1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Mn kater vond het altijd erg leuk om water uit de kraan te drinken. Maar, gek op nieuwe spelletjes, heeft hij nu het bureaudrinken bedacht. Hiervoor verwacht hij van mij dat ik wat water op mijn bureau uitschenk, waarna Morro kan gaan slobberen. Inmiddels is dit een dagelijks ritueel geworden.
Vandaag loopt de Slooppremie af. Een eurotische rooie rug die de overheid beschikbaar stelde, als je bereid was om uit je oude wagen te stappen en m inleverde tegen aanschaf van een veel jongere auto. Eigenlijk een heel destructieve regeling, heel erg typerend voor onze consumptiemaatschappij. Want eigenlijk is het toch van de zotte dat iets wat nog heel goed functioneert gesloopt moet worden
Toch lonkte die duizend euro ook naar mij. Ik had mijn leasebak ingeleverd en deelde vanaf dat moment met mijn vrouw onze voormalige tweede auto, een 18 jaar oude Honda Civic Shuttle. Absoluut een gouden haan. De laatste tien jaar had deze Japanner zonder wanklank of problemen zijn trouwe diensten bewezen. Uit niets bleek dat dit genoeglijke, vooral goedkope vervoer er de brui aan zou geven. Jaren van rijplezier zaten voor ons nog in het verschiet.
Zou ik ooit jonger willen rijden, zou de koper van mijn Honda rède voâh wènig. Want, via marktplaats.nl bleek de handelswaarde namelijk maar een paar honderd eurotjes te zijn. Tja dan is daar ineens die VROM-verleidingsdans van minister Eimert van Middelkoop. In bijna een duivelse rite werd mij die duizend euro voor gehouden. Alleen een shredder mocht nog plezier van mijn Shuttle beleven. En ja, na enig wikken en wegen, kwam ik tot het vernietigende oordeel dat ook ik maar voor het geld moest gaan. Met pijn in ons hart namen wij afscheid van onze trouwe vierwieler, ten gunste van onze hoge Note.
Het is weer maandag, de dag dat Nederland vergadert. En daar had ik een broertje dood aan. Hans Ferrée, een wijs reclameman, had een mooie definitie voor die tomeloze werkbesprekingen. Hij noemde dit: demonstratief niets doen. Menig vergadertijger, die moeiteloos met Ferrées begrip kan wedijveren, heeft bij mij de revue gepasseerd. Vaak waren het niet de meest vakbekwame functionarissen, die graag lang en vooral saai aan het woord waren, in de rondvraag je onaangenaam bleven verrassen en als eerste hun agenda trokken om een vervolgvergadering in te plannen. Op mijn credo niet lullen, maar poetsen werd op zon eerste dag van de week vaak een aanslag gedaan.
Maar, dankzij de gemeenteraad van Beilen, is er hoop voor de toekomst. Zij hebben de remedie tegen het oeverloos gezever bedacht; de statafel. Omwille van de raadsvergadering wordt er niet meer comfortabel aangeschoven, maar plaatsgenomen achter de statafel. Wat een geweldig initiatief, want uit onderzoek is namelijk gebleken dat het vergaderen in Nederland per jaar 30 miljard euro (!) kost. Statafelvergaderen brengt dat terug tot 20 miljard. Binnen de muren van de vergaderzaal kan dus jaarlijks 10 miljard worden bespaard.
Het is absoluut geen wereldnieuws, maar slechts een gebeurtenis, wat mijn gedachten terugbrengt in de tijd. Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van een paar fijn zittende schoenen. Er is een gat in de leren zool gevallen; pure slijtage dus. Geen nood, mn schoenenvoorraad is hiermee niet uitgeput. En dat is anders geweest, maar dan heb ik het wel over de tijd dat we thuis nog een zondagse kamer hadden. Ja echt, alleen zondags in gebruik. Ten tijde dat er ook plastic hoezen over de kussens van de bank waren getrokken en er plastic plaatjes waren aangebracht onder de deurkruk van de kamerdeur. Dit alles om het netjes te houden.
