna iedereen, want het viel wél op dat Jack bij het leeg raken van de glazen, steeds weer opnieuw het toilet moest opzoeken.

Omdat wij er van overtuigd waren, dat hier geen incontinentie debet aan was, maar eerder zijn sobere uitgavenpatroon, hadden we ons voorgenomen Jack hier eens op te pakken. De gelegenheid deed zich voor, toen hij zijn blaas op het moment suprême weer eens had leeg geperst. Terug aan de bar vroeg ik het hem joviaal: "Jack zeg jij het, of moet ik het zeggen?" "Zeg jij het maar",struikelde Jack over z'n woorden, waarbij hij niet wist te verhullen hoe opgelucht ie was. "Toos, geef ons hier wat van Jack te drinken" "Nee wacht even…", protesteerde Jack, "jij zou het toch zeggen…" "Nou ik zeg het toch, geef hier wat van Jack te drinken…" De uitnemer begreep nu niet meer onder dit rondje uit te kunnen komen en liet het hoongelach, inclusief het "Proost Jack!", zich gelaten welgevallen. Na die tijd werd er rond de bar van het sportcentrum nimmer iets van Jack vernomen.

-o-o-o-

Niet alles is wat het lijkt. Maar wat is het dan wel? Misschien is dit wel een tweekoppige agent van de toekomstige, nationale politie met de minister en een regioburgemeester als ‘zijn/hun’ baas. In dat geval lukt het onze rechtse regering toch dat deel van het regeer- en gedoogakkoord na te leven.

Zo langzamerhand heb ik aardig het inkoopbeleid van mijn vrouw onder de knie gekregen. Vooral op de bonusaanbiedingen letten, waar dan de voorkeur voor uit moet gaan, boven een vergelijkbaar product. Na elk AH bezoek neemt zij de kassabon door en bekijkt tevreden, soms minder tevreden, het totaalbedrag wat ik door bonusaankopen heb uitgespaard. Zo word ik, als assistent-inkoper van ons Kroondomein, scherp gehouden.

Vandaag was ik bij Albert Heijn weer op bonusjacht, met een magere € 1,29 als resultaat. Een score die toch heel goed, weliswaar onnodig, verdedigbaar was, omdat ik eerder in de week de meeste boodschappen al had gehaald, waarbij de bonus wel goed had aangetikt. Aan de betaalpaal, waar je afrekent als je zelf hebt gescand, brak die paar centen bonus mij nog behoorlijk op. “Even een paar steekproeven houden meneer”, kreeg ik verklaard waarom de button doorgaan op de paal niet kon worden aangeklickt. Appielientje scande een paar artikelen. “O jeh meneer, dat wordt een totale controle,” waarvoor ik heel gênant naar de zijkant van het afrekenstation werd geloodst. Artikelen scannend op de plank en terug in de boodschappenkar. “Loopt u maar even mee naar de kassa om af te rekenen,” hield de juffrouw mij nog in spanning voor welke verduistering ik was gesnapt.

Mijn misdaad bleek zonder directe gevolgen te zijn. “U heeft van de bonus 2x de yoghurt aardbeien gescand, terwijl u yoghurt aardbeien en yoghurt frambozen heeft genomen”, kwam er toch enigszins bestraffend uit. “De prijzen zijn wel hetzelfde, alleen zijn het toch twee verschillende producten, die u apart moest scannen,” werd ik onnodig bijgeschoold. Samen met Truus had ik al eens diezelfde ervaring opgedaan. Alleen dit keer heb ik de twee emmertjes van de Zuivelhoeve, in mijn snelheid van handelen, aangezien voor yoghurt met dezelfde inhoud. “Juffrouw, kijk nou eens naar die emmertjes, met dat witte spul en donkerrode onderkant. In één oogopslag lijkt het toch dezelfde yoghurt?!” “Tja, daar heeft u eigenlijk wel gelijk in”, kwam zij mij in mijn verongelijkte gevoel tegemoet. “Maar, bla, bla, bla.”

Eigenlijk is het te gek dat meneer Heijn bijna identieke producten in de bonus doet, met korting voor de twee, dan verlangt dat je ze apart scant. Ja maar, de voorraadregistratie…. Ja, dag! Ben ik als klant verantwoordelijk voor de voorraadregistratie?! Ik wil ze best tegemoet komen, door ook bonusproducten apart te scannen. Maar blijkt dit per abuis niet te zijn gebeurd, zet de klant dan niet apart voor een algehele controle.

En wat nog erger is… Momenteel sta ik bij Albert Heijn in het systeem, noem het maar als verdacht, geregistreerd. Zodra ik weer bij de betaalpaal mijn boodschappen kom afrekenen, gaat er achter de balie een lampje branden en ben ik opnieuw veroordeeld tot een complete controle. Natuurlijk ga ik deze onredelijke strafmaatregel zo goed mogelijk omzeilen door slechts één product zelf te scannen en bij de betaalpaal af te rekenen. Overigens niet voordat ik Albert Heijn de gelegenheid heb gegeven op deze blog te reageren.

