1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Niet altijd
begrijpen wij de Belgen. Ook niet toen we het Museum
Aan de Stroom (MAS) bezochten. Op het
panoramadak kwamen we kijkgaten tegen die verwezen naar de prullen(afval)bak.
Dan is het toch niet gek dat wij geneigd waren ons vuil door het gat
te deponeren. De onlogica hiervan heeft ons er van weerhouden.
Doordat een fantastisch mooie wandeling,
Maastrichts Mooiste, altijd rond mijn verjaardag viel, was het traditie geworden
dat Truus en ik die week dan in die omgeving vakantie hielden.
Afgelopen jaar was zij al te ziek om aan die vakantieweek alleen al te
denken.
Emotioneel kon ik het niet aan om dit jaar
dan toch maar thuis mijn (bijzondere) verjaardag te vieren. Op een of
andere wijze wilde ik terug naar die goeie oude tijd, wat mij deed
besluiten om gewoon weer mijn wandelschoenen aan te trekken. Om buiten
de sfeer van een herdenkingstocht te blijven en er toch plezier aan te
kunnen beleven, had ik gelukkig een heel goede vriendin van ons als zeer
aangename, respectvolle remplaçante.
Het is heel waarschijnlijk dat ik, buiten
mijn korte Facebook-meldingen, meer over die dagen in België in mijn blog zal
schrijven. Maar om Truus vandaag toch, met haar handschrift een beetje fysiek,
bij mij te hebben, zet ik haar laatste kaart op het digitale
dressoir.
De maatschappij is heel erg veranderd,
daarom ben ik mij aan het beraden. Die gedachte kwam voor het eerst bij mij op
toen ik mijn hypotheek wilde verhogen, om mijn badkamer te vernieuwen. Ruim vijf
jaar eerder had ik via tussenpersoon Meeùs al afgesproken, dat ik toen voor een
bepaald bedrag mijn hypotheek zou verhogen omwille van een fikse verbouwing en
dat een zelfde bedrag beschikbaar zou blijven, als ik op een later moment nog
eens iets aan mijn huis zou willen doen. Ach meneer Kroon, u zit er riant voor, heel
zorgeloos kunt u uw toekomst verder invullen. Natuurlijk deed die
voorspelling van een financieel deskundige mij goed. Ik zag het meer als een
goed rapportcijfer voor de wijze waarop ik mijn carrière zou
afronden.
Het beschikbare geld van
destijds wilde ik nu gebruiken voor mijn badkamer, waarvoor ik opnieuw met
financieel adviseur Meeùs contact op nam. Min of meer met het verzoek om effe
het geld over te maken. Fout! Alsof het de fysieke zorg betrof kon ik op termijn
een afspraak maken om een en ander te bespreken. Toen bleek dat er helemaal geen
geld voor mij beschikbaar was, dat ik dat vast en zeker destijds verkeerd
begrepen had (!) Maar dat zij natuurlijk genegen waren om hiervoor een aanvraag
te doen. De uiterst irritante adviseur, die volgens mij al lang de
pensioengerechtigde leeftijd was gepasseerd, had wel driekwartier nodig om uit
te leggen dat de financiële wereld door de overheid volledig aan banden was
gelegd. Zijn geblaat kwam bij mij heel erg over als een masturbatieshow, waar ik
als consument voor mij totaal geen voordeel in kon ontdekken. Dat bleek ook wel,
op het moment dat de ouwehoer vertelde dat zij geen provisie meer op een
hypotheek(verhoging) mochten ontvangen. Destijds 300 euro. In het vervolg
rekenen zij gewoon een vast bedrag, 1.750,= (?!) De provisie maar liefst bijna
6x over de kop. Ik kan niet geloven dat de overheid dat heeft bedoeld met de
consument tegen de financiële wereld in bescherming te willen nemen. De
lul-maar-raak-ouwehoer van
Meeùs heeft tijdens het gesprek, maar ook later, mij er niet van kunnen
overtuigen dat die 1.750,= gerechtvaardigd zou zijn. Eerder kwam bij mij het
begrip woekerwinst naar
boven.
Daarbij kwam ook nog eens
dat, doordat mijn vrouw was overleden en ik voor mijn pensioen stond, ik door
Meeùs, of hun geldleverancier, ineens minder draagkrachtig werd
geacht. De tekst van weleer: Ach meneer
Kroon, u zit er riant voor, heel zorgeloos kunt u uw toekomst verder invullen.
moest ik maar deleten. Nee
meneer, die overwaarde in uw huis van ruim 60% speelt geen enkele rol.
Zij waren zo goed
om de helft van het aangevraagde bedrag mij in hypotheekvorm te verlenen.
