Ik misgun mijn diertjes niet dat zij lekker op het logeerbed willen liggen. Alleen moet dan wel het dekbed tegen hun haren worden beschermd. Ooit was daarvoor een sprei in huis, die nergens meer is te vinden. Dan valt het niet eens mee om een spreienwinkel te vinden. Uiteindelijk had ik bij Leen Bakker succes.

“Wilt u ‘m in een tasje doen?” “Dat kost 15 cent meneer.” “15 cent?” “Ja dat doen we voor het milieu.” Nou oké, accepteerde ik node het vreemde motief. “Past niet hoor,” riep een andere Bakker-mevrouw vanachter de balie. “U hoort het meneer.” “Nou lekker praktisch, kan ik met zo’n groot pakket op de fiets…” “Ohhh , bent u op de fiets?!,” sprak zij verbaasd. Ja, dat doe ik nou voor het milieu.

02-07-2012, 17:58 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wat zou ik graag uit mijn gedachten verbannen dat Internet ook een heel slecht medium kan zijn, waar misselijkmakende griezels en oplichters helaas ook dagelijks gebruik van maken. Want, als er op gepaste wijze gebruik van wordt gemaakt, is Internet een fantastisch medium, met onbeperkte mogelijkheden voor iedereen.

Dankzij Internet heb ik nu al ruim 10 jaar m’n eigen website, www.kroondomein.com , waarop ik al heel wat heb weggeschreven. Heb ik dierenliefhebbers aan het woord kunnen laten en zijn er inmiddels al een twintigtal kunstenaars, die daar een digitale expositieruimte in hebben geopend. Ik ben er dan ook apentrots op dat ik de enige eigenaar ben van het virtuele Kroondomein. Daarbij sta ik toch min of meer naast onze Koningin, die het aardse Kroondomein volledig in handen heeft. Ik blijf mij nog steeds vasthouden aan het hardnekkige gerucht dat het Koningshuis interesse toont in mijn kroondomein.com en dat er een aantrekkelijk bod van hen valt te verwachten. Door de emotionele waarde van mijn site heb ik dan natuurlijk nog niet zomaar “ja” gezegd.

Het afgelopen jaar heeft Internet mij wel heel veel bijzonder dankbare momenten bezorgd. Nu, anderhalf jaar geleden, ben ik met mijn blog Knetter gestart, die ik sinds april vorig jaar heel regelmatig gebruikte om verslag te doen over het ‘ziek zijn’ van mijn vrouw. Dan niet door er zeververhalen over te schrijven, mijn Truus las immers mee, maar door in alle facetten er een zo positief mogelijke draai aan te geven. De reacties hierop waren overweldigend. Uit het hele land kreeg Truus de liefste reacties, werden er heel veel kaarten gestuurd en stond zij constant tussen de bloemen. Ik vergeet helemaal nooit hoeveel plezier dat Truus heeft gedaan. Als ik denk aan de reacties op mijn laatste verzoek, direct een kaarsje voor haar te branden, krijg ik nog steeds kippenvel op mijn armen. Wat prijs ik mij gelukkig dat mijn Truus tot enkele dagen voor haar dood genoot van al dat lieve medeleven, van ontzettend veel mensen vanuit alle hoeken van ons land. Tot op de dag van vandaag heb ik daar fijne (digitale) contacten (zelfs vrienden) aan overgehouden.

Stom, ik kroop achter mijn toetsenbord om iets geheel anders over een Internetervaring neer te schrijven. Maar, door mijn emotionele afvinkjaar kon ik deze neergeschreven emoties toch niet binnen houden. “Cut!”

Gisteren was ik aanwezig bij een happening van Wilma, ja zij van bloggertje “Warboel.” Ik had die eer door aan de wieg te hebben gestaan van haar digitale column. Slechts krap een jaar na haar eerste column zijn er 30 van die mooie verhalen in boekvorm, “In de War” uitgebracht. Geweldig hoe Wilma door Internet zich uiteindelijk ISBN (nr. 978-94-90537-21-0) wist te laten noteren. Wat ik dan nog leuker vind, is dat zij mij ook de eer gunt, door een vermelding in het voorwoord van haar boek. Ik kan het niet nalaten een fragment uit dat voorwoord hieronder te publiceren:

Fragment uit het voorwoord.

