1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Tot begin september zit ik nog volop in mijn
afvinkjaar. Herinnert te worden in welke fase Truus op haar ziekbed was
en de aangename momenten die ik nu zonder haar moet beleven. Letterlijk speelt
zich dat af met een lach en een traan.
Met het klere weer als acceptabel
excuus, is afgelopen vrijdag de tuin pas Truus-klaar gemaakt.Zoals in mijn blog van 1 mei jl. al uitgelegd, maar nog niet door iedereen
begrepen, heb ik dit begrip gehanteerd als variant op het winter
klaarmaken. De tuin is weer piekfijn in orde, helemaal zoals mijn meissie
het gedaan zou hebben.
Door mijn sterke behoefte vooral door te
gaan met mijn leven, zit ik nu als vanouds (voor de laaste keer was dat
zomer 2010) weer aan de waterkant achter mijn laptop te schrijven. Gelukkig
maskeert mijn zonnebril mijn emotionele toestand van dit moment. Iets wat ik
mijzelf eigenlijk ook aan het aandoen ben. Ik heb namelijk mijn blog van 26 mei
2011 er bij gehaald, Truus haar matroesjkas, het positieve verhaal over de
vele poppetjes (fases) die zij nog zou hebben te gaan. Uit die
poppetjestheorie putte zij veel kracht. Op haar verzoek hing die blog
zelfs ingelijst naast haar (ziek)bed. Ondanks Truus haar kracht en wil, hebben
de matroesjkas maar net drie maanden stand weten te houden. Tijd voor haar
nieuwe symboliek.
Daarvoor heb ik min of meer een reïncarnatie
afgedwongen. Oók symbolisch natuurlijk. Truus komt terug als de
lachende monnik (Boeddah), het beeld waar zij in de tuin altijd met veel plezier
naar keek. In een XL-versie, speciaal voor haar gemaakt, staat zij vanaf dinsdag
weer in haar eigen tuin. Geloof me, daar kijk ik naar uit.
De rariteiten die ik laatste dagen (ook op
Facebook) over België heb gepubliceerd, wisten bij mij altijd wel een glimlach
te ontlokken. Het persbericht van vandaag, zoals in het Noordhollands Dagblad,
roept echter bij mij onbegrip en irritatie op.
Ik begrijp er echt niets van. Wij
Hollanders zijn zo goed geweest, om de Westerschelde uit te baggeren, zodat de
grootste zeeschepen Antwerpen kunnen (blijven) bereiken. En daar vaart heel
België wel bij. Nu wil Brussel ons belonen met de verplichting een
stukje Zeeland onder water te zetten. Dit ter compensatie voor het verbreden van
detoegangspoort naar hun belangrijke haven. Dat kunnen we onze Zeeuwen
toch niet aandoen?! Nog even los van alle sentimenten rond de ramp van
1953.
Bij Nederland hoort
het inpolderen, niet het ontpolderen. Daarom moeten we die Vlamingen gewoon hun
zin niet geven. Desnoods gooien we al het bagger terug in de Westerschelde en
zetten bij het begin van deze rivier een ANWBbordje:
Ik kende m niet, die meneer van het
beeld. Maar ja, het was toch mosterd na de maaltijd. Neemt niet
weg dat ik gedurende mijn verjaarswandeldagen in België symbolisch ook
iets wilde doen voor mn meissie, die maar liefst 50 van mijn
verjaardagen heeft meegemaakt.
De locatie leek mij goed gekozen, want het
was wel de Sint Jacobskerk, waar kunstschilder Rubens ligt begraven. Dat moet
Truus goed hebben gedaan, een kaarsje branden in een kerk met naam en
faam. Daarbij komt dat ik in de Haagse Schilderswijk ben geboren (nou
en?!) en wij direct na ons huwelijk in de Jeroen Boschstraat kwamen te
wonen.
Als je ergens toe geen aanleg hebt, er niet
mee opgegroeid bent, is het niet eenvoudig je iets eigen te maken. Zoals ik zo
langzamerhand heb ervaren met het koken. Ik heb er eerlijk gezegd ook niets mee.
Neemt niet weg dat ik vrij behoorlijk gedisciplineerd, een kwaliteit die mij
door mijn Truus is bijgebracht, mijn eigen potje kook.
In mijn eerste periode van alleen zijn, heel
veel afgewisseld met de magnetronmaaltijden van de supermarkt. Inmiddels een
hoge uitzondering. Ik eet veel fruit en groenten, maar mijn maaltijden zijn
gezond, maar redelijk saai. Heel veel met sla, soms lof en af en toe
een Hak potje spinazie, of rode kool en zo. Altijd met aardappels en óf een
balletje gehakt óf een Lidl Loetje biefstuk. Een andere manier van
koken moet zich nog in mijn systeem settelen.
Dat gaat ongetwijfeld gebeuren. Eens per
drie weken komt een vriendin, met de oven als middelpunt, mij kookles geven. Met
mijn verjaardag kreeg ik een basis kookboek met veel plaatjes, waardoor
ik met zelfwerkzaamheid ook mijn kookkwaliteiten en vooral de variatie kan
verbeteren.
