1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Op een heel specifiek punt, ben ik van een uitstervend ras. Die van de slagersjongenfluit. In het straatbeeld, of liever gezegd, in de straatsound, komt het nauwelijks meer voor dat mensen zich al fluitend lopend of per fiets voortbewegen. Historisch gesproken werd het fluitend fietsen aan de slagersjongen toegedicht. Het zit kennelijk in mijn genen, want mijn fluiten gaat vanzelf en ik ben mij er nauwelijks van bewust. Totdat ik in een mailtje van mijn Zuid-Afrikaanse nicht las dat zij mijn fluitje mist. Let wel, zij verwijst hiermee op geen enkele wijze naar incestueuze activiteiten. Dan was er in ieder geval geen verkleinwoord gebruikt, maar dit terzijde.
Dol op muziek, in het genre van muziek per strekkende meter, fluit ik er erg graag lustig op los. Dat fluiten zegt ook iets van mijn vrolijke geaardheid, wat zich ook nog wel eens manifesteert in humoristische uitlatingen. Want ook (gevoel voor) humor hebben mijn ouders mij van huis uit meegegeven. Vergeef mij deze zelfverheerlijking, of masturbatieshow, zoals ik dat nog wel eens, weliswaar over anderen, pleeg te noemen.
Ik haal deze eigenschappen alleen maar aan, omdat ik mij daarmee altijd heel gelukkig prijs, maar dat het in deze fase van mijn leven mij momenteel erg opbreekt. In de periode dat mijn vrouw ernstig ziek is en zij moet knokken om te overleven.
Dat ik daardoor niet fluitend over straat loop, zal niet direct opvallen. Maar dat ik niet gevat op een kwinkslag van een ander inga, dat zal wel opvallen. Ik heb nou eenmaal aan mijn kont hangen, dat ik graag lol wil maken. Gepaste, serieuze momenten daar gelaten. Of misschien is het wel zo, dat ik met mijn vrolijke opmerkingen anderen wil pleasen.
Mijn huidige (non) reacties vragen in mijn omgeving misschien wel om een verklaring, maar dat is juist iets wat mij niet is gegeven. Het lukt mij niet om mijn snikken te onderdrukken, iets te vertellen over het waarom mijn vrolijkheid danig is getemperd. Vreselijk vind ik het, dat er bij het minste geringste tranen in mijn ogen staan. Zelfs bij het lullige tv-programma bloemetje houd ik mijn ogen niet droog. Mijn fluiten is janken geworden en daar baal ik vreselijk van. Niet omdat het niet mannelijk is, mn zorg, maar omdat niets of niemand daarmee is gediend.
Ik moet binnen mijn sociale kring dan maar effe arrogant of nors overkomen. Het is niet anders. Op mijn sterke momenten zal ik, daar waar verwondering begrijpelijk en ongewenst is, mij enigszins verklaren. Gelukkig heb ik, in overleg met mijn vrouw, een belangrijke kring van mensen wel van onze huidige situatie digitaal op de hoogte kunnen stellen. Hun hartverwarmende reacties lees ik achter mijn PC met een onzichtbare snik. Laat dan maar de tranen in mijn ogen springen, want zoveel support doet mijn vrouw vreselijk goed.
Kom op huilebalk, het gaat niet om jou, maar om je ijzersterke vrouw!
Bij Pauw en Witteman was dit mooie meisje, met haar drie zussen, onderwerp van gesprek. Zij dreigen het land uit te worden gezet, ondanks dat ze al tien jaar in Nederland wonen, perfect Nederlands spreken en op hogere scholen, zoals het Lyceum, studeren om later in de zorg te gaan werken. Minister voor Immigratie en Asiel heeft de goedheid om naar hun zaak (individueel) te willen kijken. Bijvoorbeeld of ze wel Westers genoeg gekleed gaan. Pfff, dit mooie vrouwtje met haar zussen voldoen in alle opzichten, dus ook optisch gesproken, aan alle noodzakelijke PVV kenmerken. Menig vrouw zou er heel graag uitzien als deze Afghaanse meiden. Je moet er toch niet aan denken dat zoveel schoonheid in Afghanistan onder een Burka wordt weggestopt. Waag het niet Gerd Leers!
Kijk nou eens naar uw Minister van Infrastructuur en Milieu, Melanie Schultz van Haegen-Maas Geesteranus. Veel naam, maar weinig schoonheid. Kijk nou nog eens. Deze minister is toch eerder Arabisch dan westers gekleed?! Met haar onverzorgde uiterlijk komt zij volgens mij toch veel meer voor een Burka in aanmerking.
