1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Gedurende ons 41 jaar huwelijk zijn we ooit een halfjaartje uit elkaar geweest. In deze blessuretijd moest ik zo nodig mijn heil elders zoeken. We bleven wel contact houden en steeds meer bleek ons dat wij niet buiten elkaar konden. Zonder één verwijt werd ik liefdevol teruggenomen.
Deze biecht doe ik niet om vergiffenis te vragen voor mijn zonden, maar om uitdrukking te geven aan mijn gevoel van dit moment. Van machteloosheid, alsof ik mijn zieke vrouw opnieuw in de steek laat. Ook nú wil ik zo verschrikkelijk graag de tijd weer terugdraaien. Om nog een keertje opnieuw te beginnen.
Aanvankelijk gaf ik met plezier een van mijn beste vrienden de ruimte op mijn digitale Kroondomein, om zijn recepten te publiceren. Ook liet ik niet na hem te prijzen voor dat lekkers hij, veel van een ander en een beetje van zichzelf, had neergeschreven of, tijdens een gezellig samen zijn, had klaargemaakt. Graag consumeerde ik datgene hij produceerde.
Dat ging niet over en weer. Nooit las (consumeerde) hij datgene ik had neergeschreven. Ik nam het hem nooit kwalijk. Het werd mij echter te gortig toen zijn gastvrijheid zichtbaar terugliep, omdat Truus niet van zijn kookkunst wist (wat later kon bleek te zijn) te genieten. Want dat nam hij haar wel kwalijk.
Mocht hij ooit de werkelijke reden van haar gebrek aan eetlust horen, gun ik hem de wroeging.
Mijn vrouw is te vaak door het ziekenhuis aan haar lot overgelaten. Zoals door de veel te trage Aktie van de KNO-arts, eerder in mijn blog over geschreven, en na de operatieve ingreep, waarna zij dezelfde dag nog naar huis mocht. Geheel tegen de planning in, want Truus zou één nacht gebleven moeten zijn. Dit kwam afgelopen vrijdag nog eens ter sprake met haar behandelende arts, die niet wist wat hij hoorde. U had één nacht móeten blijven, omdat wij weten dat na het plaatsen van een stent er hevige pijnen kunnen optreden, die wij dan direct hadden moeten bestrijden. Ook had er een diëtist aan uw bed moeten komen, om u te begeleiden in het weer gaan eten; wat wel en wat niet kan. Ik vind het vreselijk voor u dat het zo gelopen is. Dat móet wel met de reorganisatie van die afdeling te maken hebben gehad. Ik bied u mijn excuses voor de nalatigheid aan. Excuses die in het gesprek nog een paar keer volgden. Er zal hierover nog een hartig woordje worden gesproken.
In hetzelfde gesprek ging de internist nog al omzichtig om met datgene Truus nog van hem mocht verwachten. Hoewel het ook zo kan zijn dat wij alleen dát hoorden wat we graag wilden horen. Dat realiseerden wij ons achteraf, zodat wij onze huisarts verzochten bij ons thuis alles nog eens met ons door te nemen. Op een heel aangename manier, als een echte thuisarts, wist de dokter het slechte nieuws te verduidelijken. Door de uitzaaiingen is Truus met een chemokuur of bestralingen niet meer te behandelen. Er rest niets meer dan het leven voor Truus nog zo aangenaam mogelijk te maken. Een leven wat, door de traagheid van de kanker, het moet al heel lang in uw lichaam zitten, nog wel lang door zou kunnen gaan.