Diepzeeduiker Bill Warren wil het lichaam van Osama Bin Laden opduiken, om via een DNA test er zeker van te zijn dat de terrorist inderdaad dood is. Een actie waar niemand op zit te wachten. Laat die verknipte schatzoeker zijn geld, moeite en energie steken in het vinden van het lichaam van Natalee Holloway, die mogelijk door Joran van der Sloot vermoord in zee werd gedumpt.

Verwijzend naar het gezegde over de
duivel er tussen, is het geruststellende dat
er bij ons geen sprake is van twee geloven.

In onze huidige situatie staat soms mijn ratio mij in de weg. Zo ook afgelopen week, toen Truus een mailtje kreeg van de NS over haar aflopende voordeelurenabonnement. Door haar situatie heeft zij de laatste maanden daar geen gebruik meer van gemaakt en hadden we het er al over, dat de stadswandelingen in combinatie met de ‘gratis’ reizen er sowieso voorlopig niet meer van zullen komen. Voor mij reden om haar abonnement op te zeggen.

Via Mijn NS  kreeg ik hiervoor het speciale telefoonnummer, 0900 2021163 begin_of_the_skype_highlighting              0900 2021163      end_of_the_skype_highlighting waar voor tien cent per minuut, ‘tuurlijk!’, er kon worden opgezegd. Een allerliefste juffrouw begreep direct de situatie. “Uw postcode en huisnummer meneer, dan kijk ik even met u mee”. “Ohhh, ik zie het al, helaas meneer Kroon het abonnement kan nú niet worden opgezegd, want over drie weken wordt het jaarbedrag van uw rekening afgeboekt”. “Ja, en.”  “Nou ja, dan kunnen wij het nu niet stopzetten. Als u nu over 14 dagen nog eens belt, dan kan het wel geregeld worden. Wij storten dan het jaarbedrag, minus één maand (‘tuurlijk’) aan u terug.

“Maar juffrouw, ik bel niet nog eens over 14 dagen! Denkt u nou echt dat ik niets anders aan mijn hoofd heb?!” “Tja  meneer, ik vind het echt heel vervelend, maar ik kan nu niet in het systeem om bla, bla, bla. Nu opzeggen lukt écht niet.”  De juffrouw was te vriendelijk en te meelevend, om mijn beerputgedachten over haar uit te strooien. Zij begreep ook wel dat de NS  hier gigantisch blundert, wat zij nog enigszins goed wist te maken door mij te verzoeken over 14 dagen dan de NS via het door haar opgegeven postbusadres aan te schrijven. Op mijn reactie dat ik dat natuurlijk vandaag ga doen wist zij een samenspannende gniffel niet te onderdrukken.

Na eenmaal de brief gepost te hebben, realiseerde ik mij eigenlijk pas goed, dat ik het tweemaandelijkse uitje van Truus haar abrupt had afgenomen. Onze leuke snoepreisjes waar ze naar uitkeek. Niet gek dat ze daarover toch enigszins gelaten reageerde. Ik had wat goed te maken.

Door op internet te snuffelen kwam ik op een mooi alternatief voor de NS stadswandeling. Via de pagina http://www.ertussenuit.com kreeg ik namelijk alle boottochten van Nederland voorgeschoteld. En omdat Truus gek is van boottochtjes, is het datgene wat we gaan doen: Een toeristische (eigen) autorit in combinatie met een boottocht. Bij goed weer, staat de eerste gepland op 22 juni met 5 kwartier varen door en om Giethoorn en daarna zullen er nog heel veel autoboottochten volgen.

Truus zal hier uiteindelijk toch weer wel bij varen.

n.b. Eerder over Truus: http://knetter.bloggertje.nl/note/24651/de-gekroonde-jas.html

Hoewel wij er voorlopig niet aan toe zijn,
heb ik inmiddels wel de ingang gevonden.

-o-o-o-

Ik geloof niet dat er ooit Pinksterdagen voorbij zijn gegaan, zonder dat ik aan mijn kleine mannetjestijd moet terug- denken. Dus ook nu. Een aantal jaren achtereen, rond mijn tiende levensjaar, was ons gezin altijd in het rennerskwartier van een speedwaybaan te vinden. Een tak van motorsport, nu nog populair in Engeland en Scandinavische landen, waarbij de renners in de jaren zestig voor een uitverkochte Kuip en Olympisch Stadion reden. Mijn vader was een van die renners.

Jaren nadien heb ik met mijn vrouw, kennelijk hunkerend naar die goeie ouwe tijd,  nog regelmatig speedwaywedstrijden bezocht. Tot in België aan toe, waaraan ik een leuke anekdote heb overgehouden.

Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist, in Nederland had gevolgd. Elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek om “een warm applaus voor hun sympathieke zuiderburen”. Aan de brede glimlach waren daarbij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden.

Zo langzamerhand heb ik de laatste twee jaar heel wat gaatjes bij elkaar gesport. Een volgend gaatje in mijn broekriem staat er zelfs weer aan te komen. Waarmee voor mij wel een klein probleem zich heeft aangediend.