Zondagochtend, juist voordat ik als jongen buiten wilde gaan spelen, ontdekte ik een gat in de zool van mijn rechter schoen. Vette pech, want je moest wel van hele goede komaf zijn, wilde je naar een ander paar schoenen kunnen uitwijken. Tegen het moraal van de tijd in, spoorde mijn moeder mij nog aan om dan maar op gympies naar buiten te gaan. Op die grote onzin ging ik natuurlijk niet in. Nee, ik ging beteuterd voor hem raam zitten. Wij woonden op de eerste etage, direct aan een halfrond pleintje. Het domein van mijn speelkameraadjes. En, ondanks dat ik heel graag beneden met mijn vriendjes ging spelen èn ondanks dat zij mij maar naar buiten bleven roepen, bleef ik achter het raam verdrietig zijn. Want op zondag met gympies op straat, dat doe je gewoon niet. Wat een verademing dat wij, buiten de bijbelbelt, tegenwoordig meestal geen kledingvoorschriften meer kennen.
Een mop kan jaren rondwaren, om dan weer een generatie verder op te duiken. Zo ook de volgende mop, in gekuiste versie:
In het ziekenhuis wast een oudere verpleegster een zeebonk, waarbij zij op zijn penis het woord Adam getatoeëerd ziet staan. Deze hilarische belevenis moest zij natuurlijk aan haar collegas kwijt. De leerling-verpleegster mocht zich de volgende dag van deze bijzonderheid overtuigen. Na deze wasbeurt kwam zij proestend de koffiekamer binnen. Welnee, er staat helemaal geen Adam op, maar Alblasserdam.
Bij het opnieuw horen van deze voor mij versleten mop, schoot mij een leuke variant, uit eigen ervaring, te binnen. En ook hier is de werkelijkheid anders dan wat het lijkt. Na ons succes met Morro, wilden wij van Stichting Zwerfdier een tweede, moeilijk plaatsbare kat hebben. Mijn vrouw had daarvoor eigenlijk al haar keuze, via het kwartaalblad Zwerver gemaakt. Carlotte was zon vreselijk schuw diertje, dat voor haar de kans op een nieuw baasje uiterst klein was. Omdat wij ons met Morro beloond voelden, gunden wij Carlotte haar nieuwe huis.
Daarbij verlangden wij wel dat zij afstand deed van haar kakkerige naam Carlotte, wat wij hebben omgedoopt in Lotta. Twee dagen heeft Stichting Zwerfdier nodig gehad, om haar in een vervoersmandje te krijgen. Ook thuis liet zij zich alleen maar heel schichtig zo nu en dan zien. Nu acht jaar later is Lotta, zeker voor vreemden, nog steeds heel schuw. Maar voor ons toch redelijk gesocialiseerd, ontzettend lief en gek met het vrouwtje en met haar maatje Morro.
Dat zij wel héél erg schuw was moge blijken uit haar omschrijving van weleer. In het blad Zwerver was zij een poesje met een klein beetje wit. Haar ongegeneerde pose op de foto bewijst het tegendeel.
Op advies kochten wij destijds een duurdere Black & Decker kruimeldief, omdat daarvan de batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en de portemonnee. Vandaag waren de VersaPak batterijen van onze VP331 aan vervanging toe.
En wat blijkt, de batterijen zijn niet meer leverbaar. Er zal dus een heel nieuwe minizuiger moeten worden gekocht. Jammer dat wij het destijds verkeerd hebben begrepen, want niet het apparaat, maar Black & Decker blijkt de kruimeldief te zijn.
Bij een verhuizing is het de uitgesproken killer," de wasautomaat. Die dan ook nog eens op minimaal één hoog staat. Dat ding valt niet goed beet te pakken, is loodzwaar en daardoor compleet onhandelbaar. Zon apparaat komt uiteindelijk via een soort circusact de verhuiswagen in. En dan nog eens een keertje minimaal één trap op naar zn nieuwe werkplek. Halsbrekende toeren, met twee of drie stoere kerels, zijn hieraan vooraf gegaan. Raar toch eigenlijk .
Ik bedoel, de wasdroger was toch ook heel simpel te verhuizen. O, ik weet het wel hoor, de wasautomaat heeft nou eenmaal een gigantisch zwaar gewicht in huis, om tijdens het centrifugeren niet het hele huis door te wandelen. Een gewicht als soort stabilisator.
