Hoewel ik geen idee heb of de regels tegenwoordig soepeler worden gehanteerd, denk ik dat nog steeds bepaalde voornamen bij geboorte-aangifte niet worden geaccepteerd. Maar goed ook, want het kind moet het met die naam z'n/d'r hele leven doen.

Deze gedachte kwam in mij op, bij het kijken naar de voetbalwedstrijd Portugal - Spanje, toen in de zestigste minuut David Silva werd gewisseld voor Jesús Navas. "Jezus, wat een wissel." "Uhhh, wat een naam van die wisselspeler." Bij mijn weten is de voornaam Jezus in Nederland nog steeds verboden. Nou ja, niet bij het bevolkingsregister te registreren, kennelijk uit respect voor de Bijbelse geschiedenis.

Daar lijkt mij overigens wel iets voor te zeggen. Van de andere kant kan "Jezus" dan niet meer als vloeken worden beschouwd. Ook niet erg, tegenwoordig heeft "kut" (in taalgebruik) het al lang van Jezus gewonnen.

Het valt af te vragen of het verbieden van die voornaam, in Europees verband nog valt te handhaven. Als Jesús voor katholiek Spanje geen probleem is, waarom zouden wij daar dan nog moeilijk over doen Trouwens, waarom mag een Spaanse buurman wel Jezus heten en jouw kind niet?! Zo erg mag er toch niet worden gediscrimineerd?!

Vast staat dat bij Spanje Jesús ook het verschil niet wist te maken. Daar waren simpelweg de 0-0 strafschoppen voor nodig.

28-06-2012, 00:01 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Is het MCA nou echt een k**-ziekenhuis, zijn wij te meegaand geweest en hadden we meer op onze poot moeten spelen, of hebben we gewoon pech?!  We, want daarmee bedoel ik ook de vreselijk slechte ervaring die mijn Truus vorig jaar met een KNO-arts had. (zie haar In Memoriam op mijn site, 1 april 2011: www.kroondomein.com) Gezien onze ervaring met die arrogante specialist, zou hij bij mij nog geen pleister mogen plakken. Mijn bezoek aan het ziekenhuis van vandaag ging erg op een déjà vu lijken.

De uroloog wilde een echo gemaakt hebben. “Ontbloot u uw bovenkant maar,” werd mij achter de dubbele deur verzocht.“Ik denk dat er meer ontbloot moet worden”, gaf ik als repliek om te laten weten dat ik er klaar voor was. Het hele weekend had ik mij immers op het nare onderzoek voorbereid. “Nee hoor, uw bovenkant volstaat voorlopig.”Het leek er op dat er meer was te verwachten en dat de spanning alleen maar werd opgevoerd.

Met een gelei gestuurd apparaat, waarmee tegelijk foto’s werden gemaakt, werd mijn lichaam boven mijn navel volledig afgetast. Veel minutieuzer dan er al in januari was gebeurd. In die tussentijd onderging ik een diepte-interview, waarmee de echoloog (zo zal zo’n man toch wel heten) zich een beeld kon vormen over mijn klachten. “U kunt van de bank komen hoor, we zijn klaar.” “Maar u bent nog niet onder m’n navel geweest, terwijl ik juist daar de klachten heb.” “Ik heb al uw organen nagelopen en dat ziet er allemaal prima uit.” “Ja maar, dat is in januari, misschien minder minutieus, ook al onderzocht. Mijn klachten moeten lager gezocht worden.” Ik kreeg een willig oor, maar alleen dat. “Tja, dat vind ik ook wel vreemd, maar ja de uroloog heeft uitdrukkelijk om dit onderzoek gevraagd. Ik kan zijn bedoelingen daar achter ook niet raden.” “Maar als er onder mijn navel  (ik blijf mijn klachten heel subtiel omschrijven)nog een onderzoek plaats moet vinden, gebeurd dat dan ook met een echo?” “Ja zeker.” “Nou kom op dan, ik maak mij erg veel zorgen omdat ik weet dat ik daar geen ‘griepie’ kan hebben. Kijk dan gelijk effe.” “Tja, dat klinkt flauw (nou, veel meer dan dat),  maar daar heb ik dan toch weer de opdracht van de uroloog voor nodig.” “Dat vind ik letterlijk en figuurlijk zwaar kloten. Zet dat alsjeblieft in je rapportage.” Zijn glimlach onthulde dat die wens niet in vervulling ging.