Ik bedoel maar. Wie zijt gij om onmenselijk over het lot van mensen te willen beschikken?!
Tja, schreef ik 6 april in mijn blog Er zijn grenzen, dat we voor (nee liever: tegen) een buurman met een persoonlijkheid stoornis (niet mijn diagnose) een schutting hebben laten zetten, nadien moest hij zich toch nog zo nodig doen laten gelden.
We hadden namelijk ook een nieuwe grasmat laten leggen, die dagelijks besproeid moest worden, wat wij met een speciale pomp vanuit de sloot doen. Het water sproeide nog maar net, of de gestoorde buur stond al over de schutting te wauwelen dat wij ons water bij ons moesten houden. Later sprak hij mijn vrouw er nog eens over aan, met de dreigende tekst Als er nog eens één spetter water over de schutting komt, dan neem ik mijn maatregelen Alsof mijn vrouw niets anders aan haar hoofd heeft. Natuurlijk reageerde zij niet op deze tokkie.
Wat kan een (buur) man toch hufterig zijn?! Zal hij met onze lieveheer ook bonje hebben, als hij vindt dat er te veel regen zijn tuin invalt?! Zal God hem al eens op zn nummer hebben gezet, met iets van: Als mijn regenwater jou niet bevalt, dan haal jij je tuin maar naar binnen. Had ik echt een Goddelijke grap gevonden, lieveheer. Pak hem maar aan, want in zijn doen en laten denkt hij nu zelf dat hij God is.
Maar goed, de schutting staat. De laatste protesterende stuiptrekjes van buurtokkie zullen nu ook wel verdwijnen. Zou ook moeten, want nu is het alleen nog maar mijn vrouw die telt. Mocht de onverlaat zich toch tirannisch blijven manifesteren, zal ik node de wijkagent moeten inschakelen. (Dat zo iets noodzakelijk moet zijn?!)
Van onze kant zullen wij niet, oog om oog tand om tand, provoceren. Bij de aanschaf van een deel van onze tuinverlichting, de rest gaat in de vooravond meestal al uit, hebben wij daar al rekening meegehouden. Het zijn zes geen overlast voor je buren lampen.
(foto door het dubbelglas genomen, omwille van de lichtbundels)
Na gisteren tijdens een prachttocht in Streefkerk 22 kilometer achter mijn kuiten te hebben gewerkt, vandaag min of meer een rustdag gehouden. Min of meer, omdat ik momenteel een huishoudschool-opleiding, met mijn vrouw als lerares, aan het volgen ben. Voor het geval zij een aantal dagen het ziekenhuis ingaat. Omdat zij het nadien ongetwijfeld ook rustig aan moet doen, volg ik tegelijkertijd de cursus Hendrik Jan de tuinman. Want ja, ook die klussen zaten in het huishoudpakket van mijn vrouw. Wat dat betreft heb ik dat ouderwetse rollenpatroon 41 jaar (vandaag) weten te handhaven. Hulde aan mijn vrouw natuurlijk.
Na alle werkzaamheden naar haar tevredenheid te hebben verricht, dook ik toen pas onder de douche. De zomerse buitentemperatuur ten spijt, liet ik het water zo heet mogelijk op mijn hoofd kletteren. Even lijkt het dan dat mijn chronische koppijn zich met de shampoo vermengd en door het doucheputje verdwijnt. Een extra dimensie van mijn verkwikkende wasbeurt.
Al en jaar en dag flitsen er tijdens het douchen creatieve gedachten door mijn hoofd. Meer dan eens heb ik aan het idee van dat moment geld kunnen verdienen. Een extreem voorbeeld borrelt bij mij boven.
Voor een parfumerist heb ik ooit zijn bijzondere levensverhaal geschreven, wat in een lokale krant werd gepubliceerd. Enkele maanden nadien zag ik mijn verhaal nagenoeg letterlijk in een ander huis-aan-huisblad terug. Het verbaasde de geurtjesmeneer, die nu voor het gemak maar even Roderick heet, dat hij voor een tweede publicatie mij ook moest betalen. Min of meer met gesloten beurs, met producten en een nieuwe klant, voldeed hij uiteindelijk toch aan zijn verplichtingen. Aan Roderick bleek verder geen gulden meer te verdienen.
Neemt niet weg dat hij na maanden weer op mijn stoep stond. Of ik een (her)openingscampagne voor zijn verbouwde zaak wilde bedenken. Wat mag dat dan kosten?, vroeg ik hem om teleurstelling van zijn of (veel belangrijker) van mijn kant te voorkomen. Heel weinig, want de weken dat we voor de verbouwing gesloten waren, zaten we zonder inkomen en de verbouwing heeft ook veel meer gekost dan gepland, was zijn minder aanlokkelijke antwoord. Hij was mij te gierig van huis uit om welwillend en tegemoetkomend aan zijn verzoek te willen voldoen. Hij kon me wat. Gedecideerd heb ik hem afgewezen.