Maar dan nog . de heren wasautomaatfabrikanten, zoals meneer Philips dus, zijn toch behoorlijk bedrijfsblind. Allerlei toeters en bellen verzinnen zij, voor grote wasjes, kleine wasjes, voor slim voorwassen, energiearm wassen met weinig water gebruik en meedenkende energieknoppen. Alles bedacht om het simpel schoonwassen een verleidelijke meerwaarde te geven.
Niemand van die knappe koppen bedenkt dan ook nog eens dat een wasautomaat verhuis- vriendelijk moet zijn. Uiteindelijk wordt er in Nederland gemiddeld 7x in een mensenleven verhuisd. Zeven maal doet de wasmachine-fabrikant dus een aanslag op je rug. En daar wil ik, met gevoel voor techniek, als een koe voor boom klimmen, verandering in brengen. Want volgens mij is het heel simpel.
De killer binnen de wasautomaat, het gewicht, maak je mobiel. Stel je voor, het gewicht zit onderin de wasautomaat, achter een klep, met een slede naar buiten te halen. Met verhuizen haal je dan ook dat gewicht naar buiten. Bevestigt daar, bijgeleverde hefboompjes aan, zodat twee personen (zelfs man èn vrouw) dit gewicht makkelijk kunnen verplaatsen.
Gewichtloos is dan ook heel simpel de wasautomaat te verplaatsen, om op de nieuwe werkplek het gewicht weer de automaat in te schuiven. Verhuizen kost dan geen enkele moeite meer.
Kom op meneer Philips, het moet natuurlijk wel een Nederlandse vinding blijven, aan de slag.
Er komen steeds meer producten met piepgarantie. Wat inhoud dat de leverancier alleen iets aan een klacht doet als de consument begint te piepen. Zelf ondervond ik dat bij een bouwmarkt, waarvan ik de naam niet noem omdat ze na piepen het prima hebben opgelost.
Ik kocht bij hen een accuboormachine uit de aanbieding, met gratis een extra set boortjes. Eénmaal thuis bleek mij dat de boortjes er niet bijzaten; dus gebeld. Waar heeft u de boormachine gepakt?,was de verrassende vraag. Gewoon, bij u uit de winkel, wilde ik met een vreemd antwoord de idioterie van de filiaalhouder overtreffen. Ja meneer, dat begrijp ik wel, maar waar uit de winkel? Jeetje, ja hoe moet ik dat omschrijven? Nou, heeft u de boormachine daar gepakt, waar ook de andere merken liggen, of van de pallet in het middenpad? Nee, niet uit het middenpad. Aha, dus bij alle andere merken boormachines, klonk de man opgelucht, alsof hij hiermee een groot mysterie had opgelost.
Ja, en?, probeerde ik hem in zijn redenering te volgen. Nou kijk meneer, al onze speciale aanbiedingen hebben wij altijd op het middenpad staan. Waar u de boormachine heeft gepakt liggen niet de machines uit de aanbieding. U heeft ook niet de actieprijs van 109,95, maar 144,99 betaald, meende de verkoper verhelderend te hebben gesproken, in het vertrouwen dat daar de klacht mee was opgelost. Verrek ja, ik heb 144,99 betaald, las ik nu op mijn kassabon.
En nu?, wilde ik toch wel het gesprek voortzetten. Tja meneer, als u van onze aanbiedingen wilt profiteren, moet u natuurlijk wel naar onze aanbiedingenhoek, want daar liggen de machines die er speciaal voor zijn ingekocht. Ik begrijp u niet echt, het gaat toch om de Bosch boormachine type HP126F3B? Klopt meneer, maar uit de normale partij.
Nee klopt niet, sprak ik nu geërgerd. We hebben het over dezelfde boormachine, alleen bevalt u de plek waar ik m van heb weggehaald niet. Daarmee wilt u mij 35,= meer laten betalen en een set extra boortjes door de neus boren. Bewust gebruikte ik doe-het-zelf jargon om de baas toch wat milder te stemmen. Idioot natuurlijk, maar het leek te helpen.