Ruim een half jaar maak ik mij al zorgen over datgene waardoor mijn klachten worden veroorzaakt. Morgen over een week mag ik bij de uroloog terugkomen om (waarschijnlijk) te horen dat alles in orde is. Misschien is het dan positief dat, in het ergste geval, er geen uitzaaiingen zijn. Ik zal dan toch op een verder onderzoek moeten aandringen(?!) Ik vind dat echt om gek van te worden. Is dat nou de gezondheidszorg waar wij zo trots op mogen zijn?! De gezondheidszorg waar trouwens nog verder in wordt gesneden?! 

Het valt te vrezen dat ik nog menigmaal over de inefficiëntie van de zorg zal schrijven. Bij leven en wel zijn, naar ik hoop. 

25-06-2012, 22:55 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

‘k Geef het toe, ik ben niet altijd even handig. Ook niet met het openen van verpakkingen. Dat neemt niet weg dat ik mij niet door Whiskas voel aangesproken. Zij introduceerden op een simpel zakje kattenvoer de gebruiksaanwijzing voor schlemielen.

19-06-2012, 08:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

11-06-2012, 17:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Oké, ik weet dat de avond4daagse wandelen erg belangrijk is voor de schooljeugd. Misschien, historisch gesproken, zelfs speciaal voor hun georganiseerd.

Veelal lopen zij, als achtjarigen of zo, ‘slechts’ vijf kilometer op een avond. Een prima prestatie wat terecht met een medaille wordt beloond. Wij volwassenen hebben waarschijnlijk nadien weten te bewerkstelligen dat de organisatie ook zo goed was om voor ons speciaal een tocht van 15 kilometer uit te zetten. Die geste mogen wij natuurlijk nooit vergeten.

Neemt niet weg dat…..
de 15 kilometer niet een ondergeschoven kindje mag worden. Eén die effe gauw met de bromfiets wordt uitgezet. Zo’n brommertocht heb ik inmiddels als twee dagen gelopen. Direct bij de start op de eerste avond vreesde ik al met grote vrezen, toen mij de route werd uitgereikt. Met slechts net aan 20 instructies moest het hele traject worden afgelegd, waardoor het niet anders kon zijn, dan dat er recht toe recht aan wegen waren uitgestippeld.

05-06-2012, 23:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De pastoor van deze kerk komt er tenminste voor uit.

03-06-2012, 23:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Je was wel heel erg voornaam wilde je, pakweg in de 16^e en 17^e eeuw, in de kerk worden begraven. In het daarop volgende tijdperk vol is vol was het nog even betekenisvol als je rondom die kerk je graf vond. Ook die plekken raakten, als een Bakkum-camping, overvol. Niet veel meer dan een gewone begraafplaats bleef er over. Mijn ouders liggen op Nieuw Eykenduynen in Den Haag. Maar dan wel heel sjiek in een familiegraf.

In het verleden kwamen we daar soms, momenten dat we daar echt onze rust vonden, maar echt trekken deed hun graf ons niet. Al vrij snel kwamen wij er niet meer. Overigens is er nog steeds één ruimte binnen het familiegraf beschikbaar. Begin van het jaar overleed op trieste wijze mijn broer Edward. Wederzijds was er, al sinds onze jeugd, weinig gevoel van broederliefde. Jammer dat het zo is gelopen. Deels door de verschillende karaktertrekjes, deels ook door het schoonheidsfoutje in onze opvoeding, waarop mijn vader zijn stempel hevig heeft gedrukt. Neemt niet weg dat mijn broer na zijn dood de derde plek in het familiegraf niet heeft opgeëist. Maar ook ik zal met de jaren niet tot dit graf toetreden.

Begraven vind ik niet meer van deze tijd. Want ook door crematie doe je de Bijbelspreuk “Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren” geen enkel geweld aan. As is er stoffig genoeg voor. Mijn Truus is dus (september 2011) gecremeerd. Voor haar hoef ik niet naar een begraafplaats om haar te eren.