Nog geen half uur nadien had ik daar spijt van. Ik had namelijk tijdens een lekker hete douche een smaakmakend idee voor zijn heropening. Maar dan nog had ik geen zin om mij verder voor deze vrek in te spannen. Daar had ik het volgende op gevonden. Ik belde hem op: Roderick, ik heb een exclusief idee voor de heropening van je zaak. Ik heb geen tijd om het verder voor je uit te werken, maar als je mij f. 300,= ( 135,=) betaalt mag je het idee, inclusief een kopregel voor de advertentie, zo van mij meenemen. Tja, dat is dan wel een hoop geld. Voor een erg goed idee, pareerde ik. Oké, ik kom kijken. Vergeet dan niet die drie meyertjes mee te nemen. Nog geen kwartier later las hij mijn idee door, was er erg van gecharmeerd, probeerde nog even af te pingelen, maar overhandigde mij uiteindelijk toch die 300 gulden.
Hij had waar voor zijn geld, want de heropening was een succes. Toch had ik het blije gevoel dat hij er was ingestonken. Het had mij namelijk maar een kwartiertje douchen gekost.
Als ik in mijn blog op de actualiteit in ga, wil ik het wel op het juiste moment doen. Dit keer niet. Ik vind het namelijk niet kies om tijdens Dé Paasshow, met bedankt voor die bloemen, De Paus te bekritiseren. Goede Vrijdag vind ik hiervoor een beter moment.
Als Nederlandse variant op het vragenuurtje van Paus Benedictus konden er vragen via RTL worden gesteld, die door een priester werden beantwoord. En natuurlijk kwam daarbij de heel Nederlandse vraag wat de Paus verdient.Niets!, was hierop het antwoord. De Paus ontvangt geen salaris, betaalt geen belasting, maar Vaticaan betaalt wel alle kosten.
Ja hallo! En dat heet niets verdienen?! Zijn de katholieken echt zó naïef dat ze daar intuinen. Wakker worden alsjeblieft! Als Vaticaan, laten we hen even de werkgever noemen, alles van de Paus betaalt, heeft de Heilige Vader gewoon een heel fors inkomen. Geen loonstrookje, maar een portemonnee waaruit onbeperkt alles wordt betaald. Dat heet écht inkomen. Zonder belasting, dus zelfs een zwart inkomen.
Zo wordt dat niet gezien?! Nou dán is dat volgens mij zwarte magie.
Er zijn te veel momenten dat ik vind dat de wereld inmiddels kloten in elkaar zit. Niet alleen door de oorlogen, want die zijn er sinds mensenheugenis. Maar, op veel kleinere schaal, de respectloze samenleving, waarvan je niet kan geloven dat daar ooit nog verbetering in kan komen. Daarbij valt het niet mee om het gedachtegoed van Wilders verder te ontkennen. Want ja, we hebben last van kutmarokanen en ander soortig petjestuig die menen de gemeenschap grof te kunnen terroriseren. Dan lijkt het aannemelijk dat de schuld ligt bij hun afkomst. Uit primitieve landen terwijl hun, vaak gebrekkig sprekend Nederlands, ouders hier hun landsgewoonte voortzetten, door tot aan middernacht hun kinderen buiten te laten. Want het is de straat die volgens hun cultuur de kinderen moet opvoeden.
Toch vertrouw ik er nog steeds op dat het een schijnwaarheid is. Een kleine minderheid aan tuig, vaak inderdaad met een Islamitische achtergrond, zijn verantwoordelijk voor ons schrikbeeld, angst en neiging tot discriminatie. Ja, wat mij betreft worden die zonder enig pardon ons land uitgeflikkerd. Want het is verder nog niet zo beroerd met onze maatschappij gesteld. Ook niet door het samenleven met onze Medelanders, de allochtonen. In tegendeel zelfs.
Gisteravond werd ik emotioneel behoorlijk geraakt door de zoon van de Syrische Koerd Nadim Youssef, het eerste slachtoffer van de moordpartij in Alphen aan de Rijn. Wat een ongelooflijk fijne gozer, nog maar vier jaar in ons land en toch perfect Nederlands sprekend.
