Het doet je ècht goed om uitvoerig met een lotgenoot te hebben gesproken. Fantastisch zoals we uren lang geestelijk heel intiem hebben kunnen zijn. De gegidste stadswandeling, met een tsunami aan jaartallen, was minder. Tot dat ene moment dat de Haagse Brabantse en ik voor onze overleden partners een kaarsje gingen branden.

02-04-2012, 20:33 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het telefoongesprek met de Brabantse Haagse, zoals in mijn blog van eergisteren aangekondigd, verliep ontzettend leuk en heeft uren geduurd. Ook doordat we beiden het gevoel hadden hiermee een beetje thuis te komen. Het is die Haagse tongval en die Haagse directes, waardoor we extra lol hadden. Natuurlijk ook omdat ik aan haar een gesprekspartner heb, die als ervaringsdeskundige precies weet wat voor kloterige afvinktijd ik momenteel beleef.

31-03-2012, 22:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Waarom win ik altijd alleen maar prijzen met
een loterij waaraan ik helemaal niet deelneem?!

30-03-2012, 23:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder schreef ik het, je tweede leven op gang krijgen valt niet mee. Natuurlijk is er allereerst het grote verdriet over het verlies van mijn Truus. Iets wat ik eigenlijk vreselijk heb onderschat. Ik meende twee maandjes na haar overlijden al aan mijn nieuwe leven te kunnen beginnen. Fout natuurlijk. Daarbij komt dan ook nog dat de te identieke karakters van mijn mogelijk nieuwe relatie botsten, waardoor de kans op slagen verdween. Misschien ook, doordat ik die nieuwe kans te snel wilde pakken. Stapsgewijs, in plaats van te looppassen, had de nieuwe relatie een betere kans gegeven.

Toch ben ik weer op zoek gegaan. Ik moet wel, want dit is ècht geen leven. Gisteren zocht ik het zonnetje op, door lekker ergens op het terras te gaan zitten. Heerlijk geluncht, dat wel, maar totaal geen aanspraak gehad. Jankend kwam ik thuis, met nog de mazzel dat ik een zonnebril droeg, die mijn tranen achter de coulisse hield.

Nou had ik het vorige weekend al weer gezellig geluncht met een leuke date. Heel plezierig, want het klikte heel goed. Die mevrouw lijkt een verrijking van mijn leven te zijn, maar vooralsnog uitsluitend van vriendschappelijke aard. Zo’n vriendschap wil ik zeker koesteren.

Toch denk ik veel meer dagen van mijn tweede leven met iemand in te willen vullen. Dan moet ik daar maar verder naar zoeken. Ook zo wat, want wie weet zal het op termijn met ‘de date’ zich wel naar mijn en onze verlangens verder ontwikkelen. Zou ik daar op moeten wachten? Daar geduld voor op moeten brengen? Ik heb eigenlijk geen idee.

Wel weet ik niet dagelijks meer alleen te willen zijn. Daar kan ik mijn vrienden, allemaal koppels, voor mijn gevoel niet mee lastig vallen, ondanks dat ik bij hen altijd welkom ben. Mijn bloedgabbertje is al een aantal jaren dood. Met mijn eerste vriendje, het mannetje waarmee ik als kleuter voor het eerst buiten speelde, heb ik jofel genoeg nog steeds contact, maar woont te ver bij mij weg. Dan zijn er natuurlijk ook intimi die je zwaar hebben teleurgesteld,waarmee je een extra portie verdriet wordt toebedeeld. Het zij zo.

Gelukkig heb ik nog wel een harstikkevriendin die ruim dertig jaar van mijn geschiedenis heeft mee kunnen schrijven. Met haar doe ik regelmatig leuke dingen, hebben we ongekend veel plezier, maar ook zij woont niet naast de deur. En, blijft het een vriendin wier liefdevolle vriendschap ik koester. Platonisch dus, voor de ‘niet-verstaander’.