Die traagheid van de kanker was voor ons aanleiding om toch weer de flopbehandeling van de KNO-arts aan te halen, waarbij de arts ons kon verzekeren dat, hoe vervelend dat ook is geweest, dat geen enkele invloed op het ziektebeeld gehad kan hebben. Logischerwijs kwamen we toen ook nog op de wanprestatie, nadat de stent was geplaatst. Onze arts was hierover erg ontstemd, maar is er van overtuigd dat de internist dit niet over zijn kant zal laten gaan. Want, dit kan natuurlijk niet. Maar denk nu alleen nog aan uzelf. Kijk nu maar niet meer terug, want aan hadden ze maar heeft u niets. Geniet van alles waarvan te genieten valt! Onze thuisarts had gelijk. Zeker omdat vanmiddag het gesprek met de diëtist alsnog zou volgen, wilden wij van harte het advies van de dokter opvolgen.
Tot vanmiddag twee uur. Want kort nadat we met de diëtist in gesprek waren, begrepen wij hoe desastreus het is geweest dat niet direct een diëtist aan bed heeft gezeten. Het ziekenhuis heeft verd 4 kilo van mijn Truus gestolen! Hels was ik bij die onthulling. Het is vreselijk belangrijk om direct na het plaatsen van de stent van een diëtist te horen wat kan en wat niet kan en hoe je het moet doen. Gewichtverlies moet op zn minst omgezet worden in het stabiliseren van het gewicht. Kanker vraagt nu eenmaal zoveel energie dat verloren gewicht heel moeilijk valt terug te winnen.
Erger konden de gevolgen van de wanprestatie niet worden omschreven. Alsof de garage jouw auto afleverde met niet aangedraaide wielbouten, of een niet werkende rem. Ja, zó erg is datgene Truus is overkomen. : Hoe hebben zij in zon essentieel iets kunnen verzaken?! Die kl streek heeft Truus vier vreselijk kostbare kilo´s gekost! Kilo´s die zij niet mócht verliezen. Ze is de laatste dagen dan ook niet voor niets steeds vreselijk moe en tot nog heel weinig in staat.
De consequenties van de wanprestatie zijn dan ook zo hevig, dat ik toch maar afzie van het advies van onze huisarts om niet meer terug te kijken. Niet uit rancune en zeker niet om Truus te helpen, zal ik officieel een klacht bij het MCA indienen. Want dit mag niemand ooit nog overkomen.
Truus en ik zullen ons wel herpakken, van alles doen om calorieën te verzamelen en lol maken met elkaar. Samen blijven we tegenslagen overwinnen.
Oké, smoelensmid is een woord wat
als definitie voor tandarts in de Grote Van Dale voor komt. Dan is het ook met
Scrabble te gebruiken. Heb je dan het geluk dat het woord smoel al op het bord
ligt, valt het met ensmid tot smoelensmid uit te breiden. Je
pakt daar dan, inclusief 3x woordwaarde, mooi (maximaal) 132 punten
mee.
Dat neemt niet weg dat ik het
veel te ver vind gaan, dat een tandartsenpraktijk Smoel
Zorgwordt genoemd.
Wij hebben even tijd nodig om tot bezinning te komen.
Daardoor hebben wij ons eigen Kroondomein dit weekend hermetisch
gesloten. Neemt niet weg dat alle digitale reacties ons sterken en erg veel
deugd doen.
Het is heel wat jaren geleden dat ik omwille van het rijbewijs de verkeersregels uit mijn hoofd moest leren. Dan blijft het niet uit dat er in de loop der jaren regels en borden zijn bijgekomen. Maar ik kan niet geloven, dat een bestaand bord een andere betekenis heeft gekregen. Toch lijkt dat zo te zijn. Daarom heb ik van het bord eenrichtingsverkeer dit plaatje geschoten.
Iemand was mij klaarblijkelijk voor geweest. Niet met een camera, maar met scherp. Zal daarmee het tijdperk van de Holleeder-scooter zijn afgesloten, om plaats te maken voor de snorfietsmaffia?!
In tegenstelling tot mijn verwachting van gisteren, had ik vandaag helemaal geen reden om huppelend mijn wandeltocht te maken. Het liefst had ik zelfs niet meer meegelopen. Doe nou maar wel!, laat door de wind je hoofd leegblazen, gaf Truus mij het dwingende advies. Alles gewoon blijven doen, je moet sterk blijven, want in de toekomst moet ik op je kunnen blijven steunen. Een toevoeging waaruit blijkt dat zij de regie voorlopig niet uit handen zal geven.