Die behoefte probeerde ik zelf al eerder in
te vullen. Bij de supermarkt trof ik in de diepvries haricots verts met spek
aan. Dat leek mij een welkome afleiding. Maar steeds als ik t uit de vriezer
had gehaald om de bereidingswijze even door te lezen schrok ik er van terug en
gingen de bonenrollen weer terug de vriezer in. Tot aan vandaag.
Onder het motto kan mij het
schelen kwam de maaltijd weer de vriezer uit, om opnieuw de bereidingswijze
te lezen. Opnieuw viel het tegen: Aanstoven in wat boter. Nog een zevental
minuten op een laag vuurtje laten opstaan. Wat bedoelen ze in hemelsnaam
met aanstoven??? Het deed me gewoon denken aan het laten sudderen van vlees.
Daarom leek mij dat hiervoor de juspan nodig was. Dus boter gesmolten en de
bonenrolletjes in die pan gedeponeerd. Ja lekker, maar in bevroren toestand
krijg ik die gestapelde rolletjes nooit gebruind. Daarom de hele boel toch maar
overgegooid in een koekenpan.
Kortom, daarin bleef ik de bonenrolletjes
draaien totdat ze mij bruin genoeg leken. Zonder deksel, want die heb ik niet
bij die koekenpan, alles nog zeven minuten laten doorgaren. De manier van
bereiden week ontzettend van de voorschriften af.
Maar weet je, het was nog nest te eten ook.
Zeker met een lekker glaasje wijn. Ik moet gewoon meer durven.
Ongetwijfeld heeft het heel erg met de jaren
zeventig van de vorige eeuw te maken. Op mijn W.C. m/v hing destijds een
prikbord met een varia aan grappige zaken. Helaas is daar veel van verloren
gegaan. Maar, nu ik stapsgewijs kasten en laatjes aan het schonen ben, kom ik zo
nu en dan toch weer iets van die tijd tegen. Zoals onderstaande hilarische
grap:
Trouwens, door het prikbord
geïnspireerd, begon ik toen ook mijn eigen spreukjes te schrijven. Inmiddels
onder de rubriek Gein uit mn Brein in mijn Kroondomein.com behoorlijk
uitgegroeid, zie: www.kroondomein.com/gein.htm
Doordat ik het niet met mijn Truus kon vieren, had ik het met mijn 65e verjaardag natuurlijk behoorlijk te kwaad. Nu, twee dagen nadien, heb ik het opnieuw even moeilijk. Mijn gabbertje van weleer had nu 65 jaar moeten worden. Wij scheelden slechts twee dagen met elkaar. Op 14.2 schreef ik onder All in the Family al over Leo, zelfs met de overweging om nog eens een verhaal in concept verder uit te schrijven. Snuffelend in mijn verhalen, bleek dat het verhaal over Leo slechts een inleiding was tot datgene wat Alfred was overkomen. Een verhaal wat ik nooit heb afgeschreven.
Maatje Leo zou mij er zeker toe hebben aangespoord dat alsnog te doen. Sorry Leotje, daar heb ik helemaal geen zin in, waarna natuurlijk een concessie onder vrienden volgt. Een groot deel van dat concept publiceer ik daarom alsnog in Knetter. Daarbij moet ik dan wel vertellen dat binnen een deel van het verhaal ik Alfred ben, die na meerdere voorhoofdsholteoperaties door algemeen directeur Paul L. onheus werd bejegend. Zijn doel was het om mij alsongezond object de tent uit te flikkeren. Nico NSB-H. heeft hem daar met verve in bijgestaan, in de verwachting dat hij daar carrièretechnisch beter van zou worden. Uiteindelijk hebben die twee proleten zelf het veld (moeten) ruimen. Mijn eervolle ontslag volgde tien jaar later. Ondanks dat ik dit tuig heb overwonnen, ben ik toen natuurlijk niet onbeschadigd gebleven.
De setting van mijn verhaal is wel heel natuurgetrouw en ging als volgt:
Hij had veel beter verdiend, mijn maatje Leo, die veel te vroeg overleed. Het is heel gek om nagenoeg je eigen leeftijd, het scheelde maar twee dagen, ten grave te brengen. Maar, hoe verschrikkelijk de gebeurtenis ook was, er ontstond na de plechtigheid wel een reünieachtig feest, waarbij traditioneel de drank onder zijn maten rijkelijk zou gaan vloeien. Toen de koffiemetcaketijd door Leos vriendenbestand was weggedronken, gingen wij naar een van die ouderwets gezellige kroegen, waar anders dan ik, menigeen Leo heeft leren kennen. De lolmaker is niet meer. Door mijn redelijke moyenne van cafébezoek kende ik het merendeel van Leos maten. Vogels van allerlei pluimage. Zoals het rooie groenteboertje, die altijd voor een rotgeintje in was. De uitnemende, geslepen, vooral onterecht kakkerige beleggingsdeskundige, die na de rode beursnoteringen van 2003, ongetwijfeld in de goot is terechtgekomen. Vergeten en vergeven, moeten zij hem maar aan een baan bij de krant helpen. Bij de daklozenkrant dan wel.