Op mijn leeftijd is het ook niet simpel nieuwe vrienden, volledig aangepast aan je huidige situatie, te maken. Eigenlijk ben je automatisch op de datingsites aangewezen. En dat is echt een verrot moeilijke weg te gaan. Hoewel ik het niet heb uitgeprobeerd, zoek ik geen contact met een man. Allereerst omdat het tegen mijn geaardheid is, maar ook omdat ik mij niet kan voorstellen dat uit zo’n contact er een echte vriend kan komen. Ik denk dat de kans op een eerste klik zich daarbij niet kan ontwikkelen. Gelijke interesses, en dat kent echt z’n grenzen, is niet voldoende. Bij die ‘afvallers’ horen trouwens ook de vrouwen die geen foto bij hun profiel zetten. Ook dan mis je een eerste klik.

Vandaar dat het contact met een vrouw (met foto) leggen een stuk simpeler is. Absoluut geen garantie voor een verder succes, verre van, maar wel met de eerste klik. Het begin van mogelijk iets meer. Maar het maakt het tegelijk weer zo gecompliceerd. In hoeverre is het moreel aanvaardbaar om tegelijkertijd met meerdere vrouwen contact te hebben, waarbij nog niet is uitgekristalliseerd of het voor vriendschap is, of voor meer?! Ik kan het echt niet zeggen. Ook weet ik niet of ik in mijn zoektocht naar intimi onnodig verdriet ga doen. Ik wil het niet, maar gebeurd het dan ook niet?!

Het moment dat ik de afgelopen weekend een afspraakje had, kwam er een heel sympathiek berichtje binnen van iemand wiens profiel mij heel erg aansprak. Wat moet je dan in hemelsnaam?! Ik heb haar gemaild en verteld dat ik een date had die ik een kans wilde geven. Dat werd op prijs gesteld. Maar wat nu? De zondagdate kan evenzogoed vriendschap blijven. Kan ik dan toch al een verder contact leggen met degene die mij daar, net te laat, toe had uitgenodigd. Wat is er mis met het uitbreiden van je (vrouwelijke) vriendenkring? Ik weet het bij God niet.

Vandaag kreeg ik via de datingsite een beetje venijnig berichtje “dat het valt te begrijpen dat je geen belangstelling hebt voor iemand die positief op je profiel reageert, maar dat het wel zo fatsoenlijk is dat je op z’n minst even laat weten geen interesse te hebben. Zij had gelijk, alleen was het niet zo dat ik geen interesse had. Haar profiel en foto spraken mij juist erg aan, alleen was het een beetje te ver uit de buurt. Twijfelaar als ik ben wist ik daardoor nog niet te reageren. Toen ik alsnog direct op haar vermanende berichtje wilde reageren, zag ik dat zij ‘On Line’ was, waarna er een chat tussen ons ontstond.

Dan blijkt zij, in Brabant wonende, een Haagse te zijn. Haar man ruim een jaar geleden door die tyfus kanker verloren te hebben. Het werd een heel aangename chat. Zij heeft een ruim jaar later dus alles al eens herbeleefd, alles ‘een jaar later’ al kunnen afvinken en wist daardoor precies in welke fase ik mij bevind. Alleen ervaringsdeskundigen kunnen begrijpen hoe gelukkig ik mij voelde zo’n contact bij toeval te hebben.

29-03-2012, 22:37 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Waar het feest voor ons kustbewoners nog maar net is begonnen, loopt het aangename seizoen voor de honden op het einde. Nog even dan mogen zij op de dag niet meer ongelijnd op het strand komen. En dat vind ik echt jammer. Ik vind het namelijk heerlijk om te zien hoe al die honden, van elk soort of ras, zich gezamenlijk met allerlei hondenspelletjes weten te vermaken. Of hoe zij fanatiek tijdens een onemanshow steeds in het schuim van de golven bijten. Ze willen graag lol maken.

Ook zijn er heel wat honden, die het als hun serieuze plicht zien het baasje te vermaken, met het ophalen van de weggegooide bal. Daarvoor moeten ze heden ten dage zelfs veel verder hollen, doordat de bal met een variant van de slinger wordt weggezwiept. Maar dat doe je als hond graag, als ‘t baasje het maar naar z’n zin heeft.

Vandaag keek ik weer met plezier naar dat samenspel tussen hond en baas. Door die observatie zag ik ook dat het een hond ook wel eens te veel kan zijn. Ik zag een baasje de ene na de andere bal ver weg slingeren, waar zijn hond dan maar weer achteraan moest jagen. Eén keer pal langs mij, waarbij ik meende die hond te horen brommen: “Wel verdomme nog aan toe….” Het was inderdaad de laatste keer dat hij achter de bal aanjoeg. De volgende slinger was het ’t baasje zelf die de bal moest ophalen, terwijl zijn hond het hevig hijgend gadesloeg.