Dan ook tegen de helft van die 1.750,=
? Nee, natuurlijk niet. Omdat ik Meeùs die woekerwinst misgunde
zag ik van hun aanbod af en betaalde de verbouwing van mijn badkamer uit eigen
poeplap. Wat een hufters daar bij
Meeùs!De
maatschappij is dus erg veranderd. Maar ook in een geheel andere zin. Dat
realiseerde ik mij heel erg na het overlijden van mijn Truus. In een eerdere
blog schreef ik al dat, tenminste in mijn omgeving, de familieband anno 2012
versus de jaren 1960/1970 nauwelijks nog iets voorstelt. Er binnen mijn kring
zelfs een is die, na het overlijden van mijn Truus inmiddels acht maanden
geleden, helemaal niets meer van zich heeft laten horen. Zelfs niet een kaartje
met kerst of met Nieuwjaar. Heeft hij/zij dan recht op mijn nalatenschap?! Maar
ook komt het voor dat binnen de familiekring helemaal nooit een zin met een
vraagteken naar mij is uitgesproken. Nooit: Red je het wel of Gaat het een beetje?
Moet daar mijn nalatenschap heen?! Heel ernstig ben ik mij daarop
dus aan het beraden.
Anders gezegd, ik heb veel geld
als overwaarde in mijn huis zitten, die poen moet er uit. Verkopen? Liefst niet,
eerst maar eens kijken of ik andere mogelijkheden weet te ontdekken.
Ik ga er de aankomende
tijd maar eens goed in huishouden.
Wij ouderen, want daar hoor ik ook bij met
nog 12 dagen te gaan tot mijn pensioen, moeten ook uit een heel ander vaatje
gaan tappen. Niet meer lijdzaam toezien hoe ons pensioen en onze
verzorgingsstaat steeds verder afbrokkelt. Het is een absolute misvatting dat
wij het ons allemaal maar moet laten welgevallen. Wij zijn aan zet om onze
kansen te doen laten keren.
Omdat de materie erg ingewikkeld is, betrek
ik het vooralsnog maar even alleen op mijzelf. Stel ik mijzelf als voorbeeld.
Omdat ik geen kinderen heb, ben ik na het overlijden van mijn vrouw
familietechnisch gesproken voornamelijk op mijzelf aangewezen. De zo nu en
dan contacten met mijn neven vertegenwoordigen een heel andere familieband
dan ik in de jaren zestig/zeventig met mijn oom(s) en tante(s) kende. Maar zo
gaat dat nou eenmaal, vandaag aan de dag. Iets waar ik totaal geen probleem mee
heb, want de enkele keer dat we elkaar treffen is het altijd heel plezierig.
Maar ik
moet, als variant op een loopbaan, noem het mijn bestemmingsplaats,
vooruit kijken. Mijn eindbestemmingsplaats als het ware plannen. Hier kwam ik op
door vanavond toevallig een fragment te zien over een verzorgingshuis, waarin
naar wens geholpen worden een issue is. In ieder geval geen zekerheid.
Naar het schijnt is er in die zorgsector een cultuuromslag nodig om zorg en
welzijn van ouderen weer te optimaliseren. Was het niet de recent
omgevallen regering die noodzakelijker wijs in de wet heeft laten opnemen (ja
zeker) dat ouderen in verzorgingshuizen recht hebben op een dagelijkse
douchebeurt (?!).
Zo
nooit.
Nou, dat laat ik mij dan in ieder geval niet
overkomen. Wil natuurlijk ook niet in een verzorgingshuis terecht komen. Alleen
heb je dat door fysieke omstandigheden niet altijd voor het zeggen. Het kan je
gewoon overkomen. Gaat mij dat, of zorg vanuit welke hoek dan ook, overkomen,
wil ik met een zak geld mijn verdere levensfase zo prettig mogelijk
invullen. Ik bedoel, inkopen.
Daar waar wij ouderen vele zekerheden hebben
moeten opgeven, zullen in mijn optiek ook erfgenamen die zekerheden kwijtraken.
Mijn erfenis moet (node) worden verdiend. Nu zit een belangrijk deel van mijn
kapitaal in mijn huis, waar je sinds de kredietcrisis niet eenvoudig meer aan
kunt komen. Tenzij je verkoopt en verhuist. Maar daar wacht ik nog
mee.
Wel bied ik iedereen die mij zorg en
welzijn kan bieden, wat alles en iedereen kan zijn, waarbij de vriendelijke
Thaisen, Bulgaarsen en vergelijkbare sociale werksters zijn uitgesloten, de
mogelijkheid om mij een aanbod te doen. Vanaf 14 mei a.s. valt hier via mijn
mailadres op in te schrijven.
Nu ik dit zo bedenk, zijn er toch weer
kansen voor de degelijke makelaars. Zij kunnen samenwerken met de luxere
privéhuizen, in de zorg- en welzijnsector wel te verstaan. Via dat kanaal kan de
makelaar over de mooiste huizen beschikken. Een formule die natuurlijk nog wel
in detail moet worden uitgewerkt. Een luxe eindstation in ruil voor een huis.
Hopelijk blijft het de aankomende dagen
droog. Want, we gaan de tuin Truus-klaar maken. Dan bedoel ik niet, de
tuin weer netjes op orde brengen, zoals mijn Truus dat altijd wilde. Hiervoor
was zij, als het maar even kon, in haar tuin te vinden. Dat even kon
vorig jaar om deze tijd al niet meer. Zo lang is er dan ook nauwelijks nog iets
aan de tuin gedaan. We hadden andere zorgen. Sores wat in intens
verdriet overging.
