1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
De regering was echt van het padje af, toen zij met de waanzinnige actie kwam met de naam fiscale vergroening. Hiermee had zij bedacht dat de zogenaamde groene autos, met een CO2 uitstoot van maximaal 110 g/ km., zowel geen BPM als wegenbelasting behoeven te betalen. Wat is dat in hemelsnaam voor vreemde discriminatie van autobezitters ??? Je zal maar net voor het ingaan van die regeling een nieuwe auto hebben gekocht, dan heb je mooi een vette pech van duizenden euros BPM en een maandelijkse strop van tientallen euros motorrijtuigenbelasting (?!)
Zullen ze in Den Haag dan echt redeneren, dat je dan maar wéér een nieuwe auto moet kopen, maar dan van het A Label?! Zijn ze echt zo gestoord?
Woest was ik, bij het lezen van die fiscale vergroening. Natuurlijk ook omdat ik, net te vroeg, een auto kocht van het B Label, met een uitstoot van 139 g/km en ik dus wèl een BPM van maar liefst 3.356,= heb moeten betalen en maandelijks nog eens wordt gestraft met een motorrijtuigenboete van 37,= per maand; altijd nog 444,= op jaarbasis! Dat is heel wrang, omdat ik juist heel bewust had gekozen voor een zuinige auto. En dat is ie toch, met label B, in een rij van A, B, C, D, E, F en G!
Om het allemaal nog een beetje erger te maken, las ik ook dat Univé Verzekeringen 10% extra korting verleent voor autos met het A Label. Univé kan er op rekenen dat ik per vervaldatum van mijn autoverzekering niet continueer, tenzij ook op mijn premie 10% extra in mindering wordt gebracht.
Maar .. Dan lees ik via Kassa.vara.nl (gniffelend en verontwaardigd tegelijkertijd) dat de werkelijke CO2 uitstoot van het rijtje groene -gesubdieerde- autos minimaal 137 g/km is, gestaag oplopend tot 158 g/km aan toe. Geen enkele auto zou dan nog BPM en motorbelastingvrij zijn.
Toch niet gek dat ik mij door de baas van de (wegen)belastingdienst, Jan Kees de Jager, bestolen voel.
Het zijn inmiddels niet alleen de puur Nederlandse bedrijven meer, die door het buitenland worden overgenomen, ook F.C. voetbal is niet ongemoeid gebleven. Multimiljonair Merab Jordania uit Georgië heeft voor het Arnhemse Vitesse zijn poeplap getrokken. Naar Merab zegt, heeft hij er nog veel meer voor over, om binnen drie jaar zijn kluppie landskampioen te maken.
Daarvoor zal hij een aantal klassespelers naar Arnhem halen, waarvoor hij gebruik maakt van zijn imposante netwerk, met zijn thuisland als basis. Dan begrijp ik niet, dat Vitesse zijn speeltje is geworden. Want binnen het netwerk van deze beroemde zakenman uit Georgië verkeert ongetwijfeld ook Micheil Saakasjvili, de president van de voormalige Russische staat. Diens Nederlandse vrouw Sandra Roelofs komt oorspronkelijk uit Terneuzen.
Daardoor had het toch meer voor de hand gelegen dat Jordania miljoenen had geïnvesteerd in een voetbalvereniging uit Terneuzen, zoals v.v. Terneuzense Boys. Ik denk zomaar dat Merab Jordania hiertoe best een poging heeft gedaan, alvorens Vitesse in het vizier kwam.
Het grote geld heeft het echter niet van de Zeeuwen kunnen winnen, want Ons Zeeuwen benne zunig. Ook op hun eigen erfgoed, zoals vv. Terneuzense Boys.
Je hoort niet anders, bij het bestellen van een sportdrankje: Mag ik een Aa-Aatje. Hoe zo nou Aa-Aatje? Omdat het met dubbel A wordt geschreven? Kom nou, het heerlijke zuivelproduct noemen we toch ook geen kaa-aas?! Dus voortaan gewoon een Atje bestellen.
erecht gaan er meer maatregelen komen om de 80 doden en 700 zwaargewonden motorrijders per jaar drastisch terug te dringen. Wat hiervoor is of wordt bedacht, is nog niet bekend. Niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar toch denk ik hierover een idee te hebben.