Omdat hij in ons ogen uit een primitief land komt, verwacht je van hem veel haat en drang tot vergelding. Niets van dat alles. Met nadruk zei hij, bij Pauw en Witteman, dat de ouders van massamoordenaar Tristan van der Vlis zichzelf totaal niets moeten verwijten. Dat hij zelfs graag eens met hen in gesprek wil, om ook hen te steunen in hun verdriet. Jazeker, hier sprak iemand uit het achterlijke Syrië.
Vanavond kreeg ik kippenvel bij de Live uitzending uit dat f**king Gouda. Aan niets herkende je de probleem stad numero één van Nederland, wat de allochtonen betreft. Het zou heel goed kunnen dat het negatieve imago van Gouda de EO/RKK er toe heeft bewogen om juist daar The Passion Live ten uitvoer te brengen Wat een pracht idee! Het was een eigentijdse uitvoering van de musical Jesus Christ Super Star, waarbij bestaande nummers van Nederlandse artiesten, zoals de Kast, Marco Borsato en André Hazes, ongewijzigd het kruisigingverhaal zijn binnen gebracht. Ondermeer fantastisch door Do vertolkt. Het leek er op dat de ganse bevolking van Gouda bij deze opvoering werd betrokken. Klasse!
Wat mij betreft gaat het niet zozeer om het wel of niet geloven. Maar om de moraal van het verhaal. En dat leek in Gouda, ook bij de jeugd, heel goed te zijn overgekomen.
Op advies van de podologe, moest ik het afgelopen weekend omwille van een teenblessure, mijn wandelplezier met 10 kilometer inkorten. Het werd een fantastisch mooie bloesemtocht in de regio van Purmerend. Doordat juist daar geen richtingspijl stond, er volgens de routebeschrijving evenzogoed linksaf (weg vervolgen) als rechtsaf (als dat de naambordloze Westerweg zou zijn) gegaan kon worden, twijfelde ik hoe verder te gaan. Een wandelaarster, die ik kort daarvoor voorbij was gelopen, wist zeker dat we rechtsaf moesten. Een moment dat we samen opliepen. Vrij snel zette ik er weer een tandje bij, waar zij echter gevolg aan gaf. Het tempo was daardoor hoog genoeg, zodat ik verder geen moeite deedom weer op zes per uur uit te komen. Misschien wel goed om nog even samen te lopen, mijn blessure zou immers nog steeds op kunnen spelen en dan sta ik er tenminste niet alleen voor, beredeneerde ik egoïstisch de acceptatie van een medewandelaarster. Ook het keuvelen kwam nu op gang.
Het werd best een leuk gesprek, vooral ook doordat de conversatie over en weer ging. Het alleen maar over jezelf kletsen had ik absoluut met een tempoversnelling afgestraft. Gaande de kilometers kwamen we er van elkaar achter, dat niet alleen wandelen maar ook schrijven een van onze hobbys is. Bij mij was dat zo nu en dan, maar ik begin het steeds leuker te vinden. Hoewel ik dat best een beetje eng vind, zou ik soms willen publiceren. Maar ja, vindt daar maar eens de kruiwagen voor, onthulde Wilma, zoals ze bleek te heten, nadat we in ons gesprek de U-vorm hadden verlaten.
Er ging iets bij mij broeien. Zij zoekt de kans tot publiceren, ik heb maar geen tijd om veel nieuws aan mijn Kroondomein.com toe te voegen, omdat mijn blog al mijn stuf opslokt. Voor het mooie heb ik binnen mijn Kroondomein personeel nodig. Effe wat meer dan inzenders voor de rubriek Poespas, Blaf Zelf! en Leeuwendeel. Ondertussen luisterde ik naar datgene waarover ze wil schrijven, waarbij een heel grappig idee over een kinderverhaal mij een nauwelijks zichtbaar huppeltje van plezier ontlokte. Ik moet het haar gewoon voorstellen!
Als je het leuk vindt en je verhalen zijn leuk genoeg, mag je in mijn Kroondomein publiceren. Nu maakte zij wèl zichtbaar een huppeltje van blijdschap. De rest van de wandeltocht leek het meer op een sollicitatiegesprek. Zoals het ene idee het andere idee losmaakt, kwam ik er daardoor op dat het Kroondomein eigenlijk meer een publiekdomein moet worden, waarin ook schrijfvaardige mensen hun verhalen kwijt kunnen. Ik ga dat zeker verder uitwerken. Voorlopig geef ik het maar de werktitel Meer dan kroontjespenmee.
Hoewel mijn vrouw het zonder wilde doen, raadde onze huisarts haar eenroesje aan, waardoor ze gisteren na de behandeling in een uitslaapkamer kwam. Van het nare onderzoek heeft zij niets gemerkt.