Recent nog werd mij het goede
advies gegeven om vooral niet in mijn verdriet te blijven hangen.
Bijna onder het motto, dat dit voor anderenniet leuk is.
Dat ze je dan misschien wel gaan mijden. Los er van of dat waar zal
zijn, leg ik dat advies natuurlijk naast mij neer. Gisteren nog had ik er alle
recht toe veel verdriet te hebben. Truus genoot, vorig jaar zelfs nog, van haar
Koninginnedag vooral achter de tv. Geen seconde liet zij de Koninklijke familie
ergens in het land onbekeken. Als ik, na een rondje stad, dan weer thuis kwam
kreeg ik het hele verslag. Ik uit, zij thuis, om daarna weer heerlijk samen te
zijn. Gisteren voor het eerst dus niet. Geen moment heb ik van die dag kunnen
genieten.
Maar goed, de tuin Truus-klaar maken.
Allereerst even het achterstallige tuinonderhoud aanpakken, om daarna Truus haar
plekkie in orde te maken. Een standplaats met daarom heen een paar
mooie plantjes en natuurlijk haar bosje heide, wat van haar eigen
bloementuintje rond haar afscheidsviering is overgebleven.
Truus haar as logeert nu al zeven
maanden bij Charon in Egmond aan de Hoef. Een dezer dagen halen wij haar, met
behulp van de fantastische Gijsje, uit de standaard urn om haar in Boeddha, de
lachende monnik, haar laatste rustplaats te geven. Een beeld wat door haar
vriendin met veel liefde is gemaakt. Wat zal haar as glimlachen en zal
zij zich boven vereerd, hopelijk ook gelukkig, voelen.
Voor mij geeft het een ontzettend dubbel
gevoel. Eigenlijk wilde ik aanvankelijk haar stoffelijke resten helemaal niet
hebben. Leek mij verstrooien een vanzelfsprekendheid na de crematie. Maar gek
genoeg, kijk ik er nu toch naar uit dat mijn Truus, in ieder geval iets van
haar, bij mij terug komt. Ik heb er alle reden toe haar te eren. Haar een
dominante plaats te geven in ons stoffelijke
Kroondomein.
De mannen van Norton lijken door hun eigen
virus te zijn bevangen. Mijn PCs zijn voor een heel jaar opnieuw beveiligd,
zodat ik van hun genereuze gebaar van vijf euro korting geen gebruik
zal maken. Ik heb mijzelf ruim vijftig euro korting gegund.
Deze week moest ik het abonnement van mijn virusscanner verlengen, waar Norton mij elke dag aan herinnerde. Nou deden zij dat nou niet bepaald in het sfeertje van Kan ik u ergens mee van dienst zijn? De wijzen waarop een verkoper nog altijd de klant tegemoet dient te treden. Ik ben een gevoelsmens, wat nog eens extra opspeelt als een leverancier zich lomp gedraagt. En dat deden ze, dieencyclopedieverkopers van Norton.
Met een rolmenuutje op nu verlengen, met slechts als alternatief om mij er later nog eens aan te herinneren, wilden zij mij verleiden om direct op de OK button te klikken. Nu of later was eigenlijk de enige keuze die zij mij lieten. Voor mij reden om juist verder te kijken.
Voor hun opgedrongen verlenging vroegen zij 79,99 Was hun benadering niet zo agressief, had ik daar, onder het motto: verlengen van een bestaand product moet wel goedkoper zijn dan een nieuw product aanschaffen,misschien wel ingetuind. Hoewel?!
Met wat rondkijken in winkels en op internet, zag ik sowieso een paar euro goedkoper uit te kunnen zijn met Norton versie 6.0. In die wetenschap zou ik ook nog even kunnen afwachten, want mijn vorige leverancier, McAfee, deed een dag voor noodzakelijke verlenging nog een laatste aanbod wat ineens 10,= goedkoper uitviel. Dat trucje zou Norton evenzogoed uit kunnen halen.
Dixons deed mij echter eerder over de streep trekken. Zij boden dezelfde Norton 360 aan voor 29,= (?!) Jazeker, ruim vijf eurotientjes goedkoper dan simpel verlengen. Dan moest ik het echter doen met de verouderde versie 5.0. Geen punt. Door hiervan bij internet-verlengen alleen de productsleutel (op het hoesje van de nieuwe DVD) in te typen, was voor 29,= mijn virusscanner voor een jaar verlengd. Meer dan dat, als abonnementhouder mocht ik zelfs gratis 5.0 naar 6.0 opwaarderen(?!).
Natuurlijk geeft het mij een goed gevoel dat ik, ondanks de verleiding, scherp heb weten in te kopen. Maar toch walg ik van de praktijken waarvan ook Symantec/Norton zich bedient. Over die verkooptrucs zou eens een virusscanner moeten worden gehaald.
