Met onze lesloze dansvereniging The Dancing Shoes (blog 28.11.’10), maakten we elk jaar een uitstapje met een touringcar, waarvoor Gerard zich ook had ingeschreven. Tot onze grote verbazing overigens, want Gerard was Jehova Getuige en mocht van zijn moeder helemaal niet met ons optrekken. Die zondag was iedereen dan ook in de bus gestapt, behalve Gerard. Zou zijn moeder dan toch hebben begrepen, dat hij naar The Dancing Shoes zou gaan?!

We waren inmiddels van de Soestdijksekade vertrokken, richting Rijswijk, waar de tweede ploeg zou worden opgepikt. "Stop, stop, daar komt Gerard" en ja hoor achter onze bus reed er een brommerfietser aan, wild zwaaiend, met vistuig om z'n nek. De bus stopte, Gerard stalde z'n brom tegen een boom en kwam breed lachend op ons af. "Wat heb jij nou voor hengels bij je, we gaan toch niet vissen?", was natuurlijk de eerste vraag die hem werd gesteld. "Ach ik mocht natuurlijk van mijn moeder weer niet naar The Dancing Shoes, daarom heb ik m'n hengel gepakt en gezegd dat ik ging vissen". Onder buldergelach stapte hij de bus in en kwam naast Netty zitten, ons lelijkste ledenmeisje dat moeilijk anschluss met de anderen had.

Het werd weer een dolle dag. Trouwens ook voor Netty, die zich prima met Gerard vermaakte. Als wij een consumptieve stop maakten, zochten zij beiden de luwte op. Die avond, toen wij ons dagje uit met een dansparty afsloten, waren Netty en Gerard niet van de dansvloer af te slaan. Zo werden zij ons spraakmakend liefdespaar van de dag. Later zelfs van het jaar, toen wij vernamen dat Netty zwanger zou zijn.

Gerard, die dacht dat het bij dat ene amoureuze dagje zou blijven, kreeg de schrik van z'n leven. Want zo leuk vond hij Netty nu ook weer niet. Toch droeg hij, als Jehova Getuige, manmoedig zijn lot en trouwde Netty. Maanden nadien bleek Gerard bot te hebben gevangen. Nelly bleek namelijk nooit zwanger te zijn geweest. Zij wilde zo alleen maar het loze vissertje aan de haak slaan. Voor haar een goede vangst, die door de wetten van Jehova Getuigen niet ongedaan kon worden gemaakt. Omwille van zijn vrijheid, is Gerard toen écht van het vissen gaan houden.

-o-o-o-

n.b.: Meer Kroonluchtige anekdotes lees je in mijn kroondomein:
www.kroondomein.com/anekdotes.htm

De leuke meid in ons gezelschap werd door een wat slungelige knaap ter dans gevraagd, waardoor zij halverwege "Let's Twist Again" de dansvloer betrad. Nauwelijks in het juiste ritme gebracht, werd de danspas door Marc Anthony getemporiseerd. Kennelijk beschouwde de leenknaap het "You Sang To Me" als een vrijbrief om behaaglijk tegen zijn danspartner aan te kruipen, waarbij hij zijn handen royaal onder de heupen voorwaartse druk liet uitoefenen. Iets wat zijn dansdate zich slechts voor één moment liet welgevallen.

Van nature zijn wij een proper volkje. Nog steeds doet dat de toeristen op een aangename manier verbazen. Hoewel velen van ons zich langzamerhand steeds meer ergeren aan zwerfvuil wat niet in ons straatbeeld thuishoort. Dat heeft toch te maken met een vorm van verloedering. Een afnemende betekenis van onze normen en waarden. Niet dat ik terug wil naar Jan Peter Balkenende’s VOC mentaliteit, maar iets respectvoller met alles en iedereen omgaan is toch geen overdreven verlangen.