Nou ja, ik wil u wel van dienst zijn, komt u maar naar de winkel, dan krijgt u een extra set boortjes. En die 35,= dan? Ja, dat is moeilijk meneer, want de fabrikant betaalt met de aanbieding mee, alleen bij de partij van in het gangpad. Ja nog effe, dan liggen de aanbiedingen van u op de WC, te koop tegen een schijtprijsje! schoot ik nu uit mijn slof.Het bleef even stil, misschien om in stilte mn grappige opmerking te verwerken. Oké, meneer, als u naar ons toekomt, krijgt u ook die 35,= terug, vraagt u even naar Hans. Waarmee de filiaalhouder echt de indruk wilde wekken dat de oplossing van mijn klacht wel heel bijzonder was.
Moraal van dit verhaal: Laat het er met een klacht nooit bij zitten, maar klaag (piep, in jargon) en blijf klagen. Vele jaren geleden kende men bij radio en tv al de juiste definitie van piep. Zodra hiervan een synoniem werd gebruikt, werd volgens de fatsoensnormen van toen de piep gebruikt. Want ja, piepgarantie staat dus voor niets meer dan kutgarantie.
Door mijn vrolijke vut blijkt het effect van mijn diplomas te zijn uitgewerkt. Toch ervaar ik de huidige status van mijn loopbaan als het mooiste wat ik op mijn wandelpad ben tegengekomen.
André van Duin heeft door stemproblemen deze week een feestje en twee radio-interviews moeten afzeggen. Hij was zijn stem kwijt en wist kennelijk ook niet meer waar hij heeft gelopen.
Van de week werd Patricia Paay 61 jaar. Gek op aandacht liet zij op haar party natuurlijk ook de cameras draaien, om tegelijk te tonen hoe gelukkig zij met haar nieuwe toyboy is. Het moet worden gezegd, als er niet op haar wordt ingezoomd, ziet zij er nog geweldig uit. In close up valt echter heel goed het factuurbedrag van dr. Schumacher in te schatten.
Wat dat betreft is er veel natuurlijks in haar gezicht verloren gegaan. Het lijkt alsof La Paay, misschien wel als eerste mens ter wereld, levend is gebalsemd. Dan lag zij trouwens, in de fotoreportage van Playboy, in hele mooie poses opgebaard.
Ik heb het anders nooit en mijn roots geven daar geen enkele aanleiding toe, toch heb ik momenteel sterk de behoefte om in Israël te willen zijn. Niet om mijn rentenieren op te geven, om mij in de kibboets nuttig te maken, maar alleen maar om tegen de Klaagmuur aan te kunnen hangen. Tenminste, als deze westelijke muur van de Joodse tempel, zich ook zelfbeklag laat aanleunen.
Mijn klaagzang richt zich heel erg op mijn geleverde prestaties van de laatste tien weken en de resultaten die dat hebben opgeleverd. En omdat ik daarvan niets begrijp, de garantie op mijn lichaam na overlijden van mijn ouders royaal is verlopen, had ik mij via de muur tot de schepper willen richten. Zou ik een klachtenformulier ingevuld moeten hebben, die tussen de stenen van de muur gefrommeld zou moeten worden, had daar op gestaan:
Tien weken lang heb ik mij op de sportschool te pletter getraind, met een zwaarder fitnessprogramma dan ooit te voren. Niet simpelweg hangen aan de weerstandsapparaten, maar met gewichten fors aanpakken in de stoere mannenhoek. Dat twee tot drie keer per week, afhankelijk of ik ook nog een wandeltocht van minimaal 15 kilometer in marstempo (6 km p/u) zou lopen. Daarnaast heeft een mondjesmaatmevrouw mijn eetgewoonte drastisch aangepakt. Rauwkost bij de lunch en zeker 2 stuks fruit on tea time. En dan toch vandaag, tijdens mijn APK, blijk ik 6 ons meer vet gehamsterd te hebben en verloor ik 8 ons aan spiermassa.
Oké, ik ben niet terug op watjesniveau, maar mentaal hakt het er toch effe in. Mijn sportinstructeur, die gelijk maar even mijn trainingsprogramma meedogenloos heeft aangepast, denkt dat ik te weinig eet ten opzichte van de inspanningen die ik lever. Dat heb ik weer. Voor de insiders zal het wel logisch zijn, meer eten om af te vallen, vet te verbranden en spiermassa te ontwikkelen, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Het doet mij denken aan het advies wat ik ooit kreeg van een oogarts, op de vraag wanneer ik de voorgeschreven bril moest dragen. Met als antwoord: Als je moe bent. Dus, een ander gaat naar zn bed en ik zet mn bril op. Ook daarover zou ik eigenlijk iets van op het briefje moeten zetten.