01-07-2012, 22:15 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Hoewel ik niet bij een kerk ben aangesloten, loop ik zo nu en dan toch graag Godshuis binnen. Zoals gisteren, even een momentje van bezinning. Ik had geluk, de organist bespeelde het kerkorgel. Geen Bose (speaker) kan daar tegenop. Geweldig!, vooral de momenten dat alle registers worden opengetrokken, waarbij de sound je lichaam doet trillen.

Even kwam in mij op, bijna respectloos, de organist te vragen vooral veel van die zware tonen te spelen, zodat het vastzittend slijm mijn longen uit wordt gespeeld. Al googelend bleek mij achteraf dat mijn gedachten helemaal niet zo oneerbiedig waren. In de 16^e en 17^e eeuw werd in Nederland het kerkorgel helemaal niet voor kerkdiensten gebruikt. Zonder religieuze (bij)bedoelingen werd er concerten meegegeven. Nooit heeft ons land zoveel ‘concertzalen’ gehad, met een akoestiek om met je oren van te smullen.

Nadat de organist was uitgespeeld genoot ik in serene rust nog even na.

30-06-2012, 08:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Hoewel ik geen idee heb of de regels tegenwoordig soepeler worden gehanteerd, denk ik dat nog steeds bepaalde voornamen bij geboorte-aangifte niet worden geaccepteerd. Maar goed ook, want het kind moet het met die naam z'n/d'r hele leven doen.

Deze gedachte kwam in mij op, bij het kijken naar de voetbalwedstrijd Portugal - Spanje, toen in de zestigste minuut David Silva werd gewisseld voor Jesús Navas. "Jezus, wat een wissel." "Uhhh, wat een naam van die wisselspeler." Bij mijn weten is de voornaam Jezus in Nederland nog steeds verboden. Nou ja, niet bij het bevolkingsregister te registreren, kennelijk uit respect voor de Bijbelse geschiedenis.

Daar lijkt mij overigens wel iets voor te zeggen. Van de andere kant kan "Jezus" dan niet meer als vloeken worden beschouwd. Ook niet erg, tegenwoordig heeft "kut" (in taalgebruik) het al lang van Jezus gewonnen.

Het valt af te vragen of het verbieden van die voornaam, in Europees verband nog valt te handhaven. Als Jesús voor katholiek Spanje geen probleem is, waarom zouden wij daar dan nog moeilijk over doen Trouwens, waarom mag een Spaanse buurman wel Jezus heten en jouw kind niet?! Zo erg mag er toch niet worden gediscrimineerd?!

Vast staat dat bij Spanje Jesús ook het verschil niet wist te maken. Daar waren simpelweg de 0-0 strafschoppen voor nodig.

28-06-2012, 00:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Is het MCA nou echt een k**-ziekenhuis, zijn wij te meegaand geweest en hadden we meer op onze poot moeten spelen, of hebben we gewoon pech?!  We, want daarmee bedoel ik ook de vreselijk slechte ervaring die mijn Truus vorig jaar met een KNO-arts had. (zie haar In Memoriam op mijn site, 1 april 2011: www.kroondomein.com) Gezien onze ervaring met die arrogante specialist, zou hij bij mij nog geen pleister mogen plakken. Mijn bezoek aan het ziekenhuis van vandaag ging erg op een déjà vu lijken.

De uroloog wilde een echo gemaakt hebben. “Ontbloot u uw bovenkant maar,” werd mij achter de dubbele deur verzocht.“Ik denk dat er meer ontbloot moet worden”, gaf ik als repliek om te laten weten dat ik er klaar voor was. Het hele weekend had ik mij immers op het nare onderzoek voorbereid. “Nee hoor, uw bovenkant volstaat voorlopig.”Het leek er op dat er meer was te verwachten en dat de spanning alleen maar werd opgevoerd.