Altijd heb ik het gevaarlijk gevonden dat motorrijders, met kruip door sluip door tussen de autos door, langs de file rijden. Eén verkeerde move van een automobiliste en ze liggen op hun gebbetje. Zon aktie moet voor motorrijders worden verboden.
Geef ze, daarvoor in de plaats, de vrijheid om via de vluchtstrook de file te passeren. Natuurlijk met een aangepaste snelheid, van bijvoorbeeld 30 kilometer per uur.
Ab Klink heeft toch niet langer weerstand weten te bieden aan het bolwerk van de CDA. Kennelijk vielen de martelingen en vernederingen hem toch te zwaar. Begrijpelijk dat hij, direct na het verlaten van de martelkamer, zelf ook een verklaring heeft afgelegd, ondanks dat zijn beul deze taak op zich had genomen.
Hoe wrang is het om een grijnzende Verhagen te moeten horen zeggen dat zij eensgezind hebben besloten de onderhandelingen met de PVV te hervatten. Hij bleef die eensgezindheid in zijn verklaring steeds maar herhalen. Logisch, hoeveel waarde kan er worden gehecht aan eensgezindheid, die na twee dagen tot midden in de nacht blijven praten, heel moeizaam tot stand is gebracht. Geen weldenkend mens kan dat nog geloven.
Maar, ondanks dat de held Klink is gecapituleerd, heeft zijn lijdensweg ons kiezers wel grote winst opgeleverd. Wij hadden anders nooit geweten dat de CDA de boel heeft willen flikken, om tegen elke prijs te kunnen regeren. Om van hun congres het groene licht te kunnen krijgen hadden zij belangrijke informatie achter willen houden, om eenmaal terug aan de macht, alsnog in detail te treden. Zon kijkje in de onsmakelijke CDA keuken is toch heel wat waard.
Dat de CDA dit bedrog voor hun kiezers hadden willen klaarstoven, had geen smaakpolitie toegestaan. Geef mijn portie dan ook maar aan fikkie.
Zo langzamerhand wordt het wel heel ongeloofwaardig, dat de CDA nog steeds serieus crisisberaad houdt, over het doorgaan van de onderhandelingen met ondermeer het PVV-blondje van Den Haag, nu er al heel wat CDA-leden in gewetensnood verkeren. Dat daar nu ook Ab Klink bij zit, wil toch heel wat zeggen. Hij heeft immers, als secondant van Verhagen, alle onderhandelingsgesprekken met de PVV meegemaakt. Maar liefst een maand lang. Als je dàn afhaakt, moet er wel heel wat áán de hand zijn. Ab Klink valt dus te prijzen.
Maar ja, Ab heeft de kerkrat van de CDA hiermee wel heel erg over de klink gejaagd en dat lijkt niet zonder gevolgen te zijn (geweest). Geen weldenkend mens kan toch geloven dat er gisteravond bijna 7 uur lang, achter de beroemdste deur van Nederland, is vergaderd.
Op een gegeven moment moet zon fractie toch zijn uitgepraat?! Het lijkt er op dat dan de periode van murw maken is aangebroken. Of veel erger nog. Achter die geluidsdichte, dikke deur lijkt mij dat er werd gefolterd. Met Ab op de pijnbank. Geloof maar niet dat die kroketten voor consumptie waren bedoeld. Nee, dat waren pure foltertuigen. Elke lichaamsopening zal een kokendhete kroket naar binnen zijn geschoven. Op de meest tere plaatsen zelfs met scherpe Zaanse mosterd. We gaan door met de PVV, hè Ab?! Nee, nee, nee, au, au, au, houd op!
Manmoedig heeft Ab Klink het folteren doorstaan, waarna Verhagen rond middennacht tot de pijnlijke conclusie moest komen, dat Ab Klink wel en nog steeds voor zijn christelijke principes staat. Het crisisoverleg werd tot vandaag 12:00 uur verdaagd. Niet voor Ab Klink. Hij had zich bij het partijbureau te melden, waar hij nu door de CDA-top onderhanden werd genomen. Houd stand Ab Klink!
In het vervolg moet ik er maar aan denken om, alvorens een voor mij nieuwe arts te bezoeken, een pilletje in te nemen om een allergische reactie op arrogantie te voorkomen. Jezus, wat had ik weer met zon kwast te maken.
