1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
De leuke meid in ons gezelschap werd door
een wat slungelige knaap ter dans gevraagd, waardoor zij halverwege "Let's Twist
Again" de dansvloer betrad. Nauwelijks in het juiste ritme gebracht, werd de
danspas door Marc Anthony getemporiseerd. Kennelijk beschouwde de leenknaap het
"You Sang To Me" als een vrijbrief om behaaglijk tegen zijn danspartner aan te
kruipen, waarbij hij zijn handen royaal onder de heupen voorwaartse druk liet
uitoefenen. Iets wat zijn dansdate zich slechts voor één moment liet
welgevallen.
Zonder demonstratief haar weerzin te tonen,
fluisterde zij in zijn oor: "Mag ik een pepermuntje van je?" "Pepermuntje?,
heb ik niet..." "Oh, is het een rolletje drop wat ik voel?!" Op gepaste
afstand werd de dans afgemaakt, bracht de slungel ons vriendinnetje terug naar
haar plaats, om de rest van de avond ver van de dansvloer te blijven.
Zoals eerder voornemens, hebben wij vandaag
de Nederlandse Spoorwegen concurrentie aangedaan. Doordat we mijn vrouw haar
voordeelabonnement hadden opgezegd, waarmee wij twee maandelijks een
NS/Stadswandeling maakten, ging vandaag het alternatief in. Tijdens een
zonovergoten dag maakten wij een stadswandelboottocht in
Giethoorn.
Ongelooflijk dat wij dat nooit
eerder hebben gedaan. Bijna op Japanse manier zijn wij wel eerder in Giethoorn
geweest, hebben natuurlijk de beroemde kroeg Fanfare aangedaan en wat
rondgelopen. Dit keer dus met de boot, waarbij captain Jack met grappen
en grollen veel van de historie vertelde. Absoluut de moeite waard. Je bent
gek als je zon trippie ook niet eens gaat maken. Heel Nederlands dan ook
maar even de financiële kant van zon boottocht. Schrik niet, voor 5,= per
persoon inclusief een kop koffie, ben je ruim een uur letterlijk van de straat.
Op het water dus.
De afloop was voor ons echter een grote
domper, wat aan de afsluiting van het tv programma Dit was het Nieuws
deed denken: Gelukkig hebben we de fotos nog. Omdat wij voorin
de boot zaten, om maar niets te missen, gingen wij ook als laatste van boord.
Truus stond inmiddels op de buitenkant van de boot om op de kade te
stappen. Ik boog mij voorover om een tip in de klomp van captain Jack te
stoppen.
Een logge medepassagier voor ons had zoveel
moeite met van boord komen, dat hij als een soort aftrap de boot een douw gaf.
Truus, door verzwakking wat onvast op haar benen, kwam daardoor vreselijk lelijk
ten val. Sloeg terug de boot in, met haar rug op de harde bankjes.
Mag haar verdomme dan niets bespaard blijven?! Ik baal er nog
steeds van dat ik juist op dat moment in financiële zin captain Jack onze
waardering voor de boottocht wilde tonen.
Maar misschien had captain Jack, bij het
uitmonsteren van zijn passagiers, beter op moeten letten. Hoe dan ook,
Truus was op een meedogenloze manier de dupe van deze gebeurtenis. Onze
geweldige ervaring is hiermee ontzettend overschaduwd. Vind ik ., zo niet mijn
Truus. Zij genoot van haar Giethoorntrip, ondanks de desastreuze afloop.
Het
lijkt er op dat zij een fikse (rug)kneuzing heeft opgelopen. Inmiddels heeft zij
daarvoor al twee (van de maximale vier) extra pijnstillers genomen.
Morgenochtend, omdat Truus dat niet eerder wil, zullen wij zo nodig onze
huisarts consulteren.