Het zal wel niet verstandig zijn
om naar de gulden terug te willen. Want de florijn was toen aan de Duitse Mark
gekoppeld. En die munt is ook tegen de Euro ingewisseld. In die Eurozone is
Duitsland wel de sterkste partij geworden. Volgens mij is er zelfs binnen Europa
sprake van een Duitse overheersing. Natuurlijk niet vergelijkbaar met wat dat
zwijn A. Hitler ooit heeft misdaan en wilde bereiken.
Nee, Angela Merkel trekt heel
vredig de macht naar zich toe. En volgens mij heeft zij daar ook recht op. Niet
Deutschland, Deutschland über Alles. Nee, onze oosterburen doen het
gewoon in bijna alle opzichten veel beter dan wij. Ik blogde dat al op 28
januari (Je beste maat, is de inhoudsmaat), over alleen al een ingeschonken
Duits biertje. Niet zon hoog beschuimd twee-slokken-biertje waar je in
Nederland zo langzamerhand bijna een euroknaak voor moet neertellen. Zij geven
je voor twee euro afgepast 0,3 cl. Duits gerstenat. En dan heb ik het alleen nog
maar over een biertje.
In mijn arbeidzame leven had ik
een vijftal keren per jaar een afspraak in Enschede, waarbij we steevast net
over de grens in Gronau gingen lunchen. Heil lekkâh eite voâh wènig geld,
met àltijd aangename bediening. Horeca Nederland kan hier absoluut niet aan
tippen.
Eén keer waren we daar onze
parkeermeter totaal vergeten, met ja hoor, een bon bij terugkomst. De eerste bon
die mij deed schaterlachen. Of wij maar even die 5 euro (ja zeker, anno
2008) op het politiebureau wilde komen betalen. Bijna ben je geneigd
het zelf als Hollander te gaan zingen: Deutschland, Deutschland über
Alles.
Binnen onze landsgrenzen valt er
inmiddels ook lekker te eten voor weinig. Tenminste, als je dan je eten
bij de Lidl hebt gekocht. Nu de keuken node mijn werkterrein is geworden, doe ik
ook heel bewust mijn boodschappen. Aanvankelijk alleen bij Albert Heijn en een
plaatselijke slager, inmiddels ook steeds meer bij Lidl. Dat komt, na
aansporing daartoe, door mijn try out met de tournedos biefstuk.
Zowel aan de AH-biefstuk, als die
van de slager, vond ik steeds minder smaak zitten. Toen ik met mijn neef weer
eens de beste biefstuk van Nederland bij Loetje in Amsterdam ging eten,
zwoor ik mij spontaan de smaakloze koeien af. Geleuter natuurlijk, want het ligt
niet aan die dieren, maar gewoon aan de slagers die smaakloze troep in je maag
splitsen. Wel mals, maar zonder smaak.
De Duitse Lidl heeft met
hun tournedos mij weer gegeven waar ik recht op heb. Het wordt tijd dat ik mijn
neef bij mij thuis eens trakteer op een Loetje-thuis-biefstuk, door mij
behoorlijk goed gebakken.
Het zal wel niet verstandig zijn
om naar de gulden terug te willen. Want de florijn was toen aan de Duitse Mark
gekoppeld. En die munt is ook tegen de Euro ingewisseld. In die Eurozone is
Duitsland wel de sterkste partij geworden. Volgens mij is er zelfs binnen Europa
sprake van een Duitse overheersing. Natuurlijk niet vergelijkbaar met wat dat
zwijn A. Hitler ooit heeft misdaan en wilde bereiken.
Nee, Angela Merkel trekt heel
vredig de macht naar zich toe. En volgens mij heeft zij daar ook recht op. Niet
Deutschland, Deutschland über Alles. Nee, onze oosterburen doen het
gewoon in bijna alle opzichten veel beter dan wij. Ik blogde dat al op 28
januari (Je beste maat, is de inhoudsmaat), over alleen al een ingeschonken
Duits biertje. Niet zon hoog beschuimd twee-slokken-biertje waar je in
Nederland zo langzamerhand bijna een euroknaak voor moet neertellen. Zij geven
je voor twee euro afgepast 0,3 cl. Duits gerstenat. En dan heb ik het alleen nog
maar over een biertje.
In mijn arbeidzame leven had ik
een vijftal keren per jaar een afspraak in Enschede, waarbij we steevast net
over de grens in Gronau gingen lunchen. Heil lekkâh eite voâh wènig geld,
met àltijd aangename bediening. Horeca Nederland kan hier absoluut niet aan
tippen.
Eén keer waren we daar onze
parkeermeter totaal vergeten, met ja hoor, een bon bij terugkomst. De eerste bon
die mij deed schaterlachen. Of wij maar even die 5 euro (ja zeker, anno
2008) op het politiebureau wilde komen betalen. Bijna ben je geneigd
het zelf als Hollander te gaan zingen: Deutschland, Deutschland über
Alles.