Toch was het even een issue waar ik haar stoffelijk overschot, een tering woord voor haar as, moest laten. Uit laten strooien? Nou, waar dan?! Op het strand, waar zij graag was, of simpel op een speciaal veldje?! Nee, rot op.Truus moest ook stoffelijk veel dichter bij mij blijven.

Toen onze tuin, waar zij zo ontzettend graag in was, haar definitieve plek was geworden, moest ik nog bedenken hoehaar resten de tuin in konden komen. Verstrooien, mooi niet! Mijn meissie gaat echt niet door delevensversnipperaar. Alles wat van haar is overgebleven zal bij elkaar blijven! Googelend zocht ik daar de mogelijkheden voor af.

Hulde voor internet, want al gauw zag ik dat Truus ontzettend mooi verpakt kon worden. Zelfs in het beeldje waar zij zo van hield, waar zij in haar tuin zo graag naar keek. De lachende monnik. Op zeker zou Truus daar in reïncarneren, zelfs in haar eigen tuin. Die gedachte werd helemaal een grand spectacle toen een vriendin van ons speciaal voor Truus haar beeld wilde maken.

29-05-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Onderweg kwamen we hem al tegen, de wandelaar in z’n eentje. Hij liep als een ervaren wandelaar, maar voor ons toch in net een teentje te lichte cadans. Tijdens ons passeren werden wij vriendelijk door hem gegroet.

Wij zaten al ruim een kwartier aan een biertje toen de solistische wandelpassant terug kwam op het honk. Na zich te hebben afgemeld, kwam hij op onze hoogte aan de bar een drankje bestellen. Direct herkende hij ons, schoof twee krukken op om graag nog even een praatje pot te maken. Waar wij vandaan kwamen, hoeveel kilometers we hadden gelopen en of wij ook de Vierdaagse van Nijmegen lopen. Wat rond deze tijd van het jaar een standaard vraag van de wandelaars lijkt te zijn.

Nee, ook hij liep ‘m niet. “Vroeger wel gedaan, maar met mijn zestig jaar vind ik die prestatie niet meer nodig. Tegenwoordig loop ik niet meer dan 25 kilometer en dat is genoeg, als je alleen loopt.” Waarna hij na drie klokken bier nog iets meer over zichzelf aan ons kwijt wilde: Ach weet je, voorheen liep ik àltijd met mijn broer. Toen liepen we zelfs zaterdag en zondag. Maar ja….” We begrepen dat dé vraag gesteld moest worden. “Waarom nu niet meer met uw broer?” “Mijn broer is nu al dertig jaar dood.”

Even dachten wij dat er een loopje met ons werd genomen.

28-05-2012, 22:07 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Tot begin september zit ik nog volop in mijn afvinkjaar. Herinnert te worden in welke fase Truus op haar ziekbed was en de aangename momenten die ik nu zonder haar moet beleven. Letterlijk speelt zich dat af met een lach en een traan.

Met het klere weer als acceptabel excuus, is afgelopen vrijdag de tuin pas Truus-klaar gemaakt. Zoals in mijn blog van 1 mei jl. al uitgelegd, maar nog niet door iedereen begrepen, heb ik dit begrip gehanteerd als variant op het winter klaarmaken. De tuin is weer piekfijn in orde, helemaal zoals mijn meissie het gedaan zou hebben.

Door mijn sterke behoefte vooral door te gaan met mijn leven, zit ik nu als vanouds (voor de laaste keer was dat zomer 2010) weer aan de waterkant achter mijn laptop te schrijven. Gelukkig maskeert mijn zonnebril mijn emotionele toestand van dit moment. Iets wat ik mijzelf eigenlijk ook aan het aandoen ben. Ik heb namelijk mijn blog van 26 mei 2011 er bij gehaald, “Truus haar matroesjka’s,” het positieve verhaal over de vele poppetjes (fases) die zij nog zou hebben te gaan. Uit die poppetjestheorie putte zij veel kracht. Op haar verzoek hing die blog zelfs ingelijst naast haar (ziek)bed. Ondanks Truus haar kracht en wil, hebben de matroesjka’s maar net drie maanden stand weten te houden. Tijd voor haar nieuwe symboliek.