Hoewel , toch maar niet naar Israël, ik mag toch helemaal niet klagen. Ik eet zelfs niet uit de muur.
Lang heb ik er over lopen dubben, maar het lijkt me heel belangrijk om schoon schip te maken, om een latere ontdekking, met bijkomende vervelende consequenties voor ons land, te voorkomen. Kabinet Kok (Paars 2) is 16 april 2002 destijds gevallen op de val van Sebrenica (voormalig Joegoslavië). Dit omdat de internationale vredesmacht, waar het Nederlandse VN Bataljon onderdeel van uitmaakte, te kortschoot in het bieden van voldoende bescherming. Balkenende IV viel afgelopen 20 februari, doordat de regeringspartijen het niet met elkaar eens konden worden over een eventuele verlenging van de missie van de Nederlandse militairen in Uruzgan (Afghanistan).
Tot twee keer aan toe viel het kabinet met ons Nederlandse leger als aanleiding. Dat lot wil ik Kabinet Cohen besparen. Vandaar dat ik mijn, misschien wel discutabele, rol als militair, in 1967 werkzaam bij de Inspectie der Infanterie, nu maar prijsgeef.
Als dienstplichtig soldaat had ik op het gekwalificeerde secretarie, waar stukken tot aan NATO zeer geheim gecontroleerd rouleerde, ondermeer de taak om deze geclassificeerde stukken te archiveren en weg te houden bij minder geclassificeerd personeel. Ik heb het over de tijd dat het Oostblok nog een bedreiging vormde voor de westerse wereld. Mijn dienstplichtige evenknie was korporaal Chris, die de leiding had over de postkamer, direct naast het secretariaat gevestigd. Wij hadden een verbluffend goede samenwerking. Totdat Chris, of liever gezegd zijn verloofde, trouwplannen kreeg. Heel gebruikelijk was het dat er voor ons soort militairen dan direct, door de geheime dienst (S2), een nieuw antecedentenonderzoek plaats vond. En wat bleek, Chris was niet meer te vertrouwen. Volgens de S2 dan.
Uit vergaand onderzoek was namelijk gebleken dat zijn aankomend schoonvader ooit sympathiseerde met de communistische partij. Dit had grote consequenties. Chris mocht geen geclassificeerde stukken meer onder ogen krijgen. Eigenlijk moest hij uit zijn functie worden ontheven, om elders zijn dienstplicht voort te zetten. Op de gehele werkvloer van de Inspectie der Infanterie kwam dit bericht heel hard aan. Korporaal Chris, een man die ieders sympathie en vertrouwen genoot.Omdat mijn Luitenant en Sergeant, door hun uitgesproken luiheid, volledig op mij waren aangewezen, waren zij beïnvloedbaar. Het lukte mij dan ook om voor Chris tot een compromis te komen. Hij mocht zijn functie blijven vervullen. Alleen, als er geclassificeerde stukken moesten worden vermenigvuldigd en verzonden, moest ik daar lijfelijk bij aanwezig zijn, om er op toe te zien dat mn maatje alle handelingen zonder enige interesse voor de inhoud vervulde. En daarin zit het discutabele van mijn taak. Die last op mijn schouders, met de Russisch leider Nikita Chroesjtsjow als direct belangstellende voor onze geheime stukken, was veel te groot. Hiervoor had ik destijds aan de bel moeten trekken. Ik had de Inspecteur Generaal, of desnoods de Minister van Defensie Willem den Toom, moeten informeren over een mogelijk lek in onze Defensie. Ik heb dit verzuimd. Als hier, ten tijde van het Kabinet Cohen, maar geen vragen over worden gesteld.
Door de oppositie hierover de wind uit de zeilen te halen, voel ik mij opgelucht.