Nadat ik twee en een half jaar niet bij een KNO arts ben geweest, mijn problemen regelmatig niet om uit te houden zijn, ging ik vandaag toch maar weer naar zon specialist. Niet meer in een academisch ziekenhuis, zoals in Amsterdam en Leiden, maar in ons eigen streekziekenhuis. Voordat hier de afspraak was gemaakt, vroeg ik mijn huisarts nog of mijn lijvige, medisch dossier nog uit Leiden moest overkomen. Niet nodig, want over uw medische historie is er zoveel bekend .
Dus op naar de KNO-arts. Bij het binnenkomen stond mijn röntgenfoto vol in beeld. Herken ik daar mijn foto? Misschien een flauwe binnenkomer, maar toch niet zo erg dat het compleet genegeerd moest worden. Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen? vroeg de arts mij afgemeten. Pfff, dat was dan zijn binnenkomer. Omdat ik hiervoor zelf mijn tekst moest formuleren, dus dit niet op een briefje kreeg aangereikt, begon ik met een korte inleiding. Fout! Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen?, herhaalde hij zijn vraag met een overdosis aan arrogantie.
Zo kort mogelijk formuleerde ik mijn problemen, waarna hij toch dieper op mijn medische historie inging. Zeven keer geopereerd, wanneer was de laatste keer?Tja?!Ongeveer dan? (Er was toch verdomme voldoende informatie over mij bekend?!) Er werd even in mijn oren, richting holten, gekeken. En ik heb de laatste maanden een zeurende pijn in mijn oor. Ik zie dat u meerdere malen bent geopereerd, maar niet meer dan dat Maar die oorpijn dan? Of kan dat van mn keel komen?, probeerde ik nog. Laten we klacht voor klacht bekijken alstublieft. (???, alsof ik een orthopedisch probleem aansneed.)
Achter zijn bureau zette hij zijn diepte-interview voort, waarbij zijn hooghartigheid er niet minder op werd. Omdat ik als Hagenaar die kunst vanzelfsprekend ook versta, leek mijn geringschattende blik toch enig effect te hebben. Zijn houding werd hooguit wat koeltjes. Zelfs een beetje overbeleefd, toen we na zon tien minuten consult afscheid van elkaar namen.
Hoe kan het toch, dat er nog steeds artsen zijn die menen hun patiënten hooghartig te kunnen behandelen. Het wordt ècht tijd dat die medici gaan begrijpen dat wij patiënten simpelweg klanten zijn, waaraan zij hun royale geld verdienen.
Het zal wel niet, maar àls er een studentenstop zou zijn voor medische opleidingen, zou die stop direct opgeheven moeten worden. We moeten een overschot aan medische specialisten kunnen creëren. Zij moeten dan knokken om klandizie. Niet wij patiënten, maar zij specialisten moeten de wachtkamers van de ziekenhuizen bevolken, in afwachting van patiënten. Laat ze beleefd om onze klandizie moeten vragen, zoals de kelners dat moeten langs de terrassen van de Griekse toeristenoorden. Klantvriendelijkheid moet hen, tijdens hun opleiding, met de paplepel worden ingegoten.
Want, zoals het nu soms gaat, is om ziek van te worden.
Heel grappig, ik kan niet in Amsterdam rondlopen, zonder een Bekende Nederlander tegen te komen. Daarbij heb ik hen nooit het genoegen gedaan om met ze op de foto te willen. Als ik ze daarmee heb beledigd, bied ik bij deze mijn verontschuldigingen aan.
Wat mij nou wel vreselijk leuk lijkt: Je komt een Bekende Nederlander tegen en vraagt op de foto te mogen. IJdel genoeg wordt daar natuurlijk op ingestemd, waarbij de BN´ er om zich heen kijkt, wie die foto dan moet maken. Van die vertwijfeling maak je dan gebruik, om de BN´er jouw fototoestel in zijn handen te drukken, om direct ´fotoshoot´ klaar te gaan staan. Met ´cheese` geef je dan te kennen om gefotografeerd te kunnen worden.
Geniet dan van de reactie van de Bekende Nederlander. Om op grotere schaal van deze reactie te kunnen genieten, zou het met een verborgen camera geregistreerd moeten worden.