Ik heb naar haar geluisterd, heb geen millimeter van de tocht kunnen genieten, maar wel mijn ogen in de storm droog kunnen krijgen. Eenmaal weer thuis trof ik mijn vrouw aan alsof er niets aan de hand is. Opgewekt vertelde zij de gezeefde kippensoep te hebben gegeten en dat we weer snel aan de bak moeten om opnieuw verse soep te maken. Uit niets bleek mij dat mijn vrouw vanmiddag een vreselijk meedogenloos bericht van de specialist heeft gekregen. We zullen er voor zorgen dat u nog zo comfortabel als mogelijk kunt leven. Nee, een chemokuur of bestralingen heeft voor u echt geen zin.
Met een brief voor de huisarts, een recept voor pijnstillers en een mondelinge strohalm voor een sprankje hoop moesten we het doen. Een ware mokerslag! Nadat we het enigszins op ons in hebben laten werken, ik van de wandeltocht terug was, hebben we onze houding voor de aankomende tijd samen bepaald. Nou ja, zoals we onze toekomst tegemoet gaan treden.
Allereerst zullen we alles met onze huisarts evalueren en met hem kijken of we verder nog iets kunnen, zonder van hem een Ti Ta Tovenaar te willen maken. Hij zal onze coach zijn voor elk medisch pad die wij nog zullen en kunnen bewandelen.
Nu deze trieste situatie is ontstaan zal alles voornamelijk om Truus gaan en door haar worden bepaald. Uit haar woordenboek heb ik het woord NEE al geschrapt. Daarnaast hebben we elkaar beloofd samen lol te blijven maken en ons gevoel van humor te koesteren. Gewoon ons leven te blijven leven. En reken maar dat het ons héél lang zal blijven lukken. Truus is ijzersterk, met een onwaarschijnlijk positieve instelling en doet in een bepaald opzicht aan de matroesjka´s (Russische poppetjes-in-poppetjes) denken. De matroesjkas staan, wat ons betreft, symbool voor de rest van Truus haar leven. Elke poppetje vertegenwoordigt een volgende fase, waar wij ons zolang mogelijk aan vastklampen, met alle fijne dingen die wij op dát pad tegenkomen. Daarna volgt er onvermijdelijk het volgende poppetje waar wij ons naar zullen schikken. En nog een poppetje. En nog een poppetje En, naar wij hopen, nog héél veel poppetjes!
Truus stelt het op prijs om de positieve aspecten van elke levensfase (poppetje) digitaal van ons af te blijven schrijven. Dat gaan we doen. Maar ook alle andere dingen op Knetter blijven schrijven hoor, legde zij nog eens de nadruk op het gewoon doorgaan. Met al mijn verdriet ben ik blij dat zij de mijne is.
Morgen loop ik de voorlaatste dag van de avond4daagse. De dag dat Truus eindelijk van haar specialist gaat horen, hoe zij verder behandeld zal worden. Vandaar dat ik er op reken, morgenavond huppelend de 15 kilometer te kunnen lopen.
Nooit heb ik geweten dat Paus Benedictus XVI, de kaasmarkt
in Alkmaar heeft bezocht. Niet als VIP of incognito als toeschouwer, maar zelfs
als kaasdrager voor het rode veem.
Wat ik dan wel weer jammer vind,
is dat de Heilige Vader niet geheel volgens de traditie het kaasdragersambt
heeft uitgeoefend. Sowieso had Zijn strooien hoed naturel met rode lint moeten
zijn, zoals elke noodhulp m draagt. Na twee jaar noodhulp te zijn geweest, zou
de Paus dan recht hebben op een totaal rood gekleurde strooien hoed. Maar ja,
geheel volgens de traditie van het Kaasdragersgilde, had het hoofd van de
Katholieke Kerk dan ook een bijnaam moeten krijgen. En dat is dan maar beter van
niet.