Binnen onze landsgrenzen valt er
inmiddels ook lekker te eten voor weinig. Tenminste, als je dan je eten
bij de Lidl hebt gekocht. Nu de keuken node mijn werkterrein is geworden, doe ik
ook heel bewust mijn boodschappen. Aanvankelijk alleen bij Albert Heijn en een
plaatselijke slager, inmiddels ook steeds meer bij Lidl. Dat komt, na
aansporing daartoe, door mijn try out met de tournedos biefstuk.
Zowel aan de AH-biefstuk, als die
van de slager, vond ik steeds minder smaak zitten. Toen ik met mijn neef weer
eens de beste biefstuk van Nederland bij Loetje in Amsterdam ging eten,
zwoor ik mij spontaan de smaakloze koeien af. Geleuter natuurlijk, want het ligt
niet aan die dieren, maar gewoon aan de slagers die smaakloze troep in je maag
splitsen. Wel mals, maar zonder smaak.
De Duitse Lidl heeft met
hun tournedos mij weer gegeven waar ik recht op heb. Het wordt tijd dat ik mijn
neef bij mij thuis eens trakteer op een Loetje-thuis-biefstuk, door mij
behoorlijk goed gebakken.
Natuurlijk is niet alles bij mij kommer en
kwel. Ik heb mij gewoon door mijn dips heen te worstelen. En al met al lukt dat
aardig. Maar, zoals eerder neer geschreven, word ik daarin zeker geholpen door
een ervaringsdeskundige. Zij verkeert in die derde dimensie, zoals ik dat in
mijn blog van 22.4.jl. theoretiseerde. Meeleven is daarin
meebeleven. Dan doe je er toch zeker goed aan om daarbij de
omstandigheden te optimaliseren. En dat deden wij, de Brabantse Haagse en ik,
aan het strand van Egmond aan zee.
Zojuist
had ik weer een moment van zelfkastijding. Ik bekeek onze verlovings- en
trouwfotos. Jemig wat zijn er ontzettend veel mensen op die fotos al
overleden. Heel veel mensen die ons dierbaar waren. Ons, nou ja mij, want ook
ik heb mijn bruidje van 42 jaarhuwelijk vorig jaar al moeten
inleveren. Ja, het is onze trouwdag. De allereerste die ik zonder mijn Truus
moet doormaken.
Weer zon nare dag die je hebt af
te vinken. Maar Rowwen Hèze heeft in hun pracht nummer Heilige Antonius
volkomen gelijk: Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen
dan dat je het nooit hebt gehad. Dat maakt deze dag er overigens niet
minder kloterig om.
Nu ik al die fotoboeken voor mij heb liggen,
bedenk ik tegelijk wat ik er in hemelsnaam mee moet. Onze trouwfotos
en nog meer mooie momenten zal ik maar inscannen. Wegzetten op een DVDtje, om
dan langzamerhand veel van de fotos ruimtelijk te archiveren. Wij
hebben geen nazaten, onze poezen zullen de fotos in hun kattenbak onaangenaam
vinden en mijn neven kan ik toch niet met onze visuele herinneringen
opzadelen.
Fotos van mijn schoonfamilie, voor mij
terecht de kouwe kant, denk ik als eerste te archiveren. Niet dat Truus
geen oudere broers (5) en zussen (1) had, maar hun gezin zat zo gecompliceerd in
elkaar, dat door hun wrok alle contacten met hun aller jongste zusje verloren is
gegaan. Misschien rancuneus, maar ik kan het dan echt niet opbrengen om hen
met beelden uit het verleden te verblijden. Nog los van het feit dat ik
geen idee heb waar zij wonen.
Nee, ik hield veel van mijn meissie, maar
veel van de rest van haar familie kan mij gestolen
worden.
Achteraf gezien, leek Mevrouw Helma
Neppérus, moment-voorzitter van de Tweede Kamer, afgelopen donderdag
al op de ontwikkelingen in het Catshuis vooruitgelopen te zijn. Haar
VVD-gordijn was al nagenoeg gesloten.
Van de week stapte hij resoluut op mij
af, terwijl ik 2x 15 kilo in de stoere mannen hoek van de sportschool
aan het heffen was. Bij de 12e keer omhoog mocht de halter in zn
ruststand en kon ik mijn sportgenoot vragend aankijken. Ik ben een paar
weken niet geweest omdat eind maart mijn vader is overleden, volgde de
verklarende tekst. Hij was al 84 jaar, daar niet van, maar we hadden bijna
dagelijks telefonisch contact met elkaar en dat mis ik toch heel erg.
Natuurlijk condoleerde ik hem, wat hij zichtbaar erg op prijs stelde.
Weet je, ook voor mijn vrouw was hij als een echte vader,
wat hij nietzonder droge ogen aan zijn mededeling wist toe te
voegen. Meerdere malen heb ik de laatste tijd aan jou moeten denken, want
nu pas weet ik ècht hoe vreselijk het is om een naaste te verliezen.
Samen hebben we toen nog plichtmatig de
nodige oefeningen gedaan om bij het cardio-gedeelte afscheid van elkaar te
nemen. Wij zien elkaar aanstaande dinsdag weer.