In navolging van de bioscoopfilms, zijn nu ook de 3 D (driedimensionale) TV programmas in opkomst, voor beeld met veel meer diepte. Hiervoor is de nieuwste generatie televisietoestel nu al te koop. Tot zon duur toestel ben ik voorlopig niet te verleiden.
Mijn wachten is op programmas met inhoudelijk veel meer diepte.
Het was echt niet mijn bedoeling om de horeca weer eens af te zeiken. Maar ja, ze vragen er zelf om. Van de week moest ik in de krant nog lezen dat het voor deze branche maar niet wil beteren. Nergens lees ik dan dat ze zichzelf inmiddels behoorlijk uit de markt prijzen. Er wordt minder buiten de deur gegeten en de stappers drinken eerst in huiselijke omgeving voor.
Vandaag eindigde ik een wandeltocht op het eiland van oom Niek, waar ik mijzelf met een biertje wilde belonen, er zaten uiteindelijk 25 kilometers achter mn kuiten. Ik zocht direct de bar op en ondanks dat alle krukken, op één na, onbezet waren, liet het biertje toch even op zich wachten. Van die ene barkruk vroeg de etende vrouw of zij haar collegaatje even moest roepen. Nou ja, als ik daardoor een biertje kan scoren, heel graag. Gelukkig zou ik mij toen snel kunnen laven. Alstublieft, dat is dan 2,65. Als overtuigend bewijs werd mij een bonnetje toegeschoven.
Omwille van het afrekenen had ik dit schriftelijke bewijs hard nodig, want ik dacht toch echt, dat ik die juffrouw verkeerd had verstaan. Verdomd 2,65! Juffrouw, wat duur jôh! Glimlachend en niet geheel zonder charme diende zij mij, met maar daarvoor krijgt u dan wel een héél lekker biertje, zo snel van repliek, dat het onwaarschijnlijk is dat mijn klacht voor het eerst werd gehoord.
Bijna brutaal vroeg het jonge dienstertje na mijn eerste slok: Nou, en? Lekker, zoals bier is bedoeld, viel mij een reclametekst te binnen, maar, nog steeds te duur! Haar glimlach deed mij niet smelten, mogelijk was er toch sprake van een emotionele blokkade, door die 2,65. Ik vond het gewoon schofterig duur. Die tent was niet veel meer dan een opgetuigde blokhut, gesitueerd aan een drukke doorgaande weg, met alleen links en rechts weiden en bijna aan het rand van een bos. Daarmee rechtvaardigt je absoluut geen "Yab Yum-tarief.
Bij mijn vertrek flitste een tieneruitspraak door mijn hoofd: rot naar je eiland, waarvan ik nu pas begrijp hoe kwetsend, uhh nou ja, geldverslindend dit was bedoeld.
Het was maar een kwartiertje., wat maakt dat nou uit. Nou, vier joeten! Er schortte dit keer iets aan mijn timemanagement. Gezwollen taalgebruik om toe te geven dat ik te laat terug was bij de parkeermeter. Een geüniformeerde onverlaat meende daardoor een vrijbrief te hebben, om één van de ruitenwissers van mijn vrij nieuwe auto op te lichten, om een parkeerbon tussen wisser en voorruit te klemmen. Ik blijf het een hufterige afstraffing vinden, waar ik nooit aan zal wennen.
Zonder daarvoor in functie te zijn geweest, ben ik ooit debet geweest aan een reeks van parkeerbonnen, in een aantal straten van een niet te grote gemeente. Een blunder die mij altijd blijft heugen. Als (beginnend) reclamemaker werd ik ingehuurd om een kapsalon aan meer klandizie te helpen. Hiervoor bedacht ik een kortingsactie via een waardebon, die ik dan niet huis-aan-huis verspreid wilde hebben. Het moest extra opvallen; smaakmakend zijn. Nou, dat was het, weliswaar anders dan bedoeld.
Als vormgeving van de waardebon had ik gekozen voor een èchte bon. Een parkeerbon, gestoken tussen de ruitenwisser in de omgeving van de kapsalon. En dat had ik helemaal niet moeten doen. Met reclamemaken is het namelijk ook de bedoeling dat je sympathie oproept bij je (komende) klanten. En daaraan had ik niet gedacht, totaal verblind door mijn creatieve idee. Wat dat betreft heeft de kapsalon meebetaald aan mijn leergeld.