De
noodhulp (rechts) treedt na twee jaar tot het Gilde
toe.
Vandaag had ik in Volendam voor de 25
kilometer wandeltocht de keuze uit lopen naar Marken en met de boot terug, of de
zogenaamde landelijke route naar Warder. Omdat ik vorig jaar naar Marken liep,
die dijk er naar toe toch wel een klere end vond, koos ik dit keer voor
Warder.
Nu was het (ook) onderdijks een klere end
naar Warder. Het is best een vreselijk mooi gebied, met ontzettend mooie
dorpjes. Alleen waren de af te leggen asfaltwegen veel aangenamer om te fietsen.
Het gemis aan verrassende paadjes maakte de tocht een beetje saai. Een deel van
de tocht heb ik mij dan ook laten drogeren door muziek uit mijn MP-3 speler.
Desalniettemin bleef ik goed om mij heen
kijken, waardoor mij een bijzonderheid opviel, waar ik mij in het verleden ook
al over had verbaasd. Als stadse jongen wist ik inmiddels dat stolpboerderijen
een typisch Noord-Hollandse verschijning is. Maar over de zwarte
torenwoningen, of hoe ze ook mogen heten, heb ik nooit nadere uitleg
gekregen.
Toch kom ik deze typische
bouw regelmatig in het Noord-Hollandse landschap tegen. Hongerend naar
achtergrondinformatie over deze meestal zwarte torens, doe ik een beroep op de
lezers van mijn blog. Ik kijk naar de vele, of minimaal één goede reactie
uit.
Het hedendaagse begrip Onze werkvoorraad, volgens mij bedacht door de Minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten, wordt te pas en te onpas bij de politie gebruikt. Daarmee bedoelen zij eigenlijk dat ze een enorme achterstand in werkzaamheden hebben. Iets wat ook wel als excuus wordt gebruikt bij aangifte van bijvoorbeeld een gestolen fiets. Overigens niet de reden dat ik wekelijks een knap stukje ga lopen.
Bestaat de pagina www.vergelijkdevergelijkpagina.nl al? Zo niet, kan degene die zon pagina ontwikkelt, zich binnen de kortst mogelijke tijd de Quote 500 binnen verdienen. Mijn zege heeft ie. Als ik er dan ook maar profijt van heb. Want, nog geen halfjaar geleden heb ik mij via een aantal vergelijkingssites van de zorgverzekeraars gek zitten vergelijken, met een diversiteit aan uitkomsten. Geheel afhankelijk van de onafhankelijke sites. Met mijn boerenverstand ben ik uiteindelijk van CZ naar OHRA overgestapt. Achteraf bleek mij dat beide verzekeraars onder hetzelfde concern vallen. Voor mijn eigen gemoedsrust ga ik er dan maar van uit dat OHRA een goedkopere versie, een soort huismerk als het ware, van CZ is.
Vandaag werkte ik weer een riedel aan vergelijkingssites door om te overwegen per 1 juli van energieleverancier te veranderen. Ook nu was de uitkomst vergelijkingssite afhankelijk. Door de variatie aan kortingsvormen, kost het je zelf heel veel energie om daar het juiste aanbod uit te pikken. Moet je kiezen voor: variabel of vast tarief; voor 1, 3 of 5 jaar; voor 1 tot 5 jaar korting op de eindafrekening; tot 7 maanden gratis stroom, of welke variant dan ook?
Energieleveranciers opgelet! Binnen afzienbare, (om het spannend te maken) niet nader te noemen tijd, neem ik een besluit. Voor dit moment is er bij mij een lichte voorkeur voor een vast tarief voor één jaar, waar E.On nu nog de voordeligste in is. Kijk maar of jullie dat over je kant laten gaan. Ik steek er verder geen energie meer in.