27-05-2012, 23:21 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De rariteiten die ik laatste dagen (ook op Facebook) over België heb gepubliceerd, wisten bij mij altijd wel een glimlach te ontlokken. Het persbericht van vandaag, zoals in het Noordhollands Dagblad, roept echter bij mij onbegrip en irritatie op.

23-05-2012, 09:50 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik kende ‘m niet, die meneer van het beeld. Maar ja, het was toch mosterd na de maaltijd. Neemt niet weg dat ik gedurende mijn verjaarswandeldagen in België symbolisch ook iets wilde doen voor m’n meissie, die maar liefst 50 van mijn verjaardagen heeft meegemaakt.

De locatie leek mij goed gekozen, want het was wel de Sint Jacobskerk, waar kunstschilder Rubens ligt begraven. Dat moet Truus goed hebben gedaan, een kaarsje branden in een kerk met naam en faam. Daarbij komt dat ik in de Haagse Schilderswijk ben geboren (nou en?!) en wij direct na ons huwelijk in de Jeroen Boschstraat kwamen te wonen.

22-05-2012, 21:40 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet dat het er echt toe doet, maar een juspan
is pas een sjupan, als je de letters omdraait.

21-05-2012, 21:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Als je ergens toe geen aanleg hebt, er niet mee opgegroeid bent, is het niet eenvoudig je iets eigen te maken. Zoals ik zo langzamerhand heb ervaren met het koken. Ik heb er eerlijk gezegd ook niets mee. Neemt niet weg dat ik vrij behoorlijk gedisciplineerd, een kwaliteit die mij door mijn Truus is bijgebracht, mijn eigen potje kook.

In mijn eerste periode van alleen zijn, heel veel afgewisseld met de magnetronmaaltijden van de supermarkt. Inmiddels een hoge uitzondering. Ik eet veel fruit en groenten, maar mijn maaltijden zijn gezond, maar redelijk saai. Heel veel met sla, soms lof en af en toe een Hak potje spinazie, of rode kool en zo. Altijd met aardappels en óf een balletje gehakt óf een Lidl Loetje biefstuk. Een andere manier van koken moet zich nog in mijn systeem settelen.

Dat gaat ongetwijfeld gebeuren. Eens per drie weken komt een vriendin, met de oven als middelpunt, mij kookles geven. Met mijn verjaardag kreeg ik een basis kookboek met veel plaatjes, waardoor ik met zelfwerkzaamheid ook mijn kookkwaliteiten en vooral de variatie kan verbeteren.

Die behoefte probeerde ik zelf al eerder in te vullen. Bij de supermarkt trof ik in de diepvries haricots verts met spek aan. Dat leek mij een welkome afleiding. Maar steeds als ik ’t uit de vriezer had gehaald om de bereidingswijze even door te lezen schrok ik er van terug en gingen de bonenrollen weer terug de vriezer in. Tot aan vandaag.

20-05-2012, 23:17 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ongetwijfeld heeft het heel erg met de jaren zeventig van de vorige eeuw te maken. Op mijn W.C. m/v hing destijds een prikbord met een varia aan grappige zaken. Helaas is daar veel van verloren gegaan. Maar, nu ik stapsgewijs kasten en laatjes aan het schonen ben, kom ik zo nu en dan toch weer iets van die tijd tegen. Zoals onderstaande hilarische grap:

Trouwens, door het prikbord geïnspireerd, begon ik toen ook mijn eigen spreukjes te schrijven. Inmiddels onder de rubriek Gein uit m’n Brein in mijn Kroondomein.com behoorlijk uitgegroeid, zie: www.kroondomein.com/gein.htm

18-05-2012, 22:29 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Doordat ik het niet met mijn Truus kon vieren, had ik het met mijn 65^e verjaardag natuurlijk behoorlijk te kwaad. Nu, twee dagen nadien, heb ik het opnieuw even moeilijk. Mijn gabbertje van weleer had nu 65 jaar moeten worden. Wij scheelden slechts twee dagen met elkaar. Op 14.2 schreef ik onder “All in the Family” al over Leo, zelfs met de overweging om nog eens “een verhaal in concept” verder uit te schrijven. Snuffelend in mijn verhalen, bleek dat ‘het verhaal over Leo’ slechts een inleiding was tot datgene wat Alfred was overkomen. Een verhaal wat ik nooit heb afgeschreven.