Op u moet dan wel even gaan slapen mevrouw, reageerde ze bijna verontwaardig, dat ze daar te klaar wakker voor was. Glimlachend, maar toch hoofdschuddend, liet de ontzettend aardige verpleegkundige haar gang dan maar gaan.
Toen ik dit verslag kreeg, was dit voor mij wel een oppepper. Yes, ook nu wil ze de regie niet uit handen geven, waarmee ze toont hoe sterk ze mentaal is. Waar ik normaal het maar lastig zou vinden, deed het mij nu juist goed. Want, haar knokken is begonnen.
Direct na het onderzoek kregen wij van de arts toch het onheilspellende bericht, dat het inderdaad slokdarmkanker is. Dit keer werd deze jobstijding niet naar binnen gemokerd. Op een aangename manier, vreemd verwoord maar ik weet het niet anders te omschrijven, vertelde hij wat de volgende stappen, de kansen en bedreigingen zijn en welk team van meerdere specialistische ziekenhuizen hierbij direct betrokken zijn. Gek genoeg luchtte het ons allebei op en kregen we weer een beetje vertrouwen in de toekomst.
Een verpleegkundige deed ons uitgeleidde en nam hartelijk afscheid van mijn vrouw. Mij zag hij niet staan, wat mij gek genoeg alleen maar plezierde. Heel letterlijk neemt hij het, er moeten zijn voor zijn patiënten, en dat is nou precies waar het volledig om gaat.
Door het gemene onderzoek bleek s avonds mijn vrouw heel voorzichtig toch vloeibaar te kunnen eten en te drinken, zonder dat zij zes keer naar de WC moest hollen. Die lullig kleine verbetering deed ons goed. Dan later op de avond toch ook maar een glaasje witte wijn. Proost, op een terugkerende gezondheid!
Na beiden weer een goede nachtrust te hebben gehad, zijn we allebei zonder steen op onze maag de dag begonnen. Mijn vrouw ogenschijnlijk weer een beetje in haar oude doen. Ik, met weggedrukte zorgen, voldoende ruimte in mijn kop om weer dingen rancunevrij aan mijn toetsenbord toe te kunnen vertrouwen.
Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: Waar denkt uzelf aan, keelkanker? Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van fotos, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilos vliegen er bij haar letterlijk af., gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse.
Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de fotos moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?! Mijn motief leek aan te slaan. De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen. De dag erop belde zij heel netjes hierover: Nee, de dokter vindt de fotos maken niet spoedeisend. Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt.
Een dag nadat de fotos waren gemaakt, let wel na een lijdensweg van drie weken voor mijn vrouw, werd er door het ziekenhuis gebeld. Dokter van L., die KNO-arts dus, wil de afspraak van volgende week vervroegen naar morgen. Weer een schok voor mijn vrouw. Op haar vraag of de fotos daar aanleiding voor gaven werd (overigens terecht)door de assistente niet gereageerd.
Van L. had een vernietigende openingszin: U heeft slokdarmkanker. Kennelijk verbaasd over de geschrokken reactie van mijn vrouw, voegde hij daar aan toe: Had u dat zelf niet gedacht?! Ook ik viel hierbij stil. Gelukkig is er dan internet, zodat ik met terugwerkende kracht daar alsnog op kan reageren: Nee, ongelooflijke lul. Wij hopen gewoon het beste, zoals iedereen het beste zou hopen. Het is toch raar dat zon pedante kwast dit zo keihard kan zeggen, terwijl hij nota bene niet de specialist is die dat eindoordeel kan hebben. Daarvoor moesten we naar de maag- darm- en leverspecialist, wat een maand eerder had kunnen zijn, als die van L. wel goed zijn werk had gedaan. Nu prevelde hij, nog steeds even zijig, dat het enige wat hij voor mijn vrouw kon doen, was zijn collega bellen om tot spoed aan te dringen. Maar ook daar had die van empathie verstoken specialist niet direct succes mee.
Toen de fotos van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie: Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen. Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte. Het klonk als knuffelrock in onze oren.
Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat fotos maken. Wanneer? Nu natuurlijk. Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?!
Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven dat er nu alles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.
Laat het nou eindelijk eens ophouden, met het steeds weer opnieuw in beeld brengen van Tristan van der Vlis, de 24 jarige schutter die in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan de Rijn een bloedbad heeft aangericht. Mijn maag draait al om, als ik dat blije gezicht van die massamoordenaar op TV zie. Hoe hard moet het dan niet aankomen bij nabestaanden, slachtoffers en betrokkenen van deze nachtmerrie?!