Zo was Hans de notaris, destijds het altijd ladderzatte rijkeluis zoontje waarvan wij niet geloofden dat hij ooit werkstudent af zou zijn, een allerhartelijkste vent geworden, die zeker nog van een stevig biertje drinken hield. Maar die daarbij, ogenschijnlijk onbeschonken, veel interesse toonde in het wel en wee van zijn kroegmaten van weleer. Om automonteur Willem bleven we weer lachen, ondanks of misschien wel juist, doordat zijn moppenrepertoire al die jaren ongewijzigd is gebleven. Het werd weer ouderwets lol maken, met de kroegmaten van het vrije jongenstijdperk. Alleen Alfred leek veel van zijn humoristische spraakwaterval te zijn verloren. En dat, terwijl hij toch had bereikt, wat hij wilde bereiken, leraar Nederlands. Ik schoof hem een biertje toe en ging naast hem zitten, in de uiterste hoek van de bar. Heiho!, proostte Alfred, om met een beweegloze huig het biertje nagenoeg in een keer weg te spoelen. Nou Alfred, zuipen kan je nog wel, maar kennelijk heb jij je in de loop der jaren behoorlijk in het Nederlands verslikt, probeerde ik met een brede grijns Alfred uit zijn tent te lokken. Je rommelt verbaal nog steeds met jouw woordenboek, Kroontje, leek de Neerlandicus toch op gang te komen. Nou voor mij is die gein er voorlopig wel af, torpedeerde hij zijn eigen humor. Kom op man, zo beroerd is het leven toch ook weer niet.
Je ziet aan Leotje, hoe kloten en kort het leven ook kan zijn, probeerde ik het nog maar een keertje. Ach ja, Schrijvertje bleef lachen en weet je, daar kon ik ook zo vreselijk goed mee praten. Hij is eigenlijk de enige die weet wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik begreep dat elke grap nu misplaatst zou zijn en hield mijn mond. Alsof dit in regie zo was bepaald, ging hij verder: Weet je vanaf mn 26e jaar heb ik Nederlandse les gegeven, op die kleine scholengemeenschap, bij de Bosjes van Pek. We hadden daar een vreselijk leuke club van leeftijdgenoten, met niet te grote klassen.Nu, bijna zes jaar geleden, werden we door een grote scholengemeenschap opgeslokt. In het begin leek alsof er niets voor ons ging veranderen, maar dat was slechts schone schijn. Na een jaar werd onze school gesloten en gingen wij op in de nieuwbouw van één groot scholencomplex, met een hufter van een vent als directeur. De ene na de andere collega werd door die kwal weggegriept, niet voordat ze eerst een tijdje met een burn-out thuis hadden gezeten. Gelukkig zijn zij stuk voor stuk nog goed terecht gekomen.
Maar waarom ga jij daar dan niet weg? vroeg ik min of meer verontwaardig. Ja kon dat maar. Ik moest in die tijd aan een hernia worden geopereerd, waarvoor ik een tijdje niet kon werken. Zo goed en zo kwaad het ging, heb ik de invallende collega vanuit huis zoveel mogelijk kunnen ondersteunen. Wat eerst nog erg op prijs werd gesteld. Toen ik weer eenmaal aan het werk ging, bleek er veel te zijn veranderd. Op de scholengemeenschap werkten er alleen nog maar jonge leerkrachten, die zich behoorlijk als yuppen gedroegen. Nico, mijn directe collega, die veel van mijn werkzaamheden had overgenomen, was inmiddels behoorlijk close met meneer de directeur. Er gingen zelfs geruchten dat hij binnen afzienbare tijd adjunct-directeur zou worden, om te zijner tijd de directeurspost over te nemen. Ik weet niet wat er van waar was. Wel merkte ik dat Nico onwaarschijnlijk was veranderd. Hij was totaal niet meer te vertrouwen. Weet je waarom hij trouwens nooit als NSBer is opgepakt? NOU?Alleen omdat hij ná de oorlog is geboren. Herbergier, geef hier nog eens twee biertjes,orderde Alfred met een cynische lach, waarna hij onverstoord zijn verhaal weer oppikte.
Tot zo ver mijn onafgemaakte verhaal, waarvoor ik als inleiding de hulp van Leo nodig had. Postuum heeft mijn maatje weer even veel voor mij betekend.
Niet altijd
begrijpen wij de Belgen. Ook niet toen we het Museum
Aan de Stroom (MAS) bezochten. Op het
panoramadak kwamen we kijkgaten tegen die verwezen naar de prullen(afval)bak.
Dan is het toch niet gek dat wij geneigd waren ons vuil door het gat
te deponeren. De onlogica hiervan heeft ons er van weerhouden.
Doordat een fantastisch mooie wandeling,
Maastrichts Mooiste, altijd rond mijn verjaardag viel, was het traditie geworden
dat Truus en ik die week dan in die omgeving vakantie hielden.
Afgelopen jaar was zij al te ziek om aan die vakantieweek alleen al te
denken.
Emotioneel kon ik het niet aan om dit jaar
dan toch maar thuis mijn (bijzondere) verjaardag te vieren. Op een of
andere wijze wilde ik terug naar die goeie oude tijd, wat mij deed
besluiten om gewoon weer mijn wandelschoenen aan te trekken. Om buiten
de sfeer van een herdenkingstocht te blijven en er toch plezier aan te
kunnen beleven, had ik gelukkig een heel goede vriendin van ons als zeer
aangename, respectvolle remplaçante.