Nu ik de pannentest, waarin ik de koekenpan van de steelpan moest onderscheiden, goed heb doorstaan, lijkt het moment steeds dichterbij te komen, dat ik aan de begincursus koken voor niet getalenteerden kan beginnen. En dat moet ook wel, omdat Truus nog steeds in de fase verkeerd dat zij haar eigen energie overschat.
Op weg naar zo langzamerhand ietsje gaan eten, heeft zij ingrediënten bij de supermarkt gehaald om, volgens een digitaal AH recept, een tomatensoep te maken, om die te pureren en te zeven. Hoewel het haar uiteindelijk wel is gelukt, de soep overheerlijk was, zij er lekker van gegeten heeft, kostte het haar toch te veel energie. Getuige de blosjes op haar wangen.
Ondanks dat het op zeker is dat we met de eigen soep, de volgende keer van broccoli, door moéten gaan, was wel duidelijk zichtbaar dat dit dan niet meer door Truus klaargemaakt moet worden. Zij moet er alleen van eten en het liefst zoveel mogelijk.
Met 41 jaar is het lang genoeg een vanzelfsprekendheid geweest, dat mijn vrouw voor het eten heeft gezorgd. Het is zelfs niet nodig om hier ons huwelijkscontract voor open te moeten breken. Met de kennis van nu, realiseer ik mij dat mijn recht evenzogoed het aanrecht is. Daarom zal Truus mij de eerste simpele kookkunstjes aanleren. Het zal best te eten worden. Alleen zal het nog wel even duren, alvorens ik zonder vrees eters uit zal nodigen.
Wij voelen ons momenteel een beetje de kiloknaller. En dat in alle opzichten. Mijn vrouw heeft heel veel kilos in korte tijd verloren, maar juist vandaag mag het een kilootje méér zijn.
Waar Truus de kilos moet opvoeren, heb ik ze te reduceren.
Na drie maanden had ik vandaag weer een Body-APK-Keuring bij de sportschool. Mijn reïncarnatiegevoel van vorige week(blog 12.5), was al een prettig teken aan de wand. Nou dat bleek! Er is 2 ½ kilo mijn lichaam verlaten. Maar nog belangrijker is het dat 4,7 kilo vet is verdwenen. Ongetwijfeld komt een deel daarvan achter mijn navel vandaan, want mijn broekriem kan al weer een gaatje verder opgetrokken worden.
Van harte hoop ik dat het kilootje meer (voor Truus) en het kilootje minder zich binnen ons Kroondomein blijft voortzetten.
Mijzelf had ik zeker niet met deze foto geblameerd, als de aanleiding motie van wantrouwen zou zijn. Nee, ditvreugdeplaatje geeft weer, dat Truus een klein beetje terug is achter de kookpot. En dat na heel veel weken. Echt gekookt werd er niet meer bij ons, omdat zij de lucht niet meer kon verdragen. Mijn maaltijden komen momenteel kant-en-klaar van Albert Heijn en dat is heel goed binnen te houden. Voor mij dan. De recepten die ik lees zeggen niets van de ingrediënten, maar alleen iets van de tijd en in welke stand het in de magnetron verwarmd moet worden.
Omdat er vandaag weer bouillon, dit keer van kippensoep van de Chinees, werd gegeten, zou het heel goed kunnen dat Truus zo langzamerhand in een fase komt dat zij de kookluchtjes weer kan hebben. Dat zou mij dan niet achter het gasfornuis, of kachel zoals de professionele, mannelijke koks hun kooktoestel noemen, brengen. Opleiding technisch gesproken, ben ik daar nog niet aan toe.