Over het algemeen is een afbeelding òf mijn inspiratiebron, òf ter ondersteuning van mijn verhaal voor een nieuwe blog. Vandaag werd ik er mee geconfronteerd dat Photobucket, de digitale opslagplaats voor mijn afbeeldingen, werkzaamheden aan het verrichten is, waardoor al mijn afbeeldingen tijdelijk niet meer zichtbaar zijn. (Hieronder de letterlijke tekst)
WERE DOING A LITTLE WORK RIGHT NOW
YOUR IMAGE WILL BE BACK SOON
Gedurende de werkzaamheden van Photobucket neem ik het er maar even van en heb ik een snipperdag genomen.
Ik heb het gevoel vandaag van de sportschool gespijbeld te hebben. Maar toch heeft mijn vrouw al toegezegd, dat ik bij mijn volgende training een briefje kan meekrijgen, met de reden van mijn absentie.
Het heeft te maken met een blessure bij mijn grote teen, op een vreemde manier op de loopband van de sportschool opgelopen. Slechts aangekondigd door één pijnscheut, die ik verder heb genegeerd.
s Nachts speelde de blessure voor het eerst op. Op de dag werd het steeds pijnlijker en werd lopen hinkepinken. Mijn geplande wandeltocht in Den Helder kon ik wel vergeten. Het werd rusten, met de poot omhoog. Hoewel ik daar behoorlijk van baalde, was het wel direct een mooie gelegenheid om weer eens een boek te pakken. Het werd Het verloren symbool van Dan Brown. Ik verbaasde mijzelf dat ik, weliswaar node, de rust tot lezen heb hervonden.
Omdat mn blessure spontaan ontstond, ben ik vrijdag bij mn podologe, in de hoop dat mn inlegzooltje, als een zadel van een racefiets, effe bijgesteld moet worden, zodat ik het weekend aan de bloesemtocht van Geldermalsen mee kan doen.
Het was helemaal geen fantastische dag, ondanks het schitterende weer. Want de klap van Alphen aan de Rijn dreunde vandaag nog heel lang na. Het allerergst wat in het nieuws kwam, was voor mij het feit dat de dodelijke slachtoffers van de schietpartij tot na middernacht op de plaats delict moesten blijven liggen. Wat een vreselijk idee voor de naaste familie.
Wat bezielt het Openbaar Ministerie toch dat, omwille van een forensisch onderzoek, zij de lichamen arresteerden?! Omwille van een goede reconstructie, zo werd gezegd. Wat een onzin nou toch.
Kijk, als de dader niet bekend is, of er zijn twijfels over zijn bekentenis, dan kan ik mij die precisie voorstellen. Maar over de gebeurtenissen van gisteren in en om winkelcentrum Ridderhof kunnen er geen misverstanden bestaan. De overleden slachtoffers zijn de stille getuigen, de vele gewonden en aan het drama ontsnapte publiek zullen ongetwijfeld hun oogverslag hebben gedaan. De zichzelf door zn kop geschoten dader lag, naast zijn wapen(s) in dezelfde periferie. Wat valt er dan nog minutieus te onderzoeken???
Vreselijk voor de nabestaanden, geld en tijdverspilling van het OM.
Bekend bij de politie, lid van een schietvereniging en in het bezit van drie wapens, is vandaag de optelsom van een vreselijke gebeurtenis in Alphen aan de Rijn.
Met lichte twijfel wil ik een oud Hollands versje citeren, waarbij ik de overweging van een gekuiste versie vrij snel liet varen, omdat dan het schokkende einde verloren gaat. Dit mag niet gebeuren omdat het opzegversje aanvankelijk liefelijk verloopt, vooral ook omdat de toehoorders per zin worden verzocht het na te zeggen. Overigens, was de afloop van het gedicht shocking, met name eind jaren vijftig van de vorige eeuw, toen het binnen de familiekring vol dramatiek werd voorgedragen. Hier komt het:
Er was eens een lief klein muisje gestorven (nazeggen) Had met het eten zijn maagje bedorven (nazeggen) Nu ligt hij daar, zijn ouders wenen (nazeggen) Het gaat je door je Godverdomme henen.
Aan dit dramatische gedicht werd ik herinnerd, door een onprettig voorval in mijn eigen tuin. Als laatste onderdeel van het winterse decor, hangt er in de boom nog een nootjesmand en vetbol voor de vogels, waar steeds minder op aan en af wordt gevlogen. Met verbazing zagen wij dat McBird nu, toch wel vrij hoog in de boom, door een muisje werd bezocht. Balancerend aan een tak zat hij zich te goed te doen aan de vetbol. Zijn omgeving scherp in de gaten houdend.