Met een gelei gestuurd apparaat, waarmee tegelijk foto’s werden gemaakt, werd mijn lichaam boven mijn navel volledig afgetast. Veel minutieuzer dan er al in januari was gebeurd. In die tussentijd onderging ik een diepte-interview, waarmee de echoloog (zo zal zo’n man toch wel heten) zich een beeld kon vormen over mijn klachten. “U kunt van de bank komen hoor, we zijn klaar.” “Maar u bent nog niet onder m’n navel geweest, terwijl ik juist daar de klachten heb.” “Ik heb al uw organen nagelopen en dat ziet er allemaal prima uit.” “Ja maar, dat is in januari, misschien minder minutieus, ook al onderzocht. Mijn klachten moeten lager gezocht worden.” Ik kreeg een willig oor, maar alleen dat. “Tja, dat vind ik ook wel vreemd, maar ja de uroloog heeft uitdrukkelijk om dit onderzoek gevraagd. Ik kan zijn bedoelingen daar achter ook niet raden.” “Maar als er onder mijn navel  (ik blijf mijn klachten heel subtiel omschrijven)nog een onderzoek plaats moet vinden, gebeurd dat dan ook met een echo?” “Ja zeker.” “Nou kom op dan, ik maak mij erg veel zorgen omdat ik weet dat ik daar geen ‘griepie’ kan hebben. Kijk dan gelijk effe.” “Tja, dat klinkt flauw (nou, veel meer dan dat),  maar daar heb ik dan toch weer de opdracht van de uroloog voor nodig.” “Dat vind ik letterlijk en figuurlijk zwaar kloten. Zet dat alsjeblieft in je rapportage.” Zijn glimlach onthulde dat die wens niet in vervulling ging.

Ruim een half jaar maak ik mij al zorgen over datgene waardoor mijn klachten worden veroorzaakt. Morgen over een week mag ik bij de uroloog terugkomen om (waarschijnlijk) te horen dat alles in orde is. Misschien is het dan positief dat, in het ergste geval, er geen uitzaaiingen zijn. Ik zal dan toch op een verder onderzoek moeten aandringen(?!) Ik vind dat echt om gek van te worden. Is dat nou de gezondheidszorg waar wij zo trots op mogen zijn?! De gezondheidszorg waar trouwens nog verder in wordt gesneden?! 

Het valt te vrezen dat ik nog menigmaal over de inefficiëntie van de zorg zal schrijven. Bij leven en wel zijn, naar ik hoop. 

25-06-2012, 22:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

‘k Geef het toe, ik ben niet altijd even handig. Ook niet met het openen van verpakkingen. Dat neemt niet weg dat ik mij niet door Whiskas voel aangesproken. Zij introduceerden op een simpel zakje kattenvoer de gebruiksaanwijzing voor schlemielen.

19-06-2012, 08:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

11-06-2012, 17:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Oké, ik weet dat de avond4daagse wandelen erg belangrijk is voor de schooljeugd. Misschien, historisch gesproken, zelfs speciaal voor hun georganiseerd.

Veelal lopen zij, als achtjarigen of zo, ‘slechts’ vijf kilometer op een avond. Een prima prestatie wat terecht met een medaille wordt beloond. Wij volwassenen hebben waarschijnlijk nadien weten te bewerkstelligen dat de organisatie ook zo goed was om voor ons speciaal een tocht van 15 kilometer uit te zetten. Die geste mogen wij natuurlijk nooit vergeten.

Neemt niet weg dat…..
de 15 kilometer niet een ondergeschoven kindje mag worden. Eén die effe gauw met de bromfiets wordt uitgezet. Zo’n brommertocht heb ik inmiddels als twee dagen gelopen. Direct bij de start op de eerste avond vreesde ik al met grote vrezen, toen mij de route werd uitgereikt. Met slechts net aan 20 instructies moest het hele traject worden afgelegd, waardoor het niet anders kon zijn, dan dat er recht toe recht aan wegen waren uitgestippeld.

05-06-2012, 23:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De pastoor van deze kerk komt er tenminste voor uit.