Ondanks het onthullen van deze blunder, kan ik niet nalaten ook te melden dat er toch ook een aantal nieuwe klanten met de waardebon naar de kapsalon waren gelokt. Daardoor nam de kapper het voor lief dat hij s-nachts door een woedende wordt-nooit-klant werd gebeld, die diezelfde avond ziedend het politiebureau binnen was gestormd, om verhaal te halen voor de ten onrechte gekregen parkeerbon. Voor de fopbon moest de kapper het ongezouten ontgelden.
Dan had ik nu mazzel , want na mijn echte bon heb ik, die nacht toch lekker door kunnen slapen.
Of de heer Lubbers op mijn blog Knetter is gewezen, of dat hij er naartoe is gegoogled, heb ik geen idee van. Het zou mij ook een rot zorg zijn. Hij heeft op Knetter gekeken en daar gaat het om. Maar goed dat ik mijn blogjes heb gerubriceerd, zodat deze Minister van Staat snel daar kon komen, waar zijn interesse voornamelijk naar uitgaat. De rubriek politiek, dus. En eerlijk gezegd ben ik dan ook weer benieuwd, welke van mijn politieke blogjes uiteindelijk de doorslag heeft gegeven, dat Lubbers op zijn schreden is teruggekomen en hij de samenwerking tussen CDA en PVV niet meer ziet zitten. Volgens mij hebben alle blogjes, waarin de PVV en Wilders onderwerp van neerschrijven was, allemaal een beetje geholpen, maar dat 3 augustus uiteindelijk bepalend is geweest. Kennelijk om alsnog loyaal te zijn jegens Hare Majesteit. Na de blog hiervoor te hebben teruggelezen, schrijf ik nu met veel genoegen: Zeg jij nu maar dag met je handje, Geert Wilders.
Ik ben echt een gelegenheidsdrinker; ik drink bij èlke gelegenheid. Het was min of meer mijn lijfspreuk. Eigenlijk had dat ook met mijn beroep te maken, of liever gezegd, met het netwerken daarvoor. Hyves achter de Beertender, als het ware. We hebben wat afgezopen. Zonder dat het in mijn relatienetwerk schaadde, had ik de laatste jaren alcoholtechnisch al aardig gas teruggenomen. Het fustje in mijn eigen Beertender tapte ik de laatste tijd steeds meer nèt voor het over datum termijn uit. Neemt niet weg dat ik zo nu en dan nog eens, graag met maten in de kroeg, mijn hakken vol wil laten lopen. Drink, dan graag met maten, nietwaar?!
Al met al is mijn drankgebruik over het algemeen (enigszins) gezapig geworden. Daarmee is ook het biergebruik sterk teruggelopen. Ik ben heden ten dage meer van het wijntje. Het liefst een rood wijntje. Maar ja, daarmee is het `drankjedrinken` tegelijk een denksport geworden. Tenminste, zo ervaar ik het. Zo nu en dan wil ik graag een knap wijntje, voor `kan mij die kosten nou schelen` opentrekken. Dat dan wel tijdens speciale gelegenheden. Omdat ik de, graag zo te houden, drang heb dagelijks een paar glazen wijn te drinken, wil ik de kosten daarvan wel enigszins in de klauw houden. Mijn (principiële) streven is, dat ik mn normale flesje wijn niet duurder dan 5,= wil hebben. In oud geld nog steeds ruim een joet, gelijk aan de kosten van maar liefst 24 flesjes bier.
En dan valt het nog niet eens mee, om voor die joet een knap flesje wijn te vinden. Nu ik mij daar (principieel dus) steeds meer aan wens te houden, heb ik het mij daarmee wel behoorlijk moeilijk gemaakt. Mijn eerste gang was naar Aldi en Lidl, waar voor weinig geld wijntjes valt weg te halen. Heel goede wijntjes, volgens de reputatie. Kennelijk heb ik steeds de verkeerde flessen gepakt, want hun alcoholische druivensap heeft mij nooit kunnen bekoren.