Het is heel waarschijnlijk dat ik, buiten
mijn korte Facebook-meldingen, meer over die dagen in België in mijn blog zal
schrijven. Maar om Truus vandaag toch, met haar handschrift een beetje fysiek,
bij mij te hebben, zet ik haar laatste kaart op het digitale
dressoir.
De maatschappij is heel erg veranderd,
daarom ben ik mij aan het beraden. Die gedachte kwam voor het eerst bij mij op
toen ik mijn hypotheek wilde verhogen, om mijn badkamer te vernieuwen. Ruim vijf
jaar eerder had ik via tussenpersoon Meeùs al afgesproken, dat ik toen voor een
bepaald bedrag mijn hypotheek zou verhogen omwille van een fikse verbouwing en
dat een zelfde bedrag beschikbaar zou blijven, als ik op een later moment nog
eens iets aan mijn huis zou willen doen. Ach meneer Kroon, u zit er riant voor, heel
zorgeloos kunt u uw toekomst verder invullen. Natuurlijk deed die
voorspelling van een financieel deskundige mij goed. Ik zag het meer als een
goed rapportcijfer voor de wijze waarop ik mijn carrière zou
afronden.
Het beschikbare geld van
destijds wilde ik nu gebruiken voor mijn badkamer, waarvoor ik opnieuw met
financieel adviseur Meeùs contact op nam. Min of meer met het verzoek om effe
het geld over te maken. Fout! Alsof het de fysieke zorg betrof kon ik op termijn
een afspraak maken om een en ander te bespreken. Toen bleek dat er helemaal geen
geld voor mij beschikbaar was, dat ik dat vast en zeker destijds verkeerd
begrepen had (!) Maar dat zij natuurlijk genegen waren om hiervoor een aanvraag
te doen. De uiterst irritante adviseur, die volgens mij al lang de
pensioengerechtigde leeftijd was gepasseerd, had wel driekwartier nodig om uit
te leggen dat de financiële wereld door de overheid volledig aan banden was
gelegd. Zijn geblaat kwam bij mij heel erg over als een masturbatieshow, waar ik
als consument voor mij totaal geen voordeel in kon ontdekken. Dat bleek ook wel,
op het moment dat de ouwehoer vertelde dat zij geen provisie meer op een
hypotheek(verhoging) mochten ontvangen. Destijds 300 euro. In het vervolg
rekenen zij gewoon een vast bedrag, 1.750,= (?!) De provisie maar liefst bijna
6x over de kop. Ik kan niet geloven dat de overheid dat heeft bedoeld met de
consument tegen de financiële wereld in bescherming te willen nemen. De
lul-maar-raak-ouwehoer van
Meeùs heeft tijdens het gesprek, maar ook later, mij er niet van kunnen
overtuigen dat die 1.750,= gerechtvaardigd zou zijn. Eerder kwam bij mij het
begrip woekerwinst naar
boven.
Daarbij kwam ook nog eens
dat, doordat mijn vrouw was overleden en ik voor mijn pensioen stond, ik door
Meeùs, of hun geldleverancier, ineens minder draagkrachtig werd
geacht. De tekst van weleer: Ach meneer
Kroon, u zit er riant voor, heel zorgeloos kunt u uw toekomst verder invullen.
moest ik maar deleten. Nee
meneer, die overwaarde in uw huis van ruim 60% speelt geen enkele rol.
Zij waren zo goed
om de helft van het aangevraagde bedrag mij in hypotheekvorm te verlenen.
Dan ook tegen de helft van die 1.750,=
? Nee, natuurlijk niet. Omdat ik Meeùs die woekerwinst misgunde
zag ik van hun aanbod af en betaalde de verbouwing van mijn badkamer uit eigen
poeplap. Wat een hufters daar bij
Meeùs!De
maatschappij is dus erg veranderd. Maar ook in een geheel andere zin. Dat
realiseerde ik mij heel erg na het overlijden van mijn Truus. In een eerdere
blog schreef ik al dat, tenminste in mijn omgeving, de familieband anno 2012
versus de jaren 1960/1970 nauwelijks nog iets voorstelt. Er binnen mijn kring
zelfs een is die, na het overlijden van mijn Truus inmiddels acht maanden
geleden, helemaal niets meer van zich heeft laten horen. Zelfs niet een kaartje
met kerst of met Nieuwjaar. Heeft hij/zij dan recht op mijn nalatenschap?! Maar
ook komt het voor dat binnen de familiekring helemaal nooit een zin met een
vraagteken naar mij is uitgesproken. Nooit: Red je het wel of Gaat het een beetje?
Moet daar mijn nalatenschap heen?! Heel ernstig ben ik mij daarop
dus aan het beraden.
Anders gezegd, ik heb veel geld
als overwaarde in mijn huis zitten, die poen moet er uit. Verkopen? Liefst niet,
eerst maar eens kijken of ik andere mogelijkheden weet te ontdekken.
Ik ga er de aankomende
tijd maar eens goed in huishouden.
Wij ouderen, want daar hoor ik ook bij met
nog 12 dagen te gaan tot mijn pensioen, moeten ook uit een heel ander vaatje
gaan tappen. Niet meer lijdzaam toezien hoe ons pensioen en onze
verzorgingsstaat steeds verder afbrokkelt. Het is een absolute misvatting dat
wij het ons allemaal maar moet laten welgevallen. Wij zijn aan zet om onze
kansen te doen laten keren.