Nooit heb ik weten te verhullen dat ik RTL-Boulevard een walgelijk programma vind, zeker als daar die enge Albert in domineert. Zijn flauwe opmerkingen overbiedt hij met zijn bulderende lach. Inderdaad, over zijn eigen grappen. (Waar is toch die “kuchknop” van de presentatoren gebleven?!). Voor mij is Boulevard concessie-tv. Mijn vrouw kijkt er graag naar, maar met de reclame van 19:00 uur mag de zender op Nederland 2.

Zo komt het dat ik toch iets van het BN’ers-leed meekrijg, zoals de onfrisse wel of niet verkrachtingszaak tussen Martijn Krabbé en zijn oude liefje Tessa van Leijenhorst. Daardoor kon ik vanochtend, bij het lezen van de digitale (gratis) Telegraaf, er ook een mening over hebben en die geef ik hier dan ook:

In de weekendbijlage van de krant las ik het onheilspellende bericht dat de haring ook buiten ons land steeds populairder wordt. Als rolmops of als bewerkt ingeblikt hapje. Niet zoals wij Hollanders hem eten, langzaam de strot in laten glijden. Die stoere manier van harinkie happen is de Amsterdammer overigens ook niet gegeven. Zo lullig als het maar kan zijn, laten zij het zeebanket in stukjes snijden, om het aangereikt te krijgen met een prikkertje voorzien van het Nederlandse vlaggetje. Ik kan het niet nalaten de haringetende Amsterdammer dan meewaardig aan te kijken.

Kennelijk wordt in ons land de haring ook meer dan ooit gegeten. Glijdend door de strot of lullig met een stokkie weggeprikt. Dat is dan tegelijk de verklaring dat ik na mijn haring- en bierwandeltocht ‘slechts’ anderhalve haring heb weten te scoren. Dat was vorig jaar héél anders. Toen moest ik, na er vijf ‘ouwe’ genoeglijk weg te hebben laten glijden, verder mijn beurt voorbij laten gaan. Met die doelstelling was ik eigenlijk ook naar Vlaardingen gereden, effe 25 kilometers wegstappen om ze daar dan van die ouwe haring af te helpen, zodat hun feestweek ter ere van de Hollandse Nieuwe snel een aanvang kon nemen.

Mijn anderhalve gescoorde haring moet wel het gevolg zijn van een ouwe haring schaarste. Dus van een te grote populariteit van dit wezenloos lekkere visje. Hongerend naar nog meer van deze lekkernij wist ik, in de omgeving van de visbank, nog twee haringen op eigen kosten te scoren. Dit keer echte Hollandse -illegale- Nieuwe. Ze waren lekker, maar deden de ouwe niet verbleken.

Mijn teleurstellende haringvangst neemt niet weg dat mijn haring- en bierwandeltocht voor de 2^e keer een fantastisch evenement was. De organisatoren van wandelvereniging Het Blauwe Vaasje hadden opnieuw een prachttocht uitgepijld. Geen twijfel mogelijk dat ik ook volgend jaar, na 25 kilometers wandelgenot, naar de Heerlijke Ouwe zal vissen. Dan wel in de hoop dat de consumptie 2011/2012 van de haring is tegengevallen. Kan ik tenminste weer voor mijn vijf van Vlaardingen gaan.

In hetzelfde gesprek ging de internist nog al omzichtig om met datgene Truus nog van hem mocht verwachten. Hoewel het ook zo kan zijn dat wij alleen dát hoorden wat we graag wilden horen. Dat realiseerden wij ons achteraf, zodat wij onze huisarts verzochten bij ons thuis alles nog eens met ons door te nemen. Op een heel aangename manier, als een echte thuisarts, wist de dokter het slechte nieuws te verduidelijken. Door de uitzaaiingen is Truus met een chemokuur of bestralingen niet meer te behandelen. Er rest niets meer dan het leven voor Truus nog zo aangenaam mogelijk te maken. Een leven wat, door de traagheid van de kanker, “het moet al heel lang in uw lichaam zitten”, nog wel lang door zou kunnen gaan.

Oké, smoelensmid is een woord wat als definitie voor tandarts in de Grote Van Dale voor komt. Dan is het ook met Scrabble te gebruiken. Heb je dan het geluk dat het woord smoel al op het bord ligt, valt het met ensmid tot smoelensmid uit te breiden. Je pakt daar dan, inclusief 3x woordwaarde, mooi (maximaal) 132 punten mee.

Het is heel wat jaren geleden dat ik omwille van het rijbewijs de verkeersregels uit mijn hoofd moest leren. Dan blijft het niet uit dat er in de loop der jaren regels en borden zijn bijgekomen. Maar ik kan niet geloven, dat een bestaand bord een andere betekenis heeft gekregen. Toch lijkt dat zo te zijn. Daarom heb ik van het bord eenrichtingsverkeer dit plaatje geschoten.

Iemand was mij klaarblijkelijk voor geweest. Niet met een camera, maar met scherp. Zal daarmee het tijdperk van de Holleeder-scooter zijn afgesloten, om plaats te maken voor de snorfietsmaffia?!