Dan maar gaan voor de speciale aanbiedingen van ondermeer grootgrutter Albert Heijn. Zo nu en dan wist ik dan best een lekker wijntje te scoren, die de week er na dan natuurlijk niet meer te koop bleek te zijn. De aangename keuze werd dan met meerdere te zure keuzes verstoord, alvorens er weer een lekker wijntje over mijn tong rolde. Voor mijn gevoel had ik mijn smaak toch enigszins weten te trechteren. Het moest in het vervolg een Merlot zijn.
Ook na die constatering heeft nog aardig wat azijnzuur een aanslag op mijn papillen gedaan. Meerdere slijters liet ik mij nadien adviseren, waarbij mijn joetje dan wel overschreden moest worden. Inderdaad, lekkere wijntjes, maar principieel te duur. De slijter kan mij daardoor alleen van dienst zijn voor de wijntjes voor de speciale momenten.
Vandaag heb ik het serieuze voornemen om mn smaaktest van wijntjes in het vervolg te registreren. Pffff, je drankgenoegen administreren Vijf verschillende wijntjes van rond, maar zeker onder, de 5,= heb ik gekocht. Ik zal ze niet alleen doorproeven, maar ook in woord vastleggen. Zal mij benieuwen of ik zo tot een constante, aangename keuze weet te komen. Natuurlijk zijn suggesties altijd van harte welkom.
Vanavond zat ik met één oog, het andere had ik voor iets anders in gebruik, te kijken naar het TV programma Opsporing verzocht. Het viel mij op dat er veel overvallen in het programma zaten, waarbij veel beelden door bewakingscameras zijn geregistreerd.
Wat ik nog veel opvallender vind, is dat de beelden van bewakingscameras van zon slechte kwaliteit zijn, dat over het algemeen niemand uit valt te herkennen. En dat begrijp ik niet. Wij leven immers in het tijdperk van onbegrensde, technische mogelijkheden. Dan kan het er bij mij niet in dat er geen beter beeldkwaliteit uit bewakingscameras valt te halen. Misschien moet de redactie van Opsporing verzocht eens op zoek naar een leverancier van goede bewakingscameras. Zij zouden hiervoor zelfs in hun programma een oproep naar betere bewakingscameras kunnen doen.
Die kwaliteitscameras zouden dan het opsporing predikaat crimineel goed moeten kunnen krijgen. Komt dat boeventuig tijdens hun werk tenminste beter tot hun recht.
Geboeid en in één adem las ik het boek Gratis, maar niet goedkoop dit weekend uit. De story van de eerste gratis kwaliteitskrant ter wereld: De Pers. Later omgevormd tot meer een financieel, vijfdaags dagblad voor de zogenaamde A/B klasse voor ondermeer de Amsterdamse Zuidas.
Zoals bekend, heb ik iets met kranten, maar dan wel de dagbladen die ooit vanuit een bepaalde ideologie door, eerst dorpsomroepers, later door heren courantiers werden opgezet. De krant was een autoriteit, een meneer èn wat in de krant stond was waar. Het dagblad was vroeger jaren dan ook àltijd hartje stad prominent aanwezig. Als jongen heb ik menigmaal bij, de Wagenstraat in Den Haag, richting koepel van de Haagsche Courant gekeken, waarin een lichtkrant draaide met het allerlaatste nieuws. De ultieme voorloper van kabelkrant en teletekst.
Bij de courantiers ging het primair om het volk van informatie te voorzien. Hen min of meer maatschappelijk te scholen. Het ging dus niet zozeer om de poen, hoewel de courantenfamilies er verre van armlastig door zijn geworden. Nee, gewoon steenrijk. Waar (bijna) dagblad De Pers, samen met de treinblaadjes Spits en Metro, het nu juist alleen van advertentieopbrengsten moet hebben, hadden de dagbladen van weleer het juist alleen van de opbrengsten uit abonnementen en losse verkoop.