Met ongekende moraal, waar
menig vent jaloers op kan zijn, wilde zij de planning van onze dag verder niet
verstoren. Oké, we zijn wat eerder uit Giethoorn vertrokken, zonder gezellig nog
even een terrasje aan te doen. Maar, onder geen voorwaarde accepteerde zij dat
wij zouden afzien van vlees grillen in de tuin.
Die afspraak maakten wij voor
het moment dat het lekker tuinweer zou worden. Truus kan namelijk geen
vleesbaklucht in huis meer verdragen, vandaar haar goede alternatief: Grill
dan lekker een biefstukkie in de tuin, dat mag wel weer eens na een kwartaal
kant-en-klaar maaltijden, was haar aansporing voor het eerste de beste
moment. Mijn tegenwerping dat kant en klaar heel goed te eten
valt, kwam aan overtuigingskracht te kort. Samen kochten wij het vlees in. Op
advies van onze fantastische slager werd het overigens een entrecote, waarmee
mijn vleselijke lusten, bij wijze van babbelen, orgastisch werden bevredigd.
Truus nam mij deze zelfbevrediging absoluut niet kwalijk. In tegendeel.
Wanneer wordt haar nou eens een meevallertje gegund?!
Van nature zijn wij een proper volkje. Nog
steeds doet dat de toeristen op een aangename manier verbazen. Hoewel velen van
ons zich langzamerhand steeds meer ergeren aan zwerfvuil wat niet in ons
straatbeeld thuishoort. Dat heeft toch te maken met een vorm van verloedering.
Een afnemende betekenis van onze normen en waarden. Niet dat ik terug wil naar
Jan Peter Balkenendes VOC mentaliteit, maar iets respectvoller met
alles en iedereen omgaan is toch geen overdreven verlangen.
Al wandelend door de regio Wageningen
kwam ik een respectloos gebodsbord van de Provincie Gelderland tegen.
Wel effe direct bellen, als je bodemverontreiniging tegen komt. Niks
alstublieft, desnoods S.V.P. Nee, direct melden.
Wat zou ik graag de ambtenaar, verantwoordelijk voor dat
gebodsbord, willen vragen wat hem heeft bezield om zon dom bord te laten
plaatsen. Ik zou hem daarover graag zijn oren willen wassen. Zijn
taalverontreiniging moet sowieso uit het natuurlandschap worden
weggehaald.
Zover het mogelijk is, heeft Truus min of meer haar rust
weer gevonden. Dat onrustige gevoel weet ze te onderdrukken, waardoor ze de
laatste dagen als vanouds lekker een boek pakt. Als vrouw van deze tijd leest ze
de thriller natuurlijk op haar i-pad. Sterker nog, Lotta leest heel gezellig met
haar mee.
Omdat wij heel veel onverklaarbaar liefde en medeleven ervaren, zijn wij vandaag samen naar de genadekapel Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo gegaan. Onze missie kon niet verder gaan dan een flesje met heilig water vullen uit de Runxputte en het kopen van een bijzonder handmadebeschermengeltje, voor bij Truus op haar nachtkastje. Door een huwelijksplechtigheid konden wij helaas in de Kapel geen kaarsje branden.
Gelukkig hebben wij in de omgeving een filiaal van gelijke importantie. Vandaar dat wij toen naar de Mariakapel de Keins zijn gegaan, waar wij voor Truus een kaarsje konden branden.
Wij blijven er alles aan doen om ons respect voor het onverklaarbare te tonen.
De gebeurtenis van vandaag deed heel erg
denken aan het society TV programma Glamourland van Gert Jan Dröge. De
fragmenten Daar zijn ze weer (vergeet daarbij niet de sarcastische
intonatie), waarbij Jan en Monique des Bouvrie op een party vol in beeld kwamen.
Het waren altijd de Bouvrietjes. Bij mij zijn het, ondanks dat ik
incidenteel gebruik van ze maak, altijd de Enesjes. De Nederlandse
Spoorwegen.
Goede middag meneer Kroon, fijn
dat ik u even tref, u spreekt met Liesbeth van de Nederlandse Spoorwegen.