Omdat de materie erg ingewikkeld is, betrek
ik het vooralsnog maar even alleen op mijzelf. Stel ik mijzelf als voorbeeld.
Omdat ik geen kinderen heb, ben ik na het overlijden van mijn vrouw
familietechnisch gesproken voornamelijk op mijzelf aangewezen. De zo nu en
dan contacten met mijn neven vertegenwoordigen een heel andere familieband
dan ik in de jaren zestig/zeventig met mijn oom(s) en tante(s) kende. Maar zo
gaat dat nou eenmaal, vandaag aan de dag. Iets waar ik totaal geen probleem mee
heb, want de enkele keer dat we elkaar treffen is het altijd heel plezierig.
Maar ik
moet, als variant op een loopbaan, noem het mijn bestemmingsplaats,
vooruit kijken. Mijn eindbestemmingsplaats als het ware plannen. Hier kwam ik op
door vanavond toevallig een fragment te zien over een verzorgingshuis, waarin
naar wens geholpen worden een issue is. In ieder geval geen zekerheid.
Naar het schijnt is er in die zorgsector een cultuuromslag nodig om zorg en
welzijn van ouderen weer te optimaliseren. Was het niet de recent
omgevallen regering die noodzakelijker wijs in de wet heeft laten opnemen (ja
zeker) dat ouderen in verzorgingshuizen recht hebben op een dagelijkse
douchebeurt (?!).
Zo
nooit.
Nou, dat laat ik mij dan in ieder geval niet
overkomen. Wil natuurlijk ook niet in een verzorgingshuis terecht komen. Alleen
heb je dat door fysieke omstandigheden niet altijd voor het zeggen. Het kan je
gewoon overkomen. Gaat mij dat, of zorg vanuit welke hoek dan ook, overkomen,
wil ik met een zak geld mijn verdere levensfase zo prettig mogelijk
invullen. Ik bedoel, inkopen.
Daar waar wij ouderen vele zekerheden hebben
moeten opgeven, zullen in mijn optiek ook erfgenamen die zekerheden kwijtraken.
Mijn erfenis moet (node) worden verdiend. Nu zit een belangrijk deel van mijn
kapitaal in mijn huis, waar je sinds de kredietcrisis niet eenvoudig meer aan
kunt komen. Tenzij je verkoopt en verhuist. Maar daar wacht ik nog
mee.
Wel bied ik iedereen die mij zorg en
welzijn kan bieden, wat alles en iedereen kan zijn, waarbij de vriendelijke
Thaisen, Bulgaarsen en vergelijkbare sociale werksters zijn uitgesloten, de
mogelijkheid om mij een aanbod te doen. Vanaf 14 mei a.s. valt hier via mijn
mailadres op in te schrijven.
Nu ik dit zo bedenk, zijn er toch weer
kansen voor de degelijke makelaars. Zij kunnen samenwerken met de luxere
privéhuizen, in de zorg- en welzijnsector wel te verstaan. Via dat kanaal kan de
makelaar over de mooiste huizen beschikken. Een formule die natuurlijk nog wel
in detail moet worden uitgewerkt. Een luxe eindstation in ruil voor een huis.
Hopelijk blijft het de aankomende dagen
droog. Want, we gaan de tuin Truus-klaar maken. Dan bedoel ik niet, de
tuin weer netjes op orde brengen, zoals mijn Truus dat altijd wilde. Hiervoor
was zij, als het maar even kon, in haar tuin te vinden. Dat even kon
vorig jaar om deze tijd al niet meer. Zo lang is er dan ook nauwelijks nog iets
aan de tuin gedaan. We hadden andere zorgen. Sores wat in intens
verdriet overging.
Recent nog werd mij het goede
advies gegeven om vooral niet in mijn verdriet te blijven hangen.
Bijna onder het motto, dat dit voor anderenniet leuk is.
Dat ze je dan misschien wel gaan mijden. Los er van of dat waar zal
zijn, leg ik dat advies natuurlijk naast mij neer. Gisteren nog had ik er alle
recht toe veel verdriet te hebben. Truus genoot, vorig jaar zelfs nog, van haar
Koninginnedag vooral achter de tv. Geen seconde liet zij de Koninklijke familie
ergens in het land onbekeken. Als ik, na een rondje stad, dan weer thuis kwam
kreeg ik het hele verslag. Ik uit, zij thuis, om daarna weer heerlijk samen te
zijn. Gisteren voor het eerst dus niet. Geen moment heb ik van die dag kunnen
genieten.
Maar goed, de tuin Truus-klaar maken.
Allereerst even het achterstallige tuinonderhoud aanpakken, om daarna Truus haar
plekkie in orde te maken. Een standplaats met daarom heen een paar
mooie plantjes en natuurlijk haar bosje heide, wat van haar eigen
bloementuintje rond haar afscheidsviering is overgebleven.
Truus haar as logeert nu al zeven
maanden bij Charon in Egmond aan de Hoef. Een dezer dagen halen wij haar, met
behulp van de fantastische Gijsje, uit de standaard urn om haar in Boeddha, de
lachende monnik, haar laatste rustplaats te geven. Een beeld wat door haar
vriendin met veel liefde is gemaakt. Wat zal haar as glimlachen en zal
zij zich boven vereerd, hopelijk ook gelukkig, voelen.