Al wandelend door de regio Wageningen kwam ik een respectloos gebodsbord van de Provincie Gelderland tegen. Wel effe direct bellen, als je bodemverontreiniging tegen komt. Niks alstublieft, desnoods S.V.P. Nee, direct melden.

Wat zou ik graag de ambtenaar, verantwoordelijk voor dat gebodsbord, willen vragen wat hem heeft bezield om zo’n dom bord te laten plaatsen. Ik zou hem daarover graag zijn oren willen wassen. Zijn taalverontreiniging moet sowieso uit het natuurlandschap worden weggehaald.

De gebeurtenis van vandaag deed heel erg denken aan het society TV programma Glamourland van Gert Jan Dröge. De fragmenten “Daar zijn ze weer…” (vergeet daarbij niet de sarcastische intonatie), waarbij Jan en Monique des Bouvrie op een party vol in beeld kwamen. Het waren altijd de Bouvrietjes. Bij mij zijn het, ondanks dat ik incidenteel gebruik van ze maak, altijd de Enesjes. De Nederlandse Spoorwegen.

Jack was één van de mannen die, min of meer ongevraagd, zich aansloot bij de gezellige nazitters van onze wekelijkse sportprestatie. Dorstig van het sporten, maar ook door elkaars drankmoyenne aangemoedigd, werd het ene na het andere rondje ons voorgeschoteld. "Geef hier nog eens wat van mij", was binnen onze vriendenkring een steeds terugkerende tekst. Zonder dat er op werd gelet, leverde een ieder wel zo zijn bijdrage aan ons drankgelach. Bijna iedereen, want het viel wél op dat Jack bij het leeg raken van de glazen, steeds weer opnieuw het toilet moest opzoeken.

Omdat wij er van overtuigd waren, dat hier geen incontinentie debet aan was, maar eerder zijn sobere uitgavenpatroon, hadden we ons voorgenomen Jack hier eens op te pakken. De gelegenheid deed zich voor, toen hij zijn blaas op het moment suprême weer eens had leeg geperst. Terug aan de bar vroeg ik het hem joviaal: "Jack zeg jij het, of moet ik het zeggen?" "Zeg jij het maar",struikelde Jack over z'n woorden, waarbij hij niet wist te verhullen hoe opgelucht ie was. "Toos, geef ons hier wat van Jack te drinken" "Nee wacht even…", protesteerde Jack, "jij zou het toch zeggen…" "Nou ik zeg het toch, geef hier wat van Jack te drinken…" De uitnemer begreep nu niet meer onder dit rondje uit te kunnen komen en liet het hoongelach, inclusief het "Proost Jack!", zich gelaten welgevallen. Na die tijd werd er rond de bar van het sportcentrum nimmer iets van Jack vernomen.

-o-o-o-

Niet alles is wat het lijkt. Maar wat is het dan wel? Misschien is dit wel een tweekoppige agent van de toekomstige, nationale politie met de minister en een regioburgemeester als ‘zijn/hun’ baas. In dat geval lukt het onze rechtse regering toch dat deel van het regeer- en gedoogakkoord na te leven.

Zo langzamerhand heb ik aardig het inkoopbeleid van mijn vrouw onder de knie gekregen. Vooral op de bonusaanbiedingen letten, waar dan de voorkeur voor uit moet gaan, boven een vergelijkbaar product. Na elk AH bezoek neemt zij de kassabon door en bekijkt tevreden, soms minder tevreden, het totaalbedrag wat ik door bonusaankopen heb uitgespaard. Zo word ik, als assistent-inkoper van ons Kroondomein, scherp gehouden.