Dat treffen zou niet wederzijds zijn. U heeft voor uw vrouw het NS
voordeelabonnement opgezegd. Dat klopt, een moeizame
actie die ik in mijn blog van 12 juni heb beschreven. Nou heb ik per
ongeluk meneer Kroon, ook uw abonnement per september stopgezet. Sorry hoor
meneer, ik had de brief niet goed gelezen en ik bied u graag mijn
verontschuldigingen aan. Geeft niet hoor juffrouw, draai dat maar gewoon
terug, sprak ik haar verder onwetend, bijna vaderlijk toe.
Uhh, maar dat kan niet meneer,
wat ik in het systeem heb veranderd kan ik niet terugdraaien. Foutje
gemaakt op de computer en dat niet ongedaan kunnen maken?! Ik begreep er niets
van. Als wij iets op onze PC willen veranderen vraagt het systeem Weet u
het zeker? Kent het PC-systeem van de Spoorwegen geen controlevraag:
Weet u het zeker? Of, beter voor de NS: Weet u het heel zeker?
Echt? Vergissing is NS-menselijk hoor. Kijk het voor de zekerheid toch maar even
na?! Toch maar doen? Niets van dit alles.
Maar ik verleng uw abonnement en
u krijgt een nieuw pasje hoor meneer Kroon, enne een pasfoto hoeft u ook niet op
te sturen, die heb ik hier in mijn systeem zitten, viel Liesbeth bijna van
enthousiasme over haar eigen woorden. Duidelijk blij dat zij haar fout zo toch
maar mooi wist goed te maken. Nogmaals excuses voor mijn gemaakte fout,
wilde zij opgelucht het telefoongesprek beëindigen. Mijn NS-wantrouwen
begon hierbij op te spelen.
Maar het saldo wat automatisch
opgewaardeerd op mijn huidige pasje staat, wat gebeurd daarmee? Het
stiltemoment aan de andere kant van de lijn deed het ergste
vermoeden. Uh, nou ja, dat zou u even over moeten laten boeken, bij een
informatiebalie van de NS. Wat bedoelt u met even?, kreeg mijn sarcasme
de overhand. U weet toch ook wel dat de meeste NS stations zon
informatiebalie niet hebben. Dat ik verplicht bent te reizen om bij zon balie
terecht te kunnen komen. In de hoop dat ik dan niet in een lange wachtrij
terecht kom?!
Het benepen antwoord was haast
aandoenlijk. Ik bied u graag mijn excuses voor de gemaakte fout aan. Echt,
het is mijn fout. Nee juffrouw, het is niet uw fout. Het is de fout van die
K**NS! Een vergissing is menselijk, ook voor medewerksters van de NS. Dat door
incompetentie van de overbetaalde leiding van de NS een fout niet kan worden
hersteld is diep en diep treurig, en valt alleen die bobos aan te rekenen.
Even leek het dat Liesbeth met haar loyaliteitsgevoel in conflict kwam,
waarna zij toch opgelucht adem haalde. Bedankt voor uw begrip, meneer
Kroon.
Ik rijd probleemloos in een fantastische Nissan Note. Wat
zou ik nog verder met die wanpresterende spoorwegen te maken willen hebben?!
Daar ga ik mij over beraden.
Voor mij zou
het niet onlogisch zijn dat Griffier Van Toor op staande voet wordt ontslagen.
Deze secretaris-generaal van de volksvertegenwoordiging, in functie op
directieniveau, ging vandaag wel heel erg in de fout en dat vol in beeld en live
op tv.
Terug
van een middagje er op uit, keek ik even op de politieke zender naar het Tweede
Kamer debat over het verlengen van de Nederlandse bijdrage aan de missie Libië.