Voor mij geeft het een ontzettend dubbel
gevoel. Eigenlijk wilde ik aanvankelijk haar stoffelijke resten helemaal niet
hebben. Leek mij verstrooien een vanzelfsprekendheid na de crematie. Maar gek
genoeg, kijk ik er nu toch naar uit dat mijn Truus, in ieder geval iets van
haar, bij mij terug komt. Ik heb er alle reden toe haar te eren. Haar een
dominante plaats te geven in ons stoffelijke
Kroondomein.
De mannen van Norton lijken door hun eigen
virus te zijn bevangen. Mijn PCs zijn voor een heel jaar opnieuw beveiligd,
zodat ik van hun genereuze gebaar van vijf euro korting geen gebruik
zal maken. Ik heb mijzelf ruim vijftig euro korting gegund.
Deze week moest ik het abonnement van mijn virusscanner verlengen, waar Norton mij elke dag aan herinnerde. Nou deden zij dat nou niet bepaald in het sfeertje van Kan ik u ergens mee van dienst zijn? De wijzen waarop een verkoper nog altijd de klant tegemoet dient te treden. Ik ben een gevoelsmens, wat nog eens extra opspeelt als een leverancier zich lomp gedraagt. En dat deden ze, dieencyclopedieverkopers van Norton.
Met een rolmenuutje op nu verlengen, met slechts als alternatief om mij er later nog eens aan te herinneren, wilden zij mij verleiden om direct op de OK button te klikken. Nu of later was eigenlijk de enige keuze die zij mij lieten. Voor mij reden om juist verder te kijken.
Voor hun opgedrongen verlenging vroegen zij 79,99 Was hun benadering niet zo agressief, had ik daar, onder het motto: verlengen van een bestaand product moet wel goedkoper zijn dan een nieuw product aanschaffen,misschien wel ingetuind. Hoewel?!
Met wat rondkijken in winkels en op internet, zag ik sowieso een paar euro goedkoper uit te kunnen zijn met Norton versie 6.0. In die wetenschap zou ik ook nog even kunnen afwachten, want mijn vorige leverancier, McAfee, deed een dag voor noodzakelijke verlenging nog een laatste aanbod wat ineens 10,= goedkoper uitviel. Dat trucje zou Norton evenzogoed uit kunnen halen.
Dixons deed mij echter eerder over de streep trekken. Zij boden dezelfde Norton 360 aan voor 29,= (?!) Jazeker, ruim vijf eurotientjes goedkoper dan simpel verlengen. Dan moest ik het echter doen met de verouderde versie 5.0. Geen punt. Door hiervan bij internet-verlengen alleen de productsleutel (op het hoesje van de nieuwe DVD) in te typen, was voor 29,= mijn virusscanner voor een jaar verlengd. Meer dan dat, als abonnementhouder mocht ik zelfs gratis 5.0 naar 6.0 opwaarderen(?!).
Natuurlijk geeft het mij een goed gevoel dat ik, ondanks de verleiding, scherp heb weten in te kopen. Maar toch walg ik van de praktijken waarvan ook Symantec/Norton zich bedient. Over die verkooptrucs zou eens een virusscanner moeten worden gehaald.
Het zal wel niet verstandig zijn
om naar de gulden terug te willen. Want de florijn was toen aan de Duitse Mark
gekoppeld. En die munt is ook tegen de Euro ingewisseld. In die Eurozone is
Duitsland wel de sterkste partij geworden. Volgens mij is er zelfs binnen Europa
sprake van een Duitse overheersing. Natuurlijk niet vergelijkbaar met wat dat
zwijn A. Hitler ooit heeft misdaan en wilde bereiken.
Nee, Angela Merkel trekt heel
vredig de macht naar zich toe. En volgens mij heeft zij daar ook recht op. Niet
Deutschland, Deutschland über Alles. Nee, onze oosterburen doen het
gewoon in bijna alle opzichten veel beter dan wij. Ik blogde dat al op 28
januari (Je beste maat, is de inhoudsmaat), over alleen al een ingeschonken
Duits biertje. Niet zon hoog beschuimd twee-slokken-biertje waar je in
Nederland zo langzamerhand bijna een euroknaak voor moet neertellen. Zij geven
je voor twee euro afgepast 0,3 cl. Duits gerstenat. En dan heb ik het alleen nog
maar over een biertje.
In mijn arbeidzame leven had ik
een vijftal keren per jaar een afspraak in Enschede, waarbij we steevast net
over de grens in Gronau gingen lunchen. Heil lekkâh eite voâh wènig geld,
met àltijd aangename bediening. Horeca Nederland kan hier absoluut niet aan
tippen.
Eén keer waren we daar onze
parkeermeter totaal vergeten, met ja hoor, een bon bij terugkomst. De eerste bon
die mij deed schaterlachen. Of wij maar even die 5 euro (ja zeker, anno
2008) op het politiebureau wilde komen betalen. Bijna ben je geneigd
het zelf als Hollander te gaan zingen: Deutschland, Deutschland über
Alles.