Eenmaal thuis, onder de hete regendouche,
moest ik terugdenken aan mijn aangeslagen sportpartner. Ik weet maar al te goed,
uiteindelijk ben ik al jaren wees, wat het is om één van je ouders te moeten
verliezen. Op zon moment kan het verdriet niet op.
Op de een of andere manier verruimd heet
douchen altijd mijn denken. Prikkelt het vaak mijn creativiteit. Dit keer leken
mijn gedachten zich dimensionaal te manifesteren. De woorden verdriet en
medeleven tolden in mijn hersens rond. Ervaringen van de laatste maanden en
mijn emotionele ontmoetingen met een ervaringsdeskundige, de Brabantse Haagse,
hebben mijn gedachten zo langzamerhand bijna wetenschappelijk gerangschikt.
Omdat ik in mijn Knetter juist mijn gedachten (deels) wil delen, probeer ik mijn
doucheconclusie hier neer te schrijven.
Voor mij zijn er drie dimensies van het
medeleven:
Dimensie één:
Vrienden en goede bekenden die van harte met je meeleven. Die begrijpen dat je
veel verdriet hebt bij het verliezen van je vrouw. Zij staan altijd voor je
klaar. Je hoeft maar te kikken.
Dimensie twee:
Familie, die immers in jouw vrouw ook een familielid zijn verloren en
intieme(re) vrienden, maar ook zoals dat sportmaatje, die dan nog niet het
verdriet van het verlies van hun naaste hebben weten te verwerken.
Dimensie drie:
Intimi, ook die waarmee je op een later moment een (vriendschappelijke)
relatie opbouwt, die precies hetzelfde hebben meegemaakt. De
ervaringsdeskundigen. Het grote verschil met alle anderen is dat zij
niet alleen meeleven, zich jouw verdriet niet alleen kunnen voorstellen, maar
het ook aan den lijve ervaren. En dat is héél veel meer. Ook bij hen staat
de hele wereld op zn kop. Zij wetenook niet hoe ze verder
hun leven in moeten richten. Hebben ook de grootste moeite met het opstarten van
een tweede leven.
Ik begrijp het verdriet van mijn
sportmaatje. Alleen zal hij (nog) niet begrijpen dat zijn leven ondanks zijn
grote verdriet nog steeds normaal doorgaat, terwijl mijn verdriet het leven
voor een moment heeft stop gezet en een herstart ongekend veel kracht
vraagt.
Een paar keer per jaar is er een wandeltocht
die je ècht niet mag overslaan. Begin van het jaar is dat voor mij de
Wandelmarathon over twee dagen in Egmond aan Zee, later in het jaar de
(Amster)Dam tot (Zaan)Dam en morgen de Bloesem Wandeltocht in Geldermalsen. De
digitale Pelleboer, Weer on Line, deed van morgen met een
(weers)rapportcijfer 2 echter een verwoede poging mij van dit plan af te houden.
Waarschijnlijk doordat ik als jongen met een rapportcijfer in walstempo, 1-2-3,
1-2-3, vertrouwd ben geraakt, liet ik mij niet direct afschrikken. Waarop
telefonisch overleg met mijn wandelmaatje volgde, niet wetende dat zij door
resultaten in het verleden hogere cijfers gewend was. Ik moest praten
als Brugman. Gaande dit gesprek voelde ik dat Mariëtte over stag te krijgen was.
Het gevoelige puntje Hoofddorp gaf de doorslag.
Dik Trom, eveneens een fenomeen uit mijn
jeugd, heb ik er als pijnlijke herinnering bij moeten halen. Vorige week liepen
wij met zonnig weer namelijk de Dik Tromtocht in Hoofddorp, voor Mariëtte een
thuiswedstrijd. Elke keer dat de uitgezette krijtpijlen van de recreatieplas
Toolenburg of Haarlemmermeerbos weg wezen, hoorde ik een diepe zucht naast mij.
We moesten eerst nog even de zoveelste woonwijk door, om dan ongetwijfeld toch
in het mooiste deel van Hoofddorp uit te komen. Geen punt, we hadden nog heel
wat kilometers te gaan.
Halverwege de tocht werden wij tot onze
verbazing een industrie- en bedrijventerrein ingekrijt. Voor de zekerheid
raadpleegden wij ons routebriefje of we niet door een verdwaalde pijl uit koers
waren geraakt. Nee, we liepen goed. Hardop vroeg ik mij af of deze tocht wel
door een wandelvereniging was uitgezet. Mij leek het meer een UWV-wandeling, als
variant op kerkenpad, waarbij je de gelegenheid krijgt om bij de bedrijven
binnen te lopen en zo te solliciteren?! Maar wij willen helemaal geen nieuwe
baan . We willen in een mooie omgeving wandelen!
Nog even had ik, Mariëtte al lang niet meer,
de stille hoop dat het natuurlijke deel er nog stond aan te komen. Mooi
niet. Plaatsvervangende schaamte voor zon beschamende kennismaking met de
hoofdplaats van de gemeente Haarlemmermeer overviel mijn Hoofddorps
(wandel)maatje. Hoofddorp, niet van huis uit en dat zijn toch verzachtende
omstandigheden.