Aan het woord was D66 leider Alexander Pechthold. Direct naast hem zat Griffier
Van Toor. Kennelijk was deze man een geheel andere mening toegedaan dan
Pechthold betoogde. Wat mag natuurlijk. Maar wat de topambtenaar in functie
absoluut niet mag, is in woord of gebaar zijn eigen mening op dat moment kenbaar
maken.
*het geouwehoergebaar vastgelegd.
Stom genoeg deed hij dat wel. Met een wat
een geouwehoergebaar, waarbij hij met zijn linkerhand een hapbeweging
maakte, ondertitelde hij zijn mening over het betoog.
Het zal mij echt benieuwen of dit handgebaar
ook door de kritische pers is waargenomen, het nog eens op het beeldscherm
terugkomt. Maar vooral of het terechte consequenties voor Van Toor zal
hebben.
Jack was één van de mannen die, min of meer ongevraagd,
zich aansloot bij de gezellige nazitters van onze wekelijkse sportprestatie.
Dorstig van het sporten, maar ook door elkaars drankmoyenne aangemoedigd, werd
het ene na het andere rondje ons voorgeschoteld. "Geef hier nog eens wat van
mij", was binnen onze vriendenkring een steeds terugkerende tekst. Zonder
dat er op werd gelet, leverde een ieder wel zo zijn bijdrage aan ons
drankgelach. Bijna iedereen, want het viel wél op dat Jack bij het leeg raken
van de glazen, steeds weer opnieuw het toilet moest opzoeken.
Omdat wij er van overtuigd waren, dat hier geen
incontinentie debet aan was, maar eerder zijn sobere uitgavenpatroon, hadden we
ons voorgenomen Jack hier eens op te pakken. De gelegenheid deed zich voor, toen
hij zijn blaas op het moment suprême weer eens had leeg geperst. Terug aan de
bar vroeg ik het hem joviaal: "Jack zeg jij het, of moet ik het zeggen?"
"Zeg jij het maar",struikelde Jack over z'n woorden, waarbij hij niet wist
te verhullen hoe opgelucht ie was. "Toos, geef ons hier wat van Jack te
drinken" "Nee wacht even ", protesteerde Jack, "jij zou het toch
zeggen " "Nou ik zeg het toch, geef hier wat van Jack te drinken " De
uitnemer begreep nu niet meer onder dit rondje uit te kunnen komen en liet het
hoongelach, inclusief het "Proost Jack!", zich gelaten welgevallen. Na
die tijd werd er rond de bar van het sportcentrum nimmer iets van Jack
vernomen.
Terwijl hoorspelen al jaren geleden in het
Hilversummer Beeld en Geluid Museum een tijdbepalend plaatsje hebben
ingenomen, blijkt mijn vrouw een excellent hoorspelactrice te zijn. Zij die haar
LIVE via de telefoon meemaken, weten wat ik daarmee bedoel. Niet alleen haar
stem heeft nog niets aan kracht verloren, maar ook haar opgeruimde manier van
praten, interesse in de andere kant van de lijn en haar onvervalste
Kronenhumor. Met blije oren luister ik die gesprekken aan.
Ook van de geagendeerde aanloop thuis,
want zomaar binnen lopen kan buiten haar Good Feeling Moment vallen,
weet zij een gezellig samen zijn te maken. Tegen beter weten in, zou je
daar moed uit kunnen putten. Overigens is het van mij misplaatst om haar hierin
actrice te noemen. De plezierige momenten met haar zijn absoluut niet
gespeelde momenten, waar Truus zelf ook van geniet. Daarin blijkt zij, niet
gewend aan haar opgelegde beperkingen, vaak overmoedig te zijn, hetgeen haar
nadien lelijk opbreekt. Vanuit die leerschool weet ze nu dat, mede door het
medicijngebruik, de ochtend hard nodig is om zich te sterken voor de rest van de
dag. s Middags gaat het gaande de tijd steeds beter met haar.