Binnen onze landsgrenzen valt er
inmiddels ook lekker te eten voor weinig. Tenminste, als je dan je eten
bij de Lidl hebt gekocht. Nu de keuken node mijn werkterrein is geworden, doe ik
ook heel bewust mijn boodschappen. Aanvankelijk alleen bij Albert Heijn en een
plaatselijke slager, inmiddels ook steeds meer bij Lidl. Dat komt, na
aansporing daartoe, door mijn try out met de tournedos biefstuk.
Zowel aan de AH-biefstuk, als die
van de slager, vond ik steeds minder smaak zitten. Toen ik met mijn neef weer
eens de beste biefstuk van Nederland bij Loetje in Amsterdam ging eten,
zwoor ik mij spontaan de smaakloze koeien af. Geleuter natuurlijk, want het ligt
niet aan die dieren, maar gewoon aan de slagers die smaakloze troep in je maag
splitsen. Wel mals, maar zonder smaak.
De Duitse Lidl heeft met
hun tournedos mij weer gegeven waar ik recht op heb. Het wordt tijd dat ik mijn
neef bij mij thuis eens trakteer op een Loetje-thuis-biefstuk, door mij
behoorlijk goed gebakken.
Het zal wel niet verstandig zijn
om naar de gulden terug te willen. Want de florijn was toen aan de Duitse Mark
gekoppeld. En die munt is ook tegen de Euro ingewisseld. In die Eurozone is
Duitsland wel de sterkste partij geworden. Volgens mij is er zelfs binnen Europa
sprake van een Duitse overheersing. Natuurlijk niet vergelijkbaar met wat dat
zwijn A. Hitler ooit heeft misdaan en wilde bereiken.
Nee, Angela Merkel trekt heel
vredig de macht naar zich toe. En volgens mij heeft zij daar ook recht op. Niet
Deutschland, Deutschland über Alles. Nee, onze oosterburen doen het
gewoon in bijna alle opzichten veel beter dan wij. Ik blogde dat al op 28
januari (Je beste maat, is de inhoudsmaat), over alleen al een ingeschonken
Duits biertje. Niet zon hoog beschuimd twee-slokken-biertje waar je in
Nederland zo langzamerhand bijna een euroknaak voor moet neertellen. Zij geven
je voor twee euro afgepast 0,3 cl. Duits gerstenat. En dan heb ik het alleen nog
maar over een biertje.
In mijn arbeidzame leven had ik
een vijftal keren per jaar een afspraak in Enschede, waarbij we steevast net
over de grens in Gronau gingen lunchen. Heil lekkâh eite voâh wènig geld,
met àltijd aangename bediening. Horeca Nederland kan hier absoluut niet aan
tippen.
Eén keer waren we daar onze
parkeermeter totaal vergeten, met ja hoor, een bon bij terugkomst. De eerste bon
die mij deed schaterlachen. Of wij maar even die 5 euro (ja zeker, anno
2008) op het politiebureau wilde komen betalen. Bijna ben je geneigd
het zelf als Hollander te gaan zingen: Deutschland, Deutschland über
Alles.
Binnen onze landsgrenzen valt er
inmiddels ook lekker te eten voor weinig. Tenminste, als je dan je eten
bij de Lidl hebt gekocht. Nu de keuken node mijn werkterrein is geworden, doe ik
ook heel bewust mijn boodschappen. Aanvankelijk alleen bij Albert Heijn en een
plaatselijke slager, inmiddels ook steeds meer bij Lidl. Dat komt, na
aansporing daartoe, door mijn try out met de tournedos biefstuk.
Zowel aan de AH-biefstuk, als die
van de slager, vond ik steeds minder smaak zitten. Toen ik met mijn neef weer
eens de beste biefstuk van Nederland bij Loetje in Amsterdam ging eten,
zwoor ik mij spontaan de smaakloze koeien af. Geleuter natuurlijk, want het ligt
niet aan die dieren, maar gewoon aan de slagers die smaakloze troep in je maag
splitsen. Wel mals, maar zonder smaak.
De Duitse Lidl heeft met
hun tournedos mij weer gegeven waar ik recht op heb. Het wordt tijd dat ik mijn
neef bij mij thuis eens trakteer op een Loetje-thuis-biefstuk, door mij
behoorlijk goed gebakken.
Natuurlijk is niet alles bij mij kommer en
kwel. Ik heb mij gewoon door mijn dips heen te worstelen. En al met al lukt dat
aardig. Maar, zoals eerder neer geschreven, word ik daarin zeker geholpen door
een ervaringsdeskundige. Zij verkeert in die derde dimensie, zoals ik dat in
mijn blog van 22.4.jl. theoretiseerde. Meeleven is daarin
meebeleven. Dan doe je er toch zeker goed aan om daarbij de
omstandigheden te optimaliseren. En dat deden wij, de Brabantse Haagse en ik,
aan het strand van Egmond aan zee.
Zojuist
had ik weer een moment van zelfkastijding. Ik bekeek onze verlovings- en
trouwfotos. Jemig wat zijn er ontzettend veel mensen op die fotos al
overleden. Heel veel mensen die ons dierbaar waren. Ons, nou ja mij, want ook
ik heb mijn bruidje van 42 jaarhuwelijk vorig jaar al moeten
inleveren. Ja, het is onze trouwdag. De allereerste die ik zonder mijn Truus
moet doormaken.