Morgen lopen we samen de 25 kilometer in
Geldermalsen. Een tocht met slecht weer, maar wel een fantastisch mooie route in
het vooruitzicht.
Voor de enkele keer per jaar, laat het 12x
zijn, dat ik met de trein reis, heb ik altijd wel ellende met die meestal
ontspoorde organisatie. Vertraging kijk ik al niet meer van op. Te weinig,
onjuiste of onvolledige informatie ben ik al meerdere malen
tegengekomen.
Maar dan dat
Reizen op Saldo . Je moet zelfkastijding wel heel erg aangenaam vinden,
wil je het geduld op kunnen brengen om
alle service bij zon abonnement bij elkaar te kunnen vergaren. Ook al omdat de
NS met je voordeelurenabonnement nog al eens iets fout doet. Zo heeft het mij de
Hazes bloed, zweet en tranen gekost, om Truus haar abonnement na haar
overlijden stopgezet te krijgen. Wat dan ook weer niet ging, zonder dat zij
abusievelijk mijn abonnement ook stopzetten, met alle ingewikkelde transacties
bovendien. Niet om de fout door de NS te laten herstellen, want dat kon maar ten
dele, ikzelf moest dan naar een hoofdstation om het saldo van de ene (stopgezet
door de NS) naar de andere kaart overgeschreven te krijgen.
Daarna kreeg mijn Truus nog vele maanden een
mailtje na haar dood, ondanks dat ik daar meerdere malen over had gereclameerd.
Zij zijn toen kennelijk het spoor volledig bijster geraakt, want toen werd ik
als de heer Kroon-Jas (jazeker, inclusief meisjesnaam van Truus) aangeschreven.
Recent wilde ik mijn reishistorie inzien,
want de NS daarop controleren is geen overbodige luxe, waarbij bleek dat alleen
info van mijn oude kaart (die door de NS was stopgezet) was in te zien. Ik moest
weer ingewikkelde handelingen verrichten. Moest zelfs weer naar een NS automaat
om een bestelling op te halen. Dit gedaan hebbende, waarbij de automaat mij
voor de verdere handelingen terug naar mijn eigen computer verwees, bleek dat de
toegezegde info mijn PC niet had bereikt. Dan maar weer eens contact gezocht met
de NS.
O wat speet hen dat toch en wat voelden zij
zich ongemakkelijk bij mijn ongemak. Sorry, sorry, sorry. Nieuwe instructies
volgden. Nee, natuurlijk niet naar de NS automaat. Dat wilden zij mij niet
aandoen. Toch aardig, nietwaar?!
Edoch, opnieuw klopte hun instructies niet.
Mijn OV-chipkaart valt niet te koppelen. Of ik die kaart maar eens op nummer en
kaartservicecode (alleen het woord al) wilde controleren. Dat niet alleen
gedaan, maar alle noodzakelijke informatie met knippen en plakken overgebracht.
Een tikfout van mijn kant was daarmee uitgesloten . Kortom, ik kan nog steeds
mijn reishistorie niet inzien. Ongetwijfeld staat er mij weer zon wat
vreselijk naar voor u, sorry voor het ongemak, bla-bla-bla-mailtje te
wachten.
De NS trekt daarmee wel een vreselijke
wissel op mij, waardoor ik neig om weer normaal mijn auto te pakken, of zwart te
gaan rijden. Dat laatste is eigenlijk helemaal geen gek idee. Want, ingecheckt
reisde ik gisteren naar Amsterdam in een volle trein. Op het moment dat de
conductrice groetend de coupé in kwam, trok ik gelijk mijn portemonnee met
NS-pasje. Nee, nee, laat maar zitten hoor, het is mij veel te druk om te
controleren.
Ook haar neigde ik te zeggen dat ze verdomme nou
eens gewoon haar werk moet doen.
Eigenlijk
heb ik nooit echt mijn handen gevouwen, niet anders dan voor een schietgebed.
Niet dat ik helemaal niet geloof, maar het zit niet in mijn opvoeding.
Niet in mijn systeem, om het maar eens modern uit te drukken.
Toch hecht ik veel waarde aan het (pure)
geloof. Vooral de symboliek daar omheen spreekt mij erg aan. Daardoor heb ik in
de loop der jaren van de meeste geloven een beeldje of symbool in huis gehaald.
Met het Christuskruisje, het protestante- en orthodoxe kruisje, met Shiva,
Maria, oppergod Zeus, de Menorah, Boeddah, de lachende monnik Budai, Ganesha,
iconen en het Christen visje denk ik te willen uitdrukken dat de
geloofsrichting er niet toe doet. Dat geloof voor mij vooral bezinning
is.