Dit soort tafereeltjes moet ik een half jaartje missen. Jammer, zeker voor die honden. Mijn aandacht weet ik de aankomende tijd ongetwijfeld op een andere manier te vermaken.

28-03-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het rugzakhondje.

27-03-2012, 23:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Menukaart uit 1920

In het weekend heb ik heerlijk in een Belgisch restaurant gegeten, waar zij met een wisselende kaart werken. Niets bijzonders, want veel restaurant doen dit. Maar ik vind het raar, dat nagenoeg geen enkel restaurant dan een e-mailtje stuurt, met de mededeling dat de kaart, bijvoorbeeld bij het begin van een nieuw seizoen, weer is aangepast.

Waarom verleiden zij mij niet op die manier weer hun restaurant te bezoeken? Ook die Belgen lieten het na, want naar mijn e-mailadres hebben zij niet gevraagd.

26-03-2012, 23:20 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Broertje (7) en zusje (9) liepen pappa en mamma vooruit de trein in. Toen het mannetje wilde gaan zitten zei zijn zus:“nee joh, loop nou meer naar boven”. Waarmee zij bedoelde dat hij verder de coupé in moest lopen. Ik had daar plezier in. Dacht er aan hoe ik zelf op verkeerde momenten ietsboven noem. Wie weet is het bij mij als klein mannetje ook zo begonnen en werd ik daarin onvoldoende gecorrigeerd.

Vandaar dat ik het eigenlijk met Julia, de naam die haar broertje gebruikte, volledig eens ben. Bordeaux ligt volgens mijn miskende theorie boven Parijs. Je komt eerst door de Franse hoofdstad, mijn onderkant en zuiden, om vervolgens in Bordeaux dus het noorden uit te komen.

Ik zie het als het betreden van een huis. De begane grond is echt niet boven, dus ook het noorden niet. Dan is de etage, je tweede bestemming, ook onder of wel het zuiden niet. Nee, je begint beneden (het zuiden) en gaat naar boven (het noorden).  

Wat raar dat alleen Julia en ik dat begrijpen.

n.b. Eerder schreef ik een treinervaring neer, toen van kleine Olaf, zie: 
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/extradekenvoordekok.htm

25-03-2012, 22:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

24-03-2012, 23:24 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De Schipholtaxi staat hopelijk klaar.

24-03-2012, 23:22 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik heb een paar dagen niet kunnen bloggen. Dat komt omdat ik in het hotel in een buitenwijk van Bangkok maar af en toe bereik heb op Internet. Bij de balie, wat tevens de bar is, heb ik mij daar al over beklaagd, maar met bijna een geniepige glimlach werd mij in gebrekkig Engels verteld dat in heel Thailand het vaak moeilijk is om op internet te komen. Aardig genoeg schoof de man mij onder zijn betoog een biertje toe.

“Het is beter om eerst je e-mail in Word te schrijven, dan kan j’m altijd later met knippen en plakken doormailen. Scheelt je een hoop ergernis”. De man aan de andere kant van de bar had ik nog niet eerder opgemerkt en hij verraste mij nog eens extra door me in mijn landstaal aan te spreken. Als vreemde eend in de Thaise bijt ben ik toen even naast hem aan de bar gaan zitten.

Uit zijn breedvoerige verhaal maakte ik op dat hij een echte Thailandganger is, hij normaal in het Westlandse Poeldijk woont, altijd alleen is gebleven, maar hier veel vriendinnen heeft opgedaan. Nadat hij zijn tuinderij op z’n zestigste had verkocht, logeert hij minstens twee keer per jaar in dit hotel. “Weet je, ik heb hier zoveel vriendinnen gemaakt, dat ik best bij hun thuis kan slapen. Maar ja, ik wil me gewoon niet binden. Vrijheid, blijheid” En ze meenemen naar Nederland doe ik helemaal niet, ga op mijn leeftijd toch niet voor gek lopen, met zo’n Thai-Thai poppetje aan m’n arm”.