Het boommuisje was niet alleen ons opgevallen. Ook onze kater en poesje hadden hem in het vizier gekregen. Met grote belangstelling bekeken zij hoe het muisje zich te goed zat te doen. Lotta, het zwart/wit poesje, gunde het knaagdiertje uiteindelijk weer de verlangde privacy en zocht een beschut plekje om zich door de zon te laten warmen. Morro bleef gebiologeerd naar boven staren. Plots zag het muisje die grote katerkop, schrok, gleed uit en tuimelde naar beneden. Als een Edwin van der Sar opgevangen door de kater.
Wij waren daar niet alleen getuigen van. Zonder aan 112 te denken vlogen wij ons roofdier achterna, die kriskras door onze tuin sprintjes trok, met het slachtoffer tussen zijn kaken geklemd. Elk list die wij verzonnen werd doorzien. Lang heeft dit kat en muisspelletje niet geduurd. Toen wij hem te na kwamen, beet Morro door en vrat in drie happen het arme muisje op. Het is de natuur, hielden wij ons de verzachtende omstandigheden voor.
Zo als ik in mijn blog Te Kijk van vorige week donderdag al schreef, waren wij met Zuid-Afrikaanse familie in Den Haag en dan doe je natuurlijk ook het Plein en het Binnenhof aan. Zoals gepubliceerd heb ik daar bijzondere plaatjes geschoten, van neef Jan met Maxime Verhagen en met Mark Rutten.
Apentrots loopt hij nu in Johannesburg rond, met de foto van hem met de premier van Nederland in zijn binnenzak. Het is niet uitgesloten dat hij daarmee nog meer aanzien heeft gekregen. Wat hij heel verrassend, bijna onbegrijpelijk, vond is dat de leden van onze Regering en Tweede Kamer in en om het Binnenhof in het wild rondlopen, aanspreekbaar en allervriendelijkst zijn. Naar zijn zeggen, uniek in de hele wereld.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Alleen het hem horen zeggen heeft mij al met trots vervuld. Afgelopen dinsdag heb ik daardoor heel anders naar het vragenuurtje van de Tweede Kamer gekeken. Mijn reacties lijken ineens milder te worden. Van korte duur, of zal ik dan toch leren te relativeren. In dat geval raad ik iedereen aan, een dagje Binnenhof te doen.
O ja, vrees niet, zoals veel Kamerleden, de microfoon van PowNews. Die Rutger Castricum is evenzogoed een alleraardigste vent, die met alle plezier nog even met mijn vrouw op de foto ging.
Daardoor ben ik misschien zijn rechtse humor door een heel andere bril gaan zien. Lachen!
Mijn echte kroondomein, ik bedoel het huis waar wij in wonen, heeft een heel eigenaardige bouwstijl. Een voormalig collega wist het, ondanks oneerbiedig edoch komisch bedoeld, het beste te typeren. "Dat is geen huis, dat is een loods. (Bekakt) Haags als ik ben, corrigeerde ik hem met een glimlach: Het is een schakelbungalow. Dat de grappenmaker op loods kwam komt doordat het huis maar 5 meter breed is, maar wel 25 meter lang.
Ook door de situering aan het water, doet het erg aan een vakantiebungalow denken. Wat ons dan weer goed uitkomt, want we zijn met de grote vakantie, of wel vrolijke vut.
Maar, je kunt niet alles hebben. Naast ons hebben we een heel vervelende buurman, die het laatste jaar (te) regelmatig onze woonkamer in staat te gluren en graag over zichzelf praat, vooral over hoe goed hij alles kan. Pure zelfverheerlijking dus. Door zijn egocentrische gedrag lukt het hem niet om met zijn directe omgeving rekening te houden. Die meneer is zijn buren hevig gaan irriteren.
Van intimi weten wij inmiddels dat er bij hem sprake is van een persoonlijkheidsstoornis. Wat wel is onderkend, maar waar hij zich niet voor wil laten behandelen. Denk nou niet dat ik via mijn blog mn buurman zwart wil maken. Niet voor niets laat ik hem digitaal in de anonimiteit. Deze situatieschets was nodig om te verwoorden hoe ik dat nare-buurman-probleem heb kunnen oplossen.
voordat links de schutting werd geplaatst
Weliswaar is daarmee ons ruimtelijk zicht beperkter geworden. Daar waar tussen onze huizen geen afscheiding was, heb ik nu namelijk een schutting laten zetten. Dat had ik eerder moeten doen. We hebben wat vrij zicht in moeten leveren, maar hebben daarvoor wel heel veel privacy terug gekregen. Met zon buurman als de onze, van het grootste belang. Onze schutting zal ons van schuttingtaal behoeden.