In de ver achter mij liggende jaren heb ik wel iets met aardappelen gehad. Als jonge jongen, tijdens een zomerkamp, leerde ik de aardappel al in zn originele verpakking kennen en natuurlijk hoe zij waren te jassen. Een aantal jaren later kwam deze jaservaring mij heel goed van pas, toen ik in een cafetaria ging bijverdienen. Mijn kennis en ervaring werd in die periode uitgebreid met het snijden tot patat, voor- en afbakken. Deze vorm van consumptief klaarmaken van de aardappel had ik goed onder de knie. Een beetje geholpen met de royale opening van de frituurpan (oven). Want juist door dát detail is het koken van de aardappel mij tot op heden niet gelukt. Schillen oké, geen enkele moeite mee; in partjes snijden, prima, geen punt. De partjes dan door de hals van de fluitketel krijgen wordt al iets moeilijker. Maar, zijn de aardappels eenmaal gekookt, lukt het mij van geen kant om ze weer uit die fluitketel te krijgen. Geduldig zal ik Truus les koken van aardappelshiervoor afwachten.
Volgens mij verraadt de foto dat mijn kookles wel heel dichtbij is.
De foto laat ook een vrolijke vrouw zien, waarvan niet zichtbaar is dat zij ziek is en elf weken niet heeft gegeten.Oké, schijn bedriegt. Maar toch putten wij kracht uit haar aanblik. Want zij kan het aan! Daarom ben ik zo trots dat Truus ouderwets mijn naam draagt.
In mijn leven heb ik heel wat handel voor anderen verkocht. Daarvoor wist ik over het algemeen de beste prijzen te maken. Heel raar wist ik dat succes niet te boeken, als ik van mijzelf iets wilde verkopen. Ach joh geef maar ., ging het dan vaak ver onder de prijs weg. Het kwestie van gunnen, in de handel een bekend fenomeen, kwam over het algemeen bij mij van de verkoper af, terwijl dit juist van de inkoper dient te komen. Nee, voor eigen handel was ik een slecht zakenman. Ook had ik niet de neus voor de juiste handel.
Zo wist ik vier jaar geleden, tegen een schijtprijsje (term die in de handel heel gebruikelijk is) een partijtje parkeerkaarten te bemachtigen voor de hele dag parkeren, direct bij het AZ stadion, om het kampioensfeest mee te maken. AZ moest toen alleen nog even van Excelsior winnen. Een appeltje eitje, zo gezegd. Mijn verkooploket stond toen al wagenwijd open. De geeltjes konden binnenstromen. Met de kennis van nu, zoals politiek Den Haag tegenwoordig haar veelvuldige blunders goedpraat, zou ik die investering nooit hebben gedaan. De Rotterdammers versloegen AZ met 3-2, de landstitel ging naar PSV en ik kon mijn loket met onaangenaam verlies sluiten.
De parkeerkaarten die mij deze week voor het kampioensfeest van morgen (15 mei) rond de Amsterdamse Arena, opnieuw tegen een schijtprijsje, zijn aangeboden, heb ik aan mij voorbij laten gaan. Achteraf gezien misschien toch een beetje dom. Ik had met die handel zowel bij winst als bij verlies blij kunnen zijn. Blij als ik de handel niet zou kunnen slijten, omdat dan FC Twente opnieuw landskampioen is geworden. Blij omdat het met de verkoop storm zou lopen. De verdiende poen maakt dan weer goed dat AJAX kampioen geworden zou zijn.
Nu ik geen handel heb, hoop ik van ganser harte op FC Twente. Om toch nog een heel klein beetje te kunnen verdienen, bied ik voor de liefhebber als collectors item, mijn enige niet verscheurde parkeerkaart aan, voor het niet gevierde feest van 2007.
Zo kloten dit jaar ook is begonnen, met ondragelijk veel pijn aan de handen van mijn vrouw waarvoor ruim vijf weken nadien pas een remedie was gevonden, zo aangenaam en hoopvol is mijn persoonsgebonden oudejaarsdag verlopen. Dit kondigde zich gisteren al aan. Het genoeglijke samenzijn met onze neef beloonde wij natuurlijk met een huistappie. Want, zoals gekend: Ik ben een gelegenheidsdrinker; ik drink bij elke gelegenheid. Dusook met neef Richard. Waar dan in de kroeg het portie bitterballen er bij komen, was het in huiselijke sfeer het bekende stukje kaas.