Nu had hij een gevoelige snaar geraakt. Want ondanks dat ik mij, met het boeken van deze reis, had voorgehouden er een echte culturele vakantie van te maken, keek ik stilletjes toch naar een leuk vrouwtje uit. Maar ja, thuis met zo’n Thais mokkeltje aan m’n arm?!”

“Maar iedereen moet doen waar ie zin in heeft, hoor”, haalde de Poeldijker mij uit m’n overpeinzing. “Als je een leuk vrouwtje zoekt, vanavond heb ik hier een afspraak met een paar vriendinnen. Gewoon gezellig wat drinken, je weet hoe dat gaat”, liet hij ‘het meer dan dat’ met een vette knipoog blijken. “Ik zal wel kijken, ik ga eerst even die stadstour maken”, hing ik toch nog de in het land geïnteresseerde toerist uit. “Je bent altijd welkom”, riep hij mij nog na.

Die avond was ik nieuwsgierig genoeg om even naar de bar te lopen en ja hoor, Paul, want zo heet die gepensioneerde tomatenkweker, was daar al omringd met leuk, jong vrouwenvolk. Direct toen hij me in het vizier kreeg, wenkte hij mij. Een voor een werden de vrouwtjes aan mij voorgesteld en ik moet zeggen, de ontvangst was allerhartelijkst. De verpozing van die avond kende een steeds verder oplopende gezelligheid. Op een gegeven moment kwam ik aan de praat met twee vrouwen, één van een jaar of 28, de ander een heel stuk ouder. Dat bleek haar moeder te zijn. Yindee, zoals zij van 28 heet, toonde veel belangstelling voor mijn afkomst. Zij was de oudste van acht kinderen, had een aantal baantjes in de horeca gehad, maar had de laatste maanden geen werk meer. Bij een volgend drankje, waarop ik de twee dames trakteerde, kreeg ik als dank een lichte streling over mijn bovenbeen. Yindee, wat geluk of welkom betekent, kwam wat dichterbij mij staan, leek een meer omfloerste stem te krijgen. De verdere conversatie ging steeds meer richting het samen terug gaan naar Nederland. Want zij vond mij zo leuk. Toen zij haar moeder dat in haar landstaal vertelde, denk ik dan, knikte mam heftig met een niet te vergeten glimlach op haar gezicht.

Mijn Poeldijkse vriend had inmiddels stilletjes de bar verlaten, waarbij ik vermoed dat de rest van het gezelschap met hem was meegegaan, voor datgene zijn vette knipoog mij deed geloven. Nu ik alleen met die op zich wel leuke dames was overgebleven, voelde ik mij toch wat ongemakkelijk. Ik begon wat te geeuwen, vertelde dat het toch een hele reis was vanuit Holland en dat ik naar mijn bedje verlangde. Yindee beantwoorde dit met een iets meer dan licht fysiek contact. “Ik kan wel alleen naar huis hoor”, verduidelijkte moeder verder de situatie. O jee, deze directheid, een kenmerk die een Hagenaar altijd wordt toegedicht, deed zelfs mij schrikken. Ik wilde het, in ieder geval de eerste dagen van mijn vakantie, toch eerst maar bij mijn culturele ontdekkingen van onschuldige aard houden. De Thaise had zichtbaar meer enthousiasme van mij verwacht, maar rekende de volgende dag zeker op een herkansing.

Na een vlotte Thaise conversatie tussen moeder en dochter, nodigde Yindee mij uit om morgen tegen de avond naar hun huis te komen. “Ik wil je ook wel hier van het hotel opkomen halen hoor… Moeder knikte, met wederom een ontwapende glimlach, uitnodigend. “Ik weet nog niet wat ik morgen op het programma heb staan. Want het is immers een georganiseerde reis met een aantal excursies,” hield ik met het leugentje voor bestwil de boot nog even af. “Ik kom morgen wel naar het hotel, dan zien we wel”, nam Yindee afscheid, niet zonder mij een welterustenkus te geven, die mij bijna deed besluiten haar toch op mijn kamer uit te nodigen.

Gelukkig was ik sterk genoeg. Voor dit moment tenminste. Zodra ik morgenavond weer op internet weet te komen, zal ik mijn verhaal vervolgen. Schijnt de zon nu al in Nederland?

22-03-2012, 22:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)