Haar avonden heeft zij inmiddels mentaal
vastgelegd voor onze intieme momenten. Heerlijk met onze diertjes samen zijn,
niets doen, tv kijken, lezen of schrijven. Maar vooral wij samen. Ons genieten heeft een extra dimensie
gekregen.
Ondanks dat Truus niet graag in de
belangstelling staat, is zij diep gelukkig met al de warme belangstelling voor
haar. En die is écht ongekend. De liefde van je directe familie was hierin
voorspelbaar, die van vrienden, kennissen en buren hartverwarmend. Zij die tonen
met Truus mee te leven, doen dat dan ook met veel liefde, creativiteit en met
uitzonderlijkheid.
Daarnaast is Truus ook ontzettend blij
verrast met de digitale wereld, waar wij ontzettend veel vrienden vanuit het
hele land hebben opgedaan. Liefdevolle wensen, mooie gedichten, rake teksten,
opbeurende mailtjes, reacties op Knetter, zelfs een engeltje per post
is haar overkomen. Zodra ik de puf heb, ga ik al die ontzettend lieve
mensen bedanken.`
Die puf is er af en toe,
maar ook weer te snel verbruikt. Daarmee kan ik Truus niet laten tobben. Dan
maar via mijn puf datgene Truus zo graag zou willen zeggen:
Ontzettend lieve mensen, wat geniet ik van jullie fantastische reacties,
wat ben ik aan jullie gaan hechten, wat blijf ik naar dat alles van jullie
uitkijken. Jullie doen mij ontzettend goed!
Truus citeren heeft
mij nog nooit zoveel goed gedaan.
Niet alles is wat het lijkt. Maar wat is het dan wel?
Misschien is dit wel een tweekoppige agent van de toekomstige,
nationale politie met de minister en een regioburgemeester als
zijn/hun baas. In dat geval lukt het onze rechtse
regering toch dat deel van het regeer- en gedoogakkoord na te leven.
Zo langzamerhand heb ik aardig het
inkoopbeleid van mijn vrouw onder de knie gekregen. Vooral op de
bonusaanbiedingen letten, waar dan de voorkeur voor uit moet gaan, boven een
vergelijkbaar product. Na elk AH bezoek neemt zij de kassabon door en
bekijkt tevreden, soms minder tevreden, het totaalbedrag wat ik door
bonusaankopen heb uitgespaard. Zo word ik, als assistent-inkoper van ons
Kroondomein, scherp gehouden.
Vandaag was ik bij Albert Heijn weer op
bonusjacht, met een magere 1,29 als resultaat. Een score die toch heel goed,
weliswaar onnodig, verdedigbaar was, omdat ik eerder in de week de meeste
boodschappen al had gehaald, waarbij de bonus wel goed had aangetikt. Aan de
betaalpaal, waar je afrekent als je zelf hebt gescand, brak die paar centen
bonus mij nog behoorlijk op. Even een paar steekproeven houden meneer,
kreeg ik verklaard waarom de button doorgaan op de paal niet kon
worden aangeklickt. Appielientje scande een paar artikelen. O jeh meneer,
dat wordt een totale controle, waarvoorik heel gênant naar de
zijkant van het afrekenstation werd geloodst. Artikelen scannend op de plank en
terug in de boodschappenkar. Loopt u maar even mee naar de kassa om af te
rekenen, hield de juffrouw mij nog in spanning voor welke verduistering ik
was gesnapt.
Mijn misdaad bleek zonder directe
gevolgen te zijn. U heeft van de bonus 2x de yoghurt aardbeien gescand,
terwijl u yoghurt aardbeien en yoghurt frambozen heeft genomen, kwam er
toch enigszins bestraffend uit. De prijzen zijn wel hetzelfde, alleen zijn
het toch twee verschillende producten, die u apart moest scannen, werd ik
onnodig bijgeschoold. Samen met Truus had ik al eens diezelfde ervaring
opgedaan. Alleen dit keer heb ik de twee emmertjes van de Zuivelhoeve, in mijn
snelheid van handelen, aangezien voor yoghurt met dezelfde inhoud.