Maatje Leo zou mij er zeker toe hebben aangespoord dat alsnog te doen. Sorry Leo’tje, daar heb ik helemaal geen zin in, waarna natuurlijk een concessie onder vrienden volgt. Een groot deel van dat concept publiceer ik daarom alsnog in Knetter. Daarbij moet ik dan wel vertellen dat binnen een deel van het verhaal ik Alfred ben, die na meerdere voorhoofdsholteoperaties door algemeen directeur Paul L. onheus werd bejegend. Zijn doel was het om mij alsongezond object de tent uit te flikkeren. Nico NSB-H. heeft hem daar met verve in bijgestaan, in de verwachting dat hij daar carrièretechnisch beter van zou worden. Uiteindelijk hebben die twee proleten zelf het veld (moeten) ruimen. Mijn eervolle ontslag volgde tien jaar later. Ondanks dat ik dit tuig heb overwonnen, ben ik toen natuurlijk niet onbeschadigd gebleven.

De setting van mijn verhaal is wel heel natuurgetrouw en ging als volgt:

Hij had veel beter verdiend, mijn maatje Leo, die veel te vroeg overleed. Het is heel gek om nagenoeg je eigen leeftijd, het scheelde maar twee dagen, ten grave te brengen. Maar, hoe verschrikkelijk de gebeurtenis ook was, er ontstond na de plechtigheid wel een reünieachtig feest, waarbij traditioneel de drank onder zijn maten rijkelijk zou gaan vloeien. Toen de koffiemetcaketijd door Leo’s vriendenbestand was weggedronken, gingen wij naar een van die ouderwets gezellige kroegen, waar anders dan ik, menigeen Leo heeft leren kennen. De lolmaker is niet meer. Door mijn redelijke moyenne van cafébezoek kende ik het merendeel van Leo’s maten. Vogels van allerlei pluimage. Zoals het rooie groenteboertje, die altijd voor een rotgeintje in was. De uitnemende, geslepen, vooral onterecht kakkerige beleggingsdeskundige, die na de rode beursnoteringen van 2003, ongetwijfeld in de goot is terechtgekomen. Vergeten en vergeven, moeten zij hem maar aan een baan bij de krant helpen. Bij de daklozenkrant dan wel.

Zo was Hans de notaris, destijds het altijd ladderzatte rijkelui’s zoontje waarvan wij niet geloofden dat hij ooit werkstudent af zou zijn, een allerhartelijkste vent geworden, die zeker nog van een stevig biertje drinken hield. Maar die daarbij, ogenschijnlijk onbeschonken, veel interesse toonde in het wel en wee van zijn kroegmaten van weleer. Om automonteur Willem bleven we weer lachen, ondanks of misschien wel juist, doordat zijn moppenrepertoire al die jaren ongewijzigd is gebleven. Het werd weer ouderwets lol maken, met de kroegmaten van het vrije jongenstijdperk. Alleen Alfred leek veel van zijn humoristische spraakwaterval te zijn verloren. En dat, terwijl hij toch had bereikt, wat hij wilde bereiken, leraar Nederlands. Ik schoof hem een biertje toe en ging naast hem zitten, in de uiterste hoek van de bar. “Heiho!”, proostte Alfred, om met een beweegloze huig het biertje nagenoeg in een keer weg te spoelen. “Nou Alfred, zuipen kan je nog wel, maar kennelijk heb jij je in de loop der jaren behoorlijk in het Nederlands verslikt”, probeerde ik met een brede grijns Alfred uit zijn tent te lokken. Je rommelt verbaal nog steeds met jouw woordenboek, Kroontje”, leek de Neerlandicus toch op gang te komen. “Nou voor mij is die gein er voorlopig wel af”, torpedeerde hij zijn eigen humor. “Kom op man, zo beroerd is het leven toch ook weer niet.”