Mijn beeldentuin wist ik maar niet
te completeren met de Islam. Het fraaie beeldje van Derwisj, het Turkse Soefisme
van de orthodoxe Islam, dekt natuurlijk de lading niet. Tot afgelopen zondag op
de oosterse markt. In een religieuze stand van de Islam kwam ik een soort icoon
tegen, met daarop voor mij een onleesbare Arabische tekst:
Ik informeerde bij de koopman wat er
op stond: Allah. Geweldig, Allah, hiermee kan ik mijn
collectie completeren. Na dit mooie plankje te hebben gekocht, ging ik toch
een beetje twijfelen. Meende ik ooit gelezen te hebben dat de Islam symbolen en
het uitschrijven van de naam Allah verbieden?!. Heeft die verkoper mij
gefopt? Heeft hij, om in multireligieuze termen te blijven, mij een
Islamitische Jodenstreek geleverd?!
Het zou een mooie grap zijn. Ik geloven dat
er Allah op de icoon staat, terwijl er in werkelijkheid staat
geschreven: Welkom in het huis van een viezerik.
Nee, zo slecht zal mijn medemens niet zijn.
Toch zal ik heel kritisch letten op de reactie van Hassan, als hij weer even een
kopje thee komt drinken.
Zoals uit recente publicaties blijkt, zijn
het de Polen, Bulgaren en Roemenen die in ons land steeds meer misdrijven
plegen, zoals autokraken, skimmen, winkeldiefstallen, woninginbraken en
zakkenrollen. Vreemd genoeg vaak de kleine criminaliteit genoemd. Hiermee steken
zij de Marokanen zo langzamerhand behoorlijk naar de kroon, wat overigens door
mij niet als een woordspeling is bedoeld.
Geert Wilders zal met zijn PVV hierdoor toch
een ander liedje moeten gaan zingen, want de nieuwe criminelen zijn
geen moslims, maar gelovige katholieken en orthodoxen, vergelijkbaar met de leer
van de katholieke kerk.
Maar ja, het is wel waar dat de Moelanders
(uit Midden- en Oost-Europa) bovengemiddeld in ons land de criminaliteit in
gaan. Minister Opstelten doe daar wat aan! Pak ze aan en donder ze het land
uit. School onze Animal Cops om tot Ratten Politieen
blijf dat tuig op hun huid zitten. De goedwillende immigranten hebben zo
dan niet meer dat slechte imago aan hun kont hangen en krijgen zo in ons land
een veel betere kans.
Of gaan we heel Nederlands de buitenlandse
criminelen een handje helpen, door ook voor hun een verzamelplaats voor
zakkenrollers te creëren. Dan zie ik met grote vrezen al bij de paal van het
zakkenrollersverzamelpunt ook de oproep in het Marokaans, Pools, Bulgaars en
Roemeens verschijnen.
Misschien heb ik het wel te pas en te onpas
gezegd, dat George Kooymans, ja die van de Golden Earing, een jeugdvriendje van
mij is. Dat we in dezelfde klas zaten en hij op mijn dertiende verjaardag op
zijn gitaar muziek van The Shadows speelde. Was Peter de Ronde, toen de
oorringen nog met een s werd geschreven, met de hit Please Go nationale
bekendheid kregen, mijn directe buurjongen. Leerde ik van Peter Vink, ja zeker
die van Q65 (The Life I Live) Stratego spelen. Heb ik in die tijd een
blauwe maandag verkering gehad met de zus van (ben effe haar naam kwijt) Jan van
Leeuwarden, de Sophietje Johnny Lion van The Jumping Jewels. Maakte ik met
hotviolist Frans Poptie regelmatig toertochten op de fiets.
Nou was het in die tijd geen kunst een
bekende Nederlander te kennen. Den Haag stond destijds bol van bekende
muzikanten. Was s Gravenhage het Volendam van de jaren zestig.
Raar toch dat het tegenkomen van een Bekende
Nederlander altijd onderwerp van gesprek is. Dat iedereen er altijd maar mee op
de foto wil. Het boeiend is als je zelf zon BN er kent. Het lijkt er op dat
het imponeert op je Curricula Vitae (CV), een document waar ik
door mijn leeftijd geen geld meer mee kan maken.
Zou er nog waarde aan mijn CV toegekend
kunnen worden, heb ik nu toch wel weer een leuke bijzonderheid te melden. Na 25
jaar in Alkmaar te wonen ken ik uit eigen omgeving een BNer, nou ja
een BAer (Bekende Alkmaarder), die door mensen vanuit de hele wereld
wordt gefotografeerd. Echt, ik ken hoogstpersoonlijk De ijzervreter.
Heb zelfs bij hem thuis wel eens een biertje gedronken en een paar weken
terug was hij nog bij mij thuis. Wie kan dat zeggen ?!
Thierry, met de
ijzervreter als officiële bijnaam, is kaasdrager van het Blauweveem. Staat
gedurende de beroemde kaasmarktdagen in Alkmaar, met zijn (noodzakelijkerwijs)
rare loopje voor en achter de berrie, wekelijks in de belangstelling. Is
ontelbare malen gedigitaliseerd. Misschien moet ik toch ook eens met hem op de
foto gaan?!