Grappig is de anekdote over de allereerste dagbladadvertentie, die van Holloway pillen en zalven. Om daarvoor reclame te kunnen maken wilde de pillendraaier een annonce, toen het gezwollen woord voor advertentie, in de krant plaatsen. Iets wat in Nederland totaal ongebruikelijk was. Hiervoor stond hij, met zijn hoed in de hand, voor meneer de courantier. Of deze zijn annonce in zijn blad wilde opnemen?! Minstens tot drie keer toe werd hem, voor dit onzedelijk verzoek, de deur gewezen. Door vasthoudendheid kreeg de kwakzalver uiteindelijk wel zijn zin. Oké, ik zal uw annonce in onze courant opnemen. En wanneer mag dat dan gebeuren, meneer de courantier? Dat zult u wel zien, u leest onze courant toch wel?! Als de dagbladen, bijna tot aan de dag van vandaag aan toe, door adverteerders gebrek aan commercie werd verweten, mag worden aangenomen dat dit cultureel was bepaald. Getuige de eerste dagblad-adverteerdersovereenkomst, zoals ik omschreef.
Maar ik dwaal af. Dagbladen hebben heel lang hun maatschappelijke verantwoordelijkheid weten te nemen. Maar ook deze bedrijfstak is uiteindelijk voor aandeelhouders en het grote geld gevallen. Natuurlijk, met de opkomst van TV, brokkelde de prominente rol van het dagblad stelselmatig af. Ze verdwenen uit het centrum van de stad, om zich op veel goedkopere industrieterreinen te vestigen. Eigenlijk had dat nooit mogen gebeuren. De krant hoort in het hart van de samenleving, dus óók in het hart van de stad.
Ze zijn er helemaal niet meer, die mooie dagbladtitels, zoals de Haagsche Courant, Het Vaderland, Dagblad Het Binnenhof, de Apeldoornse Courant, Zwolsche Courant, Dagblad De Typhoon, Courant Nieuws van de Dag, Dagblad Het Vrije Volk, Rotterdamsch Nieuwsblad, Leidsche Courant, Goudsche Courant, Rijn & Gouwe, Deventer Dagblad, Veluws Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Amersfoortse Courant, Twentsche Courant Tubantia, . Al die meneren bestaan gewoon niet meer. In meer dan de meeste grote steden van ons land, zijn de dagbladtitels inmiddels zelfs in buitenlandse, Engelse en Belse, handen. Nederland kent eigenlijk nog maar twee Nederlandse dagbladconcerns, die van de Telegraaf en de Noordelijke Dagblad Combinatie. En dat vind ik in en in triest.
Vandaag zag ik op Nederland I, net voor Studio Sport, de commercial van de Zonnebloem met Danny de Munk langs komen. Niet dat het er iets toe doet, maar ik vind het leuk te vertellen dat ik, tijdens een wandeltocht op 3e Pinksterdag van Zaandam naar Purmerend, toevallig de opnames in Purmcity zag maken.
Kan ik gelijk ongevraagd effe melden dat ik die Danny een wereldgoser vind.
Als ik bij de tandarts ben geweest, moet ik hollen naar huis, om eerder thuis te zijn dan dat de rekening op de deurmat valt. Bij wijze van babbelen dan. Maar erg overdreven is het niet. Gisteren zat ik nog met mn bek open, vandaag ontving ik al de rekening. Kan ik mij overigens ook wel voorstellen, gezien de hoogte van het bedrag. Mijn halfuurtje in de bekkentrekkersstoel kost mij maar liefst 161,41! Dat is wel 355 gulden, oud geld!
Oké, ik denk dat het een heel goeie tandarts is, maar drieëneenhalve meier is wel heel veel geld. Natuurlijk is dat alles beter dan zon castagnette in je mond, maar daar heb ik zo langzamerhand dan ook heel veel geld voor moeten neertellen. Ik denk dat ik de eerstvolgende controle maar aan mij voorbij laat gaan. Eens per half jaar wordt mij een beetje te veel van het goeie. Krijgt mn portemonnee ook een beetje rust en hoef ik effe niet te lachen als een boer die kiespijn heeft.
Na bijna een maand gekwakkel, was het eindelijk vandaag opnieuw heerlijk zomerweer. Maar niet zo erg, dat de mussen dood van het dak vielen. Of toch ., veel erger, al was het er ééntje, Conny Mus. Deze fantastische selfmade journalist, Live verslaggever van elke brandhaard in de wereld, is plotseling van ons heen gegaan. Nog maar net 59 jaar oud.
Beste Conny, rust zacht, vooral in vrede. Onze wereld zal nooit zo hemels worden.