Je ziet aan Leo’tje, hoe kloten en kort het leven ook kan zijn”, probeerde ik het nog maar een keertje. “Ach ja, Schrijvertje bleef lachen en weet je, daar kon ik ook zo vreselijk goed mee praten. Hij is eigenlijk de enige die weet wat ik allemaal heb meegemaakt”. Ik begreep dat elke grap nu misplaatst zou zijn en hield mijn mond. Alsof dit in regie zo was bepaald, ging hij verder: “Weet je vanaf m’n 26^e jaar heb ik Nederlandse les gegeven, op die kleine scholengemeenschap, bij de Bosjes van Pek. We hadden daar een vreselijk leuke club van leeftijdgenoten, met niet te grote klassen. Nu, bijna zes jaar geleden, werden we door een grote scholengemeenschap opgeslokt. In het begin leek alsof er niets voor ons ging veranderen, maar dat was slechts schone schijn. Na een jaar werd onze school gesloten en gingen wij op in de nieuwbouw van één groot scholencomplex, met een hufter van een vent als directeur. De ene na de andere collega werd door die kwal weggegriept, niet voordat ze eerst een tijdje met een burn-out thuis hadden gezeten. Gelukkig zijn zij stuk voor stuk nog goed terecht gekomen.”

“Maar waarom ga jij daar dan niet weg?” vroeg ik min of meer verontwaardig. “Ja kon dat maar. Ik moest in die tijd aan een hernia worden geopereerd, waarvoor ik een tijdje niet kon werken. Zo goed en zo kwaad het ging, heb ik de invallende collega vanuit huis zoveel mogelijk kunnen ondersteunen. Wat eerst nog erg op prijs werd gesteld. Toen ik weer eenmaal aan het werk ging, bleek er veel te zijn veranderd. Op de scholengemeenschap werkten er alleen nog maar jonge leerkrachten, die zich behoorlijk als yuppen gedroegen. Nico, mijn directe collega, die veel van mijn werkzaamheden had overgenomen, was inmiddels behoorlijk close met meneer de directeur. Er gingen zelfs geruchten dat hij binnen afzienbare tijd adjunct-directeur zou worden, om te zijner tijd de directeurspost over te nemen. Ik weet niet wat er van waar was. Wel merkte ik dat Nico onwaarschijnlijk was veranderd. Hij was totaal niet meer te vertrouwen. Weet je waarom hij trouwens nooit als NSB’er is opgepakt?” “NOU?” “Alleen omdat hij ná de oorlog is geboren. Herbergier, geef hier nog eens twee biertjes”,orderde Alfred met een cynische lach, waarna hij onverstoord zijn verhaal weer oppikte.

Tot zo ver mijn onafgemaakte verhaal, waarvoor ik als inleiding de hulp van Leo nodig had. Postuum heeft mijn maatje weer even veel voor mij betekend.

16-05-2012, 22:54 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Niet altijd begrijpen wij de Belgen. Ook niet toen we het Museum Aan de Stroom (MAS) bezochten. Op het panoramadak kwamen we kijkgaten tegen die verwezen naar de prullen(afval)bak. Dan is het toch niet gek dat wij geneigd waren ‘ons vuil’ door het gat te deponeren. De onlogica hiervan heeft ons er van weerhouden.

15-05-2012, 19:45 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Doordat een fantastisch mooie wandeling, Maastrichts Mooiste, altijd rond mijn verjaardag viel, was het traditie geworden dat Truus en ik die week dan in die omgeving vakantie hielden. Afgelopen jaar was zij al te ziek om aan die vakantieweek alleen al te denken.

Emotioneel kon ik het niet aan om dit jaar dan toch maar thuis mijn (bijzondere) verjaardag te vieren. Op een of andere wijze wilde ik terug naar die goeie oude tijd, wat mij deed besluiten om gewoon weer mijn wandelschoenen aan te trekken. Om buiten de sfeer van een herdenkingstocht te blijven en er toch plezier aan te kunnen beleven, had ik gelukkig een heel goede vriendin van ons als zeer aangename, respectvolle remplaçante.

Het is heel waarschijnlijk dat ik, buiten mijn korte Facebook-meldingen, meer over die dagen in België in mijn blog zal schrijven. Maar om Truus vandaag toch, met haar handschrift een beetje fysiek, bij mij te hebben, zet ik haar laatste kaart op het digitale dressoir.