Juffrouw, kijk nou eens naar die emmertjes, met dat witte spul en
donkerrode onderkant. In één oogopslag lijkt het toch dezelfde yoghurt?! Tja,
daar heeft u eigenlijk wel gelijk in, kwam zij mij in mijn verongelijkte
gevoel tegemoet. Maar, bla, bla, bla.
Eigenlijk is het te gek dat meneer
Heijn bijna identieke producten in de bonus doet, met korting voor de twee, dan
verlangt dat je ze apart scant. Ja maar, de voorraadregistratie .
Ja, dag! Ben ik als klant verantwoordelijk voor de
voorraadregistratie?! Ik wil ze best tegemoet komen, door ook
bonusproducten apart te scannen. Maar blijkt dit per abuis niet te zijn gebeurd,
zet de klant dan niet apart voor een algehele controle.
En wat nog erger is Momenteel sta ik bij
Albert Heijn in het systeem, noem het maar als verdacht, geregistreerd.
Zodra ik weer bij de betaalpaal mijn boodschappen kom afrekenen, gaat er achter
de balie een lampje branden en ben ik opnieuw veroordeeld tot een complete
controle. Natuurlijk ga ik deze onredelijke strafmaatregel zo goed
mogelijk omzeilen door slechts één product zelf te scannen en bij de betaalpaal
af te rekenen. Overigens niet voordat ik Albert Heijn de gelegenheid heb gegeven
op deze blog te reageren.
Diepzeeduiker Bill Warren wil het lichaam van Osama
Bin Laden opduiken, om via een DNA test er zeker van te zijn dat de terrorist
inderdaad dood is. Een actie waar niemand op zit te wachten. Laat die verknipte
schatzoeker zijn geld, moeite en energie steken in het vinden van het lichaam
van Natalee Holloway, die mogelijk door Joran van der Sloot vermoord in zee werd
gedumpt.
In onze huidige situatie staat soms mijn ratio mij in de weg. Zo ook afgelopen week, toen Truus een mailtje kreeg van de NS over haar aflopende voordeelurenabonnement. Door haar situatie heeft zij de laatste maanden daar geen gebruik meer van gemaakt en hadden we het er al over, dat de stadswandelingen in combinatie met de gratis reizen er sowieso voorlopig niet meer van zullen komen. Voor mij reden om haar abonnement op te zeggen.
Via Mijn NS kreeg ik hiervoor het speciale telefoonnummer, 0900 2021163 begin_of_the_skype_highlighting 0900 2021163end_of_the_skype_highlighting waar voor tien cent per minuut, tuurlijk!, er kon worden opgezegd. Een allerliefste juffrouw begreep direct de situatie. Uw postcode en huisnummer meneer, dan kijk ik even met u mee. Ohhh, ik zie het al, helaas meneer Kroon het abonnement kan nú niet worden opgezegd, want over drie weken wordt het jaarbedrag van uw rekening afgeboekt. Ja, en. Nou ja, dan kunnen wij het nu niet stopzetten. Als u nu over 14 dagen nog eens belt, dan kan het wel geregeld worden. Wij storten dan het jaarbedrag, minus één maand (tuurlijk) aan u terug.
Maar juffrouw, ik bel niet nog eens over 14 dagen! Denkt u nou echt dat ik niets anders aan mijn hoofd heb?! Tja meneer, ik vind het echt heel vervelend, maar ik kan nu niet in het systeem om bla, bla, bla. Nu opzeggen lukt écht niet. De juffrouw was te vriendelijk en te meelevend, om mijn beerputgedachten over haar uit te strooien. Zij begreep ook wel dat de NS hier gigantisch blundert, wat zij nog enigszins goed wist te maken door mij te verzoeken over 14 dagen dan de NS via het door haar opgegeven postbusadres aan te schrijven. Op mijn reactie dat ik dat natuurlijk vandaag ga doen wist zij een samenspannende gniffel niet te onderdrukken.