Alsof het stukje kaas aan een haakje zat en Truus de vis was (bijna goed, want ze is kreeft als sterrenbeeld) hadden we op een gegeven moment beet: Truus at een blokje kaas. Mocht de lezer dit geen spannende mededeling vinden, moet wel worden geweten dat zon blokje kaas bijna een kwartaal niet gegeten kon worden. Er niets gegeten kon worden. Richard en ik toastten spontaan, uiteraard met een vers ingetapt biertje, op dit heugelijke feit. Wow, mijn Truus kon nu ook iets van vast voedsel binnenkrijgen en houden.
Toch werd zij met zinderende pijnscheuten afgestraft. Maar hopelijk kond deze pijn niet in relatie tot het blokje kaas worden gebracht. Dat weten we natuurlijk niet. Wel weet ik dat het voor ons een heel klein stapje vooruit lijkt te zijn. Vanochtend viel mij extra op, ondanks dat het geen ochtend anders is, dat Truus zo vreselijk enthousiast en liefdevol haar katten begroette, dat ik gewoon niet kan geloven dat zon krachtige mevrouw ziek kan zijn. De tranen van geluk sprongen in mijn ogen, die gelukkig macho als ik kennelijk ben, richting het beeldscherm van mijn PC stonden gericht.
Even later stapte zij met een blij gezicht van de weegschaal af met: Ik ben aangekomen. Oké, dat kan niet van dat ene stukje kaas zijn gekomen. Maakt mij niet uit. Ik heb weer zes ons Truus terug! Nu is het echt een kwestie om haar rustig te houden (zo weinig mogelijk te laten doen) en te hopen dat de prikkels van willen eten weer op gang gaan komen. Ondanks dat het niet mee valt haar de regie uit haar handen te trekken, krijg ik zo langzamerhand toch aardig grip op de huishoudelijke bezigheden.
Ik weet nu zeker dat mijn desinteresse voor het willen helpen in het huishouden enigszins generatiebepaald is geweest, ik niet echt lui ben, maar meer onverschillig er voor ben geweest. Met nadruk op geweest, want Truus heeft zelfs via Internet onderzocht, hoe zij mij kon voordragen voor de titel van de ideale schoonzoon. Alleen omdat genomineerden voor die titel met hun schoonmoeder het podium moeten betreden, heeft haar er van weerhouden om mij voor te dragen. Mijn schoonmoeder leeft al lang niet meer. Toch komen daardoor de kwade gedachten bij mij niet boven, dat mijn schoonmoeder mij, ter bevestiging van het schoonmoederimago, postuum van de titel ideale schoonzoon heeft afgehouden.
Zo lang Truus ziek is, is zij nauwelijks uit eigen omgeving weggeweest. Had daar ook geen enkele lust toe. Tot aan vandaag. Het risico dat zij onverwachts moest spugen was er niet meer. We trokken er met de auto even op uit. Lekker sightseeing door de Noordhollandse dorpjes, op weg naar een buurvrouw die op een camping in Stroe een chalet heeft laten zetten.
Juist daar gebeurde iets wat heel normaal is, maar wat voor ons het meest fantastisch moment van het laatste kwartaal was. De buuf had een kippen/groentesoep gemaakt, die zo vreselijk lekker rook, dat de eetlust van Truus werd geprikkeld. Het moment wat natuurlijk moest worden uitgebuit. De wel heel grote theezeef werd op een soepkom gezet, om Truus op een heerlijke homemade bouillon te trakteren. Zij lepelde het alsof zij een maaltijdsoep at. Dat was het ook voor haar en ik genoot van die aanblik. Truus had weer een heel belangrijk stapje gezet.