14-05-2012, 19:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

10-05-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wij ouderen, want daar hoor ik ook bij met nog 12 dagen te gaan tot mijn pensioen, moeten ook uit een heel ander vaatje gaan tappen. Niet meer lijdzaam toezien hoe ons pensioen en onze verzorgingsstaat steeds verder afbrokkelt. Het is een absolute misvatting dat wij het ons allemaal maar moet laten welgevallen. Wij zijn aan zet om onze kansen te doen laten keren.

Omdat de materie erg ingewikkeld is, betrek ik het vooralsnog maar even alleen op mijzelf. Stel ik mijzelf als voorbeeld. Omdat ik geen kinderen heb, ben ik na het overlijden van mijn vrouw familietechnisch gesproken voornamelijk op mijzelf aangewezen. De zo nu en dan contacten met mijn neven vertegenwoordigen een heel andere familieband dan ik in de jaren zestig/zeventig met mijn oom(s) en tante(s) kende. Maar zo gaat dat nou eenmaal, vandaag aan de dag. Iets waar ik totaal geen probleem mee heb, want de enkele keer dat we elkaar treffen is het altijd heel plezierig.

Maar ik moet, als variant op een loopbaan, noem het mijn bestemmingsplaats, vooruit kijken. Mijn eindbestemmingsplaats als het ware plannen. Hier kwam ik op door vanavond toevallig een fragment te zien over een verzorgingshuis, waarin naar wens geholpen worden een issue is. In ieder geval geen zekerheid. Naar het schijnt is er in die zorgsector een cultuuromslag nodig om zorg en welzijn van ouderen weer te optimaliseren. Was het niet de recent omgevallen regering die noodzakelijker wijs in de wet heeft laten opnemen (ja zeker) dat ouderen in verzorgingshuizen ‘recht hebben’ op een dagelijkse douchebeurt (?!).

Zo nooit.

Nou, dat laat ik mij dan in ieder geval niet overkomen. Wil natuurlijk ook niet in een verzorgingshuis terecht komen. Alleen heb je dat door fysieke omstandigheden niet altijd voor het zeggen. Het kan je gewoon overkomen. Gaat mij dat, of zorg vanuit welke hoek dan ook, overkomen, wil ik met een zak geld mijn verdere levensfase zo prettig mogelijk invullen. Ik bedoel, inkopen.

Daar waar wij ouderen vele zekerheden hebben moeten opgeven, zullen in mijn optiek ook erfgenamen die zekerheden kwijtraken. Mijn erfenis moet (node) worden verdiend. Nu zit een belangrijk deel van mijn kapitaal in mijn huis, waar je sinds de kredietcrisis niet eenvoudig meer aan kunt komen. Tenzij je verkoopt en verhuist. Maar daar wacht ik nog mee.

Wel bied ik iedereen die mij zorg en welzijn kan bieden, wat alles en iedereen kan zijn, waarbij de vriendelijke Thaisen, Bulgaarsen en vergelijkbare ‘sociale werksters’ zijn uitgesloten, de mogelijkheid om mij een aanbod te doen. Vanaf 14 mei a.s. valt hier via mijn mailadres op in te schrijven.

Nu ik dit zo bedenk, zijn er toch weer kansen voor de degelijke makelaars. Zij kunnen samenwerken met de luxere privéhuizen, in de zorg- en welzijnsector wel te verstaan. Via dat kanaal kan de makelaar over de mooiste huizen beschikken. Een formule die natuurlijk nog wel in detail moet worden uitgewerkt. Een luxe eindstation in ruil voor een huis.

Over doorstroming gesproken.

02-05-2012, 20:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Hopelijk blijft het de aankomende dagen droog. Want, we gaan de tuin Truus-klaar maken. Dan bedoel ik niet, de tuin weer netjes op orde brengen, zoals mijn Truus dat altijd wilde. Hiervoor was zij, als het maar even kon, in haar tuin te vinden. Dat even kon vorig jaar om deze tijd al niet meer. Zo lang is er dan ook nauwelijks nog iets aan de tuin gedaan. We hadden andere zorgen. Sores wat in intens verdriet overging.

01-05-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)