03-06-2012, 23:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Je was wel heel erg voornaam wilde je, pakweg in de 16^e en 17^e eeuw, in de kerk worden begraven. In het daarop volgende tijdperk vol is vol was het nog even betekenisvol als je rondom die kerk je graf vond. Ook die plekken raakten, als een Bakkum-camping, overvol. Niet veel meer dan een gewone begraafplaats bleef er over. Mijn ouders liggen op Nieuw Eykenduynen in Den Haag. Maar dan wel heel sjiek in een familiegraf.

In het verleden kwamen we daar soms, momenten dat we daar echt onze rust vonden, maar echt trekken deed hun graf ons niet. Al vrij snel kwamen wij er niet meer. Overigens is er nog steeds één ruimte binnen het familiegraf beschikbaar. Begin van het jaar overleed op trieste wijze mijn broer Edward. Wederzijds was er, al sinds onze jeugd, weinig gevoel van broederliefde. Jammer dat het zo is gelopen. Deels door de verschillende karaktertrekjes, deels ook door het schoonheidsfoutje in onze opvoeding, waarop mijn vader zijn stempel hevig heeft gedrukt. Neemt niet weg dat mijn broer na zijn dood de derde plek in het familiegraf niet heeft opgeëist. Maar ook ik zal met de jaren niet tot dit graf toetreden.

Begraven vind ik niet meer van deze tijd. Want ook door crematie doe je de Bijbelspreuk “Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren” geen enkel geweld aan. As is er stoffig genoeg voor. Mijn Truus is dus (september 2011) gecremeerd. Voor haar hoef ik niet naar een begraafplaats om haar te eren.

Toch was het even een issue waar ik haar stoffelijk overschot, een tering woord voor haar as, moest laten. Uit laten strooien? Nou, waar dan?! Op het strand, waar zij graag was, of simpel op een speciaal veldje?! Nee, rot op.Truus moest ook stoffelijk veel dichter bij mij blijven.

Toen onze tuin, waar zij zo ontzettend graag in was, haar definitieve plek was geworden, moest ik nog bedenken hoehaar resten de tuin in konden komen. Verstrooien, mooi niet! Mijn meissie gaat echt niet door delevensversnipperaar. Alles wat van haar is overgebleven zal bij elkaar blijven! Googelend zocht ik daar de mogelijkheden voor af.

Hulde voor internet, want al gauw zag ik dat Truus ontzettend mooi verpakt kon worden. Zelfs in het beeldje waar zij zo van hield, waar zij in haar tuin zo graag naar keek. De lachende monnik. Op zeker zou Truus daar in reïncarneren, zelfs in haar eigen tuin. Die gedachte werd helemaal een grand spectacle toen een vriendin van ons speciaal voor Truus haar beeld wilde maken.

29-05-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Onderweg kwamen we hem al tegen, de wandelaar in z’n eentje. Hij liep als een ervaren wandelaar, maar voor ons toch in net een teentje te lichte cadans. Tijdens ons passeren werden wij vriendelijk door hem gegroet.

Wij zaten al ruim een kwartier aan een biertje toen de solistische wandelpassant terug kwam op het honk. Na zich te hebben afgemeld, kwam hij op onze hoogte aan de bar een drankje bestellen. Direct herkende hij ons, schoof twee krukken op om graag nog even een praatje pot te maken. Waar wij vandaan kwamen, hoeveel kilometers we hadden gelopen en of wij ook de Vierdaagse van Nijmegen lopen. Wat rond deze tijd van het jaar een standaard vraag van de wandelaars lijkt te zijn.

Nee, ook hij liep ‘m niet. “Vroeger wel gedaan, maar met mijn zestig jaar vind ik die prestatie niet meer nodig. Tegenwoordig loop ik niet meer dan 25 kilometer en dat is genoeg, als je alleen loopt.” Waarna hij na drie klokken bier nog iets meer over zichzelf aan ons kwijt wilde: Ach weet je, voorheen liep ik àltijd met mijn broer. Toen liepen we zelfs zaterdag en zondag. Maar ja….” We begrepen dat dé vraag gesteld moest worden. “Waarom nu niet meer met uw broer?” “Mijn broer is nu al dertig jaar dood.”

Even dachten wij dat er een loopje met ons werd genomen.

28-05-2012, 22:07 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)