Vandaag was ik bij Albert Heijn weer op bonusjacht, met een magere € 1,29 als resultaat. Een score die toch heel goed, weliswaar onnodig, verdedigbaar was, omdat ik eerder in de week de meeste boodschappen al had gehaald, waarbij de bonus wel goed had aangetikt. Aan de betaalpaal, waar je afrekent als je zelf hebt gescand, brak die paar centen bonus mij nog behoorlijk op. “Even een paar steekproeven houden meneer”, kreeg ik verklaard waarom de button doorgaan op de paal niet kon worden aangeklickt. Appielientje scande een paar artikelen. “O jeh meneer, dat wordt een totale controle,” waarvoor ik heel gênant naar de zijkant van het afrekenstation werd geloodst. Artikelen scannend op de plank en terug in de boodschappenkar. “Loopt u maar even mee naar de kassa om af te rekenen,” hield de juffrouw mij nog in spanning voor welke verduistering ik was gesnapt.

Mijn misdaad bleek zonder directe gevolgen te zijn. “U heeft van de bonus 2x de yoghurt aardbeien gescand, terwijl u yoghurt aardbeien en yoghurt frambozen heeft genomen”, kwam er toch enigszins bestraffend uit. “De prijzen zijn wel hetzelfde, alleen zijn het toch twee verschillende producten, die u apart moest scannen,” werd ik onnodig bijgeschoold. Samen met Truus had ik al eens diezelfde ervaring opgedaan. Alleen dit keer heb ik de twee emmertjes van de Zuivelhoeve, in mijn snelheid van handelen, aangezien voor yoghurt met dezelfde inhoud. “Juffrouw, kijk nou eens naar die emmertjes, met dat witte spul en donkerrode onderkant. In één oogopslag lijkt het toch dezelfde yoghurt?!” “Tja, daar heeft u eigenlijk wel gelijk in”, kwam zij mij in mijn verongelijkte gevoel tegemoet. “Maar, bla, bla, bla.”

Eigenlijk is het te gek dat meneer Heijn bijna identieke producten in de bonus doet, met korting voor de twee, dan verlangt dat je ze apart scant. Ja maar, de voorraadregistratie…. Ja, dag! Ben ik als klant verantwoordelijk voor de voorraadregistratie?! Ik wil ze best tegemoet komen, door ook bonusproducten apart te scannen. Maar blijkt dit per abuis niet te zijn gebeurd, zet de klant dan niet apart voor een algehele controle.

En wat nog erger is… Momenteel sta ik bij Albert Heijn in het systeem, noem het maar als verdacht, geregistreerd. Zodra ik weer bij de betaalpaal mijn boodschappen kom afrekenen, gaat er achter de balie een lampje branden en ben ik opnieuw veroordeeld tot een complete controle. Natuurlijk ga ik deze onredelijke strafmaatregel zo goed mogelijk omzeilen door slechts één product zelf te scannen en bij de betaalpaal af te rekenen. Overigens niet voordat ik Albert Heijn de gelegenheid heb gegeven op deze blog te reageren.

Diepzeeduiker Bill Warren wil het lichaam van Osama Bin Laden opduiken, om via een DNA test er zeker van te zijn dat de terrorist inderdaad dood is. Een actie waar niemand op zit te wachten. Laat die verknipte schatzoeker zijn geld, moeite en energie steken in het vinden van het lichaam van Natalee Holloway, die mogelijk door Joran van der Sloot vermoord in zee werd gedumpt.

Verwijzend naar het gezegde over de
duivel er tussen, is het geruststellende dat
er bij ons geen sprake is van twee geloven.

In onze huidige situatie staat soms mijn ratio mij in de weg. Zo ook afgelopen week, toen Truus een mailtje kreeg van de NS over haar aflopende voordeelurenabonnement. Door haar situatie heeft zij de laatste maanden daar geen gebruik meer van gemaakt en hadden we het er al over, dat de stadswandelingen in combinatie met de ‘gratis’ reizen er sowieso voorlopig niet meer van zullen komen. Voor mij reden om haar abonnement op te zeggen.