Mijn gewicht is ruim een jaar lang stil blijven staan, ondanks dat ik drie keer per week naar de sportschool ga. Zowel mijn huisarts als mijn sportcoach hebben meerdere malen gezegd, dat ik maar eens tevreden moet zijn met mijn gewichtafname van totaal 16 kilo. Zo langzamerhand had ik mij daar dan ook bij neergelegd en beschouw mijn fitness meer als consolideren.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
Het bracht mij zelfs op het poepgoede idee om actief afvalwensen, via diarree en kotsen, in vervulling te willen laten gaan. Maar gelukkig ben ik nu volledig buikgriepvirusvrij, zodat ik niemand meer aan kan steken. Het moet laten aansteken worden en daar zie ik zelfs Big Business in. Zodra ik daarin een handelspartner heb gevonden, kunnen we aan de slag.
Een laborant zal het buikgriepvirus moeten vermeerderen, waarna ik het als een schijterig afvaldrankje wil laten bottelen. Eigenlijk een variant op de sportdrank. Dan moet het natuurlijk ook te koop zijn bij de sportschool. Volledig als product van deze tijd moet het ook een natuurlijk imago hebben.
Het is immers een natuurproduct. Vandaar dat dit explosieve afvalproduct Schijtlijster gaat heten, binnenkort te koop voor 19,95. Goed voor één buikgriepkuurtje en 2 kilo afvalgarantie.
De laatste twee weken hebben wij aardig wat dagen met onze neef en twee nichten uit Zuid-Afrika opgetrokken. Dan is het altijd leuk om de hot shots van je omgeving te laten bewonderen, zoals natuurlijk De Zaanse Schans en Haagse markt. Daarbij komt dat we ook vreselijk veel hebben gelachen en ons verwonderd over de familietrekjes die wij in elkaar ontdekten. Iets wat ons tijdens de vorige ontmoeting van 35 jaar geleden niet zo was opgevallen. Mijn neef was een genetische mix van mijn vader, oom Theo en neef Henk (dit voor de insiders). Zelfs zijn Kronenhumor, mimiek en motoriek.
Daardoor zal de happening met de familie nog wel eens in mijn blog terugkeren. Zoals nu. Jan heeft mij deze dagen aanvankelijk teleurgesteld, toen hij vertelde niet van vis te houden. Dat kan helemaal niet, als je bedenkt dat wij Hagenaars er niet voor terugdeinsden om s avonds om 10:00 uur naar Scheveningen te rijden om voor ons gezellig samen zijn nog een maaltje vis te halen. Ook het stappen in Scheveningen werd diep in de nacht nog wel eens in de rokerij onderbroken, om een vette bek te halen, om daarna het drinkgelach voort te zetten. En dan wil Haagse/Zuid-Afrikaanse Jan beweren niet van vis te houden?!?!?!
Ik kreeg de gelegenheid om hem hierop toch te testen. Samen deden wij een dagje Groningen, wat zeker ook een blog waardig is, waarbij ik op de terugweg mijn favoriete viskiosk aan de haven van Den Oever aandeed. Mijn harinkie happen, natuurlijk op zn Haags de Hollandse nieuwe je strot in laten glijden, deed zijn tanden niet wateren (als zo watertanden toch zeker vervoegd mag worden). Kom op Jan, probeer dan op zn minst een portie kibbeling. Kibbeling?
Licht gelaten stemde hij er mee in. Natuurlijk zal het geholpen hebben dat direct aan de vissershaven kibbeling van kabeljauw wordt gemaakt, want Jan smulde van zijn portie gebakken vis. Het deed mij deugd dat het mankementje aan zijn familietrekje (niet van vis houden) door mij enigszins is gerepareerd. Dat harinkie happen gaat er ook nog wel eens van komen.
Totdat moeder natuur mij toch heel vriendelijk een handje heeft geholpen. Een week doodziek zijn, moest ik er dan wel voor over hebben. Met buikgriep viel ik in korte tijd bijna 4 kilo af. Ruim een maand na deze schijtgebeurtenis stel ik vast dat ik daar netto 2 kilo profijt van heb. Wat mij betreft was het de hevige racekak en het vomeren (over de tong poepen) meer dan waard. Zodanig zelfs, dat ik die buikgriep van harte gun, aan degenen die ook effe gauw een paar kilo kwijt willen. Als start van een grootschaligere afvalrace, of als extra duwtje bij langdurigere gewichtsstilstand, zoals dat bij mij het geval was.