Na eenmaal de brief gepost te hebben, realiseerde ik mij eigenlijk pas goed, dat ik het tweemaandelijkse uitje van Truus haar abrupt had afgenomen. Onze leuke snoepreisjes waar ze naar uitkeek. Niet gek dat ze daarover toch enigszins gelaten reageerde. Ik had wat goed te maken.
Door op internet te snuffelen kwam ik op een mooi alternatief voor de NS stadswandeling. Via de pagina http://www.ertussenuit.com kreeg ik namelijk alle boottochten van Nederland voorgeschoteld. En omdat Truus gek is van boottochtjes, is het datgene wat we gaan doen: Een toeristische (eigen) autorit in combinatie met een boottocht. Bij goed weer, staat de eerste gepland op 22 juni met 5 kwartier varen door en om Giethoorn en daarna zullen er nog heel veel autoboottochten volgen.
Truus zal hier uiteindelijk toch weer wel bij varen.
Ik geloof niet dat er ooit Pinksterdagen voorbij zijn gegaan, zonder dat ik aan mijn kleine mannetjestijd moet terug- denken. Dus ook nu. Een aantal jaren achtereen, rond mijn tiende levensjaar, was ons gezin altijd in het rennerskwartier van een speedwaybaan te vinden. Een tak van motorsport, nu nog populair in Engeland en Scandinavische landen, waarbij de renners in de jaren zestig voor een uitverkochte Kuip en Olympisch Stadion reden. Mijn vader was een van die renners.
Jaren nadien heb ik met mijn vrouw, kennelijk hunkerend naar die goeie ouwe tijd, nog regelmatig speedwaywedstrijden bezocht. Tot in België aan toe, waaraan ik een leuke anekdote heb overgehouden.
Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist, in Nederland had gevolgd. Elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek om een warm applaus voor hun sympathieke zuiderburen. Aan de brede glimlach waren daarbij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden.
Zo langzamerhand heb ik de laatste twee jaar heel wat gaatjes bij elkaar gesport. Een volgend gaatje in mijn broekriem staat er zelfs weer aan te komen. Waarmee voor mij wel een klein probleem zich heeft aangediend.
Het gaat om het ongewenst hangende deel van de riem tussen twee broeklusjes in. Een probleem wat ooit werd opgelost, doordat bij de broekriem een extra verschuivend lusje werd meegeleverd. Nu dit niet meer het geval is hangt de riem er maar een beetje bij. En hoewel dit, bijvoorbeeld op feestjes of in de kroeg, nooit een onderwerp van gesprek is, kan ik mij niet voorstellen dat de hangende riem geen algemeen probleem is.
Algemeen probleem, met de riemclip als de simpele oplossing. Maar ja, in commerciële zin zit daar geen handel in. Tenminste, als je niet out of the box denkt. Want er kan wel degelijk handel in zitten, als het maar aantrekkelijk wordt gemaakt.
Voorbeeld vanhorizontale en verticale clips.
Het bedrijfsleven kan er een premium (een relatiegeschenkje) van maken om eigen producten te promoten. Maar de clip kan ook een ludiek communicatiemiddel zijn, met als teksten: Kijk voor je! Waar kijk je naar? Je naam Je stad Je club Ik vind jou ook leuk Wat dan nog? Ik draag links e-mailadres Ik ben bezet Ik ben vrij. Om maar een aantal voorbeelden te noemen.
Mocht het een hype worden, neemt niemand je het kwalijk dat je iemand niet direct meer in zijn ogen kijkt.
Nooit heb ik weten te verhullen dat ik RTL-Boulevard een walgelijk programma vind, zeker als daar die enge Albert in domineert. Zijn flauwe opmerkingen overbiedt hij met zijn bulderende lach. Inderdaad, over zijn eigen grappen. (Waar is toch die kuchknop van de presentatoren gebleven?!). Voor mij is Boulevard concessie-tv. Mijn vrouw kijkt er graag naar, maar met de reclame van 19:00 uur mag de zender op Nederland 2.