Via Mijn NS  kreeg ik hiervoor het speciale telefoonnummer, 0900 2021163 begin_of_the_skype_highlighting              0900 2021163      end_of_the_skype_highlighting waar voor tien cent per minuut, ‘tuurlijk!’, er kon worden opgezegd. Een allerliefste juffrouw begreep direct de situatie. “Uw postcode en huisnummer meneer, dan kijk ik even met u mee”. “Ohhh, ik zie het al, helaas meneer Kroon het abonnement kan nú niet worden opgezegd, want over drie weken wordt het jaarbedrag van uw rekening afgeboekt”. “Ja, en.”  “Nou ja, dan kunnen wij het nu niet stopzetten. Als u nu over 14 dagen nog eens belt, dan kan het wel geregeld worden. Wij storten dan het jaarbedrag, minus één maand (‘tuurlijk’) aan u terug.

“Maar juffrouw, ik bel niet nog eens over 14 dagen! Denkt u nou echt dat ik niets anders aan mijn hoofd heb?!” “Tja  meneer, ik vind het echt heel vervelend, maar ik kan nu niet in het systeem om bla, bla, bla. Nu opzeggen lukt écht niet.”  De juffrouw was te vriendelijk en te meelevend, om mijn beerputgedachten over haar uit te strooien. Zij begreep ook wel dat de NS  hier gigantisch blundert, wat zij nog enigszins goed wist te maken door mij te verzoeken over 14 dagen dan de NS via het door haar opgegeven postbusadres aan te schrijven. Op mijn reactie dat ik dat natuurlijk vandaag ga doen wist zij een samenspannende gniffel niet te onderdrukken.

Na eenmaal de brief gepost te hebben, realiseerde ik mij eigenlijk pas goed, dat ik het tweemaandelijkse uitje van Truus haar abrupt had afgenomen. Onze leuke snoepreisjes waar ze naar uitkeek. Niet gek dat ze daarover toch enigszins gelaten reageerde. Ik had wat goed te maken.

Door op internet te snuffelen kwam ik op een mooi alternatief voor de NS stadswandeling. Via de pagina http://www.ertussenuit.com kreeg ik namelijk alle boottochten van Nederland voorgeschoteld. En omdat Truus gek is van boottochtjes, is het datgene wat we gaan doen: Een toeristische (eigen) autorit in combinatie met een boottocht. Bij goed weer, staat de eerste gepland op 22 juni met 5 kwartier varen door en om Giethoorn en daarna zullen er nog heel veel autoboottochten volgen.

Truus zal hier uiteindelijk toch weer wel bij varen.

n.b. Eerder over Truus: http://knetter.bloggertje.nl/note/24651/de-gekroonde-jas.html

Hoewel wij er voorlopig niet aan toe zijn,
heb ik inmiddels wel de ingang gevonden.

-o-o-o-

Ik geloof niet dat er ooit Pinksterdagen voorbij zijn gegaan, zonder dat ik aan mijn kleine mannetjestijd moet terug- denken. Dus ook nu. Een aantal jaren achtereen, rond mijn tiende levensjaar, was ons gezin altijd in het rennerskwartier van een speedwaybaan te vinden. Een tak van motorsport, nu nog populair in Engeland en Scandinavische landen, waarbij de renners in de jaren zestig voor een uitverkochte Kuip en Olympisch Stadion reden. Mijn vader was een van die renners.

Jaren nadien heb ik met mijn vrouw, kennelijk hunkerend naar die goeie ouwe tijd,  nog regelmatig speedwaywedstrijden bezocht. Tot in België aan toe, waaraan ik een leuke anekdote heb overgehouden.

Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist, in Nederland had gevolgd. Elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek om “een warm applaus voor hun sympathieke zuiderburen”. Aan de brede glimlach waren daarbij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden.

Zo langzamerhand heb ik de laatste twee jaar heel wat gaatjes bij elkaar gesport. Een volgend gaatje in mijn broekriem staat er zelfs weer aan te komen. Waarmee voor mij wel een klein probleem zich heeft aangediend.