Volgt na de medicijnknaak ( 1,15) nu ook de doktersjoet ( 5,=) ? En wie weet, zelfs ook een drastische verhoging tot maar liefst 775,= van de eigenbijdrage voor je zorgverzekering?! Dit omdat de zorg in Nederland onbetaalbaar is geworden, waarbij de vergrijzing als hoofdoorzaak wordt aangemerkt.
Dat motief valt heel sterk te betwijfelen. Inefficiënt werken door de heren medici, omdat zij elkaars patiënteninformatie niet overnemen, is alleen al een grote boosdoener. Zonder dat het om een second opinion gaat, onderga je in het ziekenhuis heel wat testen, waarvan de uitslag al in je medisch dossier valt terug te lezen. Een kostenpost van heb ik jou daar. Kennelijk bedoeld om de omzet en dus het inkomen per specialist de hoogte in te jagen. Dan nog niet gesproken over de vele managers, die de inefficiënte ziekenhuisbranche met inkomens ver boven de JP-norm, op de payroll hebben staan. En moet ik daar, als vergrijsde voor bloeien. (O rhesuspositief)?
Als de vergrijzing in de zorg al de grootste kostenfactor is, zit de (on)gezondheid van een grote bevolkingsgroep ons op de hielen. En dan heb ik het niet eens over de rokers en de (alcohol)verslaafden. Nee, de vetvreters van de fastfood, die nauwelijks nog een normale, gezonde maaltijd nuttigen. Die hun kinderen meeslepen in dit ongezonde eetpatroon. De groep mensen die totaal niets aan bewegen doen, laat staan dat ze hun kinderen laten sporten. Hun kroost beweegt slechts duim en wijsvingers bij een computerspelletje, uren lang achter de PC. Die ongezonde levensvorm gaat zich steeds meer wreken en dat gaat ons pas ècht veel geld kosten, in zorg en ziekteverzuim. Tja, vet cool.
Met Pasen wordt er weer heel wat Matses bij het ontbijt gegeten. Een flinterdun, niet gerezen brood, wat er uit ziet als een erg grote cracker. Historisch gesproken eten de joden dit bij het Paasontbijt, om daarmee het beëindigen van de joodse slavernij in Egypte te herdenken. Hoewel ik respect heb voor deze traditie, komen er onwillekeurig beelden van mijn jongensjaren naar boven. Mijn Matse was toen zeekaak, een veel dikker, knoertharde scheepsbeschuit, wat je als jongen voor centen bij bakkerij Hus haalde. Destijds de Febo voor de jeugd. Onze snacks bestond toen uit niet meer dan zeekaak, koekkruimels en puddingstukjes. Met de Parijsenbol als de Van Dobbenkroket van de jaren zestig.
Hus was overigens niet bepaald een kwaliteitsbakkerij, ondanks dat zij in elke wijk van Den Haag minstens één vestiging hadden. Zij waren goedkoop, zeker als je TipTop nam, hun gesneden en voor lange houdbaarheid verpakt witbrood, wat mij een sterke associatie met klapkauwgom gaf. Hun moorkoppen daarentegen waren weer om te smullen. Als je tenminste niet de pech had, dat er weinig slagroom in zat. Dat gebeurde soms, doordat eigen personeel de moorkop via de onderkant wel eens leegzoog.
Maar goed, terug naar het paasontbijt. Door mijn herinnering aan de zeekaak, waar je tanden en kiezen echt op stuk kon bijten, vind ik de Matse maar eigenlijk de zeekaak voor watjes.
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
Wie kan ik zeggen? Marco Borsato. Ogenblikje, Peter ik heb hier meneer Borsato voor jou. De receptioniste had duidelijk niet naar de populaire Soundmixshow gekeken. Ik wel en vond het leuk om iets van Marcos Moment meebeleefd te hebben.
kakkerige naam Carlotte, wat wij hebben omgedoopt in Lotta. Twee dagen heeft Stichting Zwerfdier nodig gehad, om haar in een vervoersmandje te krijgen. Ook thuis liet zij zich alleen maar heel schichtig zo nu en dan zien. Nu acht jaar later is Lotta, zeker voor vreemden, nog steeds heel schuw. Maar voor ons toch redelijk gesocialiseerd, ontzettend lief en gek met het vrouwtje en met haar maatje Morro. 
batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en 
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