Zo komt het dat ik toch iets van het BNers-leed meekrijg, zoals de onfrisse wel of niet verkrachtingszaak tussen Martijn Krabbé en zijn oude liefje Tessa van Leijenhorst. Daardoor kon ik vanochtend, bij het lezen van de digitale (gratis) Telegraaf, er ook een mening over hebben en die geef ik hier dan ook:
Over die al weken lang lopende affaire is het politieonderzoek in volle gang en is er nog geen zicht op hoe lang dit nog kan duren?! Ja, hé, hallo. Hebben we het dan over diezelfde politie die terecht klaagt dat zij een grote achterstand in onderzoekswerk hebben, wat door de Minister van Veiligheid en Justitie (Ivo Opstelten) heel diplomatiek werkvoorraad wordt genoemd?! Ik vrees van wel. Valt dan te rechtvaardigen dat de politie haar kostbare tijd verspeelt aan de smeerlapperij (verkrachting of leugenachtige zwart maken) van een bekende Nederlander?!
Of, staat de zwijnerij al vast en zijn hier de (PVV) Animal Cops op ingezet, wat voor mij een geruststellende gedachte zou zijn.
Met mijn blog is het niet de bedoeling om minutieus over Truus te (blijven) schrijven. Ons uitgangspunt blijft dat we het vooral samen moeten en willen rooien.
Maar de reacties op de blogs en mails naar haar i-Pad toe (truuskroon.jas@gmail.com), zijn zo hartverwarmend dat wij toch graag af en toe ook non-berichten willen melden. Wat mij betreft om weer veel, heel veel reacties uit te lokken.
Truus heeft haar Ups en Downs. Haar mindere momenten zie ik vaak aan haar snuitje, alsof je de meters op het dashboard van je auto leest. Ondanks dat ze het ook steeds, ook voor mij, wil verhullen. Heel gek, daarin lijkt zij ook ontzettend op mijn moeder. Hoe ziek en beroerd die ook was, het was altijd prrrrrrrima! Ook mijn zus heeft de gelijkenissen, qua karakter dan, tussen de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven (Oké Kieneke, drie vrouwen ) altijd heel treffend gevonden. Truus is de enige vrouw die ik ken, die er zelfs trots op is dat zij in een aantal opzichten op haar schoonmoeder lijkt, aldus haar schoonzusje. Truus Jas is inmiddels maar liefst 47 jaar in onze familie en nu ze een behoorlijk jasje heeft uitgedaan is ze dus ook een échte Kroon geworden. (Deze 'woordgrap' hoef ik toch niet uit te leggen...)
De laatste dagen zijn wij vooral bezig met haar voeding. Via de erg goede diëtist heeft zij een fiks proefpakket gekregen aan energiedrankjes. Alles wat voor ons te vet of met te veel suiker is, moet zij juist tot zich nemen. Daarnaast maken we gezeefde soepen. Truus haar klep staat niet stil, waarbij de nadruk op het verorberen ligt. Als kleine eetster van huis uit is het voor haar een hele klus om dat alles naar binnen te werken.
Zij voelt zich vaak niet prrrrrrrima, maar doet het wel prrrrrrrima! Top is wel haar positieve houding, ondanks dat daar dagelijks aanslagen op worden gedaan. Ze weet het te trotseren. Daarbij lijkt het of onze katten Lotta en Morro haar extra aandacht (liefde) schenken. Die diertjes moeten iets voelen. Zij geven ons in ieder geval extra veel plezier. Zelf word ik gesterkt door Truus haar opgeruimde karakter en op peil blijvende gevoel voor humor, die ontegenzeggelijk zijn oorsprong binnen de familie Kroon heeft. Geen verdienste, maar aangenaam om mee behept te zijn.