Weer zon nare dag die je hebt af
te vinken. Maar Rowwen Hèze heeft in hun pracht nummer Heilige Antonius
volkomen gelijk: Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen
dan dat je het nooit hebt gehad. Dat maakt deze dag er overigens niet
minder kloterig om.
Nu ik al die fotoboeken voor mij heb liggen,
bedenk ik tegelijk wat ik er in hemelsnaam mee moet. Onze trouwfotos
en nog meer mooie momenten zal ik maar inscannen. Wegzetten op een DVDtje, om
dan langzamerhand veel van de fotos ruimtelijk te archiveren. Wij
hebben geen nazaten, onze poezen zullen de fotos in hun kattenbak onaangenaam
vinden en mijn neven kan ik toch niet met onze visuele herinneringen
opzadelen.
Fotos van mijn schoonfamilie, voor mij
terecht de kouwe kant, denk ik als eerste te archiveren. Niet dat Truus
geen oudere broers (5) en zussen (1) had, maar hun gezin zat zo gecompliceerd in
elkaar, dat door hun wrok alle contacten met hun aller jongste zusje verloren is
gegaan. Misschien rancuneus, maar ik kan het dan echt niet opbrengen om hen
met beelden uit het verleden te verblijden. Nog los van het feit dat ik
geen idee heb waar zij wonen.
Nee, ik hield veel van mijn meissie, maar
veel van de rest van haar familie kan mij gestolen
worden.
Achteraf gezien, leek Mevrouw Helma
Neppérus, moment-voorzitter van de Tweede Kamer, afgelopen donderdag
al op de ontwikkelingen in het Catshuis vooruitgelopen te zijn. Haar
VVD-gordijn was al nagenoeg gesloten.
Van de week stapte hij resoluut op mij
af, terwijl ik 2x 15 kilo in de stoere mannen hoek van de sportschool
aan het heffen was. Bij de 12e keer omhoog mocht de halter in zn
ruststand en kon ik mijn sportgenoot vragend aankijken. Ik ben een paar
weken niet geweest omdat eind maart mijn vader is overleden, volgde de
verklarende tekst. Hij was al 84 jaar, daar niet van, maar we hadden bijna
dagelijks telefonisch contact met elkaar en dat mis ik toch heel erg.
Natuurlijk condoleerde ik hem, wat hij zichtbaar erg op prijs stelde.
Weet je, ook voor mijn vrouw was hij als een echte vader,
wat hij nietzonder droge ogen aan zijn mededeling wist toe te
voegen. Meerdere malen heb ik de laatste tijd aan jou moeten denken, want
nu pas weet ik ècht hoe vreselijk het is om een naaste te verliezen.
Samen hebben we toen nog plichtmatig de
nodige oefeningen gedaan om bij het cardio-gedeelte afscheid van elkaar te
nemen. Wij zien elkaar aanstaande dinsdag weer.
Eenmaal thuis, onder de hete regendouche,
moest ik terugdenken aan mijn aangeslagen sportpartner. Ik weet maar al te goed,
uiteindelijk ben ik al jaren wees, wat het is om één van je ouders te moeten
verliezen. Op zon moment kan het verdriet niet op.
Op de een of andere manier verruimd heet
douchen altijd mijn denken. Prikkelt het vaak mijn creativiteit. Dit keer leken
mijn gedachten zich dimensionaal te manifesteren. De woorden verdriet en
medeleven tolden in mijn hersens rond. Ervaringen van de laatste maanden en
mijn emotionele ontmoetingen met een ervaringsdeskundige, de Brabantse Haagse,
hebben mijn gedachten zo langzamerhand bijna wetenschappelijk gerangschikt.
Omdat ik in mijn Knetter juist mijn gedachten (deels) wil delen, probeer ik mijn
doucheconclusie hier neer te schrijven.
Voor mij zijn er drie dimensies van het
medeleven:
Dimensie één:
Vrienden en goede bekenden die van harte met je meeleven. Die begrijpen dat je
veel verdriet hebt bij het verliezen van je vrouw. Zij staan altijd voor je
klaar. Je hoeft maar te kikken.
Dimensie twee:
Familie, die immers in jouw vrouw ook een familielid zijn verloren en
intieme(re) vrienden, maar ook zoals dat sportmaatje, die dan nog niet het
verdriet van het verlies van hun naaste hebben weten te verwerken.
Dimensie drie:
Intimi, ook die waarmee je op een later moment een (vriendschappelijke)
relatie opbouwt, die precies hetzelfde hebben meegemaakt. De
ervaringsdeskundigen. Het grote verschil met alle anderen is dat zij
niet alleen meeleven, zich jouw verdriet niet alleen kunnen voorstellen, maar
het ook aan den lijve ervaren. En dat is héél veel meer. Ook bij hen staat
de hele wereld op zn kop. Zij wetenook niet hoe ze verder
hun leven in moeten richten. Hebben ook de grootste moeite met het opstarten van
een tweede leven.
Ik begrijp het verdriet van mijn
sportmaatje. Alleen zal hij (nog) niet begrijpen dat zijn leven ondanks zijn
grote verdriet nog steeds normaal doorgaat, terwijl mijn verdriet het leven
voor een moment heeft stop gezet en een herstart ongekend veel kracht
vraagt.